On 8 August 1967, five leaders - th

On 8 August 1967, five leaders - the Foreign Ministers of Indonesia, Malaysia, the Philippines, Singapore and Thailand - sat down together in the main hall of the Department of Foreign Affairs building in Bangkok, Thailand and signed a document. By virtue of that document, the Association of Southeast Asian Nations (ASEAN) was born. The five Foreign Ministers who signed it - Adam Malik of Indonesia, Narciso R. Ramos of the Philippines, Tun Abdul Razak of Malaysia, S. Rajaratnam of Singapore, and Thanat Khoman of Thailand - would subsequently be hailed as the Founding Fathers of probably the most successful inter-governmental organization in the developing world today. And the document that they signed would be known as the ASEAN Declaration.

It was a short, simply-worded document containing just five articles. It declared the establishment of an Association for Regional Cooperation among the Countries of Southeast Asia to be known as the Association of Southeast Asian Nations (ASEAN) and spelled out the aims and purposes of that Association. These aims and purposes were about cooperation in the economic, social, cultural, technical, educational and other fields, and in the promotion of regional peace and stability through abiding respect for justice and the rule of law and adherence to the principles of the United Nations Charter. It stipulated that the Association would be open for participation by all States in the Southeast Asian region subscribing to its aims, principles and purposes. It proclaimed ASEAN as representing "the collective will of the nations of Southeast Asia to bind themselves together in friendship and cooperation and, through joint efforts and sacrifices, secure for their peoples and for posterity the blessings of peace, freedom and prosperity."

It was while Thailand was brokering reconciliation among Indonesia, the Philippines and Malaysia over certain disputes that it dawned on the four countries that the moment for regional cooperation had come or the future of the region would remain uncertain. Recalls one of the two surviving protagonists of that historic process, Thanat Khoman of Thailand: "At the banquet marking the reconciliation between the three disputants, I broached the idea of forming another organization for regional cooperation with Adam Malik. Malik agreed without hesitation but asked for time to talk with his government and also to normalize relations with Malaysia now that the confrontation was over. Meanwhile, the Thai Foreign Office prepared a draft charter of the new institution. Within a few months, everything was ready. I therefore invited the two former members of the Association for Southeast Asia (ASA), Malaysia and the Philippines, and Indonesia, a key member, to a meeting in Bangkok. In addition, Singapore sent S. Rajaratnam, then Foreign Minister, to see me about joining the new set-up. Although the new organization was planned to comprise only the ASA members plus Indonesia, Singapore's request was favorably considered."

And so in early August 1967, the five Foreign Ministers spent four days in the relative isolation of a beach resort in Bang Saen, a coastal town less than a hundred kilometers southeast of Bangkok. There they negotiated over that document in a decidedly informal manner which they would later delight in describing as "sports-shirt diplomacy." Yet it was by no means an easy process: each man brought into the deliberations a historical and political perspective that had no resemblance to that of any of the others. But with goodwill and good humor, as often as they huddled at the negotiating table, they finessed their way through their differences as they lined up their shots on the golf course and traded wisecracks on one another's game, a style of deliberation which would eventually become the ASEAN ministerial tradition.

Now, with the rigors of negotiations and the informalities of Bang Saen behind them, with their signatures neatly attached to the ASEAN Declaration, also known as the Bangkok Declaration, it was time for some formalities. The first to speak was the Philippine Secretary of Foreign Affairs, Narciso Ramos, a one-time journalist and long-time legislator who had given up a chance to be Speaker of the Philippine Congress to serve as one of his country's first diplomats. He was then 66 years old and his only son, the future President Fidel V. Ramos, was serving with the Philippine Civic Action Group in embattled Vietnam. He recalled the tediousness of the negotiations that preceded the signing of the Declaration that "truly taxed the goodwill, the imagination, the patience and understanding of the five participating Ministers." That ASEAN was established at all in spite of these difficulties, he said, meant that its foundations had been solidly laid. And he impressed it on the audience of diplomats, officials and media people who had witnessed the signing ceremony that a great sense of urgency had prompted the Ministers to go through all that trouble. He spoke darkly of the forces that were arrayed against the survival of the countries of Southeast Asia in those uncertain and critical times.

"The fragmented economies of Southeast Asia," he said, "(with) each country pursuing its own limited objectives and dissipating its meager resources in the overlapping or even conflicting endeavors of sister states carry the seeds of weakness in their incapacity for growth and their self-perpetuating dependence on the advanced, industrial nations. ASEAN, therefore, could marshal the still untapped potentials of this rich region through more substantial united action."

