- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Most nations today follow one of tw
Most nations today follow one of two major legal traditions: common law or civil law. The common law tradition emerged in England during the Middle Ages and was applied within British colonies across continents. The civil law tradition developed in continental Europe at the same time and was applied in the colonies of European imperial powers such as Spain and Portugal. Civil law was also adopted in the nineteenth and twentieth centuries by countries formerly possessing distinctive legal traditions, such as Russia and Japan, that sought to reform their legal systems in order to gain economic and political power comparable to that of Western European nation-states.
To an American familiar with the terminology and process of our legal system, which is based on English common law, civil law systems can be unfamiliar and confusing. Even though England had many profound cultural ties to the rest of Europe in the Middle Ages, its legal tradition developed differently from that of the continent for a number of historical reasons, and one of the most fundamental ways in which they diverged was in the establishment of judicial decisions as the basis of common law and legislative decisions as the basis of civil law. Before looking at the history, let’s examine briefly what this means.
Common law is generally uncodified. This means that there is no comprehensive compilation of legal rules and statutes. While common law does rely on some scattered statutes, which are legislative decisions, it is largely based on precedent, meaning the judicial decisions that have already been made in similar cases. These precedents are maintained over time through the records of the courts as well as historically documented in collections of case law known as yearbooks and reports. The precedents to be applied in the decision of each new case are determined by the presiding judge. As a result, judges have an enormous role in shaping American and British law. Common law functions as an adversarial system, a contest between two opposing parties before a judge who moderates. A jury of ordinary people without legal training decides on the facts of the case. The judge then determines the appropriate sentence based on the jury’s verdict.
Civil Law, in contrast, is codified. Countries with civil law systems have comprehensive, continuously updated legal codes that specify all matters capable of being brought before a court, the applicable procedure, and the appropriate punishment for each offense. Such codes distinguish between different categories of law: substantive law establishes which acts are subject to criminal or civil prosecution, procedural law establishes how to determine whether a particular action constitutes a criminal act, and penal law establishes the appropriate penalty. In a civil law system, the judge’s role is to establish the facts of the case and to apply the provisions of the applicable code. Though the judge often brings the formal charges, investigates the matter, and decides on the case, he or she works within a framework established by a comprehensive, codified set of laws. The judge’s decision is consequently less crucial in shaping civil law than the decisions of legislators and legal scholars who draft and interpret the codes.
The following sections explore the historical roots of these differences.
THE COMMON LAW AND CIVIL LAW TRADITIONS
Above: Woodcut of a court scene from Praxis criminis persequendi, Jean Milles de Souvigny, 1541. The Robbins Collection.
Historical Development of Civil Law
The term civil law derives from the Latin ius civile, the law applicable to all Roman cives or citizens. Its origins and model are to be found in the monumental compilation of Roman law commissioned by the Emperor Justinian in the sixth century CE. While this compilation was lost to the West within decades of its creation, it was rediscovered and made the basis for legal instruction in eleventh-century Italy and in the sixteenth century came to be known as Corpus iuris civilis. Succeeding generations of legal scholars throughout Europe adapted the principles of ancient Roman law in the Corpus iuris civilis to contemporary needs. Medieval scholars of Catholic church law, or canon law, were also influenced by Roman law scholarship as they compiled existing religious legal sources into their own comprehensive system of law and governance for the Church, an institution central to medieval culture, politics, and higher learning. By the late Middle Ages, these two laws, civil and canon, were taught at most universities and formed the basis of a shared body of legal thought common to most of Europe. The birth and evolution of the medieval civil law tradition based on Roman law was thus integral to European legal development. It offered a store of legal principles and rules invested with the authority of ancient Rome and centuries of distinguished jurists, and it held out the possibility of a comprehensive legal code providing substantive and procedural law for all situations.
As civil law came into practice throughout Europe, the role of local custom as a source of law became increasingly important—particularly as growing European states sought to unify and organize their individual legal systems. Throughout the early modern period, this desire generated scholarly attempts to systematize scattered, disparate legal provisions and local customary laws and bring them into harmony with rational principles of civil law and natural law. Emblematic of these attempts is the Dutch jurist Hugo Grotius’ 1631 work, Introduction to Dutch Jurisprudence, which synthesized Roman law and Dutch customary law into a cohesive whole. In the eighteenth century, the reforming aspirations of Enlightenment rulers aligned with jurists’ desire to rationalize the law to produce comprehensive, systematic legal codes including Austria’s 1786 Code of Joseph II and Complete Civil Code of 1811, Prussia’s Complete Territorial Code of 1794, and France’s Civil Code (known as the Napoleonic Code) of 1804. Such codes, shaped by the Roman law tradition, are the models of today’s civil law systems.
2 THE COMMON LAW AND CIVIL LAW TRADITIONS
Above: Mosaic of Emperor Justinian I, 6th CE. Basilica of San Vitale, Ravenna, Italy.
Historical development of English Common Law
English common law emerged from the changing and centralizing powers of the king during the Middle Ages. After the Norman Conquest in 1066, medieval kings began to consolidate power and establish new institutions of royal authority and justice. New forms of legal action established by the crown functioned through a system of writs, or royal orders, each of which provided a specific remedy for a specific wrong. The system of writs became so highly formalized that the laws the courts could apply based on this system often were too rigid to adequately achieve justice. In these cases, a further appeal to justice would have to be made directly to the king. This difficulty gave birth to a new kind of court, the court of equity, also known as the court of Chancery because it was the court of the king’s chancellor. Courts of equity were authorized to apply principles of equity based on many sources (such as Roman law and natural law) rather than to apply only the common law, to achieve a just outcome.
Courts of law and courts of equity thus functioned separately until the writs system was abolished in the mid-nineteenth century. Even today, however, some U.S. states maintain separate courts of equity. Likewise, certain kinds of writs, such as warrants and subpoenas, still exist in the modern practice of common law. An example is the writ of habeas corpus, which protects the individual from unlawful detention. Originally an order from the king obtained by a prisoner or on his behalf, a writ of habeas corpus summoned the prisoner to court to determine whether he was being detained under lawful authority. Habeas corpus developed during the same period that produced the 1215 Magna Carta, or Great Charter, which declared certain individual liberties, one of the most famous being that a freeman could not be imprisoned or punished without the judgment of his peers under the law of the land—thus establishing the right to a jury trial.
In the Middle Ages, common law in England coexisted, as civil law did in other countries, with other systems of law. Church courts applied canon law, urban and rural courts applied local customary law, Chancery and maritime courts applied Roman law. Only in the seventeenth century did common law triumph over the other laws, when Parliament established a permanent check on the power of the English king and claimed the right to define the common law and declare other laws subsidiary to it. This evolution of a national legal culture in England was contemporaneous with the development of national legal systems in civil law countries during the early modern period. But where legal humanists and Enlightenment scholars on the continent looked to shared civil law tradition as well as
THE COMMON LAW AND CIVIL LAW TRADITIONS 3
Left: Originally issued in the year 1215, the Magna Carta was first confirmed into law in 1225. This 1297 exemplar, some clauses of which are still statutes in England today, was issued by Edward I. National Archives, Washington, DC.
national legislation and custom, English jurists of this era took great pride in the uniqueness of English legal customs and institutions.
That pride, perhaps mixed with envy inspired by the contemporary European movement toward codification, resulted in the first systematic, analytic treatise on English common law: William Blackstone’s (1723-1780) Commentaries on the Laws of England. In American law, Blackstone’s work now functions as the definitive source for common law precedents prior to the existence of the United States.
Civil law influences in American law
The American legal system remains firmly within the common law tradition b
To an American familiar with the terminology and process of our legal system, which is based on English common law, civil law systems can be unfamiliar and confusing. Even though England had many profound cultural ties to the rest of Europe in the Middle Ages, its legal tradition developed differently from that of the continent for a number of historical reasons, and one of the most fundamental ways in which they diverged was in the establishment of judicial decisions as the basis of common law and legislative decisions as the basis of civil law. Before looking at the history, let’s examine briefly what this means.
Common law is generally uncodified. This means that there is no comprehensive compilation of legal rules and statutes. While common law does rely on some scattered statutes, which are legislative decisions, it is largely based on precedent, meaning the judicial decisions that have already been made in similar cases. These precedents are maintained over time through the records of the courts as well as historically documented in collections of case law known as yearbooks and reports. The precedents to be applied in the decision of each new case are determined by the presiding judge. As a result, judges have an enormous role in shaping American and British law. Common law functions as an adversarial system, a contest between two opposing parties before a judge who moderates. A jury of ordinary people without legal training decides on the facts of the case. The judge then determines the appropriate sentence based on the jury’s verdict.
