Ecological theory of illegal exprop

Ecological theory of illegal expropriation

In a series of papers, Lawrence Cohen and colleagues (see Cohen and Machalek) offer an ecological theory of illegal expropriation. This theory is consistent with the neoclassical assumption that the frequency of a behavior, including an illegal one, typically reflects its ability to satisfy people's preferences; however, an ecological approach to crime differs from the neoclassical perspective in two key ways. First, it does not assume that people necessarily know the benefits of behaviors before they act. Instead, it assumes that actions can have unintended positive results, consequences that encourage people to repeat their actions. Thus, people's behavioral choices do not necessarily reflect rational calculations based on complete information, nor are their behaviors always directed toward their most valued preference. Second, Cohen and Machalek's theory differs from the neoclassical approach in that it explicitly treats behaviors as strategies that are influenced by the actions of others. A strategy is simply a set of behaviors that yield benefits, whether the benefits were intended or not; the greater the benefits a strategy provides, the more likely that it will be repeated and proliferate within and across populations.

Drawing on behavioral biology and earlier work on routine activity theory (Cohen and Felson), Cohen and Machalek argue that expropriation is just one of many strategies that people can follow. They define illegal expropriation as a process whereby individuals or groups use coercion, deception, or stealth to usurp material resources or services from others. People may use an illegal expropriation strategy for a variety of reasons; however, they are most likely to continue to employ such a strategy because of its success. Likewise, others are most likely to adopt or copy an illegal expropriation strategy when they observe, or acquire knowledge about, its success. Note, however, that people often choose strategies impulsively, and can select one that is suboptimal. Thus, choosing an expropriative crime strategy may be inconsistent with a person's best interests.

The success of an expropriative strategy has two dimensions: the extent to which it provides valued returns for those who use it and the extent to which it proliferates in a group or population. Several characteristics influence a strategy's success: how it is executed, how it responds to the defensive counter-strategies of victims, and the manner in which it spreads. A strategy is most likely to succeed when it is (1) cryptic, (2) deceptive, (3) bold, (4) surprising, (5) evasive, (6) resistant, (7) mobile, (8) mutable, and/or (9) stimulating. A cryptic strategy is not detected by the victim until after the expropriation occurs (e.g., embezzlement). A deceptive strategy is one that is detected, but the victim interprets the strategy as benevolent or innocuous (e.g., a confidence game). In other contexts, a strategy may be more effective