I am continually astounded and dism

I am continually astounded and dismayed by the persistence of murderous violence in the world. Humanity seems to be trapped in a deepening spiral of hatred, vengeance, and militarism that will ultimately lead to the horrible destruction of life on this planet. For centuries, our greatest teachers, from Jesus to Gandhi, from St. Francis to the Dalai Lama, from the Buddha to Martin Luther King, Jr., have insisted that peace, not violence, is the path to genuine salvation. They have told us that the “Kingdom of Heaven,” whatever culturally and historically conditioned images are used to depict it, is reached through reconciliation and love, not domination and conquest. Yet millions upon millions of souls, from oppressed inmates of refugee camps to Ivy-league educated power brokers in our capital, resort to killing and desecration and terror to achieve their purposes. As I read each morning’s disheartening headlines, I sadly ask over and over again, why?

Holistic thinkers also examine the spiritual dimension of human experience, and this understanding is essential to restraining the spiral of violence. On a personal level, spiritual practice enables us to break free of our conditioning—biological, psychological, cultural, and ideological. It does not much matter what form this practice takes, or, again, what historically colored images are used to describe it. Prayer, meditation, ritual, selfless service, fasting, retreat, physical disciplines—all such practices serve to disidentify the person from conditioned, habitual ways of being. They nourish a center of personality, a “Self,” in Jung’s terms, that lies outside, or beyond, or “higher” than the largely unconscious personality that is driven by fears, desires, insecurities, appetites, and fantasies. This realm that lies beyond our limited ego is regarded as sacred; it is, presumably, unpolluted by ideology or our petty desires. Obviously, religious beliefs and practices have often, and very tragically, used the human longing for the sacred to sanction hatred and unspeakable violence, so it becomes vitally necessary to distinguish genuine transcendence or disidentification from spiritual fanaticism. The greatest teachers in all traditions have declared that genuine spirituality results in loving nonviolence, so any ideology that leads to division, hate, and killing, no matter what spiritual language it uses to justify its claims, is still just ideology. It is psychological distortion mixed with cultural prejudice, projected onto the transcendent realm and blinding us to its true radiance. On a transpersonal level, a spiritual understanding of the Cosmos recognizes that there are vast evolutionary forces at work, far beyond our immediate experience or understanding. Secular modern culture has no place in its worldview for these mysterious formative energies, regarding any spiritual cosmology as superstition. Yet mystics (Rudolf Steiner being a notable modern example) maintain that these energies are real, and in fact shape the course of human destiny. Cultural and intellectual historians refer sometimes to the zeitgeist of a certain age, meaning the “spirit of the times” in a metaphorical sense, yet Steiner, for one, holds that there literally is a spiritual intelligence or being with a particular temperament or tendencies, that rules each period of history.

He further holds that there are dark forces counterbalancing those of goodness and light, situating the human journey, not on the sunny highway of progress and enlightenment that modern technocrats portray, but on a treacherous path requiring spiritual vigilance and conscious moral choice at every step. Many indigenous cultures, from ancient India to the native peoples of North America, similarly believed that human beings must contend with cosmic forces and deliberately work to strengthen the good and overcome the very real power of evil. At the very least, even if it is not absolutely, literally accurate, this cosmology challenges the hubris of any ideology or technology with a sense of humility in the face of mystery, and in the face of the Shadow which (again, in Jung’s model) lurks behind every self-assured conscious action. Perhaps one reason for the popularity of the Star Wars and Lord of the Rings mythologies is their recognition of a spiritual negative side that requires resolute moral courage, not simply physical power or some clever gadget or weapon, to overcome, because the negative impulses, the Shadow, live within each one of us.

Modernity has banished the negative side to its collective Shadow. “We” (the capitalist West) are good, democratic, and right, while the Other is evil, autocratic, and wrong. It is not hard to find profoundly violent men, such as Saddam Hussein, Yasser Arafat, and Osama bin Laden, to become receptacles for all our projections; we dismiss all negative impulses in ourselves and attribute all evil to our enemies. But spiritual humility, on both a personal and collective level, would compel us to face the negative—the violence, greed, prejudice, and lust for power—that reside in the shadows of our own individual and national souls.

Violence, then, is comprised of layer upon layer of pain, ignorance, self-assurance, and callousness. To overcome violence in the world will require many corresponding layers of understanding and effort. More caring, nourishing ways of education and childrearing are essential elements, but they are not sufficient. Political activism is also essential, but also not enough. Spiritual practice of some sort is crucial— but as I have written before in criticism of “new age” or “new paradigm” holistic thought (Miller, 2000), spirituality detached from cultural analysis and political engagement is not going to effect substantial change. A holistic approach to peace, and to peace education more specifically, must be fluid and multidimensional. Its aim is not “peace” as an abstraction, but a culture of peace, which means a “web of meanings” that honors compassion, collaboration, negotiation, and service and dishonors conquest and violence. If most present cultures make violence, hatred, and oppression seem manly, exciting, and effective, a culture of peace would treat them as stupid and self-defeating. (I want to add “as in reality they are,” but then this places me outside culture entirely,as some sort of omniscient authority. We must promote peace itself with humility, or we defeat our own purposes.)