Civil Law, in contrast, is codified. Countries with civil law systems have comprehensive, continuously updated legal codes that specify all matters capable of being brought before a court, the applicable procedure, and the appropriate punishment for each offense. Such codes distinguish between different categories of law: substantive law establishes which acts are subject to criminal or civil prosecution, procedural law establishes how to determine whether a particular action constitutes a criminal act, and penal law establishes the appropriate penalty. In a civil law system, the judge’s role is to establish the facts of the case and to apply the provisions of the applicable code. Though the judge often brings the formal charges, investigates the matter, and decides on the case, he or she works within a framework established by a comprehensive, codified set of laws. The judge’s decision is consequently less crucial in shaping civil law than the decisions of legislators and legal scholars who draft and interpret the codes.
The following sections explore the historical roots of these differences.
THE COMMON LAW AND CIVIL LAW TRADITIONS
Above: Woodcut of a court scene from Praxis criminis persequendi, Jean Milles de Souvigny, 1541. The Robbins Collection.
Historical Development of Civil Law
The term civil law derives from the Latin ius civile, the law applicable to all Roman cives or citizens. Its origins and model are to be found in the monumental compilation of Roman law commissioned by the Emperor Justinian in the sixth century CE. While this compilation was lost to the West within decades of its creation, it was rediscovered and made the basis for legal instruction in eleventh-century Italy and in the sixteenth century came to be known as Corpus iuris civilis. Succeeding generations of legal scholars throughout Europe adapted the principles of ancient Roman law in the Corpus iuris civilis to contemporary needs. Medieval scholars of Catholic church law, or canon law, were also influenced by Roman law scholarship as they compiled existing religious legal sources into their own comprehensive system of law and governance for the Church, an institution central to medieval culture, politics, and higher learning. By the late Middle Ages, these two laws, civil and canon, were taught at most universities and formed the basis of a shared body of legal thought common to most of Europe. The birth and evolution of the medieval civil law tradition based on Roman law was thus integral to European legal development. It offered a store of legal principles and rules invested with the authority of ancient Rome and centuries of distinguished jurists, and it held out the possibility of a comprehensive legal code providing substantive and procedural law for all situations.
As civil law came into practice throughout Europe, the role of local custom as a source of law became increasingly important—particularly as growing European states sought to unify and organize their individual legal systems. Throughout the early modern period, this desire generated scholarly attempts to systematize scattered, disparate legal provisions and local customary laws and bring them into harmony with rational principles of civil law and natural law. Emblematic of these attempts is the Dutch jurist Hugo Grotius’ 1631 work, Introduction to Dutch Jurisprudence, which synthesized Roman law and Dutch customary law into a cohesive whole. In the eighteenth century, the reforming aspirations of Enlightenment rulers aligned with jurists’ desire to rationalize the law to produce comprehensive, systematic legal codes including Austria’s 1786 Code of Joseph II and Complete Civil Code of 1811, Prussia’s Complete Territorial Code of 1794, and France’s Civil Code (known as the Napoleonic Code) of 1804. Such codes, shaped by the Roman law tradition, are the models of today’s civil law systems.
2 THE COMMON LAW AND CIVIL LAW TRADITIONS
Above: Mosaic of Emperor Justinian I, 6th CE. Basilica of San Vitale, Ravenna, Italy.
Historical development of English Common Law
English common law emerged from the changing and centralizing powers of the king during the Middle Ages. After the Norman Conquest in 1066, medieval kings began to consolidate power and establish new institutions of royal authority and justice. New forms of legal action established by the crown functioned through a system of writs, or royal orders, each of which provided a specific remedy for a specific wrong. The system of writs became so highly formalized that the laws the courts could apply based on this system often were too rigid to adequately achieve justice. In these cases, a further appeal to justice would have to be made directly to the king. This difficulty gave birth to a new kind of court, the court of equity, also known as the court of Chancery because it was the court of the king’s chancellor. Courts of equity were authorized to apply principles of equity based on many sources (such as Roman law and natural law) rather than to apply only the common law, to achieve a just outcome.
Courts of law and courts of equity thus functioned separately until the writs system was abolished in the mid-nineteenth century. Even today, however, some U.S. states maintain separate courts of equity. Likewise, certain kinds of writs, such as warrants and subpoenas, still exist in the modern practice of common law. An example is the writ of habeas corpus, which protects the individual from unlawful detention. Originally an order from the king obtained by a prisoner or on his behalf, a writ of habeas corpus summoned the prisoner to court to determine whether he was being detained under lawful authority. Habeas corpus developed during the same period that produced the 1215 Magna Carta, or Great Charter, which declared certain individual liberties, one of the most famous being that a freeman could not be imprisoned or punished without the judgment of his peers under the law of the land—thus establishing the right to a jury trial.
In the Middle Ages, common law in England coexisted, as civil law did in other countries, with other systems of law. Church courts applied canon law, urban and rural courts applied local customary law, Chancery and maritime courts applied Roman law. Only in the seventeenth century did common law triumph over the other laws, when Parliament established a permanent check on the power of the English king and claimed the right to define the common law and declare other laws subsidiary to it. This evolution of a national legal culture in England was contemporaneous with the development of national legal systems in civil law countries during the early modern period. But where legal humanists and Enlightenment scholars on the continent looked to shared civil law tradition as well as
THE COMMON LAW AND CIVIL LAW TRADITIONS 3
Left: Originally issued in the year 1215, the Magna Carta was first confirmed into law in 1225. This 1297 exemplar, some clauses of which are still statutes in England today, was issued by Edward I. National Archives, Washington, DC.
national legislation and custom, English jurists of this era took great pride in the uniqueness of English legal customs and institutions.
That pride, perhaps mixed with envy inspired by the contemporary European movement toward codification, resulted in the first systematic, analytic treatise on English common law: William Blackstone’s (1723-1780) Commentaries on the Laws of England. In American law, Blackstone’s work now functions as the definitive source for common law precedents prior to the existence of the United States.
Civil law influences in American law
The American legal system remains firmly within the common law tradition b
0/5000
Most nations today follow one of two major legal traditions: common law or civil law. The common law tradition emerged in England during the Middle Ages and was applied within British colonies across continents. The civil law tradition developed in continental Europe at the same time and was applied in the colonies of European imperial powers such as Spain and Portugal. Civil law was also adopted in the nineteenth and twentieth centuries by countries formerly possessing distinctive legal traditions, such as Russia and Japan, that sought to reform their legal systems in order to gain economic and political power comparable to that of Western European nation-states.To an American familiar with the terminology and process of our legal system, which is based on English common law, civil law systems can be unfamiliar and confusing. Even though England had many profound cultural ties to the rest of Europe in the Middle Ages, its legal tradition developed differently from that of the continent for a number of historical reasons, and one of the most fundamental ways in which they diverged was in the establishment of judicial decisions as the basis of common law and legislative decisions as the basis of civil law. Before looking at the history, let’s examine briefly what this means.Common law is generally uncodified. This means that there is no comprehensive compilation of legal rules and statutes. While common law does rely on some scattered statutes, which are legislative decisions, it is largely based on precedent, meaning the judicial decisions that have already been made in similar cases. These precedents are maintained over time through the records of the courts as well as historically documented in collections of case law known as yearbooks and reports. The precedents to be applied in the decision of each new case are determined by the presiding judge. As a result, judges have an enormous role in shaping American and British law. Common law functions as an adversarial system, a contest between two opposing parties before a judge who moderates. A jury of ordinary people without legal training decides on the facts of the case. The judge then determines the appropriate sentence based on the jury’s verdict.Civil Law, in contrast, is codified. Countries with civil law systems have comprehensive, continuously updated legal codes that specify all matters capable of being brought before a court, the applicable procedure, and the appropriate punishment for each offense. Such codes distinguish between different categories of law: substantive law establishes which acts are subject to criminal or civil prosecution, procedural law establishes how to determine whether a particular action constitutes a criminal act, and penal law establishes the appropriate penalty. In a civil law system, the judge’s role is to establish the facts of the case and to apply the provisions of the applicable code. Though the judge often brings the formal charges, investigates the matter, and decides on the case, he or she works within a framework established by a comprehensive, codified set of laws. The judge’s decision is consequently less crucial in shaping civil law than the decisions of legislators and legal scholars who draft and interpret the codes.The following sections explore the historical roots of these differences.
THE COMMON LAW AND CIVIL LAW TRADITIONS
Above: Woodcut of a court scene from Praxis criminis persequendi, Jean Milles de Souvigny, 1541. The Robbins Collection.
Historical Development of Civil Law
The term civil law derives from the Latin ius civile, the law applicable to all Roman cives or citizens. Its origins and model are to be found in the monumental compilation of Roman law commissioned by the Emperor Justinian in the sixth century CE. While this compilation was lost to the West within decades of its creation, it was rediscovered and made the basis for legal instruction in eleventh-century Italy and in the sixteenth century came to be known as Corpus iuris civilis. Succeeding generations of legal scholars throughout Europe adapted the principles of ancient Roman law in the Corpus iuris civilis to contemporary needs. Medieval scholars of Catholic church law, or canon law, were also influenced by Roman law scholarship as they compiled existing religious legal sources into their own comprehensive system of law and governance for the Church, an institution central to medieval culture, politics, and higher learning. By the late Middle Ages, these two laws, civil and canon, were taught at most universities and formed the basis of a shared body of legal thought common to most of Europe. The birth and evolution of the medieval civil law tradition based on Roman law was thus integral to European legal development. It offered a store of legal principles and rules invested with the authority of ancient Rome and centuries of distinguished jurists, and it held out the possibility of a comprehensive legal code providing substantive and procedural law for all situations.
