Excuse me, Miss Margaret, there is

Excuse me, Miss Margaret, there is no other way. You will now have to stay here for a while,” the Prince turned to her while still holding Lightning.



“She is a merchant from King’s City, so bring her to an empty room on the first floor and take good care of her. Without my command, no one is to let her out of the room.”



“As you command!”



“What? No, Your Highness… Please wait,” Margaret suddenly realized what was happening,”I have no ill will towards witches, not to mention that she even is the daughter of SirThunder, I would never tell the Church about this.”



“It is just a safety measure,” Roland interrupted. “Later on, I’ll come to see you to verify if you’re telling the truth.”



…



“Your Highness, she’s woken up,” Nightingale said, after opening the door to his office.



Roland nodded and followed Nightingale into Lightning’s bedroom. There was still steam rising from the bucket beside the big bed, and her drenched clothes hung over the edge of the bucket. The bedside was surrounded by a group of witches, while Wendy was sitting on the bed gently combing the little girl’s hair which until now was still not completely dry. But her previously pale face now had got some of its red color back. Her head laid against two pillows, while her quilt was pulled so high that only everything above her mouth wasn’t covered and her eyes were staring at Roland since the moment he had entered the room.



“What is the situation?”



“She hadn’t received any injury, her coma was caused by exhausting too much of her magic,” Nightingale replied. “Wendy helped her to clean her body, and when she got into the bed, she didn’t wake up for a long time after.”



Roland went to bed and looked at the girl with a gentle smile, “What happened to you, that you would fly back through the torrential rains in so much panic?”



“I found the ruins,” Lightning lowly muttered, “but the Devil was already there.”



Hearing this, all the expression of the surrounding people immediately change.



“Did you enter it?” Scroll asked.



“No,” Lightning shook her head and continued to tell the story, “The Devil stood in the doorway of the basement, and I could hear people crying for help, but I was too scared, I could do nothing besides escape, I didn’t even try to save her.” Her voice shrunk to a whisper, “Am I not qualified to do the work of an Explorer?”

“No, you handled it well enough,” Roland encouraged her. “Good Explorers know how to read the situation and do not take unnecessary risks. When you couldn’t save her, escaping was definitely the right choice.”



“She had to be a witch,” Wendy thought aloud, “nobody else could reach the depths of the Concealing Forest except for another witch.”



