Origins[edit]Bennelong Point with t

Origins[edit]

Bennelong Point with tram depot in the 1920s (top left-hand side of photograph)

Construction progress in 1966
Planning began in the late 1940s, when Eugene Goossens, the Director of the NSW State Conservatorium of Music, lobbied for a suitable venue for large theatrical productions. The normal venue for such productions, the Sydney Town Hall, was not considered large enough. By 1954, Goossens succeeded in gaining the support of NSW Premier Joseph Cahill, who called for designs for a dedicated opera house. It was also Goossens who insisted that Bennelong Point be the site: Cahill had wanted it to be on or near Wynyard Railway Station in the northwest of the CBD.[21]
An international design competition was launched by Cahill on 13 September 1955 and received 233 entries, representing architects from 32 countries. The criteria specified a large hall seating 3,000 and a small hall for 1,200 people, each to be designed for different uses, including full-scale operas, orchestral and choral concerts, mass meetings, lectures, ballet performances and other presentations.[22]
The winner, announced in 1957, was Jørn Utzon, a Danish architect. According to legend the Utzon design was rescued from a final cut of 30 "rejects" by the noted Finnish American architect Eero Saarinen. The prize was £5,000.[23] Utzon visited Sydney in 1957 to help supervise the project.[24] His office moved to Palm Beach, Sydney in February 1963.[25]
Utzon received the Pritzker Architecture Prize, architecture's highest honour, in 2003.[26] The Pritzker Prize citation read:
There is no doubt that the Sydney Opera House is his masterpiece. It is one of the great iconic buildings of the 20th century, an image of great beauty that has become known throughout the world – a symbol for not only a city, but a whole country and continent.
Design and construction[edit]
The Fort Macquarie Tram Depot, occupying the site at the time of these plans, was demolished in 1958 and construction began in March 1959. It was built in three stages: stage I (1959–1963) consisted of building the upper podium; stage II (1963–1967) the construction of the outer shells; stage III (1967–1973) interior design and construction.
Stage I: Podium[edit]
Stage I commenced on 2 March 1959 with the construction firm Civil & Civic, monitored by the engineers Ove Arup and Partners.[27] The government had pushed for work to begin early, fearing that funding, or public opinion, might turn against them. However, Utzon had still not completed the final designs. Major structural issues still remained unresolved. By 23 January 1961, work was running 47 weeks behind,[27] mainly because of unexpected difficulties (inclement weather, unexpected difficulty diverting stormwater, construction beginning before proper construction drawings had been prepared, changes of original contract documents). Work on the podium was finally completed in February 1963. The forced early start led to significant later problems, not least of which was the fact that the podium columns were not strong enough to support the roof structure, and had to be re-built.[28]
Stage II: Roof[edit]

Construction progress in 1968

Sydney Opera House shell ribs

The glazed ceramic tiles of the Sydney Opera House
The shells of the competition entry were originally of undefined geometry,[29] but, early in the design process, the "shells" were perceived as a series of parabolas supported by precast concrete ribs. However, engineers Ove Arup and Partners were unable to find an acceptable solution to constructing them. The formwork for using in-situ concrete would have been prohibitively expensive, and, because there was no repetition in any of the roof forms, the construction of precast concrete for each individual section would possibly have been even more expensive.
From 1957 to 1963, the design team went through at least 12 iterations of the form of the shells trying to find an economically acceptable form (including schemes with parabolas, circular ribs and ellipsoids) before a workable solution was completed. The design work on the shells involved one of the earliest uses of computers in structural analysis, to understand the complex forces to which the shells would be subjected.[30] The computer system was also used in the assembly of the arches. The pins in the arches were surveyed at the end of each day, and the information was entered into the computer so the next arch could be properly placed the following day. In mid-1961, the design team found a solution to the problem: the shells all being created as sections from a sphere. This solution allows arches of varying length to be cast in a common mould, and a number of arch segments of common length to be placed adjacent to one another, to form a spherical section. With whom exactly this solution originated has been the subject of some controversy. It was originally credited to Utzon. Ove Arup's letter to Ashworth, a member of the Sydney Opera House Executive Committee, states: "Utzon came up with an idea of making all the shells of uniform curvature throughout in both directions."[31] Peter Jones, the author of Ove Arup's biography, states that "the architect and his supporters alike claimed to recall the precise eureka moment ... ; the engineers and some of their associates, with equal conviction, recall discussion in both central London and at Ove's house."
He goes on to claim that "the existing evidence shows that Arup's canvassed several possibilities for the geometry of the shells, from parabolas to ellipsoids and spheres."[30] Yuzo Mikami, a member of the design team, presents an opposite view in his book on the project, Utzon's Sphere.[32][33] It is unlikely that the truth will ever be categorically known, but there is a clear consensus that the design team worked very well indeed for the first part of the project and that Utzon, Arup, and Ronald Jenkins (partner of Ove Arup and Partners responsible for the Opera House project) all played a very significant part in the design development.[34]
As Peter Murray states in The Saga of the Sydney Opera House:[28]
... the two men—and their teams—enjoyed a collaboration that was remarkable in its fruitfulness and, despite many traumas, was seen by most of those involved in the project as a high point of architect/engineer collaboration.
The design of the roof was tested on scale models in wind tunnels at Southampton University and later NPL in order to establish the wind-pressure distribution around the roof shape in very high winds, which helped in the design of the roof tiles and their fixtures.[35][36]
The shells were constructed by Hornibrook Group Pty Ltd,[37] who were also responsible for construction in Stage III. Hornibrook manufactured the 2400 precast ribs and 4000 roof panels in an on-site factory and also developed the construction processes.[28] The achievement of this solution avoided the need for expensive formwork construction by allowing the use of precast units (it also allowed the roof tiles to be prefabricated in sheets on the ground, instead of being stuck on individually at height). Ove Arup and Partners' site engineer supervised the construction of the shells, which used an innovative adjustable steel-trussed "erection arch" to support the different roofs before completion. On 6 April 1962, it was estimated that the Opera House would be completed between August 1964 and March 1965.
Stage III: Interiors[edit]

The Concert Hall and organ

View from the stage of the Concert Hall.

