he Ramayana (Sanskrit: रामायणम्।, R

he Ramayana (Sanskrit: रामायणम्।, Rāmāyaṇam, pronounced [rɑːˈmɑːjəɳəm]) is one of the great Hindu epics. It is ascribed to the Hindu sage Valmiki and forms an important part of the Hindu literature (smṛti), considered to be itihāasa.[1] The Ramayana is one of the two great epics of Hinduism, the other being the Mahabharata.[2] It depicts the duties of relationships, portraying ideal characters like the ideal father, the ideal servant, the ideal brother, the ideal wife, and the ideal king. The name Ramayana is a tatpurusha compound of Rāma and ayana ("going, advancing"), translating to "Rama's Journey". The Ramayana consists of 24,000 verses in seven books (kāṇḍas) and 500 cantos (sargas),[3] and tells the story of Rama (an avatar of the Hindu supreme-god Vishnu), whose wife Sita is abducted by Ravana, the king of Lanka (current day Sri Lanka). Incidentally the first letter of every 1000 verses (total 24) make the Gayatri mantra. Thematically, the Ramayana explores human values and the concept of dharma.[4]

Verses in the Ramayana are written in a 32-syllable meter called anuṣṭubh. The Ramayana was an important influence on later Sanskrit poetry and Hindu life and culture. Like the Mahabharata, the Ramayana is not just a story: it presents the teachings of ancient Hindu sages (Vedas) in narrative allegory, interspersing philosophical and devotional elements. The characters Rama, Sita, Lakshman, Bharata, Hanuman, and Ravana are all fundamental to the cultural consciousness of India, Nepal, and many south-east Asian countries such as Thailand and Indonesia.

There are other versions of the Ramayana, notably the Tamil Ramavataram; the Telugu Sri Ranganatha Ramayanam; Buddhist (Dasaratha Jataka No. 461) and Jain adaptations; and also Cambodian, Indonesian, Filipino, Thai, Lao, Burmese, and Malaysian versions of the tale.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขารามายนะ (สันสกฤต: रामायणम्। Rāmāyaṇam ออกเสียง [rɑːˈmɑːjəɳəm]) เป็นหนึ่งของ epics ฮินดูมากขึ้น Ascribed กับปราชญ์ฮินดูฤๅษีวาลมีกิ และฟอร์มเป็นส่วนสำคัญของวรรณคดีฮินดู (smṛti), ถือเป็น itihāasa[1] รามายนะเป็นหนึ่งของ epics ดีสองของศาสนาฮินดู อื่น ๆ ที่เป็นภารการ[2] ได้แสดงให้เห็นหน้าที่ของความสัมพันธ์ ขัดตัวเหมาะชอบพ่อเหมาะ ห้องคนรับใช้ พี่เหมาะ ภรรยาเหมาะ และคิงเหมาะ ชื่อรามายณะเป็น tatpurusha ที่ผสม Rāma และอายานา ("ไป ความก้าวหน้า"), แปลสัญจร"ของพระราม" รามายนะประกอบด้วยข้อ 24000 ในหนังสือเจ็ด (kāṇḍas) และ 500 cantos (sargas),[3] และบอกเรื่องราวของพระราม (ตัวอวตารของฮินดูฎีกาพระ), ภรรยาสิตาเป็นการลักพาตัว โดยทศกัณฐ์ พระศรีลังกา (วันปัจจุบันศรีลังกา) บังเอิญ อักษรตัวแรกของทุกข้อ 1000 (รวม 24) ทำให้ตรากายาตริ Thematically รามายณะสำรวจค่ามนุษย์และแนวคิดของธรรม[4]

ข้อพระคัมภีร์ในรามายณะที่เขียนในเครื่องวัด 32-พยางค์ที่เรียกว่า anuṣṭubh รามายณะมีอิทธิพลต่อบทกวีสันสกฤต และชีวิตฮินดู และวัฒนธรรมเป็นสำคัญ เช่นมหาภารตะ รามายณะไม่ใช่เพียงเรื่อง: มันแสดงคำสอนของฮินดูโบราณลอินเตอร์ (เวท) ในบรรยายอุปมานิทัศน์ interspersing องค์ประกอบปรัชญา และ devotional ตัวพระราม สิตา Lakshman พระพรต หนุมาน และทศกัณฐ์เป็นพื้นฐานทั้งหมดเพื่อจิตสำนึกทางวัฒนธรรมของอินเดีย เนปาล และประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในประเทศไทยและอินโดนีเซีย

มีรุ่นอื่น ๆ ของรามายณะ ยวดทมิฬ Ramavataram Ranganatha Ramayanam ศรีเตลูกู พุทธ (Dasaratha ชาดกหมายเลข 461) และเจนท้อง และนอกจากนี้กัมพูชา อินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์ ไทย ลาว พม่า และเรื่องรุ่นมาเลเซีย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เขารามเกียรติ์ (ภาษาสันสกฤต:. रामायणम्, Ramayanam เด่นชัด [rɑːmɑːjəɳəm]) เป็นหนึ่งในมหากาพย์ที่ยิ่งใหญ่ของชาวฮินดู มันเป็นเรื่องที่กำหนดในศาสนาฮินดูปราชญ์ Valmiki และรูปแบบเป็นส่วนสำคัญของวรรณกรรมฮินดู (smrti) ถือว่าเป็นitihāasa. [1] รามายณะเป็นหนึ่งในสองของมหากาพย์ที่ยิ่งใหญ่ของศาสนาฮินดูอื่น ๆ ที่เป็นมหาภารตะ. [2] มันแสดงให้เห็นหน้าที่ของความสัมพันธ์จิตรตัวละครที่เหมาะเช่นพ่อเหมาะข้าราชการเหมาะพี่ชายเหมาะภรรยาเหมาะและกษัตริย์ที่เหมาะ รามายณะชื่อเป็นสารประกอบ tatpurusha พระรามและอายานา ("จะล้ำหน้า") แปลให้ "การเดินทางของพระราม" รามเกียรติ์ประกอบด้วย 24,000 บทในหนังสือเจ็ด (Kandas) และ 500 โคลง (sargas) [3] และบอกเล่าเรื่องราวของพระราม (อวตารของฮินดูสูงสุดพระเจ้าพระนารายณ์) ภรรยาสิตาเป็นทศกัณฐ์ลักพาตัวไปโดยกษัตริย์ ของลังกา (วันปัจจุบันศรีลังกา) บังเอิญอักษรตัวแรกของทุกๆ 1000 บท (รวม 24) ทำให้มนต์ตรี หัวเรื่องรามเกียรติ์สำรวจค่าของมนุษย์และแนวคิดของธรรมะ. [4] ข้อในรามเกียรติ์ที่เขียนในเมตร 32 พยางค์เรียกว่าanuṣṭubh รามเกียรติ์เป็นอิทธิพลสำคัญในภายหลังบทกวีภาษาสันสกฤตและชีวิตของชาวฮินดูและวัฒนธรรม เช่นมหาภารตะ, รามเกียรติ์ไม่ได้เป็นเพียงเรื่อง: นำเสนอคำสอนของปราชญ์ชาวฮินดูโบราณ (พระเวท) ในการเล่าเรื่องชาดก, interspersing องค์ประกอบปรัชญาและสักการะบูชา ตัวอักษรพระรามสิ, Lakshman, Bharata หนุมานและทศกัณฐ์ที่มีทั้งหมดพื้นฐานของจิตสำนึกทางวัฒนธรรมของอินเดียเนปาลและอีกหลายประเทศเช่นไทยและอินโดนีเซียเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีรุ่นอื่น ๆ ของรามายณะสะดุดตาทมิฬเป็น Ramavataram; เตลูกูศรี Ranganatha Ramayanam; ที่นับถือศาสนาพุทธ (Dasaratha ชาดกฉบับที่ 461) และการปรับตัวเชน; และยังกัมพูชา, อินโดนีเซีย, ฟิลิปปินส์, ไทย, ลาว, พม่าและมาเลเซียรุ่นของเรื่อง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เขารามเกียรติ์ ( สันสกฤต : रामायणम्। r , M ṇเป็นอุบาสกอุบาสกท่านออกเสียง [ R ɑːˈ M ɑː J əɳə m ] ) เป็นหนึ่งในมหากาพย์ฮินดูมาก มันเป็น ascribed ไปฮินดูปราชญ์นั้น รูปแบบและเป็นส่วนหนึ่งของวรรณกรรมฮินดู ( SM ṛ Ti ) ถือว่าเป็น itih สยามอาสา [ 1 ] รามเกียรติ์เป็นหนึ่งในมหากาพย์ที่ยิ่งใหญ่สองของศาสนาฮินดู ที่เป็นมหาภารตะ [ 2 ] แสดงให้เห็นตำแหน่งของความสัมพันธ์แสดงลักษณะในอุดมคติเหมือนพ่อในอุดมคติ ผู้รับใช้ในอุดมคติ น้องชายในอุดมคติ ภรรยาในอุดมคติ และกษัตริย์ในอุดมคติ ชื่อ รามเกียรติ์ เป็นสารประกอบของอุบาสก tatpurusha R Ma และเอญาน่า ( " ก้าวหน้า " ) แปลเป็น " การเดินทาง " ของพระราม รามเกียรติ์ประกอบด้วย 24000 โองการใน 7 เล่ม ( K āṇḍ ) และ 500 โคลง ( ซากัส )[ 3 ] และบอกเล่าเรื่องราวของพระราม ( อวตารของพระวิษณุเทพเจ้าฮินดูองค์พระ ) ซึ่งสิตา ภรรยา ถูกทศกัณฐ์ กษัตริย์ศรีลังกา ( วันที่ปัจจุบันศรีลังกา ) อนึ่งอักษรแรกของทุก ๆ 1000 ข้อทั้งหมด ( 24 ) ให้มนต์กายาตรี . ใจ , รามเกียรติ์ แสดงคุณค่าและแนวคิดของธรรม . [ 4 ]

บทกลอนในรามเกียรติ์เขียนไว้ใน 32 เมตร เรียกว่า อนุṣṭพยางค์ ubh . รามเกียรติ์เป็นอิทธิพลสำคัญในกวีนิพนธ์สันสกฤตและชีวิตชาวฮินดูและวัฒนธรรม เช่น รามายณะ มหาภารตะ คือไม่ใช่แค่เรื่อง : เสนอคำสอนของปราชญ์ฮินดูโบราณ ( Vedas ) นิทานเล่าเรื่อง interspersing องค์ประกอบของปรัชญาและศรัทธา . ตัวละคร พระราม สีดา Lakshman , ,ธนบัตร , หนุมาน , ทศกัณฐ์ มีพื้นฐานทางวัฒนธรรมที่สติของอินเดีย เนปาล และอีกหลายประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เช่น ไทยและอินโดนีเซีย

มีรุ่นอื่น ๆของเรื่องรามเกียรติ์ โดยเฉพาะชาวทมิฬ ramavataram ; เตลุคูศรี ranganatha ramayanam ; พุทธ ( พระเจ้าทศรถ ชาดก หมายเลข 461 ) และ เจน และยังดัดแปลง ; เขมร , อินโดนีเซีย , ฟิลิปปินส์ , ไทย , ลาว , พม่าและมาเลเซียรุ่นของเรื่องราว