5.1 In his comments on the State pa

5.1 In his comments on the State party's submission, the author argues that the editor-in-chief of the magazine Le Choc, which published the disputed interview in September 1990, did appeal to the Court of Cassation; on 20 December 1994, the Criminal Chamber of the Court of Cassation dismissed the appeal. The author was informed of this decision by registered letter of 21 February 1995 from the Registry of the Court of Appeal of Paris.

5.2 Mr. Faurisson reiterates that assistance of legal counsel in proceedings before the Court of Cassation is, if not necessarily required by law, indispensable in practice: if the Court may only determine whether the law was applied correctly to the facts of a case, the accused must have specialized legal knowledge himself so as to follow the hearing. On the question of legal aid, the author simply notes that such aid is generally not granted to individuals with the salary of a university professor, even if this salary is, in his own situation, severely reduced by an avalanche of fines, punitive damages and other legal fees.

5.3 The author observes that he invokes less a violation of the right to freedom of expression, which does admit of some restrictions, but of his right to freedom of opinion and to doubt, as well as freedom of academic research. The latter, he contends, may not, by its very nature, be subjected to limitations. However, the Law of 13 July 1990, unlike comparable legislation in Germany, Belgium, Switzerland or Austria, does limit the freedom to doubt and to carry out historical research in strict terms. Thus, it elevates to the rank of infallible dogma the proceedings and the verdict of the International Military Tribunal sitting at Nuremberg. The author notes that the proceedings of the Tribunal, its way of collecting and evaluating evidence, and the personalities of the judges themselves have been subjected to trenchant criticism over the years, to such an extent that one could call the proceedings a "mascarade" (... "la sinistre et déshonorante mascarade judiciaire de Nuremberg").

5.4 The author dismisses as absurd and illogical the ratio legis adduced by the State party, in that it even prohibits historians from proving, rather than negating, the existence of the Shoah or the mass extermination of Jews in the gas chambers. He contends that in the way it was drafted and is applied, the law endorses the orthodox Jewish version of the history of the Second World War once and for all.

5.5 As to the alleged violation of article 14, paragraph 7, the author reaffirms that one and the same interview published in one and the same publication resulted in three (distinct) proceedings before the

XVIIth Criminal Chamber of the Tribunal de Grande Instance of Paris. These cases were registered under the following registry codes: (1) P. 90 302 0325/0; (2) P. 90 302 0324/1; and (3) P. 90 271 0780/1. On 10 April 1992, the Tribunal decided to suspend the proceedings in as much as the author was concerned for the last two cases, pending a decision on the author's appeal against the judgment in the first case. The proceedings remained suspended after the judgment of the Court of Appeal, until the dismissal of the appeal filed by the journal Le Choc du Mois by the Court of Cassation on 20 December 1994. Since then, the procedure in the last two cases has resumed, and hearings took place on 27 January and 19 May 1995. Another hearing was scheduled for 17 October 1995.

The Committee's admissibility decision

6.1 During its fifty-fourth session, the Committee considered the admissibility of the communication. It noted that, at the time of the submission of the communication on 2 January 1993, the author had not appealed the judgment of the Court of Appeal of Paris (Eleventh Chamber) of 9 December 1992 to the Court of Cassation. The author argued that he did not have the means to secure legal representation for that purpose and that such an appeal would, at any rate, be futile. As to the first argument, the Committee noted that it was open to the author to seek legal aid, which he did not. As to the latter argument the Committee referred to its constant jurisprudence that mere doubts about the effectiveness of a remedy do not absolve an author from resorting to it. At the time of submission, therefore, the communication did not meet the requirement of exhaustion of domestic remedies set out in article 5, paragraph 2 (b), of the Optional Protocol. In the meantime, however, the author's co-accused, the Editor-in-Chief of the magazine Le Choc, which published the disputed interview in September 1990, had appealed to the Court of Cassation, which, on 20 December 1994, dismissed the appeal. The judgment delivered by the Criminal Chamber of the Court of Cassation reveals that the court concluded that the law was applied correctly to the facts, that the law was constitutional and that its application was not inconsistent with the French Republic's obligations under international human rights treaties, with specific reference to the provisions of article 10 of the European Convention on Human Rights, which provisions protect the right to freedom of opinion and expression in terms which are similar to the terms used in article 19 of the International Covenant on Civil and Political Rights for the same purpose. In the circumstances, the Committee held that it would not be reasonable to require the author to have recourse to the Court of Cassation on the same matter. That remedy could no longer be seen as an effective remedy within the meaning of article 5, paragraph 2 (b), of the Optional Protocol, i.e. a remedy that would provide the author with a reasonable prospect of judicial redress. The communication, therefore, no longer suffered from the initial bar of non-exhaustion of domestic remedies, in so far as it appeared to raise issues under article 19 of the Covenant.

6.2 The Committee considered that the author had sufficiently substantiated, for purposes of admissibility, his complaint about alleged violations of his right to freedom of expression, opinion and of academic research. These allegations should, accordingly, be considered on their merits.

6.3 On the other hand, the Committee found that the author had failed, for purposes of admissibility, to substantiate his claim that his right not to be tried twice for the same offence had been violated. The facts of the case did not reveal that he had invoked that right in the proceedings that were pending against him. The Committee noted the State party's submission that the prosecutor and the court would be obliged to apply the principle of "non bis in idem" if invoked and to annul the new proceedings if they related to the same facts as those judged by the Court of Appeal of Paris on 9 December 1992. The author, therefore, had no claim in this respect under article 2 of the Optional Protocol.

6.4 Similarly, the Committee found that the author had failed, for purposes of admissibility, to substantiate his claims related to the alleged partiality of judges on the Eleventh Chamber of the Court of Appeal of Paris and the alleged reluctance of the judicial authorities to investigate aggressions to which he claims to have been subjected. In this respect, also, the author had no claim under article 2 of the Optional Protocol.

