Objective: The objective of this st

Objective: The objective of this study was to examine the changes in spouses' coping styles that occur in the
first year after a patient's stroke and the influence of these changes on the spouses' psychosocial functioning.
Methods: A total of 211 spouses of patients with stroke were assessed at three different time points using selfreported
questionnaires (at the time of the patient's admission to inpatient rehabilitation, 2 months after
discharge and 1 year poststroke). We used linear mixed-model and multiple linear regression analyses to
analyse the data.
Results: Spouses' use of an active coping style decreased significantly in the first year poststroke. There were
no significant overall changes in the use of a passive coping style. The use of a passive coping style at
admission and increases in passive coping style in the first year poststroke predicted worse psychosocial
functioning 1 year poststroke. The models explained between 32% and 50% of the variance in quality of life,
depressive symptoms and strain.
Conclusion: The present study indicates that spouses' passive coping style is maladaptive poststroke when
used in the acute as well as in the chronic phase. Use of an active coping style decreases in the first year
poststroke, but these decreases do not predict psychosocial outcomes.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัตถุประสงค์: วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือการตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงในคู่สมรส
'รูปแบบการจัดการกับปัญหาที่เกิดขึ้นในปีแรกหลังจากที่จังหวะของผู้ป่วยและมีอิทธิพลต่อการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในคู่สมรสที่เป็น' การทำงานด้านจิตสังคม.
วิธีการ: ทั้งหมด 211 คู่สมรสของผู้ป่วย โรคหลอดเลือดสมองได้รับการประเมินในสามจุดเวลาที่แตกต่างโดยใช้ selfreported
แบบสอบถาม (ในขณะที่เข้ารับการรักษาของผู้ป่วยเพื่อการฟื้นฟูสมรรถภาพผู้ป่วยใน 2
เดือนหลังจากที่ปลดประจำการและ1 ปี poststroke)
เราใช้ผสมหลายรูปแบบและการวิเคราะห์การถดถอยเชิงเส้นเชิงเส้นที่จะวิเคราะห์ข้อมูล.
ผลการศึกษา: การใช้งานคู่สมรสของรูปแบบการเผชิญปัญหาการใช้งานลดลงอย่างมากในปีแรก poststroke
มีไม่มีการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญโดยรวมในการใช้รูปแบบการเผชิญปัญหาแฝง การใช้รูปแบบการเผชิญปัญหาแบบพาสซีฟที่เข้ารับการรักษาและการเพิ่มขึ้นในรูปแบบการเผชิญปัญหาเรื่อย ๆ ในปีแรกคาดการณ์ที่เลวร้ายยิ่ง poststroke จิตสังคมการทำงาน1 ปี poststroke รุ่นอธิบายระหว่าง 32% และ 50% ของความแปรปรวนในคุณภาพของชีวิตที่มีอาการซึมเศร้าและความเครียด. สรุป: การศึกษาครั้งนี้แสดงให้เห็นว่าคู่สมรสสไตล์การเผชิญปัญหาเรื่อย ๆ เป็น poststroke maladaptive เมื่อนำมาใช้ในเฉียบพลันเช่นเดียวกับในระยะเรื้อรัง การใช้รูปแบบการเผชิญปัญหาการใช้งานลดลงในปีแรกpoststroke แต่ลดลงเหล่านี้ไม่ได้คาดการณ์ผลลัพธ์ทางจิตสังคม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัตถุประสงค์ : วัตถุประสงค์ของการศึกษานี้คือ เพื่อศึกษาการเปลี่ยนแปลงในคู่สมรส ' วิธีการเผชิญปัญหาที่เกิดขึ้นใน
ปีแรกหลังจากผู้ป่วยโรคหลอดเลือดสมองและอิทธิพลของการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ในคู่สมรส ' จิตทำงาน
วิธีการ : รวม 211 คู่สมรสของผู้ป่วยถูกประเมินที่แตกต่างกัน เวลาที่ใช้ selfreported
3 จุดในเวลาที่คนไข้เข้า เพื่อฟื้นฟูผู้ป่วยใน 2 เดือนหลังจากการ poststroke
และ 1 ปี ) เราใช้วิเคราะห์โมเดลเชิงเส้นผสมและการถดถอยพหุเชิงเส้น การวิเคราะห์ข้อมูล

.
ผลลัพธ์ : คู่สมรสของรูปแบบการใช้งานลดลงอย่างมีนัยสำคัญใน poststroke ในปีแรก มี
โดยรวมไม่แตกต่างกัน การเปลี่ยนแปลงในการใช้รูปแบบการเผชิญเรื่อยๆ . การใช้รูปแบบการเผชิญเรื่อยๆที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
รับและเผชิญปัญหาใน poststroke ปีแรกคาดการณ์แย่จิต
poststroke ทํางาน 1 ปี โมเดลอธิบายระหว่าง 32 % และ 50 % ของความแปรปรวนในคุณภาพของชีวิต

อาการซึมเศร้า และความเครียด สรุป :การศึกษาพบว่า คู่สมรส ' เรื่อยๆเผชิญปัญหาคือ maladaptive poststroke เมื่อ
ใช้ในเฉียบพลัน รวมทั้งในระยะเรื้อรัง ใช้งานเผชิญปัญหาลดลงใน poststroke ปี
ก่อน แต่ลดลงเหล่านี้ไม่ทำนายผลลัพธ์ด้านจิตสังคม .