Riane Eisler has inspired many readers with her interpretation of cultural patterns as being oriented toward either “dominator” or “partnership” values (Eisler 1987; 2000). The power of her analysis lies in her recognition that a culture is an interconnected set of assumptions, beliefs, and practices, each of which reinforces the others. A society oriented toward “dominator” values, then, will exhibit violence in childrearing (corporal punishment) as well as criminal justice (capital punishment).
It will promote intense competition in sports and economics, which will carry over into education. Military leaders, more than peacemakers, will be considered heroes, and military technology will receive a large share of a dominator society’s attention and resources. There will be more crime, as well as demeaning attitudes towards women and minorities. Intellectually, such a culture will tend to favor explanations of human nature that emphasize aggression and biological determinism. These are not isolated “problems” that can be solved one by one, but inherent, interconnected elements of a cultural pattern that needs to be addressed on many levels.

To introduce a culture of peace, a culture oriented toward partnership values of caring, social equality, nonviolence, and cooperation, we will need to rethink common assumptions about education, not only the content of the curriculum, but the way in which it is “delivered” (indeed, whether “delivery” is the proper methodology at all), the design of the physical and social environment, the rules of communication and lines of authority within schools, and everyone’s expectations concerning the “outcomes” of the learning process. We will need to decide that education should no longer be a primary agent of cultural conditioning, but a liberating process through which conditioning as such—the inculcation of unconscious habits of perception, thought and action—is challenged by the cultivation of critical inquiry and spiritual awareness.

To educate at all is to introduce values into the lives of young people. This cannot be avoided. Whether we design a particular curriculum or try to refrain from direct teaching of any curriculum, our actions represent some set of values. Whether we arrange classrooms like miniature assembly lines or open them up as laboratories for free exploration, we are teaching which human possibilities we value and which we do not.

If we educate holistically, with a sense of wonder and respect for the complex mystery of life, then our commitment to peace education should not harden into an ideology, into a subtle form of conditioning itself, but the fact remains that to educate for peace is to take a moral stand in opposition to many of the primary values guiding modern schooling. As Michael Lerner reminds us,

The alleged neutrality of contemporary education is a sham that covers up the systematic indoctrination of students into the dominant religion of the contemporary world: the slavish subordination of everyone to the idols of the marketplace and its “common sense” that all people should seek to maximize their own advantage without regard to the consequences for others, that all that is real is what can be validated through sense observation, that it’s only human nature for people to compete with each other and seek “individual excellence”…. (2000, 235)

Throughout his writings, and in his visionary magazine TIKKUN, Lerner explains how this

