2. DepressionAll of the elderly Kor

2. Depression
All of the elderly Korean attempters studied by Kim
(2014) were diagnosed with severe depression following
their attempt. In the Swedish study by Wiktorsson et al.
(2010), over two thirds of the cases fulfilled criteria for
major depression, whilst nearly a quarter fulfilled criteria
for minor depression. Six of those who attempted suicide
had Bipolar I disorder, all of which had a major depression
at the time of the attempt. None of the comparison
subjects had bipolar disorder. Similarly, Yang et al. (2001)
also found that depressive disorders (major depression
or dysthymic disorders) were the most common diagnoses
for older Taiwanese attempters but organic mental
disorders were rarely diagnosed. In the UK study by
Dennis et al. (2005), approximately 40% of both selfharm
and control groups experienced severe life events
during the 6-month study period; comparable with earlier
UK studies. When coupled with other factors, in particular
social support, life events appear to be influential
although they may act as
precipitating factors alone
in predisposed individuals.
Gibbs et al. (2009) found
a lack of positive problem
orientation and rational
problem-solving to be associated
with depression.
Their findings contradict
the widespread view of
late-life suicide attempters
and those who die by suicide
as being non-impulsive;
a difference which
persisted after accounting
for comorbid substance use
disorders. Findings by Wiktorsson et al. (2011) demonstrated
an association between low Sense of Coherence
and non-remission in suicidal elders, although they suggest
that this association may be mediated by depression.
The proportion of older people who were already prescribed
depression treatment at the time of the attempt was
relatively high. In Kim’s (2014) study, many older people
drank alcohol and smoked as a means to deal with their
depression, anxiety and despair, prior to their attempt.
Hawton et al. (2006) could not report on the prevalence
of psychiatric disorders in their sample because this
information was not systematically recorded. Previously
they showed that the prevalence of psychiatric disorders
in deliberate self-harm patients in general, especially

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2. ภาวะซึมเศร้าของผู้สูงอายุ attempters เกาหลีศึกษา โดยคิม(2014) ได้วินิจฉัยว่าภาวะซึมเศร้ารุนแรงต่อไปนี้ความพยายามของพวกเขา ในการศึกษาสวีเดนโดย Wiktorsson et al(2010), กว่าสองในสามกรณีปฏิบัติตามหลักเกณฑ์เศร้า ในขณะที่เกือบสี่ปฏิบัติตามเกณฑ์สำหรับอาการซึมเศร้าเล็กน้อย หกของผู้ที่พยายามฆ่าตัวตายมีสองขั้วที่ฉันผิดปกติ ซึ่งมีความเศร้าในขณะความพยายาม ไม่มีการเปรียบเทียบวัตถุมีโรคสองขั้ว ในทำนองเดียวกัน Yang et al. (2001)นอกจากนี้ยัง พบการซึมเศร้าที่ผิดปกติ (เศร้าหรือโรค dysthymic) ได้วิเคราะห์พบมากที่สุดสำหรับรุ่นเก่าไต้หวัน attempters แต่อินทรีย์จิตไม่ค่อยได้วินิจฉัยความผิดปกติ ในการศึกษา UK โดยDennis et al. (2005), ประมาณ 40% ของทั้งสอง selfharmและกลุ่มควบคุมพบเหตุการณ์ในชีวิตอย่างรุนแรงในระหว่างระยะเวลาศึกษา 6 เดือน เทียบได้กับรุ่นก่อนหน้านี้การศึกษา UK เมื่อ มีปัจจัยอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งสนับสนุนทางสังคม เหตุการณ์ในชีวิตจะ เป็นอิทธิพลมาจากรูปถึงแม้ว่าพวกเขาอาจทำหน้าที่เป็นปัจจัยที่ตกตะกอนเพียงอย่างเดียวในบุคคลที่มักเสรีของกิ๊บส์ et al. (2009) พบไม่มีปัญหาในเชิงบวกปฐมนิเทศ และมีเหตุผลการแก้ปัญหาการเชื่อมโยงมีภาวะซึมเศร้าขัดแย้งกับผลมองอย่างแพร่หลายattempters ปลายชีวิตฆ่าตัวตายและผู้ที่ตาย ด้วยการฆ่าตัวตายเป็นไม่ใช่หุนหันพลันแล่นความแตกต่างที่หลังจากบัญชีที่มีอยู่ใช้สาร comorbidอาการผิดปกติ แสดงผลโดย Wiktorsson et al. (2011)ความสัมพันธ์ระหว่างความรู้สึกต่ำเชื่อมและไม่ใช่ปลดในผู้สูงอายุฆ่าตัวตาย แม้ว่าพวกเขาแนะนำว่า ความสัมพันธ์นี้อาจมีภาวะซึมเศร้าโดยสัดส่วนของผู้สูงอายุที่ถูกกำหนดไว้แล้วรักษาภาวะซึมเศร้าในขณะความพยายามค่อนข้างสูง ในการศึกษา (2014) คิม คนเก่าดื่มแอลกอฮอล์ และรมควันเป็นวิธีการจัดการกับพวกเขาภาวะซึมเศร้า วิตกกังวล และความสิ้น หวัง ความพยายามของพวกเขาก่อนHawton et al. (2006) อาจไม่รายงานความชุกของความผิดปกติทางจิตเวชในตัวอย่างของพวกเขาเนื่องจากนี้ข้อมูลไม่เป็นระบบบันทึกไว้ ก่อนหน้านี้พวกเขาแสดงให้เห็นว่าความชุกของโรคจิตเวชในพิจารณาทำร้ายตนเองผู้ป่วยในทั่วไป โดยเฉพาะอย่างยิ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2. อาการซึมเศร้า
ทุก attempters เกาหลีสูงอายุศึกษาโดยคิม
(2014) ได้รับการวินิจฉัยโรคซึมเศร้าต่อไปนี้
ความพยายามของพวกเขา ในการศึกษาสวีเดน Wiktorsson et al.
