They hastened on and soon found tha

They hastened on and soon found that dawn had arrived. They had gone 100 miles from Mo’yang and finally reached safety.

The crowd cheered loudly and began to dismount the vehicles and horses. The moment they got off, the horses staggered with some even foaming at the mouth. It was time to rest.

By the time Chen Rong recovered her spirit, daylight had lit the sky. She sat up, stretched her sleeve to wipe her eyes, and found blood stains on it.

While she was staring at her sleeve in a daze, a familiar voice called to her: “Miss.” It sounded weak, as if it wanted to cry but also to laugh; it was Old Shang’s voice.

Chen Rong raised her head to see Old Shang crawling over to her, shakily saying: “Miss, we got out alive.” And then he burst into tears.

On Chen Rong’s wan face bloomed a brilliant smile. “Yes, we got out alive,” she hoarsely repeated. “And so did they.” Her eyes shone brightly as she spoke, her face likewise vibrant. She sat upright, reached for the curtain, and looked outside.

Watching Wang Hong’s carriage and Sun Yan on horseback, Chen Rong shakily whispered, “Old Shang, I have gone to hell and back with them. From this day forth, my situation should be better.”

Old Shang didn’t expect this would be the first thing she thought about after waking up. He momentarily grinned and replied, “Aye,” giving her a look of sympathy and heartache.

Sun Yan turned around to see Chen Rong poking her head out of the carriage. He galloped over to her, leaned a little forward and whispered: “I’ve already warned them. They’ve agreed not to speak nonsense. You can rest assured, Ah Rong.”

“What are you talking about?” she quizzically asked.

Caught for words, Sun Yan stared at her and clamped his mouth with no intention to explain. He waved his hand to one of his soldiers and shouted: “Bring the bamboo tube here.”

“Aye.” The soldier handed him a freshly cut bamboo tube.

Sun Yan stuffed it into Chen Rong’s hands and told her, “Clean the blood on your face.” When he finished, he turned to go back.

Two paces later, he stopped and turned around to look in Chen Rong’s direction, wanting so say something to her but decided not to after some thought.

The bamboo tube was filled with water, which Chen Rong used to clean her face and rinse her mouth.

At the time she threw the tube away, she could see Wang Hong dressed in a black robe, strolling in the wilderness with his hands clasped behind his back. The cold wind was blowing his hair, brushing it across his handsome face.

