- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
When I woke up, I was surrounded by
When I woke up, I was surrounded by a dazzling light. The light was so strong, I couldn't even open my eyes.
No, more like, my eyes weren't strong enough to withstand the light?
"With our second son born, this will definitely secure the Hawkwood family lineage!"
I was hearing the voice of a man in his mid thirties.
"Honey, how shall we name this child?"
This time the voice was younger and feminine, the sound of a woman in her twenties.
"This child, he has black hair with ashen reflections, and deep black eyes, hasn't he?"
"That's true, this seems to be the result of the union between you, honey, and me."
"Hmm... Ash, black, brown..."
"Honey, do you think that because he is only the second son, you don't need to search properly for an appropriate name?"
"N, no, of course no... OK, I decided, this boy will be called Ash!"
I was hearing a conversation between a man and a woman.
"So it is Ash then. Not a bad name."
I was embraced by someone.
"Your name will be Ash, my cute little boy."
I heard that as the woman whispered close to my ears.
Suddenly, a thought crossed my mind. This seems ridiculous, but..
I was reincarnated as a baby?
This was ridiculous, but true.
******
3 years have passed since then.
I finally accepted the fact that this Earth is not the same as the one I know, and also that I've been reincarnated into a baby.
Fortunately, even if I were in a really rural village, my parents were some nobles governing the locality. Kind of like rural lords.
That's why I could live my life without worrying about anything. Also, as a noble, I received an education: I learned how to read and write, and some etiquette.
From my family discussions, I learned that magic is something real is this world. Also, the lord of the small city Lahn is my father, who serves under the Lunelecia kingdom, where magical knowledge seems the most advanced compared to the rest of the continent.
The village had only maybe around 100 people in it, and was quite far from the capital, so only my parents were able to use magic. Well, if my parents can use magic, I should also be able to do that too, I thought.
That was actually quite exciting.
Also, recently I have begun to sometime see strange things.
If I look into the sky, I can see flying translucent winged women.
If I look at the ground, I can see the upper half of translucent winged women popping from it.
If I look into the water of a lake, I can see translucent winged women playing in it.
If I look into the fire in a stove, I can see translucent winged women playing around the flames.
Furthermore, all these women were nude. And were doll sized, maybe around 30 to 40 cm. That's why I don't think I felt any excitement for seeing them without any clothes. Among them were some real beauties, with beautiful curves and faces, but they were still doll sized, after all.
Were they fairies, or maybe spirits?
I went to talk about that with my parents.
My usually gentle parents suddenly wore a really serious face.
"Listen well, Ash. You absolutely can't tell that to anyone except us."
"Ash, if you hear fairies trying to talk to you, ignore them. You need to act like you didn't hear anything."
I was told these frightening warnings.
This time, I finally knew that these translucent small girls were fairies.
Also, I didn't know why, but I was told to promise to never talk about this to anyone, and to never listen to the fairies.
No, not a promise, more like a vow.
If I break this vow, bad people will take me,etc etc, my parents threatened me.
I had a 3 year old body, but my mind was the one of an adult, so of course it was not really effective. But I felt from my parents attitude that the ability to see fairies was something bad, at least in the country we were living.
******
It has been 10 years since my reincarnation
As I aged, I could see more and more fairies around me. Compared to when I was 3, I could see them even more clearly. But until now, I never talked about it with anyone. And I think that I hid pretty well from these doll sized women the fact I can see them.
I really wanted to talk about it with someone, but due to the vow I made with my parents, I was hesitant. Not only that, but it seems that my misanthropy has reincarnated with me, and my distrust of other human beings unfortunately didn't heal at all...
Moreover, I felt grateful to my parents for them raising me with family love. That's why I couldn't break the vow I made with them until now. Even so, lately I seem to receive less affection from them, but I suppose I understand why.
I don't have any talent with magic.
Despite how much enthusiasm my parents put in teaching me, I couldn't use magic at all.
I understood well the theory behind the use of magic, but in practice I was inapt.
Somehow magic wasn't flowing in my body.
Compared to my older brother, my younger brother or my younger sister, I didn't have any magic within me.
Lunelecia seems to really value people having magical talent. Be it common people or members of the aristocracy, having any talent in magic will assure them a better standing.
And yet, I don't have any talent in magic.
I've put a lot of effort into it, but if magical power itself was insufficient in me, what could I do?
Despite trying to remember as many Runes as possible, this was basically wasted effort. Also, it seemed that magical power was something that was fixed at birth, so trying to increase it was quite impossible.
Without talent in that field, my future was bleak.
To begin with, if the high aristocracy can distribute plots to its children, for a small noble the second and third sons are simply spare, and will have no inheritance. In fact, as long as the eldest son doesn't die naturally, from an accident or be killed, they can have a life living at home (like parasites).
Although, if a kid is found to be exceptionally gifted in magic, he would be adopted by a childless noble, and will inherit his title and propriety.
The life of an adopted son, instructed in the art of magic, that's not something the talentless me can wish for.
Well, even if I live a life at home, looked down by everyone, even if I have to ask my brother something to eat everyday, it's not that bad. For example, if I could be cured from my distrust of other human, living in my parents home, still being unable to be married would be―― No, at least I would have a worry free life, not that bad either actually.
In this world, needy peasants selling their kids as slaves to slave traders is an everyday occurrence.
In the little country town where I live, Lahn, the mild climate is appropriate for having good crops, thus the region was somewhat prosperous, and so, as far as I know, I didn't hear about any kids sold by their parents. I don't hear that much anyway, as even if the town has only 100 inhabitants, I have close to no contact with them.
I didn't play with kids of my age, and didn't have any close friend. Was that related to the fact that my mental age is about 30?
Of course, that was the obvious consequence of me avoiding other human beings. My misanthropy, even after my reincarnation, is continuing to making me avoid people.
I am conscious though of what people think of me in town. If I was not the son of the local ruling lord, I would surely be bullied by the other kids around. But nevertheless I was treated as the oddball by everyone.
I tried to avoid people, and in return people avoided me.
As I was always looked down and made fun of by my brothers and little sister, I was by myself.
I was all alone in my room, so I usually walked in the forest to kill time. Since lately, as my parents weren't expecting anything much from me, I've got a lot of free time. My parents needed a lot of time to teach my brothers and sister how to use magic, and as they basically gave up on me, I had more and more "self study" time.
Today too, I chose to walk in the forest.
Just in case, I had a wooden sword to defend myself. Even if the country had a thing for magic, to some degree the art of the sword was also to the aristocracy liking, so my father taught me fencing to some extent.
As for myself, I have not the best talent in that, but since this forest doesn't have any dangerous beasts, I don't think I will have any opportunity to use my skills.
I walked deep inside the forest.
It was time to turn back and come back home―― when I sensed something behind me. I turned my head...
And there was a bear.
W, wait a minute, why is there a bear in a forest supposed to be safe... Did it came from another forest?
Anyway, I have to escape.
If I remember what I read from the Internet before being reincarnated, playing dead is suicidal if the bear is hungry.
Trying to be as gentle as possible to not upset the bear, I stepped back to build some distance between us.
But the bear was now moving with great speed toward me!
Turning my back to it, I began to escape in a random direction. Although, I don't think I can get away from it. That's why I chose to climb a tree.
Since I had no friends, I was always playing by myself... thanks to that I was able to get really good at tree climbing. Before the bear could catch up with me, I need to be at the top of the tree. So that the bear would give up and leave, I hoped.
Unfortunately, maybe the hunger was too great, so the bear didn't seem to give up.
On the contrary, it began to climb the tree where I was!
My face became deathly pale as I remembered that there were some bear species able to do tree climbing.
That's bad... Really bad.
I was above a tree branch, shivering while holding my head with one hand.
At this time, I saw several semi transparent women. Looking at me, they were giggling and pointing their fingers at me.
What is so funny?
A man was about to be eaten by a bear, you know?
Not only humans, but also fairies are trash, it seems.
Sensing that death was near, I lost my composure.
I betrayed the vow I made with my parents.
"What's so funny! These feathers, I will tear them apart!!"
I shoute
No, more like, my eyes weren't strong enough to withstand the light?
"With our second son born, this will definitely secure the Hawkwood family lineage!"
I was hearing the voice of a man in his mid thirties.
"Honey, how shall we name this child?"
This time the voice was younger and feminine, the sound of a woman in her twenties.
"This child, he has black hair with ashen reflections, and deep black eyes, hasn't he?"
"That's true, this seems to be the result of the union between you, honey, and me."
"Hmm... Ash, black, brown..."
"Honey, do you think that because he is only the second son, you don't need to search properly for an appropriate name?"