(2010) กว่าสองในสามของกรณีที่เกณฑ์สำหรับการปฏิบัติตาม
ภาวะซึมเศร้าที่สำคัญในขณะที่เกณฑ์การเติมเต็มเกือบหนึ่งในสี่
สำหรับภาวะซึมเศร้าเล็กน้อย หกของผู้ที่พยายามฆ่าตัวตาย
มีความผิดปกติของสองขั้วผมทั้งหมดที่มีภาวะซึมเศร้าที่สำคัญ
ในช่วงเวลาของความพยายามที่ ไม่มีการเปรียบเทียบ
ตัวอย่างมีโรคสองขั้ว ในทำนองเดียวกันยาง, et al (2001)
ยังพบว่าโรคซึมเศร้า (โรคซึมเศร้า
หรือความผิดปกติ Dysthymic) มีการวินิจฉัยที่พบมากที่สุด
สำหรับ attempters ไต้หวันเก่า แต่จิตอินทรีย์
ความผิดปกติได้รับการวินิจฉัยไม่ค่อย ในการศึกษาสหราชอาณาจักรโดย
เดนนิส, et al (2005) ประมาณ 40% ของทั้ง selfharm
และการควบคุมกลุ่มที่มีประสบการณ์เหตุการณ์ในชีวิตอย่างรุนแรง
ในช่วงระยะเวลาการศึกษา 6 เดือน; เปรียบได้กับก่อนหน้านี้
การศึกษาในสหราชอาณาจักร เมื่อคู่กับปัจจัยอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง
การสนับสนุนทางสังคมเหตุการณ์ในชีวิตที่ดูเหมือนจะมีอิทธิพล
แม้ว่าพวกเขาอาจทำหน้าที่เป็น
ยุปัจจัยเพียงอย่างเดียว
ในบุคคลที่มีใจโอนเอียง.
กิ๊บส์, et al (2009) พบว่า
การขาดของปัญหาในเชิงบวก
ปฐมนิเทศและเหตุผล
ในการแก้ปัญหาที่จะเชื่อมโยง
กับภาวะซึมเศร้า.
การค้นพบของพวกเขาขัดแย้งกับ
มุมมองอย่างแพร่หลายของ
ปลายชีวิต attempters การฆ่าตัวตาย
และบรรดาผู้ที่ตายด้วยการฆ่าตัวตาย
เป็นไม่ใช่ห่าม;
ความแตกต่างที่
ยังคงอยู่หลังจาก การบัญชี
สำหรับการใช้สาร comorbid
ความผิดปกติ ผลการวิจัยโดย Wiktorsson et al, (2011) แสดงให้เห็นถึง
ความสัมพันธ์ระหว่างความรู้สึกต่ำของการเชื่อมโยง
และไม่ให้อภัยในผู้สูงอายุฆ่าตัวตายถึงแม้ว่าพวกเขาแสดงให้เห็น
ว่าสมาคมนี้อาจจะไกล่เกลี่ยโดยภาวะซึมเศร้า.
สัดส่วนของผู้สูงอายุที่ถูกกำหนดไว้แล้ว
การรักษาภาวะซึมเศร้าในช่วงเวลาของความพยายามที่เป็น
ที่ค่อนข้าง สูง. ในคิม (2014) การศึกษาผู้สูงอายุหลายคน
ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์และสูบบุหรี่เป็นวิธีที่จะจัดการกับพวกเขา
ซึมเศร้า, ความวิตกกังวลและความสิ้นหวังก่อนที่จะมีความพยายามของพวกเขา.
Hawton et al, (2006) ไม่สามารถรายงานความชุก
ของโรคทางจิตเวชในกลุ่มตัวอย่างของพวกเขาเพราะ
ข้อมูลไม่ได้ถูกบันทึกไว้อย่างเป็นระบบ ก่อนหน้านี้
พวกเขาแสดงให้เห็นว่ามีความชุกของโรคจิตเวช
ในผู้ป่วยทำร้ายตัวเองโดยเจตนาโดยทั่วไปโดยเฉพาะอย่างยิ่ง