1. The concept of civilizationHuman

1. The concept of civilization

Human civilization is part of world history of human development. The documents stated that human was developed from the era of Savagery, Barbarism, to Civilization (Edward Mcnall Burns “Western Civilizations”, 1963). The world human society has developed both in physical, and social and cultural aspects. Long time ago when we call human as “prehistoric human”, the human during that era was not erected yet. It was until they learned through time how to erect themselves, stand and walk. Human has also developed their learning ability (using brain) by the changing environment, until their adaptation becomes called “culture”. Human develops their culture through their social gather and communication (from only signs and pictures to oral to written communication), settlement (from roaming from place to place, to building living places with simple materials with temporary style to complicated one), and ways to earn living (from hunting to cultivation and ways to earn living as nowadays). And it is today that human society can be classified into rural and urban living (Alice Magenis and John Conrad Appel, “History of the World”, 1963).

In the modern day, civilization is an outcome of strong culture and religion of the society. Strong cultural and religious growth play important role for a strong society, gives strong identity to one society which initiates other small societies to join or bigger population of same society who follow their ideology. Thus a large and strong and large society is established. So, cultural and religious growth of the society in one era is civilization.

The classical context, civilization primarily refers to the material and instrumental side of human cultures that are complex in terms of technology, science, and division of labor. Such civilizations are generally urbanized. This definition can be seen from the world’s ancient and lost civilization, for example the Roman Empire, Persian Empire.

In term of society and culture, in a classical context, people were called: “civilized” to set them apart from “Barbarian” people (The Barbarians- those who were perceived the “uncivilized”.), while in a modern-day context, “civilized peoples” have been contrasted with “primitive” peoples.


Civilization also refers to the society with developed writing language such as the Sumerian.

Nowadays, the word civilization has been used in a less strict way. So the meaning of civilization becomes the same thing as “CULTURE” that defines a particular human society that has a certain level of advancement-especially the founding of cities.

