Villagers in Ban Phrag district hav

Villagers in Ban Phrag district have always believed in asking for rain. In any year, when their land was dry, people gathered and paraded around the village with a cat called Nang Maew in Thai. Most villagers have been familiar with this custom since they were young. Their ancestors have done this from generation to generation because farming depends on the natural rain.

Grandma Pruang Singhaphan, aged 120 years, lives at Moo 2, Sam Phra Niang Sub-district , Ban Phrag district, Phranakho Si Ayutthaya. She said that her family moved here after the World War. Her mother's name is Plang Luphak. She died in 2505 B.E at the age of 105 years. It is said that Hae Nang Maew has been as old custom that villagers in Ban Phrag have practiced for hundreds of years. Her mother used to join and sing in the procession of Hae Nang Maew when there wasn't much rain. Most villagers joined the procession. After that, it usually rained. However, now it does not rain as much as in ancient times.

The Hae Nang Maew Custom was held in the fifth and sixth month of the lunar month, especially when it didn't rain. The procession consists of : two people carrying a female cat that is afraid of water that is easily frightened and often cries; people carrying food given as a gift; dancers; a khig (sacred thing); and singers with long drums. They always sing “Nang Maew Khor Fon Song (a cat asking for rain), dance and play the drums joyfully around the village. Some people throw water to the procession, but not on the cat. They also give rice, grilled fish, salty fish, boiled eggs, money, etc. The grilled fish is for the cat people eat the rest while walking and dancing. Rice, onion and garlic are offered to the monks. They also buy plates and bowls and bring them to the temple.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชาวบ้านในย่านบ้าน Phrag มีเชื่อเสมอในการขอฝน ปี เมื่อที่ดินแห้ง ผู้รวบรวม และ paraded รอบหมู่บ้านกับแมวเรียกนางแมวในภาษาไทย ชาวบ้านส่วนใหญ่มีความคุ้นเคยกับประเพณีนี้ตั้งแต่พวกหนุ่ม บรรพบุรุษได้กระทำนี้จากรุ่นสู่รุ่น เพราะนาขึ้นอยู่กับฝนธรรมชาติคุณยาย Pruang Singhaphan อายุ 120 ปี อาศัยอยู่ที่หมู่ 2 สามพระเนียงตำบล อำเภอบ้าน Phrag, Phranakho อยุธยา เธอบอกว่า ครอบครัวของเธอย้ายที่นี่หลังจากสงครามโลกครั้ง ชื่อของแม่ของเธอคือ Plang Luphak ตายใน 2505 B.E อายุ 105 ปี มีกล่าวว่า แฮนางแมวแล้วเป็นประเพณีเก่าที่ชาวบ้านในบ้าน Phrag มีประสบการณ์หลายร้อยปี แม่ของเธอใช้ การร่วมขบวนแหนางแมวร้องเพลงเมื่อไม่มีฝนตกมาก ชาวบ้านส่วนใหญ่เข้าร่วมขบวน หลังจากนั้น โดยปกติฝนตก อย่างไรก็ตาม นี้ไม่ฝนเท่าในสมัยโบราณแหนังแม้วเองจัดขึ้นในเดือนห้า และหกค่ำเดือน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อไม่ได้ฝนตก ขบวนประกอบด้วย: คนสองคนแบกนางแมวที่กลัวน้ำที่ง่ายกลัว และทุกคนได้ ยินบ่อย คนดำเนินให้เป็นของขวัญ อาหาร นักเต้น khig (สิ่งศักดิ์สิทธิ์); และนักร้องกับกลองยาว พวกเขามักจะร้องเพลง "นางแมวขอฝนเพลง (แมวขอฝน), เต้นรำ และเล่นกลอง joyfully รอบหมู่บ้าน บางคนโยนน้ำขบวน แต่ไม่ เกี่ยวกับแมว พวกเขายังให้ข้าว ปลาย่าง ปลาเค็ม ต้มไข่ เงิน ฯลฯ ปลาย่างนั้นสำหรับคนที่แมวกินเหลือในขณะที่เดิน และเต้นรำ ข้าว หัวหอม และกระเทียมจะนำเสนอให้คณะสงฆ์ นอกจากนี้พวกเขายังซื้อจานและชาม และนำพวกเขาไปวัด

