Overeating, poor memory formation,

Overeating, poor memory formation, learning disorders, depression—all have been linked in recent research to the over-consumption of sugar. And these linkages point to a problem that is only beginning to be better understood: what our chronic intake of added sugar is doing to our brains.

According to the U.S. Department of Agriculture (USDA) (link is external), the average American consumes 156 pounds of added sugar per year. That's five grocery store shelves loaded with 30 or so one pound bags of sugar each. If you find that hard to believe, that's probably because sugar is so ubiquitous in our diets that most of us have no idea how much we're consuming. The Centers for Disease Control (link is external) (CDC) puts the amount at 27.5 teaspoons of sugar a day per capita, which translates to 440 calories—nearly one quarter of a typical 2000 calorie a day diet.

The key word in all of the stats is "added." While a healthy diet would contain a significant amount of naturally occurring sugar (in fruits and grains, for example), the problem is that we're chronically consuming much more added sugar in processed foods, generally in the rapidly absorbed form of fructose.

That's an important clarification because our brains need sugar every day to function. Brain cells require two times the energy needed by all the other cells in the body; roughly 10% of our total daily energy requirements. This energy is derived from glucose (blood sugar), the gasoline of our brains. Sugar is not the brain's enemy—added sugar is.

Research (link is external) indicates that a diet high in added sugar reduces the production of a brain chemical known as brain-derived neurotrophic factor (BDNF). Without BDNF, our brains can't form new memories and we can't learn (or remember) much of anything. Levels of BDNF are particularly low in people with an impaired glucose metabolism—diabetics and pre-diabetics—and as the amount of BDNF decreases, sugar metabolism worsens.

In other words, chronically eating added sugar reduces BDNF, and then the lowered levels of the brain chemical begin contributing to insulin resistance, which leads to type 2 diabetes and metabolic syndrome, which eventually leads to a host of other health problems. Once that happens, your brain and body are in a destructive cycle that's difficult if not impossible to reverse.

Research (link is external) has also linked low BDNF levels to depression and dementia. It's possible that low BDNF may turn out to be the smoking gun in these and other diseases, like Alzheimer's, that tend to appear in clusters in epidemiological studies. More research is being conducted on this subject, but what seems clear in any case is that a reduced level of BDNF is bad news for our brains, and chronic sugar consumption is one of the worst inhibitory culprits.

Other studies have focused on sugar’s role in over-eating. We intuitively know that sugar and obesity are linked (since sugar is full of calories), but the exact reason why eating sugar-laden foods seems to make us want to eat more hasn’t been well understood until recently.

New research (link is external) has shown that chronic consumption of added sugar dulls the brain’s mechanism for telling you to stop eating. It does so by reducing activity in the brain’s anorexigenic oxytocin system, which is responsible for throwing up the red “full” flag that prevents you from gorging. When oxytocin cells in the brain are blunted by over-consumption of sugar, the flag doesn’t work correctly and you start asking for seconds and thirds, and seeking out snacks at midnight.