The level of advancement of a civilization

The level of advancement of a civilization is often measured by its progress in agriculture, long-distance trade, occupational specialization, and urbanism. Moreover, to define a level of advancement of civilization for a society, some elements will be used such as a developed transportation system, writing, standardized measurement, currency, legal, arts and architectural, mathematical, scientific and political systems.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. แนวคิดของอารยธรรมอารยธรรมมนุษย์เป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์โลกของการพัฒนามนุษย์ เอกสารระบุบุคคลที่ได้รับการพัฒนาจากยุค Savagery การ Barbarism เจริญ (เอ็ดเวิร์ด Mcnall ไหม้ "ตะวันตกอารยธรรม" 1963) โลกมนุษย์ได้พัฒนาทั้งในด้านร่าง กาย และทางสังคม และวัฒนธรรม นานเมื่อเราเรียกมนุษย์เป็น "มนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์" มนุษย์ในยุคนั้นไม่เกร็งยัง จนกระทั่งพวกเขาได้เรียนรู้ผ่านเวลาวิธีการยกตัวเอง ยืน และเดินได้ มนุษย์ได้พัฒนาความสามารถในการเรียนรู้ (ใช้สมอง) โดยสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลง จนกว่าการปรับตัวของพวกเขาจะเรียกว่า "วัฒนธรรม" มนุษย์พัฒนาวัฒนธรรมของตนผ่านการรวบรวมสังคม และสื่อสาร (จากสัญญาณและภาพช่องปากการสื่อสารเป็นลายลักษณ์อักษรเท่านั้น), การชำระเงิน (จากการใช้งานข้ามเขตจากสถานการเพลส กับอาคารสถานอยู่อาศัย ด้วยวัสดุง่าย ๆ แบบชั่วคราวไปซับซ้อน), และวิธีที่จะได้รับ (จากการล่าสัตว์การเพาะปลูกและวิธีการที่จะได้รับอยู่เช่นทุกวันนี้) และเป็นปัจจุบันที่มนุษย์สามารถแบ่งได้เป็นชีวิตชนบท และเมือง (อลิ Magenis และจอห์นคอนราด Appel "ประวัติศาสตร์ของโลก" 1963)ในวันที่ทันสมัย อารยธรรมเป็นผลของวัฒนธรรมที่แข็งแกร่งและศาสนาของสังคม เจริญเติบโตทางวัฒนธรรม และศาสนาที่แข็งแกร่งเล่นบทบาทสำคัญในสังคมเข้มแข็ง ตัวตนเข้มแข็งให้สังคมหนึ่งซึ่งสังคมอื่น ๆ เล็กไปรวมประชากรที่ใหญ่กว่าของสังคมเดียวกันที่ทำตามอุดมการณ์ของพวกเขาเริ่ม ดังนั้น จะสร้างสังคมขนาดใหญ่ และแข็งแรง และขนาดใหญ่ ดังนั้น ศาสนา และวัฒนธรรมเจริญเติบโตของสังคมในยุคหนึ่งเป็นอารยธรรม บริบทคลาสสิก อารยธรรมหลักหมายถึงวัสดุและด้านบรรเลงของวัฒนธรรมมนุษย์ที่ซับซ้อนในแง่ของเทคโนโลยี วิทยาศาสตร์ และฝ่ายแรงงาน โดยทั่วไปมี urbanized อารยธรรมดังกล่าว คำนิยามนี้สามารถมองเห็นจากโลกโบราณ และสูญอารยธรรม เช่นจักรวรรดิโรมัน จักรวรรดิเปอร์เซียเรียกว่าในเงื่อนไขของสังคมและวัฒนธรรม ในบริบทคลาสสิก คน: "อารย" เพื่อสร้างให้คน "ช่องว่าง" (อนารยชน - ผู้ที่มองเห็นได้ "uncivilized"), ในบริบทสมัย "อารยชน" ได้รับต่างกับคน "ดั้งเดิม"อารยธรรมยังอ้างถึงสังคมด้วยภาษาเขียนที่พัฒนาแล้วเช่นในซูเมอร์ ปัจจุบัน อารยธรรมคำมีการใช้ในทางที่เข้มงวดน้อย ดังนั้น ความหมายของอารยธรรมกลายเป็น เหมือนกับ "วัฒนธรรม" ที่กำหนดสังคมมนุษย์ใดที่ระดับของความก้าวหน้าอย่างยิ่งก่อตั้งเมืองระดับของความก้าวหน้าของอารยธรรมที่มักจะมีวัดระดับของความก้าวหน้าของอารยธรรมที่ โดยความคืบหน้า ในเกษตร ค้าไกล เฉพาะทางอาชีว urbanism นอกจากนี้ เพื่อกำหนดระดับของความก้าวหน้าของอารยธรรมสังคม องค์ประกอบบางอย่างจะมีใช้เช่นมาตรฐานขนส่งพัฒนาระบบ การเขียน วัด สกุลเงิน กฎหมาย ศิลปะ และสถาปัตยกรรม คณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ และการเมือง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. แนวคิดของอารยธรรมอารยธรรมของมนุษย์เป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์โลกของการพัฒนามนุษย์ เอกสารที่ระบุว่ามนุษย์ได้รับการพัฒนาจากยุคของความป่าเถื่อน, ป่าเถื่อนเพื่ออารยธรรม (เอ็ดเวิร์ดเบิร์นส์ McNall "อารยธรรมตะวันตก", 1963) โลกสังคมมนุษย์ได้มีการพัฒนาทั้งในทางกายภาพและด้านสังคมและวัฒนธรรม เป็นเวลานานที่ผ่านมาเมื่อมนุษย์เราเรียกว่า "มนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์" ของมนุษย์ในยุคที่ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นยัง มันเป็นจนกว่าพวกเขาจะได้เรียนรู้วิธีการผ่านช่วงเวลาที่จะสร้างตัวเองลุกขึ้นยืนและเดินเท้า มนุษย์ยังได้มีการพัฒนาความสามารถในการเรียนรู้ของพวกเขา (ใช้สมอง) โดยสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลงจนปรับตัวกลายเป็นเรียกว่า "วัฒนธรรม" มนุษย์พัฒนาวัฒนธรรมของพวกเขาผ่านทางสังคมของพวกเขารวมตัวกันและการสื่อสาร (จากสัญญาณเท่านั้นและภาพไปในช่องปากเพื่อลายลักษณ์อักษร) นิคม (จากบริการข้ามแดนอัตโนมัติจากที่หนึ่งไปอีกที่หนึ่งไปยังสถานที่ที่อยู่อาศัยสร้างด้วยวัสดุที่เรียบง่ายมีสไตล์ชั่วคราวเพื่อซับซ้อน) และวิธีการที่จะ ได้รับการใช้ชีวิต (จากการล่าสัตว์เพื่อการเพาะปลูกและวิธีการที่จะได้รับที่อยู่อาศัยเป็นปัจจุบัน) และมันก็เป็นในวันนี้ว่าสังคมมนุษย์สามารถแบ่งได้เป็นที่อยู่อาศัยในชนบทและในเมือง (อลิซ Magenis และจอห์นคอนราดแตะ "ประวัติศาสตร์ของโลก", 1963). ในวันที่ทันสมัยอารยธรรมเป็นผลมาจากวัฒนธรรมที่แข็งแกร่งและศาสนาของสังคมที่ . การเจริญเติบโตทางวัฒนธรรมและศาสนาที่แข็งแกร่งมีบทบาทสำคัญสำหรับสังคมที่แข็งแกร่งให้ตัวตนที่แข็งแกร่งในการเป็นหนึ่งในสังคมที่เริ่มต้นสังคมขนาดเล็กอื่น ๆ ที่จะเข้าร่วมหรือประชากรที่ใหญ่กว่าของสังคมเดียวกันที่ทำตามอุดมการณ์ของพวกเขา ดังนั้นที่มีขนาดใหญ่และแข็งแรงและสังคมที่มีขนาดใหญ่เป็นที่ยอมรับ ดังนั้นการเจริญเติบโตทางวัฒนธรรมและศาสนาของสังคมในยุคเป็นอารยธรรม. บริบทคลาสสิกอารยธรรมหลักหมายถึงวัสดุและเครื่องมือด้านของวัฒนธรรมของมนุษย์ที่มีความซับซ้อนในแง่ของเทคโนโลยีวิทยาศาสตร์และการแบ่งงาน อารยธรรมดังกล่าวจะทำให้มีลักษณะทั่วไป คำนิยามนี้สามารถมองเห็นได้จากโลกของอารยธรรมโบราณและการสูญเสียเช่นจักรวรรดิโรมันจักรวรรดิเปอร์เซีย. ในระยะของสังคมและวัฒนธรรมในบริบทที่คลาสสิกคนที่ถูกเรียกว่า "อารยะ" เพื่อตั้งพวกเขานอกเหนือจาก "คนเถื่อน" คน (ใน Barbarians- บรรดาผู้ที่ได้รับรู้ "ป่าเถื่อน".) ในขณะที่ในบริบทสมัยใหม่ "ประชาชนอารยะ" ได้รับการเปรียบเทียบกับ "ดั้งเดิม" ประชาชน. อารยธรรมยังหมายถึงสังคมด้วยการเขียนภาษาพัฒนาแล้วเช่นซู . ปัจจุบันอารยธรรมคำว่าถูกนำมาใช้ในทางที่เข้มงวดน้อยกว่า ดังนั้นความหมายของอารยธรรมจะกลายเป็นสิ่งเดียวกับ "วัฒนธรรม" ที่กำหนดสังคมมนุษย์โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่มีในระดับหนึ่งของความก้าวหน้าโดยเฉพาะอย่างยิ่งการก่อตั้งของเมือง. ระดับของความก้าวหน้าของอารยธรรมการให้ระดับของความก้าวหน้าของอารยธรรมมักจะวัดโดยความคืบหน้าในด้านการเกษตรการค้าทางไกลความเชี่ยวชาญในการประกอบอาชีพและวิถีชีวิต นอกจากนี้ในการกำหนดระดับของความก้าวหน้าของอารยธรรมของสังคมเป็นองค์ประกอบบางส่วนจะถูกนำมาใช้เช่นการพัฒนาระบบการขนส่ง, การเขียน, การวัดมาตรฐานเงินตรากฎหมายศิลปะและสถาปัตยกรรมทางคณิตศาสตร์วิทยาศาสตร์และระบบการเมือง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . แนวคิดของอารยธรรม

