Among the various types of tangerin

Among the various types of tangerine citrus (Citrus reticulata) (“Jeruk Siam”) known and found in Indonesian, the most popular ones are Siam Banjar, Siam Pontianak and Siam Madu. Tangerine citrus (Citrus reticulata) var. Siam Banjar is mostly grown in South Kalimantan province, Indonesia. The trees are grown throughout South Kalimantan and are generally planted in the lowland or swampy land. Most of the tangerines produced are mainly propagated by grafting, with Japanese citroen (JC) being the rootstock cultivar. Fruit production starts in 3 to 4 years after planting. Growing tangerines from the seeds may take longer, as usually seven or eight years are required before the first fruit. The fruits are usually between 5 to 7 cm in diameter, with 6-9 seeds (Antarlina, 2006a; Antarlina, 2006b). A thin soft peel that can be as thin as 0.13 cm envelops the flesh, which ranges in hue from green to yellowish green, and usually easy-to-peel. Tangerine citrus var. Siam Banjar are mature and ready for harvest when 10-30% of the peel surface has started to turn yellow in colour. Flesh is bright orange, very juicy, and sweet flavor, without bitterness. Most of the tangerines produced in South Kalimantan are sold as fresh fruit in the domestic market. A study on the consumer preference local consumer prefers to choose tangerine citrus var. Siam Banjar which has small size from the grade C and D inspite of grade A or B The smallest Siam Banjar fruit size, the thinnest fruit skin can be easily peeled, tasted more sweet with tend to have small number of fruit sands (Supriyanto et al., 2005).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในบรรดาชนิดต่าง ๆ ของส้มส้ม (ส้ม reticulata) ("Jeruk สยาม") รู้จัก และพบในอินโดนีเซีย คนนิยมมากที่สุดเป็นบัน จาร์สยาม สยามนัค และ Madu สยาม ส่วนใหญ่มีปลูกส้มเขียวหวานส้ม (ส้ม reticulata) var. บันจาร์สยามในจังหวัดกาลิมันตันใต้ อินโดนีเซีย ต้นไม้ที่ปลูกทั่วจังหวัดกาลีมันตันใต้ และมีปลูกทั่วไปในดินแดนลุ่ม หรือหนอง ของ tangerines ที่ผลิตส่วนใหญ่จะแพร่กระจาย โดยการปลูกถ่าย กับซีตรองญี่ปุ่น (JC) เป็นพันธุ์ต้นตอ ผลผลิตเริ่มใน 3-4 ปีหลังปลูก Tangerines จากเมล็ดเติบโตอาจใช้เวลานาน เป็นปกติจำเป็นเจ็ด หรือแปดปีก่อนผลไม้ครั้งแรก ผลไม้มักมีระหว่าง 5 ถึง 7 ซม.เส้นผ่านศูนย์กลาง มีเมล็ด 6-9 (Antarlina, 2006a Antarlina, 2006b) เปลือกอ่อนบางที่สามารถบาง 0.13 เซนติเมตรห่อหุ้มเนื้อ ซึ่งช่วงในเว้จากสีเขียวถึงเขียวอมเหลือง และมักง่ายไปเปลือก ส้มเขียวหวานส้ม var. บันจาร์สยามเป็นผู้ใหญ่ และพร้อมสำหรับการเก็บเกี่ยวเมื่อ 10-30% ของพื้นผิวเปลือกเริ่มต้นที่สีเหลือง เนื้อเป็นสีส้มสดใส ฉ่ำ และรสหวาน ไม่ มีรสขม ส่วนใหญ่ของ tangerines ผลิตในกาลิมันตันใต้มีขายเป็นผลไม้สดในประเทศ การศึกษาการกำหนดลักษณะผู้บริโภคผู้บริโภคท้องถิ่นชอบเลือกส้มเขียวหวานส้ม var. บันจาร์สยามซึ่งมีขนาดเล็กจากเกรด C และ D หากเกรด A หรือ B ผลไม้ขนาดเล็กที่สุดของบันจาร์สยาม ผิวผลไม้ที่บางสามารถปอกเปลือกได้อย่างง่ายดาย ลิ้มรสยิ่งหวานด้วยมักจะ มีจำนวนเล็ก ๆ ของผลไม้แซนด์ (Supriyanto et al , 2005)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในประเภทต่างๆของส้มเขียวหวานส้ม (Citrus reticulata) ( "Jeruk สยาม") เป็นที่รู้จักและพบในอินโดนีเซียที่คนนิยมมากที่สุดคือสยาม Banjar สยาม Pontianak และสยาม Madu ส้มเขียวหวานส้ม (Citrus reticulata) var สยาม Banjar ที่ปลูกส่วนใหญ่อยู่ในจังหวัดกาลิมันตันใต้อินโดนีเซีย ต้นไม้ที่ปลูกทั่วภาคใต้กาลิมันตันและมีการปลูกทั่วไปในที่ลุ่มแอ่งน้ำหรือที่ดิน ส่วนใหญ่ของส้มที่ผลิตส่วนใหญ่จะแพร่กระจายโดยการปลูกถ่ายอวัยวะกับ Citroen ญี่ปุ่น (JC) เป็นพันธุ์ต้นตอ การผลิตไม้ผลเริ่มต้นใน 3-4 ปีหลังจากปลูก ส้มจากเมล็ดที่เติบโตอาจใช้เวลานานเป็นมักจะเจ็ดหรือแปดปีจะต้องมาก่อนผลไม้ครั้งแรก ผลไม้ที่มีปกติจะอยู่ระหว่าง 5-7 ซม. เส้นผ่าศูนย์กลางที่มี 6-9 เมล็ด (Antarlina, 2006a; Antarlina, 2006b) เปลือกบาง ๆ นิ่ม ๆ ที่สามารถจะเป็นบางเป็น 0.13 ซม. ห่อหุ้มเนื้อสัตว์ซึ่งช่วงในเว้จากสีเขียวเป็นสีเขียวสีเหลืองและมักจะง่ายต่อการปอกเปลือก ส้มเขียวหวานส้ม var สยาม Banjar เป็นผู้ใหญ่และพร้อมสำหรับการเก็บเกี่ยวเมื่อ 10-30% ของพื้นผิวเปลือกได้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเหลืองสี เนื้อเป็นสีส้มสดใสฉ่ำมากและรสหวานโดยไม่ต้องขมขื่น ส่วนใหญ่ของส้มที่ผลิตในจังหวัดกาลีมันตันใต้จะขายเป็นผลไม้สดในตลาดภายในประเทศ การศึกษาของผู้บริโภคในท้องถิ่นต้องการของผู้บริโภคชอบที่จะเลือก var ส้มเขียวหวานส้ม สยาม Banjar ซึ่งมีขนาดที่เล็กจากชั้น C และ D ทั้งๆที่ของเกรด A หรือ B ที่เล็กที่สุดขนาดผลสยาม Banjar ผิวผลไม้บางที่สุดสามารถปอกเปลือกได้ง่ายลิ้มรสหวานมากขึ้นกับแนวโน้มที่จะมีจำนวนน้อยของทรายผลไม้ (Supriyanto et al, ., 2005)