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชาวบ้านในเขตบ้าน Phrag มีความเชื่อเสมอในการขอฝน ในปีใด ๆ เมื่อที่ดินของพวกเขาแห้งคนรวมตัวกันและแห่รอบหมู่บ้านแมวที่เรียกว่านางแมวในไทย ชาวบ้านส่วนใหญ่ได้รับคุ้นเคยกับประเพณีนี้ตั้งแต่พวกเขายังเด็ก บรรพบุรุษของพวกเขาได้กระทำนี้จากรุ่นสู่รุ่นเพราะการเลี้ยงขึ้นอยู่กับฝนธรรมชาติ. ยาย Pruang สิงหอายุ 120 ปีอาศัยอยู่ที่หมู่ที่ 2 แซมพระเนียงตำบลบ้านอำเภอ Phrag, Phranakho พระนครศรีอยุธยา เธอบอกว่าครอบครัวของเธอย้ายมาที่นี่หลังสงครามโลก ชื่อแม่ของเธอเป็นปลัง Luphak เธอเสียชีวิตใน พ.ศ. 2505 เมื่ออายุได้ 105 ปีที่ผ่านมา ว่ากันว่าแฮนางแมวได้รับเป็นที่กำหนดเองเก่าที่ชาวบ้านในบ้าน Phrag มีประสบการณ์มานับร้อยปี แม่ของเธอที่ใช้ในการเข้าร่วมและร้องเพลงในขบวนแห่นางแมวเมื่อมีฝนตกก็ไม่ได้มาก ชาวบ้านส่วนใหญ่ได้เข้าร่วมขบวน หลังจากนั้นก็มักจะฝนตก แต่ตอนนี้ก็ไม่ได้มีฝนตกมากที่สุดเท่าที่ในสมัยโบราณ. นางเฮแมวที่กำหนดเองได้รับการจัดขึ้นในเดือนที่ห้าและหกของเดือนจันทรคติโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อฝนก็ไม่ตก ขบวนประกอบด้วยคนสองคนถือแมวเพศหญิงที่มีความกลัวของน้ำที่เป็นได้อย่างง่ายดายและมักจะกลัวร้องไห้; คนแบกอาหารมอบเป็นของขวัญได้; นักเต้น; khig (สิ่งศักดิ์สิทธิ์); และนักร้องที่มีกลองยาว พวกเขามักจะร้องเพลง "นางแมวขฝนเพลง (แมวขอฝน) การเต้นรำและการเล่นกลองอย่างสนุกสนานรอบ ๆ หมู่บ้าน บางคนโยนน้ำขบวน แต่ไม่ได้อยู่ในแมว พวกเขายังให้ข้าวปลาย่างปลาเค็มไข่ต้มเงิน ฯลฯ ปลาย่างเป็นที่สำหรับคนที่แมวกินส่วนที่เหลือในขณะที่เดินและการเต้นรำ ข้าวหอมและกระเทียมมีการเสนอให้พระสงฆ์ พวกเขายังซื้อจานชามและนำพวกเขาไปที่วัด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ชาวบ้านในตำบลบ้าน phrag เชื่อในการขอให้ฝนตก ในแต่ละปี เมื่อแผ่นดินแห้ง ประชาชนรวมตัวกันและแห่รอบหมู่บ้านกับแมวเรียกนางแมวในไทย ชาวบ้านส่วนใหญ่จะคุ้นเคยกับประเพณีนี้มาตั้งแต่พวกเขาเป็นเด็ก บรรพบุรุษของพวกเขาได้ทำนี้จากรุ่นสู่รุ่น เพราะการเลี้ยงขึ้นอยู่กับฝนธรรมชาติ .

คุณยาย pruang พิมพ์พิริยกุล อายุ 120 ปี อยู่หมู่ 2 แซม พระเนียง ต. บ้าน phrag phranakho อำเภอพระนครศรีอยุธยา เธอบอกว่า ครอบครัวของเธอย้ายมาหลังสงครามโลก แม่ของเธอชื่อพลง luphak . เธอเสียชีวิตในปี 2505 B.E . อายุ 105 ปี มันบอกว่าแฮนางแมวได้เช่นเดิม เอง ว่า ชาวบ้านในบ้าน phrag ซ้อมกันมาเป็นเวลาหลายร้อยปีแม่ของเธอเคยร่วมร้องเพลงในขบวนแห่นางแมว เมื่อไม่มีฝนครับ ชาวบ้านส่วนใหญ่เข้าร่วมขบวนแห่ . หลังจากนั้น มันมักจะตก . แต่ตอนนี้มันไม่ได้ฝนตกมากในสมัยโบราณ

แห่นางแมวเองจัดขึ้นในห้าและหกเดือนของเดือนทางจันทรคติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมันไม่ได้ฝนตก ขบวนประกอบด้วย2 คนแบกแมวตัวเมียที่กลัวน้ำที่ตกใจง่าย และมักจะร้องไห้ คนแบกอาหารเป็นของขวัญ ; เต้นรำ ; khig ( แบต ) และนักร้องกับกลอง พวกเขามักจะร้องเพลง " นางแมวขอฟ้อนเพลง ( แมวถามฝน ) , เต้นและตีกลองอย่างสนุกสนาน รอบๆ หมู่บ้าน บางคนโยนน้ำขบวน แต่ไม่ใช่แมวพวกเขายังให้ข้าว ย่าง ปลาเค็ม ปลา ไข่ต้ม เงิน ฯลฯ ปลาย่างให้แมวกินคนส่วนที่เหลือในขณะที่เดินและเต้นรำ ข้าว หอม กระเทียม มีให้กับพระสงฆ์ พวกเขายังซื้อจาน ชาม และนำพวกเขาไปยังวิหาร