What these and other studies strongly suggest is that most of us are seriously damaging ourselves with processed foods high in added sugar, and the damage begins with our brains. Seen in this light, chronic added-sugar consumption is no less a problem than smoking or alcoholism. And the hard truth is that we may have only begun to see the effects of what the endless sugar avalanche is doing to us.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Overeating ดีจำก่อ โรค โรคซึมเศร้าการเรียนรู้ซึ่งทั้งหมดมีการเชื่อมโยงงานวิจัยล่าสุดเพื่อการบริโภคน้ำตาลเกิน และความเชื่อมโยงเหล่านี้สำหรับปัญหาที่เพียงเริ่มจะเข้าใจดี: สิ่งที่เราบริโภคเรื้อรังเพิ่มน้ำตาลเป็นทำให้สมองของเราตามสหรัฐฯ ภาคของเกษตร (จาก) (ลิงค์อยู่ภายนอก), อเมริกันเฉลี่ยใช้ 156 ปอนด์ น้ำตาลเพิ่มต่อปี ที่เป็นร้านค้าชั้นห้าที่มี 30 หรืออื่น ๆ ถุงหนึ่งปอนด์น้ำตาลแต่ละ ถ้าคุณพบว่ายากที่จะเชื่อว่า ที่อาจเป็นเพราะน้ำตาลจึงแพร่หลายในอาหารของเราส่วนมากของเรามีความคิดว่าเรากำลังใช้ ศูนย์ควบคุมและป้องกันโรค (ลิงค์อยู่ภายนอก) (CDC) ทำให้ยอดที่ 27.5 ช้อนชาของน้ำตาลที่ต่อหัว ซึ่งแปล 440 แคลอรี่ซึ่งเป็นปกติ 2000 แคลอรี่อาหารวันเกือบหนึ่งไตรมาสคำหลักของสถิติจะ "เพิ่ม" ในขณะที่อาหารเพื่อสุขภาพจะประกอบด้วยความสำคัญจำนวนน้ำตาลในผลไม้และธัญพืช เช่น) เกิดขึ้นตามธรรมชาติ ปัญหาคือ ว่า เรากำลังใช้งานน้ำตาลเพิ่มมากขึ้นในอาหารแปรรูป ในรูปแบบดูดซึมอย่างรวดเร็วของฟรักโทสโดยทั่วไปโรคเรื้อรังซึ่งเป็นการชี้แจงที่สำคัญเนื่องจากสมองของเราต้องน้ำตาลทุกวันทำงาน เซลล์สมองต้องการสองครั้งพลังงานจำเป็นต้องใช้ทั้งหมดในเซลล์อื่น ๆ ในร่างกาย ประมาณ 10% ของเรารวมทุกความต้องการพลังงาน พลังงานนี้ได้มาจากน้ำตาลกลูโคส (น้ำตาลในเลือด), น้ำมันเบนซินของสมองของเรา น้ำตาลไม่ใช่ศัตรูของสมอง — เพิ่มน้ำตาลเป็นวิจัย (ลิงค์อยู่ภายนอก) บ่งชี้ว่า อาหารที่สูงเพิ่มการผลิตสารเคมีในสมองที่เรียกว่าสมองมา neurotrophic ปัจจัย (BDNF) ช่วยลดน้ำตาล โดย BDNF สมองของเราไม่สามารถสร้างความทรงจำใหม่ และเราไม่สามารถเรียนรู้ (หรือจำ) มากของอะไร ระดับของ BDNF จะต่ำโดยเฉพาะอย่างยิ่งในคนที่มีการเผาผลาญกลูโคสลด — เบาและเบาก่อน — และเป็นปริมาณ BDNF ลด เผาผลาญน้ำตาล worsensในคำอื่น ๆ โรคเรื้อรังกินเพิ่ม BDNF ช่วยลดน้ำตาล และจากนั้น ลดระดับของสารเคมีในสมองเริ่มเอื้อต่อการต้านทานอินซูลิน ซึ่งนำไปสู่พิมพ์ 2 โรคเบาหวานและกลุ่มอาการเผาผลาญ ซึ่งในที่สุดนำไปสู่ปัญหาสุขภาพอื่น ๆ ให้เลือกมากมาย เมื่อเกิดขึ้น ร่างกายและสมองของคุณได้ในวงจรการทำลายซึ่งเป็นการยากถ้าไม่ไปกลับวิจัย (ลิงค์อยู่ภายนอก) ได้เชื่อมโยงระดับ BDNF ต่ำไปยังสมองเสื่อมและภาวะซึมเศร้า มันเป็นไปได้ว่า BDNF ต่ำอาจเปิดออกเป็นปืนบุหรี่เหล่านี้และโรคอื่น ๆ เช่นไซเมอร์ของ ที่มักจะปรากฏอยู่ในคลัสเตอร์ในความ เป็นการดำเนินการวิจัยเพิ่มเติมในเรื่องนี้ แต่ในกรณีใด ๆ อะไรดูชัดเจนเป็นว่า BDNF ในระดับลดลงเป็นข่าวร้ายสำหรับสมองของเรา