and today’s Thailand, however, deve

and today’s Thailand, however, developed over time as a consequence
of basic economic and social changes and as a by-product of the
government’s efforts to modernize the country. This modernization
has shattered the self-sufficient economy of local communities and
centralized the polity of the provinces. Ultimately, this process has
tied the country economically to the global market economy under
transnational capitalism and politically to the new international order.
These economic and structural changes have had a great impact on
all social and cultural aspects of Thai society and consequently have
affected the social values and well-being of Thai people.
In response to rapid social changes in Thailand, Bhikkhu Buddhadasa
(1906–1993), a leading Thai Buddhist thinker, has interpreted
Buddhism not only from a religious point of view but also from a
sociopolitical perspective. After devoting most of his life to reforming
Buddhism in Thailand, Buddhadasa found it necessary to address
sociopolitical issues from a Buddhist perspective. In the 1960s, he
articulated his sociopolitical position in terms of dhammocracy (dhamma-thipatai):
the social and political order should follow the law of
Dhamma—the teachings of the Buddha. Later on in the atmosphere
of the student-led revolution in Thailand from 1973 to 1976, Buddhadasa
presented his unique theory of dhammic socialism (dhammika
sangkhom-niyom).
Buddhadasa based his theory of dhammic socialism on nature. To
him, nature represents the state of balance for the survival and wellbeing
of human beings, animals, plants, and the ecology of the world.
In the state of nature, every being produces according to its capacity
and consumes according to its needs; no being, whatever form it has,
hoards surplus for its own sake. Buddhadasa calls this balanced state
of nature socialistic. Problems arise, however, when human beings
begin to hoard a surplus for the sake of their own profit; this leaves
others facing scarcity and poverty. According to Buddhadasa, human
beings can and should produce a surplus, but the surplus should be
distributed for the well-being of everyone, and Buddhism provides the
ethical tools for this fair distribution.
Philosophically, dhammic socialism is based on this principle:
none of us should take more than we really need. We should share
whatever extra we have with those who have less. Social problems
are fundamentally a result of greed. In other words, greed is at the
heart of scarcity and poverty. Buddhadasa’s individualistic approach
to social and economic problems, solved by the personal practice of

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเทศไทยวันนี้ ไร พัฒนาเวลาผลพื้นฐานทางเศรษฐกิจ และสังคมเปลี่ยนแปลง และ เป็นผลพลอยได้ของการความพยายามของรัฐบาลให้ประเทศ ทันสมัยนี้มีซวนเศรษฐกิจบางของชุมชนท้องถิ่น และส่วนกลาง polity จังหวัด กระบวนการนี้มีที่สุดเชื่อมโยงประเทศท่ามกลางการเศรษฐกิจตลาดโลกภายใต้ทุนนิยมข้ามชาติ และทางการเมืองสั่งนานาชาติใหม่เปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจ และโครงสร้างเหล่านี้มีผลกระทบมากในแง่มุมทางสังคม และวัฒนธรรมของสังคมไทยทั้งหมดแล้วดังนั้นได้รับผลกระทบค่าสังคมกับความเป็นอยู่ของคนไทยตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงทางสังคมอย่างรวดเร็วในประเทศไทย พุทธทาส Bhikkhu(1906 – 1993) ไทยพุทธที่นำ thinker มีแปลพระพุทธศาสนาไม่เพียงแต่จากมุมมองทางศาสนาแต่จากการมุมมองของ sociopolitical หลังจาก devoting สู่การปฏิรูปพระพุทธศาสนาในประเทศไทย พุทธทาสพบว่าจำเป็นต้องอยู่ปัญหา sociopolitical จากมุมมองชาวพุทธ ในปี 1960 เขาพูดชัดแจ้งตำแหน่งของเขา sociopolitical ใน dhammocracy (thipatai ธรรม):หมายทางสังคม และการเมืองควรทำตามกฎหมายธรรมคือคำสอนของพระพุทธเจ้า ในบรรยากาศในภายหลังของการนำนักปฏิวัติในไทยจาก 1973 ถึง 1976 หลวงพ่อพุทธทาสนำเสนอทฤษฎีของเขาเฉพาะของสังคมนิยม dhammic (dhammikaสังคมนิยม)หลวงพ่อพุทธทาสตามทฤษฎีของสังคมนิยม dhammic เขาในธรรมชาติ ถึงเขา ธรรมชาติแสดงถึงสถานะของยอดดุลสำหรับการอยู่รอดและสุขภาพที่ดีมนุษย์ สัตว์ พืช และระบบนิเวศของโลกในสภาวะของธรรมชาติ ทุกการผลิตตามกำลังการผลิตของแนวตามความต้องการ ไม่อยู่ รูปแบบใดก็ได้ส่วนเกินภัตตาคารสำหรับสาเกของตัวเอง หลวงพ่อพุทธทาสเรียกสภาวะสมดุลนี้ธรรมชาติ socialistic ปัญหาเกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม เมื่อมนุษย์สิ่งมีชีวิตเริ่มตุนเกินเพื่อกำไรของตัวเอง ใบนี้คนหันหน้าเข้าหาการขาดแคลนและความยากจน ตามพุทธทาส มนุษย์สิ่งมีชีวิตสามารถ และควรผลิตเป็นส่วนเกิน แต่ส่วนเกินควรกระจายในดีของทุกคน และพระพุทธศาสนาให้การเครื่องมือที่จริยธรรมนี้แจกเป็นธรรมPhilosophically, dhammic สังคมนิยมอยู่บนหลักการนี้:ไม่มีเราควรใช้เวลามากกว่าที่เราต้องการจริง ๆ เราควรแบ่งปันเพิ่มเติมสิ่งที่เรามีกับคนที่มีน้อย ปัญหาสังคมเป็นผลของความโลภความ ในคำอื่น ๆ ความโลภเป็นที่แห่งความยากจนและขาดแคลน วิธี individualistic ของพุทธทาสปัญหาสังคม และเศรษฐกิจ แก้ไข โดยการปฏิบัติส่วนบุคคลของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

