Survival in the Jungle             

Survival in the Jungle

                 On Christmas Eve 1971,German teenager Juliane Koepcke was sitting next to her mother on a plane. Juliane had just graduated from high school in Lima,Peru,and was on her way to Pucallpa in the Amazon region of Peru,where she and her mother would meet up with her father,biologist Hans Koepcke. But the plane never made it. It was struck by lightning,  and when the 17-year-old girl looked out the window,she saw the right wing on tire. The last thing Juliane remembered was feeling herself whirling in her seat in midair and then landing in soft vegetation. She ended up on the ground two miles from the crash.

              Juliane lost consciousness,and she came  to several hours latter,still  strapped in her seat. Miraculously,she had survived,but she had fractured her collarbone,gashed her right are,and lost vision in one eye.And her ordeal was just beginning. She set out to find the plane and her mother,but all she found were some empty seats.And then suddenly she saw the bodies of  three young women still in their seats. Of the 92 people on board the plane, Juliane  was the lone survivor. Juliane then wandered away from the crash,wearing torn clothes and only one sandal to try to find help.

             Juliane had been raised by her parents on an ecological site in the jungle,and s he had had survival training.Although in shock,she remembered her father’s advice about surviving in the jungle:she had to locate flowing water and follow it downstream until the water turned onto a navigable river. Once on the river,she might come across natives or others who could help her. As she waded through jungle water,she fought off swarms of insects and leeches,not even caring when crocodiles dived in her path. She  used a walking stick to make her way,prodding shapes in the water to protect  herself from lethal sting rays.

             Despite her broken collarbone and other injuries,Juliane hacked her way through the rainforest.She frequently heard planes overhead,but she had no way to signal them. She drank water,but she was too stunned to eat anything at all. On the tenth day,she stumbled onto a canoe and hut,where she was found hours later by some Peruvian lumbermen.They tried  to treat her injuries.One of them used salt and kerosene to clean out the insects that were burued in her skin. Juliane remembers counting thirty-five worms that came out of her arms alone.The following day she was taken on a seven-hour journey by canoe down the river to the town of Tournavista,where a local pilot flew her to her father, in Pucallpa.

               Julian recovered and went back to Germany,where she became a zoologist. In 1998 she came back to Peru as consultant to Werner Herzog’s documentary about her ordeal,which was called Wings of Hope.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อยู่รอดในป่า ในปี 1971 วันคริสมาสต์ วัยรุ่นเยอรมัน Juliane Koepcke นั่งถัดจากแม่ของเธอบนเครื่องบิน Juliane มีเพียงจบศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา เปรู และถูกเธอไป Pucallpa ในภูมิภาค Amazon ของเปรู ที่เธอและแม่ของเธอจะพบปะกับพ่อของเธอ นักชีววิทยาฮันส์ Koepcke แต่เครื่องบินไม่เคยทำ หลงฟ้าผ่า และเมื่ออายุ 17 ปีสาวมองออกหน้าต่าง เธอเห็นปีกขวาบนยาง สิ่งสุดท้ายที่ Juliane จำได้รู้สึกตัวเอง whirling นั่งกลางเวหา และเชื่อมโยงไปถึงพืชพรรณไม้อ่อนแล้ว เธอสิ้นสุดขึ้นบนพื้นดินสองไมล์จากความล้มเหลว Juliane สูญเสียสติ และเธอมาหลายชั่วโมงหลัง strapped ยังคง นั่ง อัศจรรย์ เธอมีชีวิตรอด แต่เธอมี fractured collarbone เธอ gashed ของเธออยู่ด้านขวา และสูญเสียการมองเห็นในตา และการทรมานเธอถูกเริ่มต้นเพียง เธอจะออกค้นหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่ทั้งหมดที่เธอพบได้บางที่นั่งว่าง แล้ว ทันใดนั้นเธอเห็นร่างของหญิงสาวสามยังอยู่ในที่นั่งของพวกเขา คนบนเครื่องบินที่ 92, Juliane มีผู้รอดชีวิตคนเดียว Juliane แล้วได้เดินไปมาจากความผิดพลาด ใส่ฉีกเสื้อผ้าและรองเท้าแตะเดียวพยายามที่จะค้นหาความช่วยเหลือ ได้รับยก Juliane โดยพ่อแม่บนไซต์ที่มีระบบนิเวศในป่า และ s ที่เขาเคยมีการฝึกอบรมการอยู่รอด แม้ว่าในช็อต เธอจดจำคำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับการรอดใน ป่า: เธอมี การค้นหาน้ำไหลตามน้ำจนกระทั่งน้ำเปิดไปยังแม่น้ำ navigable เมื่อแม่น้ำ เธออาจเจอชาวพื้นเมืองหรืออื่น ๆ ที่สามารถช่วยเธอ ขณะที่เธอเดินฝ่าน้ำป่า เธอสู้ปิด swarms leeches และแมลงไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้ดำในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้ทำให้ทางของเธอ prodding รูปร่างในน้ำเพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยยุทธภัณฑ์ แม้เธอ collarbone หักและบาดเจ็บอื่น ๆ Juliane hacked ทางของเธอผ่านป่า เธอมักจะได้ยินเครื่องบินค่าใช้จ่าย แต่เธอมีวิธีให้สัญญาณเหล่านั้น เธอดื่มน้ำ แต่เธอตกตะลึงไปเกินไปกินอะไรเลย ในวันสิบ เธอ stumbled เรือแคนูและฮัท ที่เธอพบชั่วโมงในภายหลัง โดยบางคนตัดไม้ชาวเปรู พวกเขาพยายามที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเธอ หนึ่งในพวกเขาใช้เกลือและน้ำมันก๊าดเหมือนแมลงที่ถูก burued ในผิวของเธอ Juliane จดจำนับหนอนสามสิบห้าที่ออกมาจากแขนของเธอคนเดียว วันต่อไปที่เธอถูกนำเดินทางเจ็ดชั่วโมง โดยเรือแจวลงแม่น้ำไปยังเมืองของ Tournavista ซึ่งนำร่องเครื่องบินเธอกับพ่อของเธอ ใน Pucallpa Julian กู้ และกลับไปเยอรมนี ที่เธอกลายเป็นที่ธรณีวิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาประเทศเปรูเป็นที่ปรึกษา Werner Herzog สารคดีเกี่ยวกับการทรมานเธอ ซึ่งถูกเรียกว่าปีกแห่งความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