6.5 On 19 July 1995, therefore, the Human Rights Committee declared the communication admissible in as much as it appeared to raise issues under article 19 of the Covenant.

State party's observations on the merits and author's comments thereon

7.1 In its submission under article 4, paragraph 2, of the Optional Protocol, the State party considers that the author's claim should be dismissed as incompatible ratione materiae with the provisions of the Covenant, and subsidiarily as manifestly ill-founded.

7.2 The State party once again explains the legislative history of the "Gayssot Act". It notes, in this context, that anti-racism legislation adopted by France during the 1980s was considered insufficient to prosecute and punish, inter alia, the trivialization of Nazi crimes committed during the Second World War. The Law adopted on 13 July 1990 responded to the preoccupations of the French legislator vis-à-vis the development, for several years, of "revisionism", mostly through individuals who justified their writings by their (perceived) status as historians, and who challenged the existence of the Shoah. To the Government, these revisionist theses constitute "a subtle form of contemporary anti-semitism" ("... constituent une forme subtile de l'antisémitisme contemporain") which, prior to 13 July 1990, could not be prosecuted under any of the existing provisions of French criminal legislation.

7.3 The legislator thus sought to fill a legal vacuum, while attempting to define the new provisions against revisionism in as precise a manner as possible. The former Minister of Justice, Mr. Arpaillange, had aptly summarized the position of the then Government by stating that it was impossible not to devote oneself fully to the fight against racism, adding that racism did not constitute an opinion but an aggression, and that every time racism was allowed to express itself publicly, the public order was immediately and severely threatened. It was exactly because Mr. Faurisson expressed his anti-semitism through the publication of his revisionist theses in journals and magazines and thereby tarnished the memory of the victims of Nazism, that he was convicted in application of the Law of 13 July 1990.

7.4 The State party recalls that article 5, paragraph 1, of the Covenant allows a State party to deny any group or individual any right to engage in activities aimed at the destruction of any of the rights and freedoms recognized in the Covenant; similar wording is found in article 17 of the European Convention on Human Rights and Fundamental Freedoms. The State party refers to a case examined by the European Commission o