when it is bold; that is, it over-powers the victim (e.g., robbery). A bold strategy is often more efficient if it involves the element of surprise (e.g., highjacking). A strategy that is evasive moves easily from location to location, thereby avoiding or neutralizing victim recognition or retaliation (e.g., con games and telephone sales frauds) whereas a resistant strategy is impervious to victim retaliations (e.g., extortion or gang crime). A mobile strategy spreads easily: it can be transmitted from one person to another and can migrate from one group or population to another (e.g., computer crimes). A strategy that is mutable adapts to accommodate changing victim counter strategies, as well as to cultural and social transformations (e.g., the addition of alarm deactivation skills to a car theft strategy). Finally, a strategy that is stimulating or exciting may also proliferate because of the pleasure it provides (e.g., the thrill of shoplifting).

Several factors external to a strategy also effect its likelihood of success. For example, expropriative strategies may become ineffective in situations where the number of expropriators exceeds the number of producers, or when past victimizations educate people against further victimizations. Thus, the extent to which an expropriative strategy is used and is successful is the result of a dynamic process that involves the past and current experiences of exploiters and producers, and the nature of the social, cultural, and material world in which they live.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทฤษฎีนิเวศวิทยาของผิดกฎหมายเวนคืนในชุดของเอกสาร ลอว์เรนซ์โคเฮนและเพื่อนร่วมงาน (ดูโคเฮนและ Machalek) เสนอทฤษฎีระบบนิเวศของผิดกฎหมายเวนคืน ทฤษฎีนี้ไม่สอดคล้องกับสมมติฐานนีโอคลาสสิว่า ความถี่ของลักษณะการทำงาน รวมถึงการผิดกฎหมาย สะท้อนถึงความสามารถในการกำหนดลักษณะของคน ตอบสนองโดยทั่วไป อย่างไรก็ตาม แนวทางนิเวศวิทยากับอาชญากรรมแตกต่างจากมุมมองของนีโอคลาสสิคีย์สองวิธี ครั้งแรก มันไม่คิดว่า คนจำเป็นต้องรู้ประโยชน์ของพฤติกรรมก่อนที่พวกเขาทำหน้าที่ แทน มันสันนิษฐานว่า การดำเนินการสามารถมีผลบวกไม่ได้ตั้งใจ ผลที่กระตุ้นให้เกิดการทำซ้ำการดำเนินการของ ดังนั้น เลือกพฤติกรรมของคนไม่จำเป็นต้องแสดงเหตุผลคำนวณตามข้อมูลสมบูรณ์ หรือมีการทำงานเสมอโดยตรงไปยังการตั้งค่ามูลค่ามากที่สุด ที่สอง โคเฮนและของ Machalek ทฤษฎีแตกต่างจากแนวทางนีโอคลาสสิในที่มันถือว่าพฤติกรรมเป็นกลยุทธ์ที่ได้รับอิทธิพลจากการกระทำของผู้อื่นอย่างชัดเจน กลยุทธ์เป็นชุดของพฤติกรรมที่ให้ผลประโยชน์ เพียงว่าประโยชน์มีเจตนา หรือ ไม่ ยิ่งประโยชน์กลยุทธ์ให้ ที่มีแนวโน้มที่จะถูกทำซ้ำ และขยายพันธุ์ภายใน และ ข้ามประชากรวาดในชีววิทยาพฤติกรรมและก่อนหน้างานในกิจกรรมประจำวันทฤษฎี (โคเฮนและ Felson), โคเฮนและ Machalek เถียงที่เวนคืนเป็นเพียงหนึ่งในหลาย ๆ กลยุทธ์ที่ผู้คนสามารถทำตาม พวกเขาสามารถกำหนดกฎหมายเวนคืนเป็นกระบวนการโดยบุคคลหรือกลุ่มบุคคลใช้บังคับ หลอกลวง หรือชิงทรัพย์เพื่อแย่งชิงทรัพยากรวัสดุหรือบริการจากผู้อื่น บุคคลอาจใช้กลยุทธ์การเวนคืนไม่ถูกต้องสำหรับหลากหลายเหตุผล อย่างไรก็ตาม พวกเขามักมีการใช้กลยุทธ์ดังกล่าวเนื่องจากประสบความสำเร็จ ทำนองเดียวกัน คนอื่น ๆ มักมีการนำมาใช้ หรือคัดลอกกลยุทธ์การเวนคืนไม่ถูกต้องเมื่อพวกเขาสังเกต