View from the stage of the The Joan Sutherland Theatre.

Interior of the Studio Theatre.
Stage III, the interiors, started with Utzon moving his entire office to Sydney in February 1963. However, there was a change of government in 1965, and the new Robert Askin government declared the project under the jurisdiction of the Ministry of Public Works. This ultimately led to Utzon's resignation in 1966 (see below).
The cost of the project so far, even in October 1966, was still only $22.9 million,[38] less than a quarter of the final $102 million cost. However, the projected costs for the design were at this stage much more significant.
The second stage of construction was progressing toward completion when Utzon resigned. His position was principally taken over by Peter Hall, who became largely responsible for the interior design. Other persons appointed that same year to replace Utzon were E. H. Farmer as government architect, D. S. Littlemore and Lionel Todd.
Following Utzon's resignation, the acoustic advisor, Lothar Cremer, confirmed to the Sydney Opera House Executive Committee (SOHEC) that Utzon's original acoustic design allowed for only 2000 seats in the main hall and further stated that increasing the number of seats to 3000 as specified in the brief would be disastrous for the acoustics. According to Peter Jones, the stage designer, Martin Carr, criticised the "shape, height and width of the stage, the physical facilities for artists, the location of the dressing rooms, the widths of doors and lifts, and the location of lighting switchboards."[39]
Significant changes to Utzon's design[edit]

The foyer of the Joan Sutherland Theatre, showing the internal structure and steel framing of the glass curtain walls; the final constructions were modified from Utzon's original designs

View of the Opera House from the Harbour Bridge
The major hall, which was originally to be a multipurpose opera/concert hall, became solely a concert hall, called the Concert Hall. The minor hall, originally for stage productions only, incorporated opera and ballet functions and was called the Opera Theatre, later renamed the Joan Sutherland Theatre. As a result, the Joan Sutherland Theatre is inadequate to stage large-scale opera and ballet. A theatre, a cinema and a library were also added. These were later changed to two live drama theatres and a smaller theatre "in the round". These now comprise the Drama Theatre, the Playho