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันอย่างต่อเนื่องข้างประหลาดใจ และ dismayed โดยการคงอยู่ของความรุนแรง murderous ในโลก มนุษย์ดูเหมือนจะติดในเกลียวลึกของความเกลียดชัง ล้างแค้น และทหารที่จะสุดการทำลายที่น่ากลัวของชีวิตบนโลกนี้ สำหรับศตวรรษ ครูของเรามากที่สุด จากพระเยซูให้คานธี จาก St. Francis กับ Dalai Lama จากพระกับมาร์ตินลูเธอร์คิง จูเนียร์ ได้ยืนยันว่า ความสงบสุข ไม่รุนแรง เส้นทางแห่งความรอดที่แท้จริง พวกเขาบอกกับเราว่า "อาณาจักรสวรรค์ รูปเครื่องปรับอากาศวัฒนธรรม และประวัติสิ่งใช้ในการพรรณนานั้น ถึงผ่านการกระทบยอด และความรัก ไม่ปกครอง และชนะ ยัง ล้านเมื่อล้าน ๆ ชีวิต ผู้ต้องขังที่อ่อนแอของค่ายผู้ลี้ภัยกับโบรกเกอร์พลังงานไอวี่ลีศึกษาในเมืองหลวงของเรา จากรีสอร์ทผิดศีลการฆ่า และความหวาดกลัวเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ของพวกเขา เมื่อผมอ่านทุกเช้าพาดหัวท้อ ฉันเศร้าขอเล่า ทำไมHolistic thinkers also examine the spiritual dimension of human experience, and this understanding is essential to restraining the spiral of violence. On a personal level, spiritual practice enables us to break free of our conditioning—biological, psychological, cultural, and ideological. It does not much matter what form this practice takes, or, again, what historically colored images are used to describe it. Prayer, meditation, ritual, selfless service, fasting, retreat, physical disciplines—all such practices serve to disidentify the person from conditioned, habitual ways of being. They nourish a center of personality, a “Self,” in Jung’s terms, that lies outside, or beyond, or “higher” than the largely unconscious personality that is driven by fears, desires, insecurities, appetites, and fantasies. This realm that lies beyond our limited ego is regarded as sacred; it is, presumably, unpolluted by ideology or our petty desires. Obviously, religious beliefs and practices have often, and very tragically, used the human longing for the sacred to sanction hatred and unspeakable violence, so it becomes vitally necessary to distinguish genuine transcendence or disidentification from spiritual fanaticism. The greatest teachers in all traditions have declared that genuine spirituality results in loving nonviolence, so any ideology that leads to division, hate, and killing, no matter what spiritual language it uses to justify its claims, is still just ideology. It is psychological distortion mixed with cultural prejudice, projected onto the transcendent realm and blinding us to its true radiance. On a transpersonal level, a spiritual understanding of the Cosmos recognizes that there are vast evolutionary forces at work, far beyond our immediate experience or understanding. Secular modern culture has no place in its worldview for these mysterious formative energies, regarding any spiritual cosmology as superstition. Yet mystics (Rudolf Steiner being a notable modern example) maintain that these energies are real, and in fact shape the course of human destiny. Cultural and intellectual historians refer sometimes to the zeitgeist of a certain age, meaning the “spirit of the times” in a metaphorical sense, yet Steiner, for one, holds that there literally is a spiritual intelligence or being with a particular temperament or tendencies, that rules each period of history.เขาเพิ่มเติมถือว่า มีกองกำลังเข้ม counterbalancing ของความดีและแสง situating เดินทางมนุษย์ ไม่ บนทางหลวงซันนี่ความคืบหน้าและตรัสรู้ที่วาดภาพสมัย technocrats แต่ บนเส้นทางทุจริตต้องระมัดระวังวิญญาณและทางเลือกคุณธรรมที่ใส่ใจในทุกขั้นตอน หลายวัฒนธรรมพื้นเมือง จากอินเดียโบราณกับชนพื้นเมืองของทวีปอเมริกาเหนือ ทำนองเดียวกันเชื่อว่า มนุษย์ต้องขับเคี่ยวกับกองกำลังของจักรวาล และตั้งใจทำงานเพื่อเสริมสร้างดี และเอาชนะอำนาจของความชั่วร้ายจริง น้อยมาก แม้ว่ามันไม่แน่นอน ถูกต้องอย่างแท้จริง จักรวาลนี้ท้าทายโอหังอุดมการณ์หรือเทคโนโลยีกับความรู้สึกของบท หน้าลึกลับ และ หน้าเงาซึ่ง (อีก ในรูปแบบของ Jung) lurks หลังทุก ๆ สติมั่นใจตนเอง ทีหนึ่งเหตุผลสำหรับความนิยมของสตาร์วอร์สและศึก mythologies แหวนเป็นการรับรู้ด้านลบทางจิตวิญญาณที่ต้องมีคุณธรรมกล้าหาญเด็ด พลังงานไม่เพียงแค่ทางกายภาพ หรือบางโปรแกรมเบ็ดเตล็ดฉลาด หรือ อาวุธ เอาชนะ เนื่องจากแรงกระตุ้นลบ เงา อยู่ภายในแต่ละคนของเราModernity has banished the negative side to its collective Shadow. “We” (the capitalist West) are good, democratic, and right, while the Other is evil, autocratic, and wrong. It is not hard to find profoundly violent men, such as Saddam Hussein, Yasser Arafat, and Osama bin Laden, to become receptacles for all our projections; we dismiss all negative impulses in ourselves and attribute all evil to our enemies. But spiritual humility, on both a personal and collective level, would compel us to face the negative—the violence, greed, prejudice, and lust for power—that reside in the shadows of our own individual and national souls.Violence, then, is comprised of layer upon layer of pain, ignorance, self-assurance, and callousness. To overcome violence in the world will require many corresponding layers of understanding and effort. More caring, nourishing ways of education and childrearing are essential elements, but they are not sufficient. Political activism is also essential, but also not enough. Spiritual practice of some sort is crucial— but as I have written before in criticism of “new age” or “new paradigm” holistic thought (Miller, 2000), spirituality detached from cultural analysis and political engagement is not going to effect substantial change. A holistic approach to peace, and to peace education more specifically, must be fluid and multidimensional. Its aim is not “peace” as an abstraction, but a culture of peace, which means a “web of meanings” that honors compassion, collaboration, negotiation, and service and dishonors conquest and violence. If most present cultures make violence, hatred, and oppression seem manly, exciting, and effective, a culture of peace would treat them as stupid and self-defeating. (I want to add “as in reality they are,” but then this places me outside culture entirely,as some sort of omniscient authority. We must promote peace itself with humility, or we defeat our own purposes.)Riane Eisler has inspired many readers with her interpretation of cultural patterns as being oriented toward either “dominator” or “partnership” values (Eisler 1987; 2000). The power of her analysis lies in her recognition that a culture is an interconnected set of assumptions, beliefs, and practices, each of which reinforces the others. A society oriented toward “dominator” values, then, will exhibit violence in childrearing (corporal punishment) as well as criminal justice (capital punishment).It will promote intense competition in sports and economics, which will carry over into education. Military leaders, more than peacemakers, will be considered heroes, and military technology will receive a large share of a dominator society’s attention and resources. There will be more crime, as well as demeaning attitudes towards women and minorities. Intellectually, such a culture will tend to favor explanations of human nature that emphasize aggression and biological determinism. These are not isolated “problems” that can be solved one by one, but inherent, interconnected elements of a cultural pattern that needs to be addressed on many levels.To introduce a culture of peace, a culture oriented toward partnership values of caring, social equality, nonviolence, and cooperation, we will need to rethink common assumptions about education, not only the content of the curriculum, but the way in which it is “delivered” (indeed, whether “delivery” is the proper methodology at all), the design of the physical and social environment, the rules of communication and lines of authority within schools, and everyone’s expectations concerning the “outcomes” of the learning process. We will need to decide that education should no longer be a primary agent of cultural conditioning, but a liberating process through which conditioning as such—the inculcation of unconscious habits of perception, thought and action—is challenged by the cultivation of critical inquiry and spiritual awareness.To educate at all is to introduce values into the lives of young people. This cannot be avoided. Whether we design a particular curriculum or try to refrain from direct teaching of any curriculum, our actions represent some set of values. Whether we arrange classrooms like miniature assembly lines or open them up as laboratories for free exploration, we are teaching which human possibilities we value and which we do not.If we educate holistically, with a sense of wonder and respect for the complex mystery of life, then our commitment to peace education should not harden into an ideology, into a subtle form of conditioning itself, but the fact remains that to educate for peace is to take a moral stand in opposition to many of the primary values guiding modern schooling. As Michael Lerner reminds us,
The alleged neutrality of contemporary education is a sham that covers up the systematic indoctrination of students into the dominant religion of the contemporary world: the slavish subordination of everyone to the idols of the marketplace and its “common sense” that all people should seek to maximize their own advantage without regard to the consequences for others, that all that is real is what can be validated through sense observation, that it’s only human nature for people to compete with each other and seek “individual excellence”…. (2000, 235)