“No, even a witch wouldn’t be able to go there,” Scroll shook her head in disagreement, “That is a ruin from four hundred and fifty years ago. Without a map, which indicates the direction one has to travel, the task of finding the location of the Stone Tower in such a vast sea of trees would be extremely difficult, unless…”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ขอโทษ นางสาวมาร์กาเร็ต มีวิธีอื่น ตอนนี้ท่านอยู่ที่นี่ในขณะที่ เจ้าชายเปิดเธอค้างฟ้าผ่า "เธอมีพ่อค้าจากเมืองพระราชา จึงนำเธอไปห้องว่างเปล่าบนชั้นแรก และดูแลเธอ โดยคำสั่งของฉัน ไม่มีใครจะปล่อยให้เธอออกไปจากห้อง" "ตามที่คุณสั่ง" "อะไร ไม่ ฝ่าบาท... โปรดรอสักครู่ มาร์กาเร็ตก็ตระหนักว่าสิ่งที่เกิดขึ้น "ฉันมีจะไม่ป่วยไปทางแม่มด ไม่ต้องพูดถึงว่า แม้เธอเป็นลูกสาวของ SirThunder ฉันไม่เคยจะบอกศาสนจักรเกี่ยวกับเรื่องนี้" Roland ขัดจังหวะ "เป็นเพียงการวัดความปลอดภัย "ในภายหลัง ฉันจะมาดูคุณตรวจสอบว่า คุณกำลังบอกความจริง" … "ฝ่าบาท เธอจะตื่นขึ้น ไนติงเกลกล่าวว่า หลังจากเปิดประตูไปสู่สำนักงานของเขา Roland แล้วพยักหน้าอย่าง และตาม Nightingale เป็นห้องนอนของฟ้าผ่า มันยังมีไอน้ำเพิ่มขึ้นจากถังข้างเตียงใหญ่ และเสื้อผ้าของเธอเปียกโชกแขวนไว้กับขอบถัง ข้างเตียงถูกล้อมรอบ ด้วยกลุ่มของแม่มด ในขณะที่ Wendy นั่งบนเตียงค่อย ๆ หวีผมของสาวน้อยซึ่งจนถึงขณะนี้ยังไม่แห้งสนิท แต่ใบหน้าของเธอซีดก่อนหน้านี้ตอนนี้มีบางหลังสีแดงของมัน หัวของเธอไว้กับหมอนสอง ในขณะที่ผ้าห่มของเธอถูกดึงสูงว่า เท่านั้นทุกอย่างข้างต้นปากไม่ครอบคลุม และดวงตาของเธอถูกจ้อง Roland ตั้งแต่ช่วงเวลาที่เขาได้ใส่ห้อง "สถานการณ์คืออะไร" "เธอไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ โคม่าของเธอเกิดจากการเหนื่อยมากเกินไปของเธอ ไนติงเกลที่ตอบ "เวนดี้ช่วยให้เธอทำความสะอาดร่างกายของเธอ และเมื่อเธอได้เข้าเตียง เธอไม่ได้ตื่นขึ้นมาเป็นเวลานานหลัง" Roland ไปที่เตียง และมองหญิงสาว ด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน "เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ที่คุณจะเดินทางกลับผ่านฝนในตกใจมาก" "พบซาก ฟ้าผ่า lowly ญี่ปุ่น "แต่ปีศาจนั่นแล้ว" ได้ยินนี้ การแสดงออกของคนรอบข้างเปลี่ยนทันที "คุณป้อนมัน" ขอเลื่อน "ไม่ ฟ้าส่ายหัวของเธอ และยังคงบอกเล่าเรื่องราว "ปีศาจยืนอยู่ประตูทางเข้าของดิน และฉันสามารถได้ยินเสียงคนร้องไห้ขอความช่วยเหลือ แต่ผมกลัวเกินไป ไม่อะไรนอกจากหลบหนี ไม่ได้แม้พยายามช่วยเธอ" เสียงของเธอ shrunk กระซิบ "Am ผมไม่มีคุณสมบัติการทำงานของ Explorer ที่""ไม่มี คุณจัดการมันดีพอ Roland สนับสนุนให้เธอ "สำรวจดีรู้วิธีการอ่านสถานการณ์ และไม่มีความเสี่ยงที่ไม่จำเป็น เมื่อคุณไม่สามารถบันทึกของเธอ หนีได้แน่นอนทางเลือกที่เหมาะสม" "เธอต้องเป็นแม่มด เวนดี้คิดออกเสียง "คนอื่นสามารถเข้าถึงส่วนลึกของป่า Concealing ยกเว้นแม่มดอีก" "ไม่มี แม่มดแม้จะไม่สามารถไปที่นั่น เลื่อนส่ายหัวของเธอผิดใจ "ที่เป็นซากจากสี่ร้อยห้าสิบปีที่ผ่าน ไม่ มีแผนที่ ซึ่งบ่งชี้ทิศทางหนึ่งมีการเดินทาง ภารกิจค้นหาตำแหน่งที่ตั้งของหอคอยหินในทะเลเช่นกว้างใหญ่ของต้นไม้จะเป็นเรื่องยากมาก เว้นแต่ว่า... "

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขอโทษนะนางสาวมาร์กาเร็ไม่มีวิธีอื่น ๆ ตอนนี้คุณจะต้องอยู่ที่นี่ในขณะที่ "เจ้าชายหันไปเธอในขณะที่ยังคงถือสายฟ้า



"เธอเป็นพ่อค้าจากกษัตริย์ของเมืองจึงพาเธอไปที่ห้องที่ว่างเปล่าในชั้นแรกและดูแลเธอเป็นอย่างดี โดยไม่ต้องคำสั่งของฉันไม่มีใครที่จะปล่อยให้เธอออกจากห้อง. "



" ในฐานะที่เป็นคำสั่งที่คุณ! "



" คืออะไร? ไม่มีใต้ฝ่าพระบาท ... โปรดรอสักครู่ "มาร์กาเร็ก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น" ฉันไม่มีความประสงค์ที่ไม่ดีต่อแม่มดไม่พูดถึงว่าเธอยังเป็นลูกสาวของ SirThunder ผมจะไม่บอกคริสตจักรเกี่ยวกับเรื่องนี้. "



" มันเป็น เพียงมาตรการความปลอดภัย "โรลันด์ขัดจังหวะ "ต่อมาฉันจะมาที่จะเห็นคุณเพื่อตรวจสอบว่าคุณกำลังบอกความจริง."



...