As civil law came into practice throughout Europe, the role of local custom as a source of law became increasingly important—particularly as growing European states sought to unify and organize their individual legal systems. Throughout the early modern period, this desire generated scholarly attempts to systematize scattered, disparate legal provisions and local customary laws and bring them into harmony with rational principles of civil law and natural law. Emblematic of these attempts is the Dutch jurist Hugo Grotius’ 1631 work, Introduction to Dutch Jurisprudence, which synthesized Roman law and Dutch customary law into a cohesive whole. In the eighteenth century, the reforming aspirations of Enlightenment rulers aligned with jurists’ desire to rationalize the law to produce comprehensive, systematic legal codes including Austria’s 1786 Code of Joseph II and Complete Civil Code of 1811, Prussia’s Complete Territorial Code of 1794, and France’s Civil Code (known as the Napoleonic Code) of 1804. Such codes, shaped by the Roman law tradition, are the models of today’s civil law systems.
2 THE COMMON LAW AND CIVIL LAW TRADITIONS
Above: Mosaic of Emperor Justinian I, 6th CE. Basilica of San Vitale, Ravenna, Italy.
Historical development of English Common Law
English common law emerged from the changing and centralizing powers of the king during the Middle Ages. After the Norman Conquest in 1066, medieval kings began to consolidate power and establish new institutions of royal authority and justice. New forms of legal action established by the crown functioned through a system of writs, or royal orders, each of which provided a specific remedy for a specific wrong. The system of writs became so highly formalized that the laws the courts could apply based on this system often were too rigid to adequately achieve justice. In these cases, a further appeal to justice would have to be made directly to the king. This difficulty gave birth to a new kind of court, the court of equity, also known as the court of Chancery because it was the court of the king’s chancellor. Courts of equity were authorized to apply principles of equity based on many sources (such as Roman law and natural law) rather than to apply only the common law, to achieve a just outcome.
Courts of law and courts of equity thus functioned separately until the writs system was abolished in the mid-nineteenth century. Even today, however, some U.S. states maintain separate courts of equity. Likewise, certain kinds of writs, such as warrants and subpoenas, still exist in the modern practice of common law. An example is the writ of habeas corpus, which protects the individual from unlawful detention. Originally an order from the king obtained by a prisoner or on his behalf, a writ of habeas corpus summoned the prisoner to court to determine whether he was being detained under lawful authority. Habeas corpus developed during the same period that produced the 1215 Magna Carta, or Great Charter, which declared certain individual liberties, one of the most famous being that a freeman could not be imprisoned or punished without the judgment of his peers under the law of the land—thus establishing the right to a jury trial.
In the Middle Ages, common law in England coexisted, as civil law did in other countries, with other systems of law. Church courts applied canon law, urban and rural courts applied local customary law, Chancery and maritime courts applied Roman law. Only in the seventeenth century did common law triumph over the other laws, when Parliament established a permanent check on the power of the English king and claimed the right to define the common law and declare other laws subsidiary to it. This evolution of a national legal culture in England was contemporaneous with the development of national legal systems in civil law countries during the early modern period. But where legal humanists and Enlightenment scholars on the continent looked to shared civil law tradition as well as
THE COMMON LAW AND CIVIL LAW TRADITIONS 3
Left: Originally issued in the year 1215, the Magna Carta was first confirmed into law in 1225. This 1297 exemplar, some clauses of which are still statutes in England today, was issued by Edward I. National Archives, Washington, DC.
national legislation and custom, English jurists of this era took great pride in the uniqueness of English legal customs and institutions.
That pride, perhaps mixed with envy inspired by the contemporary European movement toward codification, resulted in the first systematic, analytic treatise on English common law: William Blackstone’s (1723-1780) Commentaries on the Laws of England. In American law, Blackstone’s work now functions as the definitive source for common law precedents prior to the existence of the United States.
Civil law influences in American law
The American legal system remains firmly within the common law tradition b
THE COMMON LAW AND CIVIL LAW TRADITIONS
Above: Woodcut of a court scene from Praxis criminis persequendi, Jean Milles de Souvigny, 1541. The Robbins Collection.
Historical Development of Civil Law
The term civil law derives from the Latin ius civile, the law applicable to all Roman cives or citizens. Its origins and model are to be found in the monumental compilation of Roman law commissioned by the Emperor Justinian in the sixth century CE. While this compilation was lost to the West within decades of its creation, it was rediscovered and made the basis for legal instruction in eleventh-century Italy and in the sixteenth century came to be known as Corpus iuris civilis. Succeeding generations of legal scholars throughout Europe adapted the principles of ancient Roman law in the Corpus iuris civilis to contemporary needs. Medieval scholars of Catholic church law, or canon law, were also influenced by Roman law scholarship as they compiled existing religious legal sources into their own comprehensive system of law and governance for the Church, an institution central to medieval culture, politics, and higher learning. By the late Middle Ages, these two laws, civil and canon, were taught at most universities and formed the basis of a shared body of legal thought common to most of Europe. The birth and evolution of the medieval civil law tradition based on Roman law was thus integral to European legal development. It offered a store of legal principles and rules invested with the authority of ancient Rome and centuries of distinguished jurists, and it held out the possibility of a comprehensive legal code providing substantive and procedural law for all situations.
As civil law came into practice throughout Europe, the role of local custom as a source of law became increasingly important—particularly as growing European states sought to unify and organize their individual legal systems. Throughout the early modern period, this desire generated scholarly attempts to systematize scattered, disparate legal provisions and local customary laws and bring them into harmony with rational principles of civil law and natural law. Emblematic of these attempts is the Dutch jurist Hugo Grotius’ 1631 work, Introduction to Dutch Jurisprudence, which synthesized Roman law and Dutch customary law into a cohesive whole. In the eighteenth century, the reforming aspirations of Enlightenment rulers aligned with jurists’ desire to rationalize the law to produce comprehensive, systematic legal codes including Austria’s 1786 Code of Joseph II and Complete Civil Code of 1811, Prussia’s Complete Territorial Code of 1794, and France’s Civil Code (known as the Napoleonic Code) of 1804. Such codes, shaped by the Roman law tradition, are the models of today’s civil law systems.
2 THE COMMON LAW AND CIVIL LAW TRADITIONS
Above: Mosaic of Emperor Justinian I, 6th CE. Basilica of San Vitale, Ravenna, Italy.
Historical development of English Common Law
English common law emerged from the changing and centralizing powers of the king during the Middle Ages. After the Norman Conquest in 1066, medieval kings began to consolidate power and establish new institutions of royal authority and justice. New forms of legal action established by the crown functioned through a system of writs, or royal orders, each of which provided a specific remedy for a specific wrong. The system of writs became so highly formalized that the laws the courts could apply based on this system often were too rigid to adequately achieve justice. In these cases, a further appeal to justice would have to be made directly to the king. This difficulty gave birth to a new kind of court, the court of equity, also known as the court of Chancery because it was the court of the king’s chancellor. Courts of equity were authorized to apply principles of equity based on many sources (such as Roman law and natural law) rather than to apply only the common law, to achieve a just outcome.
Courts of law and courts of equity thus functioned separately until the writs system was abolished in the mid-nineteenth century. Even today, however, some U.S. states maintain separate courts of equity. Likewise, certain kinds of writs, such as warrants and subpoenas, still exist in the modern practice of common law. An example is the writ of habeas corpus, which protects the individual from unlawful detention. Originally an order from the king obtained by a prisoner or on his behalf, a writ of habeas corpus summoned the prisoner to court to determine whether he was being detained under lawful authority. Habeas corpus developed during the same period that produced the 1215 Magna Carta, or Great Charter, which declared certain individual liberties, one of the most famous being that a freeman could not be imprisoned or punished without the judgment of his peers under the law of the land—thus establishing the right to a jury trial.
In the Middle Ages, common law in England coexisted, as civil law did in other countries, with other systems of law. Church courts applied canon law, urban and rural courts applied local customary law, Chancery and maritime courts applied Roman law. Only in the seventeenth century did common law triumph over the other laws, when Parliament established a permanent check on the power of the English king and claimed the right to define the common law and declare other laws subsidiary to it. This evolution of a national legal culture in England was contemporaneous with the development of national legal systems in civil law countries during the early modern period. But where legal humanists and Enlightenment scholars on the continent looked to shared civil law tradition as well as
THE COMMON LAW AND CIVIL LAW TRADITIONS 3
Left: Originally issued in the year 1215, the Magna Carta was first confirmed into law in 1225. This 1297 exemplar, some clauses of which are still statutes in England today, was issued by Edward I. National Archives, Washington, DC.
national legislation and custom, English jurists of this era took great pride in the uniqueness of English legal customs and institutions.
