be a significant source of associat

be a significant source of associated complications such as nosocomial pneumonia and ICU and hospital mortality (7, 13, 14). Weaning may be influenced by the underlying disease (3). It is conceivable, however, that the need for reintubation is a marker of the severity of the illness rather than of mortality per se. From the little data available in the literature, the reintubation rate ranges from 4 to 19 % (3, 7, 14).
It has been reported that the weaning period represents 40 % of the total duration of mechanical ventilatory support (1, 11– 13). Furthermore, morbidity and even mortality may be higher in these patients. Accordingly, both for clinical and economical reasons, every effort should be made to determine as soon as possible, which patients can be rapidly extubated, and to keep the weaning period to a minimum (1–3, 13, 14).
The weaning process begins in practice, and in many clinical studies when clinicians decide that a patient may be able to tolerate a reduction of mechanical ventilatory support (1, 7, 15– 17). At that point, there are several options for a decreasing support, some of which may be more successful than others. The options include, but are not restricted to, intermittent T-piece trials, SIMV, PS weaning, CPAP, combinations of the above, and newer approaches to weaning such as volume support, proportional assist ventilation, and noninvasive positive pressure ventilation (NPPV) (15–19).
Clinicians reach another stage in the weaning process at the point, at which they suspect that the patient may tolerate the discontinuation of mechanical ventilatory support and extubation (2, 15). The most popular method of proceeding at this point is a T-piece trial. Within each of these approaches, numerous alter- natives exist, such as T-piece trials of various durations, and different levels of CPAP and PS (2, 15–19).
Esteban et al (15) compared 2-h trials of unassisted breathing using PS of 7 cm H 2 O vs a T-piece. A smaller proportion of patients in the PS group (14 %) failed to tolerate the weaning and to achieve extubation at the end of the 2-h trial than in the T- piece group (22 %). Of those patients who were extubated, 38 in the PS group and 36 in the T-piece group required a reintubation. The results of the second largest trial, by Esteban et al (15) have suggested a possible advantage of PS over T-piece trial of spontaneous breathing. 21
Esteban et al (18) found that 22 % of 246 patients failed a T- piece weaning trial, and of the 192 who were extubated, 19 % required a reintubation. In contrast, Jones et al (19) reported that only 4 % of 52 patients undergoing weaning with T-piece breathing were not extubated, and of those extubated, only 4 % of 50 patients required reintubation. In both studies, the investigators recruited those who had already failed a T-piece trial of an unassisted breathing. Esteban et al (20) conducted their T-piece trial of an unassisted breathing in 546 patients, only 130 of whom had respiratory distress dur-ing a 2-h T-piece trial. Brochard et al (21) found a similar strikingly high proportion of patients who tolerated their 2-h T-piece trial of unassisted breathing. Of 456 patients who underwent the T-piece trial, only 109 had been unable to tolerate spontaneous breathing and, therefore, were randomized (21)
Cohen et al (22) found that the rate of reintubation was 14% in the automatic tube compensation group and 24 % in the CPAP group. Vallverdu et al (23) showed that well supported 2-hour T-piece weaning trial predicted a favorable outcome in extubation procedure for patients with COPD. Butler et al (24) did not identify a superior weaning technique among the three most popular modes, T-piece, PS, SIMV. Cabello et al (25) trial was performed either using the T-piece disconnected from the ventilator, either using a low level of pressure support with or without positive endexpiratory pressure. A higher rate of failure occurred during the T-piece than during the pressure support trial, but once the patient had a success, the rate of reintubation was similar (25). We found that the rate of reintubation was 25 % in the T-piece group and 15 % in the CPAP group.
The other randomized studies, all of which compared T-piece strategies to alternative strategies, usually included some form of PS, had much smaller sample sizes, and generally had lower event rates.
The major outcome of these studies on modes of weaning was weaning failure and, in particular, the need for reintubation. While the need for reintubation is important, it is prior to reintubation that patients often experience distress, the most important consequences of which is the major morbidity such as pneumonia, further lung injury or cardiac complications, and possibly death (1, 4, 5, 7, 8). In the setting of a high threshold and low failure rates, investigators would need to recruit patient sample sizes in the thousands, or even the tens of thousands, to be able to demonstrate differences between the techniques (4, 5, 7, 8).
Such studies are unlikely to be feasible, and, even if they were feasible, they would consume substantial resources. Thus, investigators interested in studying the optimal use of ventilation strategies for weaning in the future should first establish plausable event rates, and if they are very low, should reconsider embarking on trials comparing alternative approaches. In situations, in which event rates are high, it would be reasonable to reexamine whether a difference between PS and T-piece breathing could be confirmed (7, 15–20).
There are few trials designed to determine the most effective mode of ventilation for weaning, and more work is required in this area. From the trials reviewed, we could not identify a superior weaning technique among the three most popular modes, T- piece, PS, CPAP, SIMV. Such studies could be helpful in designing management strategies that can expedite successful discontinuation of mechanical support and minimizing risks associated with MV (7).
Finally, very recent advances in technological areas not specifically related to intensive care medicine, such as artificial intelligence and the use of knowledgebased systems, are proving to be useful in the management of the weaning process. When such systems are applied to modern microprocessor mechanical ventilators, they can provide significant help in the process of weaning by automatically reducing the ventilatory assistance and by indicating the optimal time to withdraw the patient from the ventilator and proceed with extubation.