When it was his turn to speak, Adam Malik, Presidium Minister for Political Affairs and Minister for Foreign Affairs of Indonesia, recalled that about a year before, in Bangkok, at the conclusion of the peace talks between Indonesia and Malaysia, he had explored the idea of an organization such as ASEAN with his Malaysian and Thai counterparts. One of the "angry young men" in his country's struggle for independence two decades earlier, Adam Malik was then 50 years old and one of a Presidium of five led by then General Soeharto that was steering Indonesia from the verge of economic and political chaos. He was the Presidium's point man in Indonesia's efforts to mend fences with its neighbors in the wake of an unfortunate policy of confrontation. During the past year, he said, the Ministers had all worked together toward the realization of the ASEAN idea, "making haste slowly, in order to build a new association for regional cooperation."

Adam Malik went on to describe Indonesia's vision of a Southeast Asia developing into "a region which can stand on its own feet, strong enough to defend itself against any negative influence from outside the region." Such a vision, he stressed, was not wishful thinking, if the countries of the region effectively cooperated with each other, considering their combined natural resources and manpower. He referred to differences of outlook among the member countries, but those differences, he said, would be overcome through a maximum of goodwill and understanding, faith and realism. Hard work, patience and perseverance, he added, would also be necessary.

The countries of Southeast Asia should also be willing to take responsibility for whatever happens to them, according to Tun Abdul Razak, the Deputy Prime Minister of Malaysia, who spoke next. In his speech, he conjured a vision of an ASEAN that would include all the countries of Southeast Asia. Tun Abdul Razak was then concurrently his country's Minister of Defence and Minister of National Development. It was a time when national survival was the overriding thrust of Malaysia's relations with other nations and so as Minister of Defence, he was in charge of his country's foreign affairs. He stressed that the countries of the region should recognize that unless they assumed their common responsibility to shape their own destiny and to prevent external intervention and interference, Southeast Asia would remain fraught with danger and tension. And unless they took decisive and collective action to prevent the eruption of intra-regional conflicts, the nations of Southeast Asia would remain susceptible to manipulation, one against another.

For his part, S. Rajaratnam, a former Minister of Culture of multi-cultural Singapore who, at that time, served as its first Foreign Minister, noted that two decades of nationalist fervor had not fulfilled the expectations of the people of Southeast Asia for better living standards. If ASEAN would succeed, he said, then its members would have to marry national thinking with regional thinking.

"We must now think at two levels," Rajaratnam said. "We must think not only of our national interests but posit them against regional interests: that is a new way of thinking about our problems. And these are two different things and sometimes they can conflict. Secondly, we must also accept the fact, if we are really serious about it, that regional existence means painful adjustments to those practices and thinking in our respective countries. We must make these painful and difficult adjustments. If we are not going to do that, then regionalism remains a utopia."

"We the nations and peoples of Southeast Asia," Tun Abdul Razak said, "must get together and form by ourselves a new perspective and a new framework for our region. It is important that individually and jointly we should create a deep awareness that we cannot survive for long as independent but isolated peoples unless we also think and act together and unless we prove by deeds that we belong to a family of Southeast Asian nations bound together by ties of friendship and goodwill and imbued with our own ideals and aspirations and determined to