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

[แก้ไข] ต้นกำเนิดจุด Bennelong กับราง depot ในปี 1920 (ด้านบนซ้ายมือของภาพ)การก่อสร้างเป็นการวางแผนเริ่มใน 2483 เมื่อ Eugene Goossens นิวเซาธ์เวลส์รัฐ Conservatorium ของเพลง ผู้อำนวยการออกสียงสนับสนุนสถานที่เหมาะสำหรับการผลิตละครขนาดใหญ่ ห้องพักปกติสำหรับการผลิตดังกล่าว ฮอลล์เมืองซิดนีย์ ไม่ได้เป็นพอ โดย 1954, Goossens ความสำเร็จในการดึงดูดการสนับสนุนของนิวเซาธ์เวลส์พรีเมียร์โจเซฟ Cahill ที่เรียกว่าการออกแบบสำหรับโอเปร่าเฮ้าส์เฉพาะ มันเป็น Goossens ที่ยืนยันว่า จุด Bennelong เป็นไซต์: Cahill ก็อยากให้เป็น หรือ ใกล้ สถานีรถไฟวินยาร์ดในตะวันตกเฉียงเหนือของนี่ [21]การแข่งขันการออกแบบนานาชาติเปิด โดย Cahill บน 13 1955 กันยายน และรับรายการ 233 สถาปนิกตัวแทนจาก 32 ประเทศ เงื่อนไขระบุไว้เป็นห้องโถงขนาดใหญ่ที่นั่ง 3000 และห้องประชุมขนาดเล็กสำหรับ 1200 คน แต่ละการออกแบบสำหรับใช้งานต่าง ๆ รวมทั้งโอเปร่าเต็มรูปแบบ คอนเสิร์ต orchestral และเลือก ประชุมใหญ่ บรรยาย การแสดงบัลเล่ต์ และงานนำเสนออื่น [22]ผู้ชนะ ประกาศใน 1957, Jørn Utzon สถาปนิกเดนมาร์กได้ ตำนานแบบ Utzon ถูกช่วยจากตัดสุดท้ายของ 30 "ไม่ยอมรับ" โดยที่ตามภาษาฟินแลนด์อเมริกันสถาปนิก Eero Saarinen รางวัล £5000 [23] Utzon ชมซิดนีย์ใน 1957 เพื่อช่วยกำกับดูแลโครงการ [24] สำนักงานของเขาย้ายไปปาล์มบีช ซิดนีย์ใน 1963 กุมภาพันธ์ [25]Utzon received the Pritzker Architecture Prize, architecture's highest honour, in 2003.[26] The Pritzker Prize citation read:There is no doubt that the Sydney Opera House is his masterpiece. It is one of the great iconic buildings of the 20th century, an image of great beauty that has become known throughout the world – a symbol for not only a city, but a whole country and continent.Design and construction[edit]The Fort Macquarie Tram Depot, occupying the site at the time of these plans, was demolished in 1958 and construction began in March 1959. It was built in three stages: stage I (1959–1963) consisted of building the upper podium; stage II (1963–1967) the construction of the outer shells; stage III (1967–1973) interior design and construction.Stage I: Podium[edit]ขั้นตอนที่ผมเริ่มดำเนินการใน 2 1959 มีนาคม มีการก่อสร้างโยธายืนยันและซีวิค ตรวจสอบวิศวกรอารัป Ove และคู่ค้า [27] รัฐบาลได้ผลักดันสำหรับการทำงานเพื่อเริ่มต้น กลัวว่า เงินทุน หรือมติมหาชน อาจเปิดกับพวกเขา อย่างไรก็ตาม Utzon ยังไม่เสร็จสมบูรณ์การออกแบบขั้นสุดท้าย ปัญหาโครงสร้างหลักยังคงยังคงยัง โดย 23 1961 มกราคม งานถูกรันสัปดาห์ 47 หลัง, [27] ส่วนใหญ่เนื่องจากปัญหาที่ไม่คาดคิด (อากาศ inclement โอน stormwater เริ่มต้นก่อสร้างก่อนมีการเตรียมก่อสร้างที่เหมาะสม การเปลี่ยนแปลงของสัญญาฉบับปัญหาไม่คาดคิด) ในที่สุดก็เสร็จงานบนแท่นใน 1963 กุมภาพันธ์ เริ่มต้นบังคับนำไปสู่ปัญหาในภายหลังอย่างมีนัยสำคัญ ไม่น้อยที่เป็นความจริงที่ว่า คอลัมน์ฐานไม่แข็งแรงพอที่จะรองรับโครงสร้างหลังคา และต้องมีการสร้างขึ้นมาใหม่ [28]ระยะที่ II: หลังคา [แก้ไข]การก่อสร้างในปี 2511ซิดนีย์โอเปร่าเฮ้าส์เชลล์ซี่โครงกระเบื้องเซรามิกเคลือบของซิดนีย์โอเปร่าเฮ้าส์เปลือกหอยของรายการแข่งขันอยู่เดิมไม่ได้กำหนดรูปทรงเรขาคณิต, [29] ได้ ในช่วงกระบวนการออกแบบ "เปลือกหอย" ก็ถือว่าเป็นชุดของ parabolas โดยซี่โครงคอนกรีตหล่อสำเร็จ อย่างไรก็ตาม วิศวกรอารัป Ove และคู่ค้าได้ไม่พบโซลูชันการยอมรับการสร้างพวกเขา จะได้รับแบบหล่อสำหรับใช้คอนกรีตในการวิเคราะห์แพง prohibitively ก เนื่องจากมีไม่ซ้ำในแบบหลังคา ก่อสร้างสะพานคอนกรีตในแต่ละส่วนแต่ละอาจมีราคาแพงมากFrom 1957 to 1963, the design team went through at least 12 iterations of the form of the shells trying to find an economically acceptable form (including schemes with parabolas, circular ribs and ellipsoids) before a workable solution was completed. The design work on the shells involved one of the earliest uses of computers in structural analysis, to understand the complex forces to which the shells would be subjected.[30] The computer system was also used in the assembly of the arches. The pins in the arches were surveyed at the end of each day, and the information was entered into the computer so the next arch could be properly placed the following day. In mid-1961, the design team found a solution to the problem: the shells all being created as sections from a sphere. This solution allows arches of varying length to be cast in a common mould, and a number of arch segments of common length to be placed adjacent to one another, to form a spherical section. With whom exactly this solution originated has been the subject of some controversy. It was originally credited to Utzon. Ove Arup's letter to Ashworth, a member of the Sydney Opera House Executive Committee, states: "Utzon came up with an idea of making all the shells of uniform curvature throughout in both directions."