That pride, perhaps mixed with envy inspired by the contemporary European movement toward codification, resulted in the first systematic, analytic treatise on English common law: William Blackstone’s (1723-1780) Commentaries on the Laws of England. In American law, Blackstone’s work now functions as the definitive source for common law precedents prior to the existence of the United States.
Civil law influences in American law
The American legal system remains firmly within the common law tradition b
การแปล กรุณารอสักครู่..
ประเทศส่วนใหญ่ในวันนี้เป็นไปตามหนึ่งในสองประเพณีทางกฎหมายที่สำคัญ: กฎหมายหรือกฎหมาย ประเพณีกฎหมายเกิดขึ้นในประเทศอังกฤษในช่วงยุคกลางและถูกนำมาใช้ภายในอาณานิคมของอังกฤษข้ามทวีป ประเพณีกฎหมายแพ่งพัฒนาในทวีปยุโรปในเวลาเดียวกันและถูกนำมาใช้ในอาณานิคมของจักรวรรดิอำนาจในยุโรปเช่นสเปนและโปรตุเกส กฎหมายยังถูกนำมาใช้ในยุคศตวรรษที่ยี่สิบประเทศเดิมที่มีประเพณีทางกฎหมายที่โดดเด่นเช่นรัสเซียและญี่ปุ่นที่พยายามที่จะปฏิรูประบบกฎหมายของพวกเขาเพื่อที่จะได้มาซึ่งอำนาจทางเศรษฐกิจและการเมืองเทียบเท่ากับที่ของยุโรปตะวันตกรัฐชาติ
เพื่อให้ชาวอเมริกันคุ้นเคยกับคำศัพท์และกระบวนการของระบบกฎหมายของเราซึ่งอยู่บนพื้นฐานของกฎหมายอังกฤษระบบกฎหมายสามารถที่ไม่คุ้นเคยและทำให้เกิดความสับสน แม้ว่าอังกฤษมีความสัมพันธ์ทางวัฒนธรรมหลายอย่างลึกซึ้งกับส่วนที่เหลือของยุโรปในยุคกลางประเพณีกฎหมายการพัฒนาที่แตกต่างจากที่ของทวีปสำหรับจำนวนของเหตุผลทางประวัติศาสตร์และหนึ่งในวิธีที่พื้นฐานที่สุดที่พวกเขาแยกออกมาอยู่ในสถานประกอบการ ของการตัดสินของศาลเป็นพื้นฐานของกฎหมายและการตัดสินใจของฝ่ายนิติบัญญัติเป็นพื้นฐานของกฎหมายทางแพ่ง ก่อนที่จะมองไปที่ประวัติศาสตร์ให้ตรวจสอบในเวลาสั้น ๆ สิ่งนี้หมายความว่า.
กฎหมายร่วมกันโดยทั่วไปได้ประมวลผล ซึ่งหมายความว่าจะไม่มีการรวบรวมกฎหมายกฎระเบียบและกฎเกณฑ์ ในขณะที่กฎหมายไม่พึ่งพากฎเกณฑ์บางอย่างกระจัดกระจายซึ่งเป็นการตัดสินใจของฝ่ายนิติบัญญัติก็ส่วนใหญ่จะขึ้นอยู่กับแบบอย่างหมายถึงการตัดสินใจของศาลที่ยังไม่ได้ทำในกรณีที่คล้ายกัน ทำนองเหล่านี้จะถูกเก็บรักษาไว้ในช่วงเวลาที่ผ่านระเบียนของศาลเช่นเดียวกับเอกสารทางประวัติศาสตร์ในคอลเลกชันของกฎหมายกรณีที่รู้จักกันเป็น yearbooks และรายงาน ทำนองที่จะนำมาใช้ในการตัดสินใจของแต่ละกรณีใหม่จะถูกกำหนดโดยประธานผู้พิพากษา เป็นผลให้ผู้พิพากษาที่มีบทบาทอย่างมากในการสร้างกฎหมายอเมริกันและอังกฤษ ฟังก์ชั่นกฎหมายเป็นระบบขัดแย้งการแข่งขันระหว่างสองฝ่ายตรงข้ามก่อนที่ผู้พิพากษาที่กลาง คณะลูกขุนของคนธรรมดาสามัญโดยการฝึกอบรมทางกฎหมายตัดสินใจเกี่ยวกับข้อเท็จจริงของกรณีที่ ผู้พิพากษาแล้วกำหนดประโยคที่เหมาะสมขึ้นอยู่กับคำตัดสินของคณะลูกขุน.
กฎหมายแพ่งในทางตรงกันข้ามมีการประมวลผล ประเทศที่มีระบบกฎหมายได้ครอบคลุมรหัสปรับปรุงอย่างต่อเนื่องทางกฎหมายที่ระบุทุกเรื่องที่สามารถถูกนำมาก่อนศาลขั้นตอนการบังคับและการลงโทษที่เหมาะสมสำหรับความผิดแต่ละ รหัสดังกล่าวแตกต่างระหว่างประเภทที่แตกต่างของกฎหมายกฎหมายที่สำคัญซึ่งทำหน้าที่กำหนดอาจมีการดำเนินคดีทางอาญาหรือทางแพ่งกฎหมายกำหนดขั้นตอนวิธีการตรวจสอบว่าการดำเนินการใดถือว่าเป็นการกระทำผิดทางอาญาและกฎหมายกำหนดโทษทางอาญาที่เหมาะสม ในระบบกฎหมายบทบาทของผู้พิพากษาคือการสร้างข้อเท็จจริงของคดีและจะใช้บทบัญญัติของรหัสที่ใช้บังคับได้ แม้ว่าผู้พิพากษามักจะนำค่าใช้จ่ายอย่างเป็นทางการสอบสวนเรื่องนี้และตัดสินใจในกรณีที่เขาหรือเธอทำงานอยู่ในกรอบที่จัดตั้งขึ้นโดยครอบคลุมการประมวลผลชุดของกฎหมาย .
ตัดสินใจของผู้พิพากษาเป็นจึงสำคัญน้อยในการสร้างกฎหมายแพ่งกว่าการตัดสินใจของสมาชิกสภานิติบัญญัติและนักวิชาการกฎหมายที่ร่างและตีความรหัสที่ส่วนต่อไปนี้สำรวจรากประวัติศาสตร์ของความแตกต่างเหล่านี้.