"N, no, of course no... OK, I decided, this boy will be called Ash!"
I was hearing a conversation between a man and a woman.
"So it is Ash then. Not a bad name."
I was embraced by someone.
"Your name will be Ash, my cute little boy."
I heard that as the woman whispered close to my ears.
Suddenly, a thought crossed my mind. This seems ridiculous, but..
I was reincarnated as a baby?
This was ridiculous, but true.
******
3 years have passed since then.
I finally accepted the fact that this Earth is not the same as the one I know, and also that I've been reincarnated into a baby.
Fortunately, even if I were in a really rural village, my parents were some nobles governing the locality. Kind of like rural lords.
That's why I could live my life without worrying about anything. Also, as a noble, I received an education: I learned how to read and write, and some etiquette.
From my family discussions, I learned that magic is something real is this world. Also, the lord of the small city Lahn is my father, who serves under the Lunelecia kingdom, where magical knowledge seems the most advanced compared to the rest of the continent.
The village had only maybe around 100 people in it, and was quite far from the capital, so only my parents were able to use magic. Well, if my parents can use magic, I should also be able to do that too, I thought.
That was actually quite exciting.
Also, recently I have begun to sometime see strange things.
If I look into the sky, I can see flying translucent winged women.
If I look at the ground, I can see the upper half of translucent winged women popping from it.
If I look into the water of a lake, I can see translucent winged women playing in it.
If I look into the fire in a stove, I can see translucent winged women playing around the flames.
Furthermore, all these women were nude. And were doll sized, maybe around 30 to 40 cm. That's why I don't think I felt any excitement for seeing them without any clothes. Among them were some real beauties, with beautiful curves and faces, but they were still doll sized, after all.
Were they fairies, or maybe spirits?
I went to talk about that with my parents.
My usually gentle parents suddenly wore a really serious face.
"Listen well, Ash. You absolutely can't tell that to anyone except us."
"Ash, if you hear fairies trying to talk to you, ignore them. You need to act like you didn't hear anything."
I was told these frightening warnings.
This time, I finally knew that these translucent small girls were fairies.
Also, I didn't know why, but I was told to promise to never talk about this to anyone, and to never listen to the fairies.
No, not a promise, more like a vow.
If I break this vow, bad people will take me,etc etc, my parents threatened me.
I had a 3 year old body, but my mind was the one of an adult, so of course it was not really effective. But I felt from my parents attitude that the ability to see fairies was something bad, at least in the country we were living.
******
It has been 10 years since my reincarnation
As I aged, I could see more and more fairies around me. Compared to when I was 3, I could see them even more clearly. But until now, I never talked about it with anyone. And I think that I hid pretty well from these doll sized women the fact I can see them.
I really wanted to talk about it with someone, but due to the vow I made with my parents, I was hesitant. Not only that, but it seems that my misanthropy has reincarnated with me, and my distrust of other human beings unfortunately didn't heal at all...
Moreover, I felt grateful to my parents for them raising me with family love. That's why I couldn't break the vow I made with them until now. Even so, lately I seem to receive less affection from them, but I suppose I understand why.
I don't have any talent with magic.
Despite how much enthusiasm my parents put in teaching me, I couldn't use magic at all.
I understood well the theory behind the use of magic, but in practice I was inapt.
Somehow magic wasn't flowing in my body.
Compared to my older brother, my younger brother or my younger sister, I didn't have any magic within me.
Lunelecia seems to really value people having magical talent. Be it common people or members of the aristocracy, having any talent in magic will assure them a better standing.
And yet, I don't have any talent in magic.
I've put a lot of effort into it, but if magical power itself was insufficient in me, what could I do?
Despite trying to remember as many Runes as possible, this was basically wasted effort. Also, it seemed that magical power was something that was fixed at birth, so trying to increase it was quite impossible.
Without talent in that field, my future was bleak.
To begin with, if the high aristocracy can distribute plots to its children, for a small noble the second and third sons are simply spare, and will have no inheritance. In fact, as long as the eldest son doesn't die naturally, from an accident or be killed, they can have a life living at home (like parasites).
Although, if a kid is found to be exceptionally gifted in magic, he would be adopted by a childless noble, and will inherit his title and propriety.
The life of an adopted son, instructed in the art of magic, that's not something the talentless me can wish for.
Well, even if I live a life at home, looked down by everyone, even if I have to ask my brother something to eat everyday, it's not that bad. For example, if I could be cured from my distrust of other human, living in my parents home, still being unable to be married would be―― No, at least I would have a worry free life, not that bad either actually.
In this world, needy peasants selling their kids as slaves to slave traders is an everyday occurrence.
In the little country town where I live, Lahn, the mild climate is appropriate for having good crops, thus the region was somewhat prosperous, and so, as far as I know, I didn't hear about any kids sold by their parents. I don't hear that much anyway, as even if the town has only 100 inhabitants, I have close to no contact with them.
I didn't play with kids of my age, and didn't have any close friend. Was that related to the fact that my mental age is about 30?
Of course, that was the obvious consequence of me avoiding other human beings. My misanthropy, even after my reincarnation, is continuing to making me avoid people.
I am conscious though of what people think of me in town. If I was not the son of the local ruling lord, I would surely be bullied by the other kids around. But nevertheless I was treated as the oddball by everyone.
I tried to avoid people, and in return people avoided me.
As I was always looked down and made fun of by my brothers and little sister, I was by myself.
I was all alone in my room, so I usually walked in the forest to kill time. Since lately, as my parents weren't expecting anything much from me, I've got a lot of free time. My parents needed a lot of time to teach my brothers and sister how to use magic, and as they basically gave up on me, I had more and more "self study" time.
Today too, I chose to walk in the forest.
Just in case, I had a wooden sword to defend myself. Even if the country had a thing for magic, to some degree the art of the sword was also to the aristocracy liking, so my father taught me fencing to some extent.
As for myself, I have not the best talent in that, but since this forest doesn't have any dangerous beasts, I don't think I will have any opportunity to use my skills.
I walked deep inside the forest.
It was time to turn back and come back home―― when I sensed something behind me. I turned my head...
And there was a bear.
W, wait a minute, why is there a bear in a forest supposed to be safe... Did it came from another forest?
Anyway, I have to escape.
If I remember what I read from the Internet before being reincarnated, playing dead is suicidal if the bear is hungry.
Trying to be as gentle as possible to not upset the bear, I stepped back to build some distance between us.
But the bear was now moving with great speed toward me!
Turning my back to it, I began to escape in a random direction. Although, I don't think I can get away from it. That's why I chose to climb a tree.
Since I had no friends, I was always playing by myself... thanks to that I was able to get really good at tree climbing. Before the bear could catch up with me, I need to be at the top of the tree. So that the bear would give up and leave, I hoped.
Unfortunately, maybe the hunger was too great, so the bear didn't seem to give up.
On the contrary, it began to climb the tree where I was!
My face became deathly pale as I remembered that there were some bear species able to do tree climbing.
That's bad... Really bad.
I was above a tree branch, shivering while holding my head with one hand.
At this time, I saw several semi transparent women. Looking at me, they were giggling and pointing their fingers at me.
What is so funny?
A man was about to be eaten by a bear, you know?
Not only humans, but also fairies are trash, it seems.
Sensing that death was near, I lost my composure.
I betrayed the vow I made with my parents.
"What's so funny! These feathers, I will tear them apart!!"