Page 5
Conclusions
Finally, there were no significant differences within and between T-piece and CPAP group according to pO 2 , pCO 2 , pH values and hemodynamic parameters at the weaning. However, in the T-piece group there were more patients unsuccessfully weaned compared to the group CPAP.
We found out that CPAP group was more successful than the T-piece group in the weaning. We think that it was due to the positive pressure support, which applied in CPAP mode makes better outcome than the T-piece procedure, which has no positive pressure support and entirely spontaneous breathing and oxygen support. Whether, the technique used to wean patients, in this setting, resulted in a clinically relevant improvement in the outcomes addressed above requires further carefully designed, randomized, controlled trials.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เป็นแหล่งสำคัญของภาวะแทรกซ้อนที่เกี่ยวข้องเช่น nosocomial โรคฉุกเฉินและโรงพยาบาลตาย (7, 13, 14) Weaning อาจมีผลมาจากโรคพื้นฐาน (3) ได้หลากหลาย อย่างไรก็ตาม สำหรับ reintubation ว่าเครื่องหมายของความรุนแรง ของการเจ็บป่วยที่ไม่ ใช่ ของตายต่อ se จากน้อยข้อมูลในวรรณคดี อัตรา reintubation ช่วงตั้งแต่ 4 ถึง 19% (3, 7, 14) มีรายงานว่า ระยะเวลา weaning แสดงถึง 40% ของระยะเวลารวมของการสนับสนุน ventilatory กล (1, 11 – 13) นอกจากนี้ morbidity และแม้แต่การตายได้สูงขึ้นในผู้ป่วยเหล่านี้ ดังนั้น ทั้งเหตุผลทางคลินิก และประหยัด นี่ควรจะทำ การตรวจสอบโดยเร็วที่สุด การที่ผู้ป่วยได้อย่างรวดเร็ว extubated และให้ระยะเวลา weaning ต่ำ (1-3, 13, 14) กระบวนการ weaning เริ่มต้น ในทางปฏิบัติ และการศึกษาทางคลินิกหลายแห่งเมื่อ clinicians ตัดสินใจว่า ผู้ป่วยอาจทนลดสนับสนุน ventilatory กล (1, 7, 15-17) ที่จุด มีหลายตัวเลือกสำหรับการสนับสนุนลดลง ซึ่งบางคนอาจจะประสบความสำเร็จมากกว่าผู้อื่น ตัวรวมถึง แต่ไม่ได้จำกัดการ PS ทดลอง SIMV, T-ชิ้นขาด ๆ หาย ๆ weaning, CPAP ชุดของแนวทางข้างต้น และใหม่การ weaning เช่นสนับสนุนไดรฟ์ข้อมูล สัดส่วนช่วยให้ระบายอากาศ และระบายอากาศความดันบวก noninvasive (NPPV) (15-19) Clinicians ถึงเวทีอื่นในการ weaning ที่จุด ซึ่งพวกเขาสงสัยว่า ผู้ป่วยอาจทน discontinuation สนับสนุน ventilatory กลและ extubation (2, 15) วิธีแห่งการดำเนินการต่อที่จุดนี้เป็นการทดลองชิ้น T ภายในแต่ละวิธีเหล่านี้ จำนวนมากเปลี่ยนชาวพื้นเมืองมีอยู่ เช่นทดลอง T-ชิ้นส่วนของช่วงเวลาต่าง ๆ และระดับ CPAP และ PS (2, 15-19) Esteban et al (15) เปรียบเทียบทดลอง 2 h ของหายใจบรรยายใช้ PS กับ H 2 O 7 ซ.ม.