และการบริโภคน้ำตาลเรื้อรัง culprits ลิปกลอสไขเลวร้ายที่สุดอย่างใดอย่างหนึ่งการศึกษาอื่น ๆ ได้เน้นบทบาทของน้ำตาลในการรับประทานอาหารมากเกินไป เราสังหรณ์ใจรู้ว่า น้ำตาลและโรคอ้วนที่ลิงค์ (เนื่องจากน้ำตาลมีแคลอรี่), แต่เหตุผลแท้จริงทำไมรับประทานอาหารที่น้ำตาลลาดินดูเหมือนจะทำให้เราต้องกินมากกว่าที่ไม่ได้เข้าใจดีจนล่าสุดNew research (link is external) has shown that chronic consumption of added sugar dulls the brain’s mechanism for telling you to stop eating. It does so by reducing activity in the brain’s anorexigenic oxytocin system, which is responsible for throwing up the red “full” flag that prevents you from gorging. When oxytocin cells in the brain are blunted by over-consumption of sugar, the flag doesn’t work correctly and you start asking for seconds and thirds, and seeking out snacks at midnight.What these and other studies strongly suggest is that most of us are seriously damaging ourselves with processed foods high in added sugar, and the damage begins with our brains. Seen in this light, chronic added-sugar consumption is no less a problem than smoking or alcoholism. And the hard truth is that we may have only begun to see the effects of what the endless sugar avalanche is doing to us.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การกินมากเกินไปก่อตัวหน่วยความจำไม่ดีความผิดปกติของการเรียนรู้และความซึมเศร้าทั้งหมดมีการเชื่อมโยงในการวิจัยที่ผ่านมาเพื่อการบริโภคมากกว่าน้ำตาล และความเชื่อมโยงเหล่านี้ชี้ไปที่ปัญหาที่เป็นเพียงการเริ่มต้นที่จะเข้าใจได้ดีกว่า:. สิ่งที่บริโภคเรื้อรังของน้ำตาลเพิ่มกำลังทำเพื่อสมองของเราตามที่กระทรวงเกษตรของสหรัฐ(USDA) (ลิงค์ภายนอก) เฉลี่ยของชาวอเมริกันกิน 156 ปอนด์ของน้ำตาลต่อปีเพิ่ม นั่นเป็นห้าชั้นวางร้านขายของชำที่เต็มไปด้วย 30 หรือดังนั้นหนึ่งถุงปอนด์ของน้ำตาลในแต่ละ หากคุณพบว่ายากที่จะเชื่อว่าอาจเป็นเพราะน้ำตาลจึงเป็นที่แพร่หลายในอาหารของเราที่ส่วนใหญ่ของเรามีความคิดว่าเรากำลังเสียไม่มี ศูนย์ควบคุมโรค (ลิงค์ภายนอก) (CDC) ทำให้จำนวนเงินที่ 27.5 ช้อนชาน้ำตาลวันต่อหัวซึ่งหมายถึง 440 แคลอรี่เกือบหนึ่งในสี่ของปกติ 2,000 แคลอรี่อาหารวัน. คำสำคัญในทุก สถิติคือ "เพิ่ม". ในขณะที่การรับประทานอาหารที่ดีต่อสุขภาพจะมีจำนวนเงินที่สำคัญของน้ำตาลธรรมชาติที่เกิดขึ้น (ในผลไม้และธัญพืชเช่น) เป็นปัญหาที่เรากำลังเรื้อรังการบริโภคน้ำตาลเพิ่มมากขึ้นในอาหารแปรรูปทั่วไปในรูปแบบดูดซึมอย่างรวดเร็วของฟรุกโตส. นั่นคือ กระจ่างสำคัญเพราะสมองของเราต้องการน้ำตาลทุกวันทำงาน เซลล์สมองจำเป็นต้องใช้สองครั้งพลังงานที่จำเป็นโดยทุกเซลล์อื่น ๆ ในร่างกาย; ประมาณ 10% ของความต้องการพลังงานในชีวิตประจำวันของเรารวม พลังงานนี้มาจากกลูโคส (น้ำตาลในเลือด) น้ำมันเบนซินของสมองของเรา น้ำตาลไม่ได้เป็นสมองของน้ำตาลเพิ่มศัตรูอยู่. การวิจัย (ลิงค์ภายนอก) แสดงให้เห็นว่าอาหารสูงในการเพิ่มน้ำตาลลดการผลิตสารเคมีในสมองที่รู้จักกันเป็นสมองที่ได้มาจากปัจจัย neurotrophic นี้ (BDNF) โดยไม่ต้อง BDNF, สมองของเราไม่สามารถสร้างความทรงจำใหม่และเราไม่สามารถเรียนรู้ (หรือจำ) อะไรมาก ระดับของ BDNF โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระดับต่ำในคนที่มีน้ำตาลกลูโคสที่มีความบกพร่องการเผาผลาญของผู้ป่วยโรคเบาหวานและก่อนผู้ป่วยโรคเบาหวานและเป็นจำนวนเงินที่ลดลง BDNF การเผาผลาญน้ำตาลแย่ลง. ในคำอื่น ๆ เรื้อรังรับประทานอาหารเพิ่มลดน้ำตาล BDNF แล้วในระดับที่ลดลงของ สารเคมีในสมองเริ่มต้นที่เอื้อต่อการดื้อต่ออินซูลินซึ่งนำไปสู่โรคเบาหวานประเภทที่ 2 และภาวะ metabolic syndrome ซึ่งในที่สุดจะนำไปสู่โฮสต์ของปัญหาสุขภาพอื่น ๆ ครั้งที่เกิดขึ้นในสมองและร่างกายของคุณอยู่ในวงจรการทำลายล้างที่ยากหากไม่เป็นไปไม่ได้ที่จะย้อนกลับ. การวิจัย (ลิงค์ภายนอก) นอกจากนี้ยังมีการเชื่อมโยงในระดับต่ำ BDNF กับภาวะซึมเศร้าและภาวะสมองเสื่อม เป็นไปได้ว่า BDNF ต่ำอาจกลายเป็นปืนสูบบุหรี่ในโรคเหล่านี้และอื่น ๆ เช่นอัลไซเมที่มีแนวโน้มที่จะปรากฏในกลุ่มระบาดวิทยาในการศึกษา การวิจัยมากขึ้นจะถูกดำเนินการในเรื่องนี้ แต่สิ่งที่เห็นได้ชัดในกรณีใด ๆ ก็คือระดับที่ลดลงของ BDNF เป็นข่าวร้ายสำหรับสมองของเราและการบริโภคน้ำตาลเรื้อรังเป็นหนึ่งในต้นเหตุที่ยับยั้งที่เลวร้ายที่สุด. ศึกษาอื่น ๆ ได้มุ่งเน้นไปที่บทบาทของน้ำตาลใน มากกว่าการรับประทานอาหาร สังหรณ์ใจเรารู้ว่าน้ำตาลและโรคอ้วนมีการเชื่อมโยง (ตั้งแต่น้ำตาลที่เต็มไปด้วยแคลอรี่) แต่เหตุผลที่แน่นอนว่าทำไมการรับประทานอาหารที่น้ำตาลภาระดูเหมือนว่าจะทำให้เราต้องการที่จะกินมากขึ้นไม่ได้รับเข้าใจดีจนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ . งานวิจัยใหม่ (ลิงค์ ภายนอก) ได้แสดงให้เห็นว่าการบริโภคเรื้อรังของน้ำตาลเพิ่ม dulls กลไกของสมองในการบอกให้คุณหยุดกิน มันไม่ได้โดยการลดกิจกรรมในระบบของอุ้ง anorexigenic ของสมองซึ่งเป็นผู้รับผิดชอบสำหรับการขว้างปาขึ้นสีแดง "เต็ม" ธงที่ป้องกันไม่ให้คุณจากการทาน เมื่อเซลล์อุ้งในสมองจะทื่อจากการบริโภคมากกว่าน้ำตาลธงทำงานไม่ถูกต้องและคุณเริ่มถามวินาทีและสามและหาของว่างในเวลาเที่ยงคืน. สิ่งที่การศึกษาเหล่านี้และอื่น ๆ ที่ขอแนะนำคือว่าส่วนใหญ่ของเรา อย่างจริงจังทำลายตัวเองด้วยอาหารการประมวลผลสูงในการเพิ่มน้ำตาลและความเสียหายที่เริ่มต้นด้วยสมองของเรา เห็นในเรื่องนี้การบริโภคน้ำตาลเพิ่มเรื้อรังไม่น้อยกว่าปัญหาการสูบบุหรี่หรือโรคพิษสุราเรื้อรัง และความจริงที่ยากคือที่เราอาจจะได้เริ่มต้นเท่านั้นที่จะเห็นผลกระทบของสิ่งถล่มน้ำตาลไม่มีที่สิ้นสุดจะทำกับเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การกินมากเกินไปจนเกิดการเรียนรู้ความจำ , ความผิดปกติของภาวะซึมเศร้าทั้งหมดได้รับการเชื่อมโยงในงานวิจัยล่าสุดที่เกี่ยวกับการบริโภคน้ำตาล และเหล่านี้เชื่อมโยงประเด็นปัญหาที่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นที่จะเข้าใจอะไรดีกว่าการบริโภคของเราเรื้อรังของน้ำตาลเพิ่มเป็นทำเพื่อสมองของเรา