Throughout his writings, and in his visionary magazine TIKKUN, Lerner explains how this

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมประหลาดใจอย่างต่อเนื่องและอนาถใจโดยการคงอยู่ของความรุนแรงเกี่ยวกับการฆาตกรรมในโลก มนุษยชาติดูเหมือนว่าจะถูกขังอยู่ในเกลียวลึกของความเกลียดชังการแก้แค้นและทหารว่าในท้ายที่สุดจะนำไปสู่การทำลายที่น่ากลัวของสิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้ สำหรับศตวรรษครูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเราจากพระเยซูธีจากเซนต์ฟรานซิสดาไลลามะจากพระพุทธเจ้ามาร์ตินลูเธอร์คิงจูเนียร์ได้ยืนยันว่าสันติภาพไม่ใช้ความรุนแรงเป็นเส้นทางไปสู่ความรอดของแท้ พวกเขาได้บอกกับเราว่า "อาณาจักรแห่งสวรรค์" สิ่งที่ทางวัฒนธรรมและภาพในอดีตปรับอากาศที่ใช้ในการแสดงให้เห็นถึงมันจะมาถึงผ่านความสมานฉันท์และความรักไม่ได้ปกครองและพิชิต แต่ล้านเมื่อล้านวิญญาณจากผู้ต้องขังที่ถูกกดขี่ของค่ายผู้ลี้ภัยไปยังไอวีลีกศึกษานายหน้าค้าอำนาจในเมืองหลวงของเรารีสอร์ทเพื่อฆ่าและความศักดิ์สิทธิ์และความหวาดกลัวเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ของพวกเขา ขณะที่ผมอ่านหัวข้อข่าวทำให้หมดกำลังใจในตอนเช้าของแต่ละเศร้าฉันถามซ้ำแล้วซ้ำอีกทำไมนักคิดแบบองค์รวมนอกจากนี้ยังตรวจสอบมิติทางจิตวิญญาณของประสบการณ์ของมนุษย์และความเข้าใจนี้เป็นสิ่งจำเป็นในการงดเว้นเกลียวของความรุนแรง ในระดับบุคคล, ฝึกจิตช่วยให้เราสามารถแยกเป็นอิสระจากเครื่องชีวภาพของเราทางจิตวิทยาวัฒนธรรมและอุดมการณ์ มันไม่ได้เรื่องมากสิ่งที่รูปแบบนี้จะใช้เวลาการปฏิบัติหรืออีกครั้งสิ่งที่ภาพสีในอดีตจะใช้ในการอธิบาย สวดมนต์, สมาธิ, พิธีกรรม, บริการเสียสละอดถอยทางกายภาพสาขาทั้งหมดการปฏิบัติดังกล่าวให้บริการเพื่อ disidentify คนที่มาจากเครื่องปรับอากาศวิธีนิสัยของการเป็น พวกเขาช่วยบำรุงศูนย์กลางของบุคลิกภาพเป็น "ตัวเอง" ในแง่ของจุงที่อยู่นอกหรือเกินหรือ "สูง" กว่าบุคลิกภาพหมดสติส่วนใหญ่ที่ขับเคลื่อนด้วยความกลัวความปรารถนาความไม่ปลอดภัย, appetites และจินตนาการ ดินแดนที่อยู่นอกเหนืออาตมา จำกัด ของเราได้รับการยกย่องเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์; มันเป็นเรื่องสมมุติสกปรกจากอุดมการณ์หรือความปรารถนาของเราเล็ก ๆ น้อย ๆ เห็นได้ชัดว่าความเชื่อทางศาสนาและการปฏิบัติที่มีบ่อยและมากอนาถใช้ความปรารถนาของมนุษย์ศักดิ์สิทธิ์ที่จะอนุมัติความเกลียดชังและความรุนแรงที่ไม่สามารถบรรยายได้ดังนั้นจึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งที่จะแยกแยะวิชชาของแท้หรือ disidentification จากความคลั่งทางจิตวิญญาณ ครูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประเพณีทั้งหมดได้ประกาศว่าผลจิตวิญญาณในความรักแท้อหิงสาเพื่ออุดมการณ์ที่นำไปสู่การแบ่งใด ๆ ที่เกลียดชังและฆ่าไม่ว่าสิ่งที่ภาษาทางจิตวิญญาณที่ใช้ในการแสดงให้เห็นถึงการเรียกร้องของมันยังคงเป็นเพียงอุดมการณ์ มันเป็นความผิดเพี้ยนทางจิตวิทยาผสมกับอคติทางวัฒนธรรมที่ฉายลงบนดินแดนเหนือธรรมชาติและทำให้ไม่เห็นเราเพื่อความกระจ่างใสที่แท้จริงของมัน ในระดับ transpersonal ความเข้าใจจิตวิญญาณของคอสมอสตระหนักดีว่ามีกองกำลังวิวัฒนาการใหญ่ในที่ทำงานไกลเกินประสบการณ์ทันทีหรือความเข้าใจของเรา วัฒนธรรมสมัยใหม่ฆราวาสมีสถานที่ในมุมมองของการก่อสร้างพลังงานลึกลับเหล่านี้ไม่เกี่ยวกับจักรวาลใด ๆ จิตวิญญาณเช่นไสยศาสตร์ แต่ญาณ (รูดอล์ฟสทิเป็นตัวอย่างที่โดดเด่นทันสมัย) ยืนยันว่าพลังงานเหล่านี้เป็นจริงและในความเป็นจริงรูปร่างแน่นอนของโชคชะตาของมนุษย์ ประวัติศาสตร์ทางวัฒนธรรมและทางปัญญาหมายถึงบางครั้งจิตวิญญาณของยุคบางอย่างที่มีความหมายว่า "จิตวิญญาณของเวลา" ในความหมายเชิงเปรียบเทียบ แต่ทิหนึ่งถือได้ว่ามีตัวอักษรเป็นหน่วยสืบราชการลับทางจิตวิญญาณหรืออยู่กับอารมณ์หรือแนวโน้ม ที่กฎระยะเวลาของประวัติศาสตร์แต่ละ. เขายังถือได้ว่ามีกองกำลังมืดถ่วงดุลบรรดาของความดีและแสง situating การเดินทางของมนุษย์ไม่ได้อยู่บนทางหลวงแดดของความคืบหน้าและการตรัสรู้ที่ technocrats ทันสมัยวาดภาพ แต่บนเส้นทางที่อันตรายที่ต้องใช้ความระมัดระวังและจิตวิญญาณ ทางเลือกทางศีลธรรมที่ใส่ใจในทุกขั้นตอน วัฒนธรรมพื้นบ้านจำนวนมากจากอินเดียโบราณให้กับประชาชนชาวพื้นเมืองของทวีปอเมริกาเหนือในทำนองเดียวกันเชื่อว่ามนุษย์ต้องต่อสู้กับกองกำลังของจักรวาลและจงใจทำงานเพื่อเสริมสร้างความดีและเอาชนะอำนาจที่แท้จริงของความชั่วร้ายมาก อย่างน้อยที่สุดแม้ว่ามันจะไม่ได้เป็นอย่างที่ถูกต้องแท้จริงจักรวาลนี้ท้าทายความโอหังของอุดมการณ์ใด ๆ หรือเทคโนโลยีที่มีความรู้สึกของความอ่อนน้อมถ่อมตนในการเผชิญกับความลึกลับที่และในหน้าของเงาที่ (อีกครั้งในรูปแบบของจุง ) สิงสถิตอยู่เบื้องหลังทุกความมั่นใจการดำเนินการมีสติ บางทีอาจจะเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ความนิยมของสตาร์วอร์สและลอร์ดออฟเดอะรินิทานปรัมปราคือการรับรู้ของพวกเขาในด้านลบทางจิตวิญญาณที่ต้องใช้ความกล้าหาญทางศีลธรรมเด็ดเดี่ยวที่ไม่เพียงแค่อำนาจทางกายภาพหรือแกดเจ็ตที่ฉลาดหรืออาวุธที่จะเอาชนะเพราะแรงกระตุ้นเชิงลบที่ เงาอาศัยอยู่ภายในเราแต่ละคน. ทันสมัยได้เนรเทศด้านลบที่จะเงาของส่วนรวม "เรา" (ทุนนิยมตะวันตก) เป็นสิ่งที่ดีในระบอบประชาธิปไตยและสิทธิในขณะที่อื่น ๆ คือความชั่วร้ายเผด็จการและไม่ถูกต้อง มันไม่ยากที่จะหาคนที่มีความรุนแรงอย่างสุดซึ้งเช่นซัดดัมฮุสเซนยัสเซอร์อาราฟัตและอุซามะห์บินลาดินจะกลายเป็นภาชนะสำหรับประมาณการของเรา; เรายกเลิกแรงกระตุ้นเชิงลบทั้งหมดในตัวเองและคุณลักษณะความชั่วร้ายทั้งหมดให้ศัตรูของเรา แต่ความอ่อนน้อมถ่อมตนจิตวิญญาณทั้งในระดับส่วนบุคคลและส่วนรวมจะบังคับให้เราต้องเผชิญกับความรุนแรงในเชิงลบที่ความโลภความอคติและความต้องการทางเพศสำหรับพลังงานที่อยู่ในเงามืดของแต่ละคนของเราเองและจิตวิญญาณของชาติ. ความรุนแรงก็คือ ประกอบด้วยชั้นบนชั้นของความเจ็บปวดไม่รู้ตัวเองเชื่อมั่นและความกระด้าง เพื่อเอาชนะความรุนแรงในโลกจะต้องสอดคล้องกันหลายชั้นของความเข้าใจและความพยายาม การดูแลมากขึ้นวิธีการบำรุงการศึกษาและการเลี้ยงดูเด็กอ่อนเป็นองค์ประกอบที่สำคัญ แต่พวกเขาจะไม่เพียงพอ การเคลื่อนไหวทางการเมืองยังเป็นสิ่งจำเป็น แต่ยังไม่เพียงพอ ปฏิบัติทางจิตวิญญาณของการจัดเรียงบาง crucial- แต่ที่ผมได้เขียนมาก่อนในการวิจารณ์ของ "ยุคใหม่" หรือ "กระบวนทัศน์ใหม่" คิดแบบองค์รวม (มิลเลอร์, 2000), จิตวิญญาณออกจากการวิเคราะห์ทางวัฒนธรรมและการมีส่วนร่วมทางการเมืองที่จะไม่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญ วิธีการแบบองค์รวมเพื่อสันติภาพและความสงบสุขให้กับการศึกษามากขึ้นโดยเฉพาะจะต้องเป็นของเหลวและหลายมิติ จุดมุ่งหมายของมันไม่ได้เป็น "ความสงบสุข" เป็นนามธรรม แต่วัฒนธรรมแห่งสันติภาพซึ่งหมายถึง "ความหมายของเว็บ" ที่ได้รับเกียรตินิยมความเห็นอกเห็นใจการทำงานร่วมกันเจรจาต่อรองและการให้บริการและ dishonors ชัยชนะและความรุนแรง ถ้าวัฒนธรรมปัจจุบันส่วนใหญ่ให้ความรุนแรงความเกลียดชังและการกดขี่ดูเหมือนผู้ชายที่น่าตื่นเต้นและมีประสิทธิภาพในวัฒนธรรมของความสงบสุขจะรักษาพวกเขาเป็นโง่และการเอาชนะตัวเอง (ฉันต้องการเพิ่ม "ขณะที่ในความเป็นจริงพวกเขาเป็น" แต่แล้วนี้สถานที่ที่ฉันวัฒนธรรมนอกทั้งหมดเป็นประเภทของผู้มีอำนาจรอบรู้บาง. เราจะต้องส่งเสริมสันติภาพตัวเองด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตนหรือเราเอาชนะวัตถุประสงค์ของเราเอง.) Riane Eisler มีแรงบันดาลใจหลาย ๆ ผู้อ่านที่มีการตีความของเธอจากรูปแบบทางวัฒนธรรมที่ถูกเน้นไปทั้ง "Dominator" หรือ "หุ้นส่วน" คุณค่า (Eisler 1987; 2000) พลังของการวิเคราะห์ของเธออยู่ในการรับรู้ของเธอว่าวัฒนธรรมเป็นชุดที่เชื่อมต่อกันของสมมติฐานความเชื่อและการปฏิบัติซึ่งแต่ละตอกย้ำคนอื่น ๆ สังคมที่มุ่งเน้นไปยัง "Dominator" ค่าแล้วจะแสดงความรุนแรงในการเลี้ยงดูเด็กอ่อน (การลงโทษทางร่างกาย) เช่นเดียวกับความยุติธรรมทางอาญา (เมืองหลวงลงโทษ). มันจะส่งเสริมการแข่งขันที่รุนแรงในการเล่นกีฬาและเศรษฐกิจซึ่งจะดำเนินไปในการศึกษา