I shoute
0/5000
เมื่อตื่นขึ้น ฉันถูกล้อมรอบ ด้วยไฟจำกัด แสงแข็งแรง ผมไม่ได้เปิดตาของฉันไม่ มาก เช่นตาไม่แข็งแรงพอที่ทนต่อแสง"มีลูกสองเกิด นี้จะแน่นอนปลอดภัยด้วนฮอว์ควูด"ฉันไม่ได้ยินเสียงของคนใน thirties ของเขากลาง"น้ำผึ้ง วิธีจะเราชื่อเด็กคนนี้"เวลานี้เสียงมีอายุน้อยกว่า และ ผู้หญิง เสียงผู้หญิงในยี่ของเธอ"เด็ก เขามีผมสีดำสะท้อนมณโฑหน้าขาว และตาดำลึก ไม่เขาหรือไม่""ที่เป็นจริง ซึ่งน่าจะเป็นผลของสหภาพระหว่างคุณ น้ำผึ้ง และฉัน""อืมม... เถ้า สีดำ น้ำตาล...""น้ำผึ้ง คุณคิดว่า เพราะเขาเป็นเพียงบุตรที่สอง คุณไม่จำเป็นต้องค้นหาชื่อเหมาะสมถูกต้อง"" N ไม่ ไม่แน่นอน. ... ตกลง ฉันตัดสินใจ เด็กชายคนนี้จะถูกเรียกว่าเถ้า"ฉันไม่ได้ยินการสนทนาระหว่างชายและหญิง"เพื่อให้เป็นเถ้าแล้ว ไม่เสียชื่อกัน"ฉันถูกรายล้อมไป ด้วยคน"ชื่อของคุณจะได้เถ้า เด็กน้อยน่ารักของฉัน"ฉันได้ยินว่าเป็นผู้หญิงกระซิบใกล้หูของฉันทันใดนั้น คิดข้ามใจของฉัน นี้ดูเหมือนไร้สาระ แต่...ฉันมีกระบี่ไร้เทียมทานเป็นเด็กนี้ไม่ไร้สาระ แต่จริง******3 ปีแล้วตั้งแต่นั้นฉันก็ยอมรับความจริงว่า โลกนี้จะไม่เหมือนกันหนึ่งที่ฉันรู้ และที่ฉันได้รับกระบี่ไร้เทียมทานในเด็กโชคดี แม้ว่าฉันอยู่ในชนบทจริง ๆ พ่อได้ขุนนางบางท้องถิ่นในการควบคุม ชนิดเช่นลอร์ดชนบทที่ว่าทำไมผมอยู่ชีวิตได้โดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอะไร นอกจากนี้ เป็นโนเบิล ฉันได้รับการศึกษา: เรียนวิธีการอ่าน และเขียน และมารยาทบางอย่างจากสนทนาครอบครัวของฉัน ฉันรู้ว่า มายากลเป็นสิ่งแท้จริงโลกนี้ ยัง เจ้าเมืองเล็ก Lahn ได้พ่อ ผู้ให้บริการภายใต้ราชอาณาจักร Lunelecia ซึ่งความรู้วิเศษเหมือน การเปรียบเทียบขั้นสูงสุดของทวีปหมู่บ้านมีเพียงบางทีรอบ 100 คนมัน และก็ค่อนข้างไกลจากเมืองหลวง มีเพียงพ่อสามารถใช้เวทมนตร์ ดี ถ้าพ่อสามารถใช้มายากล ฉันยังต้องการทำมากเกินไป ฉันคิดว่าที่เป็นจริงค่อนข้างน่าตื่นเต้นยัง เมื่อเร็ว ๆ นี้ผมได้เริ่มเห็นสิ่งแปลก ๆ บางครั้งถ้าดูในท้องฟ้า ฉันสามารถเห็นบินหญิงปีกโปร่งแสงถ้าดูที่พื้นดิน ฉันสามารถเห็นครึ่งบนของผู้หญิงปีกโปร่งแสง popping ออกถ้าดูในน้ำของทะเลสาบ ฉันสามารถเห็นผู้หญิงปีกโปร่งใสเล่นในถ้าดูในไฟในเตา ฉันสามารถเห็นผู้หญิงปีกโปร่งใสเล่นรอบ ๆ เปลวไฟนอกจากนี้ ผู้หญิงเหล่านี้ถูกเปลือยกาย และมีขนาดใหญ่ ตุ๊กตาอาจจะประมาณ 30-40 cm จึงไม่คิดว่า ผมรู้สึกตื่นเต้นใด ๆ ให้เห็นได้โดยไม่มีเสื้อผ้าใด ๆ ในหมู่พวกเขามีบางสวยงามจริง เส้นโค้งสวยงามและใบหน้า แต่พวกเขายังคงตุ๊กตาขนาด หลังจากทั้งหมดได้ว่านางฟ้า หรือบางทีวิญญาณผมไปคุยกับพ่อว่าพ่อมักจะอ่อนโยนก็สวมหน้าร้ายแรงจริง ๆ"ฟังดี เถ้า คุณอย่างไม่แจ้งทุกคนยกเว้นเรา""เถ้า ถ้าคุณได้ยินเสียงนางฟ้าพยายามพูดคุยกับคุณ ละเว้นการ คุณจำเป็นต้องทำเหมือนไม่ได้ยินอะไร"สุเทพคำเตือนเหล่านี้น่ากลัวเวลานี้ ฉันก็รู้ว่า หญิงเล็กโปร่งใสเหล่านี้มีนางฟ้ายัง ฉันไม่รู้ทำไม แต่สุเทพรับปากไม่พูดเรื่องนี้กับทุกคน และไม่เคยฟังนางฟ้าไม่มี ไม่มีสัญญา เพิ่มเติมเช่นคำปฏิญาณถ้าสาบานนี้ตัดผม ฉัน เป็นต้นฯลฯ ของคนเลวจะ พ่อขู่ฉันผมร่างกายอายุ 3 ปี แต่ใจของฉันเป็นหนึ่งกับผู้ใหญ่ เพื่อให้หลักสูตร ไม่มีประสิทธิภาพจริง ๆ แต่ผมรู้สึกจากทัศนคติของพ่อแม่ของฉันว่า มองเห็นนางฟ้าเป็นสิ่งที่ไม่ดี น้อยในประเทศที่เรามีอยู่******แล้ว 10 ปีตั้งแต่ฉันอาละวาดขณะที่ฉันอายุ ฉันได้เห็นนางฟ้ามาก ขึ้นรอบตัว เมื่อเทียบกับเมื่อ 3 ฉันสามารถเห็นยิ่งชัดเจน แต่จนถึงขณะนี้ ฉันไม่เคยพูดคุยเกี่ยวกับมันกับใคร และคิดว่า ฉันซ่อนสวยดีจากผู้หญิงเหล่านี้ตุ๊กตาขนาดจริงสามารถดูได้ผมอยากจะพูดคุยเกี่ยวกับมัน ด้วยคน แต่เนื่องจากสาบานทำกับพ่อแม่ของฉัน ผมรี ๆ รอ ๆ ไม่เท่านั้น แต่ดูเหมือนว่า misanthropy ของฉันมีกระบี่ไร้เทียมทานกับฉัน และฉันระแวงมนุษย์อื่น ๆ แต่ไม่ได้รักษาเลย...นอกจากนี้ ผมรู้สึกขอบคุณกับพ่อนั้นเลี้ยงฉัน ด้วยความรักครอบครัว ที่ว่าทำไมฉันไม่สามารถแบ่งสาบานทำกับพวกเขาจนถึงขณะนี้ได้ ดังนั้นแม้ เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันดูเหมือนจะน้อยลงจิตได้รับจากพวกเขา แต่ฉันคิดว่า ฉันเข้าใจว่าทำไมไม่มีความสามารถพิเศษใด ๆ กับมายากลแม้ มีความกระตือรือร้นมากพ่อใส่สอน ฉันไม่สามารถใช้เวทมนตร์เลยฉันเข้าใจดีทฤษฎีหลังใช้ของวิเศษ แต่ในทางปฏิบัติ ผม inaptมหัศจรรย์อย่างใด ไม่ไหลในร่างกายของฉันเมื่อเทียบกับพี่ชายของฉัน ของฉันน้อง หรือน้อง ผมไม่ได้มีเวทมนตร์ใด ๆ ภายในฉันLunelecia ดูเหมือนจริง ๆ ค่าคนมีความสามารถพิเศษมายากล ได้ทั่วไปคนหรือสมาชิกของชนชั้นสูง มีความสามารถพิเศษใด ๆ ในมายากลจะมั่นใจพวกเขายืนขึ้นและยัง ไม่มีความสามารถพิเศษใด ๆ ในมายากลฉันได้ใส่มากของความพยายามลงไป แต่ถ้าขลังเองไม่เพียงพอในเรา สามารถฉันทำอะไรแม้จะพยายามจดจำอักษรรูมากที่สุด นี้เป็นความพยายามเสียโดยทั่วไป ยัง มันดูเหมือนว่า ความขลังเป็นสิ่งที่ไม่คงที่เกิด จึง พยายามเพิ่มนั้นเป็นไปไม่ได้มากไม่ มีความสามารถใน อนาคตของฉันได้เยือกเย็นจะเริ่มต้นด้วย ถ้าขุนนางสูงสามารถกระจายผืนของเด็ก ตระกูลเล็กที่บุตรชายคนสอง และสามมีอะไหล่ และจะสืบทอดไม่ ในความเป็นจริง ตราบใดที่บุตรชายคนโตไม่ตายตามธรรมชาติ อุบัติเหตุ หรือถูกฆ่า พวกเขาสามารถมีชีวิตอาศัยอยู่ที่บ้าน (เหมือนกับ)Although, if a kid is found to be exceptionally gifted in magic, he would be adopted by a childless noble, and will inherit his title and propriety.The life of an adopted son, instructed in the