Pride and Prejudice is a romance no

Pride and Prejudice is a romance novel that follows the same formula as every other romance novel every written; girl meets boy, girl gets boy, girl loses boy, girl gets boy. It is written in the omniscient narrator point of view. I rather liked that because so few books today are truly written in that style. It gives a very clear idea of how it needs to be done. She is able to look into the thoughts of each character at will. Yet in order to build some kind of suspense and keep the reader engaged she does not tell us everything at once. I especially like the brief look she took at Lydia. In just a few pages we learn all we need to know about this loud, self absorbed teen aged spendthrift whose whole joy in life is chasing men. She is what today we call boy crazy and it doesn’t take us long to find that out. No we don’t see her running around after men in a chapter written from Lydia’s point of view. We listen to her relate to her sisters in a carriage where she talks and talks and talks. We see her relate to her family and she tells us almost all we need to know about her in those few pages. Further, it only takes a few lines to learn what we need to know about the main characters parent’s marriage.

I felt exhilarated when I finished the last page. I didn’t feel connected to any of the characters and I haven’t missed them. I didn’t keep reading because I couldn’t wait to find out what happened. I kept reading because I had decided I would finish this book. I wish that the language had been updated because words don’t have the same connotations as they did in the 17th and 18th centuries. I did learn that the qualities of pride and prejudice go together. It shows how snap judgments brought on by either pride or prejudice cloud peoples judgment. It also shows these two qualities transcend social class to the detriment of us all.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สาวทรงเสน่ห์เป็นนวนิยายโรแมนติกที่ตามสูตรเดียวกันเป็นนวนิยายโรแมนซ์อื่น ๆ ทุก ทุกเขียน สาวตรงกับเด็ก เด็กสาวที่ได้รับ สาวสูญเสียเด็ก เด็กสาวที่ได้รับ เขียนในโปรแกรมผู้บรรยาย omniscient มอง แต่เสียดายที่ เพราะหนังสือไม่กี่ดังนั้นวันนี้อย่างแท้จริงเขียนในลักษณะนั้น มันให้ความชัดเจนมากว่ามันต้องทำ เธอจะต้องดูในความคิดของอักขระแต่ละตัวที่จะ ยัง สร้างบางชนิดใจจดใจจ่อ และทำให้ผู้อ่านหมั้นเธอบอกทุกครั้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งผมชอบดูสั้น ๆ ที่เธอเอาที่ Lydia เพียงไม่กี่หน้า ที่เราเรียนรู้ทั้งหมดที่เราต้องรู้เกี่ยวกับตนเองนี้เสียงดัง ดูดซึม spendthrift อายุวัยรุ่นที่มีความสุขทั้งในชีวิตไล่คน เธอเป็นอะไรวันนี้เราเรียกเด็กชายบ้าและมันไม่ใช้เราลองหาที่ ไม่เราไม่เห็นเธอทำงานรอบหลังจากผู้ชายในบทเขียนจากมุมมองของ Lydia เราฟังเธอเกี่ยวข้องกับน้องสาวของเธอในรถที่เธอพูดพูด และพูด เราเห็นเธอเกี่ยวข้องกับครอบครัวของเธอ และเธอบอกเราเกือบทั้งหมดเราจำเป็นต้องรู้เกี่ยวกับเธอในบรรดาไม่กี่หน้า เพิ่มเติม ใช้เวลาเพียงไม่กี่บรรทัดเพื่อเรียนรู้สิ่งที่เราต้องการรู้เกี่ยวกับการแต่งงานของแม่อักขระหลักI felt exhilarated when I finished the last page. I didn’t feel connected to any of the characters and I haven’t missed them. I didn’t keep reading because I couldn’t wait to find out what happened. I kept reading because I had decided I would finish this book. I wish that the language had been updated because words don’t have the same connotations as they did in the 17th and 18th centuries. I did learn that the qualities of pride and prejudice go together. It shows how snap judgments brought on by either pride or prejudice cloud peoples judgment. It also shows these two qualities transcend social class to the detriment of us all.