                 การอยู่รอดในป่าในวันคริสต์มาสอีฟปี 1971 เยอรมันวัยรุ่น Juliane Koepcke ได้นั่งติดกับแม่ของเธอบนเครื่องบิน Juliane เพิ่งจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในกรุงลิมาเปรูและอยู่ในทางของเธอไป Pucallpa ในภูมิภาคอะเมซอนของเปรูที่เธอและแม่ของเธอจะได้พบกับพ่อของเธอฮันส์นักชีววิทยา Koepcke แต่เครื่องบินไม่เคยทำให้มัน มันถูกฟ้าผ่าและเมื่อหญิงสาว 17 ปีมองออกไปนอกหน้าต่างที่เธอเห็นปีกขวาในยาง สิ่งสุดท้ายที่ Juliane จำได้ว่าตัวเองรู้สึกปั่นป่วนในที่นั่งของเธออยู่ในอากาศแล้วเชื่อมโยงไปถึงในพืชผักนุ่ม เธอจบลงบนพื้นดินสองไมล์จากความผิดพลาด.               Juliane หมดสติและเธอมาเป็นเวลาหลายชั่วโมงหลัง strapped ยังคงอยู่ในที่นั่งของเธอ อย่างน่าอัศจรรย์ที่เธอยังมีชีวิตอยู่ แต่เธอก็หักกระดูกไหปลาร้าของเธอแผลขวาของเธอกำลังและการสูญเสียการมองเห็นใน eye.And เจ็บปวดของเธอได้รับเพียงการเริ่มต้น เธอออกไปหาเครื่องบินและแม่ของเธอ แต่ทุกอย่างที่เธอพบว่ามีบาง seats.And ที่ว่างเปล่าแล้วก็เธอเห็นศพของหญิงสาวสามยังคงอยู่ในที่นั่งของพวกเขา 92 คนบนเรือเครื่องบิน Juliane เป็นผู้รอดชีวิตคนเดียว Juliane แล้วเดินออกไปจากความผิดพลาดที่สวมใส่เสื้อผ้าฉีกขาดและมีเพียงหนึ่งรองเท้าเพื่อพยายามที่จะหาคนมาช่วย.              Juliane ได้รับการเลี้ยงดูจากพ่อแม่ของเธอบนเว็บไซต์ของระบบนิเวศในป่าและ s เขามี training.Although อยู่รอดในช็อตเธอจำ คำแนะนำของพ่อของเธอเกี่ยวกับการมีชีวิตรอดในป่า: เธอมีที่จะหาน้ำไหลและปฏิบัติตามนั้นต่อเนื่องจนน้ำหันเข้าสู่แม่น้ำเดินเรือ เมื่ออยู่บนแม่น้ำเธออาจจะเจอชาวบ้านหรือคนอื่น ๆ ที่จะช่วยให้เธอ ขณะที่เธอเดินลุยน้ำผ่านน้ำป่าที่เธอต่อสู้กับฝูงแมลงและปลิงไม่ได้ดูแลเมื่อจระเข้พุ่งในเส้นทางของเธอ เธอใช้ไม้เท้าเพื่อให้วิธีการของเธอ prodding รูปร่างในน้ำเพื่อป้องกันตัวเองจากรังสีต่อยตาย.              แม้จะมีกระดูกไหปลาร้าหักและได้รับบาดเจ็บอื่น ๆ ของเธอ Juliane hacked ทางของเธอผ่าน rainforest.She ได้ยินบ่อยเครื่องบินค่าใช้จ่าย แต่เธอก็ไม่มีทาง เพื่อส่งสัญญาณให้พวกเขา เธอดื่มน้ำ แต่เธอก็ตะลึงเกินไปที่จะกินอะไรเลย ในวันที่สิบเธอสะดุดลงบนเรือแคนูและกระท่อมที่เธอถูกพบในภายหลังโดยชั่วโมงบางเปรู lumbermen.They พยายามที่จะรักษา injuries.One ของเธอพวกเขาใช้เกลือและน้ำมันก๊าดการทำความสะอาดออกแมลงที่ถูก burued ในผิวของเธอ Juliane จำนับหนอนสามสิบห้าที่ออกมาจากอ้อมแขนของเธอ alone.The วันรุ่งขึ้นเธอได้รับการดำเนินการเกี่ยวกับการเดินทางที่เจ็ดชั่วโมงโดยเรือแคนูลงแม่น้ำไปยังเมืองของ Tournavista ที่นักบินบินท้องถิ่นของเธอกับพ่อของเธอใน Pucallpa .                จูเลียนกู้คืนและเดินกลับไปที่ประเทศเยอรมนีซึ่งเธอก็กลายเป็นนักสัตววิทยา ในปี 1998 เธอกลับมาเปรูเป็นที่ปรึกษาให้สารคดี Werner Herzog เกี่ยวกับความเจ็บปวดของเธอซึ่งถูกเรียกว่าปีกแห่งความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอยู่รอดในป่า

