Whose salas these are I think I kno

Whose salas these are I think I know
They are the humble design of the All Knowing Being
He will see me stopping for a rest and continue the lonely way
Along the green rivers of young flowing rice which are riding the wind
If my friends could see, will think it odd?
They will say, “It’s time for resting, not thinking! Are they the same?
No one will see me stopping here.
The most beautiful afternoon, this summer

As I sit, everything around me is calm, cool, and collected.
There are the sounds of black birds singing
And wind breathes among the rice fields
Though the breathes are long, beauty spreads over the golden ponds

The sun begins to say, goodbye to the day.
The sala is lovely, lonely, lifeless, quiet…. Unspeakable!
But I have much to read, recite, and write
Promises to keep

Kilometers to go before I sleep
Kilometers to go before I sleep.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศาลามีคิดว่า ฉันรู้จะออกแบบยังไงก็ของทั้งหมดรู้ว่ากำลังเขาจะดูฉันหยุดสำหรับพักผ่อน และต่อแบบโดดเดี่ยวริมแม่น้ำเขียวไหลข้าวหนุ่มสาวที่จะขี่ลมถ้าเห็นเพื่อนของฉัน จะคิดว่า มันแปลกหรือไม่พวกเขาจะกล่าวว่า "มันเป็นเวลาสำหรับการพักผ่อน ไม่คิด พวกเขาจะเหมือนกันหรือไม่ไม่มีใครจะเห็นฉันหยุดที่นี่ช่วงบ่ายสวยที่สุด ฤดูร้อนนี้ฉันนั่ง ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเป็นสงบ เย็น และรวบรวมมีเสียงร้องนกสีดำและลมเซ็ทนี่นาแม้ว่าการเซ็ทจะยาว งามแพร่กระจายผ่านบ่อทองดวงอาทิตย์เริ่มพูด ลาก่อน วันศาลาเป็นรัก โดดเดี่ยว lifeless เงียบ... Unspeakableแต่ฉันมีมาก การอ่าน ขับ เขียนสัญญาให้กิโลเมตรไปก่อนผมนอนกิโลเมตรไปก่อนผมนอน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ซึ่งศาลานี้ฉันรู้ว่าพวกเขามีการออกแบบ
ต้อยของทั้งหมดทราบการ
เขาจะเห็นฉันหยุดเพื่อพักผ่อนและยังคงโดดเดี่ยวทาง
ตามแม่น้ำสีเขียวของหนุ่มไหลข้าวซึ่งขี่ลม
ถ้าเพื่อนๆได้เห็น จะว่ามันแปลก ?
พวกเขาจะพูดว่า " ได้เวลาพักผ่อน ไม่คิด พวกเขาเหมือนกันเหรอ ? ไม่มีใครเห็นฉันหยุด

ที่นี่เลยช่วงบ่ายที่สวยงามที่สุด ฤดูร้อนนี้

ผมนั่ง ทุกอย่างรอบๆตัวฉัน คือ สงบ เย็น และรวบรวม .
มีเสียงของนกสีดำร้องเพลง
และลมหายใจท่ามกลางนาข้าว
แม้ว่าหายใจยาว ความงามที่แพร่กระจายทั่วบ่อทอง

อาทิตย์เริ่มพูดว่า ลาก่อน วัน
ศาลาน่ารัก เหงา ไม่มีชีวิตชีวา . . . . . . . เงียบ ที่พูดไม่ได้ !
แต่ฉันมีมากที่จะอ่าน ท่องและเขียนสัญญาไว้

กิโลเมตรจะไปถึงก่อนผมหลับ
กิโลเมตรไป
ก่อนที่ฉันจะได้นอน