Looking at his profile, Chen Rong could not help but think: Whenever I see him, I’m always made to feel that I’m in a wondrous place. This man always has excellent bearings and graceful manners that he makes others feel small.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พวกเขาพริบบน และเร็ว ๆ นี้ พบว่า มาถึงรุ่งอรุณ พวกเขาได้ไป 100 ไมล์จาก Mo'yang และสุดท้าย ถึงความปลอดภัยฝูงชนโห่ร้องเสียงดัง และเริ่มที่จะยกเลิกเมาต์ม้าและยานพาหนะ ในขณะที่พวกเขาได้ปิด ม้าแปรผันกับบางแม้การทำหมัน มันเป็นเวลาที่เหลือในขณะที่ร่องเฉินกู้จิตวิญญาณของเธอ ตามฤดูกาลมีแสงฟ้า เธอลุกขึ้นนั่ง ยืดแขนของเธอเช็ดดวงตาของเธอ และพบคราบเลือดบนมันในขณะที่เธอถูกจ้องเธอแขนดึก เสียงคุ้นเคยที่เรียกว่าเธอ: "นางสาว" มันฟังอ่อนแอ เป็นถ้ามันอยาก จะร้องไห้ แต่ยัง หัวเราะ มันเป็นเสียงของ Shang เก่าเฉินร่องยกหัวของเธอดูเก่า Shang ตระเวนไปกับเธอ shakily พูดว่า: "พลาด เราได้ออกมีชีวิตอยู่" แล้ว เขาออกมาเป็นน้ำตาเฉินร่องหว่านหน้าเมื่อยรอยยิ้มสดใส "ใช่ เราได้ออกมามีชีวิต เธอซ้ำ hoarsely "และพวกเขาจึง" ดวงตาของเธอส่องสว่าง ตามที่เธอพูด ใบหน้าสดใสเช่นเดียวกัน เธอนั่งตรง สำหรับผ้าม่าน และมองภายนอกชมวังฮ่องกงขนส่งและย่านซันบนหลังม้า ร่องเฉิน shakily กระซิบ "Shang เก่า เคย ไปนรก และกลับมาพร้อม กับพวกเขา วันนี้ มา สถานการณ์ของฉันควรจะดีกว่า"Shang เก่าไม่ได้คาดหวังนี้จะเป็นสิ่งแรกที่เธอคิดถึงหลังจากตื่นขึ้นมา เขาชั่วขณะ grinned และ ตอบ "Aye ให้เธอดูเห็นอกเห็นใจและสู่ความโศกเศร้าดวงอาทิตย์ยันหันไปรอบ ๆ เพื่อดูร่องเฉิน poking หัวของเธอจากการขนส่ง เขา galloped ไปกับเธอ ก็เอนไปข้างหน้าเล็กน้อย และกระซิบ: "ฉันได้แล้วเตือนพวกเขา พวกเขาได้ตกลงที่ไม่พูดเรื่องไร้สาระ คุณสามารถวางตัวมั่นใจ อา รอง""สิ่งที่คุณกำลังพูดถึง" เธอถาม quizzicallyจับคำ ดวงอาทิตย์ยันจ้องไปที่เธอ และบีบปากของเขา ด้วยความตั้งใจที่จะอธิบาย เขาโบกมือของทหารของเขา และตะโกน: "นำท่อไม้ไผ่ที่นี่""เอ" ทหารมอบหลอดไม้ไผ่สดตัดเขายานซันยัดเข้าไปในร่องเฉินมือ และบอกว่า เธอ "เลือดบนใบหน้าของคุณสะอาด" เมื่อเสร็จแล้ว เขาเขาหันกลับไปก้าวที่สองต่อมา เขาหยุด และหันมองในทิศทางร่องเฉิน อยากดังนั้นพูดบางอย่าง กับเธอ แต่ตัดสินใจไม่ไปหลังบางส่วนคิดว่าหลอดไม้ไผ่ก็เต็มไป ด้วยน้ำ ซึ่งเฉินร้องใช้ทำความสะอาดใบหน้า และล้างปากในขณะที่เธอโยนหลอดห่างกัน เธอเห็นฮ่องกงวังแต่งกายในชุดเสื้อคลุมมีสีดำ เดินเล่นในถิ่นทุรกันดาร ด้วยมือของเขา clasped หลังของเขา ลมเย็นถูกเป่าผม แปรงฟันทั่วใบหน้าหล่อของเขากำลังดูข้อมูลส่วนตัวของเขา เฉินร่องช่วยไม่แต่คิดว่า: ทุกครั้งที่ผมเห็นเขา :เสมอทำให้รู้สึกว่า ในสถานมหัศจรรย์ คนนี้ก็มีปืนดี และมารยาทงามที่เขาทำให้คนอื่นรู้สึกเล็ก

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พวกเขารีบเร่งและเร็ว ๆ นี้พบว่ารุ่งอรุณได้เดินทางมาถึง พวกเขาได้หายไป 100 ไมล์จาก Mo'yang และในที่สุดก็มาถึงความปลอดภัย.

ฝูงชนโห่ร้องเสียงดังและเริ่มที่จะลงจากหลังม้ายานพาหนะและม้า ขณะที่พวกเขาได้ออกม้าเดินโซเซบางคนถึงกับน้ำลายฟูมปาก มันเป็นเวลาที่เหลือ.

ตามเวลาที่เฉินร่องฟื้นจิตวิญญาณของเธอได้ในเวลากลางวันสว่างบนท้องฟ้า เธอลุกขึ้นนั่งเหยียดแขนของเธอที่จะเช็ดตาของเธอและพบคราบเลือดบน.

ขณะที่เธอกำลังจ้องมองที่แขนของเธอในอาการงุนงงเป็นเสียงที่คุ้นเคยเรียกให้เธอ: ". นางสาว" มันฟังดูอ่อนแอเช่นถ้ามันอยากจะ ร้องไห้ แต่ยังหัวเราะ มันเป็นเสียงเก่าชาง.

