AbstractThe way the nation provides

Abstract
The way the nation provides for the financing and delivery of long-term care is badly in need of reform. The principal options for change are private insurance, altering Medicaid, and 110 FROM NURSJNG HOMES TO HOME CARE public long-term care insurance. This article uses the Brookings-ICE Long-Term Care Financing Model to evaluate each of these options in terms of affordability, distribution of benefits, and ability to reduce catastrophic out-of-pocket costs. So long as private insurance is aimed at the elderly, its market penetration and ability to finance long-term care will remain scverely limited. Affordability is a major problem. Selling to younger persons could solve the affordability problem, but marketing is extremely difficult. Liberalizing Medicaid could help solve the problems of long-term care, but there is little public support for means-tested programs. Finally, universalistic public insurance programs do well in meeting the goals of longterm care reform, but all social insurance programs are expensive and seem politically infeasible in the current political environment. The way the nation provides for the financing and delivery of long-term care is badly in need of reform. No other part of the health care system generates as much passionate discontent as does long-term care. At the heart of the problem is the absence of any satisfactory way to help people anticipate and pay for long-term care. The disabled elderly find, often to their surprise, that the costs of nursing home and home care are not covered to any significant extent by Medicare or private insurance. Instead, they must rely on their own savings or, failing that, turn to welfare in the form of Medicaid. At a national average cost of $40,000 a year for nursing home care, long-term care is a leading cause of catastrophic out-of-pocket health care costs for the elderly. In addition, despite the strong preferences of the disabled for home and community-based services, current financing is highly skewed toward care in nursing homes. While the debate over long-term care reform has many facets, it is primarily an argument over the relative merits of private- versus publicsector approaches. Differences over how much emphasis to put on each sector partly depend on values that cannot be directly proved or disproved. Some believe that the primary responsibility for care of the elderly belongs with individuals and their families, and that government should act only as a payer of last resort for those unable to provide for themselves. The opposite view is that the government should take the lead in ensuring comprehensive care for all disabled older people, regardless of financial need, by providing comprehensive, compulsory social insurance. In this view, there is little or no role for the private sector. Between these polar positions, many combinations of public and private responsibility are possible.