art of magic, that's not something the talentless me can wish for.Well, even if I live a life at home, looked down by everyone, even if I have to ask my brother something to eat everyday, it's not that bad. For example, if I could be cured from my distrust of other human, living in my parents home, still being unable to be married would be―― No, at least I would have a worry free life, not that bad either actually.In this world, needy peasants selling their kids as slaves to slave traders is an everyday occurrence.In the little country town where I live, Lahn, the mild climate is appropriate for having good crops, thus the region was somewhat prosperous, and so, as far as I know, I didn't hear about any kids sold by their parents. I don't hear that much anyway, as even if the town has only 100 inhabitants, I have close to no contact with them.I didn't play with kids of my age, and didn't have any close friend. Was that related to the fact that my mental age is about 30?Of course, that was the obvious consequence of me avoiding other human beings. My misanthropy, even after my reincarnation, is continuing to making me avoid people.I am conscious though of what people think of me in town. If I was not the son of the local ruling lord, I would surely be bullied by the other kids around. But nevertheless I was treated as the oddball by everyone.I tried to avoid people, and in return people avoided me.As I was always looked down and made fun of by my brothers and little sister, I was by myself.I was all alone in my room, so I usually walked in the forest to kill time. Since lately, as my parents weren't expecting anything much from me, I've got a lot of free time. My parents needed a lot of time to teach my brothers and sister how to use magic, and as they basically gave up on me, I had more and more "self study" time.Today too, I chose to walk in the forest.Just in case, I had a wooden sword to defend myself. Even if the country had a thing for magic, to some degree the art of the sword was also to the aristocracy liking, so my father taught me fencing to some extent.As for myself, I have not the best talent in that, but since this forest doesn't have any dangerous beasts, I don't think I will have any opportunity to use my skills.I walked deep inside the forest.It was time to turn back and come back home―― when I sensed something behind me. I turned my head...And there was a bear.W, wait a minute, why is there a bear in a forest supposed to be safe... Did it came from another forest?Anyway, I have to escape.If I remember what I read from the Internet before being reincarnated, playing dead is suicidal if the bear is hungry.Trying to be as gentle as possible to not upset the bear, I stepped back to build some distance between us.But the bear was now moving with great speed toward me!Turning my back to it, I began to escape in a random direction. Although, I don't think I can get away from it. That's why I chose to climb a tree.Since I had no friends, I was always playing by myself... thanks to that I was able to get really good at tree climbing. Before the bear could catch up with me, I need to be at the top of the tree. So that the bear would give up and leave, I hoped. Unfortunately, maybe the hunger was too great, so the bear didn't seem to give up.On the contrary, it began to climb the tree where I was!My face became deathly pale as I remembered that there were some bear species able to do tree climbing.That's bad... Really bad.I was above a tree branch, shivering while holding my head with one hand.At this time, I saw several semi transparent women. Looking at me, they were giggling and pointing their fingers at me.What is so funny?A man was about to be eaten by a bear, you know?Not only humans, but also fairies are trash, it seems.Sensing that death was near, I lost my composure.I betrayed the vow I made with my parents."What's so funny! These feathers, I will tear them apart!!"I shoute
การแปล กรุณารอสักครู่..
เมื่อฉันตื่นขึ้นมาผมถูกล้อมรอบด้วยแสงพราว แสงเป็นคนเข้มแข็งดังนั้นผมไม่สามารถที่จะเปิดตาของฉัน.
ไม่มีมากขึ้นเช่นตาของฉันไม่แข็งแรงพอที่จะทนต่อแสง?
"ด้วยลูกชายคนที่สองของเราเกิดนี้แน่นอนจะมีความปลอดภัยในครอบครัวเชื้อสาย Hawkwood!"
ฉัน ได้ยินเสียงของคนที่อยู่ในวัยสามสิบกลางของเขา.
"น้ำผึ้งวิธีการที่เราจะตั้งชื่อเด็กคนนี้?"
คราวนี้เสียงเป็นเด็กและผู้หญิงเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งในวัยยี่สิบของเธอ.
"เด็กคนนี้เขามีผมสีดำด้วย สะท้อนซีดและตาสีดำลึกเขาไม่ได้? "
"นั่นเป็นความจริงนี้น่าจะเป็นผลมาจากสหภาพระหว่างคุณ, น้ำผึ้ง, และฉัน."
"อืม ... แอช, สีดำ, สีน้ำตาล ... "