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

5.1 ในความคิดเห็นของเขาในรัฐภาคีส่ง ผู้เขียนจนว่า บรรณาธิการบริหารของนิตยสารเลอช็อค ที่บันทึกการสัมภาษณ์มีข้อโต้แย้งในกันยายนปี 1990 ได้ดึงดูดคอร์ท Cassation ใน 20 1994 ธันวาคม หออาญาของศาล Cassation ไล่ผู้อุทธรณ์ทราบ ผู้เขียนไม่ทราบของการตัดสินใจนี้ โดยจดหมายลงทะเบียน 21 1995 กุมภาพันธ์จากรีจิสทรีของศาลอุทธรณ์ของปารีส5.2 นาย Faurisson reiterates ที่ช่วยเหลือกฎหมายในตอนก่อนศาล Cassation ถ้าไม่จำเป็นต้องใช้กฎหมาย ขาดไม่ได้ในทางปฏิบัติ: ถ้าศาลอาจกำหนดได้เพียงว่า กฎหมายถูกใช้อย่างถูกต้องกับข้อเท็จจริงของกรณี ผู้ถูกกล่าวหาต้องมีความรู้ทางกฎหมายตัวเองเพื่อทำตามที่ได้ยิน คำถามกฎหมายช่วยเหลือ ผู้เขียนเพียงแค่บันทึกว่า ความช่วยเหลือดังกล่าวโดยทั่วไปจะไม่มอบให้แก่บุคคลที่มีเงินเดือนอาจารย์มหาวิทยาลัย แม้ว่าเดือนนี้ ในสถานการณ์ของเขาเอง ลดลงอย่างรุนแรง โดยหิมะถล่มสินไหม punitive ความเสียหาย และค่าธรรมเนียมอื่น ๆ ตามกฎหมาย5.3 ผู้เขียนพิจารณาว่า เขาจะไม่ละเมิดสิทธิเสรีภาพ ซึ่งยอมรับข้อจำกัดบางอย่าง แต่เขาสิทธิเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็น และข้อสงสัย เป็นอิสระในการศึกษาวิจัย หลัง เขา contends อาจไม่ โดยลักษณะมาก จะต้องจำกัด อย่างไรก็ตาม 1990 กรกฎาคม 13 ซึ่งแตกต่างจากกฎหมายเทียบเคียงในเยอรมนี เบลเยียม สวิตเซอร์แลนด์ หรือ ออสเตรีย กฎหมายจำกัดเสรีภาพสงสัย และ การดำเนินงานวิจัยทางประวัติศาสตร์ในเงื่อนไขที่เข้มงวด ดังนั้น มันยกระดับกับอันดับของความเชื่อที่ผิดพลาดกระบวนการพิจารณาและพิพากษาของศาลทหารนานาชาตินั่งที่นูเรมเบิร์ก ผู้เขียนหมายเหตุว่า กระบวนการพิจารณาของศาล วิธีการเก็บรวบรวม และประเมินหลักฐาน และมีบุคลิกของผู้พิพากษาเองได้ถูกต้องวิจารณ์ trenchant ปี ถึงขนาด ว่าสามารถเรียกกระบวนการพิจารณา "mascarade" (... "ลา sinistre et déshonorante mascarade judiciaire เดอเบิร์ก")5.4 ผู้เขียน dismisses เป็นเรื่องไร้เหตุผล และไร้สาระ legis อัตราส่วน adduced โดยรัฐภาคี ที่แม้ห้ามนักประวัติศาสตร์จากการพิสูจน์ มากกว่า negating การดำรงอยู่ของการ Shoah หรือกำจัดโดยรวมของชาวยิวในห้องก๊าซ เขา contends ที่ วิธีการนี้ถูกร่าง และใช้ กฎหมาย endorses รุ่นยิวดั้งเดิมประวัติศาสตร์สงครามโลกครั้งสองที5.5 เป็นการละเมิดที่ถูกกล่าวหาบทความ 14 ย่อหน้า 7 ผู้เขียน reaffirms ว่าเหมือนสัมภาษณ์หนึ่งที่เผยแพร่ใน และพิมพ์เดียวกันทำให้เกิดตอน 3 (หมด) ก่อนหออาญา XVIIth อินสแตนซ์ศาลแกรนด์เดอปารีส กรณีเหล่านี้ถูกลงทะเบียนไว้ภายใต้รหัสรีจิสทรีต่อไปนี้: 90 (1) P. 302 0325/0 (2) P. 90 302 0324/1 และ (3) P. 90 271 0780/1 บน 10 1992 เมษายน ศาลตัดสินใจจะระงับกระบวนการพิจารณาในเท่าที่ผู้เขียนมีความกังวลในกรณีที่สองล่าสุด พิจารณาตัดสินในการอุทธรณ์ของผู้เขียนกับคำพิพากษาในกรณีแรก กระบวนการพิจารณายังคงเลื่อนออกไปหลังจากคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ จนถึงไล่ออกกรุณายื่นรายเลอช็อคดู Mois โดยศาล Cassation ใน 20 1994 ธันวาคม หลังจากนั้น ขั้นตอนในกรณีสองล่าสุดได้ดำเนินต่อ และทรัพย์สินเกิดขึ้นในเดือน 27 มกราคมและ 19 1995 พฤษภาคม ได้ยินที่อื่นถูกกำหนดเวลาไว้สำหรับ 17 1995 ตุลาคมตัดสินใจของคณะกรรมการ admissibility6.1 During its fifty-fourth session, the Committee considered the admissibility of the communication. It noted that, at the time of the submission of the communication on 2 January 1993, the author had not appealed the judgment of the Court of Appeal of Paris (Eleventh Chamber) of 9 December 1992 to the Court of Cassation. The author argued that he did not have the means to secure legal representation for that purpose and that such an appeal would, at any rate, be futile. As to the first argument, the Committee noted that it was open to the author to seek legal aid, which he did not. As to the latter argument the Committee referred to its constant jurisprudence that mere doubts about the effectiveness of a remedy do not absolve an author from resorting to it. At the time of submission, therefore, the communication did not meet the requirement of exhaustion of domestic remedies set out in article 5, paragraph 2 (b), of the Optional Protocol. In the meantime, however, the author's co-accused, the Editor-in-Chief of the magazine Le Choc, which published the disputed interview in September 1990, had appealed to the Court of Cassation, which, on 20 December 1994, dismissed the appeal. The judgment delivered by the Criminal Chamber of the Court of Cassation reveals that the court concluded that the law was applied