การป้องกันรังสีนั้นใช้หลักการเดียวก

การป้องกันรังสีนั้นใช้หลักการเดียวกันทั่วโลก โดย ICRP ได้กำหนดให้การได้รับรังสีที่สูงกว่าระดับของรังสีในธรรมชาติ จะต้องรักษาให้อยู่ในระดับต่ำที่สุดเท่าที่ทำได้ (as low as reasonably achievable) และต่ำกว่าขีดจำกัดของปริมาณรังสีที่แต่ละคนจะรับได้ (individual dose limits) ซึ่งขีดจำกัดปริมาณรังสีที่จะรับได้ของเจ้าหน้าที่ด้านรังสีเฉลี่ยอยู่ที่ไม่เกิน 100 mSv ในรอบ 5 ปี ส่วนประชาชนทั่วไปไม่เกิน 5 mSv ต่อปี ขีดจำกัดของปริมาณรังสีที่รับได้นี้ มีการกำหนดขึ้นอย่างรอบคอบ โดยคิดว่าไม่มีปริมาณรังสีขีดเริ่ม (threshold dose) ที่ต่ำกว่านี้ที่จะทำให้เกิดผลกระทบจากรังสี หมายความว่า การได้รับรังสีที่สูงกว่านี้ จะทำให้เกิดผลต่อสุขภาพเพิ่มขึ้นในสัดส่วนเดียวกัน ส่วนความสัมพันธ์นี้ สำหรับการได้รับรังสีระดับต่ำ ยังไม่มีการกำหนด
มีหลายแห่งทั่วโลกที่มีระดับของรังสีในธรรมชาติสูง ทำให้ประชาชนทั่วไปในบริเวณนั้นได้รับรังสีในแต่ละปี (annual radiation dose) สูงกว่าขีดจำกัดการได้รับรังสีที่ ICRP กำหนดไว้สำหรับเจ้าหน้าที่ด้านรังสีหลายเท่า แต่จำนวนผู้คนที่ได้รับรังสีนั้น มีจำนวนน้อยเกินกว่าจะนำมาประเมินผลกระทบต่อสุขภาพที่เกิดขึ้นได้ แต่การที่ผลยังไม่เด่นชัด ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ต้องคำนึงถึงความเสี่ยงที่จะเกิดขึ้น
ICRP และ IAEA ได้กำหนดให้ปริมาณรังสีที่แต่ละคนได้รับ จะต้องอยู่ในระดับต่ำสุดเท่าที่จะทำได้ และจะต้องนำปริมาณรังสีที่คนกลุ่มเดียวกันนี้จะได้รับ จากต้นกำเนิดรังสีอื่นที่อาจจะได้รับในเวลาเดียวกัน มาพิจารณาร่วมกันด้วย โดยปริมาณรังสีทั้งหมดที่แต่ละคนได้รับจะต้องไม่เกินขีดจำกัดปริมาณรังสีที่กำหนด
โดยทั่วไป ปริมาณรังสีเฉลี่ยต่อปี ที่เจ้าหน้าที่ด้านรังสีได้รับจะต่ำกว่าขีดจำกัดที่กำหนด การปฏิบัติงานโดยการป้องกันรังสีที่ดี (good radiation protection practice) จะมีผลทำให้เจ้าหน้าที่ด้านรังสีได้รับรังสีต่ำ
การทำงานเกี่ยวข้องกับรังสีและสารกัมมันตรังสี มีหลักการเพื่อป้องกันอันตรายจากรังสีที่ต้องถือปฏิบัติโดยเคร่งครัด ประกอบด้วย
การปฏิบัติงานทางรังสีจะต้องมีวัตถุประสงค์ที่ชัดเจนและการปฏิบัติงานนั้นต้องก่อให้เกิดประโยชน์ที่แจ้งชัดทั้งต่อผู้ปฏิบัติและต่อสาธารณชน
การปฏิบัติงานทางรังสีทุกประเภท ต้องยึดหลัก "ให้ผู้ปฏิบัติและสาธารณชนได้รับรังสีน้อยที่สุดเท่าที่จะสามารถกระทำได้ทั้งนี้โดยคำนึงถึงความเป็นไปได้ทางเศรษฐกิจและสังคมด้วย"