[31] Peter Jones, the author of Ove Arup's biography, states that "the architect and his supporters alike claimed to recall the precise eureka moment ... ; the engineers and some of their associates, with equal conviction, recall discussion in both central London and at Ove's house."เขาไปอ้างว่า "หลักฐานที่มีอยู่แสดงว่า ของอารัป canvassed หลาย ๆ สำหรับเรขาคณิตของเปลือกหอย จาก parabolas เพื่อ ellipsoids และทรงกลม" [30] Yuzo Mikami สมาชิกในทีมออกแบบ นำเสนอในมุมมองตรงกันข้ามในหนังสือของเขาในโครงการ Utzon ของทรงกลม [32] [33] ก็ไม่น่าว่า ความจริงจะเคย categorically ทราบ แต่มีมติชัดเจนว่า ทีมออกแบบทำงานดีจริง ๆ สำหรับช่วงแรกของโครงการ และที่ Utzon อารัป และโรนัลด์เจงกินส์ (พันธมิตรของอารัป Ove) และหุ้นส่วนที่รับผิดชอบโครงการโอเปร่าเล่นเป็นส่วนสำคัญมากในการพัฒนาออกแบบ [34]เป็นปีเตอร์เมอร์เรย์ระบุในเดอะซาของซิดนีย์โอเปร่าเฮ้าส์: [28]...สองคน — และทีมของพวกเขา — เข้าร่วม ที่มีความโดดเด่นใน fruitfulness ของ แม้ มีปัญหามาก ถูกเห็น โดยส่วนใหญ่ของผู้ที่เกี่ยวข้องกับโครงการเป็นจุดสูงของสถาปนิก/วิศวกรทำงานร่วมกันการออกแบบของหลังคาถูกทดสอบบนมาตราส่วนแบบจำลองในอุโมงค์ลมที่มหาวิทยาลัยเซาแธมป์ตันและ NPL ในภายหลังเพื่อสร้างการกระจายความดันลมรอบรูปร่างหลังคาในลมสูงมาก ซึ่งช่วยในการออกแบบกระเบื้องหลังคาและส่วนควบของพวกเขา [35] [36]The shells were constructed by Hornibrook Group Pty Ltd,[37] who were also responsible for construction in Stage III. Hornibrook manufactured the 2400 precast ribs and 4000 roof panels in an on-site factory and also developed the construction processes.[28] The achievement of this solution avoided the need for expensive formwork construction by allowing the use of precast units (it also allowed the roof tiles to be prefabricated in sheets on the ground, instead of being stuck on individually at height). Ove Arup and Partners' site engineer supervised the construction of the shells, which used an innovative adjustable steel-trussed "erection arch" to support the different roofs before completion. On 6 April 1962, it was estimated that the Opera House would be completed between August 1964 and March 1965.Stage III: Interiors[edit]The Concert Hall and organView from the stage of the Concert Hall.View from the stage of the The Joan Sutherland Theatre.Interior of the Studio Theatre.Stage III, the interiors, started with Utzon moving his entire office to Sydney in February 1963. However, there was a change of government in 1965, and the new Robert Askin government declared the project under the jurisdiction of the Ministry of Public Works. This ultimately led to Utzon's resignation in 1966 (see below).The cost of the project so far, even in October 1966, was still only $22.9 million,[38] less than a quarter of the final $102 million cost. However, the projected costs for the design were at this stage much more significant.The second stage of construction was progressing toward completion when Utzon resigned. His position was principally taken over by Peter Hall, who became largely responsible for the interior design. Other persons appointed that same year to replace Utzon were E. H. Farmer as government architect, D. S. Littlemore and Lionel Todd.
Following Utzon's resignation, the acoustic advisor, Lothar Cremer, confirmed to the Sydney Opera House Executive Committee (SOHEC) that Utzon's original acoustic design allowed for only 2000 seats in the main hall and further stated that increasing the number of seats to 3000 as specified in the brief would be disastrous for the acoustics. According to Peter Jones, the stage designer, Martin Carr, criticised the "shape, height and width of the stage, the physical facilities for artists, the location of the dressing rooms, the widths of doors and lifts, and the location of lighting switchboards."[39]
Significant changes to Utzon's design[edit]