correctly to the facts, that the law was constitutional and that its application was not inconsistent with the French Republic's obligations under international human rights treaties, with specific reference to the provisions of article 10 of the European Convention on Human Rights, which provisions protect the right to freedom of opinion and expression in terms which are similar to the terms used in article 19 of the International Covenant on Civil and Political Rights for the same purpose. In the circumstances, the Committee held that it would not be reasonable to require the author to have recourse to the Court of Cassation on the same matter. That remedy could no longer be seen as an effective remedy within the meaning of article 5, paragraph 2 (b), of the Optional Protocol, i.e. a remedy that would provide the author with a reasonable prospect of judicial redress. The communication, therefore, no longer suffered from the initial bar of non-exhaustion of domestic remedies, in so far as it appeared to raise issues under article 19 of the Covenant.6.2 คณะกรรมการพิจารณาว่า ผู้เขียนมีพอ substantiated ประสงค์ของ admissibility เขาร้องเรียนเกี่ยวกับการละเมิดสิทธิเสรีภาพ ความคิด และงานวิจัยทางวิชาการของเขาถูกกล่าวหา ตาม ควร พิจารณาข้อเหล่านี้ในการบุญ6.3 บนมืออื่น ๆ คณะกรรมการพบว่า ผู้เขียนมีล้มเหลว วัตถุประสงค์ของ admissibility, substantiate เขาอ้างว่า มีการละเมิดของเขาขวาไม่ให้จะพยายามสองในคดีความผิดฐานเดียวกัน ข้อเท็จจริงกรณีไม่เปิดเผยว่า เขาได้เรียกสิทธิในกระบวนการพิจารณาที่ค้างอยู่กับเขา คณะกรรมการระบุรัฐภาคีส่งที่พนักงานอัยการและศาลจะทำหน้าที่เรียกใช้หลักการของ "ไม่ใช่ bis ใน idem" และยกเลิกกระบวนการพิจารณาใหม่ถ้าพวกเขาเกี่ยวข้องกับข้อเท็จจริงเดียวกันเป็นผู้ตัดสิน โดยศาลอุทธรณ์ของปารีสบน 9 1992 ธันวาคม ผู้เขียน ดังนั้น ได้ไม่เรียกร้องในข้อ 2 ของโพรโทคอลไม่จำเป็นนี้6.4 ในทำนองเดียวกัน คณะกรรมการพบว่า ผู้เขียนมีล้มเหลว วัตถุประสงค์ของ admissibility, substantiate ของเขาเรียกร้องที่เกี่ยวข้องกับทรงถูกกล่าวหาของผู้วินิจฉัยบนหอสิบเอ็ดของศาลอุทธรณ์ของปารีสและรายการอาหารที่ถูกกล่าวหาของเจ้าหน้าที่ยุติธรรมสืบ aggressions ซึ่งเขาอ้างว่า ได้ถูกต้อง ประการนี้ ยัง ผู้เขียนได้อ้างข้อ 2 ของโพรโทคอลไม่จำเป็นไม่6.5 ใน 19 1995 กรกฎาคม ดังนั้น คณะกรรมการสิทธิมนุษยชนประกาศสื่อสาร admissible ในเท่าที่ปรากฏจะยกปัญหาข้อ 19 ของกติกาข้อสังเกตของฝ่ายรัฐบุญและข้อคิดเห็นของผู้เขียนกร๊าฟฟิค7.1 ในส่งภายใต้ข้อ 4 ย่อหน้า 2 โพรโทคอเสริม รัฐภาคีพิจารณาว่า ควรไล่ผู้ร้อง materiae ๑๕ เข้ากันกับบทบัญญัติของพันธสัญญา และ subsidiarily เป็น manifestly ill-founded7.2 รัฐภาคีอธิบายประวัติสภาของ "บัญญัติ Gayssot" อีกครั้ง มันบันทึก ในบริบทนี้ กฎหมายเหยียดต่อต้านที่นำ โดยฝรั่งเศสในช่วงทศวรรษ 1980 ถูกถือว่าไม่เพียงพอในการดำเนินคดี และลง โทษ inter alia, trivialization นาซีอาชญากรรมที่มุ่งมั่นในระหว่างสงครามโลกครั้งสอง กฎหมายที่นำมาใช้ใน 13 1990 กรกฎาคมตอบ preoccupations ของฝรั่งเศส legislator vis-เซ็ต-vis ที่พัฒนา หลายปี "revisionism" ผ่านบุคคลที่ชิดขอบงานเขียนของพวกเขา โดยสถานะ (รับรู้) เป็นนักประวัติศาสตร์ และที่ท้าทายการดำรงอยู่ของ Shoah ส่วนใหญ่ รัฐบาล revisionist ผลงานเหล่านี้เป็น "ฟอร์มรายละเอียดของ semitism สมัยต่อต้าน" ("... une แฟ้ม ๆ forme subtile de l'antisémitisme contemporain ") ซึ่งก่อนที่จะ 13 1990 กรกฎาคม อาจไม่ถูกดำเนินคดีภายใต้บทบัญญัติของกฎหมายอาญาฝรั่งเศสที่มีอยู่ได้7.3 การ legislator จึงขอเติมสุญญากาศกฎหมาย ขณะพยายามที่จะกำหนดบทบัญญัติใหม่กับ revisionism ในเป็นแม่นยำอย่างที่สุด อดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรม นาย Arpaillange มี aptly สรุปตำแหน่งของรัฐบาลแล้วโดยระบุที่นั้นเป็นการอุทิศตัวอย่างการต่อสู้กับการเหยียด เพิ่มที่ เหยียดไม่ได้ถือว่าเป็นความเห็นแต่การรุกราน และว่า ทุกครั้งที่เหยียดไม่สามารถแสดงตัวเองอย่างเปิดเผย สั่งสาธารณะได้ทันที และรุนแรงคุกคาม ได้ว่าเนื่องจากนาย Faurisson แสดง semitism ของเขาต่อต้านผ่านการเผยแพร่ผลงานของเขา revisionist ในสมุดรายวันและนิตยสาร และ tarnished หน่วยความจำของเหยื่อนาซี ทำให้เขาถูกตัดสินลงโทษในการบังคับใช้กฎหมาย 13 1990 กรกฎาคม7.4 ภาคีเรียกคืนบทที่ 5 วรรค พันธสัญญาทำให้รัฐภาคีจะปฏิเสธกลุ่มใด หรือแต่ละสิทธิมีส่วนร่วมในกิจกรรมที่มุ่งทำลายสิทธิและเสรีภาพในการรับรู้ในสัญญา ข้อความที่คล้ายกันอยู่ในบทความที่ 17 ของอนุสัญญายุโรปว่าด้วยสิทธิมนุษยชนและเสรีภาพขั้นพื้นฐาน รัฐภาคีถึงกรณีตรวจสอบตามคณะกรรมาธิการยุโรป o