"ฮันนี่ทำคุณคิดว่าเพราะเขาเป็นเพียงลูกชายคนที่สองที่คุณไม่จำเป็นต้องค้นหาอย่างถูกต้องสำหรับชื่อที่เหมาะสม?"
"ไม่มีไม่มีแน่นอนไม่ ... ตกลงฉันตัดสินใจเด็กคนนี้จะถูกเรียกว่า แอช! " ผมได้ยินการสนทนาระหว่างชายและหญิง. "ดังนั้นจึงเป็นเถ้าแล้ว. ไม่ชื่อที่ไม่ดี." ผมได้รับการกอดโดยคน. "ชื่อของคุณจะเป็นแอช, เด็กน้อยที่น่ารักของฉัน." ผมได้ยินมาว่า เป็นผู้หญิงกระซิบใกล้กับหูของฉัน. ทันใดนั้นความคิดข้ามใจของฉัน นี้ดูเหมือนว่าไร้สาระ แต่ .. ผมได้กลับชาติมาเกิดเป็นทารกหรือไม่นี่คือไร้สาระ แต่จริง. ****** 3 ปีที่ผ่านมาตั้งแต่นั้น. ในที่สุดผมก็ยอมรับความจริงที่ว่าโลกนี้ไม่ได้เช่นเดียวกับคนที่ฉัน รู้และยังว่าฉันได้รับจุติลงในทารก. โชคดีที่แม้ว่าผมจะอยู่ในหมู่บ้านชนบทจริงๆพ่อแม่ของฉันเป็นขุนนางบางส่วนปกครองท้องถิ่น ชนิดเช่นเจ้านายชนบท. นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันจะมีชีวิตของฉันโดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอะไร ยังเป็นเกียรติที่ผมได้รับการศึกษา: ผมได้เรียนรู้วิธีการอ่านและเขียนและมารยาทบาง. จากการอภิปรายในครอบครัวของฉันฉันได้เรียนรู้ว่ามายากลที่เป็นจริงเป็นสิ่งที่โลกนี้ นอกจากนี้ลอร์ดแห่งเมืองเล็ก ๆ Lahn เป็นพ่อของฉันที่ทำหน้าที่ภายใต้อาณาจักร Lunelecia ซึ่งความรู้ที่มีมนต์ขลังดูเหมือนว่าทันสมัยที่สุดเมื่อเทียบกับส่วนที่เหลือของทวีป. หมู่บ้านอาจจะมีเพียงประมาณ 100 คนในนั้นและก็ค่อนข้างไกล จากเมืองหลวงเท่านั้นดังนั้นพ่อแม่ของฉันก็สามารถที่จะใช้เวทมนตร์ ดีถ้าพ่อแม่ของฉันสามารถใช้เวทมนตร์ผมก็ควรจะสามารถทำเกินไปผมคิดว่า. ที่เป็นจริงค่อนข้างน่าตื่นเต้น. นอกจากนี้เมื่อเร็ว ๆ นี้ผมได้เริ่มที่จะเห็นบางสิ่งที่แปลก. ถ้าผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ฉันสามารถมองเห็น ผู้หญิงมีปีกบินโปร่งแสง. ถ้าฉันมองไปที่พื้นดินที่ฉันสามารถดูครึ่งบนของผู้หญิงมีปีกโปร่งแสง popping จากมัน. ถ้าฉันมองลงไปในน้ำของทะเลสาบผมสามารถเห็นผู้หญิงมีปีกโปร่งแสงเล่นในนั้น. ถ้าผมมองเข้าไปใน ไฟในเตาที่ฉันสามารถเห็นผู้หญิงมีปีกโปร่งแสงเล่นรอบกองไฟ. นอกจากนี้ผู้หญิงทุกคนเหล่านี้เป็นภาพเปลือย และตุ๊กตาขนาดอาจจะรอบ 30-40 ซม. นั่นเป็นเหตุผลที่ผมไม่คิดว่าผมรู้สึกตื่นเต้นใด ๆ สำหรับการได้เห็นพวกเขาไม่มีเสื้อผ้าใด ๆ ในหมู่พวกเขาบางงามจริงที่มีเส้นโค้งที่สวยงามและใบหน้า แต่พวกเขาก็ยังคงตุ๊กตาขนาดหลังจากทั้งหมด. มาอยู่ที่พวกเขานางฟ้าหรือบางทีวิญญาณ? ผมไปพูดคุยเกี่ยวกับพ่อแม่ของฉัน. พ่อแม่มักจะอ่อนโยนของฉันก็สวมร้ายแรงจริงๆ ใบหน้า. "ฟังดีแอช. คุณอย่างไม่สามารถบอกได้ว่าให้ทุกคนยกเว้นเรา." "แอชถ้าคุณได้ยินนางฟ้าพยายามที่จะพูดคุยกับคุณไม่สนใจพวกเขา. คุณจำเป็นต้องทำหน้าที่เหมือนที่คุณไม่ได้ยินอะไร." ผมได้บอกคำเตือนที่น่ากลัวเหล่านี้. ครั้งนี้ในที่สุดผมก็รู้ว่าสาว ๆ เหล่านี้มีขนาดเล็กโปร่งแสงเป็นนางฟ้า. นอกจากนี้ผมไม่ทราบว่าทำไม แต่ฉันบอกว่าจะสัญญาว่าจะไม่เคยพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้กับทุกคนและไม่เคยฟัง นางฟ้า. ไม่มีไม่ได้สัญญามากขึ้นเช่นสาบาน. ถ้าผมผิดคำสาบานนี้คนไม่ดีจะพาฉัน ฯลฯ ฯลฯ พ่อแม่ของฉันขู่ฉัน. ฉันมี 3 ปีร่างกายเก่า แต่ใจของฉันเป็นคนของผู้ใหญ่ ดังนั้นแน่นอนมันไม่ได้มีประสิทธิภาพจริงๆ แต่ผมก็รู้สึกว่าทัศนคติจากพ่อแม่ของฉันที่ความสามารถในการมองเห็นนางฟ้าเป็นสิ่งที่ไม่ดีอย่างน้อยในประเทศที่เราอาศัยอยู่. ****** จะได้รับ 10 ปีนับตั้งแต่การเกิดใหม่ของผมขณะที่ผมอายุฉันจะได้เห็นมากขึ้น นางฟ้ารอบ ๆ ตัวผม เมื่อเทียบกับตอนที่ผมเป็น 3 ฉันจะได้เห็นพวกเขาได้อย่างชัดเจนมากยิ่งขึ้น แต่จนถึงตอนนี้ผมไม่เคยพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้กับทุกคน และผมคิดว่าฉันซ่อนสวยดีจากผู้หญิงขนาดตุ๊กตาเหล่านี้ความจริงที่ฉันสามารถเห็นพวกเขา. ผมอยากจะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้กับใครสักคน แต่เนื่องจากคำมั่นว่าฉันทำกับพ่อแม่ผมก็ลังเล ไม่เพียงแค่นั้น แต่ดูเหมือนว่ามนุษย์ของฉันได้กลับชาติมาเกิดกับฉันและฉันไม่ไว้วางใจของมนุษย์คนอื่น ๆ ที่น่าเสียดายที่ไม่ได้รักษาเลย ... นอกจากนี้ฉันรู้สึกขอบคุณพ่อแม่ของฉันสำหรับพวกเขายกฉันด้วยความรักในครอบครัว นั่นเป็นเหตุผลที่ผมไม่สามารถทำลายคำมั่นว่าฉันทำกับพวกเขาจนถึงตอนนี้ ดังนั้นแม้เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันดูเหมือนจะได้รับความรักน้อยลงจากพวกเขา แต่ฉันคิดว่าฉันเข้าใจว่าทำไม. ฉันไม่ได้มีความสามารถที่มีเวทมนตร์ใด ๆ . แม้จะมีความกระตือรือร้นเท่าไหร่พ่อแม่ของฉันใส่ในการเรียนการสอนฉันฉันไม่สามารถใช้เวทมนตร์ที่ทุกคนผมเข้าใจดีทฤษฎีที่อยู่เบื้องหลังการใช้เวทมนตร์ แต่ในทางปฏิบัติผมก็ไม่สมควร. วิเศษอย่างใดก็ไม่ไหลในร่างกายของฉัน. เมื่อเทียบกับพี่ชายของฉันน้องชายของฉันหรือน้องสาวของฉันฉันไม่ได้มีเวทมนตร์ใด ๆ ภายใน ฉัน. Lunelecia ดูเหมือนว่าคนค่าจริงๆมีความสามารถที่มีมนต์ขลัง ไม่ว่าจะเป็นคนทั่วไปหรือสมาชิกของชนชั้นสูงที่มีความสามารถพิเศษใด ๆ ในเวทมนตร์จะมั่นใจพวกเขายืนอยู่ที่ดีขึ้น. และยังฉันไม่ได้มีความสามารถในมายากล. ฉันได้ใส่มากของความพยายามลงไป แต่ถ้าขลัง ตัวเองไม่เพียงพอในตัวฉันสิ่งที่ฉันจะทำอย่างไรแม้จะมีความพยายามที่จะจำอักษรรูนให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้นี่คือความพยายามที่สูญเสียไปโดยทั่วไป นอกจากนี้มันดูเหมือนว่าพลังอำนาจวิเศษเป็นสิ่งที่ได้รับการแก้ไขที่เกิดจึงพยายามที่จะเพิ่มมันเป็นไปไม่ได้เลยทีเดียว. โดยไม่มีความสามารถในด้านที่เป็นอนาคตของฉันเยือกเย็น. เริ่มต้นด้วยถ้าขุนนางสูงสามารถกระจายที่ดินให้กับเด็กของตน