"ใต้ฝ่าพระบาทเธอตื่นขึ้นมา" ไนติงเกลกล่าวว่าหลังจากการเปิดประตูไปยังสำนักงานของเขา



Roland พยักหน้าและตามไนติงเกลเข้าไปในห้องนอนของหิ่งห้อย ยังคงมีไอน้ำลอยขึ้นมาจากถังข้างเตียงขนาดใหญ่และเสื้อผ้าเปียกโชกของเธอแขวนอยู่เหนือขอบของถัง ข้างเตียงถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มแม่มดในขณะที่เวนดี้กำลังนั่งอยู่บนเตียงเบา ๆ combing ผมสาวน้อยซึ่งจนถึงขณะนี้ก็ยังไม่แห้งสนิท แต่ใบหน้าขาวซีดก่อนหน้านี้เธอตอนนี้ได้มีบางส่วนของสีแดงของมันกลับ หัวของเธอวางกับสองหมอน, ผ้าห่มในขณะที่เธอถูกดึงสูงเพื่อให้มีเพียงทุกอย่างข้างต้นปากของเธอก็ไม่ได้รับการคุ้มครองและดวงตาของเธอถูกจ้องมองที่ Roland ตั้งแต่ช่วงเวลาที่เขาได้เข้ามาในห้อง



"เป็นสิ่งที่สถานการณ์?"



"เธอไม่เคยได้รับการบาดเจ็บใด ๆ อาการโคม่ามีสาเหตุมาจากการหลบหนีมากเกินไปของเวทมนตร์ของเธอ" ไนติงเกลตอบ "เวนดี้ช่วยให้เธอในการทำความสะอาดร่างกายของเธอและเมื่อเธอได้เข้าเตียงเธอไม่ได้ตื่นขึ้นมาเป็นเวลานานหลังจาก."



โรลันด์เดินไปที่เตียงและมองไปที่หญิงสาวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน "สิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณ ที่คุณจะบินกลับผ่านฝนกระหน่ำในความหวาดกลัวมาก? "



" ผมพบซากปรักหักพัง "สายฟ้าพึมพำต่ำต้อย" แต่ปีศาจมีอยู่แล้ว. "



ได้ยินอย่างนี้แล้วการแสดงออกของคนรอบข้างการเปลี่ยนแปลงทันที



"คุณใส่มันได้หรือไม่" เลื่อนถาม



"ไม่" สายฟ้าส่ายหัวของเธอและยังคงบอกเล่าเรื่องราว "ปีศาจยืนอยู่ในประตูห้องใต้ดินและผมก็ได้ยินเสียงคนร้องไห้เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ผมกลัวเกินไปผมไม่สามารถทำอะไรนอกเหนือจากการหลบหนีฉัน didn 'T ได้พยายามที่จะช่วยชีวิตเธอ. "เสียงของเธอหดกระซิบ" ฉันไม่ได้มีคุณสมบัติที่จะทำผลงานของนักสำรวจได้หรือไม่ "

" ไม่มีคุณจัดการมันได้ดีพอ "โรลันด์สนับสนุนให้เธอ "สำรวจที่ดีรู้วิธีการอ่านสถานการณ์และไม่ได้ใช้เสี่ยงที่ไม่จำเป็น เมื่อคุณไม่สามารถช่วยเธอหนีแน่นอนทางเลือกที่เหมาะสม. "



" เธอจะต้องเป็นแม่มด "เวนดี้คิดออกมาดัง ๆ " ไม่มีใครสามารถเข้าถึงส่วนลึกของป่าปกปิดยกเว้นแม่มดอื่น. "



