3.3. Determination of the persisten

3.3. Determination of the persistence of the pathogen in association
with the growing medium and host tissue
After thermally treating the substrate (mix of peat moss and
sand) at 25
C, high population densities of the pathogen were
detected in the YDA and TTC media (Table 2). Pure cultures from
recovered colonies were obtained and analyzed by DAS-ELISA with
positive results. The bacterial solutions from pure cultures with
a positive ELISA result were inoculated into tobacco leaves, and all
tests for pathogenicity were positive. This result showed that the
R. solanacearum cells introduced as free cells into the soil mixture
remained infective after six weeks treatment at 25
C. In contrast,
R. solanacearumwas not detected after any of the soil treatments at
45
C.
The growth of the different saprophyte bacteria recovered
during the thermal treatments was evaluated in both culture media
(Fig. 1). The number of saprophyte colonies was similar for both
thermal treatments and culture media. Neither the antibiosis
reactions were not observed in different plates nor were the
saprophyte bacteria identified by PCR and sequencing.
The effect of thermal treatment of different duration on the
population dynamics of R. solanacearum and counted saprophytes
at 25
C are shown in Fig. 2. Similar results were obtained for both
assayed nutrient media. The regression analysis for all the results
reveals a slight decrease of the pathogen and the saprophytic
populations.
After treatments at 25
C and 45
C, the bacterial suspensions
obtained directly from the recovered tomato plant residues (and
mixed with the assayed growing media) were analyzed by DASELISA.
Positive results were obtained from week one to week six
of thermal treatment. However, negative reactions were obtained
when these bacterial suspensions were infiltrated in tobacco leaves.
Similar reactions were obtained with the tomato tissues without
substrate (without soil).
4. Discussion
Development of effective and sustainable techniques for the
management of soil-borne plant-pathogens is a subject of
increasing interest (Ji et al., 2005). The bacterium R. solanacearum
can persist in soils and survive over long periods in association with
infested plant debris, and these residues provide inoculum sources
between crop growing seasons (McCarter, 1976; Granada and
Sequeira, 1983; Ji et al., 2005). The present study was initiated to
investigate the addition of infected tomato crop debris to soil to
control associated pathogenic bacteria (Zanón and Jordá, 2008) as
an alternative use to methyl bromide under controlled conditions
given the management of quarantine pests. These conditions were
related with those achieved in Spanish fields where the combination
of techniques based on thermal treatments and the addition of
plant residues into soil, e.g. biofumigation and solarization, offer
outstanding results (Bello et al., 2000).
The Spanish strain of R. solanacearum selected for this research
was identified by both PCR and ELISA techniques and with pathogenicity
tests. Pathogenic colonies were mucoid in the assayed
culture media (TTC and YDA) and, in agreement with previous

studies using TTC, red and non-mucoid are avirulent colonies while
mucoid-white-colored with pink-reddish centers are virulent
colonies (Flavier et al., 1997; Tans-Kersten et al., 2001).
DAS-ELISA was selected as the detection method since serological
tests based on ELISA have been commonly used to detect
plant pathogens in soil and compost (Noble and Roberts, 2004).
Nevertheless, the sensitivity of serological tests with soil samples is
usually limited and only moderated to high pathogen populations,
while recovery and detection limits can vary with soil types. The
detection technique was completed using healthy tomato plants as
biological traps for the detection of R. solanacearum race 3 in soil
(Graham and Lloyd, 1978). In the present study the infection of
healthy trap plants showed that thermal treatments had different
effects on survival of R. solanacearum in infected tomato debris

