A participatory learning process ne

A participatory learning process needs to be incorporated where farmers and other
development beneficiaries have real decision-making power and are part of the problem
analysis and solution generation (ROLING & PRETTY, 1997). Extension will need to involve
farmers themselves in the process of research and development in such a way that their
participation is highly interactive and empowering. This implies changes in values, attitudes, and behaviour in order to ensure that significant learning takes place among all actors: researchers, extensionists, and farmers (ROLING & PRETTY, 1997). They identifed three major lessons to be learned for extension from past experience: a) demonstrate the feasibility of sustainable practices through increased visibility and giving farmers the necessary tools for monitoring their own farm situation, b) utilize farmers’ knowledge for location-specific sustainable agriculture, and c) facilitate learning processes, instead of “transferring” technology (ROLING & PRETTY, 1997). In the 1990s, development programs worldwide have recognized that local participation is the key to the sustainable transfer and long-term adoption of new technologies and approaches. Interactive participation is the approach that facilitates this kind of learning environment (CHAMBERS, 1993; ADHIKARYA, 1994; LANDON LANE & POWELL, 1996; PRETTY & VODOUHE, 1997). The “sustainability”
question is greatly effected by extension programs because environmental issues emerge
directly from the human use of natural resources. A necessary condition for sustainable
resource use is that large number of farming households must be motivated and willing to
coordinate resource management. Facilitating group analysis and collective management
requires new extension skills and tools. An approach that incorporates sustainability as a central principle therefore requires new ways of motivating collective action and learning, in addition to the skills and tools for working with individuals (ROLING & PRETTY, 1997). Teaching has long been the normal mode of educational programs and institutions where agricultural extension skills are learned, one that emphasizes the transfer of knowledge from one whom “knows” to someone who presumably does not “know”. Universities and agricultural training institutions reinforce this teaching paradigm by promoting themselves as the custodians of knowledge and students and/or farmers the recipients of that knowledge. Extension for sustainable agriculture systems must therefore emphasize helping individual farmers critically assess their situations and promote local cooperation and coordination of common resources. In order to move from a teaching paradigm towards a learning paradigm, highly participatory interaction and knowledge sharing among all actors is critical for extension institutions both in applied extension programs and at teaching institutions (ROLING & PRETTY, 1997).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กระบวนการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมต้องถูกรวมที่เกษตรกรและอื่น ๆพัฒนาผู้รับผลประโยชน์มีอำนาจตัดสินใจอย่างแท้จริง และเป็นส่วนหนึ่งของปัญหาวิเคราะห์และแก้ปัญหากิน (ROLING และสวย 1997) ส่วนขยายจะต้องเกี่ยวข้องกับเกษตรกรเองในกระบวนการวิจัยและพัฒนาในลักษณะที่ของพวกเขามีส่วนร่วมเป็นแบบโต้ตอบ และศักยภาพสูง นี้หมายถึงการเปลี่ยนแปลงค่า ทัศนคติ และพฤติกรรมเพื่อให้เรียนรู้อย่างมีนัยสำคัญที่เกิดขึ้นในหมู่นักแสดงทั้งหมด: นักวิจัย extensionists และเกษตรกร (ROLING และสวย 1997) พวกเขา identifed สามหลักคำสอนเป็นการเรียนรู้สำหรับการต่ออายุจากประสบการณ์ที่ผ่านมา: ก) แสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้ของแนวทางปฏิบัติที่ยั่งยืนผ่านการมองเห็นเพิ่มขึ้นและให้เกษตรกรเครื่องมือจำเป็นสำหรับการตรวจสอบสถานการณ์ฟาร์มของตนเอง b) ใช้ความรู้เกษตรกรเฉพาะที่ตั้งเกษตรยั่งยืน และ c) ช่วยในกระบวนการเรียนรู้ แทนการ "ถ่ายโอน" เทคโนโลยี (ROLING และสวย 1997) ในปี 1990 พัฒนาโปรแกรมทั่วโลกได้รับรู้ว่ามีส่วนร่วมของท้องถิ่นสำคัญโอนยั่งยืนและยอมรับระยะยาวของเทคโนโลยีใหม่และแนวทาง แบบมีส่วนร่วมเป็นวิธีการที่อำนวยความสะดวกของสภาพแวดล้อมการเรียนรู้ (แชมเบอร์ส 1993 ADHIKARYA, 1994 แลนดอนเลนและพาวเวล 1996 สวย & VODOUHE, 1997) "ความยั่งยืน"คำถามเป็นอย่างมากผลกระทบ โดยส่วนขยายของโปรแกรมเนื่องจากเกิดปัญหาสิ่งแวดล้อมโดยตรงจากมนุษย์ใช้ทรัพยากรธรรมชาติ เงื่อนไขจำเป็นสำหรับยั่งยืนใช้ทรัพยากรเป็นที่จำนวนครัวเรือนทำการเกษตรต้องมีแรงจูงใจ และยินดีประสานงานการจัดการทรัพยากร วิเคราะห์กลุ่มอำนวยความสะดวกและการจัดการรวมต้องขยายทักษะใหม่และเครื่องมือ หนึ่ง ๆ ซึ่งประกอบด้วยการพัฒนาอย่างยั่งยืนเป็นหลักกลางจึงต้องใช้วิธีใหม่ในการกระตุ้นการดำเนินการรวมและเรียนรู้ นอกจากนี้ทักษะและเครื่องมือสำหรับทำงานกับบุคคล (ROLING และสวย 1997) สอนได้ในโหมดปกติของโปรแกรมการศึกษาและสถาบันที่ทักษะเกษตรจะเรียนรู้ ที่เน้นถ่ายทอดความรู้จากผู้ที่ "รู้" กับคนที่น่าจะ "รู้" มหาวิทยาลัยและสถาบันฝึกอบรมการเกษตรเสริมสร้างกระบวนทัศน์นี้สอน โดยส่งเสริมตัวเองเป็นลีย์ของความรู้ และนักเรียน และ/หรือเกษตรกรผู้รับความรู้ที่ ส่วนขยายสำหรับระบบเกษตรยั่งยืนต้องจึงเน้นช่วยเหลือเกษตรกรแต่ละเหลือประเมินสถานการณ์ของพวกเขา และส่งเสริมความร่วมมือในท้องถิ่นและการประสานงานทรัพยากรทั่วไป เพื่อย้ายจากกระบวนทัศน์สอนสู่กระบวนทัศน์การเรียนรู้ โต้ตอบสูงมีส่วนร่วมและความรู้ในหมู่นักแสดงทั้งหมดเป็นสิ่งสำคัญสำหรับส่วนขยายของสถาบันทั้ง ในโปรแกรมประยุกต์ขยาย และ ที่สอนสถาบัน (ROLING และสวย 1997)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กระบวนการการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม จะต้องจดทะเบียนที่เกษตรกรได้รับการพัฒนาอื่น ๆและมีอำนาจการตัดสินใจที่แท้จริง และเป็นส่วนหนึ่งของการวิเคราะห์ปัญหาและการแก้ไข ( roling
รุ่น&สวย , 1997 ) นามสกุลจะต้องเกี่ยวข้องกับ
เกษตรกรเองในกระบวนการวิจัย และพัฒนาในลักษณะการมีส่วนร่วมของพวกเขา
คือสูงโต้ตอบและเพิ่มศักยภาพ .นี้แสดงถึงการเปลี่ยนแปลงค่านิยม ทัศนคติ และพฤติกรรมในการสั่งซื้อเพื่อให้แน่ใจว่า การเรียนสำคัญเกิดขึ้นในบรรดานักแสดง : นักวิจัย extensionists และเกษตรกร ( roling &สวย , 1997 ) พวกเขา identifed สามวิชาหลักที่จะเรียนรู้เพื่อการส่งเสริมจากประสบการณ์ที่ผ่านมา :) แสดงให้เห็นถึงความเป็นไปได้ของการปฏิบัติที่ยั่งยืนผ่านการมองเห็นเพิ่มขึ้น และให้เกษตรกรเครื่องมือที่จำเป็นสำหรับการตรวจสอบสถานะฟาร์มของตัวเอง , B ) ใช้ความรู้เกษตรกรที่ตั้งเกษตรกรรมยั่งยืนที่เฉพาะเจาะจงและ c ) อำนวยความสะดวกในกระบวนการเรียนรู้ แทน " การถ่ายทอดเทคโนโลยี " ( roling &สวย , 1997 ) ในปี 1990 ,โปรแกรมการพัฒนาทั่วโลกได้รับการยอมรับว่าท้องถิ่นคือกุญแจสำคัญในการถ่ายโอนที่ยั่งยืนในระยะยาว และการยอมรับเทคโนโลยีใหม่และวิธีการ . การมีส่วนร่วมแบบเป็นแนวทางที่ทำให้ชนิดนี้ของสภาพแวดล้อมการเรียนรู้ ( Chambers , 1993 ; adhikarya , 1994 ; แลนดอน เลน& Powell , 1996 ; สวย& vodouhe , 1997 ) " ความยั่งยืน "
คำถามคือมากผล โดยโปรแกรมส่งเสริม เพราะปัญหาสิ่งแวดล้อมที่เกิดขึ้น
โดยตรงจากมนุษย์ใช้ทรัพยากรธรรมชาติ เป็นเงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับการใช้ทรัพยากรอย่างยั่งยืน
คือว่าจำนวนมากของฟาร์มครอบครัวต้องเป็นแรงบันดาลใจและเต็มใจเพื่อการจัดการทรัพยากรประสานงาน การวิเคราะห์กลุ่มและการจัดการกลุ่มการส่งเสริมทักษะใหม่และใช้เครื่องมือวิธีการที่ประกอบด้วยความยั่งยืนเป็นหลักกลาง ดังนั้นจึงต้องมีวิธีการใหม่ของการกระตุ้นการกระทำและการเรียนรู้ นอกจากทักษะและเครื่องมือสำหรับการทำงานกับบุคคล ( roling &สวย , 1997 ) การสอนมานาน โหมดปกติของโปรแกรมการศึกษาและสถาบันที่ทักษะส่งเสริมการเกษตรจะเรียนรู้ที่เน้นการถ่ายทอดความรู้ จากคนที่ " รู้ " กับคนที่น่าจะไม่ " รู้ " มหาวิทยาลัยและสถาบันฝึกอบรมการเกษตรเสริมสร้างกระบวนทัศน์นี้สอนโดยการส่งเสริมตัวเองเป็น custodians ของความรู้กับนักเรียน และ / หรือเกษตรกรผู้รับความรู้ที่การส่งเสริมระบบเกษตรกรรมยั่งยืนจึงต้องเน้นช่วยเกษตรกรประเมินวิกฤตสถานการณ์ของพวกเขาและส่งเสริมความร่วมมือและการประสานงานของทรัพยากรท้องถิ่นทั่วไป ในการย้ายจากการสอนต่อการเรียนรู้กระบวนทัศน์ กระบวนทัศน์ปฏิสัมพันธ์สูงแบบมีส่วนร่วมและแบ่งปันความรู้ของนักแสดงเป็นสิ่งสำคัญสำหรับสถาบันส่งเสริมทั้งในส่วนขยายของโปรแกรมประยุกต์และสถาบันที่สอน ( roling &สวย , 1997 )