มนุษย์อารยธรรมเป็นส่วนหนึ่งของโลก ประวัติศาสตร์ของมนุษย์พัฒนา เอกสารระบุว่า มนุษย์ที่พัฒนาจากยุคของความโหดร้ายป่าเถื่อน , อารยธรรม , ( เอ็ดเวิร์ด เบิร์น mcnall ตะวันตก " อารยธรรม " , 2506 ) โลกที่สังคมมนุษย์ได้พัฒนาทั้งทางด้านกายภาพและด้านสังคมและวัฒนธรรม นานมาแล้วเมื่อเราเรียกมนุษย์ว่าเป็น " ประวัติศาสตร์ของมนุษย์ "มนุษย์ในยุคนั้นยังไม่ขึ้นเลย มันจนกว่าพวกเขาจะได้เรียนรู้ผ่านเวลา วิธีการ สร้าง ตัวเอง ยืน และเดิน มนุษย์ได้พัฒนาความสามารถในการเรียนรู้ ( ใช้สมอง ) โดยสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนแปลง จนกลายเป็นการปรับตัวของพวกเขาเรียกว่า " วัฒนธรรม "มนุษย์ได้พัฒนาวัฒนธรรมของตนเองผ่านทางสังคมของพวกเขารวบรวมและการสื่อสาร ( จากป้ายเท่านั้น และภาพในช่องปากเพื่อการสื่อสารที่เป็นลายลักษณ์อักษร ) นิคม ( ข้ามจากสถานที่ที่จะอาศัยอยู่ที่อาคารด้วยวัสดุง่ายๆ ชั่วคราวลักษณะซับซ้อน ) และวิธีการที่จะได้รับชีวิต ( จากการล่าสัตว์ เพื่อการเพาะปลูก และวิธีที่จะได้รับเป็นทุกวันนี้ )และมันคือวันนี้ที่สังคมมนุษย์ สามารถจำแนกได้เป็นชนบทและเมืองที่อาศัยอยู่ ( อลิซ magenis และจอห์นคอนราด ชื่อ " ประวัติศาสตร์ของโลก " , 2506 ) .