ไม่ว่าด้วยกรณีใดๆ ผู้ปฏิบัติงาน สาธารณชนแต่ละคนจะต้องไม่รับรังสีสูงกว่าเกณฑ์ระดับความปลอดภัยทางรังสี ที่กำหนดไว้ กล่าวคือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การป้องกันรังสีนั้นใช้หลักการเดียวกันทั่วโลกโดย ICRP ได้กำหนดให้การได้รับรังสีที่สูงกว่าระดับของรังสีในธรรมชาติจะต้องรักษาให้อยู่ในระดับต่ำที่สุดเท่าที่ทำได้ (ต่ำสุดที่ทำได้สมเหตุสมผล) และต่ำกว่าขีดจำกัดของปริมาณรังสีที่แต่ละคนจะรับได้ (ยาแต่ละวงเงิน) ซึ่งขีดจำกัดปริมาณรังสีที่จะรับได้ของเจ้าหน้าที่ด้านรังสีเฉลี่ยอยู่ที่ไม่เกิน 100 mSv ในรอบ 5 ปีส่วนประชาชนทั่วไปไม่เกิน 5 mSv ต่อปีขีดจำกัดของปริมาณรังสีที่รับได้นี้มีการกำหนดขึ้นอย่างรอบคอบโดยคิดว่าไม่มีปริมาณรังสีขีดเริ่ม (ปริมาณรังสีขีดจำกัด) ที่ต่ำกว่านี้ที่จะทำให้เกิดผลกระทบจากรังสีหมายความว่าการได้รับรังสีที่สูงกว่านี้จะทำให้เกิดผลต่อสุขภาพเพิ่มขึ้นในสัดส่วนเดียวกันส่วนความสัมพันธ์นี้สำหรับการได้รับรังสีระดับต่ำยังไม่มีการกำหนด มีหลายแห่งทั่วโลกที่มีระดับของรังสีในธรรมชาติสูง ทำให้ประชาชนทั่วไปในบริเวณนั้นได้รับรังสีในแต่ละปี (annual radiation dose) สูงกว่าขีดจำกัดการได้รับรังสีที่ ICRP กำหนดไว้สำหรับเจ้าหน้าที่ด้านรังสีหลายเท่า แต่จำนวนผู้คนที่ได้รับรังสีนั้น มีจำนวนน้อยเกินกว่าจะนำมาประเมินผลกระทบต่อสุขภาพที่เกิดขึ้นได้ แต่การที่ผลยังไม่เด่นชัด ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ต้องคำนึงถึงความเสี่ยงที่จะเกิดขึ้น ICRP และ IAEA ได้กำหนดให้ปริมาณรังสีที่แต่ละคนได้รับ จะต้องอยู่ในระดับต่ำสุดเท่าที่จะทำได้ และจะต้องนำปริมาณรังสีที่คนกลุ่มเดียวกันนี้จะได้รับ จากต้นกำเนิดรังสีอื่นที่อาจจะได้รับในเวลาเดียวกัน มาพิจารณาร่วมกันด้วย โดยปริมาณรังสีทั้งหมดที่แต่ละคนได้รับจะต้องไม่เกินขีดจำกัดปริมาณรังสีที่กำหนด โดยทั่วไป ปริมาณรังสีเฉลี่ยต่อปี ที่เจ้าหน้าที่ด้านรังสีได้รับจะต่ำกว่าขีดจำกัดที่กำหนด การปฏิบัติงานโดยการป้องกันรังสีที่ดี (good radiation protection practice) จะมีผลทำให้เจ้าหน้าที่ด้านรังสีได้รับรังสีต่ำ
การทำงานเกี่ยวข้องกับรังสีและสารกัมมันตรังสี มีหลักการเพื่อป้องกันอันตรายจากรังสีที่ต้องถือปฏิบัติโดยเคร่งครัด ประกอบด้วย
การปฏิบัติงานทางรังสีจะต้องมีวัตถุประสงค์ที่ชัดเจนและการปฏิบัติงานนั้นต้องก่อให้เกิดประโยชน์ที่แจ้งชัดทั้งต่อผู้ปฏิบัติและต่อสาธารณชน