ตัว T สัดส่วนขนาดเล็กของผู้ป่วยในกลุ่ม PS (14%) ไม่สามารถทนต่อการ weaning และบรรลุ extubation จบทดลอง 2 h มากกว่าในกลุ่มชิ้นส่วน T (22%) ผู้ป่วยเหล่านั้นที่ถูก extubated, 38 ในกลุ่ม PS และ 36 ในกลุ่มชิ้นส่วน T ต้อง reintubation เป็น ผลการทดลองที่ใหญ่ที่สุดที่สอง โดย Esteban et al (15) ได้แนะนำความได้เปรียบของ PS T-ชิ้นทดลองใช้หายใจอยู่ 21 Esteban et al (18) พบว่า 22% ของผู้ป่วย 246 ล้มคดี weaning T-ชิ้น และของ 192 ที่ extubated, 19% ต้องการ reintubation ในทางตรงกันข้าม Jones et al (19) รายงานว่า เพียง 4% ของผู้ป่วย 52 ตาม weaning กับชิ้น T หายใจไม่ extubated และของเหล่า extubated เพียง 4% ของผู้ป่วย 50 ต้อง reintubation ในการศึกษาทั้งสอง นักสืบที่พิจารณาผู้ที่มีการล้มเหลวแล้วทดลองชิ้น T ของการหายใจบรรยาย Esteban et al (20) ดำเนินการทดลองชิ้น T ของการบรรยายการหายใจในผู้ป่วย 546, 130 เท่าของผู้ที่มีทุกข์หายใจ dur-กำลังทดลองชิ้น T 2 h Brochard et al (21) พบสัดส่วนสูงกว่าคล้ายผู้ป่วยที่สมการทดลองชิ้น T 2 h ของหายใจบรรยาย ผู้ป่วย 456 ที่ผ่านทดลอง T-ชิ้น 109 เท่านั้นได้รับไม่สามารถทนอยู่หายใจ และ ดังนั้น มี randomized (21) โคเฮน et al (22) พบว่า อัตราของ reintubation คือ 14% ในกลุ่มแทนหลอดอัตโนมัติและ 24% ในกลุ่ม CPAP Vallverdu et al (23) พบว่า สนับสนุนดี 2 ชั่วโมงชิ้นส่วน T weaning ทดลองทำนายผลลัพธ์ดีใน extubation ขั้นตอนสำหรับผู้ป่วยที่มีแอนเดอรส์ พ่อบ้าน et al (24) ได้ระบุเทคนิค weaning ห้องระหว่างสามนิยมโหมด T-ชิ้น PS, SIMV ทดลอง Cabello et al (25) ที่ดำเนินการโดยใช้ T-ชิ้นระบาย เชื่อมต่อโดยใช้ระดับต่ำสนับสนุนความดัน หรือ ไม่ดันบวก endexpiratory อัตราสูงขึ้นของความล้มเหลวเกิดขึ้นระหว่างชิ้น T กว่าระหว่างดันสนับสนุนทดลอง แต่เมื่อผู้ป่วยมีความสำเร็จ อัตราของ reintubation ก็คล้าย (25) เราพบว่า อัตราของ reintubation คือ 25% ในกลุ่มชิ้นส่วน T และ 15% ในกลุ่ม CPAP อื่น ๆ randomized ศึกษา ที่เปรียบเทียบชิ้นส่วน T กลยุทธ์แผนกลยุทธ์อื่น มักจะรวมรูปแบบของ PS มีขนาดตัวอย่างขนาดเล็ก และโดยทั่วไปมีราคาพิเศษต่ำกว่าเหตุการณ์ ผลสำคัญของการศึกษาเหล่านี้ในวิธีการ weaning ได้ weaning ล้มเหลวและ โดย เฉพาะ ความต้องการสำหรับ reintubation ขณะที่ความต้องการสำหรับ reintubation สำคัญ ได้ก่อน reintubation ว่า ผู้ป่วยมักจะพบความทุกข์ ผลกระทบที่สำคัญที่สุดที่มี morbidity สำคัญเช่นปอดบวม ต่อปอดหัวใจการบาดเจ็บหรือภาวะแทรกซ้อน และอาจจะตาย (1, 4, 5, 7, 8) ในการตั้งค่าขีดจำกัดสูงสุดและอัตราการล้มเหลวต่ำ นักสืบจะต้องสรรหาขนาดตัวอย่างผู้ป่วยในหลักพัน หรือแม้แต่การนับหมื่น สามารถแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างระหว่างเทคนิค (4, 5, 7, 8) การศึกษาดังกล่าวไม่น่าจะเป็นไปได้ และ แม้ว่าพวกเขาได้เป็นไปได้ พวกเขาจะบริโภคทรัพยากรพบ นักเรียนกลยุทธ์ระบายใช้ดีที่สุดสำหรับ weaning ในอนาคตสนใจแรกควรกำหนดราคา plausable เหตุการณ์ และจะต่ำมาก ควร reconsider ล่วงทดลองเปรียบเทียบวิธีอื่น ในสถานการณ์ ในกรณีที่ราคาจะสูง มันจะเหมาะสมที่จะ reexamine ว่าความแตกต่างระหว่าง PS และชิ้น T หายใจอาจยืนยัน (7, 15-20) มีไม่กี่ทดลองที่ออกแบบมาเพื่อกำหนดวิธีการระบายอากาศสำหรับ weaning มีประสิทธิภาพสูงสุด และจำเป็นต้องใช้งานเพิ่มเติมในพื้นที่นี้ จากทดลองทาน เราไม่สามารถระบุเทคนิค weaning ห้องระหว่างสามนิยมโหมด T-ชิ้น PS, CPAP, SIMV การศึกษาดังกล่าวอาจเป็นประโยชน์ในการออกแบบกลยุทธ์การจัดการที่สามารถเร่ง discontinuation ประสบความสำเร็จของการสนับสนุนเครื่องจักรกล และลดความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับ MV (7) สุดท้าย ความก้าวหน้ามากล่าสุดในเทคโนโลยีโดยเฉพาะไม่เกี่ยวข้องกับยาเร่งรัดดูแล ปัญญาประดิษฐ์และการใช้ระบบ knowledgebased จะพิสูจน์ให้เป็นประโยชน์ในการบริหารกระบวนการ weaning เมื่อระบบดังกล่าวจะใช้ไมโครโปรเซสเซอร์ที่ทันสมัยกล ventilators พวกเขาสามารถให้ความช่วยเหลืออย่างมีนัยสำคัญระหว่าง weaning โดยอัตโนมัติลดเหลือ ventilatory และระบุเวลาดีที่สุดถอนผู้ป่วยจากการระบายอากาศ และดำเนิน extubationหน้า 5 บทสรุป ในที่สุด มีไม่แตกต่างกันภายใน และ ระหว่าง T-ชิ้นส่วนและกลุ่ม CPAP ตาม pO 2 เจ้าพนักงาน 2 ค่า pH และพารามิเตอร์แสดงความดันโลหิตในการ weaning อย่างไรก็ตาม ในกลุ่มชิ้นส่วน T มี มีผู้ป่วยเพิ่มมากขึ้นประสบความสำเร็จหย่านมถึงเปรียบเทียบกับกลุ่ม CPAP เราพบว่า กลุ่ม CPAP ได้สำเร็จมากขึ้นกว่ากลุ่มชิ้น T ในการ weaning เราคิดว่า มันเกิดจากความดันบวกสนับสนุน ซึ่งใช้ในโหมด CPAP ช่วยให้ผลลัพธ์ดีกว่าขั้นตอนชิ้น T ซึ่งไม่มีความดันเป็นบวกสนับสนุน และหายใจอยู่ทั้งหมด และออกซิเจนที่สนับสนุน การ ว่า เทคนิคที่ใช้ในการหย่า ผู้ป่วยในการตั้งค่านี้ ผลในการปรับปรุงที่เกี่ยวข้องทางคลินิกในผลที่อยู่ข้างต้นต้องออกแบบอย่างระมัดระวังต่อไป randomized ควบคุมการทดลอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นแหล่งที่สำคัญของภาวะแทรกซ้อนที่เกี่ยวข้องเช่นปอดบวมในโรงพยาบาลและห้องไอซียูและการเสียชีวิตที่โรงพยาบาล (7, 13, 14) หย่านมอาจได้รับอิทธิพลจากโรค (3) มันเป็นไปได้อย่างไรที่จำเป็นในการ reintubation เป็นเครื่องหมายของความรุนแรงของการเจ็บป่วยมากกว่าการเสียชีวิตต่อ จากข้อมูลเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีอยู่ในวรรณคดีช่วงอัตรา reintubation 4-19% (3, 7, 14).
มันได้รับรายงานว่าระยะเวลาหย่านมหมายถึง 40% ของระยะเวลารวมของเครื่องช่วยหายใจ (1, 11 13) นอกจากนี้การเจ็บป่วยและการตายแม้อาจจะสูงขึ้นในผู้ป่วยเหล่านี้ ดังนั้นทั้งสองด้วยเหตุผลทางคลินิกและการประหยัดพยายามทุกวิถีทางที่ควรจะทำในการตรวจสอบโดยเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ซึ่งผู้ป่วยสามารถถอดท่อช่วยหายใจอย่างรวดเร็วและเพื่อให้ระยะเวลาการหย่านมให้น้อยที่สุด (1-3, 13, 14).
ขั้นตอนการหย่านม เริ่มต้นในทางปฏิบัติและในการศึกษาทางคลินิกมากเมื่อแพทย์ตัดสินใจว่าผู้ป่วยอาจจะไม่สามารถที่จะทนต่อการลดลงของเครื่องช่วยหายใจ (1, 7, 15 17) ณ จุดที่มีหลายตัวเลือกสำหรับการสนับสนุนที่ลดลงบางส่วนที่อาจจะประสบความสำเร็จมากกว่าคนอื่น ๆ ตัวเลือกรวมถึง แต่ไม่ได้ จำกัด เนื่องทดลอง T-ชิ้น SIMV, หย่านม PS, CPAP รวมกันดังกล่าวข้างต้นและที่ใหม่กว่าวิธีการหย่านมเช่นการสนับสนุนปริมาณสัดส่วนช่วยระบายอากาศและไม่รุกล้ำระบายแรงดันบวก (NPPV) (15-19).
แพทย์ถึงขั้นตอนในกระบวนการอื่นหย่านมที่จุดที่พวกเขาสงสัยว่าผู้ป่วยอาจทนต่อการหยุดเครื่องช่วยหายใจและ extubation (2, 15) วิธีที่นิยมมากที่สุดของการดำเนินการที่จุดนี้คือการทดลอง T-ชิ้น ในแต่ละวิธีการเหล่านี้ชาวบ้านจำนวนมากอีกวิธีหนึ่งที่มีอยู่เช่นการทดลอง T-ชิ้นส่วนของระยะเวลาที่แตกต่างกันและระดับที่แตกต่างกันของ CPAP และ PS (2, 15-19).
