The Story of My LifeBy Helen Keller

The Story of My Life

By Helen Keller

The morning after my teacher came she led me into her room and gave me a doll. The little blind children at the Perkins Institution had sent it and Laura Bridgman had dressed it; but I did not know this until afterward. When I had played with it a little while, Miss Sullivan slowly spelled into my hand the word "d-o-l-l." I was at once interested in this finger play and tried to imitate it.

When I finally succeeded in making the letters correctly I was flushed with childish pleasure and pride. Running downstairs to my mother I held up my hand and made the letters for doll. I did not know that I was spelling a word or even that words existed; I was simply making my fingers go in monkey-like imitation. In the days that followed I learned to spell in this uncomprehending way a great many words, among them pin, hat, cup and a few verbs like sit, stand and walk. But my teacher had been with me several weeks before I understood that everything has a name.

One day, while I was playing with my new doll, Miss Sullivan put my big rag doll into my lap also, spelled "d-o-l-l" and tried to make me understand that "d-o-l-l" applied to both. Earlier in the day we had had a tussle over the words "m-u-g" and "w-a-t-e-r." Miss Sullivan had tried to impress it upon me that "m-u-g" is mug and that "w-a-t-e-r" is water, but I persisted in confounding the two. In despair she had dropped the subject for the time, only to renew it at the first opportunity. I became impatient at her repeated attempts and, seizing the new doll, I dashed it upon the floor. I was keenly delighted when I felt the fragments of the broken doll at my feet. Neither sorrow nor regret followed my passionate outburst. I had not loved the doll. In the still, dark world in which I lived there was no strong sentiment or tenderness. I felt my teacher sweep the fragments to one side of the hearth, and I had a sense of satisfaction that the cause of my discomfort was removed. She brought me my hat, and I knew I was going out into the warm sunshine. This thought, if a wordless sensation may be called a thought, made me hop and skip with pleasure.

We walked down the path to the well-house, attracted by the fragrance of the honeysuckle with which it was covered. Someone was drawing water and my teacher placed my hand under the spout. As the cool stream gushed over one hand she spelled into the other the word water, first slowly, then rapidly. I stood still, my whole attention fixed upon the motions of her fingers.

Suddenly I felt a misty consciousness as of something forgotten—a thrill of returning thought; and somehow the mystery of language was revealed to me. I knew then that "w-a-t-e-r" meant the wonderful cool something that was flowing over my hand. That living word awakened my soul, gave it light, hope, joy, set it free! There were barriers still, it is true, but barriers that could in time be swept away.

I left the well-house eager to learn. Everything had a name, and each name gave birth to a new thought. As we returned to the house every object which I touched seemed to quiver with life. That was because I saw everything with the strange, new sight that had come to me. On entering the door I remembered the doll I had broken. I felt my way to the hearth and picked up the pieces. I tried vainly to put them together. Then my eyes filled with tears; for I realized what I had done, and for the first time I felt repentance (2) and sorrow.

1 perseverance:(n.) steady persistence in a course of action, especially in spite of difficulties, obstacles