ผู้นำทางทหารมากกว่าสันติจะได้รับการพิจารณาเป็นวีรบุรุษและเทคโนโลยีทางทหารจะได้รับหุ้นขนาดใหญ่ของความสนใจของสังคม Dominator และทรัพยากร จะมีความผิดทางอาญามากขึ้นเช่นเดียวกับข่าวทัศนคติต่อผู้หญิงและชนกลุ่มน้อย ปัญญาเช่นวัฒนธรรมจะมีแนวโน้มที่จะชอบคำอธิบายของธรรมชาติของมนุษย์ที่เน้นการรุกรานและชะตาทางชีวภาพ เหล่านี้จะไม่ได้แยก "ปัญหา" ที่จะสามารถแก้ไขหนึ่งโดยหนึ่ง แต่โดยธรรมชาติขององค์ประกอบที่เชื่อมต่อกันของรูปแบบทางวัฒนธรรมที่ต้องได้รับการแก้ไขในหลายระดับ. เพื่อแนะนำวัฒนธรรมแห่งสันติภาพวัฒนธรรมที่มุ่งเน้นไปยังค่าความร่วมมือของการดูแลสังคม ความเสมอภาคอหิงสาและความร่วมมือเราจะต้องคิดใหม่สมมติฐานที่พบบ่อยเกี่ยวกับการศึกษาไม่เพียง แต่เนื้อหาของหลักสูตร แต่วิธีการในการที่จะเป็น "ส่ง" (ที่จริงไม่ว่าจะเป็น "การส่งมอบ" เป็นวิธีการที่เหมาะสมที่ทุกคน) การออกแบบของสภาพแวดล้อมทางกายภาพและสังคมที่กฎของการสื่อสารและเส้นของผู้มีอำนาจในโรงเรียนและความคาดหวังของทุกคนที่เกี่ยวข้องกับ "ผล" ของกระบวนการเรียนรู้ เราจะต้องตัดสินใจว่าการศึกษาไม่ควรจะเป็นตัวแทนหลักของเครื่องวัฒนธรรม แต่กระบวนการปลดปล่อยผ่านที่เครื่องดังกล่าวที่ย้ำนิสัยที่หมดสติของการรับรู้ความคิดและการกระทำจะถูกท้าทายโดยการเพาะปลูกของสอบถามรายละเอียดเพิ่มเติมที่สำคัญและจิตวิญญาณ การรับรู้. เพื่อให้ความรู้ที่ทุกคนคือการแนะนำค่าเข้ามาในชีวิตของคนหนุ่มสาว นี้ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ไม่ว่าเราจะออกแบบหลักสูตรโดยเฉพาะหรือพยายามที่จะละเว้นจากการเรียนการสอนโดยตรงของหลักสูตรใด ๆ การกระทำของเราเป็นตัวแทนของชุดของค่าบางอย่าง ไม่ว่าเราจะจัดห้องเรียนเช่นสายการผลิตขนาดเล็กหรือเปิดพวกเขาเป็นห้องปฏิบัติการสำหรับการสำรวจฟรีเรามีการเรียนการสอนที่เป็นไปได้ที่มนุษย์เราให้ความสำคัญและที่เราทำไม่ได้. ถ้าเราให้ความรู้แบบองค์รวมที่มีความสงสัยและความเคารพสำหรับความลึกลับซับซ้อนของชีวิต แล้วมุ่งมั่นของเราที่จะศึกษาสันติภาพไม่ควรแข็งเป็นอุดมการณ์ที่เป็นรูปแบบที่ละเอียดอ่อนของเครื่องตัวเอง แต่ความจริงยังคงอยู่ที่การให้ความรู้เพื่อความสงบสุขคือการใช้ขาตั้งทางศีลธรรมในการต่อสู้กับหลายค่าหลักแนวทางการเรียนการสอนที่ทันสมัย ขณะที่ไมเคิลเลิร์นเนอเตือนเราเป็นกลางที่ถูกกล่าวหาจากการศึกษาร่วมสมัยเป็นเสแสร้งที่ครอบคลุมถึงการปลูกฝังระบบของนักเรียนออกเป็นศาสนาที่โดดเด่นของโลกร่วมสมัยที่: ยอมแพ้เลวทรามของทุกคนในไอดอลของตลาดและ "สามัญสำนึก" ที่ ทุกคนควรพยายามที่จะเพิ่มประโยชน์ของตัวเองโดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมาสำหรับคนอื่น ๆ ทุกคนที่เป็นจริงคือสิ่งที่สามารถตรวจสอบได้ผ่านการสังเกตความรู้สึกว่ามันเป็นธรรมชาติของมนุษย์เพียง แต่สำหรับคนที่จะแข่งขันกับแต่ละอื่น ๆ และแสวงหา "ความเป็นเลิศของแต่ละบุคคล" ... . (2000, 235) ตลอดงานเขียนของเขาและในนิตยสารที่มีวิสัยทัศน์ของเขา Tikkun, Lerner อธิบายถึงวิธีการนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันประหลาดใจอย่างต่อเนื่องและ อนาถใจโดยการดำรงอยู่ของฆาตกรรมความรุนแรงในโลก มนุษย์ดูเหมือนจะติดอยู่ในเกลียวลึกความเกลียดชัง การแก้แค้น และทหารซึ่งในที่สุดจะนำไปสู่การทำลายที่น่ากลัวของชีวิตบนโลกใบนี้ สำหรับหลายศตวรรษ , ครูของเรามากที่สุดจากพระเยซู , คานธี , St . Francis กับดาไล ลามะ จากพระพุทธเจ้า มาร์ติน ลูเธอร์ คิง จูเนียร์ได้ยืนยันว่า ความสงบ ไม่ใช้ความรุนแรง คือ เส้นทางของแท้ ความรอด พวกเขาบอกเราว่า " อาณาจักรแห่งสวรรค์ " สิ่งที่วัฒนธรรมและประวัติศาสตร์เป็นภาพที่ใช้เพื่อแสดงถึงมันทะลุถึงความสมานฉันท์และความรัก ไม่ครอบงำ และชัยชนะ ยังเป็นล้านๆชีวิตจากการกดขี่นักโทษของค่ายผู้ลี้ภัยกับไอวีลีกศึกษาพลังโบรกเกอร์ในเมืองหลวงของเรารีสอร์ทเพื่อฆ่าและความศักดิ์สิทธิ์และความหวาดกลัวให้บรรลุวัตถุประสงค์ของพวกเขา เท่าที่ผมอ่านมันทุกเช้า disheartening พาดหัวข่าว ผมเศร้าถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำไม ?