เอสเตบันและอัล (15) เมื่อเทียบกับ 2 ชั่วโมงของการทดลองทางสายตา PS หายใจของการใช้ 7 ซม H 2 O เทียบกับ T-ชิ้น สัดส่วนของผู้ป่วยที่มีขนาดเล็กในกลุ่ม PS (14%) ล้มเหลวที่จะทนหย่านมและเพื่อให้บรรลุ extubation ในตอนท้ายของการพิจารณาคดี 2 ชั่วโมงกว่าใน T- กลุ่มชิ้นส่วน (22%) ของผู้ป่วยที่ได้รับการถอดท่อช่วยหายใจ 38 ในกลุ่ม PS และ 36 ในกลุ่ม T-ชิ้นต้อง reintubation ผลที่ได้จากการทดลองใหญ่เป็นอันดับสองโดยเอสเตบันและอัล (15) ได้ชี้ให้เห็นข้อได้เปรียบที่เป็นไปได้ของ PS ในช่วงทดลองใช้ T-ชิ้นส่วนของการหายใจที่เกิดขึ้นเอง 21
เอสเตบันและอัล (18) พบว่า 22% ของผู้ป่วยที่ล้มเหลว 246 ชิ้น T- หย่านมทดลองและ 192 ที่ถูกถอดท่อช่วยหายใจ 19% ต้อง reintubation ในทางตรงกันข้ามโจนส์ et al, (19) รายงานว่ามีเพียง 4% ของ 52 ผู้ป่วยที่หย่ากับการหายใจ T-ชิ้นส่วนที่ไม่ได้ถอดท่อช่วยหายใจและของผู้ที่ถอดท่อช่วยหายใจเพียง 4% ของผู้ป่วยที่จำเป็นต้องใช้ 50 reintubation ทั้งในการศึกษานักวิจัยได้รับคัดเลือกผู้ที่มีความล้มเหลวในการทดลองใช้แล้ว T-ชิ้นส่วนของการหายใจที่ไม่มีใครช่วยเหลือ เอสเตบันและอัล (20) ดำเนินการทดลองใช้ T-ชิ้นส่วนของพวกเขาหายใจสายตาใน 546 ผู้ป่วยเพียง 130 คนมีความทุกข์ทางเดินหายใจเธไอเอ็นจี 2 ชั่วโมงทดลอง T-ชิ้น Brochard et al, (21) พบว่ามีสัดส่วนที่สูงใกล้เคียงกันอย่างยอดเยี่ยมของผู้ป่วยที่ทน 2 ชั่วโมงพวกเขาทดลอง T-ชิ้นส่วนของการหายใจที่ไม่มีใครช่วยเหลือ 456 ผู้ป่วยที่เข้ารับการพิจารณาคดี T-ชิ้นเพียง 109 ที่ได้รับไม่สามารถที่จะทนต่อการหายใจที่เกิดขึ้นเองและจึงได้รับการสุ่ม (21)
โคเฮนและอัล (22) พบว่าอัตราการ reintubation เป็น 14% ในกลุ่มหลอดอัตโนมัติชดเชย และ 24% ในกลุ่ม CPAP Vallverdu et al, (23) แสดงให้เห็นว่าการสนับสนุนอย่างดี 2 ชั่วโมง T-ชิ้นหย่านมทดลองคาดการณ์ผลที่ดีในขั้นตอน extubation สำหรับผู้ป่วยที่มีปอดอุดกั้นเรื้อรัง บัตเลอร์, et al (24) ไม่ได้ระบุเทคนิคหย่านมที่เหนือกว่าในสามรูปแบบที่นิยมมากที่สุด, เสื้อชิ้น, PS, SIMV Cabello et al, (25) การพิจารณาคดีได้ดำเนินการอย่างใดอย่างหนึ่งโดยใช้ T-ชิ้นเชื่อมต่อจากเครื่องช่วยหายใจทั้งการใช้ในระดับต่ำของการสนับสนุนความดันที่มีหรือไม่มีความดัน endexpiratory บวก อัตราที่สูงขึ้นของความล้มเหลวที่เกิดขึ้นในช่วง T-ชิ้นกว่าในช่วงแรงดันการพิจารณาคดี แต่เมื่อผู้ป่วยมีความสำเร็จอัตราการ reintubation คล้ายคลึง (25) เราพบว่าอัตราการ reintubation เป็น 25% ในกลุ่ม T-ชิ้นและ 15% ในกลุ่ม CPAP.
การศึกษาแบบสุ่มอื่น ๆ ทั้งหมดซึ่งเมื่อเทียบกับกลยุทธ์ T-ชิ้นกลยุทธ์ทางเลือกที่มักจะรวมถึงรูปแบบของ PS บางมีมาก ขนาดตัวอย่างขนาดเล็กและมักจะได้รับการลดอัตราเหตุการณ์.
ผลที่สำคัญของการศึกษาเหล่านี้ในรูปแบบของการหย่านมถูกหย่านมความล้มเหลวและโดยเฉพาะอย่างยิ่งความจำเป็นในการ reintubation ในขณะที่ต้อง reintubation เป็นสิ่งที่สำคัญก็คือก่อนที่จะ reintubation ว่าผู้ป่วยมักจะได้รับความทุกข์ผลกระทบที่สำคัญที่สุดของซึ่งเป็นภาวะแทรกซ้อนที่สำคัญเช่นโรคปอดบวมปอดได้รับบาดเจ็บเพิ่มเติมหรือภาวะแทรกซ้อนหัวใจและอาจจะตาย (1, 4, 5, 7, 8) ในการตั้งค่าของเกณฑ์ที่สูงและอัตราความล้มเหลวต่ำนักวิจัยจะต้องรับสมัครขนาดตัวอย่างของผู้ป่วยในหลายพันหรือแม้กระทั่งนับพันที่จะสามารถแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างระหว่างเทคนิค (4, 5, 7, 8)
การศึกษาดังกล่าวไม่น่าจะเป็นไปได้และแม้ว่าพวกเขาจะเป็นไปได้ที่พวกเขาจะใช้ทรัพยากรอย่างมีนัยสำคัญ ดังนั้นนักวิจัยที่สนใจในการศึกษาการใช้งานที่ดีที่สุดของกลยุทธ์การระบายอากาศสำหรับหย่านมในอนาคตอันแรกที่ควรจะสร้างอัตราการเกิด plausable และถ้าพวกเขาอยู่ในระดับต่ำมากควรพิจารณาเริ่มดำเนินการในการทดลองเปรียบเทียบวิธีการทางเลือก ในสถานการณ์ที่อัตราการเกิดที่สูงก็จะมีความเหมาะสมที่จะทบทวนว่าความแตกต่างระหว่าง PS และการหายใจ T-ชิ้นจะได้รับการยืนยัน (7, 15-20).
