It has emerged in recent years that

It has emerged in recent years that the problem of falls is not uniform
across numerous patient groups and settings. One clear example
is falls that occur in the hospital setting are different compared to
those occurring in the community. Reported rates of falls in randomized
trials conducted in some hospital settings, particularly wards
catering specifically for older adults, have been reported to be nearly
as high as 20 falls per 1,000 patient-days (Haines et al., 2004; Healey
et al., 2004; Stenvall et al., 2007). This contrasts to fall rates of around
5 falls per 1,000 person-days or fewer in comparable studies amongst
general, community-dwelling older adult populations (Campbell et al.,
1997; Campbell et al., 2005; Robertson, Devlin, Gardner, & Campbell,
2001). Inconsistencies in risk factors for falls have been identified between
these settings (Haines, Kuys, Morrison, Clarke, & Bew, 2008;
Morrison et al., 2011). These differences may not be surprising given
the hospitalized patient is adjusting to being unwell, is in unfamiliar environments
and routines, and has a loss of locus of control in performance
of personal activities and a physical dependency on staff. It is
perhaps these rapid changes and subsequent resolution (for most) addition to the need for the individual and staff to make adjustments in person-days

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จึงได้เกิดในปีที่ผ่านมาที่ปัญหาของตกไม่สม่ำเสมอกลุ่มผู้ป่วยและการตั้งค่ามากมาย อย่างหนึ่งที่ชัดเจนเป็นน้ำตกที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลมีแตกต่างกันเมื่อเทียบกับที่เกิดขึ้นในชุมชน รายงานพิเศษของน้ำตกใน randomizedทดลองดำเนินการในบางโรงพยาบาลค่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขตการปกครองอาหารเฉพาะสำหรับผู้ใหญ่อายุ ได้รับรายงานว่า เกือบสูงเป็น 20 ตรงต่อผู้ป่วย 1000 วัน (Haines et al., 2004 ลีย์ร้อยเอ็ด al., 2004 Stenvall et al., 2007) นี้ตัดลงราคาของสถานน้ำตก 5 ต่อ 1000 person-days หรือน้อยในการศึกษาเทียบเท่าหมู่ทั่วไป ชุมชนที่อยู่อาศัยเก่าผู้ใหญ่ประชากร (Campbell et al.,1997 Campbell et al., 2005 โรเบิร์ตสัน รับ การ์ดเนอร์ & Campbell2001) การได้รับการระบุความไม่สอดคล้องในปัจจัยเสี่ยงสำหรับน้ำตกระหว่างการตั้งค่าเหล่านี้ (Haines, Kuys มอร์ริสัน คลาร์ก และ Bew, 2008มอร์ริสันและ al., 2011) ความแตกต่างเหล่านี้อาจไม่น่าแปลกใจที่ให้ผู้ป่วย hospitalized ปรับเป็นสบาย อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยและคำ สั่ง และมีการสูญเสียของโลกัสโพลควบคุมประสิทธิภาพกิจกรรมส่วนบุคคลและการอ้างอิงจริงพนักงาน จึงทีนี้เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วและเพิ่มแก้ไขภายหลัง (ตัวใหญ่) ต้องการบุคคลและเจ้าหน้าที่เพื่อทำการปรับปรุงใน person-days

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

It has emerged in recent years that the problem of falls is not uniform
มันได้เกิดในปีที่ผ่านมาว่าปัญหาของน้ำตกไม่สม่ำเสมอในกลุ่มผู้ป่วยจำนวนมากและการตั้งค่า ตัวอย่างหนึ่งที่ชัดเจนเป็นน้ำตกที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลที่แตกต่างกันเมื่อเทียบกับที่เกิดขึ้นในชุมชน อัตราการรายงานของน้ำตกในการสุ่มทดลองดำเนินการในการตั้งค่าบางโรงพยาบาลหอผู้ป่วยโดยเฉพาะอย่างยิ่งอาหารเฉพาะสำหรับผู้สูงอายุที่ได้รับการรายงานว่าเกือบสูงถึง20 Healey., et al, 2004. Stenvall et al, 2007) ความขัดแย้งนี้จะลดลงอัตราประมาณ5 คนวันหรือน้อยกว่าในการศึกษาเปรียบหมู่ทั่วไปชุมชนที่อยู่อาศัยที่มีอายุมากกว่าประชากรผู้ใหญ่( 1997; 2001) across numerous patient groups and settings. One clear example
is falls that occur in the hospital setting are different compared to
those occurring in the community. Reported rates of falls in randomized
trials conducted in some hospital settings, particularly wards
catering specifically for older adults, have been reported to be nearly
as high as 20 falls per 1,000 patient-days (Haines et al., 2004; Healey
et al., 2004; Stenvall et al., 2007). This contrasts to fall rates of around
5 falls per 1,000 person-days or fewer in comparable studies amongst
general, community-dwelling older adult populations (Campbell et al.,
1997; Campbell et al., 2005; Robertson, Devlin, Gardner, & Campbell,
2001). Inconsistencies in risk factors for falls have been identified between
these settings (Haines, Kuys, Morrison, Clarke, & Bew, 2008;
Morrison et al., 2011). These differences may not be surprising given
the hospitalized patient is adjusting to being unwell, is in unfamiliar environments
and routines, and has a loss of locus of control in performance
of personal activities and a physical dependency on staff. It is
perhaps these rapid changes and subsequent resolution (for most) addition to the need for the individual and staff to make adjustments in person-days

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันได้เกิดในปีที่ผ่านมาว่า ปัญหาของตกไม่สม่ำเสมอ
ข้ามหลายผู้ป่วยกลุ่มและการตั้งค่า หนึ่งที่ชัดเจนตัวอย่าง
อยู่ที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลการตั้งค่าที่แตกต่างกันเมื่อเทียบกับ
เหล่านั้นที่เกิดขึ้นในชุมชน รายงานอัตราการตกอยู่ในการทดลองดำเนินการในบางการตั้งค่าแบบ

จัดหอผู้ป่วยโรงพยาบาล โดยเฉพาะสำหรับผู้สูงอายุมีการรายงานเป็นเกือบ
สูง 20 ตกต่อ 1 , 000 วันผู้ป่วย ( Haines et al . , 2004 ; Healey
et al . , 2004 ; stenvall et al . , 2007 ) นี้แตกต่างจะตกราคาประมาณ 1 , 000 คน ตก
5 ต่อวันหรือน้อยกว่าในเปรียบการศึกษาในหมู่
ทั่วไป community-dwelling ประชากรผู้ใหญ่รุ่นเก่า ( Campbell et al . ,
1997 ; Campbell et al . , 2005 ; โรเบิร์ต การ์ดเนอร์ &เดฟแคมป์เบล ,
, 2001 )ความไม่สอดคล้องกันในปัจจัยเสี่ยงสำหรับฟอลส์ได้รับการระบุระหว่างการตั้งค่าเหล่านี้ ( เฮนส์ kuys
, , มอร์ริสัน , คลาร์ก , &บิว , 2008 ;
มอร์ริสัน et al . , 2011 ) ความแตกต่างเหล่านี้อาจไม่น่าแปลกใจที่ได้รับการปรับ
คนไข้ไม่ดี อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยและ
ตามปกติ และมีการสูญเสียการควบคุมการปฏิบัติ
กิจกรรมส่วนบุคคลและการพึ่งพาทางกายภาพของพนักงาน มันคือการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วเหล่านี้
บางที ( ส่วนใหญ่ ) และความละเอียดที่ตามมานอกจากจะต้องการสำหรับบุคคลและพนักงานเพื่อให้การปรับในคนวัน