รวมนักคิดยังศึกษามโนมัยมิติของมนุษย์ประสบการณ์ความเข้าใจนี้เป็นสิ่งจำเป็นเพื่อยับยั้งวงจรของความรุนแรง ในระดับส่วนบุคคล การปฏิบัติทางจิตวิญญาณ ช่วยให้เราหลุดพ้นจากปรับอากาศของเราทางชีววิทยา จิตวิทยาวัฒนธรรมและอุดมการณ์ . มันไม่สำคัญว่ารูปแบบการปฏิบัตินี้จะ , หรือ , อีกครั้ง , สิ่งที่ภาพสีในอดีตที่ใช้เพื่ออธิบายมัน สวดมนต์ , นั่งสมาธิ , พิธีกรรม , ใจเสียสละบริการ อดอาหารถอยทางวินัยปฏิบัติดังกล่าวให้ disidentify บุคคลจากเว็บไซด์ วิธี เป็นนิสัยของคน พวกเขามีศูนย์ของบุคลิกภาพ เป็น " ตัว " ในแง่ของจุง ที่อยู่ข้างนอก หรือเกิน หรือ " สูง " กว่าบุคลิกไปสลบที่เป็นแรงผลักดันจากความกลัว , ปรารถนา , ความไม่ปลอดภัย , ความกระหาย และจินตนาการ .ดินแดนที่อยู่เหนืออัตตานี้ จำกัด ของเราถือว่าศักดิ์สิทธิ์ มันคือ สันนิษฐานว่า ไม่สกปรกด้วยอุดมการณ์หรือความปรารถนาเล็กๆของเรา เห็นได้ชัดว่า ความเชื่อทางศาสนาและการปฏิบัติมีบ่อยและมากอย่าง ใช้กิเลสของมนุษย์อันศักดิ์สิทธิ์เพื่อลงโทษความเกลียดชังและความรุนแรงที่พูดไม่ได้ ,ดังนั้นมันจะกลายเป็นสิ่งที่จำเป็นเพื่อแยกวิชชาแท้หรือ disidentification จากจิตวิญญาณความบ้า ครูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประเพณีทั้งหมดได้ประกาศผลในความรักแท้จิตวิญญาณอหิงสา ดังนั้นอุดมการณ์ที่นำไปสู่แผนก ความเกลียดชัง การฆ่า ไม่ว่ามโนมัยภาษาใช้ปรับการเรียกร้องของมันยังคงเป็นเพียงอุดมการณ์มันคือการบิดเบือนทางจิตวิทยาผสมกับอคติทางวัฒนธรรม ฉายบนดินแดนทั่ว ๆ ไป และมองไม่เห็นเรา เรเดียนซ์ที่แท้จริงของมัน ในระดับการดูความเข้าใจจิตวิญญาณของจักรวาลรับรู้ว่า มีกองกำลังวิวัฒนาการมาก ที่ทำงานไกลเกินกว่าประสบการณ์ของเราทันที หรือความเข้าใจฆราวาสวัฒนธรรมสมัยใหม่มีสถานที่ไม่มีในมุมมองของเหล่านี้ย่อยที่มีพลังลึกลับเกี่ยวกับจักรวาลวิทยาจิตวิญญาณใด ๆที่เป็นตำนาน ญาณ ( รูดอล์ฟ สไตเนอร์ ยังโดนเด่นทันสมัยตัวอย่าง ) คงไว้ซึ่งพลังเหล่านี้จะจริงและในความเป็นจริงรูปร่างโชคชะตาของมนุษย์ วัฒนธรรมและภูมิปัญญา นักประวัติศาสตร์อ้างบางครั้งที่ zeitgeist ของวัยชราความหมาย " จิตวิญญาณของเวลา " ในความรู้สึก คำอุปมายังไม่มี คนหนึ่งถือว่ามีอักษรเป็นข่าวกรองทางจิตวิญญาณหรืออยู่กับอารมณ์ที่เฉพาะเจาะจงหรือแนวโน้มที่กฎแต่ละช่วงเวลาของประวัติศาสตร์