มีการทดลองไม่กี่ออกแบบมาเพื่อตรวจสอบโหมดที่มีประสิทธิภาพสูงสุดของการระบายอากาศเป็น สำหรับหย่านมและการทำงานมากขึ้นจะต้องอยู่ในพื้นที่นี้ จากการทดลองการตรวจสอบเราไม่สามารถระบุเทคนิคหย่านมที่เหนือกว่าในสามรูปแบบที่นิยมมากที่สุดชิ้นยืด, PS, CPAP, SIMV การศึกษาดังกล่าวอาจจะเป็นประโยชน์ในการออกแบบกลยุทธ์การจัดการที่สามารถเร่งการหยุดที่ประสบความสำเร็จของการสนับสนุนเครื่องจักรกลและลดความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับ MV (7).
สุดท้ายก้าวหน้ามากในพื้นที่ทางเทคโนโลยีไม่ได้เฉพาะที่เกี่ยวข้องกับการแพทย์ดูแลอย่างเข้มข้นเช่นปัญญาประดิษฐ์และการใช้งาน ระบบฐานความรูจะพิสูจน์ให้เป็นประโยชน์ในการบริหารจัดการของกระบวนการหย่านม เมื่อระบบดังกล่าวจะนำไปใช้เครื่องช่วยหายใจเครื่องจักรกลที่ทันสมัยไมโครโปรเซสเซอร์ที่พวกเขาสามารถให้ความช่วยเหลืออย่างมีนัยสำคัญในกระบวนการของการหย่าโดยอัตโนมัติการลดความช่วยเหลือและช่วยหายใจโดยระบุเวลาที่เหมาะสมที่จะถอนตัวจากผู้ป่วยใช้เครื่องช่วยหายใจและปฏิบัติตาม extubation. หน้า 5 ข้อสรุปสุดท้าย ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญภายในและระหว่าง T-ชิ้นส่วนและกลุ่ม CPAP ตาม PO 2 pCO 2, ค่าพีเอชและพารามิเตอร์การไหลเวียนโลหิตที่หย่านม อย่างไรก็ตามในกลุ่ม T-ชิ้นมีผู้ป่วยมากขึ้นหย่านมไม่ประสบความสำเร็จเมื่อเทียบกับกลุ่ม CPAP. เราพบว่ากลุ่ม CPAP ที่ประสบความสำเร็จมากขึ้นกว่ากลุ่ม T-ชิ้นหย่านม เราคิดว่ามันเป็นผลมาจากการสนับสนุนความดันเป็นบวกซึ่งนำมาใช้ในโหมด CPAP ทำให้ผลที่ดีกว่าขั้นตอน T-ชิ้นซึ่งไม่มีการสนับสนุนความดันเป็นบวกและการหายใจที่เกิดขึ้นเองทั้งหมดและการสนับสนุนออกซิเจน ไม่ว่าจะเป็นเทคนิคที่ใช้ในการหย่าผู้ป่วยในการตั้งค่านี้ส่งผลให้เกิดการพัฒนาทางคลินิกในผลลัพธ์ที่ดังกล่าวข้างต้นต่อไปต้องได้รับการออกแบบอย่างระมัดระวังสุ่มทดลองควบคุม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นแหล่งสำคัญของภาวะแทรกซ้อนที่เกี่ยวข้อง เช่น ปอดอักเสบจากการติดเชื้อในโรงพยาบาล และ ICU โรงพยาบาลตาย ( 7 , 13 , 14 ) ลูกอาจจะได้รับอิทธิพลจากโรค ( 3 ) มันเป็นไปได้ แต่ที่ต้อง reintubation เป็นเครื่องหมายของความรุนแรงของการเจ็บป่วยมากกว่าอัตราการตายต่อเซ จากข้อมูลเล็ก ๆน้อย ๆที่มีอยู่ในวรรณกรรมการ reintubation เท่ากันตั้งแต่ 4 ถึง 19 % ( 3 , 7 , 14 ) .