mixed with peat moss growth substrate. For the selected doses of
infected material added, a 6-week treatment at 25
C was not
sufficient to control the transmission of the pathogen to soil. The
effect of a decrease in infected plants after the first week of treatment
was not agronomically sufficient, although significant
differences were found with the statistical analysis. The bacterium
was not detected after 3 or 4 weeks of treatment at 25
C, but this
result could be related to the limits of ELISA technique or to the
development of the root system. However, the fact that its presence
was detected after 5 weeks of treatment and the high level of
infection observed after 6 weeks at the same temperature proved
that the pathogen was not eradicated at 25
C.
R. solanacearum is an A2 quarantine pest for EPPO and for the
European Union. Thus, the potential risk of transmission from
infected tomato debris to soil and crops has to be considered and its
complete eradication is essential. Treatments at 25
C had no
detrimental effect on R. solanacearum. These results agree with
a previous work (Hayward, 1991) which suggested an increase in
the incidence and rate of bacterial wilt in tomato at around 30
C.
Based on our results, treatments at 45
C under controlled
conditions were effective to control bacterial wilt in pots containing
around 3% plant debris. The control of disease incidence demonstrated
the heat sensitivity of R. solanacearum and that the main
adverse effect on the soil inoculum could be exerted through
increased soil temperatures. In accordance, Hayward (1991) suggested
that soils which were continuously exposed to 43
C for
periods of four days or more were pathogen-free.
The addition of amendments in soils (and the combination with
other techniques such as solarization) tends to decrease
R. solanacearum populations (Davi et al., 1981; Schönfeld et al.,
2003; Gorissen et al., 2004; Islam and Toyota, 2004). Ryckeboer
et al. (2002) demonstrated that R. solanacearum could be
destroyed and drop below detectable limits within one day of
anaerobic digestion at 52
C with source separated household
wastes. Besides, Termorshuizen et al. (2003) showed that
R. solanacearum could drop below detection levels following
a 6-week mesophilic (maximum temperature of 40
C) anaerobic
digestion of vegetable, fruit and gardenwaste. Recently, Noble et al.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