หรือได้รับความรู้เกี่ยวกับ ความสำเร็จ หมายเหตุ อย่างไรก็ตาม ที่คนมักจะเลือกกลยุทธ์ impulsively และสามารถเลือกที่สภาพ ดังนั้น เลือกกลยุทธ์ expropriative อาชญากรรมอาจไม่สอดคล้องกับผลประโยชน์ของบุคคลความสำเร็จของกลยุทธ์ expropriative มีสองมิติ: ขอบเขตซึ่งจะให้ผลตอบแทนให้สำหรับผู้ที่ใช้และขอบเขตที่มันอาหารลดลงในกลุ่มหรือประชากร หลายลักษณะมีอิทธิพลต่อความสำเร็จของกลยุทธ์: วิธีใช้งาน วิธีตอบคำถามกลยุทธ์การปราบปรามป้องกันของเหยื่อ และลักษณะที่สามารถกระจาย กลยุทธ์เป็นส่วนใหญ่มักจะประสบความสำเร็จเมื่อ (1) ลับ, (2) หลอกลวง, (3) ตัวหนา, (4) แปลกใจ, (5) ว่า, (6) ทน โทรศัพท์มือถือ (7), (8) mutable หรือ (9) กระตุ้น กลยุทธ์ลับไม่พบ โดยเหยื่อจนกว่าหลังจากเกิดการเวนคืน (เช่น ยักยอก) กลยุทธ์การหลอกลวงเป็นสิ่งที่ตรวจพบ แต่เหยื่อแปลกลยุทธ์อัน หรือ innocuous (เช่น เกมมั่นใจ) ในบริบทอื่น ๆ กลยุทธ์อาจมีประสิทธิภาพมากขึ้นเมื่อมันหนา คือ เกินอำนาจผู้เสียหาย (เช่น ปล้น) กลยุทธ์เป็นตัวหนาคือมักจะมีประสิทธิภาพถ้าเกี่ยวข้องกับองค์ประกอบของความประหลาดใจ (เช่น highjacking) กลยุทธ์ที่ว่าย้ายได้อย่างง่ายดายจากสถาน จึงช่วยหลีกเลี่ยง หรือขจัดการรู้เหยื่อหรือตอบโต้ (เช่น เกมคอนและหลอกลวงขายโทรศัพท์) ในขณะที่กลยุทธ์ทนเป็นเข้าไม่ให้เหยื่อ retaliations (เช่น กรรโชกหรือแก๊งอาชญากรรม) กลยุทธ์เคลื่อนที่แพร่กระจายได้ง่าย: สามารถส่งจากบุคคลหนึ่งไปยังอีก และสามารถโยกย้ายจากประชากรหรือกลุ่มหนึ่งไปยังอีก (เช่น อาชญากรรมคอมพิวเตอร์) กลยุทธ์ที่ไม่แน่นอนปรับเพื่อรองรับการเปลี่ยนเหยื่อนับกลยุทธ์ เช่นเพื่อเปลี่ยนแปลงสังคม และวัฒนธรรม (เช่น การเพิ่มทักษะปิดปลุกกลยุทธ์โจรกรรมรถ) ในที่สุด กลยุทธ์ที่กระตุ้น หรือตื่นเต้นอาจยังหาเนื่องจากมีความสุข (เช่น ความตื่นเต้นของขโมย)ปัจจัยภายนอกเป็นกลยุทธ์ที่หลายยังผลของโอกาสของความสำเร็จ เช่น expropriative กลยุทธ์อาจไม่ได้ผลในกรณีที่จำนวน expropriators เกินจำนวน ของผู้ผลิต หรือ เมื่อ victimizations ที่ผ่านมาให้ความรู้แก่คนกับ victimizations เพิ่มเติม ดังนั้น ในกรณีที่ใช้กลยุทธ์ expropriative และประสบความสำเร็จเป็นผลของกระบวนการแบบไดนามิกที่เกี่ยวข้องกับในอดีต และประสบการณ์ปัจจุบันผู้ล่วงละเมิด และผู้ผลิต และธรรมชาติของสังคม วัฒนธรรม และโลกวัสดุที่พวกเขาอาศัย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทฤษฎีระบบนิเวศของการเวนคืนที่ผิดกฎหมายในชุดของเอกสารอเรนซ์โคเฮนและเพื่อนร่วมงาน (ดูโคเฮนและ Machalek) เสนอทฤษฎีระบบนิเวศของการเวนคืนที่ผิดกฎหมาย ทฤษฎีนี้มีความสอดคล้องกับสมมติฐานที่นีโอคลาสสิว่าความถี่ของพฤติกรรมรวมทั้งคนหนึ่งที่ผิดกฎหมายมักจะสะท้อนให้เห็นถึงความสามารถในการที่จะตอบสนองการตั้งค่าของผู้คน; แต่วิธีการของระบบนิเวศกับอาชญากรรมที่แตกต่างจากมุมมองของนีโอคลาสสิในสองวิธีที่สำคัญ ครั้งแรกก็ไม่ได้คิดว่าคนที่จำเป็นต้องรู้ประโยชน์ของพฤติกรรมก่อนที่พวกเขาทำหน้าที่ แต่มันอยู่บนสมมติฐานว่าการกระทำสามารถมีผลในเชิงบวกที่ไม่ได้ตั้งใจผลกระทบที่ส่งเสริมให้คนที่จะทำซ้ำการกระทำของตน ดังนั้นทางเลือกของผู้คนเกี่ยวกับพฤติกรรมไม่จำเป็นต้องสะท้อนการคำนวณที่มีเหตุผลบนพื้นฐานของข้อมูลที่สมบูรณ์หรือเป็นพฤติกรรมของพวกเขามักจะมุ่งไปที่การตั้งค่ามีมูลค่ามากที่สุดของพวกเขา ประการที่สองโคเฮนและ Machalek ทฤษฎีแตกต่างจากวิธีการที่นีโอคลาสสิในการที่จะปฏิบัติอย่างชัดเจนพฤติกรรมเป็นกลยุทธ์ที่ได้รับอิทธิพลจากการกระทำของคนอื่น ๆ กลยุทธ์เป็นเพียงชุดของพฤติกรรมที่ผลประโยชน์ไม่ว่าจะเป็นผลประโยชน์ที่มีเจตนาหรือไม่; มากขึ้นผลประโยชน์กลยุทธ์ให้มีโอกาสมากขึ้นว่ามันจะต้องทำซ้ำและเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วภายในและระหว่างประชากร. การวาดภาพบนชีววิทยาพฤติกรรมและการทำงานก่อนหน้านี้เกี่ยวกับทฤษฎีกิจกรรมประจำ (โคเฮนและ Felson) โคเฮนและ Machalek ยืนยันว่าการเวนคืนเป็นเพียงหนึ่งใน กลยุทธ์หลายอย่างที่ผู้คนสามารถทำตาม พวกเขากำหนดเวนคืนที่ผิดกฎหมายเป็นกระบวนการโดยบุคคลหรือกลุ่มใช้บังคับขู่เข็ญหลอกลวงหรือการลักลอบที่จะแย่งชิงทรัพยากรวัสดุหรือบริการจากคนอื่น ๆ คนอาจจะใช้กลยุทธ์การเวนคืนผิดกฎหมายสำหรับหลากหลายเหตุผล; แต่พวกเขามีแนวโน้มที่จะยังคงที่จะใช้กลยุทธ์ดังกล่าวเพราะความสำเร็จของ ในทำนองเดียวกันคนอื่น ๆ มีแนวโน้มที่จะนำมาใช้หรือคัดลอกกลยุทธ์การเวนคืนที่ผิดกฎหมายเมื่อพวกเขาสังเกตเห็นหรือได้รับความรู้เกี่ยวกับความสำเร็จของ แต่โปรดทราบว่าผู้คนมักจะเลือกกลยุทธ์คึกและสามารถเลือกหนึ่งที่ก่อให้เกิดผลลัพธ์ ดังนั้นการเลือกกลยุทธ์อาชญากรรม Expropriative อาจจะไม่สอดคล้องกับผลประโยชน์ที่ดีที่สุดของคน. ความสำเร็จของกลยุทธ์การ Expropriative มีสองขนาด: ขอบเขตที่จะให้ผลตอบแทนที่มีมูลค่าสำหรับผู้ที่ใช้มันและขอบเขตที่มัน proliferates ในกลุ่มหรือ ประชากร. หลายลักษณะมีอิทธิพลต่อความสำเร็จของกลยุทธ์ของ: วิธีการที่จะดำเนินการวิธีการที่จะตอบสนองต่อการป้องกันเคาน์เตอร์กลยุทธ์ของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อและลักษณะที่มันแพร่กระจาย กลยุทธ์มีแนวโน้มที่จะประสบความสำเร็จเมื่อมันเป็น (1) ความลับ (2) หลอกลวง (3) หนา (4) น่าแปลกใจ (5) ข้อแก้ตัว (6) ทน (7) มือถือ (8) ไม่แน่นอน และ / หรือ (9) การกระตุ้น กลยุทธ์ที่คลุมเครือไม่ได้ตรวจพบเหยื่อจนกระทั่งหลังจากการเวนคืนเกิดขึ้น (เช่นการฉ้อฉล) กลยุทธ์การหลอกลวงเป็นหนึ่งที่มีการตรวจพบ แต่เหยื่อตีความกลยุทธ์ที่เป็นเมตตาหรืออันตราย (เช่นเกมที่ความเชื่อมั่น) ในบริบทอื่น ๆ กลยุทธ์อาจจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นเมื่อมันเป็นหนา; นั่นคือมันเกินอำนาจเหยื่อ (เช่นการโจรกรรม) กลยุทธ์หนามักจะมีประสิทธิภาพมากขึ้นถ้ามันเกี่ยวข้องกับองค์ประกอบของความประหลาดใจ (เช่น highjacking) กลยุทธ์ที่มีการเคลื่อนไหวข้อแก้ตัวได้อย่างง่ายดายจากที่ตั้งไปยังสถานที่ดังนั้นการหลีกเลี่ยงหรือการรับรู้ neutralizing เหยื่อหรือการตอบโต้ (เช่นเกม con และหลอกลวงขายโทรศัพท์) ในขณะที่กลยุทธ์การทนเป็นไม่อนุญาตให้ตอบโต้เหยื่อ (เช่นกรรโชกหรือแก๊งอาชญากรรม) กลยุทธ์มือถือกระจายได้อย่างง่ายดาย: ก็สามารถติดต่อจากคนหนึ่งไปยังอีกและสามารถย้ายจากที่หนึ่งหรือกลุ่มประชากรอื่น (เช่นอาชญากรรมคอมพิวเตอร์) กลยุทธ์ที่มีความไม่แน่นอนปรับเพื่อรองรับการเปลี่ยนแปลงกลยุทธ์เหยื่อเคาน์เตอร์เช่นเดียวกับการเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรมและสังคม (เช่นการเพิ่มของทักษะปลุกเสื่อมกลยุทธ์การโจรกรรมรถ) สุดท้ายกลยุทธ์ที่กระตุ้นหรือน่าตื่นเต้นอาจแพร่หลายเพราะความสุขที่จะให้ (เช่นความตื่นเต้นของการขโมย) ที่. มีหลายปัจจัยภายนอกกับกลยุทธ์ที่ยังมีผลกระทบต่อความน่าจะเป็นของความสำเร็จ ยกตัวอย่างเช่นกลยุทธ์ Expropriative อาจจะกลายเป็นไม่ได้ผลในกรณีที่จำนวน expropriators เกินกว่าจำนวนของผู้ผลิตหรือเมื่อ victimizations ที่ผ่านมาการศึกษาแก่ประชาชนกับ victimizations เพิ่มเติม ดังนั้นขอบเขตที่กลยุทธ์ Expropriative ถูกนำมาใช้และประสบความสำเร็จเป็นผลมาจากกระบวนการพลวัตที่เกี่ยวข้องกับในอดีตและปัจจุบันของ exploiters ประสบการณ์และผู้ผลิตและธรรมชาติของสังคมวัฒนธรรมและวัสดุโลกที่พวกเขาอาศัยอยู่