มันได้รับรายงานว่าหย่านมถึง 40% ของเวลารวมของการสนับสนุนทั้งสองกล ( 1 , 11 - 13 ) นอกจากนี้ การเจ็บป่วยและการตายอาจจะสูงในผู้ป่วยเหล่านี้ ดังนั้น ทั้งเหตุผลทางคลินิกและประหยัด ทุกความพยายามที่ควรจะทำเพื่อตรวจสอบให้เร็วที่สุดซึ่งผู้ป่วยสามารถ extubated อย่างรวดเร็ว และเพื่อให้หย่านมให้น้อยที่สุด ( 1 – 3 , 13 , 14 )
weaning กระบวนการเริ่มต้นในการฝึก และในการศึกษาทางคลินิกหลายเมื่อแพทย์ตัดสินใจว่า ผู้ป่วยอาจจะต้องยอมลดการสนับสนุนทั้งสองกล ( 1 , 7 , 15 – 17 ) ณจุดนั้น มีหลายตัวเลือกสำหรับการลดการสนับสนุนบางที่อาจจะประสบความสำเร็จมากกว่าคนอื่น ๆ ตัวเลือกรวมถึง แต่ไม่ จำกัด การใช้ t-piece , การทดลอง simv เครื่องช่วยหายใจ CPAP , PS , การรวมกันของข้างต้น และวิธีการใหม่ที่จะหย่านมเช่นสนับสนุนกําหนดสัดส่วนช่วยระบายอากาศ และไม่บวกแรงดันอากาศ ( nppv ) ( 15 – 19 )
ซึ่งมาถึงขั้นตอนอื่นในกระบวนการหย่าที่จุดที่พวกเขาสงสัยว่าผู้ป่วยอาจทนการช่วยหายใจและเครื่องจักรกลสนับสนุน extubation ( 1 , 15 ) วิธีที่นิยมมากที่สุดของการดำเนินงาน ณ จุดนี้เป็น t-piece ทดลอง . ภายในแต่ละวิธีการเหล่านี้มากมาย แก้ไข - ชาวพื้นเมืองอยู่ เช่น t-piece การทดลองของระยะเวลาต่าง ๆและระดับที่แตกต่างกันของเงื่อนไขและ PS ( 2 , 15 และ 19 )
เอสเตบัน et al ( 15 ) เมื่อเทียบกับการทดลอง 2-h หายใจ unassisted ใช้ PS 7 cm H 2 O , A t-piece . สัดส่วนเล็ก ๆของผู้ป่วย ในกลุ่ม PS ( 14% ) ล้มเหลวที่จะอดทนยิ่งขึ้นและเพื่อให้บรรลุ extubation เมื่อสิ้นสุดการทดลอง 2-h มากกว่าในกลุ่มชิ้น T - ( 22% ) ของผู้ป่วยที่ extubated ) ,38 ในกลุ่ม PS และ 36 ในกลุ่ม t-piece ต้อง reintubation . ผลของการทดลองที่สองที่ใหญ่ที่สุดโดย Esteban et al ( 15 ) ได้ชี้ให้เห็นประโยชน์ที่เป็นไปได้ของ PS มากกว่า t-piece ทดลองการหายใจ . 21
เอสเตบัน et al ( 18 ) พบว่า สัดส่วนของผู้ป่วย 22 % ล้มเหลว T - ชิ้นหย่านมของการทดลอง และใครเป็น extubated 19 % ต้อง reintubation . ในทางตรงกันข้ามJones et al ( 19 ) รายงานว่า เพียง 4 % ของผู้ป่วยที่ได้รับการหย่ากับ 52 t-piece หายใจไม่ extubated และพวกที่ extubated เพียง 4 % ของผู้ป่วยที่ต้อง reintubation 50 . ในการศึกษา นักวิจัยคัดเลือกผู้ที่เคยล้มเหลวใน t-piece ทดลองของการหายใจ unassisted . เอสเตบัน et al ( 20 ) วัตถุประสงค์ของพวกเขา t-piece ทดลองของการหายใจ unassisted ใน 546 รายเพียง 130 ที่หายใจลำบากช่วงเปิด 2-h t-piece ทดลอง . brochard et al ( 21 ) พบว่า สัดส่วนของผู้ป่วยที่ทนทุกข์ทรมานอย่างสูงที่คล้ายกันของพวกเขา 2-h t-piece ทดลองหายใจ unassisted . 456 ผู้ป่วยที่เข้ารับ t-piece ทดลองเพียง 109 ได้รับไม่สามารถทนกับการหายใจ และสุ่ม ( 21 )
Cohen et al ( 22 ) พบว่าอัตรา reintubation 14 % ในหลอดอัตโนมัติชดเชยกลุ่ม 24 % ในกลุ่ม CPAP . vallverdu et al ( 23 ) พบว่า การสนับสนุนอย่างดี 2 t-piece หย่านมทดลองทำนายผลที่ดีในขั้นตอน extubation สำหรับผู้ป่วยโรคปอดอุดกั้นเรื้อรัง . พ่อบ้าน et al ( 24 ) ไม่ระบุดีกว่าเทคนิคหย่านมระหว่างสามความนิยมมากที่สุดโหมด t-piece , PS ,simv . cabello et al ( 25 ) ทดลองกำหนดให้ใช้ t-piece การเชื่อมต่อจากอุปกรณ์ด้วยการใช้ระดับของการสนับสนุนด้วยแรงดันหรือความดัน endexpiratory ไม่มีบวก อัตราที่สูงของความล้มเหลวที่เกิดขึ้นในระหว่าง t-piece กว่าในช่วงความดันสนับสนุนการพิจารณาคดี แต่เมื่อผู้ป่วยได้สำเร็จ อัตรา reintubation คล้ายคลึง ( 25 )เราพบว่าอัตรา reintubation คือ 25% ในกลุ่ม t-piece และ 15% ในกลุ่ม CPAP .