3.3 การกำหนดคงอยู่ศึกษาในสมาคมมีการเจริญเติบโตปานกลางและโฮสต์เนื้อเยื่อหลังจากการรักษาพื้นผิวแพ (ผสมพรุตะไคร่ และทราย) ที่ 25 C สูงประชากรมีความหนาแน่นของการศึกษาตรวจพบสื่อ YDA และทีทีซีจำกัด (ตาราง 2) วัฒนธรรมบริสุทธิ์จากรับ และวิเคราะห์ โดย DAS ELISA กับอาณานิคมคืนผลบวก แก้ปัญหาเชื้อแบคทีเรียจากวัฒนธรรมบริสุทธิ์ด้วยผล ELISA บวกถูก inoculated เป็นใบยาสูบ และทั้งหมดทดสอบสำหรับ pathogenicity บวกได้ ผลลัพธ์นี้ชี้ให้เห็นว่าการR. solanacearum เซลล์นำมาใช้เป็นเซลล์ว่างลงในส่วนผสมดินยังคง infective หลังการรักษา 6 สัปดาห์ที่ 25 c ในทางตรงกันข้ามSolanacearumwas อาร์ไม่ตรวจพบหลังจากมีการรักษาดินที่ค. 45การเติบโตของแบคทีเรียต่าง ๆ saprophyte กู้ในระหว่างการรักษาความร้อนถูกประเมินทั้งสื่อวัฒนธรรม(Fig. 1) จำนวน saprophyte อาณานิคมคล้ายกันสำหรับทั้งสองรักษาความร้อนและสื่อวัฒนธรรม ไม่ antibiosisปฏิกิริยาได้สังเกตไม่ในแผ่นอื่น หรือมีการแบคทีเรีย saprophyte ระบุ PCR และลำดับผลของการรักษาความร้อนของระยะเวลาที่แตกต่างกันในการพลศาสตร์ประชากรของ R. solanacearum และ saprophytes นับที่ 25 C จะแสดงใน Fig. 2 ผลคล้ายได้รับทั้งassayed สื่อธาตุอาหาร การวิเคราะห์การถดถอยสำหรับผลลัพธ์ทั้งหมดพบว่า ลดลงเล็กน้อยในการศึกษาและแบบ saprophyticpopulations.After treatments at 25
C and 45
C, the bacterial suspensionsobtained directly from the recovered tomato plant residues (andmixed with the assayed growing media) were analyzed by DASELISA.Positive results were obtained from week one to week sixof thermal treatment. However, negative reactions were obtainedwhen these bacterial suspensions were infiltrated in tobacco leaves.Similar reactions were obtained with the tomato tissues withoutsubstrate (without soil).4. DiscussionDevelopment of effective and sustainable techniques for themanagement of soil-borne plant-pathogens is a subject ofincreasing interest (Ji et al., 2005). The bacterium R. solanacearumcan persist in soils and survive over long periods in association withinfested plant debris, and these residues provide inoculum sourcesbetween crop growing seasons (McCarter, 1976; Granada andSequeira, 1983; Ji et al., 2005). The present study was initiated toinvestigate the addition of infected tomato crop debris to soil tocontrol associated pathogenic bacteria (Zanón and Jordá, 2008) asan alternative use to methyl bromide under controlled conditionsgiven the management of quarantine pests. These conditions wererelated with those achieved in Spanish fields where the combinationof techniques based on thermal treatments and the addition ofplant residues into soil, e.g. biofumigation and solarization, offeroutstanding results (Bello et al., 2000).The Spanish strain of R. solanacearum selected for this researchwas identified by both PCR and ELISA techniques and with pathogenicitytests. Pathogenic colonies were mucoid in the assayedculture media (TTC and YDA) and, in agreement with previousstudies using TTC, red and non-mucoid are avirulent colonies whilemucoid-white-colored with pink-reddish centers are virulentcolonies (Flavier et al., 1997; Tans-Kersten et al., 2001).DAS-ELISA was selected as the detection method since serologicaltests based on ELISA have been commonly used to detectplant pathogens in soil and compost (Noble and Roberts, 2004).Nevertheless, the sensitivity of serological tests with soil samples isusually limited and only moderated to high pathogen populations,while recovery and detection limits can vary with soil types. Thedetection technique was completed using healthy tomato plants asbiological traps for the detection of R. solanacearum race 3 in soil(Graham and Lloyd, 1978). In the present study the infection ofhealthy trap plants showed that thermal treatments had differenteffects on survival of R. solanacearum in infected tomato debrismixed with peat moss growth substrate. For the selected doses ofinfected material added, a 6-week treatment at 25
C was notsufficient to control the transmission of the pathogen to soil. Theeffect of a decrease in infected plants after the first week of treatmentwas not agronomically sufficient, although significantdifferences were found with the statistical analysis. The bacterium
was not detected after 3 or 4 weeks of treatment at 25
C, but this
result could be related to the limits of ELISA technique or to the
development of the root system. However, the fact that its presence
was detected after 5 weeks of treatment and the high level of
infection observed after 6 weeks at the same temperature proved
that the pathogen was not eradicated at 25
C.
R. solanacearum is an A2 quarantine pest for EPPO and for the
European Union. Thus, the potential risk of transmission from
infected tomato debris to soil and crops has to be considered and its
complete eradication is essential. Treatments at 25
C had no
detrimental effect on R. solanacearum. These results agree with
a previous work (Hayward, 1991) which suggested an increase in
the incidence and rate of bacterial wilt in tomato at around 30
C.
Based on our results, treatments at 45
C under controlled
conditions were effective to control bacterial wilt in pots containing
around 3% plant debris. The control of disease incidence demonstrated
the heat sensitivity of R. solanacearum and that the main
adverse effect on the soil inoculum could be exerted through
increased soil temperatures. In accordance, Hayward (1991) suggested
that soils which were continuously exposed to 43
C for
periods of four days or more were pathogen-free.
The addition of amendments in soils (and the combination with
other techniques such as solarization) tends to decrease
R. solanacearum populations (Davi et al., 1981; Schönfeld et al.,
2003; Gorissen et al., 2004; Islam and Toyota, 2004). Ryckeboer
et al. (2002) demonstrated that R. solanacearum could be
destroyed and drop below detectable limits within one day of
anaerobic digestion at 52
C with source separated household
wastes. Besides, Termorshuizen et al. (2003) showed that
R. solanacearum could drop below detection levels following
a 6-week mesophilic (maximum temperature of 40
C) anaerobic
digestion of vegetable, fruit and gardenwaste. Recently, Noble et al.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