สำหรับขนาดเล็กเกียรติลูกชายที่สองและสามเป็นเพียงอะไหล่และจะไม่ได้รับมรดก ในความเป็นจริงตราบใดที่ลูกชายคนโตไม่ตายตามธรรมชาติจากการเกิดอุบัติเหตุหรือถูกฆ่าตายที่พวกเขาสามารถมีชีวิตที่อาศัยอยู่ที่บ้าน (เช่นปรสิต). แต่ถ้าเด็กจะพบว่ามีพรสวรรค์ในเวทมนตร์เขา จะถูกนำไปใช้โดยขุนนางไม่มีบุตรและจะได้รับมรดกชื่อเรื่องและความเหมาะสมของเขา. ชีวิตของบุตรบุญธรรมสั่งในงานศิลปะของเวทมนตร์ที่ไม่ได้เป็นสิ่ง talentless ฉันสามารถหวัง. ดีแม้ว่าผมจะมีชีวิตอยู่ที่บ้าน มองลงมาจากทุกคนแม้ว่าผมจะต้องถามสิ่งที่พี่ชายของฉันที่จะกินในชีวิตประจำวันก็ไม่ได้ว่าไม่ดี ตัวอย่างเช่นถ้าผมสามารถรักษาให้หายจากความไม่ไว้วางใจของฉันอื่น ๆ ของมนุษย์ที่อาศัยอยู่ในบ้านพ่อแม่ของฉันยังคงไม่สามารถที่จะแต่งงานจะไม่มี be-- อย่างน้อยฉันจะมีชีวิตที่ปราศจากความกังวลไม่ใช่ว่าไม่ดีจริงอย่างใดอย่างหนึ่ง. ใน โลกนี้ชาวนายากจนขายเด็กของพวกเขาเป็นทาสทาสเป็นผู้ค้าเกิดขึ้นทุกวัน. ในเมืองประเทศเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ฉันอยู่ Lahn ที่อากาศอบอุ่นมีความเหมาะสมสำหรับการมีพืชที่ดีจึงเป็นภูมิภาคที่เจริญรุ่งเรืองบ้างและเพื่อให้เป็น เท่าที่ผมรู้ว่าผมไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ที่เกี่ยวกับเด็กที่ขายโดยพ่อแม่ของพวกเขา ผมไม่ทราบว่ามากอยู่แล้วถึงแม้ว่าเป็นเมืองที่มีเพียง 100 คนที่อาศัยอยู่ผมมีใกล้กับการติดต่อกับพวกเขา. ผมไม่ได้เล่นกับเด็กอายุของฉันและไม่ได้มีเพื่อนสนิทใด ๆ คือการที่เกี่ยวข้องกับความจริงที่ว่าจิตของฉันอายุประมาณ 30? ซึ่งแน่นอนว่าเป็นผลที่ชัดเจนของผมหลีกเลี่ยงมนุษย์คนอื่น ๆ มนุษย์ฉันแม้หลังจากที่กลับชาติมาเกิดของฉันยังคงทำให้ฉันหลีกเลี่ยงคน. ฉันตระหนักว่าสิ่งที่ผู้คนคิดว่าฉันอยู่ในเมือง ถ้าผมไม่ได้เป็นลูกชายของเจ้านายปกครองท้องถิ่นผมก็จะถูกรังแกจากเด็กคนอื่น ๆ ที่อยู่รอบ ๆ แต่อย่างไรก็ตามผมก็ถือว่าเป็นลูกบอลในกอล์ฟทุกคน. ผมพยายามที่จะหลีกเลี่ยงคนและในคนที่หลีกเลี่ยงการกลับมาฉัน. ขณะที่ผมมักจะมองลงมาและทำให้สนุกโดยพี่น้องของฉันและน้องสาวผมด้วยตัวเอง. ผมเป็นคนเดียวทั้งหมด ในห้องของฉันดังนั้นฉันมักจะเดินเข้ามาในป่าเพื่อฆ่าเวลา ตั้งแต่เมื่อเร็ว ๆ นี้เป็นพ่อแม่ของฉันไม่ได้คาดหวังอะไรมากจากฉันฉันมีเวลาว่างมาก พ่อแม่ของฉันที่จำเป็นมากเวลาที่จะสอนให้น้องชายและน้องสาวของวิธีการใช้เวทมนตร์และพวกเขาโดยทั่วไปให้ขึ้นกับฉันฉันมีมากขึ้น "การศึกษาด้วยตนเอง" เวลา. วันนี้เกินไปผมเลือกที่จะเดินในป่า. เพียง ในกรณีที่ผมมีดาบไม้ที่จะปกป้องตัวเอง แม้ว่าประเทศที่มีสิ่งสำหรับมายากลในระดับศิลปะของดาบก็ยังเป็นที่ชื่นชอบของชนชั้นสูงดังนั้นพ่อของฉันสอนให้ฉันรั้วที่มีขอบเขต. ในฐานะที่เป็นตัวเองผมไม่ได้มีความสามารถที่ดีที่สุดในการที่ แต่เนื่องจาก ป่าแห่งนี้ไม่ได้มีสัตว์อันตรายใด ๆ ผมไม่คิดว่าผมจะมีโอกาสที่จะใช้ทักษะของฉันใด ๆ . ฉันเดินลึกเข้าไปในป่า. มันเป็นเวลาที่จะหันหลังกลับและกลับมา home-- เมื่อฉันรู้สึกอะไรบางอย่างที่อยู่ข้างหลังผม . ผมหันหัวของฉัน ... และมีหมี. W รอสักครู่ทำไมมีหมีในป่าควรจะมีความปลอดภัยหรือไม่ ... มันมาจากป่าอื่นได้หรือไม่อย่างไรก็ตามผมจะต้องหลบหนี. ถ้าฉัน จำสิ่งที่ผมอ่านจากอินเทอร์เน็ตก่อนที่จะถูกจุติเล่นตายฆ่าตัวตายถ้าเป็นหมีหิว. พยายามที่จะเป็นที่อ่อนโยนเป็นไปได้ที่จะไม่ทำให้เสียหมีที่ฉันเดินกลับจะสร้างระยะห่างระหว่างเรา. แต่จำได้ตอนนี้ย้าย ด้วยความเร็วที่ดีที่มีต่อฉัน! เปิดหลังของฉันไปฉันเริ่มที่จะหลบหนีไปในทิศทางแบบสุ่ม แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะได้รับออกไปจากมัน นั่นเป็นเหตุผลที่ผมเลือกที่จะปีนต้นไม้. ตั้งแต่ผมไม่มีเพื่อนผมก็เล่นตามเสมอตัวเอง ... ขอบคุณที่ผมสามารถที่จะได้รับสิ่งที่ดีจริงๆที่ปีนต้นไม้ ก่อนที่หมีจะจับขึ้นกับฉันฉันจะต้องมีที่ด้านบนของต้นไม้ เพื่อที่ว่าหมีจะยอมแพ้และปล่อยให้ผมหวังว่า. แต่น่าเสียดายที่อาจจะหิวได้ดีเกินไปดังนั้นหมีไม่ได้ดูเหมือนจะให้ขึ้น. ในทางตรงกันข้ามมันก็เริ่มที่จะปีนต้นไม้ที่ผม! ใบหน้าของฉันกลายเป็น เหมือนคนตายซีดเท่าที่ผมจำได้ว่ามีบางสายพันธุ์หมีสามารถที่จะทำปีนต้นไม้. ที่ไม่ดี ... ดีจริงๆ. ผมอยู่เหนือต้นไม้สั่นในขณะที่ถือหัวของฉันด้วยมือข้างหนึ่ง. ในเวลานี้ผมเห็นหลายกึ่งโปร่งใส ผู้หญิง ฉันมองไปที่พวกเขาถูกหัวเราะคิกคักและชี้มือของพวกเขาที่ผม. อะไรคือสิ่งที่ตลกมาก? คนที่กำลังจะถูกกินโดยหมีคุณรู้หรือไม่มนุษย์ไม่เพียง แต่ยังมีนางฟ้าถังขยะดูเหมือนว่า. การตรวจจับว่าการตายเป็น ใกล้ฉันหายไปความสงบของฉัน. ฉันทรยศต่อคำมั่นว่าฉันทำกับพ่อแม่. "อะไรที่ตลก! ขนเหล่านี้ผมจะฉีกออกจากกัน !!" ฉัน shoute
ไม่มีมากขึ้นเช่นตาของฉันไม่แข็งแรงพอที่จะทนต่อแสง?
"ด้วยลูกชายคนที่สองของเราเกิดนี้แน่นอนจะมีความปลอดภัยในครอบครัวเชื้อสาย Hawkwood!"
ฉัน ได้ยินเสียงของคนที่อยู่ในวัยสามสิบกลางของเขา.
"น้ำผึ้งวิธีการที่เราจะตั้งชื่อเด็กคนนี้?"
คราวนี้เสียงเป็นเด็กและผู้หญิงเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งในวัยยี่สิบของเธอ.
"เด็กคนนี้เขามีผมสีดำด้วย สะท้อนซีดและตาสีดำลึกเขาไม่ได้? "
"นั่นเป็นความจริงนี้น่าจะเป็นผลมาจากสหภาพระหว่างคุณ, น้ำผึ้ง, และฉัน."
"อืม ... แอช, สีดำ, สีน้ำตาล ... "
"ฮันนี่ทำคุณคิดว่าเพราะเขาเป็นเพียงลูกชายคนที่สองที่คุณไม่จำเป็นต้องค้นหาอย่างถูกต้องสำหรับชื่อที่เหมาะสม?"