The foyer of the Joan Sutherland Theatre, showing the internal structure and steel framing of the glass curtain walls; the final constructions were modified from Utzon's original designs

View of the Opera House from the Harbour Bridge
The major hall, which was originally to be a multipurpose opera/concert hall, became solely a concert hall, called the Concert Hall. The minor hall, originally for stage productions only, incorporated opera and ballet functions and was called the Opera Theatre, later renamed the Joan Sutherland Theatre. As a result, the Joan Sutherland Theatre is inadequate to stage large-scale opera and ballet. A theatre, a cinema and a library were also added. These were later changed to two live drama theatres and a smaller theatre "in the round". These now comprise the Drama Theatre, the Playho

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต้นกำเนิด [แก้ไข] ลอง Point ไปกับสถานีรถรางในปี ค.ศ. 1920 (ด้านบนซ้ายมือของภาพ) ความคืบหน้าการก่อสร้างในปี 1966 วางแผนเริ่มต้นขึ้นในปลายทศวรรษที่ 1940 เมื่อยูจีน Goossens ผู้อำนวยการเอ็นเอสรัฐ Conservatorium ดนตรีกล่อมให้เหมาะสม สถานที่สำหรับการแสดงละครโปรดักชั่นที่มีขนาดใหญ่ สถานที่จัดงานปกติสำหรับโปรดักชั่นดังกล่าวซิดนีย์ทาวน์ฮอลล์ก็ไม่ถือว่ามีขนาดใหญ่พอ โดยในปี 1954 Goossens ประสบความสำเร็จในการดึงดูดการสนับสนุนของเอ็นเอสพรีเมียร์โจเซฟเคฮิลล์ที่เรียกว่าสำหรับการออกแบบโรงละครโอเปร่าที่ทุ่มเท มันก็ยัง Goossens ที่ยืนยันว่าจะลองจุดเว็บไซต์: เคฮิลล์ได้อยากให้มันเป็นในหรือใกล้กับวินยาร์ดสถานีรถไฟในตะวันตกเฉียงเหนือของ CBD [21]. การแข่งขันการออกแบบระดับนานาชาติได้รับการเปิดตัวโดยเคฮิลล์เมื่อวันที่ 13 กันยายน 1955 และได้รับ 233 รายการคิดเป็นสถาปนิกจาก 32 ประเทศ เกณฑ์ที่ระบุห้องโถงขนาดใหญ่ 3,000 ที่นั่งและห้องโถงขนาดเล็กสำหรับ 1,200 คนแต่ละคนที่จะได้รับการออกแบบสำหรับการใช้งานที่แตกต่างกันรวมทั้งโอเปร่าเต็มรูปแบบการแสดงคอนเสิร์ตวงดนตรีและการร้องเพลงการประชุมมวลบรรยาย, การแสดงบัลเล่ต์และงานนำเสนออื่น ๆ . [22] ผู้ชนะประกาศในปี 1957 เป็นJørn Utzon สถาปนิกชาวเดนมาร์ก ตามตำนานการออกแบบ Utzon ก็ได้รับการช่วยเหลือจากการตัดสุดท้ายของ 30 "ปฏิเสธ" โดยตั้งข้อสังเกตสถาปนิกอเมริกัน Eero Saarinen ฟินแลนด์ รางวัลที่ได้รับเป็น£ 5,000. [23] Utzon ไปเยือนซิดนีย์ในปี 1957 ที่จะช่วยให้การกำกับดูแลโครงการ. [24] สำนักงานของเขาย้ายไปปาล์มบีช, ซิดนีย์ในเดือนกุมภาพันธ์ปี 1963 [25] Utzon ได้รับรางวัลพริตซ์เกอร์, เกียรติสูงสุดของสถาปัตยกรรมใน 2003 [26] รางวัลพริตซ์อ้างอิงอ่าน: มีข้อสงสัยว่าโรงอุปรากรซิดนีย์เป็นงานชิ้นเอกของเขาไม่เป็น มันเป็นหนึ่งในอาคารที่เป็นสัญลักษณ์ที่ยิ่งใหญ่ของศตวรรษที่ 20 ภาพของความงามที่ดีที่ได้กลายเป็นที่รู้จักไปทั่วโลก - สัญลักษณ์เพราะไม่เพียง แต่เมือง แต่คนทั้งประเทศและทวีป. การออกแบบและการก่อสร้าง [แก้ไข] ฟอร์แม็คควารี รถราง Depot ครอบครองเว็บไซต์ได้ตลอดเวลาของแผนเหล่านี้ถูกทำลายในปี 1958 และเริ่มก่อสร้างมีนาคม 1959 มันถูกสร้างขึ้นในสามขั้นตอน: ขั้นตอนฉัน (1959-1963) ประกอบด้วยการสร้างแท่นบน; ขั้นตอนที่สอง (1963-1967) การก่อสร้างของเปลือกนอก; ขั้นตอนที่สาม (1967-1973) ออกแบบตกแต่งภายในและการก่อสร้าง. เวทีฉัน: แท่น [แก้ไข] . ขั้นตอนที่ฉันเริ่ม 2 มีนาคม 1959 กับ บริษัท ก่อสร้างโยธาและซีวิค, การตรวจสอบโดยวิศวกร Ove Arup และพาร์ทเนอร์ [27] รัฐบาลได้ผลักดัน สำหรับการทำงานที่จะเริ่มต้นในช่วงต้นกลัวว่าเงินทุนหรือความคิดเห็นของประชาชนจะกลับกับพวกเขา อย่างไรก็ตาม Utzon ก็ยังไม่เสร็จสิ้นการออกแบบขั้นสุดท้าย