เฉินร่องยกศีรษะของเธอเพื่อดูเก่า Shang รวบรวมข้อมูลในช่วงที่เธอตัวสั่นพูดว่า: ". นางสาวเราได้ออกมามีชีวิต". และแล้วเขาก็ออกมาเป็นน้ำตา

ในเฉิร่องของ wan ใบหน้าดอกรอยยิ้มที่สดใส "ใช่เราได้ออกมามีชีวิต" เธอซ้ำแล้วซ้ำอีกเสียงแหบ "และเพื่อให้ได้พวกเขา." ดวงตาของเธอส่องสดใสขณะที่เธอพูดใบหน้าของเธอสดใสเช่นเดียวกัน เธอนั่งตรงถึงสำหรับผ้าม่านและมองออกไปข้างนอก.

ดูสายการบินวังฮ่องกงและอาทิตย์ยันบนหลังม้าเฉินร่องตัวสั่นกระซิบ "เก่า Shang ผมได้ไปนรกและกลับมาพร้อมกับพวกเขา จากวันมานี้สถานการณ์ของฉันควรจะดีกว่า. "

เก่า Shang ไม่ได้คาดหวังนี้จะเป็นสิ่งแรกที่เธอคิดว่าเกี่ยวกับหลังตื่นนอน ไม่ช้าเขายิ้มและตอบว่า "ใช่" ให้เธอรูปลักษณ์ของความเห็นอกเห็นใจและความโศกเศร้า.

ดวงอาทิตย์ยันหันไปรอบ ๆ เพื่อดูเฉินร่องจิ้มหัวของเธอออกมาจากสายการบิน เขาวิ่งไปที่เธอโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อยและกระซิบ: "ผมเคยเตือนแล้วพวกเขา พวกเขาได้ตกลงที่จะไม่พูดเรื่องไร้สาระ คุณสามารถมั่นใจได้อาร่อง. "

" สิ่งที่คุณพูดถึง? "เธอถามอย่างแปลก.

จับคำ Sun Yan จ้องมองมาที่เธอและบีบปากของเขาด้วยความตั้งใจที่จะอธิบาย เขาโบกมือให้เป็นหนึ่งในทหารของเขาและตะโกน: ". นำกระบอกไม้ไผ่ที่นี่"

"ใช่" ทหารมือเขาหลอดไม้ไผ่ตัดใหม่..

ดวงอาทิตย์ยันยัดมันลงไปในมือของเฉินร่องและบอกเธอว่า "ทำความสะอาดเลือด บนใบหน้าของคุณ. "เมื่อเขาเสร็จเขาหันกลับไป.

สองก้าวต่อมาเขาหยุดและหันไปมองไปในทิศทางเฉินร่องของที่ต้องการเพื่อให้พูดอะไรกับเธอ แต่ตัดสินใจที่จะไม่หลังจากที่บางคนคิดว่า.

กระบอกไม้ไผ่ก็เต็มไป ด้วยน้ำซึ่งเฉินร่องที่ใช้ในการทำความสะอาดใบหน้าของเธอและล้างปากของเธอ.

ในเวลาที่เธอโยนหลอดออกไปเธอจะได้เห็นวังฮ่องกงในเสื้อคลุมสีดำสวมใส่เดินเล่นในถิ่นทุรกันดารด้วยมือของเขาประสานอยู่ข้างหลังเขา . ลมหนาวพัดผมของเขาแปรงมันทั่วใบหน้าหล่อเหลาของเขา