"ไม่มีไม่มีแน่นอนไม่ ... ตกลงฉันตัดสินใจเด็กคนนี้จะถูกเรียกว่า แอช! " ผมได้ยินการสนทนาระหว่างชายและหญิง. "ดังนั้นจึงเป็นเถ้าแล้ว. ไม่ชื่อที่ไม่ดี." ผมได้รับการกอดโดยคน. "ชื่อของคุณจะเป็นแอช, เด็กน้อยที่น่ารักของฉัน." ผมได้ยินมาว่า เป็นผู้หญิงกระซิบใกล้กับหูของฉัน. ทันใดนั้นความคิดข้ามใจของฉัน นี้ดูเหมือนว่าไร้สาระ แต่ .. ผมได้กลับชาติมาเกิดเป็นทารกหรือไม่นี่คือไร้สาระ แต่จริง. ****** 3 ปีที่ผ่านมาตั้งแต่นั้น. ในที่สุดผมก็ยอมรับความจริงที่ว่าโลกนี้ไม่ได้เช่นเดียวกับคนที่ฉัน รู้และยังว่าฉันได้รับจุติลงในทารก. โชคดีที่แม้ว่าผมจะอยู่ในหมู่บ้านชนบทจริงๆพ่อแม่ของฉันเป็นขุนนางบางส่วนปกครองท้องถิ่น ชนิดเช่นเจ้านายชนบท. นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันจะมีชีวิตของฉันโดยไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับอะไร ยังเป็นเกียรติที่ผมได้รับการศึกษา: ผมได้เรียนรู้วิธีการอ่านและเขียนและมารยาทบาง. จากการอภิปรายในครอบครัวของฉันฉันได้เรียนรู้ว่ามายากลที่เป็นจริงเป็นสิ่งที่โลกนี้ นอกจากนี้ลอร์ดแห่งเมืองเล็ก ๆ Lahn เป็นพ่อของฉันที่ทำหน้าที่ภายใต้อาณาจักร Lunelecia ซึ่งความรู้ที่มีมนต์ขลังดูเหมือนว่าทันสมัยที่สุดเมื่อเทียบกับส่วนที่เหลือของทวีป. หมู่บ้านอาจจะมีเพียงประมาณ 100 คนในนั้นและก็ค่อนข้างไกล จากเมืองหลวงเท่านั้นดังนั้นพ่อแม่ของฉันก็สามารถที่จะใช้เวทมนตร์ ดีถ้าพ่อแม่ของฉันสามารถใช้เวทมนตร์ผมก็ควรจะสามารถทำเกินไปผมคิดว่า. ที่เป็นจริงค่อนข้างน่าตื่นเต้น. นอกจากนี้เมื่อเร็ว ๆ นี้ผมได้เริ่มที่จะเห็นบางสิ่งที่แปลก. ถ้าผมมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่ฉันสามารถมองเห็น ผู้หญิงมีปีกบินโปร่งแสง. ถ้าฉันมองไปที่พื้นดินที่ฉันสามารถดูครึ่งบนของผู้หญิงมีปีกโปร่งแสง popping จากมัน. ถ้าฉันมองลงไปในน้ำของทะเลสาบผมสามารถเห็นผู้หญิงมีปีกโปร่งแสงเล่นในนั้น. ถ้าผมมองเข้าไปใน ไฟในเตาที่ฉันสามารถเห็นผู้หญิงมีปีกโปร่งแสงเล่นรอบกองไฟ. นอกจากนี้ผู้หญิงทุกคนเหล่านี้เป็นภาพเปลือย และตุ๊กตาขนาดอาจจะรอบ 30-40 ซม. นั่นเป็นเหตุผลที่ผมไม่คิดว่าผมรู้สึกตื่นเต้นใด ๆ สำหรับการได้เห็นพวกเขาไม่มีเสื้อผ้าใด ๆ ในหมู่พวกเขาบางงามจริงที่มีเส้นโค้งที่สวยงามและใบหน้า แต่พวกเขาก็ยังคงตุ๊กตาขนาดหลังจากทั้งหมด. มาอยู่ที่พวกเขานางฟ้าหรือบางทีวิญญาณ? ผมไปพูดคุยเกี่ยวกับพ่อแม่ของฉัน. พ่อแม่มักจะอ่อนโยนของฉันก็สวมร้ายแรงจริงๆ ใบหน้า. "ฟังดีแอช. คุณอย่างไม่สามารถบอกได้ว่าให้ทุกคนยกเว้นเรา." "แอชถ้าคุณได้ยินนางฟ้าพยายามที่จะพูดคุยกับคุณไม่สนใจพวกเขา. คุณจำเป็นต้องทำหน้าที่เหมือนที่คุณไม่ได้ยินอะไร." ผมได้บอกคำเตือนที่น่ากลัวเหล่านี้. ครั้งนี้ในที่สุดผมก็รู้ว่าสาว ๆ เหล่านี้มีขนาดเล็กโปร่งแสงเป็นนางฟ้า. นอกจากนี้ผมไม่ทราบว่าทำไม แต่ฉันบอกว่าจะสัญญาว่าจะไม่เคยพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้กับทุกคนและไม่เคยฟัง นางฟ้า. ไม่มีไม่ได้สัญญามากขึ้นเช่นสาบาน. ถ้าผมผิดคำสาบานนี้คนไม่ดีจะพาฉัน ฯลฯ ฯลฯ พ่อแม่ของฉันขู่ฉัน. ฉันมี 3 ปีร่างกายเก่า แต่ใจของฉันเป็นคนของผู้ใหญ่ ดังนั้นแน่นอนมันไม่ได้มีประสิทธิภาพจริงๆ แต่ผมก็รู้สึกว่าทัศนคติจากพ่อแม่ของฉันที่ความสามารถในการมองเห็นนางฟ้าเป็นสิ่งที่ไม่ดีอย่างน้อยในประเทศที่เราอาศัยอยู่. ****** จะได้รับ 10 ปีนับตั้งแต่การเกิดใหม่ของผมขณะที่ผมอายุฉันจะได้เห็นมากขึ้น นางฟ้ารอบ ๆ ตัวผม เมื่อเทียบกับตอนที่ผมเป็น 3 ฉันจะได้เห็นพวกเขาได้อย่างชัดเจนมากยิ่งขึ้น แต่จนถึงตอนนี้ผมไม่เคยพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้กับทุกคน และผมคิดว่าฉันซ่อนสวยดีจากผู้หญิงขนาดตุ๊กตาเหล่านี้ความจริงที่ฉันสามารถเห็นพวกเขา. ผมอยากจะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้กับใครสักคน แต่เนื่องจากคำมั่นว่าฉันทำกับพ่อแม่ผมก็ลังเล ไม่เพียงแค่นั้น แต่ดูเหมือนว่ามนุษย์ของฉันได้กลับชาติมาเกิดกับฉันและฉันไม่ไว้วางใจของมนุษย์คนอื่น ๆ ที่น่าเสียดายที่ไม่ได้รักษาเลย ... นอกจากนี้ฉันรู้สึกขอบคุณพ่อแม่ของฉันสำหรับพวกเขายกฉันด้วยความรักในครอบครัว นั่นเป็นเหตุผลที่ผมไม่สามารถทำลายคำมั่นว่าฉันทำกับพวกเขาจนถึงตอนนี้ ดังนั้นแม้เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันดูเหมือนจะได้รับความรักน้อยลงจากพวกเขา แต่ฉันคิดว่าฉันเข้าใจว่าทำไม. ฉันไม่ได้มีความสามารถที่มีเวทมนตร์ใด ๆ . แม้จะมีความกระตือรือร้นเท่าไหร่พ่อแม่ของฉันใส่ในการเรียนการสอนฉันฉันไม่สามารถใช้เวทมนตร์ที่ทุกคนผมเข้าใจดีทฤษฎีที่อยู่เบื้องหลังการใช้เวทมนตร์ แต่ในทางปฏิบัติผมก็ไม่สมควร. วิเศษอย่างใดก็ไม่ไหลในร่างกายของฉัน. เมื่อเทียบกับพี่ชายของฉันน้องชายของฉันหรือน้องสาวของฉันฉันไม่ได้มีเวทมนตร์ใด ๆ ภายใน ฉัน. Lunelecia ดูเหมือนว่าคนค่าจริงๆมีความสามารถที่มีมนต์ขลัง ไม่ว่าจะเป็นคนทั่วไปหรือสมาชิกของชนชั้นสูงที่มีความสามารถพิเศษใด ๆ ในเวทมนตร์จะมั่นใจพวกเขายืนอยู่ที่ดีขึ้น. และยังฉันไม่ได้มีความสามารถในมายากล. ฉันได้ใส่มากของความพยายามลงไป แต่ถ้าขลัง ตัวเองไม่เพียงพอในตัวฉันสิ่งที่ฉันจะทำอย่างไรแม้จะมีความพยายามที่จะจำอักษรรูนให้มากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้นี่คือความพยายามที่สูญเสียไปโดยทั่วไป นอกจากนี้มันดูเหมือนว่าพลังอำนาจวิเศษเป็นสิ่งที่ได้รับการแก้ไขที่เกิดจึงพยายามที่จะเพิ่มมันเป็นไปไม่ได้เลยทีเดียว. โดยไม่มีความสามารถในด้านที่เป็นอนาคตของฉันเยือกเย็น. เริ่มต้นด้วยถ้าขุนนางสูงสามารถกระจายที่ดินให้กับเด็กของตน สำหรับขนาดเล็กเกียรติลูกชายที่สองและสามเป็นเพียงอะไหล่และจะไม่ได้รับมรดก