การปฏิบัติงานทางรังสีทุกประเภท ต้องยึดหลัก "ให้ผู้ปฏิบัติและสาธารณชนได้รับรังสีน้อยที่สุดเท่าที่จะสามารถกระทำได้ทั้งนี้โดยคำนึงถึงความเป็นไปได้ทางเศรษฐกิจและสังคมด้วย"
ไม่ว่าด้วยกรณีใดๆ ผู้ปฏิบัติงาน สาธารณชนแต่ละคนจะต้องไม่รับรังสีสูงกว่าเกณฑ์ระดับความปลอดภัยทางรังสี ที่กำหนดไว้ กล่าวคือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดย ICRP (ต่ำที่สุดเท่าที่ทำได้พอสมควร) (ข้อ จำกัด ปริมาณของแต่ละบุคคล) 100 mSv ในรอบ 5 ปีส่วนประชาชนทั่วไปไม่เกิน 5 mSv ต่อปี มีการกำหนดขึ้นอย่างรอบคอบโดยคิดว่าไม่มีปริมาณรังสีขีดเริ่ม (ยาเกณฑ์) หมายความว่าการได้รับรังสีที่สูงกว่านี้ ส่วนความสัมพันธ์นี้สำหรับการได้รับรังสีระดับต่ำ
(ปริมาณรังสีประจำปี) สูงกว่าขีด จำกัด การได้รับรังสีที่ ICRP แต่จำนวนผู้คนที่ได้รับรังสีนั้น แต่การที่ผลยังไม่เด่นชัด
IAEA และ มาพิจารณาร่วมกันด้วย
ปริมาณรังสีเฉลี่ยต่อปี (ปฏิบัติป้องกันรังสีดี) ต้องยึดหลัก ผู้ปฏิบัติงาน ที่กำหนดไว้กล่าวคือ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การป้องกันรังสีนั้นใช้หลักการเดียวกันทั่วโลกโดย ICRP ได้กำหนดให้การได้รับรังสีที่สูงกว่าระดับของรังสีในธรรมชาติจะต้องรักษาให้อยู่ในระดับต่ำที่สุดเท่าที่ทำได้ ( ต่ำสุดที่เหมาะสมได้ )( บุคคลปริมาณจำกัด ) ซึ่งขีดจำกัดปริมาณรังสีที่จะรับได้ของเจ้าหน้าที่ด้านรังสีเฉลี่ยอยู่ที่ไม่เกิน 100 ของในรอบ 5 . ส่วนประชาชนทั่วไปไม่เกิน 5 ของต่อปีขีดจำกัดของปริมาณรังสีที่รับได้นี้มีการกำหนดขึ้นอย่างรอบคอบ( Threshold dose ) ที่ต่ำกว่านี้ที่จะทำให้เกิดผลกระทบจากรังสีหมายความว่าการได้รับรังสีที่สูงกว่านี้จะทำให้เกิดผลต่อสุขภาพเพิ่มขึ้นในสัดส่วนเดียวกันส่วนความสัมพันธ์นี้สำหรับการได้รับรังสีระดับต่ำมีหลายแห่งทั่วโลกที่มีระดับของรังสีในธรรมชาติสูงทำให้ประชาชนทั่วไปในบริเวณนั้นได้รับรังสีในแต่ละปี ( รังสีปี ) สูงกว่าขีดจำกัดการได้รับรังสีที่ ICRP กำหนดไว้สำหรับเจ้าหน้าที่ด้านรังสีหลายเท่ามีจำนวนน้อยเกินกว่าจะนำมาประเมินผลกระทบต่อสุขภาพที่เกิดขึ้นได้แต่การที่ผลยังไม่เด่นชัดก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ต้องคำนึงถึงความเสี่ยงที่จะเกิดขึ้น
และ ICRP IAEA ได้กำหนดให้ปริมาณรังสีที่แต่ละคนได้รับจะต้องอยู่ในระดับต่ำสุดเท่าที่จะทำได้และจะต้องนำปริมาณรังสีที่คนกลุ่มเดียวกันนี้จะได้รับจากต้นกำเนิดรังสีอื่นที่อาจจะได้รับในเวลาเดียวกัน