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในวันที่ 8 1967 สิงหาคม ผู้นำห้า -รัฐมนตรีต่างประเทศอินโดนีเซีย มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ สิงคโปร์ และไทย - นั่งลงด้วยกันในห้องโถงหลักของศุลกากรอาคารในกรุงเทพมหานคร ประเทศไทย และลงนามเอกสาร อาศัยเอกสารนั้น ครั้งแรกสมาคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ประเทศ (อาเซียน) รัฐมนตรีต่างประเทศห้าที่เซ็นชื่อ - อาดัมมาลิคอินโดนีเซีย Narciso R. Ramos ฟิลิปปินส์ ทูน Abdul ตุนของมาเลเซีย Rajaratnam s ได้สิงคโปร์ และ Thanat Khoman ไทย - จะต่อเป็นคำยกย่องเป็นบรรพบุรุษสถาปนาคงประสบ inter-governmental องค์กรในประเทศกำลังพัฒนาวันนี้ และจะเรียกเอกสารที่พวกเขาลงนามปฏิญญากรุงเทพฯ มันเป็นเอกสารสั้น ๆ อธิบายก็ประกอบด้วยบทความเพียงห้า ประกาศการจัดตั้งสมาคมความร่วมมือระดับภูมิภาคระหว่างประเทศของเอเชียให้เป็นที่รู้จักกันเป็นการสมาคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ประเทศ (อาเซียน) และสะกดจุดมุ่งหมายและวัตถุประสงค์ของสมาคมที่ จุดมุ่งหมายและวัตถุประสงค์เหล่านี้ที่เกี่ยวกับความร่วมมือ ในทางเศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรม เทคนิค การศึกษาและเขตข้อมูลอื่น และส่งเสริมสันติภาพในภูมิภาคและความมั่นคงผ่านการปฏิบัติเคารพในความยุติธรรมและกฎของกฎหมายและติดกับหลักการของกฎบัตรสหประชาชาติ มันกำหนดว่า สมาคมจะเปิดสำหรับการเข้าร่วมโดยรัฐทั้งหมดในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่สมัครใช้งานของจุดมุ่งหมาย หลักการ และวัตถุประสงค์ มันประกาศอาเซียนเป็นการแสดงถึง "การรวมจะประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ การผูกตัวเองเข้าด้วยกันในมิตรภาพและความร่วมมือ ผ่านความพยายามร่วมกันและบูชา ปลอดภัย สำหรับคนของพวกเขา และไว้พระพรของสันติภาพ อิสระ และความมั่งคั่ง" ในขณะที่ประเทศไทยถูก brokering กระทบอินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์ และมาเลเซียผ่านบางข้อพิพาทที่จะเริ่มขึ้นในสี่ประเทศที่ขณะนี้สำหรับความร่วมมือระดับภูมิภาคมา หรืออนาคตของภูมิภาคจะยังคงไม่แน่นอนได้ เรียกคืนพระเอกรอดตายสองการที่ประวัติศาสตร์ Thanat Khoman ของไทยอย่างใดอย่างหนึ่ง: "ในงานเลี้ยงที่ทำเครื่องหมายการกระทบยอดระหว่าง disputants 3 ฉัน broached ความคิดขององค์กรอื่นในภูมิภาคความร่วมมือกับอาดัมมาลิค มาลิคตกลงโดยไม่ลังเล แต่ขอเวลาพูดคุยกับรัฐบาลของเขา และ เพื่อลดขนาดความสัมพันธ์กับมาเลเซียที่ข้อบกพร่องได้ ในขณะเดียวกัน สำนักงานการต่างประเทศไทยเตรียมร่างกฎบัตรสถาบันใหม่ ภายในกี่เดือน ทุกอย่างมีพร้อม ฉันจึงเชิญสมาชิกอดีตสองสมาคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (ASA), มาเลเซีย และฟิลิปปินส์ และ อินโดนีเซีย สมาชิกคีย์ การประชุมในกรุงเทพมหานคร นอกจากนี้ สิงคโปร์ส่ง s ได้ Rajaratnam แล้วรัฐมนตรีต่างประเทศ เห็นฉันเกี่ยวกับการรวมการตั้งค่าใหม่ แม้ว่ามีการวางแผนองค์กรใหม่จะประกอบด้วยเฉพาะสมาชิก ASA และอินโดนีเซีย คำขอของสิงคโปร์ถูกพ้องต้องถือว่า" และดังนั้น ในช่วงต้นเดือน 1967 สิงหาคม รัฐมนตรีต่างประเทศ 5 ใช้เวลาสี่วันในที่ของรีสอร์ทในบางแสน เมืองชายฝั่งทะเลน้อยกว่าหนึ่งร้อยกิโลเมตรของกรุงเทพมหานคร มีพวกเขาเจรจาผ่านเอกสารนั้นในลักษณะเป็นหมู่ซึ่งภายหลังพวกเขาความสุขในการอธิบายเป็น "เสื้อกีฬาการทูต" แต่ก็ไม่ได้ทาง: แต่ละคนนำไปอย่างรอบคอบยิ่งขึ้นในมุมมองทางประวัติศาสตร์ และการเมืองที่ไม่มีความคล้ายคลึงกับของผู้อื่น แต่ค่าความนิยมและตลกดี มักจะเป็นพวกเขาต้องการที่โต๊ะเจรจา พวกเขา finessed วิถีผ่านความแตกต่างของพวกเขาพวกเขาเรียงค่าของภาพในสนามกอล์ฟ และการซื้อขาย wisecracks ในอีกแบบหนึ่งของเกม ลักษณะของบริษัทฯ ซึ่งในที่สุดจะกลายเป็นประเพณีของรัฐมนตรีต่างประเทศอาเซียน ตอนนี้ ท่านเจรจากับที่ informalities ของบางแสนเบื้องหลัง มีลายเซ็นของพวกเขาอย่างกับปฏิญญากรุงเทพฯ เรียกอีกอย่างว่าการกรุงเทพมหานครประกาศ ได้เวลาบางอย่างเป็นทางการ คนแรกพูดถูกฟิลิปปินส์เลขานุการกิจการต่างประเทศ Narciso Ramos นักข่าวขาจรและ legislator นานที่ได้รับโอกาสที่จะได้ลำโพงรัฐสภาฟิลิปปินส์เป็นหนึ่งในทูตของประเทศของเขาครั้งแรก เขาถูกแล้วอายุ 66 ปี และลูกชายของเขาเท่านั้น ในอนาคตประธานโปรโมชั่น V. Ramos มีบริการ กลุ่มปฏิบัติการพลเมืองฟิลิปปินส์เวียดนามได้เตรียมรบไว้ เขายกเลิก tediousness ของการเจรจาที่หน้าลงประกาศที่ "อย่างแท้จริงคิดค่าความนิยม จินตนาการ ความอดทน และความเข้าใจของรัฐมนตรีทั้งห้า" ว่า อาเซียนก่อตั้งขึ้นที่ทั้งหมดแม้ว่าปัญหาเหล่านี้ เขากล่าวว่า หมายความ ว่า รากฐานที่ได้รับสถานะวาง และเขาประทับใจกับผู้ชมคนทูต เจ้าหน้าที่ และสื่อที่ได้เห็นพิธีลงนามที่รู้สึกเร่งด่วนก็ทำให้รัฐมนตรีต้องผ่านปัญหานั้นไป พูดเขามืด ๆ ของกองกำลังที่ได้รำใส่เสื้อผ้ากับความอยู่รอดของประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในเวลาที่ไม่แน่นอน และที่สำคัญ "มีการแยกส่วนเศรษฐกิจของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ที่เขากล่าวว่า "(พร้อม) แต่ละประเทศใฝ่หาตนเองจำกัดวัตถุประสงค์ ก dissipating ทรัพยากรไม่เพียงพอในการทับซ้อนกัน หรือขัดแย้งกันแม้ความพยายามของน้องสาวระบุมีเมล็ดพันธุ์ของความอ่อนแอของพวกเขา incapacity การเจริญเติบโตและพึ่งชาติขั้นสูง โรงงานอุตสาหกรรมของตนเอง perpetuating อาเซียน ดังนั้น สามารถรวบรวมศักยภาพยังใช้ของภูมิภาคนี้รวยผ่านดำเนินการสหรัฐมากขึ้นพบ" เมื่อเขาเปิดพูด อาดัมมาลิก Presidium รัฐมนตรีว่าการกระทรวงกิจการทางการเมืองและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงต่างประเทศของอินโดนีเซีย ยกเลิกที่เกี่ยวกับปีก่อน ในกรุงเทพ ของการเจรจาสันติภาพระหว่างอินโดนีเซียและมาเลเซีย เขาได้สำรวจความคิดขององค์กรเช่นอาเซียนกับคู่ของไทย และมาเลเซีย หนึ่ง "โกรธเด็กชาย" ในการต่อสู้ของประเทศของเขาสำหรับเอกราชสองทศวรรษก่อนหน้านี้ อาดัมมาลิคถูกแล้วอายุ 50 ปี และ Presidium ห้าหนึ่งนำ โดย Soeharto ทั่วไปแล้วที่มีพวงมาลัยอินโดนีเซียจากการบริหารเศรษฐกิจ และการเมืองวุ่นวาย เขาเป็นคนจุดของ Presidium ในอินโดนีเซียพยายามซ่อมรั้ว ด้วยของเพื่อนบ้านในการปลุกของนโยบายการโชคร้ายของการเผชิญหน้า ในช่วงปีผ่านมา เขากล่าวว่า รัฐมนตรีมีทั้งหมดทำงานร่วมกันต่อสำนึกของความคิดอาเซียน "ทำรีบช้า การสร้างความสัมพันธ์ใหม่สำหรับความร่วมมือระดับภูมิภาค" อาดัมมาลิคไปเพื่ออธิบายวิสัยทัศน์ของอินโดนีเซียเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่พัฒนาเป็น "เป็นภูมิภาคที่สามารถยืนตัวเองเท้า แข็งแรงพอที่จะปกป้องตัวเองจากอิทธิพลใด ๆ ลบจากนอกภูมิภาค" เช่นวิสัยทัศน์ เขาเน้น ไม่คิด wishful ถ้าประเทศของภูมิภาคได้อย่างมีประสิทธิภาพร่วมมือกัน การพิจารณาการรวมธรรมชาติและกำลังคน เขาเรียกว่าความแตกต่างของ outlook ในหมู่ประเทศสมาชิก แต่ความแตกต่าง พูด จะเอาชนะผ่านสูงสุดของค่าความนิยม และความเข้าใจ ความเชื่อ และความสมจริง ทำงานหนัก อดทน และความเพียร พยายาม เขาเพิ่ม ยังจะจำ ประเทศของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ควรจะยินดีที่จะรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขา ตามทูน Abdul ตุน รองนายกรัฐมนตรีมาเลเซีย ที่พูดต่อไป ในคำพูดของเขา เขาได้วิงวอนวิสัยทัศน์ของอาเซียนที่จะรวมประเทศทั้งหมดของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ทูน Abdul ตุนได้แล้วพร้อมรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหมและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงพัฒนาการแห่งชาติของประเทศของเขา มันเป็นเวลาเมื่ออยู่รอดชาติ กระตุกต้องเอาชนะความสัมพันธ์ของมาเลเซียกับประเทศอื่น ๆ และเพื่อ ให้เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม เป็นหน้าที่กิจการต่างประเทศของประเทศของเขา เขาเน้นว่า ประเทศในภูมิภาคควรตระหนักว่า นอกจากพวกเขาถือว่าความรับผิดชอบทั่วไปรูปร่างชะตากรรมของตนเอง และป้องกันการแทรกแซงของภายนอกและสัญญาณรบกวน เอเชียตะวันออกเฉียงใต้จะยังคงเต็มไป ด้วยอันตรายและความตึงเครียด และถ้าจะเอาเด็ดขาด และรวมการดำเนินการเพื่อป้องกันการปะทุของความขัดแย้งระหว่างภูมิภาค ประชาชาติเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จะยังคงไวต่อการจัดการ หนึ่งกับอีก ในส่วนของเขา S. Rajaratnam อดีตรัฐมนตรีของวัฒนธรรมหลายวัฒนธรรมสิงคโปร์ที่ ครั้งที่ ทำหน้าที่เป็นรัฐมนตรีต่างประเทศเป็นครั้งแรก ตั้งข้อสังเกตว่า สองทศวรรษของ fervor นิยมได้ตอบสนองความต้องการของคนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้สำหรับคุณภาพชีวิตดีขึ้น ถ้าอาเซียนจะประสบความสำเร็จ เขากล่าว แล้วสมาชิกจะต้องแต่งงานกับชาติคิดกับคิดภูมิภาค Rajaratnam กล่าวว่า "เราต้องตอนนี้คิดว่า ระดับสอง "เราต้องคิดถึงผลประโยชน์ของชาติของเราไม่เพียง แต่ posit ให้กับภูมิภาคสนใจ: คือรูปแบบใหม่ของความคิดเกี่ยวกับปัญหาของเรา และนี่คือสองสิ่งที่แตกต่างกัน และบางครั้งพวกเขาสามารถขัดแย้ง ประการที่สอง เราต้องยังสามารถยอมรับความจริง ถ้าเราจะจริงจังกับมัน ที่อยู่ภูมิภาคหมายถึง ปรับปรุงเจ็บปวดที่ปฏิบัติและความคิดของเราในประเทศนั้น ๆ เราต้องทำการปรับปรุงยาก และเจ็บปวด ถ้าเราไม่ไปทำเช่นนั้น แล้ว regionalism ยังคง เป็นยูโทเปีย" "เราประเทศและชนชาติของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ตุน Abdul ทูนกล่าวว่า "ต้องรับร่วมกัน และแบบฟอร์ม ด้วยตนเองมุมมองใหม่และกรอบงานใหม่ในภูมิภาคของเรา เป็นเรื่องสำคัญที่แต่ละรายการ และร่วมเราควรสร้างความรู้ลึกที่เราไม่สามารถอยู่รอดในยาวเป็นคนอิสระ แต่แยกยกเว้นว่าเรายังคิด และทำกัน และถ้าเราพิสูจน์ ด้วยความที่เราเป็นสมาชิกของครอบครัวประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ผูกพันกัน โดยความสัมพันธ์มิตรภาพและกู๊ดวิลล์ และโชกโชนอุดมคติและความปรารถนาของเราเอง และกำหนด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อวันที่ 8 สิงหาคม 2510 5 ผู้นำ - รัฐมนตรีต่างประเทศของอินโดนีเซีย มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ สิงคโปร์ และ ไทย - นั่งด้วยกันอยู่ในห้องโถงหลักของกระทรวงการต่างประเทศอาคารในกรุงเทพมหานคร และเซ็นเอกสาร โดยอาศัยเอกสารที่สมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ( อาเซียน ) เกิดห้ารัฐมนตรีต่างประเทศที่ลงนามมัน - อดัมมาลิกแห่งอินโดนีเซีย , นาร์ อาร์ รามอสแห่งฟิลิปปินส์ ตุน อับดุล ราซัคแห่งมาเลเซีย , S . Rajaratnam ของสิงคโปร์ และ thanat khoman แห่งประเทศไทย - ต่อมาได้รับยกย่องว่าเป็นผู้ก่อตั้งอาจจะประสบความสำเร็จมากที่สุดระหว่างองค์กรภาครัฐในการพัฒนาโลกวันนี้และเอกสารที่ลงนามพวกเขาจะเป็นที่รู้จักกันเป็นปฏิญญาอาเซียน