การศึกษาอื่น ๆและทั้งหมดที่เปรียบเทียบกลยุทธ์ t-piece กลยุทธ์ทางเลือกที่มักจะมีรูปแบบบางส่วนของ PS มีขนาดเล็กมาก ขนาดตัวอย่าง และโดยทั่วไปมีอัตราการแข่งขันต่ำ ผลของการศึกษาเหล่านี้
หลักในโหมดของความล้มเหลว และหย่านมคือการหย่า โดยเฉพาะต้องการ reintubation . ในขณะที่ความต้องการ reintubation สำคัญ มันเป็นก่อนที่จะ reintubation ที่ผู้ป่วยมักจะได้รับความทุกข์ ผลกระทบที่สำคัญที่สุดซึ่งเป็นด้านหลัก เช่น ปอดอักเสบ การบาดเจ็บของปอดเพิ่มเติมหรือภาวะแทรกซ้อนของหัวใจ และอาจจะตาย ( 1 , 4 , 5 , 7 , 8 ) ในการตั้งค่าของเพดานสูงและอัตราความล้มเหลวต่ำพนักงานสอบสวนจะต้องรับสมัคร ขนาดกลุ่มตัวอย่างผู้ป่วยหลายพันหรือแม้กระทั่งนับพัน ที่สามารถ แสดงให้เห็นถึงความแตกต่างระหว่างเทคนิค ( 4 , 5 , 7 , 8 )
การศึกษาดังกล่าวไม่น่าจะเป็นไปได้ และถ้ามันเป็นไปได้ พวกเขาจะกินทรัพยากรมาก ดังนั้นนักวิจัยสนใจศึกษาการใช้ที่เหมาะสมของกลยุทธ์ระบายการหย่า ในอนาคตควรสร้างอัตราเหตุการณ์ plausable และถ้าพวกเขาจะต่ำมาก ควรพิจารณา embarking ในการทดลองเปรียบเทียบแนวคิดทางเลือก ในสถานการณ์ที่อัตราการแข่งขันสูงมันจะเหมาะสมที่จะทบทวนว่า ความแตกต่างระหว่าง PS และ t-piece หายใจสามารถยืนยัน ( 7 , 15 – 20 )
มีการทดลองที่ออกแบบมาเพื่อกำหนดโหมดที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดของการระบายการหย่าและการทำงานมากขึ้นเป็นสิ่งจำเป็นในพื้นที่นี้ จากการทดลองตรวจสอบ เราไม่สามารถระบุเทคนิคที่เหนือกว่าหย่านมระหว่างสามโหมดที่นิยมมากที่สุด , T - ชิ้น , PS , CPAP simv .การศึกษาดังกล่าวจะเป็นประโยชน์ในการออกแบบกลยุทธ์การจัดการที่สามารถเร่งการประสบความสำเร็จของการสนับสนุนเครื่องจักรกล และการลดความเสี่ยงที่เกี่ยวข้องกับเพลง ( 7 )
สุดท้ายมากล่าสุดความก้าวหน้าในด้านเทคโนโลยีไม่ได้โดยเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับการแพทย์ดูแลอย่างเข้มข้น เช่น ปัญญาประดิษฐ์และการใช้ระบบ knowledgebased ,จะพิสูจน์ให้เป็นประโยชน์ในการบริหารจัดการเกี่ยวกับกระบวนการ เมื่อระบบดังกล่าวจะใช้กับไมโครโปรเซสเซอร์ที่ใช้เครื่องช่วยหายใจที่ทันสมัย พวกเขาสามารถให้ความช่วยในกระบวนการของการหย่าเครื่องช่วยหายใจโดยอัตโนมัติลดความช่วยเหลือและแสดงเวลาที่เหมาะสมที่สุดที่จะถอนคนไข้จากเครื่องช่วยหายใจ และดำเนินการกับ extubation

หน้า 5

สรุปในที่สุดไม่มีความแตกต่างระหว่างกลุ่มและภายในและ t-piece CPAP ตาม PO 2 เจ้าพนักงาน 2 , ค่า pH และค่าการผลิตที่หย่านม อย่างไรก็ตาม ในกลุ่ม t-piece มีผู้ป่วยมากกว่า 4 ตัวเปรียบเทียบ CPAP .
เราพบว่า CPAP กลุ่มประสบความสำเร็จมากกว่า t-piece กลุ่มในช่วงหย่านมเราคิดว่าเป็นเพราะการสนับสนุนความดันบวก ซึ่งใช้ในโหมด CPAP ผลทำให้ดีกว่า ขั้นตอน t-piece ซึ่งมีความดันบวกสนับสนุน และหายใจทั้งหมดธรรมชาติและออกซิเจนที่สนับสนุน ว่า เทคนิคที่ใช้ในการ wean ผู้ป่วย ในการตั้งค่านี้ผลในการปรับปรุงทางคลินิกที่เกี่ยวข้องในผลที่ระบุข้างต้นต้องต่อไปที่ออกแบบอย่างพิถีพิถัน และทดลองควบคุม