ในวันใหม่ อารยธรรม เป็นชนวนของวัฒนธรรมที่เข้มแข็ง และศาสนาของสังคม การเจริญเติบโตที่แข็งแกร่งทางวัฒนธรรมและศาสนา มีบทบาทต่อสังคมแข็งแรงให้ตนเข้มแข็ง สังคมหนึ่งซึ่งเริ่มสังคมขนาดเล็กอื่น ๆที่จะเข้าร่วมหรือใหญ่กว่าประชากรของสังคมเดียวกันที่ตามอุดมการณ์ของตน จึงมีขนาดใหญ่ และแข็งแรง และใหญ่ สังคมตั้งขึ้น ดังนั้น วัฒนธรรม และการเติบโตทางศาสนาของสังคมในยุคหนึ่งเป็นอารยธรรม

บริบทคลาสสิกอารยธรรมหลักหมายถึงวัสดุ และด้านเครื่องมือ ของวัฒนธรรมของมนุษย์ที่ซับซ้อนในแง่ของเทคโนโลยี วิทยาศาสตร์ และฝ่ายแรงงาน อารยธรรมดังกล่าวโดยทั่วไปมี urbanized . คำนิยามนี้สามารถมองเห็นได้จากโลกโบราณและอารยธรรมที่สูญหายไป เช่น อาณาจักรโรมัน อาณาจักรเปอร์เซีย

ในด้านสังคมและวัฒนธรรม ในบริบทของคลาสสิกคนถูกเรียกว่า " อารยะ " เพื่อให้พวกเขาตั้งนอกเหนือจากความป่าเถื่อนของคน ( ป่าเถื่อน - คนที่ถูกมองว่า " อนารยะ " ) ในขณะที่ในบริบทสมัยใหม่ " อารยะ " ประชาชน " ได้ถูกเปรียบเทียบกับชนชาติดั้งเดิม "


อารยธรรมยังหมายถึงสังคมที่มีการพัฒนาการเขียนภาษาเช่น เป็นซูเมอเรียน

ทุกวันนี้