มันสั้นเพียง worded เอกสารที่มีแค่ 5 บทความ มันมีการประกาศการจัดตั้งสมาคมความร่วมมือในภูมิภาคในกลุ่มประเทศเอเซียตะวันออกเฉียงใต้ เป็นที่รู้จักกันเป็นสมาคมประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ( อาเซียน ) และสะกดออกมีจุดมุ่งหมายและวัตถุประสงค์ของสมาคมที่มีจุดมุ่งหมายและวัตถุประสงค์เหล่านี้ถูกเกี่ยวกับความร่วมมือด้าน เศรษฐกิจ สังคม วัฒนธรรม เทคนิคการศึกษาและสาขาอื่น ๆและในการส่งเสริมสันติภาพและเสถียรภาพในภูมิภาค โดยการเคารพความยุติธรรมและกฎของกฎหมายและยึดมั่นในหลักการแห่งกฎบัตรสหประชาชาติมันกำหนดว่าสมาคมจะเปิดสำหรับการมีส่วนร่วมโดยทุกประเทศในภูมิภาคเอเชีย ตะวันออกเฉียงใต้มีเป้าหมายที่การสมัครรับหลักการและวัตถุประสงค์ มันประกาศว่าเป็นตัวแทนอาเซียน " ที่จะรวมของประชาชาติเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ที่จะผูกตัวเองเข้าด้วยกันในมิตรภาพและความร่วมมือและผ่านความพยายามร่วมกันและเครื่องสักการบูชาปลอดภัยสำหรับประชาชนของพวกเขาและสำหรับลูกหลานพรสันติภาพเสรีภาพและความเจริญรุ่งเรือง . "