กฎหมายและกฎหมายแพ่งประเพณีบน: แม่พิมพ์ของศาล ภาพจาก Praxis criminis persequendi ฌองเดอ Milles Souvigny, 1541. คอลเลกชันร็อบบินส์. ประวัติศาสตร์การพัฒนาของกฏหมายแพ่งคำกฎหมายแพ่งมาจากภาษาละติน IUS Civile กฎหมายที่ใช้บังคับกับ Cives โรมันหรือประชาชน ต้นกำเนิดและรูปแบบของมันจะสามารถพบได้ในการรวบรวมอนุสาวรีย์ของกฎหมายโรมันโดยนายจักรพรรดิจัสติเนียนซีอีศตวรรษที่หก ในขณะที่การรวบรวมนี้ก็หายไปทางทิศตะวันตกภายในทศวรรษที่ผ่านมาของการสร้างมันถูกค้นพบและทำให้พื้นฐานการเรียนการสอนกฎหมายในศตวรรษที่สิบเอ็ดและอิตาลีในศตวรรษที่สิบหกมาเป็นที่รู้จักในฐานะคอร์ปัส iuris civilis ที่ประสบความสำเร็จรุ่นของนักวิชาการนักกฎหมายทั่วยุโรปปรับตัวหลักการของกฎหมายโรมันโบราณใน Corpus iuris civilis กับความต้องการในปัจจุบัน นักวิชาการในยุคกลางของกฎหมายคริสตจักรคาทอลิกหรือบัญญัติกฎหมายได้รับอิทธิพลจากทุนการศึกษากฎหมายโรมันที่พวกเขารวบรวมที่มีอยู่ในแหล่งที่มาตามกฎหมายศาสนาเข้าสู่ระบบที่ครอบคลุมของตัวเองของกฎหมายและการกำกับดูแลสำหรับคริสตจักรเป็นสถาบันกลางวัฒนธรรมยุคการเมืองและการเรียนรู้ที่สูงขึ้น . ในช่วงปลายยุคกลางทั้งสองกฎหมายทั้งทางแพ่งและแคนนอนได้รับการสอนในมหาวิทยาลัยมากที่สุดและเป็นพื้นฐานสำคัญของร่างกายที่ใช้ร่วมกันของความคิดทางกฎหมายที่พบมากที่สุดของยุโรป การเกิดและวิวัฒนาการของประเพณีในยุคกลางกฎหมายบนพื้นฐานของกฎหมายโรมันจึงเป็นส่วนประกอบสำคัญในการพัฒนาทางกฎหมายยุโรป มันนำเสนอการจัดเก็บของหลักกฎหมายและกฎระเบียบการลงทุนกับผู้มีอำนาจของกรุงโรมโบราณและศตวรรษของลูกขุนที่แตกต่างและมันยื่นออกมาเป็นไปได้ของรหัสทางกฎหมายที่ครอบคลุมการให้กฎหมายที่สำคัญและขั้นตอนสำหรับทุกสถานการณ์. ในฐานะที่เป็นกฎหมายมาสู่การปฏิบัติทั่วยุโรป บทบาทของประเพณีท้องถิ่นเป็นแหล่งที่มาของกฎหมายกลายเป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่ง-มากขึ้นตามการเติบโตยุโรปอเมริกาพยายามที่จะรวมกันและจัดระเบียบระบบกฎหมายของพวกเขาแต่ละคน ตลอดระยะเวลาที่ทันสมัยต้นความปรารถนานี้สร้างความพยายามที่จะจัดระบบวิชาการกระจัดกระจายบทบัญญัติทางกฎหมายที่แตกต่างกันและกฎหมายจารีตประเพณีท้องถิ่นและนำพวกเขาลงให้สอดคล้องกับหลักการเหตุผลของกฎหมายทั้งทางแพ่งและกฎหมายธรรมชาติ สัญลักษณ์ของความพยายามเหล่านี้เป็นกฎหมายดัตช์รทัสฮิวโก้ '1631 งานรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับกฎหมายดัตช์ซึ่งสังเคราะห์กฎหมายโรมันและชาวดัตช์กฎหมายจารีตประเพณีเป็นทั้งเหนียว ในศตวรรษที่สิบแปดของการปฏิรูปแรงบันดาลใจของผู้ปกครองตรัสรู้สอดคล้องกับความปรารถนาลูกขุน 'ให้เหตุผลกฎหมายในการผลิตที่ครบวงจร, รหัสทางกฎหมายอย่างเป็นระบบรวมทั้งออสเตรีย 1786 รหัสของโจเซฟที่สองและสมบูรณ์ประมวลกฎหมายแพ่งของ 1811 ปรัสเซียสมบูรณ์รหัสน่าน 1794 และฝรั่งเศส ประมวลกฎหมายแพ่ง (รู้จักกันในชื่อรหัสจักรพรรดินโปเลียน) ของ 1804 รหัสดังกล่าวมีรูปร่างตามประเพณีกฎหมายโรมันเป็นรูปแบบของวันนี้ระบบกฎหมายแพ่ง. 2 กฎหมายและกฎหมายแพ่งประเพณีบน: โมเสคของจักรพรรดิจัสติเนียนผม, CE 6 มหาวิหาร San Vitale, ราเวนนาประเทศอิตาลี. การพัฒนาที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ของกฎหมายภาษาอังกฤษทั่วไปกฎหมายอังกฤษโผล่ออกมาจากการเปลี่ยนแปลงและการรวมศูนย์อำนาจของพระมหากษัตริย์ในช่วงยุคกลาง หลังจากที่นอร์แมนชนะใน 1066, พระมหากษัตริย์ในยุคกลางเริ่มที่จะรวมพลังและสร้างสถาบันใหม่ของพระราชอำนาจและความยุติธรรม รูปแบบใหม่ของดำเนินการตามกฎหมายที่จัดตั้งขึ้นโดยพระมหากษัตริย์ทำหน้าที่ผ่านระบบ writs หรือคำสั่งของพระราชแต่ละที่ให้การรักษาที่เฉพาะเจาะจงสำหรับผิดที่เฉพาะเจาะจง ระบบการทำงานของ writs จนกลายเป็นกรงเล็บสูงที่กฎหมายศาลสามารถใช้บนพื้นฐานของระบบนี้มักจะมีความเข้มงวดเกินไปเพียงพอที่จะบรรลุความยุติธรรม ในกรณีนี้การอุทธรณ์ต่อไปเพื่อความยุติธรรมจะต้องมีการทำโดยตรงกับพระมหากษัตริย์ ปัญหานี้ให้กำเนิดเป็นชนิดใหม่ของศาลศาลของผู้ถือหุ้นที่เรียกกันว่าศาลศาลฎีกาเพราะมันเป็นศาลของนายกรัฐมนตรีของกษัตริย์ ศาลของผู้ถือหุ้นได้รับอนุญาตให้ใช้หลักการของผู้ถือหุ้นขึ้นอยู่กับหลายแหล่ง (เช่นกฎหมายโรมันและกฎหมายธรรมชาติ) มากกว่าที่จะใช้เฉพาะกฎหมายเพื่อให้บรรลุผลเพียง. ศาลของกฎหมายและศาลของผู้ถือหุ้นหน้าที่จึงแยกจากกันจน ระบบ writs ถูกยกเลิกในช่วงกลางศตวรรษที่สิบเก้า แม้กระทั่งวันนี้ แต่บางรัฐของสหรัฐอเมริการักษาสนามที่แยกจากกันของผู้ถือหุ้น ในทำนองเดียวกันบางชนิดของ writs เช่นใบสำคัญแสดงสิทธิและศาลยังคงอยู่ในการปฏิบัติที่ทันสมัยของกฎหมาย ตัวอย่างเช่นคำสั่งของศาลเรียกตัวซึ่งช่วยป้องกันบุคคลจากการคุมขังไม่ชอบด้วยกฎหมาย แต่เดิมได้รับคำสั่งจากกษัตริย์ที่ได้จากนักโทษหรือในนามของคำสั่งของศาลเรียกตัวเรียกตัวนักโทษไปยังศาลเพื่อตรวจสอบว่าเขากำลังถูกควบคุมตัวภายใต้อำนาจถูกต้องตามกฎหมาย หมายศาลเรียกตัวพัฒนาขึ้นในช่วงระยะเวลาเดียวกันกับที่ผลิต 1215 รัฐธรรมนูญหรือมหากฎบัตรซึ่งประกาศเสรีภาพของแต่ละบุคคลบางอย่างหนึ่งที่มีชื่อเสียงมากที่สุดเป็นที่อิสระไม่สามารถจำคุกหรือลงโทษไม่มีการตัดสินของเพื่อนร่วมงานของเขาภายใต้กฎหมายของ ที่ดินจึงสร้างสิทธิที่จะทดลองใช้คณะลูกขุน. ในยุคกลาง, กฎหมายทั่วไปในอังกฤษพึ่งเป็นกฎหมายได้ในประเทศอื่น ๆ ที่มีระบบอื่น ๆ ของกฎหมาย สนามคริสตจักรที่ใช้หลักการกฎหมาย, สนามในเมืองและชนบทใช้กฎหมายจารีตประเพณีท้องถิ่นศาลฎีกาและศาลเดินเรือใช้กฎหมายโรมัน เฉพาะในศตวรรษที่สิบเจ็ดได้ชัยชนะกฎหมายกว่ากฎหมายอื่น ๆ เมื่อรัฐสภาจัดตั้งการตรวจสอบอย่างถาวรในอำนาจของพระมหากษัตริย์อังกฤษและอ้างสิทธิในการกำหนดกฎหมายและประกาศกฎหมายอื่น ๆ บริษัท ย่อยกับมัน วิวัฒนาการของวัฒนธรรมทางกฎหมายแห่งชาตินี้ในประเทศอังกฤษเป็นสมัยกับการพัฒนาของระบบกฎหมายแห่งชาติในประเทศกฎหมายแพ่งในช่วงต้นยุคใหม่สมัย แต่ที่มานุษยวิทยากฎหมายและนักวิชาการตรัสรู้ในทวีปมองไปที่ใช้ร่วมกันประเพณีกฎหมายเช่นเดียวกับกฎหมายทั่วไปและกฎหมายประเพณี 3 ซ้าย: ออก แต่เดิมในปี 1215 ที่รัฐธรรมนูญได้รับการยืนยันเป็นครั้งแรกในกฎหมาย 1225. 1297 แบบนี้ ประโยคบางส่วนที่ยังคงมีกฎเกณฑ์ในประเทศอังกฤษในวันนี้ได้รับการออกโดยเอ็ดเวิร์ดฉันหอจดหมายเหตุแห่งชาติกรุงวอชิงตันดีซี. กฎหมายแห่งชาติและกำหนดเองลูกขุนภาษาอังกฤษของยุคนี้เอาความภาคภูมิใจในเอกลักษณ์ของศุลกากรตามกฎหมายอังกฤษและสถาบัน. มีความภาคภูมิใจที่ ผสมอาจจะด้วยความอิจฉาแรงบันดาลใจจากการเคลื่อนไหวของยุโรปร่วมสมัยที่มีต่อการประมวลผลในครั้งแรกที่ระบบการวิเคราะห์ในตำรากฎหมายอังกฤษ: วิลเลียม Blackstone ของ (1723-1780) ข้อคิดเห็นในกฎหมายของอังกฤษ ในกฎหมายอเมริกันทำงาน Blackstone ตอนนี้ทำหน้าที่เป็นแหล่งที่ชัดเจนสำหรับทำนองกฎหมายก่อนที่จะมีการดำรงอยู่ของประเทศสหรัฐอเมริกา. อิทธิพลกฎหมายแพ่งในกฎหมายอเมริกันระบบกฎหมายอเมริกันยังคงมั่นในกฎหมายประเพณีข
เพื่อให้ชาวอเมริกันคุ้นเคยกับคำศัพท์และกระบวนการของระบบกฎหมายของเราซึ่งอยู่บนพื้นฐานของกฎหมายอังกฤษระบบกฎหมายสามารถที่ไม่คุ้นเคยและทำให้เกิดความสับสน แม้ว่าอังกฤษมีความสัมพันธ์ทางวัฒนธรรมหลายอย่างลึกซึ้งกับส่วนที่เหลือของยุโรปในยุคกลางประเพณีกฎหมายการพัฒนาที่แตกต่างจากที่ของทวีปสำหรับจำนวนของเหตุผลทางประวัติศาสตร์และหนึ่งในวิธีที่พื้นฐานที่สุดที่พวกเขาแยกออกมาอยู่ในสถานประกอบการ ของการตัดสินของศาลเป็นพื้นฐานของกฎหมายและการตัดสินใจของฝ่ายนิติบัญญัติเป็นพื้นฐานของกฎหมายทางแพ่ง ก่อนที่จะมองไปที่ประวัติศาสตร์ให้ตรวจสอบในเวลาสั้น ๆ สิ่งนี้หมายความว่า.