และประเทศไทยในปัจจุบันอย่างไรก็ตามการพัฒนาในช่วงเวลาที่เป็นผลมา
จากการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและสังคมขั้นพื้นฐานและเป็นผลพลอยได้จาก
ความพยายามของรัฐบาลที่จะปฏิรูปประเทศ ทันสมัยนี้
ได้ทำลายเศรษฐกิจพอเพียงของชุมชนท้องถิ่นและ
ส่วนกลางรัฐธรรมนูญของจังหวัด ในท้ายที่สุดกระบวนการนี้ได้
เชื่อมโยงทางเศรษฐกิจของประเทศต่อเศรษฐกิจของตลาดโลกภายใต้
ระบบทุนนิยมข้ามชาติและการเมืองระหว่างประเทศเพื่อใหม่.
เหล่านี้การเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและโครงสร้างมีผลกระทบที่ดีใน
ด้านสังคมและวัฒนธรรมของสังคมไทยจึงได้
รับผลกระทบทางสังคม ค่านิยมและความเป็นอยู่ที่ดีของคนไทย.
ในการตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงทางสังคมอย่างรวดเร็วในประเทศไทย Bhikkhu พุทธ
(1906-1993), นักคิดชาวพุทธไทยชั้นนำที่ได้รับการตีความ
พุทธศาสนาไม่เพียง แต่จากจุดทางศาสนาในมุมมองของ แต่ยังมาจาก
มุมมองของการเมือง หลังจากที่การยึดมั่นมากที่สุดในชีวิตของเขาเพื่อการปฏิรูป
พระพุทธศาสนาในประเทศไทย, พุทธพบว่ามันจำเป็นที่จะต้องอยู่ที่
ปัญหาการเมืองจากมุมมองของพุทธศาสนา ในปี 1960 เขา
ก้องตำแหน่งการเมืองของเขาในแง่ของ dhammocracy (ธรรม-ฝาง):
การจัดระเบียบสังคมและการเมืองควรเป็นไปตามกฎหมายของ
ธรรมะ-คำสอนของพระพุทธเจ้า ต่อมาในชั้นบรรยากาศ
ของการปฏิวัตินำโดยนักศึกษาในประเทศไทย 1973-1976, พุทธ
นำเสนอทฤษฎีของเขาที่ไม่ซ้ำกันของสังคมนิยม dhammic (Dhammika
สังคม-นิยม).
พุทธตามทฤษฎีของเขาสังคมนิยม dhammic กับธรรมชาติ เพื่อให้
เขาแสดงให้เห็นถึงธรรมชาติของความสมดุลของรัฐเพื่อความอยู่รอดและคุณภาพชีวิต
ของมนุษย์สัตว์พืชและนิเวศวิทยาของโลก.
ในสภาพของธรรมชาติที่เป็นอยู่ทุกผลิตตามความสามารถของตน
และสิ้นเปลืองตามความต้องการของตน เป็นไม่มีรูปแบบใดก็ตามมันมี
hoards ส่วนเกินเพื่อประโยชน์ของตัวเอง พุทธนี้เรียกว่าสภาวะสมดุล
ของสังคมนิยมธรรมชาติ ปัญหาเกิดขึ้น แต่เมื่อมนุษย์
เริ่มที่จะสะสมส่วนเกินเพื่อประโยชน์ของกำไรของตัวเอง; ใบนี้
คนอื่น ๆ หันหน้าไปทางความขาดแคลนและความยากจน ตามพุทธมนุษย์
สิ่งมีชีวิตที่สามารถและควรจะผลิตส่วนเกิน แต่ส่วนเกินที่ควรจะ
กระจายสำหรับความเป็นอยู่ของทุกคนและให้พุทธศาสนา
. เครื่องมือทางจริยธรรมในการนี้การกระจายยุติธรรม
ปรัชญาสังคมนิยม dhammic อยู่บนพื้นฐานของหลักการนี้:
ไม่มี เราควรใช้เวลานานกว่าที่เราต้องการจริงๆ เราควรที่จะแบ่งปัน
สิ่งที่พิเศษที่เรามีกับผู้ที่มีน้อย ปัญหาสังคม
ที่เป็นพื้นฐานที่ผลของความโลภ ในคำอื่น ๆ ความโลภอยู่ที่
หัวใจของความขาดแคลนและความยากจน วิธีปัจเจกพุทธ
ปัญหาทางสังคมและเศรษฐกิจแก้ไขได้โดยการปฏิบัติส่วนตัวของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