3.3 การกำหนดความคงทนของเชื้อในการคบหาสมาคม
กับสื่อที่เติบโตและเนื้อเยื่อโฮสต์
หลังจากที่ความร้อนการรักษาพื้นผิว (ส่วนผสมของพีทมอสและ
ทราย) ที่อุณหภูมิ 25 องศาเซลเซียส, ความหนาแน่นของประชากรสูงของการติดเชื้อที่ได้รับการ
ตรวจพบใน YDA และสื่อ TTC (ตารางที่ 2) วัฒนธรรมบริสุทธิ์จาก
โคโลนีที่ได้รับการกู้คืนและวิเคราะห์โดย DAS-ELISA ที่มี
ผลในเชิงบวก การแก้ปัญหาที่เกิดจากแบคทีเรียวัฒนธรรมบริสุทธิ์ด้วย
วิธี ELISA ผลบวกถูกเชื้อเข้าใบยาสูบและ
การทดสอบสำหรับโรคเป็นบวก ผลที่ได้นี้แสดงให้เห็นว่า
อาร์ เซลล์ solanacearum แนะนำว่าเป็นเซลล์อิสระลงในส่วนผสมของดิน
ยังคงติดเชื้อหลังการรักษาหกสัปดาห์ที่ 25 องศาเซลเซียส ในทางตรงกันข้าม
อาร์ solanacearumwas ไม่พบหลังจากการรักษาใด ๆ ดินที่
45 องศาเซลเซียส
การเจริญเติบโตของเชื้อแบคทีเรีย saprophyte ที่แตกต่างกันกู้คืน
ในระหว่างการรักษาความร้อนที่ได้รับการประเมินทั้งในสื่อวัฒนธรรม
(รูปที่ 1). จำนวนของอาณานิคม saprophyte เป็นที่คล้ายกันสำหรับทั้ง
การรักษาความร้อนและการเพาะเลี้ยง ทั้ง antibiosis
ปฏิกิริยาที่ไม่ได้ตั้งข้อสังเกตในแผ่นที่แตกต่างกันหรือมี
เชื้อแบคทีเรีย saprophyte ระบุ PCR และลำดับ
ผลของการรักษาความร้อนของระยะเวลาที่แตกต่างกันเกี่ยวกับ
การเปลี่ยนแปลงของประชากรของอาร์ solanacearum และนับพืชกินซาก
ที่อุณหภูมิ 25 องศาเซลเซียสจะมีการแสดงในรูป 2. ผลที่คล้ายกันได้รับทั้ง
สื่อสารอาหาร Assayed การวิเคราะห์การถดถอยเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่
แสดงให้เห็นว่าลดลงเล็กน้อยจากเชื้อโรคและพืชกินซาก
ประชากร
หลังจากการรักษาที่อุณหภูมิ 25 องศาเซลเซียสและ 45 องศาเซลเซียส, สารแขวนลอยแบคทีเรีย
ที่ได้รับโดยตรงจากกากมะเขือเทศกู้คืน (และ
ผสมกับวัสดุปลูก assayed) นำมาวิเคราะห์โดย DASELISA
ผลบวกที่ได้รับจากหนึ่งสัปดาห์ถึงหกสัปดาห์
ของการรักษาความร้อน อย่างไรก็ตามในแง่ลบที่ได้รับ
เมื่อแขวนลอยแบคทีเรียเหล่านี้ถูกแทรกซึมเข้าไปในใบยาสูบ
ปฏิกิริยาที่คล้ายกันที่ได้รับกับเนื้อเยื่อมะเขือเทศโดยไม่ต้อง
ตั้งต้น (โดยไม่ใช้ดิน)
4 อภิปราย
การพัฒนาเทคนิคที่มีประสิทธิภาพและยั่งยืนสำหรับ
การจัดการดินพัดพาเชื้อโรคพืชเป็นเรื่องของ
ดอกเบี้ยที่เพิ่มขึ้น (Ji et al., 2005) แบคทีเรียอาร์ solanacearum
สามารถยังคงมีอยู่ในดินและอยู่รอดเป็นเวลานานร่วมกับ
เศษพืชรบกวนและสารตกค้างเหล่านี้ให้แหล่งที่มาของเชื้อ
ระหว่างการเพาะปลูกที่เพิ่มขึ้นตามฤดูกาล (McCarter 1976; กรานาดาและ
Sequeira 1983. จีและคณะ, 2005) การศึกษาครั้งนี้เป็นจุดเริ่มต้นการ
ตรวจสอบนอกเหนือจากที่ติดเชื้อเศษพืชมะเขือเทศดินเพื่อ
ควบคุมเชื้อแบคทีเรียก่อโรคร่วม (ZANON และJordá 2008) เป็น
ทางเลือกในการใช้งานเมธิลโบรไมด์ภายใต้สภาวะควบคุม
ที่ได้รับการจัดการศัตรูพืชกักกัน เงื่อนไขเหล่านี้ได้รับการ
ที่เกี่ยวข้องกับผู้ที่ประสบความสำเร็จในสาขาภาษาสเปนที่รวมกัน
ของเทคนิคอยู่บนพื้นฐานของการรักษาความร้อนและการเพิ่มขึ้นของ
สารตกค้างพืชลงไปในดินเช่น biofumigation และอบให้
ผลที่โดดเด่น (เบลโล et al., 2000)
สายพันธุ์ของสเปน R . solanacearum เลือกสำหรับการวิจัยนี้
ได้รับการยืนยันโดยทั้งสองวิธี PCR และ ELISA เทคนิคและทำให้เกิดโรคกับ
การทดสอบ โคโลนีที่ทำให้เกิดโรคมีเมือกเกิดขึ้นใน assayed
วัฒนธรรมสื่อ (TTC และ YDA) และในข้อตกลงกับที่ก่อนหน้านี้การศึกษาโดยใช้ TTC, สีแดงและไม่เมือกเกิด-เป็นอาณานิคมเกษตรเขตร้อนนานาชาติในขณะที่เมือกเกิดสีขาวสีกับศูนย์สีชมพูสีแดงมีความรุนแรงอาณานิคม (Flavier และคณะ .. 1997; ดำ-เกอร์สเตนและคณะ, 2001) DAS-ELISA ได้รับเลือกเป็นวิธีการตรวจสอบตั้งแต่ทางภูมิคุ้มกันการทดสอบตามวิธี ELISA ที่ได้รับการใช้กันทั่วไปในการตรวจสอบโรงงานเชื้อโรคในดินและปุ๋ยหมัก (โนเบิลและโรเบิร์ต, 2004) แต่อย่างไรก็ตาม ความไวของการทดสอบทางภูมิคุ้มกันกับตัวอย่างดินมักจะ จำกัด และการตรวจสอบเท่านั้นที่จะมีประชากรติดเชื้อสูงในขณะที่การกู้คืนและการตรวจสอบข้อ จำกัด อาจแตกต่างกันกับชนิดของดิน เทคนิคการตรวจสอบเสร็จสมบูรณ์โดยใช้มะเขือเทศที่มีสุขภาพดีเป็นกับดักทางชีวภาพสำหรับการตรวจหาอาร์ solanacearum การแข่งขัน 3 ในดิน(เกรแฮมและลอยด์ 1978) ในการศึกษาการติดเชื้อของพืชกับดักสุขภาพดีแสดงให้เห็นว่าการรักษาความร้อนที่แตกต่างกันมีผลกระทบต่อความอยู่รอดของอาร์ solanacearum ในเศษมะเขือเทศที่ติดเชื้อผสมกับสารตั้งต้นที่การเจริญเติบโตของพีทมอส สำหรับปริมาณที่เลือกของวัสดุที่ติดเชื้อเพิ่มการรักษา 6 สัปดาห์ที่ 25 องศาเซลเซียสก็ไม่เพียงพอที่จะควบคุมการแพร่กระจายของเชื้อโรคในดิน ผลกระทบจากการลดลงของพืชที่ติดเชื้อหลังจากที่สัปดาห์แรกของการรักษาก็ไม่เพียงพอ agronomically แม้ว่าอย่างมีนัยสำคัญที่แตกต่างกันพบว่ามีการวิเคราะห์ทางสถิติ แบคทีเรียก็ไม่ได้ตรวจพบหลังจากที่ 3 หรือ 4 สัปดาห์ของการรักษาที่อุณหภูมิ 25 องศาเซลเซียส แต่ผลอาจจะเกี่ยวข้องกับข้อ จำกัด ของเทคนิค ELISA หรือเพื่อการพัฒนาของระบบราก แต่ความจริงที่ว่าการแสดงตนที่ตรวจพบหลังจาก 5 สัปดาห์ของการรักษาและระดับสูงของการติดเชื้อที่สังเกตได้หลังจาก 6 สัปดาห์ที่อุณหภูมิเดียวกันได้รับการพิสูจน์ว่าการติดเชื้อไม่ได้ก่อความวุ่นวายอยู่ที่ 25 องศาเซลเซียสอาร์ solanacearum เป็นศัตรูพืชกักกัน A2 สำหรับสนพและสหภาพยุโรป ดังนั้นความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นของการส่งผ่านจากเศษมะเขือเทศที่ติดเชื้อให้กับดินและพืชจะต้องมีการพิจารณาและการกำจัดที่สมบูรณ์เป็นสิ่งจำเป็น รักษาที่อุณหภูมิ 25 องศาเซลเซียสไม่มีผลกระทบต่ออาร์ solanacearum ผลการศึกษานี้เห็นด้วยกับการทำงานก่อนหน้า (เฮย์เวิร์ด, 1991) ซึ่งแสดงให้เห็นการเพิ่มขึ้นของอัตราการเกิดและอัตราการเหี่ยวในมะเขือเทศที่ประมาณ 30 องศาเซลเซียสจากผลของการรักษาที่ 45 องศาเซลเซียสภายใต้การควบคุมเงื่อนไขที่มีประสิทธิภาพในการควบคุมเชื้อแบคทีเรีย เหี่ยวในกระถางที่มีประมาณ 3% เศษพืช การควบคุมของการเกิดโรคแสดงให้เห็นถึงความไวต่อความร้อนของอาร์ solanacearum และที่สำคัญผลกระทบต่อเชื้อดินจะได้รับการตีพิมพ์ผ่านทางที่เพิ่มขึ้นอุณหภูมิของดิน ตามเฮย์เวิร์ด (1991) ชี้ให้เห็นว่าดินที่มีการสัมผัสอย่างต่อเนื่องถึง 43? C เป็นเวลาสี่วันหรือมากกว่ามีเชื้อโรคฟรีนอกจากนี้การแก้ไขในดิน (และร่วมกับเทคนิคอื่น ๆ เช่นการอบ) มีแนวโน้มที่จะลดลงอาร์ ประชากร solanacearum (ดาวีและคณะ, 1981;. Schönfeld, et al. 2003; Gorissen et al, 2004;. อิสลามและโตโยต้า 2004) Ryckeboer และคณะ (2002) แสดงให้เห็นว่าอาร์ solanacearum สามารถทำลายและลดลงต่ำกว่าขีด จำกัด ของการตรวจพบภายในหนึ่งวันของการหมักที่ 52 องศาเซลเซียสมีแหล่งที่มาแยกครัวเรือนของเสีย นอกจากนี้ Termorshuizen และคณะ (2003) แสดงให้เห็นว่าอาร์ solanacearum จะลดลงต่ำกว่าระดับที่ตรวจสอบต่อไปนี้mesophilic 6 สัปดาห์ (อุณหภูมิสูงสุด 40 องศาเซลเซียส) แบบไม่ใช้ออกซิเจนในการย่อยอาหารของพืชผักผลไม้และ gardenwaste เมื่อเร็ว ๆ นี้โนเบิลและคณะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