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความภาคภูมิใจและความอยุติธรรมเป็นนิยายที่ดังต่อไปนี้สูตรเดียวกับนิยายอื่น ๆ ทุกคนทุกเขียน; หญิงสาวที่มีคุณสมบัติตรงตามเด็กสาวได้รับเด็กสาวที่สูญเสียเด็กสาวได้รับเด็ก มันเขียนไว้ในจุดที่ผู้บรรยายรอบรู้ในมุมมองของ ผมค่อนข้างชอบที่เพราะหนังสือไม่กี่วันนี้จะเขียนอย่างแท้จริงในรูปแบบที่ มันทำให้ความคิดที่ชัดเจนของวิธีการที่จะต้องทำ เธอสามารถที่จะมองเข้าไปในความคิดของตัวละครแต่ละตัวที่จะ แต่เพื่อที่จะสร้างชนิดของบางอย่างใจจดใจจ่อและให้ผู้อ่านมีส่วนร่วมที่เธอไม่ได้บอกเราทุกอย่างในครั้งเดียว โดยเฉพาะอย่างยิ่งผมชอบดูสั้นที่เธอเอาลิเดีย ในเวลาเพียงไม่กี่หน้าเราเรียนรู้ทุกสิ่งที่เราจำเป็นต้องรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ดังตนเองดูดซึมอายุใช้เงินมือเติบวัยรุ่นที่มีความสุขทั้งในชีวิตก็คือการไล่ผู้ชาย เธอคือสิ่งที่เราเรียกว่าวันนี้เด็กบ้าและจะไม่ใช้เวลานานในการที่เราพบว่า ไม่มีเราไม่ได้เห็นเธอวิ่งไปรอบ ๆ หลังจากที่ชายในบทที่เขียนขึ้นจากจุดของลิเดียในมุมมองของ เราฟังเธอมีความสัมพันธ์กับน้องสาวของเธอในสายการบินที่เธอพูดและพูดและพูด เราเห็นเธอมีความสัมพันธ์กับครอบครัวของเธอและเธอบอกเราเกือบทั้งหมดที่เราจำเป็นต้องรู้เกี่ยวกับเธอในไม่กี่หน้าเหล่านั้น นอกจากนี้จะใช้เวลาเพียงไม่กี่บรรทัดที่จะเรียนรู้สิ่งที่เราจำเป็นต้องรู้เกี่ยวกับตัวละครหลักแต่งงานของผู้ปกครอง. ฉันรู้สึกเบิกบานใจเมื่อฉันเสร็จหน้าสุดท้าย ผมไม่ได้รู้สึกเชื่อมต่อกับใด ๆ ของตัวละครและผมยังไม่ได้คิดถึงพวกเขา ผมไม่ได้ให้อ่านเพราะผมไม่สามารถรอที่จะได้พบกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมเก็บไว้อ่านเพราะผมตัดสินใจว่าผมจะจบหนังสือเล่มนี้ ผมหวังว่าภาษาที่ได้รับการปรับปรุงเนื่องจากคำพูดไม่ได้มีความหมายเช่นเดียวกับพวกเขาได้ในศตวรรษที่ 17 และ 18 ผมไม่ได้เรียนรู้ว่าคุณภาพของความภาคภูมิใจและอคติไปด้วยกัน มันแสดงให้เห็นว่าสแน็ปตัดสินนำโดยความภาคภูมิใจหรืออคติเมฆการตัดสินของประชาชน นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าทั้งสองคุณภาพเหนือระดับชั้นทางสังคมเพื่อความเสียหายของพวกเราทุกคน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่อง Pride and Prejudice เป็นนวนิยายโรแมนติกที่ตามสูตรเดียวกันทุกนวนิยายโรแมนติกทุกเขียน ; พบเด็กผู้หญิง , ผู้หญิงโดนเด็กแพ้เด็กชายเด็กหญิงเด็กชาย มันเขียนไว้ในที่รอบรู้บรรยายในมุมมอง ผมค่อนข้างชอบเพราะวันนี้หนังสือไม่กี่ดังนั้นอย่างแท้จริงที่เขียนในลักษณะที่ มันให้ความคิดที่ชัดเจนมาก ว่ามันต้องทำเธอสามารถมองเข้าไปในความคิดของตัวละครแต่ละตัวจะ แต่ในการสร้างบางประเภทของใจจดใจจ่อและให้ผู้อ่านหมั้นเธอไม่ได้บอกเราทุกอย่างในครั้งเดียว ผมชอบดูบทสรุปเธอเอาที่ลิเดีย แค่ไม่กี่หน้า เราเรียนรู้สิ่งที่เราต้องการรู้เกี่ยวกับเสียงดังแบบนี้ ตนเองดูดซึมวัยรุ่นอายุฟุ่มเฟือยที่มีทั้งความสุขในชีวิต คือ วิ่งไล่จับผู้ชายเธอว่าวันนี้เราเรียกเด็กบ้าและมันไม่ใช้เวลานานเพื่อหาที่ออก ไม่เราไม่เจอเธอจะอยู่กับผู้ชายในบทเขียนจากลิเดีย จุดของมุมมอง เราฟังเธอกับน้องสาวของเธอในรถม้าที่เธอพูดคุยและพูดคุยและพูดคุย . เราเห็นเธอกับครอบครัวของเธอ และเธอบอกเราเกือบทั้งหมดที่เราจำเป็นต้องรู้เกี่ยวกับเธอในไม่กี่หน้า เพิ่มเติมมันใช้เวลาเพียงไม่กี่บรรทัดที่จะเรียนรู้สิ่งที่เราต้องการรู้เกี่ยวกับตัวละครหลักของพ่อแม่แต่งงาน

ผมรู้สึกว่า exhilarated เมื่อฉันเสร็จแล้ว หน้าสุดท้าย ผมไม่ได้รู้สึกเชื่อมต่อใด ๆของตัวละคร และผมไม่เคยพลาด ผมไม่ได้ให้อ่านเพราะผมไม่สามารถรอเพื่อดูสิ่งที่เกิดขึ้น ผมเก็บไว้อ่าน เพราะผมตั้งใจจะจบหนังสือเล่มนี้ฉันหวังว่าภาษาที่ได้รับการปรับปรุง เพราะคำพูดที่ไม่มีความหมายเช่นเดียวกับพวกเขาในศตวรรษที่ 17 และ 18 ฉันได้เรียนรู้ว่า คุณภาพของความภาคภูมิใจและอคติไปพร้อมๆ กัน มันแสดงให้เห็นว่าคำตัดสินตะครุบนำโดยทั้งความภูมิใจ หรือ อคติ เมฆประชาชนตัดสิน มันยังแสดงให้เห็นเหล่านี้สองคุณภาพอยู่เหนือชนชั้นทางสังคมเพื่อความเสียหายของพวกเราทุกคน