และวันนี้ประเทศไทย อย่างไรก็ตาม การพัฒนาตลอดเวลาผลที่ตามมาของการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและสังคม
พื้นฐานและเป็นผลพลอยได้ของความพยายาม
รัฐบาล modernize ประเทศ นี้ทันสมัย
ได้ทำลายเศรษฐกิจพอเพียงของชุมชนท้องถิ่นและ
ส่วนกลาง polity จังหวัด . ท้ายที่สุด กระบวนการนี้มี
เชื่อมโยงทางเศรษฐกิจกับประเทศเศรษฐกิจตลาดโลกภายใต้
ระบบทุนนิยมข้ามชาติและการเมืองเพื่อสั่งซื้อระหว่างประเทศใหม่ .
การเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและโครงสร้างเหล่านี้จะมีผลกระทบที่ดีใน
ลักษณะทางสังคมและวัฒนธรรมของสังคมไทยจึงมี
มีผลต่อค่านิยมของสังคมและความเป็นอยู่ของคนไทย ในการตอบสนองการเปลี่ยนแปลงทางสังคม
อย่างรวดเร็วใน ประเทศไทย , ภิกขุ พุทธทาส
( 1906 – 1993 ) ผู้นำชาวพุทธไทยนักคิดได้ตีความ
พระพุทธศาสนาไม่เพียง แต่จากจุดศาสนาในมุมมองของ แต่ยังจากมุมมอง sociopolitical
. หลังจากทุ่มเทสุดชีวิตเพื่อการปฏิรูป
พุทธศาสนาในประเทศไทยท่านพุทธทาสภิกขุพบว่ามันจำเป็นที่จะแก้ไขปัญหาจากมุมมอง sociopolitical
พุทธ . ในปี 1960 เขา
พ่วงตำแหน่ง sociopolitical ของเขาในแง่ของ dhammocracy ( ธรรมะ thipatai ) :
ใบสั่งทางการเมืองและสังคมควรทำตามกฎหมาย
ธรรมะคำสอนของพระพุทธเจ้า ต่อมาในบรรยากาศ
ของนักเรียนนำการปฏิวัติในไทย จาก 2516 ถึง 2519 พุทธทาสภิกขุ
นำเสนอทฤษฎีของเขาที่เป็นเอกลักษณ์ของธัมมิกสังคมนิยม ( dhammika นิยมจัง

)ท่านพุทธทาสภิกขุ ตามทฤษฎีของธัมมิกสังคมนิยมในธรรมชาติ

เขา ธรรมชาติเป็นรัฐของความสมดุล เพื่อความอยู่รอดและคุณภาพชีวิต
ของมนุษย์ , สัตว์ , พืชและระบบนิเวศของโลก .
ในรัฐของธรรมชาติ ทุกการสร้างตามความสามารถของตน และใช้ตามความต้องการของมัน
; ไม่มีการสิ่งที่รูปแบบมันมี
สะสมส่วนเกิน เพื่อประโยชน์ของตัวเองท่านพุทธทาสภิกขุเรียก
สถานะสมดุลของธรรมชาติสังคมนิยม . ปัญหาเกิดขึ้น เมื่อมนุษย์
เริ่มสะสมส่วนเกิน เพื่อผลประโยชน์ของตนเอง ใบนี้
คนอื่นโดยเฉพาะอย่างยิ่ง และความยากจน ตามท่านพุทธทาสภิกขุ , มนุษย์
มนุษย์สามารถและควรผลิตส่วนเกิน แต่รัฐบาลควร
กระจายสำหรับความเป็นอยู่ของทุกคน และพระพุทธศาสนาให้
เครื่องมือสำหรับการจริยธรรมยุติธรรมนี้
Philosophically , ธัมมิกสังคมนิยมคือตามหลักการนี้ :
พวกเราควรใช้เวลามากกว่าที่เราต้องการจริงๆ เราควรจะแบ่งปัน
สิ่งที่พิเศษที่เราได้อยู่กับคนที่ได้น้อยกว่า ปัญหาสังคม
พื้นฐานผลของความโลภ ในคำอื่น ๆมีความโลภที่
หัวใจของความขาดแคลนและความยากจน ของท่านพุทธทาสที่แต่ละวิธีการ
ปัญหาทางสังคมและเศรษฐกิจ แก้ไขได้โดยการฝึกส่วนบุคคล