or discouragement

2 repentance: (n.) deep sorrow for a past sin, or wrongdoing

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรื่องราวของชีวิตโดยเฮเลนเคลเลอร์ ตอนเช้าหลังจากครูของฉันมาเธอนำฉันเข้าไปในห้องของเธอ และให้ฉันเป็นตุ๊กตา เด็กตาบอดน้อยที่สถาบันระบุวันได้ส่งและลอร่า Bridgman ได้แต่งนั้น แต่ผมไม่รู้นี้จนภายหลัง เมื่อผมได้เล่นกับเล็กน้อยขณะ แวนนางสาวช้าสะกดเป็นมือคำ "d-o-l-l" ครั้งมีความสนใจในการเล่นนิ้วมือนี้ และพยายามที่จะเลียนแบบก็ เมื่อฉันในที่สุดประสบความสำเร็จในการทำตัวอักษรถูกต้อง ฉันถูกล้าง ด้วยพูดแบบเด็กความสุขและความภาคภูมิใจ ผมทำงานชั้นล่างแม่จัดขึ้นมือ และทำจดหมายสำหรับตุ๊กตา ผมไม่รู้ว่า ฉันมีการสะกดคำ หรือแม้แต่คำที่ อยู่ ฉันมีการนิ้วเทียมเหมือนลิงไป ในวันที่ตาม ฉันเรียนรู้สะกดวิธีนี้ uncomprehending ดีมากคำ ฝ่าย pin หาดใหญ่ ถ้วย และกี่คำกริยาเช่นนั่ง ยืน และเดิน แต่ครูของฉันเคยพหลายสัปดาห์ก่อนผมเข้าใจว่า ทุกอย่างมีชื่อ วันหนึ่ง ในขณะที่ฉันได้เล่นกับตุ๊กตาของฉันใหม่ นางสาวซัลลิแวนวางตุ๊กตาเศษผ้าที่ใหญ่ของฉันในตักของฉันยัง สะกด "d-o-l-l" และพยายามที่จะทำให้ฉันเข้าใจว่า "d-o-l-l" กับทั้ง ก่อนหน้านี้ในวันเราเคยมีการแย่งชิงผ่านคำ "m u g" และ "w-a-t-e-r" นางสาวซัลลิแวนได้พยายามสร้างความประทับใจเมื่อฉันว่า "m u g" mug และว่า "w-a-t-e-r" คือ น้ำ แต่ฉันยังคงอยู่ใน confounding สอง ในความสิ้นหวัง เธอก็ทิ้งเรื่องเวลา เฉพาะการต่ออายุในครั้งแรก เป็นรักที่ความพยายามของเธอซ้ำ และ ปฏิบัติการยึดสถานตุ๊กตาใหม่ ฉันเส้นประมันตามพื้น ผมยินดี keenly เมื่อฉันรู้สึกว่าชิ้นส่วนของตุ๊กตาแตกที่เท้าของฉัน ไม่มีความเสียใจหรือริเกร็ตตาม outburst ฉันหลงใหล นอกจากนี้ฉันไม่ได้รักตุ๊กตา ในโลกมืด ยังคง ที่ฉันอาศัยอยู่ มีความเชื่อมั่นที่แข็งแรงหรือเจ็บไม่ ฉันรู้สึกว่าครูของฉันกวาดชิ้นส่วนด้านหนึ่งของพื้นเตา และฉันมีความรู้สึกพึงพอใจว่า สาเหตุของการไม่สบายของฉันถูกเอาออก เธอนำผมหมวกของฉัน และฉันรู้ว่า ฉันกำลังออกในแสงแดดอบอุ่น ความคิดนี้ ถ้ารู้สึก wordless อาจเรียกความคิด ทำฉันปฮอปและข้าม มีความสุข เราเดินตามทางดีบ้าน ดึงดูด ด้วยกลิ่น honeysuckle ที่มันถูกปกคลุม คนวาดน้ำ และครูของฉันทำมือภายใต้การพวย เป็นกระแสเย็นพล.ต.อ.มือหนึ่งกว่า เธอสะกดเป็นอีกคำน้ำ แรกช้า แล้วอย่างรวดเร็ว ยืนยัง ความสนใจของฉันทั้งหมดถาวรเมื่อมีการเคลื่อนไหวของนิ้วมือของเธอ ทันใดนั้นผมรู้สึกสำนึกตน ณบางอย่างลืมตัวตื่นเต้นของความคิด และความลึกลับของภาษาถูกเปิดเผยผมอย่างใด ฉันรู้ แล้วที่ "w-a-t-e-r" หมายถึง เย็นยอดเยี่ยมที่ได้ไหลผ่านมือ ที่นั่งเล่นคำตื่นตัวจิตวิญญาณของฉัน ให้แสง หวัง จอย ตั้งฟรี มีอุปสรรคยัง มันเป็นความจริง แต่เป็นอุปสรรคที่สามารถทำได้ในเวลากวาดไป ทิ้งบ้านดีกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้ ทุกอย่างมีชื่อ และชื่อแต่ละชื่อให้กำเนิดความคิดใหม่ ขณะที่เรากลับไปบ้านทุกวัตถุ ที่ผมสัมผัสดูเหมือนจะ quiver กับชีวิต ที่ถูก เพราะฉันเห็นทุกอย่าง ด้วยสายตาแปลก ใหม่ที่มากับฉัน เข้าประตูฉันจำตุ๊กตาผมก็เสีย ฉันรู้สึกเพื่อพื้นเตา และรับชิ้นส่วน ฉันพยายาม vainly ใส่กัน แล้วตาที่เต็มไป ด้วยน้ำตา สำหรับฉันรู้สิ่งที่ฉันได้ทำ และเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกกลับใจ (2) และความเสียใจ1 perseverance:(n.) คงมั่นคงอยู่ในหลักสูตรการดำเนินการ โดยเฉพาะอย่างยิ่งแม้ปัญหา อุปสรรคหรือความกลับใจ 2: ความเสียใจลึก (n.) เพื่อเป็นบาป หรือการสืบสวน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องราวของชีวิตของฉันโดย Helen Keller



ตอนเช้าหลังจากที่ครูของฉันมา เธอพาฉันเข้าไปในห้องของเธอ และให้ฉันเป็นตุ๊กตา เล็ก ๆน้อย ๆที่เด็กตาบอดที่สถาบันเพอร์กินส์ได้ส่งมันและลอร่า บริดจ์แมนได้สวมใส่มัน แต่ผมยังไม่รู้จนกระทั่งภายหลัง เมื่อฉันได้เล่นกับมันสักพัก คุณซัลลิแวนช้าๆ สะกดคำว่า " d-o-l-l. ในมือของฉัน" ผมอยู่ที่ เมื่อสนใจในการเล่นนิ้วมือและพยายามเลียนแบบมัน

