Many items of perfumery, especially

Many items of perfumery, especially the expanding and popular
range of scented waters, could also be described as medicines. Under a
1785 Act of Parliament stamp duties had to be paid on licences to sell
medicine and on many of the medicines themselves. A similar Act in
1786 extended stamp duties to ‘Sweet Scents, Odors, Perfumes, and
Cosmetics’. However the blurred line between perfume and medicine
encouraged dirty tricks by informers. In Cambridge in March 1788 one
informer was busy buying small quantities of essence of lemon from
apothecaries and then informing against them as perfumers without
licenses. The enraged populace forced him to be
escorted to the local tavern (ironically named The
Rose), where he was held prisoner at the behest of
the mob. Only after the Riot Act was read was the
informer able to escape. The attempts of the state
to tax perfumery showed just how blurred the line
between luxury and medicine, pleasure and health,
continued to be.
IN the later 18th century perfumers emerged who
built a much wider brand name for themselves,
often on the back of a particular commodity.
Richard Warren, who in the 1770s had shops in
Marylebone, Cheapside, Bath and Tunbridge Wells,
was one such individual. Warren’s Milk of Roses,
a mixture of almonds, rose water, spirits of wine,oil of lavender and soap, was highly popular. American shops advertised
‘London Milk of Roses’, while perfumers in Edinburgh assured their
customers that their own milk of roses was just as good, if not better
than, Warren’s much loved composition.
The popularity of Warren’s brand signalled the rise of rose as a
popular scent. This represented something of a back-to-the-future
moment for British perfumery. Otto of roses had been popular during
the early 16th century at the court of Henry VIII. Dispensed from
casting bottles to infuse the spaces of the court, it became a key part
of Henry’s performance of power. In the 18th century its connotation
shifted from kingly magnificence to the exotic fragrance of the imperial
east. Marketed as ‘Indian’ or ‘Persian’, the demand for otto of roses
represented the growing influence of British imperial expansion on
luxury goods.
Tracking changing attitudes to perfume usage is more di cult.
Among the problems that a historian of smells and smelling faces is