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทคัดย่อวิธีที่ประเทศมีการจัดหาเงินทุนและการส่งมอบการดูแลระยะยาวคือดีในความต้องการของการปฏิรูป ตัวเลือกหลักสำหรับการเปลี่ยนแปลงมีประกันเอกชนเปลี่ยนแปลง Medicaid และ 110 ออกจากบ้าน NURSJNG ถึงบ้านการดูแลประชาชนการประกันการดูแลระยะยาว บทความนี้ใช้ Brookings-ICE การดูแลระยะยาวการเงินรุ่นในการประเมินแต่ละตัวเลือกเหล่านี้ในแง่ของความสามารถในการจ่ายและการกระจายของผลประโยชน์และความสามารถในการลดภัยพิบัติค่าใช้จ่ายออกจากกระเป๋า ตราบใดที่ประกันเอกชนมีวัตถุประสงค์ที่ผู้สูงอายุส่วนแบ่งการตลาดและความสามารถในการจัดหาเงินทุนการดูแลระยะยาวจะยังคง จำกัด scverely Affordability เป็นปัญหาสำคัญ ขายให้แก่บุคคลที่อายุน้อยกว่าจะแก้ปัญหาการจ่าย แต่การตลาดเป็นเรื่องยากมาก Medicaid เปิดเสรีจะช่วยแก้ปัญหาของการดูแลระยะยาว แต่มีการสนับสนุนจากประชาชนเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับโปรแกรมวิธีการทดสอบ สุดท้าย universalistic โปรแกรมการประกันประชาชนทำดีในการประชุมเป้าหมายของการปฏิรูปการดูแลระยะยาว แต่ทุกโปรแกรมประกันสังคมมีราคาแพงและดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ในทางการเมืองในสภาพแวดล้อมทางการเมืองในปัจจุบัน วิธีที่ประเทศมีการจัดหาเงินทุนและการส่งมอบการดูแลระยะยาวคือดีในความต้องการของการปฏิรูป ไม่มีส่วนอื่น ๆ ของระบบการดูแลสุขภาพสร้างความไม่พอใจหลงใหลมากที่สุดเท่าที่จะดูแลระยะยาว ที่เป็นหัวใจของปัญหาคือการขาดวิธีการที่น่าพอใจใด ๆ ที่จะช่วยให้ผู้คนและคาดว่าจะจ่ายสำหรับการดูแลระยะยาว พบผู้สูงอายุผู้พิการมักจะสร้างความประหลาดใจของพวกเขาที่ค่าใช้จ่ายในการดูแลบ้านพยาบาลและที่บ้านจะไม่ครอบคลุมเท่าที่สำคัญใด ๆ โดยเมดิแคร์หรือประกันเอกชน แต่พวกเขาต้องพึ่งพาเงินฝากออมทรัพย์ของตัวเองหรือความล้มเหลวที่จะหันไปสวัสดิการในรูปแบบของโครงการประกันสุขภาพ มีค่าใช้จ่ายเฉลี่ยของชาติ $ 40,000 ต่อปีสำหรับการพยาบาลการดูแลบ้านดูแลระยะยาวเป็นสาเหตุของภัยพิบัติออกจากกระเป๋าของค่าใช้จ่ายในการดูแลสุขภาพสำหรับผู้สูงอายุ นอกจากนี้แม้จะมีการตั้งค่าที่แข็งแกร่งของผู้พิการสำหรับบ้านและบริการชุมชนตามการจัดหาเงินทุนในปัจจุบันเป็นอย่างมากเบ้ต่อการดูแลในบ้านพยาบาล ในขณะที่การอภิปรายเรื่องการปฏิรูปการดูแลในระยะยาวมีหลายแง่มุมก็เป็นหลักอาร์กิวเมนต์มากกว่าบุญญาติของเอกชนเมื่อเทียบกับวิธีการที่ภาคสาธารณะ ความแตกต่างมากกว่าวิธีการสำคัญมากที่จะใส่ในแต่ละภาคส่วนหนึ่งขึ้นอยู่กับค่าที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าโดยตรงหรือรู้แจ้งเห็นจริง บางคนเชื่อว่าความรับผิดชอบหลักในการดูแลผู้สูงอายุเป็นกับบุคคลและครอบครัวของพวกเขาและรัฐบาลว่าควรจะทำหน้าที่เพียงเป็นผู้สั่งจ่ายสุดท้ายสำหรับผู้ที่ไม่สามารถให้สำหรับตัวเอง มุมมองตรงข้ามคือการที่รัฐบาลควรนำในการสร้างความมั่นใจในการดูแลที่ครอบคลุมสำหรับผู้พิการผู้สูงอายุโดยไม่คำนึงถึงความต้องการทางการเงินโดยการให้ครอบคลุมการประกันสังคมภาคบังคับ ในมุมมองนี้มีบทบาทน้อยหรือไม่มีเลยสำหรับภาคเอกชน ระหว่างตำแหน่งขั้วโลกเหล่านี้หลายการรวมกันของความรับผิดชอบของภาครัฐและเอกชนที่เป็นไปได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นามธรรม