                ในวันคริสต์มาสอีฟปี 1971 , วัยรุ่น koepcke เยอรมันจูเลียนนั่งอยู่ข้างๆแม่ของเธอ บนเครื่องบิน จูเลียน เพิ่งจบการศึกษาจากโรงเรียนมัธยมในลิมา , เปรู และอยู่บนทางของเธอไปยัง Pucallpa ในภูมิภาค Amazon เปรู ที่เธอและแม่ของเธอต้องเจอกับพ่อของเธอ นักชีววิทยา ฮันส์ koepcke . แต่เครื่องไม่ทำมัน มันถูกฟ้าผ่าอะไรและเมื่ออายุ 17 ปี หญิงสาวมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอเห็นปีกขวาบนยาง สิ่งสุดท้ายที่จำได้คือ เขารู้สึกปั่นป่วนในตัวจูเลียน ที่นั่งของเธออยู่กลางอากาศแล้วลงในพืชที่อ่อนนุ่ม เธอเลิกกับพื้นสองไมล์จากความผิดพลาด

             จูเลียนหมดสติ เธอมาอะไรหลายชั่วโมงหลังยังอยู่ไหมอยู่ในที่นั่งของเธอ ชายในฝันเธอรอดชีวิต แต่เธอมีกระดูกไหปลาร้าหักของเธอ , gashed ขวาของเธอ และขาดวิสัยทัศน์ ในหนึ่งตา และทรมานเธอเพิ่งเริ่มต้น เธอหาเครื่องบิน และแม่ของเธอ แต่สิ่งที่เธอพบมีที่นั่งว่างเปล่า แล้วอยู่ๆ เธอก็เห็นร่างของหญิงสาวอยู่รึเปล่า 3 ที่นั่ง ของ 92 คน บนกระดานเครื่องบิน จูเลียนอะไรคือผู้รอดชีวิตที่โดดเดี่ยวจูเลียนก็เดินออกมาจากตรงนั้นได้ สวมเสื้อผ้าและรองเท้าขาดคนเดียว พยายามหาทางช่วย

            จูเลียนถูกเลี้ยงดูโดยพ่อแม่ของเธอบนเว็บไซต์ในระบบนิเวศป่าและเขามีการฝึกอบรมการอยู่รอด แม้ว่าช็อก เธอจำได้ว่าพ่อของเธอ คำแนะนำเกี่ยวกับที่รอดตายในป่า :เธอต้องค้นหาน้ำไหลและตามท้าย จนกระทั่งน้ำกลายเป็นบนแม่น้ำเดินเรือ . เมื่ออยู่บนแม่น้ำ เธออาจเจอคนหรืออื่น ๆที่สามารถช่วยเธอได้ เธอตะลุยผ่านป่าน้ำ เธอสู้กับฝูงแมลงและทากไม่ได้ดูแล เมื่อจระเข้ดำน้ำในเส้นทางของเธอ เธอรึเปล่าที่ใช้ไม้เท้าเพื่อให้เธอก็ตาม