The Oral Approach or Situational La

The Oral Approach or Situational Language Teaching is an approach developed by British applied linguist in the 1930s to the 1960s. While it is unknown for many teachers, it had a big influence on language courses till the 1980s. Textbooks such as Streamline English (Hartley and Viney 1979) was designed following the SLT approach principles.

The Oral Approach or Situational Language Teaching is based on a structural view of language. Speech, structure and a focus on a set of basic vocabulary are seen as the basis of language teaching. This was a view similar to American structuralists, such as Fries. However, what distinguishes The Situational Language Teaching approach is its emphasis on the presentation of structures in situations.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีการพูดหรือการสอนภาษาในสถานการณ์เป็นวิธีการพัฒนาในช่วงทศวรรษ 1930 ถึงช่วงปี 1960 โดยนักภาษาศาสตร์ประยุกต์ภาษาอังกฤษ ในขณะที่มันเป็นที่รู้จักสำหรับครูหลาย มันมีอิทธิพลใหญ่ในหลักสูตรภาษาจนถึงไฟต์ ตำราเช่นสนับสนุนภาษาอังกฤษ (Hartley และ Viney 1979) ถูกออกแบบตามหลักวิธี SLTวิธีการพูดหรือการสอนภาษาในสถานการณ์ที่ตั้งอยู่บนมุมมองโครงสร้างของภาษา เสียง โครงสร้าง และเน้นชุดคำศัพท์พื้นฐานเราเห็นเป็นพื้นฐานของการสอนภาษา นี่คือมุมมองคล้ายกับอเมริกัน structuralists เช่นฟรายส์ อย่างไรก็ตาม สิ่งแตกต่างวิธีการสอนภาษาในสถานการณ์ที่จะเน้นการนำเสนอของโครงสร้างในสถานการณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิธีการในช่องปากหรือการเรียนการสอนภาษาสถานการณ์เป็นวิธีการที่พัฒนาขึ้นโดยอังกฤษภาษาศาสตร์ประยุกต์ใช้ในช่วงทศวรรษที่ 1930 ถึง 1960 ในขณะที่มันไม่เป็นที่รู้จักสำหรับครูผู้สอนจำนวนมากก็มีอิทธิพลอย่างมากต่อการเรียนภาษาจนถึงปี 1980 ตำราเช่นเพรียวอังกฤษ (ฮาร์ทลี่และ Viney 1979) ได้รับการออกแบบตามหลักการวิธีการ SLT วิธีการในช่องปากหรือการเรียนการสอนภาษาสถานการณ์จะขึ้นอยู่กับมุมมองที่โครงสร้างของภาษา คำพูดของโครงสร้างและมุ่งเน้นไปที่ชุดของคำศัพท์พื้นฐานถูกมองว่าเป็นพื้นฐานของการเรียนการสอนภาษา นี่คือมุมมองคล้ายกับ structuralists อเมริกันเช่นทอด แต่สิ่งที่แตกต่างวิธีการสถานการณ์การสอนภาษาเป็นเน้นการนำเสนอของเค้าในสถานการณ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วิธีรับประทาน หรือการสอนภาษาในสถานการณ์เป็นวิธีการที่พัฒนาโดยชาวอังกฤษใช้นักภาษาศาสตร์ใน 1930 ถึง 1960 ในขณะที่มันเป็นที่รู้จักสำหรับครูมาก มีอิทธิพลมากในหลักสูตรภาษาจนกว่า 1980s . หนังสือเรียนภาษาอังกฤษ ( ฮาร์ทลี่ย์ เช่น ปรับปรุง และไวนีย์ 2522 ) ได้รับการออกแบบตามแนวทาง

กระจกหลักวิธีรับประทาน หรือการสอนภาษาในสถานการณ์ ขึ้นอยู่กับมุมมองของโครงสร้างภาษา การพูด , โครงสร้างและมุ่งเน้นไปที่ชุดของคำศัพท์พื้นฐานถือเป็นพื้นฐานของการสอนภาษา มันดูคล้ายกับ structuralists อเมริกัน เช่น มันฝรั่งทอด อย่างไรก็ตาม สิ่งที่แตกต่างจากวิธีการสอนภาษาตามสถานการณ์ จะเน้นการนำเสนอโครงสร้างในสถานการณ์