ตามที่สหรัฐอเมริกากรมวิชาการเกษตร ( USDA ) ( การเชื่อมโยงภายนอก )ค่าเฉลี่ยของชาวอเมริกันกิน 156 ปอนด์เพิ่มน้ำตาลต่อปี นั่นคือ 5 ชั้นวางร้านขายของชําโหลด 30 หรือดังนั้นหนึ่งปอนด์น้ำตาลถุงละ หากคุณพบว่ามันยากที่จะเชื่อ นั่นอาจเป็นเพราะน้ำตาลที่แพร่หลายมากในอาหารของเราที่เราส่วนใหญ่ไม่รู้หรอกว่า เรากำลังใช้ ศูนย์ควบคุมโรค ( การเชื่อมโยงภายนอก ) ( CDC ) ใส่จำนวนเงินที่ 275 ช้อนชาน้ำตาลวันต่อคน ซึ่งแปล 440 แคลอรี่เกือบหนึ่งในสี่ของทั่วไป 2000 แคลอรี่อาหารวันนั้น

ที่สำคัญทั้งหมดของสถิติ " เสริม " ในขณะที่อาหารเพื่อสุขภาพจะประกอบด้วยจํานวนของธรรมชาติที่เกิดขึ้น น้ำตาลในผลไม้ และธัญพืช เป็นต้น ) ปัญหาคือว่าเราบริโภคน้ำตาลมากเรื้อรังเพิ่มในอาหารแปรรูปโดยทั่วไปในรูปแบบของฟรักโทส ซึมเร็ว