ทางประเทศมีการจัดหาเงินทุนและการดูแลระยะยาวไม่ดีในความต้องการของการปฏิรูป ตัวเลือกหลักสำหรับการเปลี่ยนแปลงเป็นประกัน ส่วนการ Medicaid และ 110 จาก nursjng บ้านดูแลบ้านสาธารณะระยะยาวดูแลประกัน บทความนี้ใช้แบบจำลองทางการเงิน Brookings น้ำแข็งดูแลระยะยาวเพื่อประเมินแต่ละตัวเลือกเหล่านี้ในแง่ของความประหยัดประโยชน์ของการกระจาย และความสามารถในการลดรุนแรงออกจากค่าใช้จ่ายในกระเป๋า ตราบใดที่การประกันภัยส่วนบุคคลมีจุดมุ่งหมายเพื่อผู้สูงอายุ การเจาะตลาด และความสามารถในการดูแลระยะยาว การเงินจะยังคง scverely จำกัด ถือเป็นปัญหาใหญ่ ขายให้น้องคนไดสามารถแก้ปัญหา แต่การตลาดจะยากมากเปิดโครงการประกันสุขภาพของรัฐบาลจะช่วยแก้ปัญหาของการดูแลระยะยาว แต่มีน้อย ประชาชนสนับสนุนสำหรับวิธีการทดสอบโปรแกรม สุดท้าย โปรแกรมประกันภัยสาธารณะ universalistic ทำได้ดีในการประชุมเป้าหมายของการปฏิรูปการดูแลระยะยาว แต่โปรแกรมการประกันสังคมทั้งหมด มีราคาแพง และดูที่การเมืองในระบบการเมืองปัจจุบันทางเนชั่นมีการจัดหาเงินทุนและการดูแลระยะยาวไม่ดีในความต้องการของการปฏิรูป ไม่มีส่วนอื่น ๆของระบบการดูแลสุขภาพสร้างมากหลงใหลไม่พอใจเช่นเดียวกับการดูแลระยะยาว ที่เป็นหัวใจของปัญหาคือการขาดใด ๆวิธีที่จะช่วยให้ผู้คนและน่าพอใจคาดว่าจะจ่ายสำหรับการดูแลระยะยาว คนพิการ ผู้สูงอายุ พบว่า มักจะแปลกใจของพวกเขาว่า ค่าใช้จ่ายในบ้านพยาบาลและดูแลบ้านไม่ได้ครอบคลุมใด ๆอย่างมีนัยสำคัญขอบเขตโดย Medicare หรือประกันชีวิตส่วนบุคคล แทน พวกเขาต้องพึ่งพาเงินออมของตัวเองหรือล้มเหลวที่เปิดให้สวัสดิการในรูปแบบของ Medicaid . ที่แห่งชาติค่าใช้จ่ายเฉลี่ยของ $ 40 , 000 ต่อปีสำหรับการดูแลบ้านพยาบาล , การดูแลระยะยาวคือสาเหตุของภัยพิบัติจากค่าใช้จ่ายในการดูแลสุขภาพกระเป๋าสําหรับผู้สูงอายุนอกจากนี้ แม้จะมีความต้องการที่แข็งแกร่งของคนพิการสำหรับบ้านและบริการชุมชน ปัจจุบันมีการบิดเบือนต่อการดูแลในบ้านพยาบาล ในขณะที่การอภิปรายผ่านการปฏิรูปการดูแลระยะยาวมีหลายแง่มุม มันเป็นหลักอาร์กิวเมนต์มากกว่าญาติบุญของเอกชนกับภาครัฐแนวความแตกต่างมากกว่าเน้นเท่าไหร่ที่จะใส่ในแต่ละภาคส่วน ขึ้นอยู่กับคุณค่าที่ไม่สามารถโดยตรงพิสูจน์หรือหักล้าง บางคนเชื่อว่ามีความรับผิดชอบในการดูแลผู้สูงอายุที่อยู่กับแต่ละบุคคลและครอบครัวของพวกเขา และว่า รัฐบาลควรทำหน้าที่เป็นเพียงผู้ของรีสอร์ทสุดท้ายสำหรับผู้ที่ไม่สามารถให้ตัวเองมุมมองที่ตรงข้ามคือรัฐบาลควรเป็นผู้นำในการดูแลให้ครอบคลุมทุกแก่คนพิการ โดยไม่คำนึงถึงความต้องการทางการเงินโดยการให้ครอบคลุมการประกันสังคมภาคบังคับ ในมุมมองนี้ ยังมีบทบาทน้อยหรือไม่มีเลยสำหรับภาคเอกชน ระหว่าง ตำแหน่งขั้วเหล่านี้รวมหลายของสาธารณะและความรับผิดชอบส่วนตัว

ก็เป็นไปได้