3.3 . การหาความคงทนของเชื้อด้วยการเติบโตปานกลาง และสมาคม

เนื้อเยื่อโฮสต์หลังจากที่ได้รับการรักษาพื้นผิว ( ผสมพีทมอส
ทราย ) ที่ 25
C ความหนาแน่นประชากรสูงของเชื้อที่ตรวจพบในและถูก
yda TTC สื่อ ( ตารางที่ 2 ) เชื้อบริสุทธิ์จาก
หายอาณานิคมได้ วิเคราะห์ข้อมูลโดย das-elisa กับ
ผลลัพธ์ที่เป็นบวกโซลูชั่นแบคทีเรียจากเชื้อบริสุทธิ์ด้วย
( บวกการเชื้อใบยาสูบ และการทดสอบทั้งหมด
การบวก ผลการทดลองแสดงว่า
R . solanacearum เซลล์แนะนำว่าเป็นเซลล์อิสระในดินผสม
ยังคงรักษาการติดเชื้อหลังจากหกสัปดาห์ที่ 25
C . ในทางตรงกันข้าม ,
. solanacearumwas ไม่พบใด ๆของดินหลังจากการรักษาที่
C .

45การเจริญเติบโตของแบคทีเรียสปอโรไฟต์ที่แตกต่างกันได้
ในระหว่างการรักษาความร้อนถูกประเมินทั้งในวัฒนธรรมสื่อ
( รูปที่ 1 ) จํานวนสปอโรไฟต์อาณานิคมคล้ายคลึงทั้ง
ความร้อนรักษาวัฒนธรรมและสื่อ และไม่พบปฏิกิริยาแอนตีไบโ ิส

จานที่แตกต่างกันและแบคทีเรียด้วยวิธี PCR และสปอโรไฟต์ระบุลำดับ .
ผลของการรักษาความร้อนที่แตกต่างกันระยะเวลาบน
พลวัตประชากรของ R . solanacearum และนับแซโพรไฟท์
ที่ 25
C แสดงในรูปที่ 2 ผลที่คล้ายกันได้รับทั้งสื่อ
ปริมาณสารอาหาร การวิเคราะห์การถดถอยสำหรับผลลัพธ์ทั้งหมดที่
พบลดลงเล็กน้อยจากเชื้อโรคและแซโพรไฟติก

หลังจากการรักษาประชากร ที่ 25 องศาเซลเซียส และ 45

ของสารแขวนลอย
Cกู้คืนได้โดยตรงจากพืชมะเขือเทศตกค้าง (
ผสมกับปริมาณการใช้ ) วิเคราะห์ข้อมูลโดย daselisa .
ผลในเชิงบวกที่ได้รับจากหนึ่งสัปดาห์ถึงหกสัปดาห์
ความร้อนรักษา อย่างไรก็ตาม ปฏิกิริยาเชิงลบได้
เมื่อแขวนลอยเชื้อแบคทีเรียเหล่านี้แทรกซึมอยู่ในใบยาสูบ
ปฏิกิริยาที่คล้ายกันได้กับเนื้อเยื่อโดยไม่
มะเขือเทศแผ่น ( ไม่มีดิน )
4 การอภิปรายที่มีประสิทธิภาพและยั่งยืนของการพัฒนาเทคนิคสำหรับการจัดการของโรคพืชทางดิน เป็นเรื่องของดอกเบี้ยที่เพิ่มขึ้น (
จี et al . , 2005 ) เชื้อ R . solanacearum
สามารถคงอยู่ในดินและอยู่รอดผ่านระยะเวลานานในสมาคม
รบกวนพืชเศษและสารตกค้างเหล่านี้ให้
3 แหล่งระหว่างฤดูปลูกพืช ( เมิกคาร์เตอร์ , 1976 ; กรานาดาและ
สนุน , 1983 ; จี et al . , 2005 ) การศึกษาครั้งนี้เป็นการเริ่มต้นของ
ศึกษาเพิ่มที่ติดเชื้อมะเขือเทศพืชเศษดิน

การควบคุมแบคทีเรียก่อโรคที่เกี่ยวข้อง ( จ้านเลออง และจอร์ด . kgm 2008 )
ใช้ทดแทนเมทิลโบรไมด์ภายใต้เงื่อนไขที่ควบคุม
ได้รับการจัดการศัตรูพืชกักกัน . เงื่อนไขเหล่านี้
ที่เกี่ยวข้องกับผู้ประสบความสำเร็จในสาขาภาษาสเปนซึ่งรวมกัน
เทคนิคตามรักษาความร้อนและนอกเหนือจาก
เศษซากพืชลงไปในดิน เช่น biofumigation และ solarization เสนอ
ผลลัพธ์ที่โดดเด่น ( Bello et al . , 2000 ) .
สายพันธุ์สเปนของ R . solanacearum เลือกการวิจัย
ระบุทั้ง PCR ELISA และ เทคนิคและทดสอบการ

เชื้อโรคอาณานิคมถูกน้ำลายในซีรั่ม ( TTC yda
วัฒนธรรมสื่อและ ) และสอดคล้องกับการศึกษาก่อนหน้านี้

ใช้ TTC สีแดงและไม่มีน้ำลายเป็นอาณานิคม avirulent ในขณะที่
น้ำลายสีขาวสีแดงชมพูกับศูนย์รุนแรง
อาณานิคม ( flavier et al . , 1997 ; tans เคอร์เซิ่น et al . , 2001 )
das-elisa ได้รับเลือกเป็นวิธีการตรวจทาง
ตั้งแต่การทดสอบตามวิธีที่ได้รับนิยมใช้ตรวจหาเชื้อโรคพืชในดินและปุ๋ยหมัก
( โนเบิล โรเบิร์ต , 2004 ) .
แต่ความไวของการทดสอบระบบกับตัวอย่างดิน
มักจะ จำกัด และมีประชากรเพียงเชื้อโรคสูง
ในขณะที่การกู้คืนและจำกัดการค้นหาอาจแตกต่างกันกับชนิดของดิน
วิธีการตรวจจับโดยใช้พืชมีสุขภาพดี
มะเขือเทศกับดักทางชีวภาพสำหรับการตรวจหาเชื้อในดิน
R แข่ง 3 ( เกรแฮมและลอยด์ , 1978 ) ในการศึกษาการติดเชื้อของพืชกับดักสุขภาพ
แสดงว่ารักษาความร้อนได้ผลแตกต่างกัน
การอยู่รอดของ R . solanacearum ผ่านเศษมะเขือเทศ