ในความเป็นจริงตราบใดที่ลูกชายคนโตไม่ตายตามธรรมชาติจากการเกิดอุบัติเหตุหรือถูกฆ่าตายที่พวกเขาสามารถมีชีวิตที่อาศัยอยู่ที่บ้าน (เช่นปรสิต). แต่ถ้าเด็กจะพบว่ามีพรสวรรค์ในเวทมนตร์เขา จะถูกนำไปใช้โดยขุนนางไม่มีบุตรและจะได้รับมรดกชื่อเรื่องและความเหมาะสมของเขา. ชีวิตของบุตรบุญธรรมสั่งในงานศิลปะของเวทมนตร์ที่ไม่ได้เป็นสิ่ง talentless ฉันสามารถหวัง. ดีแม้ว่าผมจะมีชีวิตอยู่ที่บ้าน มองลงมาจากทุกคนแม้ว่าผมจะต้องถามสิ่งที่พี่ชายของฉันที่จะกินในชีวิตประจำวันก็ไม่ได้ว่าไม่ดี ตัวอย่างเช่นถ้าผมสามารถรักษาให้หายจากความไม่ไว้วางใจของฉันอื่น ๆ ของมนุษย์ที่อาศัยอยู่ในบ้านพ่อแม่ของฉันยังคงไม่สามารถที่จะแต่งงานจะไม่มี be-- อย่างน้อยฉันจะมีชีวิตที่ปราศจากความกังวลไม่ใช่ว่าไม่ดีจริงอย่างใดอย่างหนึ่ง. ใน โลกนี้ชาวนายากจนขายเด็กของพวกเขาเป็นทาสทาสเป็นผู้ค้าเกิดขึ้นทุกวัน. ในเมืองประเทศเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ฉันอยู่ Lahn ที่อากาศอบอุ่นมีความเหมาะสมสำหรับการมีพืชที่ดีจึงเป็นภูมิภาคที่เจริญรุ่งเรืองบ้างและเพื่อให้เป็น เท่าที่ผมรู้ว่าผมไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ที่เกี่ยวกับเด็กที่ขายโดยพ่อแม่ของพวกเขา ผมไม่ทราบว่ามากอยู่แล้วถึงแม้ว่าเป็นเมืองที่มีเพียง 100 คนที่อาศัยอยู่ผมมีใกล้กับการติดต่อกับพวกเขา. ผมไม่ได้เล่นกับเด็กอายุของฉันและไม่ได้มีเพื่อนสนิทใด ๆ คือการที่เกี่ยวข้องกับความจริงที่ว่าจิตของฉันอายุประมาณ 30? ซึ่งแน่นอนว่าเป็นผลที่ชัดเจนของผมหลีกเลี่ยงมนุษย์คนอื่น ๆ มนุษย์ฉันแม้หลังจากที่กลับชาติมาเกิดของฉันยังคงทำให้ฉันหลีกเลี่ยงคน. ฉันตระหนักว่าสิ่งที่ผู้คนคิดว่าฉันอยู่ในเมือง ถ้าผมไม่ได้เป็นลูกชายของเจ้านายปกครองท้องถิ่นผมก็จะถูกรังแกจากเด็กคนอื่น ๆ ที่อยู่รอบ ๆ แต่อย่างไรก็ตามผมก็ถือว่าเป็นลูกบอลในกอล์ฟทุกคน. ผมพยายามที่จะหลีกเลี่ยงคนและในคนที่หลีกเลี่ยงการกลับมาฉัน. ขณะที่ผมมักจะมองลงมาและทำให้สนุกโดยพี่น้องของฉันและน้องสาวผมด้วยตัวเอง. ผมเป็นคนเดียวทั้งหมด ในห้องของฉันดังนั้นฉันมักจะเดินเข้ามาในป่าเพื่อฆ่าเวลา ตั้งแต่เมื่อเร็ว ๆ นี้เป็นพ่อแม่ของฉันไม่ได้คาดหวังอะไรมากจากฉันฉันมีเวลาว่างมาก พ่อแม่ของฉันที่จำเป็นมากเวลาที่จะสอนให้น้องชายและน้องสาวของวิธีการใช้เวทมนตร์และพวกเขาโดยทั่วไปให้ขึ้นกับฉันฉันมีมากขึ้น "การศึกษาด้วยตนเอง" เวลา. วันนี้เกินไปผมเลือกที่จะเดินในป่า. เพียง ในกรณีที่ผมมีดาบไม้ที่จะปกป้องตัวเอง แม้ว่าประเทศที่มีสิ่งสำหรับมายากลในระดับศิลปะของดาบก็ยังเป็นที่ชื่นชอบของชนชั้นสูงดังนั้นพ่อของฉันสอนให้ฉันรั้วที่มีขอบเขต. ในฐานะที่เป็นตัวเองผมไม่ได้มีความสามารถที่ดีที่สุดในการที่ แต่เนื่องจาก ป่าแห่งนี้ไม่ได้มีสัตว์อันตรายใด ๆ ผมไม่คิดว่าผมจะมีโอกาสที่จะใช้ทักษะของฉันใด ๆ . ฉันเดินลึกเข้าไปในป่า. มันเป็นเวลาที่จะหันหลังกลับและกลับมา home-- เมื่อฉันรู้สึกอะไรบางอย่างที่อยู่ข้างหลังผม . ผมหันหัวของฉัน ... และมีหมี. W รอสักครู่ทำไมมีหมีในป่าควรจะมีความปลอดภัยหรือไม่ ... มันมาจากป่าอื่นได้หรือไม่อย่างไรก็ตามผมจะต้องหลบหนี. ถ้าฉัน จำสิ่งที่ผมอ่านจากอินเทอร์เน็ตก่อนที่จะถูกจุติเล่นตายฆ่าตัวตายถ้าเป็นหมีหิว. พยายามที่จะเป็นที่อ่อนโยนเป็นไปได้ที่จะไม่ทำให้เสียหมีที่ฉันเดินกลับจะสร้างระยะห่างระหว่างเรา. แต่จำได้ตอนนี้ย้าย ด้วยความเร็วที่ดีที่มีต่อฉัน! เปิดหลังของฉันไปฉันเริ่มที่จะหลบหนีไปในทิศทางแบบสุ่ม แต่ฉันไม่คิดว่าฉันจะได้รับออกไปจากมัน นั่นเป็นเหตุผลที่ผมเลือกที่จะปีนต้นไม้. ตั้งแต่ผมไม่มีเพื่อนผมก็เล่นตามเสมอตัวเอง ... ขอบคุณที่ผมสามารถที่จะได้รับสิ่งที่ดีจริงๆที่ปีนต้นไม้ ก่อนที่หมีจะจับขึ้นกับฉันฉันจะต้องมีที่ด้านบนของต้นไม้ เพื่อที่ว่าหมีจะยอมแพ้และปล่อยให้ผมหวังว่า. แต่น่าเสียดายที่อาจจะหิวได้ดีเกินไปดังนั้นหมีไม่ได้ดูเหมือนจะให้ขึ้น. ในทางตรงกันข้ามมันก็เริ่มที่จะปีนต้นไม้ที่ผม! ใบหน้าของฉันกลายเป็น เหมือนคนตายซีดเท่าที่ผมจำได้ว่ามีบางสายพันธุ์หมีสามารถที่จะทำปีนต้นไม้. ที่ไม่ดี ... ดีจริงๆ. ผมอยู่เหนือต้นไม้สั่นในขณะที่ถือหัวของฉันด้วยมือข้างหนึ่ง. ในเวลานี้ผมเห็นหลายกึ่งโปร่งใส ผู้หญิง ฉันมองไปที่พวกเขาถูกหัวเราะคิกคักและชี้มือของพวกเขาที่ผม. อะไรคือสิ่งที่ตลกมาก? คนที่กำลังจะถูกกินโดยหมีคุณรู้หรือไม่มนุษย์ไม่เพียง แต่ยังมีนางฟ้าถังขยะดูเหมือนว่า. การตรวจจับว่าการตายเป็น ใกล้ฉันหายไปความสงบของฉัน. ฉันทรยศต่อคำมั่นว่าฉันทำกับพ่อแม่. "อะไรที่ตลก! ขนเหล่านี้ผมจะฉีกออกจากกัน !!" ฉัน shoute
การแปล กรุณารอสักครู่..
คุณภาพคุณภาพคุณภาพคุณภาพคุณภาพคุณภาพคุณภาพคุณภาพคุณภาพคุณภาพคุณภาพคุณภาพคุณภาพคุณภาพคุณภาพคุณภาพคุณภาพคุณภาพคุณภาพคุณภาพ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ฉันไม่รบกวนเวลาทำงานของคุณ
- thailand is country of scenic diversity
- ลูกของพี่ชาย
- เพื่อเพิ่มความหลากหลายให้กับสินค้าที่ส่ง
- Some people are able to seamlessly sift
- สอน
- Mount Fuji Mount Fuji is one of Japan's
- เหนื่อยจัง
- Mount Fuji Mount Fuji is one of Japan's
- Quality
- organization
- ส่วนตัว
- จริงๆแล้วมันอยู่หลังบ้านของยายฉัน
- Princess Protection Program
- คุณสามารถส่งสินค้าได้เมื่อไหร่
- We’ll back checking with our warehouse a
- (ten flowers)
- เพื่อเพิ่มความหลากหลายให้กับสินค้าที่ส่ง
- วันเกิดของฉันคือ 14 กรกฏาคม 1990
- เวลาทำให้คนเปลี่ยนได้เสมอ
- Every game should have a winner.
- ฉันมีความฝันว่าอยากไปเที่ยวที่ Pyramids
- ฉันไม่ได้เป็นคนฉลาด or เก่ง
- materrial safety