มันเป็นขณะที่ประเทศไทยได้รับการตรวจสอบการเป็นนายหน้าระหว่าง อินโดนีเซีย ฟิลิปปินส์ และมาเลเซียมากกว่าข้อพิพาทบางอย่างมัน dawned ในสี่ประเทศที่ขณะนี้สำหรับความร่วมมือระดับภูมิภาคมา หรืออนาคตของภูมิภาคนี้จะยังคงมีความไม่แน่นอนจำได้ว่าหนึ่งในสองหญิงตัวละครเอกของประวัติศาสตร์ที่กระบวนการ thanat khoman ของประเทศไทย " ที่ ห้องจัดเลี้ยง เครื่องหมายการประนีประนอมระหว่างสาม disputants ผมหยิบยกความคิดของการสร้างองค์กรเพื่อความร่วมมือในภูมิภาคอื่น กับ อดัม มาลิคMalik ตกลงโดยไม่ลังเล แต่ขอเวลาในการพูดคุยกับรัฐบาลของเขา และปรับความสัมพันธ์กับมาเลเซีย ขณะที่การเผชิญหน้ามากกว่า ขณะที่กระทรวงการต่างประเทศไทยจัดทำร่างกฎบัตรของสถาบันใหม่ ภายในไม่กี่เดือนทุกอย่างก็พร้อมแล้ว ผมจึงได้เชิญ 2 อดีตสมาชิกของสมาคมเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ( ASA )มาเลเซียและฟิลิปปินส์และอินโดนีเซียซึ่งเป็นสมาชิกที่สำคัญของการประชุมในกรุงเทพ นอกจากนี้ สิงคโปร์ ส่ง S . Rajaratnam แล้ว รัฐมนตรีต่างประเทศ ที่เห็นฉันเกี่ยวกับการตั้งค่าใหม่ แม้ว่าองค์กรใหม่ได้วางแผนที่จะมีเพียงอาสาสมาชิกพลัส อินโดนีเซีย สิงคโปร์ ซึ่งถือว่าเป็นคำขอ "