that the unexpected, inappropriate, or out of place odours are the ones
that tend to be recorded. In diaries, periodicals and satires it is the
misuses of perfume that tend to be discussed. In the 18th century the
overuse of smelling bottles might be criticised for their role in the af-
fected display of nervous sensibility. Yet most criticisms of perfumery
were aimed at the use of highly scented hair powder, handkerchiefs or
pastes, all of which tended to infuse the atmosphere around the body
with scent. By the late 17th century the fop – an e eminate figure of
fun – was criticised for his use of overbearing perfumery and inability
to stand the more masculine odours of tobacco. The macaronis of the
1770s, fashionable gentlemen who paraded London’s pleasure gardens
to display their continental costume and cosmetics, were also criti-
cised for their overpowering atmosphere of ‘ambrosial essences’ that

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Perfumery โดยเฉพาะอย่างยิ่งการขยายตัว และเป็นที่นิยมหลายรายการช่วงของน้ำหอม อาจยังจะอธิบายเป็นยาได้ ภายใต้การมีหน้าที่ประทับตราพระราชบัญญัติของรัฐสภา 1785 ชำระในใบขายยา และยาตัวเองมากมาย พระราชบัญญัติที่คล้ายคลึงกันใน1786 ขยายหน้าที่แสตมป์การ ' หวานกลิ่น กลิ่น น้ำ หอม และเครื่องสำอางของ อย่างไรก็ตามการเบลอเส้นระหว่างน้ำหอมและยาขอแนะนำเทคนิคสกปรก โดย informers ในเคมบริดจ์ใน 1788 มีนาคมหนึ่งinformer ไม่ว่างซื้อของมะนาวจากปริมาณเล็กน้อยapothecaries และบอกกับพวกเขาเป็น perfumers ไม่มีสิทธิ์การใช้งาน ประชาชนสนั่นบังคับเขาไปทาเวิร์นในท้องถิ่น (ชื่อจำนวนมากโรส), เขาถูกจัดนักโทษที่ behest ของม็อบ หลังจากการจลาจลกระทำถูกอ่านได้informer สามารถหลบหนี ความพยายามของรัฐภาษี perfumery แสดงให้เห็นว่าเส้นไม่คมชัดเพียงไรหรู และยา ความสุข และ สุขภาพยังคงเป็นในศตวรรษที่ 18 หลัง perfumers เกิดที่สร้างมากกว้างแบรนด์ชื่อด้วยตนเองส่วนใหญ่จะอยู่ด้านหลังของสินค้าเฉพาะวอร์เรน ริชาร์ดที่ใน 1770s ที่มีร้านค้าในแมรี่เลโบน Cheapside อ่างอาบน้ำ และ บ่อ Tunbridgeหนึ่งบุคคลดังกล่าวได้ นมของวอร์เรนกุหลาบส่วนผสมของอัลมอนด์ น้ำกุหลาบ วิญญาณของไวน์ น้ำมันลาเวนเดอร์และสบู่ เป็นที่นิยมสูง ร้านอาหารอเมริกันที่โฆษณา'ลอนดอนนมของกุหลาบ" ในขณะที่ perfumers บูร์กมั่นใจของพวกเขาลูกค้าที่ว่า ตัวเองนมกุหลาบไม่สวย ถ้าไม่ดีขึ้นกว่า วอร์เรนของมากรักเขียนความนิยมของแบรนด์ของวอร์เรน signalled ราคาเพิ่มขึ้นของโรสเป็นตัวกลิ่นยอดนิยม นี้แสดงสิ่งกลับมาเพื่อ--ในอนาคตช่วงเวลาสำหรับ perfumery อังกฤษ ออตโตกุหลาบได้รับความนิยมในระหว่างในช่วงพุทธศตวรรษที่ 16 