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

5.1 ในการแสดงความคิดเห็นของเขาเกี่ยวกับการส่งบุคคลที่รัฐผู้เขียนระบุว่าบรรณาธิการหัวหน้าของนิตยสาร Le Choc ซึ่งตีพิมพ์สัมภาษณ์พิพาทในเดือนกันยายนปี 1990 ไม่อุทธรณ์ต่อศาล Cassation; ที่ 20 ธันวาคมปี 1994 หอการค้ากฎหมายอาญาของศาล Cassation ไล่อุทธรณ์ ผู้เขียนได้รับแจ้งจากการตัดสินใจครั้งนี้โดยจดหมายลงทะเบียนของ 21 กุมภาพันธ์ 1995 จาก Registry ของศาลอุทธรณ์ของกรุงปารีส. 5.2 นาย Faurisson ย้ำความช่วยเหลือของที่ปรึกษาทางกฎหมายในการดำเนินการก่อนที่ศาล Cassation ที่ถ้าไม่จำเป็นต้องตามกฎหมาย , ที่ขาดไม่ได้ในทางปฏิบัติถ้าศาลอาจจะเป็นเพียงการตรวจสอบว่ากฎหมายถูกนำไปใช้อย่างถูกต้องเพื่อข้อเท็จจริงของคดีที่ถูกกล่าวหาว่าจะต้องมีความรู้ทางกฎหมายเฉพาะของตัวเองเพื่อให้เป็นไปตามการได้ยิน กับคำถามของความช่วยเหลือทางกฎหมายที่ผู้เขียนตั้งข้อสังเกตว่าเพียงแค่ความช่วยเหลือดังกล่าวโดยทั่วไปจะไม่อนุญาตให้บุคคลที่มีเงินเดือนของอาจารย์มหาวิทยาลัยแม้ว่าเงินเดือนนี้ในสถานการณ์ของตัวเองลดลงอย่างรุนแรงจากการพังทลายของค่าปรับและค่าเสียหายเชิงลงโทษ ค่าธรรมเนียมตามกฎหมายอื่น ๆ . 5.3 ผู้เขียนตั้งข้อสังเกตว่าเขาจะเรียกน้อยละเมิดสิทธิเสรีภาพในการแสดงออกซึ่งไม่ยอมรับข้อ จำกัด บางอย่าง แต่สิทธิของเขาที่จะมีเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นและสงสัยเช่นเดียวกับเสรีภาพในการวิจัยทางวิชาการ หลังเขาเชื่ออาจจะไม่ได้โดยธรรมชาติของมันจะอยู่ภายใต้ข้อ จำกัด แต่กฎหมายวันที่ 13 กรกฎาคมปี 1990 ซึ่งแตกต่างจากกฎหมายเทียบเคียงในประเทศเยอรมนี, เบลเยียม, วิตเซอร์แลนด์หรือออสเตรียไม่ จำกัด เสรีภาพที่จะสงสัยและจะดำเนินการวิจัยทางประวัติศาสตร์ในแง่ที่เข้มงวด ดังนั้นจึงยกไปที่ระดับความเชื่อผิดดำเนินการตามกฎหมายและคำตัดสินของศาลระหว่างประเทศทหารนั่งอยู่ที่นูเรมเบิร์ก ผู้เขียนตั้งข้อสังเกตว่าการดำเนินการของศาลที่ทางของการเก็บรวบรวมและประเมินหลักฐานและบุคลิกของผู้พิพากษาที่ตัวเองได้รับภายใต้การวิจารณ์คมปีที่ผ่านมาให้ความคิดเห็นว่าจะดำเนินการเรียก "mascarade" ( ... "ลา sinistre et déshonorante mascarade Judiciaire เดอนูเรมเบิร์ก"). 5.4 ห้ามผู้เขียนเป็นเรื่องเหลวไหลและไร้เหตุผล Legis อัตราส่วนอ้างถึงโดยรัฐภาคีในการที่จะห้ามแม้กระทั่งประวัติศาสตร์จากการพิสูจน์มากกว่ากวน, การดำรงอยู่ของ Shoah หรือขุดรากถอนโคนของชาวยิวในเตาแก๊ส เขาเชื่อว่าในทางที่จะถูกเกณฑ์ทหารและถูกนำไปใช้กฎหมายรับรองรุ่นดั้งเดิมของชาวยิวประวัติศาสตร์ของสงครามโลกครั้งที่สองและทุกครั้ง. 5.5 ในขณะที่การละเมิดข้อกล่าวหาของบทความ 14 วรรค 7 ผู้เขียนยืนยันว่า หนึ่งและสัมภาษณ์ที่ตีพิมพ์ในหนึ่งเดียวและตีพิมพ์ผลในสาม (ที่แตกต่างกัน) ก่อนที่จะดำเนินการทางอาญาหอการค้า XVIIth ของศาลเดอแกรนด์อินสแตนซ์ของกรุงปารีส กรณีเหล่านี้ได้รับการจดทะเบียนภายใต้รหัสรีจิสทรีต่อไปนี้ (1) พี 90 302 0325/0; (2) พี 90 302 0324/1; และ (3) พี 90 271 0780/1 วันที่ 10 เมษายน 1992 ศาลตัดสินใจที่จะระงับการดำเนินการในมากที่สุดเท่าที่ผู้เขียนเป็นห่วงในช่วงสองกรณีที่อยู่ระหว่างการพิจารณาวินิจฉัยอุทธรณ์ของผู้เขียนกับการตัดสินในกรณีแรก การดำเนินการยังคงระงับหลังจากคำพิพากษาของศาลอุทธรณ์จนการเลิกจ้างของการอุทธรณ์ที่ยื่นโดยวารสารเลอ Choc du Mois โดยศาล Cassation ที่ 20 ธันวาคม 1994 ตั้งแต่นั้นขั้นตอนในช่วงสองกรณีที่ได้กลับมา และการพิจารณาคดีที่เกิดขึ้นเมื่อวันที่ 27 เดือนมกราคมและ 19 พฤษภาคม 1995 การได้ยินอีกกำหนดไว้สำหรับ 17 ตุลาคม 1995 การตัดสินใจของคณะกรรมการภัณฑ์6.1 ในช่วงเซสชั่น 54 ของคณะกรรมการพิจารณาภัณฑ์ของการสื่อสาร มันตั้งข้อสังเกตว่าในช่วงเวลาของการส่งของการสื่อสารที่ 2 มกราคม 1993 ที่ผู้เขียนไม่ได้ยื่นอุทธรณ์คำพิพากษาของศาลอุทธรณ์ของกรุงปารีส (สิบเอ็ดหอการค้า) ของ 9 ธันวาคม 1992 เพื่อให้ศาล Cassation ผู้เขียนที่ถกเถียงกันอยู่ว่าเขาไม่ได้หมายถึงการรักษาความปลอดภัยเป็นตัวแทนทางกฎหมายเพื่อวัตถุประสงค์ที่และการอุทธรณ์ดังกล่าวจะในอัตราใด ๆ ไม่ได้ผล ในฐานะที่เป็นอาร์กิวเมนต์แรกที่คณะกรรมการตั้งข้อสังเกตว่ามันก็เปิดให้ผู้เขียนได้ขอความช่วยเหลือทางกฎหมายซึ่งเขาไม่ได้ ในฐานะที่เป็นอาร์กิวเมนต์หลังคณะกรรมการที่อ้างถึงกฎหมายคงที่เพียงข้อสงสัยเกี่ยวกับประสิทธิภาพของการรักษาไม่ให้อภัยผู้เขียนจากการหันไปมัน ในช่วงเวลาของการส่งดังนั้นการสื่อสารที่ไม่ได้ตอบสนองความต้องการของความอ่อนล้าของการเยียวยาในประเทศที่กำหนดไว้ในมาตรา 5 วรรค 2 (ข) ของพิธีสารเลือก ในขณะเดียวกันอย่างไรก็ตามผู้เขียนร่วมถูกกล่าวหา, บรรณาธิการหัวหน้านิตยสาร Le Choc ซึ่งตีพิมพ์สัมภาษณ์พิพาทในเดือนกันยายนปี 1990 ได้ยื่นอุทธรณ์ต่อศาล Cassation ที่ 20 ธันวาคม 1994 ออก อุทธรณ์ การตัดสินใจส่งโดยหอการค้ากฎหมายอาญาของศาล Cassation แสดงให้เห็นว่าศาลได้ข้อสรุปว่ากฎหมายถูกนำไปใช้อย่างถูกต้องกับข้อเท็จจริงที่ว่ากฎหมายเป็นรัฐธรรมนูญและการประยุกต์ใช้ไม่ได้ไม่สอดคล้องกับภาระหน้าที่ของสาธารณรัฐฝรั่งเศสภายใต้สนธิสัญญาสิทธิมนุษยชนระหว่างประเทศ มีการอ้างอิงที่เฉพาะเจาะจงกับบทบัญญัติของมาตรา 10 ของอนุสัญญาสิทธิมนุษยชนยุโรปซึ่งบทบัญญัติปกป้องสิทธิเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นและการแสดงออกในแง่ที่มีความคล้ายคลึงกับคำที่ใช้ในบทความ 19 ของกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิพลเมืองและการเมือง จุดประสงค์เดียวกัน ในกรณีที่คณะกรรมการถือได้ว่ามันจะไม่เป็นเหตุผลที่จะต้องมีผู้เขียนได้มีการขอความช่วยเหลือไปยังศาล Cassation ในเรื่องเดียวกัน วิธีการรักษาที่อาจไม่ได้รับการมองว่าเป็นยาที่มีประสิทธิภาพในความหมายของบทความ 5 วรรค 2 (ข) ของพิธีสารเลือกรับการรักษาพยาบาลเช่นที่จะให้ผู้เขียนมีโอกาสที่เหมาะสมของการชดเชยการพิจารณาคดี การสื่อสารจึงได้รับความเดือดร้อนไม่ได้จากแถบเริ่มต้นของการไม่อ่อนเพลียของการเยียวยาในประเทศเพื่อให้ห่างไกลในขณะที่มันดูเหมือนจะยกประเด็นตามข้อ 19 ของกติกา. 6.2 คณะกรรมการพิจารณาแล้วเห็นว่าผู้เขียนได้พิสูจน์เพียงพอสำหรับวัตถุประสงค์ของการ ภัณฑ์ร้องเรียนของเขาเกี่ยวกับการละเมิดที่ถูกกล่าวหาจากขวาของเขาที่จะมีเสรีภาพในการแสดงออกทางความคิดและการวิจัยทางวิชาการ ข้อกล่าวหาเหล่านี้ควรดังนั้นจะมีการพิจารณาเกี่ยวกับประโยชน์ของพวกเขา. 6.3 บนมืออื่น ๆ คณะกรรมการพบว่าผู้เขียนล้มเหลวสำหรับวัตถุประสงค์ของการภัณฑ์เพื่อยืนยันข้อเรียกร้องของเขาว่าสิทธิของเขาไม่ได้ที่จะพยายามเป็นครั้งที่สองในความผิดเดียวที่ได้รับการ ละเมิด ข้อเท็จจริงของคดีไม่ได้เปิดเผยว่าเขาได้เรียกว่าสิทธิในการดำเนินการที่ถูกค้างอยู่กับเขา คณะกรรมการตั้งข้อสังเกตส่งให้รัฐภาคีที่อัยการและศาลจะมีภาระผูกพันที่จะใช้หลักการของ "ทวิไม่ใช่ใน idem" ถ้าเรียกและจะยกเลิกการดำเนินการใหม่หากพวกเขาเกี่ยวข้องกับข้อเท็จจริงเช่นเดียวกับผู้ที่ตัดสินโดยศาลอุทธรณ์ ของกรุงปารีสเมื่อวันที่ 9 ธันวาคม 1992 ผู้เขียนจึงไม่ได้มีการเรียกร้องในส่วนนี้ตามข้อ 2 ของพิธีสารเลือก. 6.4 ในทำนองเดียวกันคณะกรรมการพบว่าผู้เขียนล้มเหลวสำหรับวัตถุประสงค์ของการรับการพิสูจน์สิทธิเรียกร้องของเขาที่เกี่ยวข้องกับ ความลำเอียงของผู้พิพากษาที่ถูกกล่าวหาในสภาสิบเอ็ดของศาลอุทธรณ์ของปารีสและไม่เต็มใจที่ถูกกล่าวหาจากเจ้าหน้าที่ของศาลที่จะตรวจสอบการก้าวที่เขาอ้างว่าได้รับภายใต้ ในแง่นี้ยังเขียนไม่ได้มีการเรียกร้องตามมาตราที่ 2 ของพิธีสารเลือก. 6.5 เมื่อวันที่ 19 กรกฎาคม 1995 ดังนั้นคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนการประกาศยอมรับในการสื่อสารมากที่สุดเท่าที่มันดูเหมือนจะยกประเด็นตามข้อ 19 ของกติกา . การสังเกตบุคคลที่รัฐในคุณธรรมและความคิดเห็นของผู้เขียนดังกล่าว7.1 ในการส่งของตามมาตรา 4 วรรค 2 ของพิธีสารเลือกพรรคของรัฐเห็นว่าการเรียกร้องของผู้เขียนควรจะออกเป็น materiae ratione ขัดกับบทบัญญัติของกติกาและ subsidiarily เป็นอย่างชัดแจ้งไม่ดีก่อตั้งขึ้น. 7.2 รัฐภาคีอีกครั้งอธิบายประวัติศาสตร์กฎหมายของ "Gayssot พระราชบัญญัติ" มันตั้งข้อสังเกตในบริบทนี้ว่ากฎหมายต่อต้านการเหยียดเชื้อชาตินำโดยฝรั่งเศสในช่วงปี 1980 ได้รับการพิจารณาไม่เพียงพอที่จะดำเนินคดีและลงโทษอนึ่ง trivialization ของการก่ออาชญากรรมนาซีมุ่งมั่นในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง กฎหมายลูกบุญธรรมที่ 13 กรกฎาคม 1990 ตอบสนองต่อการเพ้อพกของสภานิติบัญญัติฝรั่งเศส Vis-a-กำลังพัฒนาเป็นเวลาหลายปีที่ผ่านมาของ "revisionism" ส่วนใหญ่ผ่านบุคคลที่เป็นธรรมโดยการเขียนของพวกเขาพวกเขา (รับรู้) ฐานะนักประวัติศาสตร์และผู้ที่ ท้าทายการดำรงอยู่ของ Shoah รัฐบาลเหล่านี้วิทยานิพนธ์เสียใหม่เป็น "รูปแบบที่ลึกซึ้งของการต่อต้านชาวยิวร่วมสมัย" ("... ส่วนประกอบกระจัดกระจาย Forme บอบบาง de l'antisémitismeร่วมสมัย") ซึ่งก่อนที่จะมี 13 กรกฎาคม 1990 ไม่สามารถจะถูกดำเนินคดีภายใต้การใด ๆ บทบัญญัติของกฎหมายที่มีอยู่อาญาฝรั่งเศส. 7.3 ราษฎรจึงพยายามที่จะเติมเต็มความสูญญากาศทางกฎหมายในขณะที่พยายามที่จะกำหนดบทบัญญัติใหม่กับ revisionism ในลักษณะที่เป็นที่แม่นยำที่สุดเท่าที่ทำได้ อดีตรัฐมนตรีว่าการกระทรวงยุติธรรมนาย Arpaillange ได้สรุปเหมาะเจาะตำแหน่งของรัฐบาลแล้วโดยระบุว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะอุทิศตัวเองอย่างเต็มที่ที่จะต่อสู้กับการเหยียดสีผิวเพิ่มว่าการเหยียดสีผิวไม่ได้เป็นความเห็น แต่ความก้าวร้าวและที่ ชนชาติทุกครั้งที่ได้รับอนุญาตให้แสดงตัวเองต่อสาธารณชนเพื่อประชาชนได้รับทันทีและถูกคุกคามอย่างรุนแรง มันเป็นสิ่งเพราะนาย Faurisson แสดงความต่อต้านชาวยิวของเขาผ่านการตีพิมพ์ของวิทยานิพนธ์ของเขาเสียใหม่ในวารสารและนิตยสารและจึงทำให้มัวหมองหน่วยความจำของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อของลัทธินาซีที่เขาถูกตัดสินลงโทษในการประยุกต์ใช้ของกฎหมายวันที่ 13 กรกฎาคม 1990 7.4 รัฐภาคีจำได้ว่ามาตรา 5 วรรค 1 ของข้อตกลงช่วยให้รัฐภาคีที่จะปฏิเสธกลุ่มหรือบุคคลที่เหมาะสมที่จะมีส่วนร่วมในกิจกรรมใด ๆ ที่มุ่งเป้าไปที่การทำลายใด ๆ ของสิทธิและเสรีภาพได้รับการยอมรับในกติกา; ถ้อยคำที่คล้ายกันที่พบในข้อ 17 ของอนุสัญญายุโรปเกี่ยวกับสิทธิมนุษยชนและเสรีภาพขั้นพื้นฐาน รัฐภาคีหมายถึงกรณีการตรวจสอบโดยคณะกรรมาธิการยุโรป o