ดังนั้นในช่วงต้นเดือนสิงหาคมปี 1967ห้ารัฐมนตรีต่างประเทศใช้เวลาสี่วันในการแยกความสัมพันธ์ของรีสอร์ทริมหาดบางแสน , ชายฝั่งเมืองร้อยกว่ากิโลเมตรตะวันออกเฉียงใต้ของกรุงเทพฯ พวกเขามีการเจรจาต่อรองมากกว่าเอกสารที่เป็นทางการในลักษณะที่เด็ดที่เขาจะพอใจในการอธิบายว่าเป็น " ทูตกีฬาเสื้อ . " แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่ากระบวนการที่ง่าย :แต่ละคนมาพิจารณา ประวัติศาสตร์ และมุมมองทางการเมืองที่ไม่มีความคล้ายคลึงกับที่ของใด ๆของผู้อื่น แต่ด้วยเมตตาและอารมณ์ขันที่ดีมักจะเป็นพวกเขา huddled ในโต๊ะเจรจา พวกเขาใช้วิธีเปรียบเทียบวิธีการของพวกเขาผ่านความแตกต่างของพวกเขาเป็นพวกเขาเรียงรายขึ้นภาพของพวกเขาในสนามกอล์ฟ และซื้อขาย wisecracks อีกแบบหนึ่งของเกมรูปแบบของการปรึกษาหารือ ซึ่งในที่สุดก็จะกลายเป็นประเพณีรัฐมนตรีอาเซียน