ที่ศาลสมเด็จพระเจ้าเฮนรีเอ้จท์ คำจากหล่อขวดดองแค่ศาล มันกลายเป็นส่วนสำคัญประสิทธิภาพของเฮนรีของพลังงาน ในศตวรรษที่ 18 ความนัยจากจาก kingly magnificence กลิ่นแปลกใหม่อิมพีเรียลภาคตะวันออก เด็ดขาดเป็น 'อินเดีย' หรือ 'เปอร์เซีย' ความต้องการใช้ออตโตของกุหลาบแสดง influence เจริญเติบโตของอังกฤษขยายอิมพีเรียลอยู่สินค้าหรูหราติดตามการเปลี่ยนแปลงทัศนคติการใช้น้ำหอมเป็นลัทธิดีเพิ่มเติมในบรรดาปัญหา ที่นักประวัติศาสตร์ของกลิ่นและหอมใบหน้าคือไม่คาดคิด ไม่เหมาะ สม หรือ odours สถานที่มักจะถูกบันทึก ในไดอารีส์ วารสาร และ satiresmisuses น้ำหอมที่มีแนวโน้มที่จะอภิปราย ในช่วงพุทธศตวรรษอาจจะ criticised overuse ของหอมขวดสำหรับบทบาทของตนใน afแสดงผล fected ของประสาทอย่างทัน แต่ส่วนใหญ่วิจารณ์ของ perfumeryได้มุ่งใช้ผงหอมสูงผม ผ้าเช็ดหน้า หรือวาง ที่มีแนวโน้มที่ดองบรรยากาศรอบตัวมีกลิ่น โดยปลายศตวรรษที่ 17 fop – figure eminate ตัว e ของสนุก – ถูก criticised สำหรับการใช้งานของ overbearing perfumery และไม่สามารถยืน odours ผู้ชายมากขึ้นของยาสูบ Macaronis ของการ1770s สุภาพบุรุษแฟชั่นที่ paraded ลอนดอนเต็มใจสวนการแสดงของคอนติเนนทัลเครื่องแต่งกายและเครื่องสำอาง แนะนำ criti-สำหรับบรรยากาศของพอแรง 'ambrosial essences' cised ที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลายรายการของน้ำหอมโดยเฉพาะอย่างยิ่งการขยายตัวและเป็นที่นิยมในช่วงของน้ำหอมยังสามารถอธิบายได้ว่ายารักษาโรค
ภายใต้
1785
ทำหน้าที่รัฐสภาอากรแสตมป์จะต้องจ่ายในใบอนุญาตขายยาและในหลายยาของตัวเอง พระราชบัญญัติที่คล้ายกันใน
1786 ขยายอากรแสตมป์ที่ 'กลิ่นหวานกลิ่นไม่พึงประสงค์,
น้ำหอมและเครื่องสำอาง' แต่เส้นเบลอระหว่างน้ำหอมและยาได้รับการสนับสนุนโดยเทคนิคสกปรกข่าวคราว
ในเคมบริดจ์มีนาคม 1788
หนึ่งข่าวกำลังยุ่งซื้อปริมาณขนาดเล็กของสาระสำคัญของมะนาวจากบ่อยแล้วแจ้งกับพวกเขาเป็นน้ำหอมโดยไม่ต้องใบอนุญาต ประชาชนโกรธบังคับให้เขาต้องถูกพาไปที่โรงเตี๊ยมท้องถิ่น(ชื่อแดกดันโรส) ที่เขาถูกคุมขังตามคำสั่งของฝูงชน แต่หลังจากที่พระราชบัญญัติการแข่งขันได้อ่านเป็นข่าวสามารถที่จะหลบหนี ความพยายามของรัฐที่จะน้ำหอมภาษีแสดงให้เห็นเพียงวิธีเบลอเส้นระหว่างความหรูหราและยารักษาโรคความสุขและสุขภาพยังคงเป็น. ในภายหลังน้ำหอมศตวรรษที่ 18 โผล่ออกมาที่สร้างชื่อแบรนด์ที่กว้างมากสำหรับตัวเองมักจะอยู่บนด้านหลังของที่สินค้าโภคภัณฑ์โดยเฉพาะอย่างยิ่ง. ริชาร์ดวอร์เรนที่ในปี 1770 มีร้านค้าในโบนชีปไซด์, บา ธ และตันบริดจ์เวลส์เป็นหนึ่งในบุคคลนั้น วอร์เรนนมดอกกุหลาบ, ส่วนผสมของอัลมอนด์, น้ำกุหลาบสุราไวน์น้ำมันลาเวนเดอร์และสบู่เป็นที่นิยมอย่างสูง ร้านค้าอเมริกันโฆษณา'ลอนดอนนมกุหลาบ' ในขณะที่น้ำหอมในเอดินบะระมั่นใจของพวกเขาลูกค้าว่านมของตัวเองของดอกกุหลาบเป็นเพียงที่ดีถ้าไม่ดีขึ้นกว่าที่รักของกระต่ายมากองค์ประกอบ. ความนิยมของแบรนด์ของวอร์เรนสัญญาณการเพิ่มขึ้นของเพิ่มขึ้นเป็นการให้กลิ่นหอมที่เป็นที่นิยม นี้เป็นตัวแทนของอะไรบางอย่างกลับไปที่อนาคตช่วงเวลาสำหรับน้ำหอมอังกฤษ อ็อตโตของดอกกุหลาบที่ได้รับความนิยมในช่วงศตวรรษที่ 16 ต้นในราชสำนักของ Henry VIII จ่ายออกมาจากการหล่อขวดใส่ช่องว่างของศาลมันก็กลายเป็นส่วนสำคัญของการปฏิบัติงานของเฮนรี่ของอำนาจ ในศตวรรษที่ 18 ความหมายของมันเปลี่ยนจากcence สาย Magni กษัตริย์กับกลิ่นหอมที่แปลกใหม่ของจักรวรรดิตะวันออก ตลาดเป็น 'อินเดีย' หรือ 'เปอร์เซีย' ความต้องการสำหรับอ็อตโตของดอกกุหลาบเป็นตัวแทนของการเติบโตในuence ชั้นของการขยายตัวของจักรวรรดิอังกฤษสินค้าหรูหรา. การติดตามการเปลี่ยนแปลงทัศนคติการใช้น้ำหอมเป็นลัทธิ di มากขึ้น. ท่ามกลางปัญหาที่ประวัติศาสตร์ของกลิ่นและใบหน้ากลิ่น เป็นที่ไม่คาดคิดที่ไม่เหมาะสมหรือออกจากกลิ่นไม่พึงประสงค์ที่จะเป็นคนที่มีแนวโน้มที่จะได้รับการบันทึกไว้ ในไดอารี่, วารสารและ satires เป็นmisuses น้ำหอมที่มีแนวโน้มที่จะกล่าวถึง ในศตวรรษที่ 18 การใช้มากเกินไปของขวดกลิ่นอาจจะมีการวิพากษ์วิจารณ์บทบาทของพวกเขาใน af- แสดงผล fected ของความรู้สึกประสาท แต่การวิพากษ์วิจารณ์มากที่สุดของน้ำหอมถูกมุ่งเป้าไปที่การใช้งานของผมผงหอมสูงผ้าเช็ดหน้าหรือน้ำพริกซึ่งทั้งหมดนี้มีแนวโน้มที่จะใส่บรรยากาศรอบตัวที่มีกลิ่นหอม ในช่วงปลายศตวรรษที่ 17 FOP - อี Gure สาย eminate ของสนุก- ถูกวิพากษ์วิจารณ์สำหรับการใช้งานของเขาเอาแต่ใจน้ำหอมและไม่สามารถที่จะยืนกลิ่นแข็งแรงมากขึ้นของยาสูบ macaronis ของยุค1770 สุภาพบุรุษแฟชั่นที่ยกขบวนความสุขสวนของกรุงลอนดอนในการแสดงเครื่องแต่งกายของพวกเขาและทวีปเครื่องสำอางยังcriti- cised บรรยากาศเอาชนะพวกเขา 'สาระสําคัญทิพย์ว่า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลายรายการของดอม โดยเฉพาะการขยาย และช่วงที่นิยม
น้ำหอม อาจจะอธิบายการใช้ยา ภายใต้พระราชบัญญัติของรัฐสภา
ของแสตมป์ หน้าที่ ก็ต้องจ่ายต่อใบอนุญาตขายยา และบน
หลายของยาเอง การกระทำที่คล้ายกันใน
1 ขยายแสตมป์หน้าที่ ' หอมหวาน กลิ่น น้ำหอม และ เครื่องสำอาง
'แต่เบลอเส้นระหว่างน้ำหอมและยา
ให้สกปรกโดยสาย . ในเคมบริดจ์ในเดือนมีนาคม 1788 หนึ่ง
ข่าวยุ่งซื้อปริมาณขนาดเล็กของสาระสําคัญของมะนาวจาก
คนแล้วแจ้งกับเขาเป็นนักทำน้ำหอมโดยไม่
ใบอนุญาต การทำให้ประชาชนถูกบังคับให้
escorted ไปร้านเหล้าท้องถิ่น ( แดกดันชื่อ
กุหลาบ )ที่เขาถูกขังตามโองการ
มาเฟีย หลังจากการจลาจลทำคืออ่าน
ข่าวสามารถหลบหนีไปได้ ความพยายามของรัฐ
เพื่อดอมภาษี มันแสดงให้เห็นถึงเบลอเส้นระหว่าง ความหรูหรา และ ยา

ความสุขและสุขภาพ ยังคงเป็น
ในศตวรรษต่อมา เกิด 18 น้ำหอมที่สร้างชื่อแบรนด์ที่กว้างมาก

สำหรับตัวเอง