มองไปที่โปรไฟล์ของเขาเฉินร่องไม่สามารถช่วย แต่คิดว่า: เมื่อใดก็ตามที่ฉันเห็นเขาฉันทำเสมอรู้สึกว่าผมอยู่ในสถานที่มหัศจรรย์ ผู้ชายคนนี้มักจะมีแบริ่งที่ดีเยี่ยมและมารยาทที่สง่างามที่เขาทำให้คนอื่นรู้สึกเล็ก ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พวกเขารีบเร่งในและเร็ว ๆนี้พบว่ารุ่งอรุณจะมาถึง พวกเขาได้หายไป 100 ไมล์จาก mo"yang และในที่สุดก็ถึงความปลอดภัยฝูงชนเชียร์เสียงดังและเริ่มที่จะลงจากหลังม้ายานพาหนะ และม้า ตอนนี้พวกเขาได้ปิด ม้าซวนเซกับบางคนถึงกับน้ำลายฟูมปาก มันคือเวลาพักผ่อนโดยเวลาที่เฉินหยงคืนวิญญาณของเธอ , กลางวัน มีไฟฟ้า เธอลุกขึ้นนั่งเหยียดแขนของเธอเช็ดน้ำตาของเธอและพบคราบเลือดติดอยู่ในขณะที่เธอมองที่แขนเธออย่างงงงวย ได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยกับเธอ : " คุณ " มันฟังดูอ่อนแอ เช่น ถ้าอยากจะร้อง แต่ยังหัวเราะ มันเป็นเสียงที่เก่าเฉินหยงยกหัวของเธอจะดูเก่า ชาง คลานไปของเธอสั่นพูด : " คุณ เรารอดออกมา จากนั้นเขาน้ำตาร่วงเผาะหน้าวานเฉินโรงบานยิ้มสดใส " ใช่ เรารอดออกมา " เธอแควที่ซ้ำ " และเพื่อให้พวกเขา " ดวงตาส่องสว่างตามที่เธอพูด หน้าก็สดใสของเธอ เธอนั่งตรง เปิดม่าน และมองออกไปข้างนอกชมวังในการขนส่งและยันดวงอาทิตย์บนหลังม้า , เฉิน ร่งกกระซิบ เก่า " ชาง ฉันได้ไปนรกและกลับไปกับพวกเขา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป สถานการณ์น่าจะดีขึ้น "ชางเก่าไม่ได้คาดหวังนี้จะเป็นสิ่งแรกที่เขาคิดถึง หลังจากตื่น เขายิ้มจนเห็นฟันไปชั่วขณะ และตอบว่า " ใช่ " ให้เธอดูเห็นใจ และปวดใจSun Yan หันกลับมาดูเฉินหยง poking หัวเธอออกมาจากรถม้า เขาควบม้ามา หล่อนเอนตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย และกระซิบว่า " ฉันเคยเตือนพวกเขา พวกเขาได้ตกลงกันว่าจะไม่พูดเรื่องไร้สาระ คุณสามารถมั่นใจได้ว่า อาหยง "" นายพูดเรื่องอะไร ? " เธอโดยสอบถามถามจับคำ , Sun Yan จ้องเธอและบีบปากของเขากับความตั้งใจที่จะอธิบาย เขาโบกมือให้ทหารคนหนึ่งของเขาและตะโกนว่า " เอาหลอดไม้ไผ่ที่นี่”" ครับ " ทหารตกเขาตัดสดหลอดไม้ไผ่ .ยัดมันลงในมือของซุนเหยียนเฉินหยง และบอกเธอว่า " เลือดบริสุทธิ์บนใบหน้าของคุณ เมื่อเขาเสร็จ เขาหันหลังกลับไปสองก้าวต่อมา เขาหยุดเดินและหันไปมองในทิศทางของ Chen ร่องที่ต้องการจึงพูดอะไรบางอย่างกับเธอ แต่ตัดสินใจไม่ตามความคิดบางอย่างไม้ไผ่ท่อที่เต็มไปด้วยน้ำ ซึ่งเฉินหยงใช้ทำความสะอาดใบหน้าและล้างปากเวลาที่เธอโยนหลอดไป เธอจะเห็นวังหงส์ ในชุดเสื้อคลุมสีดำ เดินเล่นในป่ากับมือของเขาไว้ด้านหลังของเขา ลมเย็นพัดมาขน แปรงให้ทั่วใบหน้าหล่อๆของเขาดูโปรไฟล์ของเขา เฉินหยงไม่สามารถช่วย แต่คิดว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันเจอเขา ฉันก็รู้สึกว่าฉันอยู่ในสถานที่ที่วิเศษ ชายผู้นี้มักจะมีแบริ่งที่ดีและมารยาทงามที่เขาทำให้คนอื่นรู้สึกเล็ก ๆ