ปัญหาโครงสร้างหลักยังคงได้รับการแก้ไข โดย 23 มกราคม 1961 งานวิ่ง 47 สัปดาห์หลัง [27] ส่วนใหญ่เป็นเพราะความยากลำบากที่ไม่คาดคิด (สภาพอากาศแปรปรวนยากลำบากที่ไม่คาดคิดการโอนสายฝนจุดเริ่มต้นก่อนที่จะก่อสร้างแบบก่อสร้างที่เหมาะสมได้รับการเตรียมการเปลี่ยนแปลงของเอกสารสัญญาเดิม) ทำงานบนแท่นก็เสร็จสมบูรณ์ในเดือนกุมภาพันธ์ 1963 เริ่มต้นบังคับให้นำไปสู่ปัญหาในภายหลังอย่างมีนัยสำคัญไม่น้อยซึ่งเป็นความจริงที่ว่าคอลัมน์แท่นไม่แข็งแรงพอที่จะรองรับโครงสร้างหลังคาและต้องได้รับการสร้างขึ้นใหม่ [28] ขั้นตอนที่สอง: หลังคา [แก้ไข] ความคืบหน้าการก่อสร้างในปี 1968 ที่ซิดนีย์โอเปร่าเฮ้าส์ซี่โครงเปลือกกระเบื้องเซรามิกเคลือบซิดนีย์โอเปร่าเฮ้าส์เปลือกหอยของรายการการแข่งขันเดิมของเรขาคณิตไม่ได้กำหนด [29] แต่ในช่วงต้นขั้นตอนการออกแบบ ที่ "หอย" ถูกมองว่าเป็นชุดของ parabolas สนับสนุนโดยซี่โครงคอนกรีตสำเร็จรูป แต่วิศวกร Ove Arup และพาร์ทเนอร์ไม่สามารถหาทางออกที่ยอมรับได้ในการสร้างพวกเขา แบบหล่อสำหรับการใช้ในแหล่งกำเนิดที่เป็นรูปธรรมจะได้รับราคาแพงและเพราะมีการทำซ้ำในที่ใด ๆ ในรูปแบบที่ไม่มีหลังคาก่อสร้างคอนกรีตสำเร็จรูปสำหรับแต่ละส่วนอาจจะได้รับยังมีราคาแพงมากขึ้น. จาก 1957-1963, ทีมงานออกแบบที่ผ่านไปอย่างน้อย 12 ซ้ำรูปแบบของเปลือกหอยพยายามที่จะหารูปแบบที่ยอมรับทางเศรษฐกิจ (รวมถึงแผนกับ parabolas ซี่โครงวงกลมและ ellipsoids) ก่อนที่จะแก้ปัญหาที่สามารถทำงานได้เสร็จสมบูรณ์ การออกแบบการทำงานในเปลือกหอยที่เกี่ยวข้องกับการหนึ่งของการใช้เก่าแก่ที่สุดของคอมพิวเตอร์ในการวิเคราะห์โครงสร้างเพื่อให้เข้าใจความซับซ้อนกองกำลังที่เปลือกหอยจะต้องอยู่ภายใต้. [30] ระบบคอมพิวเตอร์ยังถูกใช้ในการชุมนุมของโค้ง หมุดในโค้งได้ทำการสำรวจในตอนท้ายของแต่ละวันและข้อมูลที่ถูกป้อนเข้าสู่คอมพิวเตอร์เพื่อโค้งต่อไปอาจจะอยู่อย่างถูกต้องในวันรุ่งขึ้น ในช่วงกลางเดือน 1961 ทีมงานออกแบบที่พบวิธีการแก้ปัญหา: หอยทั้งหมดจะถูกสร้างขึ้นเป็นส่วนจากทรงกลม วิธีนี้จะช่วยให้ส่วนโค้งของความยาวที่แตกต่างกันที่จะถูกโยนในแม่พิมพ์ที่พบบ่อยและจำนวนของส่วนโค้งของความยาวร่วมกันที่จะอยู่ติดกับอีกคนหนึ่งที่จะสร้างส่วนทรงกลม กับผู้ว่าการแก้ปัญหานี้เกิดขึ้นเป็นเรื่องของความขัดแย้ง มันเป็นเครดิตเดิมที่จะ Utzon จดหมาย Ove Arup เพื่อ Ashworth สมาชิกของซิดนีย์โอเปร่าเฮ้าส์กรรมการบริหารรัฐ: ". Utzon มากับความคิดของการทำหอยทั้งหมดของความโค้งเหมือนกันทั่วทั้งสองทิศทาง" [31] ปีเตอร์โจนส์, ผู้เขียนของ Ove Arup ของ ประวัติกล่าวว่า "สถาปนิกและผู้สนับสนุนของเขาเหมือนกันอ้างว่าจำช่วงเวลาที่ eureka แม่นยำ ... . วิศวกรและบางส่วนของเพื่อนร่วมงานของพวกเขาด้วยความเชื่อมั่นเท่ากับการอภิปรายเรียกคืนทั้งในใจกลางกรุงลอนดอนและที่บ้านของไต้" เขาก็จะ อ้างว่า "หลักฐานที่มีอยู่แสดงให้เห็นว่าเป็นไปได้หลายหาเสียง Arup สำหรับรูปทรงเรขาคณิตของเปลือกหอยจาก parabolas เพื่อ ellipsoids และทรงกลม." [30] Yuzo Mikami สมาชิกของทีมงานออกแบบที่นำเสนอมุมมองที่ตรงข้ามกับในหนังสือของเขาในโครงการ , Utzon ของทรงกลม. [32] [33] มันไม่น่าที่ความจริงจะเคยเป็นที่รู้จักแน่ชัด แต่มีฉันทามติที่ชัดเจนว่าทีมออกแบบทำงานได้เป็นอย่างดีแน่นอนสำหรับส่วนแรกของโครงการและที่ Utzon, Arup และ โรนัลเจนกินส์ (หุ้นส่วน Ove Arup และหุ้นส่วนผู้รับผิดชอบสำหรับโครงการโอเปร่าเฮ้าส์) ทุกคนเล่นเป็นส่วนสำคัญมากในการพัฒนาการออกแบบ [34]. ในฐานะที่เป็นปีเตอร์เมอเรย์กล่าวในการผจญภัยของซิดนีย์โอเปร่าเฮ้าส์: [28] ... ชายสองคนและทีมของพวกเขามีความสุขกับการทำงานร่วมกันเป็นที่โดดเด่นในการบรรลุผลและแม้จะมีตำแหน่งเป็นจำนวนมากที่เห็นโดยส่วนใหญ่ของผู้ที่เกี่ยวข้องในโครงการเป็นจุดสูงของสถาปนิก / วิศวกรทำงานร่วมกัน. การออกแบบของหลังคาได้รับการทดสอบ รุ่นขนาดในอุโมงค์ลมที่มหาวิทยาลัยเซาแธมป์ตันและต่อ NPL เพื่อสร้างการกระจายลมแรงดันรอบรูปทรงหลังคาในลมสูงมากซึ่งจะช่วยในการออกแบบของกระเบื้องมุงหลังคาและติดตั้งของพวกเขา. [35] [36] เปลือกหอย ถูกสร้างขึ้นโดยกลุ่ม Hornibrook Pty Ltd, [37] ซึ่งเป็นผู้รับผิดชอบการก่อสร้างในขั้นตอนที่สาม Hornibrook ผลิต 2400 ซี่โครงสำเร็จรูปและ 4000 แผงหลังคาโรงงานในสถานที่และยังได้พัฒนากระบวนการก่อสร้าง. [28] ความสำเร็จของการแก้ปัญหานี้หลีกเลี่ยงความจำเป็นในการก่อสร้างแบบหล่อที่มีราคาแพงโดยการอนุญาตให้ใช้หน่วยสำเร็จรูป (ก็ยังได้รับอนุญาต กระเบื้องมุงหลังคาที่จะสำเร็จรูปในแผ่นบนพื้นดินแทนการถูกติดอยู่บนที่สูงเป็นรายบุคคล) Ove Arup และวิศวกรเว็บไซต์พันธมิตร 'ควบคุมการก่อสร้างของเปลือกหอยซึ่งใช้ปรับนวัตกรรมเหล็กมัดมือมัดเท้า "การสร้างซุ้มประตู" เพื่อสนับสนุนหลังคาที่แตกต่างกันก่อนที่จะเสร็จสิ้น เมื่อวันที่ 6 เมษายน 1962 มันเป็นที่คาดว่าโอเปร่าเฮาส์จะเสร็จสิ้นระหว่างสิงหาคม 1964 และมีนาคม 1965 เวที III: การตกแต่งภายใน [แก้ไข] คอนเสิร์ตฮอลล์และอวัยวะที่ดูจากขั้นตอนของฮอลล์คอนเสิร์ต. ดูจากขั้นตอนของการ โจแอนนาซูเธอร์แลนด์ละคร. ภายในสตูดิโอโรงละคร. ขั้นที่สามการตกแต่งภายในที่เริ่มต้นด้วย Utzon ย้ายสำนักงานทั้งหมดของเขาไปยังซิดนีย์ในเดือนกุมภาพันธ์ปี 1963 แต่มีการเปลี่ยนแปลงของรัฐบาลในปี 1965 และโรเบิร์ตใหม่ Askin รัฐบาลประกาศโครงการที่อยู่ภายใต้ อำนาจของกระทรวงโยธาธิการ นี้ที่สุดนำไปสู่การลาออกของ Utzon ในปี 1966 (ดูด้านล่าง). ค่าใช้จ่ายของโครงการเพื่อให้ห่างไกลแม้ในเดือนตุลาคมปี 1966 ก็ยังคงเป็นเพียง $ 22,900,000 [38] น้อยกว่าหนึ่งในสี่ของสุดท้าย $ 102,000,000 ค่าใช้จ่าย แต่ค่าใช้จ่ายที่คาดการณ์สำหรับการออกแบบได้ในขั้นตอนนี้มากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ. ขั้นตอนที่สองของการก่อสร้างได้รับการพัฒนาไปสู่การเสร็จสิ้นเมื่อ Utzon ลาออก ตำแหน่งของเขาถูกนำตัวไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งปีเตอร์ฮอลล์ที่กลายเป็นส่วนใหญ่รับผิดชอบสำหรับการออกแบบตกแต่งภายใน คนอื่น ๆ ได้รับการแต่งตั้งในปีเดียวกันนั้นที่จะมาแทนที่ Utzon เป็น EH ชาวนาเป็นสถาปนิกรัฐบาล DS Littlemore และไลโอเนลทอดด์. หลังจากการลาออก Utzon ของที่ปรึกษาอะคูสติกโลธาร์ Cremer ได้รับการยืนยันการโรงอุปรากรซิดนีย์คณะกรรมการบริหาร (SOHEC) ที่ออกแบบอะคูสติกเดิม Utzon ได้รับอนุญาต ในราคาเพียง 2,000 ที่นั่งในห้องโถงใหญ่และระบุเพิ่มเติมว่าการเพิ่มจำนวนของที่นั่ง 3000 ตามที่ระบุไว้ในช่วงสั้น ๆ จะเป็นหายนะสำหรับอะคูสติก ตามที่ปีเตอร์โจนส์นักออกแบบเวที, มาร์ตินคาร์วิพากษ์วิจารณ์ "รูปร่างความสูงและความกว้างของเวทีสิ่งอำนวยความสะดวกทางกายภาพสำหรับศิลปินที่ตั้งของห้องแต่งตัว, ความกว้างของประตูและลิฟท์และตำแหน่งของสวิตช์ไฟ . "[39] การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในการออกแบบของ Utzon [แก้ไข] ห้องโถงของโรงละครโจแอนนาซูเธอร์แลนด์แสดงให้เห็นโครงสร้างภายในและโครงเหล็กของผนังม่านแก้ว สุดท้ายการก่อสร้างมีการแก้ไขจากการออกแบบเดิม Utzon ของมุมมองของโอเปร่าเฮาส์จากสะพานฮาร์เบอร์ห้องโถงใหญ่ซึ่ง แต่เดิมจะเป็นโอเปร่าอเนกประสงค์ / คอนเสิร์ตกลายเป็นเพียงคอนเสิร์ตที่เรียกว่าฮอลล์คอนเสิร์ต ห้องโถงเล็ก ๆ น้อย ๆ มาสำหรับละครเวทีเท่านั้นที่จดทะเบียนโอเปร่าและฟังก์ชั่นบัลเลต์และถูกเรียกว่าโรงละครโอเปร่า, ภายหลังเปลี่ยนชื่อ Joan Sutherland ละคร เป็นผลให้โจแอนนาซูเธอร์แลนด์ไม่เพียงพอละครเวทีโอเปร่าขนาดใหญ่และการเต้นบัลเล่ต์ โรงละคร, โรงภาพยนตร์และห้องสมุดนอกจากนี้ยังมีการเพิ่ม เหล่านี้มีการเปลี่ยนแปลงในภายหลังเพื่อสองโรงละครที่อยู่อาศัยและโรงละครขนาดเล็ก "ในรอบ" เหล่านี้ในขณะนี้ประกอบด้วยโรงละคร Playho