เขายังถือว่ามีอำนาจมืด counterbalancing บรรดาความดีและแสง situating การเดินทางของมนุษย์ ,ไม่บนทางหลวงแดดจัดและความก้าวหน้าของเทคโนแครตหรือตรัสรู้ว่าทันสมัย แต่ต้องใช้ความระมัดระวังที่ทรยศเส้นทางจิตวิญญาณและจิตสำนึกทางศีลธรรม ทางเลือก ทุกขั้นตอน วัฒนธรรมพื้นเมืองมากมายจากอินเดียโบราณประชาชนพื้นเมืองของทวีปอเมริกาเหนือโดยเชื่อว่า มนุษย์ต้องต่อสู้กับกองกำลังของจักรวาลและจงใจทำงานเสริมดีและเอาชนะอำนาจที่แท้จริงของความชั่วร้าย อย่างน้อยที่สุด ถ้ามันไม่ได้เป็นอย่างที่ถูกต้องแท้จริง จักรวาลนี้ท้าทายความโอหังของอุดมการณ์หรือเทคโนโลยีใด ๆ กับความรู้สึกของความอ่อนน้อมถ่อมตนในใบหน้าของความลึกลับ และในหน้าของเงาซึ่ง ( อีกทีอินจุง เป็นนางแบบ ) แอบแฝงอยู่เบื้องหลังทุกตัวเองมั่นใจ มีสติ การกระทำ บางทีหนึ่งในเหตุผลสำหรับความนิยมของ Star Wars และแหวน ตำนานคือการยอมรับของจิตด้านลบที่ต้องเด็ดเดี่ยวความกล้าหาญทางจริยธรรม ไม่เพียงแค่พลังทางกายภาพหรือบางแกดเจ็ตฉลาดหรืออาวุธที่จะเอาชนะ เพราะลบเพลง , เงา , อาศัยอยู่ภายในเราแต่ละคน