Human nature itself has also helped

Human nature itself has also helped perpetuate this design paradigm, simply because we are creatures of our experience. Our common experiences usually shape the conventional wisdom, or paradigms, by which we operate. When most adults were children, playgrounds were asphalt areas with manufactured, fixed playground equipment such as swings, jungle gyms and slides, used solely for recess. Therefore, most adults see this as the appropriate model for a playground.
Children’s History of Contact with Nature
Modern humans (homo sapiens) evolved and have lived in intimate contact with nature, in the savannahs and forests, for almost their entire 120,000±-year history. The cultivation of plants and the domestication of animals allowed our ancestors to dwell in permanent settlements, to expand their population more rapidly, thus beginning a long, sad divorce from nature (Manning 2004). It wasn’t until recent history that most people lived in cities. But even until very recent history, children still grew up with intimate contact with nature.
Throughout most of history, when children were free to play, their first choice was often to flee to the nearest wild place—whether it was a big tree or brushy area in the yard or a watercourse or woodland nearby (Pyle 2002). Two hundred years ago, most children spent their days surrounded by fields, farms or in the wild nature at its edges. By the late twentieth century, many children’s environments had become urbanized (Chawla 1994). But even then, as recently as 1970, children had access to nature and the world at large. They spent the bulk of their recreation time outdoors, using the sidewalks, streets, playgrounds, parks, greenways, vacant lots and other spaces “left over” during the urbanization process or the fields, forests, streams and yards of suburbia (Moore 2004, White & Stoecklin 1998). Children had the freedom to play, explore and interact with the natural world with little or no restriction or supervision.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ธรรมชาติของมนุษย์เองยังได้ช่วยขยายเวลานี้ออกแบบกระบวนทัศน์ เพียงเพราะเป็นสิ่งมีชีวิตของประสบการณ์ของเรา ประสบการณ์ทั่วไปรูปร่างปกติทั่วไปภูมิปัญญา หรือ paradigms ซึ่งเรามี เมื่อผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ก็เด็ก playgrounds มียางมะตอยพื้นที่พร้อมอุปกรณ์สนามเด็กเล่นผลิต ถาวรกระเช้าชิงช้า ป่ายิม และภาพ นิ่ง ใช้สำหรับย่อมุมเท่านั้น ดังนั้น ส่วนใหญ่ผู้ใหญ่ดูนี้เป็นรูปแบบที่เหมาะสมสำหรับเป็นที่เล่นประวัติของเด็กพร้อมกับธรรมชาติ มนุษย์สมัยใหม่ (ตุ๊ด sapiens) พัฒนา และเคยอาศัยอยู่ในติดต่อใกล้ชิดกับธรรมชาติ savannahs และป่า เกือบของพวกเขาทั้งหมด 120, 000± ปีประวัติ Domestication สัตว์และเพาะปลูกพืชได้บรรพบุรุษของเราอาศัยอยู่ในการชำระเงินถาวร ขยายประชากรของพวกเขามากขึ้นอย่างรวดเร็ว ต้นหย่าร้างยาว เศร้าจากธรรมชาติ (เป็น 2004) ดังนั้น มันไม่ได้จนกว่าถึงล่าสุดประวัติที่คนส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในเมือง แต่แม้จนกระทั่งประวัติศาสตร์มากล่าสุด เด็กยังคงเติบโตกับผู้ติดต่อใกล้ชิดกับธรรมชาติThroughout most of history, when children were free to play, their first choice was often to flee to the nearest wild place—whether it was a big tree or brushy area in the yard or a watercourse or woodland nearby (Pyle 2002). Two hundred years ago, most children spent their days surrounded by fields, farms or in the wild nature at its edges. By the late twentieth century, many children’s environments had become urbanized (Chawla 1994). But even then, as recently as 1970, children had access to nature and the world at large. They spent the bulk of their recreation time outdoors, using the sidewalks, streets, playgrounds, parks, greenways, vacant lots and other spaces “left over” during the urbanization process or the fields, forests, streams and yards of suburbia (Moore 2004, White & Stoecklin 1998). Children had the freedom to play, explore and interact with the natural world with little or no restriction or supervision.

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ธรรมชาติของมนุษย์เอง ยังช่วยทำให้เกิดกระบวนทัศน์ของการออกแบบนี้ เพียงเพราะเราเป็นสิ่งมีชีวิตจากประสบการณ์ของเรา ประสบการณ์ร่วมของเรามักจะทรงภูมิปัญญาเดิมหรือกระบวนทัศน์ ที่เราใช้งาน เมื่อผู้ใหญ่ส่วนใหญ่เป็นเด็ก สนามเด็กเล่น มีพื้นที่ผลิตยางมะตอย ถาวร สนามเด็กเล่น อุปกรณ์ เช่น ชิงช้า ยิมป่าและภาพนิ่งที่ใช้สำหรับพักผ่อนแต่เพียงอย่างเดียวดังนั้น ผู้ใหญ่ส่วนใหญ่ที่เห็นนี้เป็นแบบจำลองที่เหมาะสมสำหรับสนามเด็กเล่น
ประวัติเด็กสัมผัสกับมนุษย์ยุคใหม่ธรรมชาติ
( Homo sapiens ) มีวิวัฒนาการและอยู่ในการติดต่อใกล้ชิดกับธรรมชาติใน savannahs และป่าไม้เกือบทั้งหมด 120 , 000 ± - ปีประวัติศาสตร์ การเพาะปลูกของพืชและสัตว์ domestication ของอนุญาตให้บรรพบุรุษของเราอาศัยอยู่ในการตั้งถิ่นฐานถาวรการขยายตัวของประชากรอย่างรวดเร็ว จึงเริ่มยาว เศร้าหย่าจากธรรมชาติ ( Manning 2004 ) มันไม่ได้จนกว่าประวัติศาสตร์ที่คนส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในเมือง แต่ แม้ ประวัติศาสตร์มาก เด็กยังโตมากับติดต่อใกล้ชิดกับธรรมชาติ
ตลอดที่สุดของประวัติศาสตร์ เมื่อเด็กฟรีเล่นทางเลือกแรกของพวกเขามักจะไปที่ป่าที่ใกล้ที่สุดไม่ว่าจะเป็นต้นไม้ใหญ่ หรือพวงพื้นที่ในสนามหรือทางน้ำไหล หรือป่าใกล้เคียง ( Pyle 2002 ) สองร้อยปีที่ผ่านมา เด็กส่วนใหญ่ใช้จ่ายวันของพวกเขาล้อมรอบด้วยทุ่งนา ไร่นา หรือธรรมชาติของขอบ โดยปลายศตวรรษที่ยี่สิบ , สภาพแวดล้อมที่เด็กจำนวนมากได้กลายเป็นเมือง ( ชวาลา 1994 ) แต่ถึงอย่างนั้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ 1970 เด็กได้เข้าถึงธรรมชาติและโลกที่มีขนาดใหญ่ พวกเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ของเวลา นันทนาการ กลางแจ้ง ใช้ทางเท้า ถนน สนามเด็กเล่น , สวนสาธารณะ , greenways จำนวนมากว่างและเป็น " ที่เหลือ " ในรูปแบบ ขั้นตอน หรือ ทุ่งนา ป่าไม้ ลำธาร และหลา ชานเมือง ( มัวร์ 2004 สีขาว& stoecklin 1998 ) เด็กมีอิสระในการเล่นสำรวจและโต้ตอบกับโลกธรรมชาติที่มีข้อ จำกัด น้อย หรือ ไม่ หรือ นิเทศ .