Play has long been known to contrib

Play has long been known to contribute to the physical, cognitive, emotional,
and social development of all children (e.g., Fisher, 1992), but the causal relationships
are unclear. In particular, it is unknown which play activities contribute
most to children’s development or what characteristics of activities make them most
valuable. Skard and Bundy (2008) offered a way around this problem by emphasizing
children’s approach to play—their playfulness—as a necessary complement to
the play activities in which they engage. This approach is in keeping with thinking
in the general play literature, where play is defined in a dispositional sense (e.g.,
Barnett, 1990; Rubin, Fein, & Vandenberg, 1983). Following a review of this literature,
Skard and Bundy (2008), in an assessment called the Test of Playfulness
(ToP), operationally defined playfulness as consisting of four elements: (1) intrinsic
motivation, (2) internal control, (3) freedom from the constraints of reality, and
(4) “framing” (i.e., the giving and reading of cues).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เล่นที่รู้จักมานานจะมีส่วนร่วมกับคุณสมบัติทางกายภาพทางปัญญาอารมณ์และการพัฒนาสังคมของเด็กทุกคน (เช่นฟิชเชอร์, 1992) แต่ความสัมพันธ์เชิงสาเหตุไม่ชัดเจน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นที่รู้จักของกิจกรรมที่มีส่วนร่วมในการเล่นมากที่สุดในการพัฒนาเด็กหรือสิ่งที่มีลักษณะของกิจกรรมที่ทำให้พวกเขามากที่สุดที่มีคุณค่า Skard และบันดี้ (2008) นำเสนอวิธีการแก้ไขปัญหานี้โดยเน้นวิธีการของเด็กในการเล่นของพวกเขาสนุกสนาน-เป็นส่วนประกอบที่จำเป็นในการทำกิจกรรมการเล่นที่พวกเขามีส่วนร่วม วิธีการนี้ในการรักษาด้วยความคิดในวรรณคดีเล่นทั่วไปที่เล่นถูกกำหนดไว้ในความรู้สึก dispositional (เช่นบาร์เน็ตต์, 1990; รูบิน Fein และ Vandenberg, 1983) หลังจากทบทวนวรรณกรรมนี้Skard และบันดี้ (2008) เรียกว่าในการประเมินผลการทดสอบของความสนุกสนาน(TOP) ที่กำหนดไว้ในการดำเนินงานสนุกสนานเป็นที่ประกอบด้วยธาตุทั้งสี่ (1) ที่แท้จริงแรงจูงใจ(2) การควบคุมภายใน (3) เป็นอิสระจากข้อ จำกัด ของความเป็นจริงและ(4) "กรอบ" (คือการได้ให้และการอ่านของตัวชี้นำ)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เล่นกันมาเป็นเวลานานเพื่อให้ร่างกาย สติปัญญา อารมณ์ และสังคมของเด็กทุกคน
( เช่น ฟิชเชอร์ , 2535 ) แต่
ความสัมพันธ์เชิงสาเหตุชัดเจน โดยเฉพาะ มันไม่รู้จักซึ่งเล่นกิจกรรมมีส่วนร่วม
ที่สุดเพื่อพัฒนาการของเด็กหรือมีลักษณะของกิจกรรมให้มีคุณค่ามากที่สุด

และ skard บันดี้ ( 2008 ) ได้เสนอวิธีการแก้ไขปัญหานี้ โดยเน้นวิธีการเล่น
เด็กขี้เล่นของพวกเขาเป็นส่วนเติมเต็มจำเป็น

เล่นกิจกรรมที่พวกเขามีส่วนร่วม วิธีการนี้ในการรักษาด้วยการคิด
ในวรรณคดีเล่นทั่วไป ที่ เล่น ที่กำหนดไว้ในความรู้สึก dispositional ( เช่น
Barnett , 1990 ; แต่ , รูบิน &แวนเดนเบิร์ก , 1983 )ต่อไปนี้การทบทวนวรรณกรรมนี้
skard บันดี้ ( 2008 ) , และในการประเมินที่เรียกว่าการทดสอบความสนุกสนาน
( ด้านบน ) , operationally กำหนดความสนุกสนานที่ประกอบด้วยธาตุทั้งสี่ ( 1 ) แรงจูงใจภายใน
, ( 2 ) การควบคุมภายใน ( 3 ) เสรีภาพจากข้อจำกัดของความจริงและ
( 4 " กรอบ " ( เช่น ให้อ่านง่าย )