นั่นเป็นเหตสำคัญเพราะสมองของเราต้องการน้ำตาลทุกวันทำงาน สมองต้อง 2 เท่าของพลังงานที่จำเป็นโดยทุก ๆเซลล์ในร่างกาย ประมาณ 10% ของความต้องการพลังงานทั้งหมดของเราทุกวัน . พลังงานนี้ได้มาจากกลูโคส ( น้ำตาลในเลือด ) , น้ำมันเบนซิน สมองของเราน้ำตาล ไม่ใช่ศัตรูของสมองเพิ่มน้ำตาล

การวิจัย ( การเชื่อมโยงภายนอก ) บ่งชี้ว่า อาหารสูงในการเพิ่มน้ำตาลช่วยลดการผลิตของสารเคมีที่เรียกว่าสมอง brain-derived neurotrophic ปัจจัย ( bdnf ) โดยไม่ bdnf สมองของเราไม่สามารถสร้างความทรงจำใหม่และเราไม่สามารถเรียนรู้ ( หรือจำไม่ได้ ) อะไรมากนักระดับของ bdnf ต่ำโดยเฉพาะอย่างยิ่งในคนที่มีการเผาผลาญกลูโคสบกพร่องและผู้ป่วยเบาหวานก่อน และเมื่อปริมาณ bdnf ลดลง การเผาผลาญน้ำตาลเลวลง

ในคำอื่น ๆที่เรื้อรัง กินเพิ่มน้ำตาลลด bdnf แล้วลดลงระดับของสารเคมีสมองเริ่มเกิดภาวะดื้อต่ออินซูลิน ซึ่งนำไปสู่โรคเบาหวานชนิดที่ 2 และ เมตาบอลิก ซินโดรมซึ่งในที่สุดนำไปสู่โฮสต์ของปัญหาสุขภาพอื่น ๆ เมื่อมันเกิดขึ้น สมองและร่างกายในการทำลายวงจรที่ยากหากไม่เป็นไปไม่ได้ที่จะย้อนกลับ .

การวิจัย ( การเชื่อมโยงภายนอก ) มีการเชื่อมโยงน้อย bdnf ระดับภาวะซึมเศร้าและภาวะสมองเสื่อม มันเป็นไปได้ว่า bdnf ต่ำอาจเปิดออกเพื่อจะสูบบุหรี่ปืนเหล่านี้ และโรคอื่น ๆเช่น โรคอัลไซเมอร์ที่มักจะปรากฏในกลุ่มในการศึกษาระบาดวิทยา . การวิจัยเพิ่มเติมจะถูกดำเนินการในเรื่องนี้ แต่สิ่งที่ดูเหมือนชัดเจนในกรณีใด ๆที่ลดระดับของ bdnf เป็นข่าวร้ายสำหรับสมองของเรา และการบริโภคน้ำตาลเรื้อรังเป็นหนึ่งใน culprits ยับยั้งแย่

อื่น ๆ การศึกษาได้เน้นบทบาทของน้ำตาลมากกว่ากินเราสังหรณ์ใจว่าน้ำตาลและโรคอ้วนจะเชื่อมโยง ( เนื่องจากน้ำตาลเต็มไปด้วยแคลอรี่ ) แต่แน่นอน เหตุผลที่ทานน้ำตาลหนักอาหารดูเหมือนจะให้เรากินยังเพิ่มเติมไม่ได้ถูกดีเข้าใจ จนกระทั่งเมื่อเร็วๆ นี้

ใหม่การวิจัย ( การเชื่อมโยงภายนอก ) ได้แสดงให้เห็นว่าการบริโภคน้ำตาล dulls เรื้อรังเพิ่มกลไกของ สมองบอกให้หยุดกินมันไม่ได้โดยการลดกิจกรรมในระบบ anorexigenic สมองของออกซิโตซิน ซึ่งรับผิดชอบในการขว้างปาขึ้นสีแดง " เต็ม " ธงที่ป้องกันไม่ให้คุณดึง . เมื่อพบเซลล์สมองจะทื่อกว่าการบริโภคน้ำตาล ธงไม่ทำงานอย่างถูกต้องและคุณเริ่มถามวินาทีและสาม และแสวงหาอาหารว่างเที่ยงคืน

ที่เหล่านี้และการศึกษาอื่น ๆขอแนะนำว่าส่วนใหญ่ของเรามีความเสียหายอย่างจริงจังกับตัวเราแปรรูปอาหารสูงในน้ำตาลเพิ่มและความเสียหายเริ่มต้นจากสมองของเรา เห็นในแสงนี้เรื้อรังเพิ่มการบริโภคน้ำตาลไม่น้อยปัญหามากกว่าการสูบบุหรี่หรือโรคพิษสุราเรื้อรังและความจริงที่ยากคือที่เราอาจมีเพียงเริ่มเห็นผลของสิ่งที่ทลายตาล
เจ็ดชั่วโคตรทำกับเรา