ตอนนี้กับ rigors ของการเจรจาและ informalities บางแสน ด้านหลัง มีลายเซ็นบรรจงแนบปฏิญญาอาเซียน หรือที่เรียกว่าปฏิญญากรุงเทพ มันเป็นช่วงเวลาสำหรับบางครับ คนแรกที่จะพูดถึงคือ เลขาฯของกระทรวงต่างประเทศ นาร์ซิโซรามอสขาจรที่นักข่าวและเป็นเวลานานสภานิติบัญญัติที่ได้รับโอกาสเป็นลำโพงของรัฐสภาฟิลิปปินส์เป็นหนึ่งในนักการทูตแรกของประเทศของเขา เขาได้ 66 ปีและลูกชายคนเดียวของเขา , อนาคตประธานาธิบดีฟิเดลรามอสโวลต์คือการให้บริการกับประชาชนการกระทำของฟิลิปปินส์ในรบในเวียดนามเขาเรียกความน่าเบื่อของการเจรจาที่นำหน้าการลงนามในปฏิญญาว่า " เก็บภาษี ได้อย่างแท้จริงค่าความนิยมที่จินตนาการความอดทนและความเข้าใจของห้า รัฐมนตรีอาเซียน " ที่ก่อตั้งขึ้นเลยทั้งๆที่ปัญหาเหล่านี้เขากล่าวว่าหมายถึงที่มูลนิธิเคยแนะนำไว้ และเขาประทับใจในผู้ชมของนักการทูตเจ้าหน้าที่และสื่อมวลชนที่ได้ร่วมเป็นสักขีพยานในพิธีลงนามที่ความรู้สึกที่ดีเร่งด่วนได้รับการแจ้งเตือนรัฐมนตรีที่จะไปผ่านทุกปัญหาที่ เขาพูด มืด ๆของพลังที่ถูก arrayed กับการอยู่รอดของประเทศในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ในความไม่แน่นอนและครั้งสำคัญ

" การกระจัดกระจายของเศรษฐกิจเอเชียตะวันออกเฉียงใต้” เขากล่าว" ( ด้วย ) แต่ละประเทศตามวัตถุประสงค์จำกัดของตัวเองและสลายทรัพยากรน้อยของ บริษัท ในที่ทับซ้อนกันหรือแม้แต่ความพยายามที่ขัดแย้งกันของรัฐที่น้องพก เมล็ดพันธุ์ของความอ่อนแอในความสามารถของพวกเขาเพื่อการเจริญเติบโตและตนเอง perpetuating พึ่งพาประเทศที่ทันสมัยในอุตสาหกรรม . อาเซียน ดังนั้นสามารถจอมพลศักยภาพยังไม่ได้ใช้ของภูมิภาคนี้ที่อุดมไปด้วยมากขึ้นอย่างมากของการกระทำ . "

เมื่อมันถูกของเขาหันไปพูด อดัม มาลิค รัฐสภารัฐมนตรีฝ่ายการเมือง และรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศของอินโดนีเซีย กล่าวว่า ประมาณ 1 ปี ก่อน ใน กรุงเทพมหานคร ที่ข้อสรุปของการเจรจาสันติภาพระหว่างอินโดนีเซียและมาเลเซีย ,เขาได้สำรวจความคิดขององค์กร เช่น มาเลเซีย และไทย อาเซียนกับ counterparts หนึ่งใน " โกรธชายหนุ่ม " ในการต่อสู้เพื่อเอกราชของประเทศของเขาสองทศวรรษก่อนหน้านี้ อดัมมาลิกก็ 50 ปีและเป็นหนึ่งในห้าของรัฐสภานำโดยทั่วไปแล้ว soeharto ที่พวงมาลัยอินโดนีเซีย จากจุดทางเศรษฐกิจและการเมืองที่วุ่นวายเขาเป็นผู้ชายที่รัฐสภาจุดในอินโดนีเซีย ความพยายามที่จะปรับความเข้าใจกับประเทศเพื่อนบ้านในการปลุกของนโยบายที่โชคร้ายของการเผชิญหน้า " ในช่วงปีที่ผ่านมาเขากล่าวว่ารัฐมนตรีได้ทำงานร่วมกันทั้งหมดต่อสำนึกของความคิดของอาเซียน " การรีบเร่งอย่างช้าๆเพื่อที่จะสร้างความสัมพันธ์ใหม่สำหรับความร่วมมือระดับภูมิภาค "