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กำเนิด [ แก้ไข ]

เบนนาลองจุดด้วยรถรางคลังในช่วงปี ค.ศ. 1920 ( ซ้ายมือด้านบนของรูป )

ความคืบหน้าการก่อสร้างในปี 1966
วางแผนเริ่มขึ้นในปลายทศวรรษที่ 1940 เมื่อยูจีนกูสเซิ่นส์ , ผู้อำนวยการของรัฐ NSW conservatorium เพลง lobbied สำหรับสถานที่ที่เหมาะสมสำหรับการผลิตละครใหญ่ สถานที่ปกติสำหรับการผลิตเช่น ซิดนีย์ ทาวน์ ฮอลล์ ไม่ถือว่ามากเพียงพอโดย 1954 กูสเซิ่นส์ประสบความสำเร็จในการดึงดูดการสนับสนุนของรัฐ NSW พรีเมียร์ โจเซฟ เคฮิลล์ ที่เรียกแบบทุ่มเท โอเปร่าเฮ้าส์ มันก็ยังยืนยันว่าเบนนาลองกูสเซิ่นส์ที่จุดเป็นเว็บไซต์ : เคฮิลล์ได้อยากให้มันเป็น ใน หรือ ใกล้สถานีรถไฟ Wynyard ในทิศตะวันตกเฉียงเหนือของ CBD [ 21 ]
การแข่งขันออกแบบนานาชาติเปิดตัว โดย เคฮิลล์ เมื่อวันที่ 13 กันยายนพ.ศ. 2498 และได้รับ 233 รายการ เป็นตัวแทนของสถาปนิกจาก 32 ประเทศ เกณฑ์ที่ระบุไว้เป็นห้องโถงขนาดใหญ่ ที่นั่ง 3 , 000 และหอประชุมเล็ก 1200 คน แต่ละคนถูกออกแบบมาสำหรับการใช้แตกต่างกัน รวมถึงงานละคร , วงดนตรีและร้องเพลงคอนเสิร์ต สื่อมวลชน การประชุม บรรยายการแสดงบัลเล่ต์และการเสนออื่น ๆ . [ 22 ]
ผู้ชนะในปี 1957 เป็นอินเทล อะตอม เป็นสถาปนิกชาวเดนมาร์ก ตามตำนานการออกแบบอุตซอนได้รับการช่วยเหลือจาก Final Cut 30 " ปฏิเสธ " โดย Eero Saarinen ฟินแลนด์อเมริกันเป็นสถาปนิก . รางวัลกว่า 5000 [ 23 ] อุตซอนเยือนซิดนีย์ในปี 1957 ช่วยดูแลโครงการ [ 24 ] สำนักงานของเขาย้ายไปอยู่ที่ปาล์มบีชซิดนีย์ในเดือนกุมภาพันธ์ 2506 [ 25 ]
อุตซอนได้รับรางวัลสถาปัตยกรรมสำคัญ สถาปัตยกรรมที่มีเกียรติ ใน พ.ศ. 2546 [ 26 ] รางวัลที่สำคัญอ้างอิงอ่าน :
ไม่ต้องสงสัยที่ Sydney Opera House เป็นชิ้นเอกของเขา มันเป็นหนึ่งในสัญลักษณ์อาคารที่ยิ่งใหญ่ของศตวรรษที่ 20 , รูปภาพของความงามที่ยิ่งใหญ่ที่ได้กลายเป็นที่รู้จักทั่วโลกและสัญลักษณ์สำหรับไม่เพียง แต่เมืองแต่ทั้งประเทศและทวีป .
ออกแบบและก่อสร้าง [ แก้ไข ]
ฟอร์ท Macquarie รถรางคลัง มีเว็บไซต์ในเวลาของแผนเหล่านี้ถูกรื้อถอนในปี 1958 และเริ่มก่อสร้างในเดือนมีนาคมปี มันถูกสร้างขึ้นใน 3 ขั้นตอน คือ ขั้นตอนที่ผม ( 2502 - 2506 ) ประกอบด้วยอาคารโพเดียมบนเวที ( 1963 - 1967 ; 2 ) การสร้างเปลือกนอก ;3 ขั้นตอน ( 1967 – 1973 ) ออกแบบตกแต่งภายในและก่อสร้าง
เวที : เวที [ แก้ไข ]
เวทีเริ่ม 2 มีนาคม 2502 บริษัทก่อสร้างโยธา&ซีวิค , การตรวจสอบโดยวิศวกร ove การกบฏ และหุ้นส่วน [ 27 ] รัฐบาลได้ผลักดันงานเริ่มแต่เช้า กลัวว่าเงินทุน หรือความคิดเห็น สาธารณะ อาจต่อต้านพวกเขา อย่างไรก็ตาม อุตซอนยังไม่เสร็จงานสุดท้ายปัญหาโครงสร้างหลักยังคงค้างคา โดย 23 มกราคม 2504 งานวิ่งตามหลัง 47 สัปดาห์ [ 27 ] ส่วนใหญ่เนื่องจากปัญหาที่ไม่คาดคิด ( สภาพอากาศที่ร้ายแรงที่ไม่คาดคิดปัญหาการโอน stormwater การก่อสร้างเริ่มต้นก่อนเขียนแบบก่อสร้างที่เหมาะสมได้ถูกเตรียมไว้ การเปลี่ยนแปลงของเอกสาร สัญญา เดิม ) ทำงานบนแท่นสุดท้ายเสร็จในเดือน กุมภาพันธ์ 1963บังคับก่อนเริ่มนำปัญหาในภายหลังอย่างไม่น้อย ซึ่งเป็นข้อเท็จจริงที่แท่นเสาไม่แข็งแรงพอที่จะรองรับโครงสร้างหลังคา และต้องถูกสร้างมา [ 28 ]
ขั้นที่สอง : หลังคา [ แก้ไข ]

ความคืบหน้าการก่อสร้างในปี 1968



Sydney Opera House เชลล์ ซี่โครง เคลือบกระเบื้องเซรามิกของ Sydney Opera House
เปลือกหอยของรายการการแข่งขันครั้งแรกของ Satan เรขาคณิต [ 29 ] แต่ในช่วงต้นของกระบวนการออกแบบ , " หอย " ถูกมองว่าเป็นชุดของพาราโบลาที่ซี่โครงคอนกรีตสำเร็จรูป . อย่างไรก็ตาม วิศวกรโอวี รุปและคู่ค้าไม่สามารถหาทางออกที่ยอมรับได้ของการสร้างพวกเขา แบบหล่อคอนกรีตเพื่อใช้ควบคู่ก็แพง และเพราะไม่มีการทำซ้ำในใด ๆของหลังคารูปแบบการก่อสร้างคอนกรีตสำเร็จรูปสำหรับแต่ละส่วน แต่ละคนอาจจะได้รับแม้ราคาแพงมากขึ้น .
จาก 2500 ถึงปี 1963 ทีมออกแบบผ่านอย่างน้อย 12 รอบรูปแบบของหอย พยายามที่จะหารูปแบบที่ยอมรับคอรัปชั่น ( รวมถึงโครงร่างกับพาราโบลา ,ซี่โครง และวงกลม ellipsoids ) ก่อนที่จะเป็นโซลูชั่นที่สามารถใช้งานได้จนแล้วเสร็จ งานออกแบบบนเปลือกหอยมีส่วนหนึ่งของการใช้ที่เก่าที่สุดของคอมพิวเตอร์ในการวิเคราะห์โครงสร้างที่จะเข้าใจกองกำลังที่ซับซ้อนซึ่งหอยจะถูกยัดเยียด [ 30 ] ระบบคอมพิวเตอร์ถูกใช้ในการชุมนุมของส่วนโค้ง หมุดในโค้ง ผลการวิจัยพบว่าในตอนท้ายของแต่ละวัน