" ไม่มีแม้กระทั่ง แม่มดจะไม่สามารถที่จะไปที่นั่น "เลื่อนส่ายหัวของเธอในความขัดแย้ง" นั่นคือการทำลายจากสี่ร้อยห้าสิบปีที่ผ่านมา โดยไม่ต้องมีแผนที่ซึ่งบ่งชี้ทิศทางหนึ่งที่มีการเดินทางงานในการหาสถานที่ตั้งของหอคอยหินดังกล่าวในทะเลกว้างใหญ่ของต้นไม้จะเป็นเรื่องยากมากเว้นแต่ ... "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ขอโทษนะ คุณมาร์กาเร็ต ไม่มีหนทางอื่น ตอนนี้คุณจะต้องอยู่ที่นี่สักพัก " เจ้าชายหันไปเธอในขณะที่ยังคงถือสายฟ้า" เขาเป็นพ่อค้าจากกษัตริย์ของเมือง เพื่อพาเธอไปที่ห้องชั้นล่าง และดูแลเธอ ไม่มีคำสั่งข้า ไม่มีใครที่จะปล่อยให้เธอออกไปจากห้อง "" คุณสั่ง ! "" อะไร ? ไม่ องค์ชาย . . . โปรดรอ " มาร์กาเร็ต พลันตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น " ฉันมีไม่ดีกับแม่มด ไม่ต้องพูดถึงว่า เธอยังเป็นลูกสาวของ sirthunder ฉันจะไม่มีวันบอกคริสตจักรเกี่ยวกับเรื่องนี้ . "" มันเป็นเพียงมาตรการความปลอดภัย " โรแลนด์ ขัดจังหวะ " ฉันก็มาหาคุณเพื่อตรวจสอบว่าคุณกำลังพูดความจริง . . . ". . . . . . ." องค์ชาย เธอฟื้นแล้ว " นกไนติงเกลพูดหลังจากเปิดประตูเข้ามาในสำนักงานของเขาโรแลนด์ พยักหน้าตาม ไนติงเกลเป็นสายฟ้าของห้องนอน ยังมีไอน้ำจากถังข้างๆ เตียงขนาดใหญ่ และนางชุ่มเสื้อผ้าแขวนเหนือขอบของถัง ข้างเตียงถูกล้อมรอบด้วยกลุ่มของแม่มด ในขณะที่เวนดี้กำลังนั่งอยู่บนเตียงเบา ๆจากสาวน้อยผม ซึ่งจนถึงขณะนี้ก็ยังไม่แห้งสนิท แต่ใบหน้าซีดก่อนหน้านี้เธอตอนนี้ได้บางหลังสีมันแดง หัวเธอไว้กับหมอนสองใบ ส่วนผ้าห่มของเธอถูกดึงสูงเท่านั้น ทุกอย่างข้างต้น ปากของเธอยังไม่ครอบคลุม และสายตาของเธอจ้องมองโรแลนด์ ตั้งแต่ที่เขาได้เข้ามาในห้อง" อะไรกันเนี่ย "" เธอไม่ได้รับบาดเจ็บใด ๆ , โคม่าของเธอเกิดจากเหนื่อยเกินไปของเวทมนตร์ของเธอ " ไนติงเกล ตอบ " เวนดี้ช่วยเธอทำความสะอาดร่างกายของเธอ และเมื่อเธออยู่บนเตียง เธอไม่ตื่นเป็นเวลานานหลังจาก .โรแลนด์ ไปที่เตียง และมองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน " เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ที่คุณจะบินกลับผ่านฝนกระหน่ำในตื่นตระหนกมาก "" ฉันได้พบซากปรักหักพัง " สายฟ้าต่ำพึมพำ " แต่ปีศาจก็มี .ได้ยินนี้ , การแสดงออกของคนรอบข้างได้ทันทีเปลี่ยน ." คุณใส่มัน " เลื่อนถาม" ไม่ " ฟ้าผ่าส่ายหน้าและยังคงบอกเล่าเรื่องราว " ปีศาจที่ยืนอยู่หน้าประตูของชั้นใต้ดิน และฉันได้ยินเสียงคนร้องให้ช่วย แต่ผมกลัว ผมไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากหนี ฉันไม่ได้พยายามจะช่วยเธอ " เสียงของเธอหดไปกระซิบ " ข้าไม่ได้มีคุณสมบัติที่จะทำงานสำรวจ ? "" ไม่ คุณทำมันได้ดีพอ " โรแลนด์ ให้กำลังใจเธอ " นักสำรวจที่ดี รู้วิธีการอ่านสถานการณ์และไม่ใช้ความเสี่ยงที่ไม่จำเป็น เมื่อคุณไม่สามารถช่วยเธอหนีมันแน่นอนทางเลือกที่เหมาะสม . "" เธอจะเป็นแม่มด " เวนดี้ คิดว่าดัง " ไม่มีใครสามารถเข้าถึงส่วนลึกของป่าไว้ ยกเว้นแม่มดอีก "" ไม่ค่ะ แม้แต่แม่มดคงไม่สามารถไปที่นั่น " เลื่อนส่ายหน้าในความไม่เห็นด้วย " ที่ถูกทำลายจากสี่ร้อยห้าสิบปี ไม่มีแผนที่ ซึ่งแสดงทิศทางหนึ่งมีการเดินทาง การหาที่ตั้งของหอศิลาในทะเลกว้างใหญ่ของต้นไม้จะเป็นเรื่องยากมาก นอกจาก . . . . . . . "