กฎหมายร่วมกันโดยทั่วไปได้ประมวลผล ซึ่งหมายความว่าจะไม่มีการรวบรวมกฎหมายกฎระเบียบและกฎเกณฑ์ ในขณะที่กฎหมายไม่พึ่งพากฎเกณฑ์บางอย่างกระจัดกระจายซึ่งเป็นการตัดสินใจของฝ่ายนิติบัญญัติก็ส่วนใหญ่จะขึ้นอยู่กับแบบอย่างหมายถึงการตัดสินใจของศาลที่ยังไม่ได้ทำในกรณีที่คล้ายกัน ทำนองเหล่านี้จะถูกเก็บรักษาไว้ในช่วงเวลาที่ผ่านระเบียนของศาลเช่นเดียวกับเอกสารทางประวัติศาสตร์ในคอลเลกชันของกฎหมายกรณีที่รู้จักกันเป็น yearbooks และรายงาน ทำนองที่จะนำมาใช้ในการตัดสินใจของแต่ละกรณีใหม่จะถูกกำหนดโดยประธานผู้พิพากษา เป็นผลให้ผู้พิพากษาที่มีบทบาทอย่างมากในการสร้างกฎหมายอเมริกันและอังกฤษ ฟังก์ชั่นกฎหมายเป็นระบบขัดแย้งการแข่งขันระหว่างสองฝ่ายตรงข้ามก่อนที่ผู้พิพากษาที่กลาง คณะลูกขุนของคนธรรมดาสามัญโดยการฝึกอบรมทางกฎหมายตัดสินใจเกี่ยวกับข้อเท็จจริงของกรณีที่ ผู้พิพากษาแล้วกำหนดประโยคที่เหมาะสมขึ้นอยู่กับคำตัดสินของคณะลูกขุน.
กฎหมายแพ่งในทางตรงกันข้ามมีการประมวลผล ประเทศที่มีระบบกฎหมายได้ครอบคลุมรหัสปรับปรุงอย่างต่อเนื่องทางกฎหมายที่ระบุทุกเรื่องที่สามารถถูกนำมาก่อนศาลขั้นตอนการบังคับและการลงโทษที่เหมาะสมสำหรับความผิดแต่ละ รหัสดังกล่าวแตกต่างระหว่างประเภทที่แตกต่างของกฎหมายกฎหมายที่สำคัญซึ่งทำหน้าที่กำหนดอาจมีการดำเนินคดีทางอาญาหรือทางแพ่งกฎหมายกำหนดขั้นตอนวิธีการตรวจสอบว่าการดำเนินการใดถือว่าเป็นการกระทำผิดทางอาญาและกฎหมายกำหนดโทษทางอาญาที่เหมาะสม ในระบบกฎหมายบทบาทของผู้พิพากษาคือการสร้างข้อเท็จจริงของคดีและจะใช้บทบัญญัติของรหัสที่ใช้บังคับได้ แม้ว่าผู้พิพากษามักจะนำค่าใช้จ่ายอย่างเป็นทางการสอบสวนเรื่องนี้และตัดสินใจในกรณีที่เขาหรือเธอทำงานอยู่ในกรอบที่จัดตั้งขึ้นโดยครอบคลุมการประมวลผลชุดของกฎหมาย .
ตัดสินใจของผู้พิพากษาเป็นจึงสำคัญน้อยในการสร้างกฎหมายแพ่งกว่าการตัดสินใจของสมาชิกสภานิติบัญญัติและนักวิชาการกฎหมายที่ร่างและตีความรหัสที่ส่วนต่อไปนี้สำรวจรากประวัติศาสตร์ของความแตกต่างเหล่านี้.
กฎหมายและกฎหมายแพ่งประเพณีบน: แม่พิมพ์ของศาล ภาพจาก Praxis criminis persequendi ฌองเดอ Milles Souvigny, 1541. คอลเลกชันร็อบบินส์. ประวัติศาสตร์การพัฒนาของกฏหมายแพ่งคำกฎหมายแพ่งมาจากภาษาละติน IUS Civile กฎหมายที่ใช้บังคับกับ Cives โรมันหรือประชาชน ต้นกำเนิดและรูปแบบของมันจะสามารถพบได้ในการรวบรวมอนุสาวรีย์ของกฎหมายโรมันโดยนายจักรพรรดิจัสติเนียนซีอีศตวรรษที่หก ในขณะที่การรวบรวมนี้ก็หายไปทางทิศตะวันตกภายในทศวรรษที่ผ่านมาของการสร้างมันถูกค้นพบและทำให้พื้นฐานการเรียนการสอนกฎหมายในศตวรรษที่สิบเอ็ดและอิตาลีในศตวรรษที่สิบหกมาเป็นที่รู้จักในฐานะคอร์ปัส iuris civilis ที่ประสบความสำเร็จรุ่นของนักวิชาการนักกฎหมายทั่วยุโรปปรับตัวหลักการของกฎหมายโรมันโบราณใน Corpus iuris civilis กับความต้องการในปัจจุบัน นักวิชาการในยุคกลางของกฎหมายคริสตจักรคาทอลิกหรือบัญญัติกฎหมายได้รับอิทธิพลจากทุนการศึกษากฎหมายโรมันที่พวกเขารวบรวมที่มีอยู่ในแหล่งที่มาตามกฎหมายศาสนาเข้าสู่ระบบที่ครอบคลุมของตัวเองของกฎหมายและการกำกับดูแลสำหรับคริสตจักรเป็นสถาบันกลางวัฒนธรรมยุคการเมืองและการเรียนรู้ที่สูงขึ้น . ในช่วงปลายยุคกลางทั้งสองกฎหมายทั้งทางแพ่งและแคนนอนได้รับการสอนในมหาวิทยาลัยมากที่สุดและเป็นพื้นฐานสำคัญของร่างกายที่ใช้ร่วมกันของความคิดทางกฎหมายที่พบมากที่สุดของยุโรป การเกิดและวิวัฒนาการของประเพณีในยุคกลางกฎหมายบนพื้นฐานของกฎหมายโรมันจึงเป็นส่วนประกอบสำคัญในการพัฒนาทางกฎหมายยุโรป มันนำเสนอการจัดเก็บของหลักกฎหมายและกฎระเบียบการลงทุนกับผู้มีอำนาจของกรุงโรมโบราณและศตวรรษของลูกขุนที่แตกต่างและมันยื่นออกมาเป็นไปได้ของรหัสทางกฎหมายที่ครอบคลุมการให้กฎหมายที่สำคัญและขั้นตอนสำหรับทุกสถานการณ์. ในฐานะที่เป็นกฎหมายมาสู่การปฏิบัติทั่วยุโรป บทบาทของประเพณีท้องถิ่นเป็นแหล่งที่มาของกฎหมายกลายเป็นสิ่งสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่ง-มากขึ้นตามการเติบโตยุโรปอเมริกาพยายามที่จะรวมกันและจัดระเบียบระบบกฎหมายของพวกเขาแต่ละคน ตลอดระยะเวลาที่ทันสมัยต้นความปรารถนานี้สร้างความพยายามที่จะจัดระบบวิชาการกระจัดกระจายบทบัญญัติทางกฎหมายที่แตกต่างกันและกฎหมายจารีตประเพณีท้องถิ่นและนำพวกเขาลงให้สอดคล้องกับหลักการเหตุผลของกฎหมายทั้งทางแพ่งและกฎหมายธรรมชาติ สัญลักษณ์ของความพยายามเหล่านี้เป็นกฎหมายดัตช์รทัสฮิวโก้ '1631 งานรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับกฎหมายดัตช์ซึ่งสังเคราะห์กฎหมายโรมันและชาวดัตช์กฎหมายจารีตประเพณีเป็นทั้งเหนียว ในศตวรรษที่สิบแปดของการปฏิรูปแรงบันดาลใจของผู้ปกครองตรัสรู้สอดคล้องกับความปรารถนาลูกขุน 'ให้เหตุผลกฎหมายในการผลิตที่ครบวงจร, รหัสทางกฎหมายอย่างเป็นระบบรวมทั้งออสเตรีย 1786 รหัสของโจเซฟที่สองและสมบูรณ์ประมวลกฎหมายแพ่งของ 1811 ปรัสเซียสมบูรณ์รหัสน่าน 1794 และฝรั่งเศส ประมวลกฎหมายแพ่ง (รู้จักกันในชื่อรหัสจักรพรรดินโปเลียน) ของ 1804 รหัสดังกล่าวมีรูปร่างตามประเพณีกฎหมายโรมันเป็นรูปแบบของวันนี้ระบบกฎหมายแพ่ง. 2 กฎหมายและกฎหมายแพ่งประเพณีบน: โมเสคของจักรพรรดิจัสติเนียนผม, CE 6 มหาวิหาร San Vitale, ราเวนนาประเทศอิตาลี. การพัฒนาที่สำคัญทางประวัติศาสตร์ของกฎหมายภาษาอังกฤษทั่วไปกฎหมายอังกฤษโผล่ออกมาจากการเปลี่ยนแปลงและการรวมศูนย์อำนาจของพระมหากษัตริย์ในช่วงยุคกลาง หลังจากที่นอร์แมนชนะใน 1066, พระมหากษัตริย์ในยุคกลางเริ่มที่จะรวมพลังและสร้างสถาบันใหม่ของพระราชอำนาจและความยุติธรรม รูปแบบใหม่ของดำเนินการตามกฎหมายที่จัดตั้งขึ้นโดยพระมหากษัตริย์ทำหน้าที่ผ่านระบบ writs หรือคำสั่งของพระราชแต่ละที่ให้การรักษาที่เฉพาะเจาะจงสำหรับผิดที่เฉพาะเจาะจง ระบบการทำงานของ writs จนกลายเป็นกรงเล็บสูงที่กฎหมายศาลสามารถใช้บนพื้นฐานของระบบนี้มักจะมีความเข้มงวดเกินไปเพียงพอที่จะบรรลุความยุติธรรม ในกรณีนี้การอุทธรณ์ต่อไปเพื่อความยุติธรรมจะต้องมีการทำโดยตรงกับพระมหากษัตริย์ ปัญหานี้ให้กำเนิดเป็นชนิดใหม่ของศาลศาลของผู้ถือหุ้นที่เรียกกันว่าศาลศาลฎีกาเพราะมันเป็นศาลของนายกรัฐมนตรีของกษัตริย์ ศาลของผู้ถือหุ้นได้รับอนุญาตให้ใช้หลักการของผู้ถือหุ้นขึ้นอยู่กับหลายแหล่ง (เช่นกฎหมายโรมันและกฎหมายธรรมชาติ) มากกว่าที่จะใช้เฉพาะกฎหมายเพื่อให้บรรลุผลเพียง. ศาลของกฎหมายและศาลของผู้ถือหุ้นหน้าที่จึงแยกจากกันจน ระบบ writs ถูกยกเลิกในช่วงกลางศตวรรษที่สิบเก้า แม้กระทั่งวันนี้ แต่บางรัฐของสหรัฐอเมริการักษาสนามที่แยกจากกันของผู้ถือหุ้น ในทำนองเดียวกันบางชนิดของ writs เช่นใบสำคัญแสดงสิทธิและศาลยังคงอยู่ในการปฏิบัติที่ทันสมัยของกฎหมาย ตัวอย่างเช่นคำสั่งของศาลเรียกตัวซึ่งช่วยป้องกันบุคคลจากการคุมขังไม่ชอบด้วยกฎหมาย แต่เดิมได้รับคำสั่งจากกษัตริย์ที่ได้จากนักโทษหรือในนามของคำสั่งของศาลเรียกตัวเรียกตัวนักโทษไปยังศาลเพื่อตรวจสอบว่าเขากำลังถูกควบคุมตัวภายใต้อำนาจถูกต้องตามกฎหมาย หมายศาลเรียกตัวพัฒนาขึ้นในช่วงระยะเวลาเดียวกันกับที่ผลิต 1215 รัฐธรรมนูญหรือมหากฎบัตรซึ่งประกาศเสรีภาพของแต่ละบุคคลบางอย่างหนึ่งที่มีชื่อเสียงมากที่สุดเป็นที่อิสระไม่สามารถจำคุกหรือลงโทษไม่มีการตัดสินของเพื่อนร่วมงานของเขาภายใต้กฎหมายของ ที่ดินจึงสร้างสิทธิที่จะทดลองใช้คณะลูกขุน. ในยุคกลาง, กฎหมายทั่วไปในอังกฤษพึ่งเป็นกฎหมายได้ในประเทศอื่น ๆ ที่มีระบบอื่น ๆ ของกฎหมาย สนามคริสตจักรที่ใช้หลักการกฎหมาย, สนามในเมืองและชนบทใช้กฎหมายจารีตประเพณีท้องถิ่นศาลฎีกาและศาลเดินเรือใช้กฎหมายโรมัน เฉพาะในศตวรรษที่สิบเจ็ดได้ชัยชนะกฎหมายกว่ากฎหมายอื่น ๆ เมื่อรัฐสภาจัดตั้งการตรวจสอบอย่างถาวรในอำนาจของพระมหากษัตริย์อังกฤษและอ้างสิทธิในการกำหนดกฎหมายและประกาศกฎหมายอื่น ๆ บริษัท ย่อยกับมัน วิวัฒนาการของวัฒนธรรมทางกฎหมายแห่งชาตินี้ในประเทศอังกฤษเป็นสมัยกับการพัฒนาของระบบกฎหมายแห่งชาติในประเทศกฎหมายแพ่งในช่วงต้นยุคใหม่สมัย แต่ที่มานุษยวิทยากฎหมายและนักวิชาการตรัสรู้ในทวีปมองไปที่ใช้ร่วมกันประเพณีกฎหมายเช่นเดียวกับกฎหมายทั่วไปและกฎหมายประเพณี 3 ซ้าย: ออก แต่เดิมในปี 1215 ที่รัฐธรรมนูญได้รับการยืนยันเป็นครั้งแรกในกฎหมาย 1225. 1297 แบบนี้ ประโยคบางส่วนที่ยังคงมีกฎเกณฑ์ในประเทศอังกฤษในวันนี้ได้รับการออกโดยเอ็ดเวิร์ดฉันหอจดหมายเหตุแห่งชาติกรุงวอชิงตันดีซี. กฎหมายแห่งชาติและกำหนดเองลูกขุนภาษาอังกฤษของยุคนี้เอาความภาคภูมิใจในเอกลักษณ์ของศุลกากรตามกฎหมายอังกฤษและสถาบัน. มีความภาคภูมิใจที่ ผสมอาจจะด้วยความอิจฉาแรงบันดาลใจจากการเคลื่อนไหวของยุโรปร่วมสมัยที่มีต่อการประมวลผลในครั้งแรกที่ระบบการวิเคราะห์ในตำรากฎหมายอังกฤษ: วิลเลียม Blackstone ของ (1723-1780) ข้อคิดเห็นในกฎหมายของอังกฤษ ในกฎหมายอเมริกันทำงาน Blackstone ตอนนี้ทำหน้าที่เป็นแหล่งที่ชัดเจนสำหรับทำนองกฎหมายก่อนที่จะมีการดำรงอยู่ของประเทศสหรัฐอเมริกา. อิทธิพลกฎหมายแพ่งในกฎหมายอเมริกันระบบกฎหมายอเมริกันยังคงมั่นในกฎหมายประเพณีข
การแปล กรุณารอสักครู่..