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

5.1 ในความคิดเห็นของเขาในการส่งสถานะของพรรค ผู้เขียนระบุว่า บรรณาธิการของนิตยสาร เลอ ชอค ซึ่งเผยแพร่เมื่อวันอังคาร สัมภาษณ์ในเดือนกันยายนปี 1990 ได้อุทธรณ์ต่อศาล Cassation ; วันที่ 20 ธันวาคม 1994 , ห้องอาญาของศาล Cassation เลิกอุทธรณ์ผู้เขียนได้ทราบการตัดสินใจนี้ โดยส่งจดหมายลงทะเบียน 21 กุมภาพันธ์ 1995 จากรีจิสทรีของศาลอุทธรณ์ในปารีส

5.2 คุณ ฟอริ นหลักที่ความช่วยเหลือของที่ปรึกษากฎหมายในการพิจารณาคดีในศาล Cassation ถ้าไม่จําเป็นต้อง โดยกฎหมายที่ขาดไม่ได้ในการปฏิบัติงานถ้าศาลจะตรวจสอบว่ากฎหมายถูกใช้อย่างถูกต้องในข้อเท็จจริงของคดี ผู้ต้องหาจะต้องมีผู้เชี่ยวชาญทางกฎหมายความรู้ตัวเองเพื่อติดตามรับฟัง ในเรื่องของการช่วยเหลือทางกฎหมาย ผู้เขียนเพียงบันทึกที่ช่วยให้บุคคลทั่วไปไม่ได้ด้วย เงินเดือนของอาจารย์มหาวิทยาลัย แม้ว่าเงินเดือนนี้ในสถานการณ์ของตัวเองลดลงอย่างรุนแรงโดยหิมะถล่มของค่าปรับค่าเสียหายค่าชดเชยและค่าธรรมเนียมอื่น ๆตามกฎหมาย

5.3 ผู้เขียนสังเกตว่า เขาจะเรียกน้อยลง การละเมิดสิทธิเสรีภาพในการแสดงออก ซึ่งก็ยอมรับว่า บางข้อ แต่สิทธิในอิสรภาพแห่งความเห็นและข้อสงสัย รวมทั้งเสรีภาพของงานวิจัยเชิงวิชาการ หลัง เขาระบุ อาจไม่ได้โดยธรรมชาติของมัน อยู่ภายใต้ข้อจำกัดแต่กฎหมาย 13 กรกฎาคม 1990 ซึ่งแตกต่างจากกฎหมายเทียบเคียงในเยอรมนี เบลเยียม สวิตเซอร์แลนด์ หรือออสเตรีย ไม่ จำกัด เสรีภาพที่จะสงสัย และดำเนินการวิจัยทางประวัติศาสตร์ ในเงื่อนไขที่เข้มงวด ดังนั้น , มันช่วยในการจัดอันดับของความเชื่อที่ถูกต้องพิจารณาและพิพากษาของศาลทหารระหว่างประเทศนั่งอยู่ที่เนือร์นแบร์ก . ผู้เขียนตั้งข้อสังเกตว่ากระบวนการของศาล ,วิธีการเก็บรวบรวม และการประเมินหลักฐานและบุคลิกภาพของผู้ตัดสินเองได้รับภายใต้การวิจารณ์อย่างตรงไปตรงมามากกว่าปี ถึงขนาดที่สามารถเรียกตอน " mascarade " ( . . . . . . . " sinistre et la D é shonorante mascarade judiciaire de เนิร์นแบร์ก " )

เนื่องจากผู้เขียนห้ามเหลวไหลไร้เหตุผลและอัตราส่วน legis adduced โดยรัฐภาคีที่แม้จะห้ามนักประวัติศาสตร์จากการพิสูจน์มากกว่า negating การมีอยู่ของ Shoah หรือการทำลายล้างมวลของชาวยิวในก๊าซ แชมเบอร์ เขาเชื่อว่าในทางถูกเกณฑ์ทหาร และใช้กฎหมายรับรองรุ่น ชาวยิวในประวัติศาสตร์ของสงครามโลกครั้งที่สองทันทีและสำหรับทั้งหมด

5.5 เป็นผู้ต้องหาฝ่าฝืน มาตรา 14 วรรค 7ผู้เขียนขอยืนยันว่า หนึ่ง และการสัมภาษณ์เดียวกันที่ตีพิมพ์ในหนึ่งและสิ่งพิมพ์เดียวกันส่งผลให้สาม ( ที่แตกต่าง ) พิจารณาก่อน

xviith คดีอาญาของศาล เดอ แกรนด์ ห้องตัวอย่างของปารีส กรณีเหล่านี้จดทะเบียนภายใต้รหัสรีจิสทรีต่อไปนี้ : ( 1 ) หน้า 90 แล้ว 0325 / 0 ( 2 ) หน้า 90 แล้ว 0324 / 1 ; และ ( 3 ) หน้า 90 0780 271 / 1 ในวันที่ 10 เมษายน ปี 1992ศาลได้ตัดสินใจที่จะระงับการดำเนินการในมากที่สุดเท่าที่ผู้เขียนเป็นห่วง สุดท้ายสองรายรอการตัดสินใจเกี่ยวกับการอุทธรณ์ของผู้เขียนต่อการตัดสินในคดีแรก การดำเนินการยังคงระงับหลังการพิพากษาของศาลอุทธรณ์ จนกระทั่งยกฟ้องอุทธรณ์ที่ยื่นโดยวารสาร Le ชอค ดู เดือน โดยศาล Cassation วันที่ 20 ธันวาคม 1994ตั้งแต่นั้นขั้นตอนในช่วงสองรายมีต่อ และการพิจารณาเกิดขึ้นเมื่อ 27 มกราคม 19 พฤษภาคม 1995 ได้ยินอีกเป็นนัดที่ 17 ตุลาคม 2538 .



รับฟังการตัดสินใจของคณะกรรมการ 6.1 ในช่วงห้าสิบสี่เซสชัน , คณะกรรมการพิจารณาการรับฟังของการสื่อสาร มันกล่าวว่าในเวลาของการส่งการสื่อสารบน 2 มกราคม 2536ผู้เขียนมิได้ยื่นอุทธรณ์คำพิพากษาศาลอุทธรณ์ในปารีส ( ห้อง 11 ) 9 ธันวาคม 2535 ถึงศาล Cassation . ผู้เขียนแย้งว่าเขาไม่ได้หมายความว่าการเป็นตัวแทนทางกฎหมายสำหรับวัตถุประสงค์และที่เช่นการอุทธรณ์ จะยังไงก็ไร้ประโยชน์ เป็นอาร์กิวเมนต์แรก คณะกรรมการตั้งข้อสังเกตว่ามันเปิดให้ผู้เขียนในการแสวงหาความช่วยเหลือด้านกฎหมาย