Advertisers spend millions of pound

Advertisers spend millions of pounds every year on television
adverts designed to enhance recognition of and preference for a
target brand. Various studies have explored the powerful ability
that adverts have to change one’s autobiographical memory for a
past event. Braun, Ellis, and Loftus (2002) demonstrated that when
participants watched an advert for Disney in which it was suggested
that they had shaken hands with a non-Disney character
(Bugs Bunny) or a Disney character who post-dated their childhood
(Ariel, The Little Mermaid), this increased their confidence that
these impossible events had indeed happened to them as children.
More recently, Rajagopal and Montgomery (2011) demonstrated
the ‘false experience effect’, whereby being exposed to a high
imagery advert for a fictitious product variant of a real brand (e.g.,
Dial Natural soap) increases the likelihood that participants will
falsely believe they have tried the non-existent product and that
this is accompanied by a similar increase in favourable ratings as

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้โฆษณาใช้ล้านปอนด์ทุกปีบนโทรทัศน์โฆษณาที่ออกแบบมาเพื่อเพิ่มการรับรู้และชื่นชอบในการเป้าหมายแบรนด์ ศึกษาต่าง ๆ ได้สำรวจความมีประสิทธิภาพว่า โฆษณาที่มีการเปลี่ยนแปลงของอัตชีวประวัติหน่วยความจำสำหรับการเหตุการณ์ที่ผ่านมา Braun เอลลิส และลอฟตัส (2002) แสดงว่าเมื่อผู้เข้าร่วมดูการโฆษณาสำหรับดิสนีย์ที่ถูกแนะนำพวกเขาก็เขย่ามือ มีอักขระที่ไม่ใช่ของดิสนีย์(Bugs กระต่าย) หรืออักขระ Disney ที่หลังวันเด็ก(Ariel เดอะลิตเติ้ลเมอร์เมด), เพิ่มความมั่นใจของพวกเขาที่แน่นอนเหตุการณ์เหล่านี้ไม่ได้เกิดไปเป็นเด็กเมื่อเร็ว ๆ นี้ Rajagopal และมอนท์โก (2011) แสดง'ประสบการณ์เท็จผล" โดยการสัมผัสมากถ่ายโฆษณาสำหรับตัวแปรสมมติผลิตภัณฑ์ของแบรนด์ที่แท้จริง (เช่นโอกาสที่ผู้เรียนจะเพิ่มสบู่โทรศัพท์)แอบเชื่อว่า พวกเขาได้ลองผลิตภัณฑ์ไม่มีอยู่และที่นี้เป็นหลักเพิ่มขึ้นคล้ายคลึงกันในการจัดอันดับที่ดีเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้โฆษณาจ่ายล้านปอนด์ทุกปีในโทรทัศน์
โฆษณาที่ออกแบบมาเพื่อเพิ่มการรับรู้ของแบรนด์ และการตั้งค่าสำหรับ
เป้าหมาย การศึกษาต่างๆได้สำรวจความสามารถที่มีประสิทธิภาพ
ที่โฆษณาต้องเปลี่ยนเป็นอัตชีวประวัติหน่วยความจำสำหรับเหตุการณ์ที่ผ่านมา

บราวน์ เอลลิส และลอฟตัส ( 2002 ) พบว่า เมื่อผู้ที่ดูโฆษณาสำหรับ Disney

ซึ่งพบในพวกเขาเขย่ามือกับไม่ใช่ตัวละครดิสนีย์
( Bugs Bunny ) หรือตัวละครดิสนีย์ที่โพสต์ลงวันที่
วัยเด็กของพวกเขา ( แอเรียลเงือกน้อย ) นี้เพิ่มความมั่นใจว่าเหตุการณ์เหล่านี้มีแน่นอน
ไม่ได้เกิดขึ้นกับพวกเขาเป็นเด็ก
เมื่อเร็วๆ นี้ rajagopal มอนโกเมอรี ( 2011 )
' แสดง เท็จ พบผล ' ซึ่งมีการเปิดเผยสูง
ภาพโฆษณาสำหรับตัวแปรผลิตภัณฑ์ปลอมของแบรนด์ที่แท้จริง ( เช่น
โทรสบู่ธรรมชาติ ) เพิ่มโอกาสที่ผู้เข้าร่วมจะ
เท็จเชื่อว่าพวกเขาได้พยายามผลิตภัณฑ์ที่ไม่มีตัวตนและ
นี้มาพร้อมกับเพิ่มที่คล้ายกันในอันดับที่ดี