ประเทศส่วนใหญ่ในวันนี้ตามหนึ่งในสองประเพณีกฎหมายหลัก กฎหมาย หรือกฎหมายแพ่ง ทั่วไปกฎหมาย ประเพณีนี้เกิดขึ้นในอังกฤษในช่วงยุคกลาง และถูกใช้ในอาณานิคมอังกฤษ ข้ามทวีป ประเพณีกฎหมายพัฒนาในทวีปยุโรปในเวลาเดียวกัน และที่ใช้ในอาณานิคมของมหาอำนาจจักรวรรดิยุโรป เช่น สเปน และโปรตุเกสกฎหมายแพ่งเป็นลูกบุญธรรมในสิบเก้าและยี่สิบศตวรรษ โดยประเทศนี้มีประเพณีทางกฎหมายที่โดดเด่น เช่น รัสเซีย และญี่ปุ่น ที่พยายามจะปฏิรูประบบกฎหมายของพวกเขาเพื่อที่จะได้รับพลังที่เทียบเท่ากับที่ของยุโรปตะวันตกประเทศในทางเศรษฐกิจและการเมือง ที่คุ้นเคย
อเมริกันกับคำศัพท์และกระบวนการของระบบกฎหมายของเราซึ่งจะขึ้นอยู่กับกฎหมายภาษาอังกฤษ , ระบบกฎหมายสามารถที่ไม่คุ้นเคย และสับสน แม้ว่าอังกฤษมีหลายวัฒนธรรมความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับส่วนที่เหลือของยุโรปในยุคกลาง ประเพณีของกฎหมายพัฒนาแตกต่างจากของทวีปสำหรับจำนวนของเหตุผลทางประวัติศาสตร์และหนึ่งในวิธีที่พื้นฐานที่สุดที่พวกเขาออกไปในการการตัดสินใจของศาลเป็นพื้นฐานของกฎหมายและการตัดสินใจทางกฎหมายเป็นพื้นฐานของกฎหมายแพ่ง ก่อนที่จะมองประวัติศาสตร์ ลองตรวจสอบสั้นๆนี้หมายถึงอะไร .
กฎหมายทั่วไป uncodified . นี้หมายความว่าไม่มีการรวบรวมที่ครอบคลุมของกฎของกฎหมายและกฎเกณฑ์ .ในขณะที่กฎหมายไม่พึ่งพาบางส่วนกระจายกฎเกณฑ์ ซึ่งการตัดสินใจของฝ่ายนิติบัญญัติ เป็นไปตามแบบอย่าง หมายถึง การตัดสินใจของศาลที่ได้ทำไปแล้วในคดีที่คล้ายคลึงกัน ตัวอย่างเหล่านี้จะดูแลตลอดเวลาผ่านบันทึกของศาลรวมทั้งประวัติศาสตร์บันทึกไว้ในคอลเลกชันของกฎหมายที่เรียกว่าหนังสือรุ่นและรายงานจากตัวอย่างจะใช้ในการตัดสินใจของแต่ละคดีใหม่จะถูกกำหนดโดยผู้พิพากษา ส่งผลให้ผู้พิพากษาได้มีบทบาทอย่างมากในการสร้างอเมริกันและอังกฤษกฎหมาย งานกฎหมายทั่วไปเป็นระบบที่ขัดแย้ง การประกวดระหว่างสองบุคคลที่คัดค้านก่อนที่ผู้พิพากษาที่สบายๆ . คณะลูกขุนของคนธรรมดาไม่มีการอบรมทางกฎหมายตัดสินใจบนข้อเท็จจริงของคดีผู้พิพากษาแล้วกำหนดประโยคที่เหมาะสมขึ้นอยู่กับคำตัดสินของคณะลูกขุน
กฎหมายแพ่ง ในทางตรงข้าม คือ ประมวลกฎหมาย . ประเทศที่มีระบบกฎหมายแพ่งได้ครอบคลุม การปรับปรุงอย่างต่อเนื่องในทางกฎหมายรหัสที่ระบุเรื่องความสามารถของถูกนำก่อนที่ศาลทั้งหมด ขั้นตอนที่สามารถใช้ได้และเหมาะสมการลงโทษสำหรับความผิดแต่ละ .รหัสเช่นความแตกต่างระหว่างประเภทที่แตกต่างกันของกฎหมาย : กฎหมายสำคัญที่ทำหน้าที่สร้างการดำเนินคดีอาญา หรือแพ่ง ขั้นตอนกฎหมายกำหนดวิธีการตรวจสอบว่ามีการกระทำใดถือเป็นอาชญากรรม และกฎหมายอาญากำหนดโทษที่เหมาะสม ในระบบ กฎหมาย แพ่งบทบาทของผู้พิพากษาคือการสร้างข้อเท็จจริงของคดี และให้ใช้บทบัญญัติของรหัสที่ใช้บังคับ แม้ว่าผู้พิพากษามักจะนำข้อกล่าวหาอย่างเป็นทางการ ศึกษาเรื่องนี้ และตัดสินใจ ในกรณีที่ เขา หรือเธอทำงานอยู่ในกรอบที่จัดตั้งขึ้นโดยครอบคลุม codified ชุดของกฎหมาย
อเมริกันกับคำศัพท์และกระบวนการของระบบกฎหมายของเราซึ่งจะขึ้นอยู่กับกฎหมายภาษาอังกฤษ , ระบบกฎหมายสามารถที่ไม่คุ้นเคย และสับสน แม้ว่าอังกฤษมีหลายวัฒนธรรมความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับส่วนที่เหลือของยุโรปในยุคกลาง ประเพณีของกฎหมายพัฒนาแตกต่างจากของทวีปสำหรับจำนวนของเหตุผลทางประวัติศาสตร์และหนึ่งในวิธีที่พื้นฐานที่สุดที่พวกเขาออกไปในการการตัดสินใจของศาลเป็นพื้นฐานของกฎหมายและการตัดสินใจทางกฎหมายเป็นพื้นฐานของกฎหมายแพ่ง ก่อนที่จะมองประวัติศาสตร์ ลองตรวจสอบสั้นๆนี้หมายถึงอะไร .
กฎหมายทั่วไป uncodified . นี้หมายความว่าไม่มีการรวบรวมที่ครอบคลุมของกฎของกฎหมายและกฎเกณฑ์ .ในขณะที่กฎหมายไม่พึ่งพาบางส่วนกระจายกฎเกณฑ์ ซึ่งการตัดสินใจของฝ่ายนิติบัญญัติ เป็นไปตามแบบอย่าง หมายถึง การตัดสินใจของศาลที่ได้ทำไปแล้วในคดีที่คล้ายคลึงกัน ตัวอย่างเหล่านี้จะดูแลตลอดเวลาผ่านบันทึกของศาลรวมทั้งประวัติศาสตร์บันทึกไว้ในคอลเลกชันของกฎหมายที่เรียกว่าหนังสือรุ่นและรายงานจากตัวอย่างจะใช้ในการตัดสินใจของแต่ละคดีใหม่จะถูกกำหนดโดยผู้พิพากษา ส่งผลให้ผู้พิพากษาได้มีบทบาทอย่างมากในการสร้างอเมริกันและอังกฤษกฎหมาย งานกฎหมายทั่วไปเป็นระบบที่ขัดแย้ง การประกวดระหว่างสองบุคคลที่คัดค้านก่อนที่ผู้พิพากษาที่สบายๆ . คณะลูกขุนของคนธรรมดาไม่มีการอบรมทางกฎหมายตัดสินใจบนข้อเท็จจริงของคดีผู้พิพากษาแล้วกำหนดประโยคที่เหมาะสมขึ้นอยู่กับคำตัดสินของคณะลูกขุน
กฎหมายแพ่ง ในทางตรงข้าม คือ ประมวลกฎหมาย . ประเทศที่มีระบบกฎหมายแพ่งได้ครอบคลุม การปรับปรุงอย่างต่อเนื่องในทางกฎหมายรหัสที่ระบุเรื่องความสามารถของถูกนำก่อนที่ศาลทั้งหมด ขั้นตอนที่สามารถใช้ได้และเหมาะสมการลงโทษสำหรับความผิดแต่ละ .รหัสเช่นความแตกต่างระหว่างประเภทที่แตกต่างกันของกฎหมาย : กฎหมายสำคัญที่ทำหน้าที่สร้างการดำเนินคดีอาญา หรือแพ่ง ขั้นตอนกฎหมายกำหนดวิธีการตรวจสอบว่ามีการกระทำใดถือเป็นอาชญากรรม และกฎหมายอาญากำหนดโทษที่เหมาะสม ในระบบ กฎหมาย แพ่งบทบาทของผู้พิพากษาคือการสร้างข้อเท็จจริงของคดี และให้ใช้บทบัญญัติของรหัสที่ใช้บังคับ แม้ว่าผู้พิพากษามักจะนำข้อกล่าวหาอย่างเป็นทางการ ศึกษาเรื่องนี้ และตัดสินใจ ในกรณีที่ เขา หรือเธอทำงานอยู่ในกรอบที่จัดตั้งขึ้นโดยครอบคลุม codified ชุดของกฎหมาย
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- The guy who hit you earlier I've been ki
- Is your character a male?
- The first two sources of influence and t
- ฉันอยากฝึกภาษาอังกฤษกับคุณได้ไหม
- Her personality ingredient is sugar, her
- Children are the hardest hit segment of
- ย้อนกลับไปเมื่อ 10 ปีก่อน
- just temporarily taking a hiatus
- Dream in the night rain without limit
- Impacts of Changes in Policy and Market
- When we do not to talk I'm over thinking
- Which voice
- Specifically
- Electric
- attitude in different charecteristics to
- Deciding what is really important to you
- ฉันรู้ว่าฉันเคยถามไปเเล้ว
- The tin content indicates the extent of
- The results showed that more than 65 % o
- The tin content indicates the extent of
- raet
- ประโคม
- คุณเหมือนกัน ต้องไปที่เตียง
- I can see that