เมื่อในที่สุดผมก็ทำให้ตัวอักษรที่ถูกต้อง ผมหน้าแดง กับความสุขแบบเด็กๆ และความภาคภูมิใจ วิ่งลงไปข้างล่างกับแม่ของฉัน ฉันยกมือขึ้นและทำจดหมายสำหรับตุ๊กตา ฉันไม่รู้ว่าฉันสักคำ หรือแม้แต่คำเดิมสะกด ฉันเพียงแค่ทำให้นิ้วมือเข้าไปลิงชอบเลียนแบบในวันรุ่งขึ้นผมได้เรียนรู้ที่จะสะกดในทาง uncomprehending นี้ดีหลายอย่าง ทั้งขา หมวก ถ้วย และไม่กี่คำ เช่น นั่ง ยืน และเดิน แต่ครูของฉันได้รับกับฉันหลายสัปดาห์ก่อนที่ผมจะเข้าใจว่าทุกอย่างมีชื่อ

วันนึง ขณะที่ผมกำลังเล่นกับตุ๊กตาของแม่ คุณซัลลิแวนใส่ตุ๊กตาผ้าใหญ่ของฉันลงบนตักของฉันยังสะกดคำว่า " d-o-l-l " และพยายามทำให้ฉันเข้าใจว่า " d-o-l-l " ใช้กับทั้ง วันนี้เราได้มีการแย่งชิงคำว่า " m-u-g " และ " w-a-t-e-r. " คุณซัลลิแวนได้พยายามที่จะสร้างความประทับใจให้กับผม " m-u-g " แก้วว่า " w-a-t-e-r " คือน้ำ แต่ผมยืนกราน confounding 2 ในความสิ้นหวัง เธอทำเรื่องเวลาเท่านั้นที่จะต่ออายุในโอกาสแรกฉันเริ่มหงุดหงิดที่เธอพยายามทำซ้ำ และยึดตุ๊กตาใหม่ ฉันฟาดลงบนพื้น ผมรู้ว่าผมรู้สึกยินดีเมื่อชิ้นส่วนของตุ๊กตาแตกที่เท้าของฉัน ไม่มีความเศร้าโศกหรือเสียใจตามการปะทุอารมณ์ของฉัน ฉันมีรักตุ๊กตา ในยังมืด โลกที่ฉันอยู่ไม่มีความเชื่อมั่นที่แข็งแกร่งหรือความอ่อนโยนผมรู้สึกว่าคุณครูกวาดเศษด้านหนึ่งของเตา และฉันก็รู้สึกพึงพอใจที่เป็นสาเหตุของความไม่สบายแก่ของฉันถูกลบออก เธอเอาหมวกฉัน ฉันรู้ว่าฉันกำลังจะออกในแสงแดดอุ่น คิดว่า ถ้าความรู้สึกที่พูดไม่ออก อาจจะเรียกว่า ความคิด ทำให้ฉันกระโดดและข้ามกับความสุข

เราเดินลงทางเดินไปดีบ้านดึงดูดโดยกลิ่นของดอกสายน้ำผึ้งซึ่งมันครอบคลุม มีคนตักน้ำและคุณครูใส่มือของฉันภายใต้รางน้ํา เป็นกระแสเย็นทะลักกว่ามือเธอสะกดลงในอื่น ๆคำ น้ำแรกช้า แล้วอย่างรวดเร็ว ฉันยืนนิ่ง ฉันทั้งความสนใจแก้ไขตามการเคลื่อนไหวของนิ้วมือของเธอ

จู่ๆฉันก็รู้สึกสำนึกหมอกเป็นบางอย่าง forgotten-a ตื่นเต้นกลับมาคิด และบางทีความลึกลับของภาษาถูกเปิดเผยให้ฉัน ฉันรู้แล้วว่า " w-a-t-e-r " หมายถึง บางอย่างที่ยอดเยี่ยมเย็นไหลผ่านมือฉันไป ที่คำปลุกจิตวิญญาณของฉันให้แสงสว่าง ความหวัง ความสุข ตั้งฟรี มีอุปสรรค แต่มันเป็นเรื่องจริงแต่อุปสรรคที่อาจในเวลาที่ถูกกวาดออกไป

ผมออกจากบ้านกระตือรือร้นที่จะเรียนรู้ ทุกอย่างที่มีชื่อและแต่ละชื่อให้กำเนิดความคิดใหม่ เรากลับมาบ้านทุกวัตถุซึ่งผมสัมผัสดูจะสั่นกับชีวิต นั่นเป็นเพราะฉันเห็นทุกอย่างด้วยสายตาที่แปลกๆ ใหม่มาให้ฉัน เมื่อเข้าประตูผมจำตุ๊กตาที่ผมเสียผมรู้สึกว่าทางครอบครัวและหยิบชิ้น ฉันพยายามอย่างไร้ประโยชน์ที่จะใส่กัน แล้วดวงตาของฉันเต็มไปด้วยน้ำตา เพราะผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำ และเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกถึงการกลับใจใหม่ ( 2 ) และ ความเศร้าโศก ความเพียร (
1 N ) คงที่คงอยู่ในหลักสูตรของการกระทำ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทั้งๆ ที่มี ปัญหา อุปสรรค หรือท้อแท้



( N ) : 2 การกลับใจใหม่ ความเศร้าโศกลึกบาปในอดีตหรือการกระทำผิด