อดัมมาลิกไปในการอธิบายถึงวิสัยทัศน์ของอินโดนีเซียของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้พัฒนาเป็น " พื้นที่ที่สามารถยืนอยู่บนเท้าของตัวเองแข็งแรงพอที่จะป้องกัน ตัวเองมีอิทธิพลเชิงลบใด ๆจากนอกภูมิภาค เช่น วิสัยทัศน์ " เขาเน้นและยังไม่ได้คิดนึกหากประเทศในภูมิภาคได้อย่างมีประสิทธิภาพ ให้ความร่วมมือกับแต่ละอื่น ๆ ,เมื่อพิจารณาจากทรัพยากรของพวกเขารวมกันตามธรรมชาติและกำลังคน เขาอ้างถึงความแตกต่างของ Outlook ในระหว่างประเทศสมาชิก แต่ความแตกต่างเหล่านั้น เขากล่าวว่า จะสามารถเอาชนะผ่านสูงสุดของค่าความนิยมและความเข้าใจ ความศรัทธา และสัจนิยม งานหนัก ความอดทน และความเพียรที่เขาเข้ามา ก็เป็นสิ่งจำเป็น

ประเทศเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ควรยินดีที่จะรับผิดชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเขา ตาม ตุน อับดุล ราซัค รองนายกรัฐมนตรีของมาเลเซีย ที่พูดต่อไป ในคำพูดของเขา เขาเสกวิสัยทัศน์ของอาเซียนจะรวมทุกประเทศของภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ตุน อับดุล ราซัค เป็นรัฐมนตรีแล้วจากประเทศของเขาที่กระทรวงกลาโหมและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงพัฒนาการแห่งชาติ มันเป็นช่วงเวลาที่เมื่ออยู่รอดชาติเอาชนะแรงผลักดันของมาเลเซีย ความสัมพันธ์กับประเทศอื่น ๆและเพื่อให้เป็นรัฐมนตรีว่าการกระทรวงกลาโหม เขาเป็นผู้รับผิดชอบกิจการต่างประเทศของประเทศของเขาเขาเน้นว่าประเทศในภูมิภาคควรตระหนักว่า นอกจากจะถือว่าเป็นความรับผิดชอบร่วมกันของพวกเขาเพื่อรูปร่างชะตาของตนเอง และเพื่อป้องกันการแทรกแซงจากภายนอกและสัญญาณรบกวน เอเชียตะวันออกเฉียงใต้จะยังคงเต็มไปด้วยอันตรายและแรง และถ้าพวกเขาได้เด็ดขาด และการกระทำเพื่อป้องกันการระเบิดของความขัดแย้งในภูมิภาคภายใน ,ประชาชาติแห่งเอเชียตะวันออกเฉียงใต้จะยังคงอ่อนไหวต่อการจัดการ หนึ่งต่ออีก

สำหรับส่วนหนึ่งของเขา , S . Rajaratnam อดีตรมว. วัฒนธรรม วัฒนธรรมสิงคโปร์ซึ่งในเวลานั้นทำหน้าที่เป็นรัฐมนตรีต่างประเทศคนแรก ระบุว่า สองทศวรรษของผู้รักชาติความเร่าร้อนไม่ได้ตอบสนองความคาดหวังของผู้คนในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เพื่อชีวิตที่ดีกว่ามาตรฐานถ้าอาเซียนจะประสบความสำเร็จ เขากล่าวว่า แล้วสมาชิกจะต้องแต่งงานกับชาติคิดคิดภาค

" ตอนนี้เราต้องคิดอยู่สองระดับ " ออสเตรเลียกล่าว เราต้องคิดว่าไม่เพียง แต่ผลประโยชน์ของชาติของเรา แต่วางตัวกับความสนใจในภูมิภาคที่เป็นวิธีใหม่ของการคิดเกี่ยวกับปัญหาของเรา และเหล่านี้เป็นสองสิ่งที่แตกต่างกันและบางครั้งพวกเขาสามารถขัดแย้ง ประการที่สองเราก็ต้องยอมรับความเป็นจริง ถ้าเราจริงจังกับมัน มันมีอยู่ในภูมิภาค หมายถึง การปฏิบัติและเจ็บปวดเหล่านั้นคิดในแต่ละประเทศของเรา เราต้องปรับเปลี่ยนยาก และเจ็บปวดเหล่านี้ ถ้าเราไม่ทำอย่างนั้น ภูมิภาคยังคงเป็นยูโทเปีย "

" เราชาติและประชาชนของภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ตุน อับดุล ราซัค " กล่าวว่า" ต้องได้รับร่วมกันและรูปแบบเองได้มุมมองใหม่และกรอบใหม่สำหรับภูมิภาคของเรามันเป็นสิ่งสำคัญที่บุคคลและนิติบุคคล เราจึงควรสร้างความตระหนักลึกที่เราไม่สามารถอยู่ได้นาน แต่แยกเป็นอิสระของประชาชน ถ้าเรายังคิดและทำกัน และถ้าเราพิสูจน์โดยการกระทำ ที่เราอยู่ในครอบครัวอาเซียนผูกพันกันด้วยสายใยแห่งมิตรภาพและความปรารถนาดี และเต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและอุดมการณ์ของเราเอง และ มุ่งมั่นที่จะ