ผสมพีทมอสของพื้นผิว สำหรับการเลือกใช้วัสดุที่ติดเชื้อ
เพิ่มเป็น 6 สัปดาห์ การรักษาที่อุณหภูมิ 25 C ไม่ได้

เพียงพอที่จะควบคุมการแพร่เชื้อโรคในดิน
ผลของการลดลงของพืชที่ติดเชื้อ หลังจากสัปดาห์แรกของการรักษา agronomically
ไม่เพียงพอ แม้ว่าความแตกต่าง
พบกับการวิเคราะห์ทางสถิติ แบคทีเรีย
ไม่พบหลังจากที่ 3 หรือ 4 สัปดาห์ของการรักษาที่ 25
C แต่นี้
ผลอาจจะเกี่ยวข้องกับข้อจำกัดของวิธีหรือเทคนิคในการพัฒนาของระบบราก อย่างไรก็ตาม เนื่องจากการแสดงตนของ
ถูกตรวจพบหลังจาก 5 สัปดาห์ของการรักษาและระดับ
การติดเชื้อสังเกตหลังจาก 6 สัปดาห์ ที่อุณหภูมิเดียวกันพิสูจน์
ที่เชื้อโรคไม่ได้กำจัดที่ 25
C .
R . solanacearum เป็น A2 กักกันศัตรูพืช สนพ. และ
สหภาพยุโรป ดังนั้นความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นของการส่งผ่านจาก
เศษมะเขือเทศติดเชื้อเป็นดิน และพืชจะได้รับการพิจารณาและขจัดสมบูรณ์ของ
เป็นสิ่งจำเป็น การรักษาที่ 25
C ไม่มี
detrimental เกี่ยวกับ R . solanacearum . ผลลัพธ์เหล่านี้เห็นด้วยกับ
งานก่อนหน้า ( เฮย์เวิร์ด , 1991 ) ซึ่งชี้ให้เห็นการเพิ่มขึ้นของอุบัติการณ์และอัตรา
เหี่ยวจากแบคทีเรียของมะเขือเทศที่ประมาณ 30
C .
ตามผลของเราการรักษาที่ 45
C ภายใต้เงื่อนไขที่ควบคุม
มีประสิทธิภาพในการควบคุมแบคทีเรียจะในกระถางที่มีเศษพืช
ประมาณ 3 % การควบคุมการเกิดโรคแสดงความไวของเชื้อ R .
ความร้อน และว่า ผลกระทบหลัก
บนดินเชื้ออาจจะใช้ผ่าน
ดินเพิ่มขึ้นอุณหภูมิ ตาม เฮย์เวิร์ด ( 1991 )
, แนะนำที่ดินซึ่งมีอย่างต่อเนื่องเปิดเผย 43
C
ช่วงสี่วันหรือมากกว่าถูกเชื้อโรคฟรี
นอกจากนี้การแก้ไขในดิน ( และการรวมกันกับ
เทคนิคอื่น ๆเช่น solarization ) มีแนวโน้มที่จะลดจำนวนเชื้อ R .
( เดวี่ et al . , 1981 ; Sch ö nfeld et al . ,
2003 ; gorissen et al . , 2004 ; ศาสนาอิสลาม และโตโยต้า มอเตอร์ ประเทศไทย จำกัด , 2547 ) ryckeboer
et al . ( 2002 ) พบว่า อาร์เชื้ออาจจะทำลายลงได้จำกัด และด้านล่าง

ภายในวันของการหมักที่ 52
C กับแหล่งแยกบ้านเรือน

นอกจากนี้ termorshuizen et al . ( 2546 ) พบว่าเชื้อสามารถวางด้านล่าง
R . การตรวจหาระดับต่อไปนี้ : มี 6 สัปดาห์ ( อุณหภูมิสูงสุด 40
C ) การหมัก
ของผัก ผลไม้ และ gardenwaste . เมื่อเร็ว ๆนี้ , โนเบิล et al .