- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
An ethical theory is an attempt to
An ethical theory is an attempt to answer generally the question of what makes actions right or wrong.
For most people today, the answer to this question is religious. If you are Christian or Muslim, for
example, you probably believe that the rightness and wrongness of actions is determined by the
commandments of God as laid down in the Bible or Koran. But making morality dependent on
religion has all the problems that chapter 2 identified about faith. First, which religion should you
look to for moral guidance? Islam, Hinduism, Judaism, and the many variants of Christianity offer
different moral prescriptions, and you ought to have some reason rather than the accident of your birth
for following a particular moral code. Second, even if you buy into a particular religion, how do you
know that the divine prescriptions of that religion are moral? For example, in the Old Testament, God
tells Abraham to sacrifice his son Isaac, an extraordinarily cruel request that causes Abraham much
anguish. Third, even if you were right in adopting a particular religion, there are often uncertainties
about what to do in particular situations because of the difficulties of applying fairly coarse rules. A
commandment accepted by many religions is that you should not murder, but that does not seem to
help settle the dilemma of whether to torture a terrorist.
Accordingly, philosophers since Socrates have looked for nontheological answers to the question
of what makes actions right or wrong. One of the most influential approaches is to try to find moral
principles that can be justified as true a priori, as was done by the eighteenth-century German
philosopher Immanuel Kant. Unfortunately, attempts to find necessary truths in ethics have been no
more successful than the attempts to find necessary truths about reality that I criticized in chapter 2. If
there were any a priori, necessary truths about right and wrong, you would think that many centuries
of philosophical reflection would have identified some. The Kantian view is that there are general
principles, establishing rights and duties that determine right and wrong. For example, one could
argue that torture is wrong because it violates a fundamental human right, so that everyone has a duty
not to torture. But debates continue to rage both about the acceptability of general moral principles
and about their application to particular cases.
We need a moral theory that fits better with the empirical findings described earlier, including the
following:
1. people have vital biological and psychological needs without whose satisfaction they are
harmed;
2. moral intuitions are the result of neural processes that combine cognitive appraisal and bodily
perception; and
3. mirror neurons are a major source of empathic appreciation of harm done to others, motivating
people to care about others.
I will now show how these findings fit much better with consequentialist ethics than with theological,
Kantian, and relativist approaches.
Consequentialism is the philosophical view that whether an act is right or wrong depends only on
the effects it has on all people concerned. There are many philosophical varieties of
consequentialism, not all of them fully consistent with what I have said about the brain. The classic
version of consequentialism was hedonistic utilitarianism, defended by Jeremy Bentham and John
Stuart Mill. They said that an action is right if it produces the greatest good for the greatest number of
people, where good is equated with pleasure and the avoidance of pain. At first glance, it might seem
that my account of emotional consciousness could fit with hedonism, the view that good is pleasure,
and with the idea that good can be measured by a single metric, utility. After all, my theory of
emotions attributed to every emotional experience a positive or negative valence, which sounds a lot
like utility. One might even try to associate pleasure and pain with particular brain areas because of
the high correlations between activity in the nucleus accumbens and pleasurable experiences, and the
correlations of negative emotions with brain areas such as the amygdala and the insula. However, the
EMOCON model fits better with a version of consequentialism in which there are other goods
besides pleasure and the avoidance of pain.
Most notably, the discussion of the neural representation of goals in chapter 6 did not attempt to
reduce goals to the single one of obtaining pleasure and avoiding pain. People operate with a
multiplicity of goals, many of the most important of them concerned with love, work, and play. There
is nothing in the brain suggesting that all goals can be reduced to a “common currency.” I argued that
happiness is not in itself a source of meaning, and that there are pursuits such as raising children that
are valuable independent of how well they generate happiness. I have frequently mentioned the
dopamine system as providing a mechanism for positive evaluation, but this system is only part of
how the brain estimates the value of different situations. The nucleus accumbens is important, but so
are the orbitofrontal cortex, the anterior cingulate, and other brain areas. In addition to dopamine,
other neurotransmitters such as serotonin undoubtedly contribute to neural processes of goal
evaluation. Hence instead of trying to reduce the good to a single goal, pleasure, we can allow that
many goals can be relevant to assessing the good. This view is called pluralistic consequentialism,
because it allows a variety of goals whose accomplishment can constitute good consequences. The
argument in chapter 7 that people aim for multiple goals and not just happiness suggests that
pluralistic consequentialism is more plausible than hedonistic utilitarianism.
Adopting a pluralistic version of consequentialism provides ways around some of the most
damaging objections that have been made to utilitarianism. One standard objection is that
consequentialism can be used to justify horribly unfair actions. For example, it might seem that torture
could easily be justified whenever the pain and suffering produced in one individual could be
expected to be less than the pain and suffering of other people. If a terrorist is probably involved in a
conspiracy that would kill dozens of people, then torturing him would save many lives at the cost of at
most one. It would therefore seem that consequentialism could justify the violation of human rights in
many instances, showing the need for a Kantian theory of rights as an alternative or at least as a
supplement to consequentialism. Some acts seem to be wrong even if they do produce the overall
greatest good for the greatest number of people. An extreme example would be the immorality of
torturing an innocent on television just because it would provide enjoyable entertainment for millions
of sadistic watchers.
The best way to deal with this objection is not to abandon consequentialism but to modify it to
include the adoption of some general principles or rules. Many religious traditions, going back to the
ancient Greeks, have some variant of the golden rule, that you should treat others as you yourself want
to be treated. This rule could be viewed as an abstract intellectual exercise, like John Rawls's
proposal that when we try to establish moral principles, we should place ourselves behind a “veil of
ignorance” that takes us away from our own personal situation and requires us to think of people in
general. But I think that the effectiveness of the golden rule depends instead on its role in reminding us
to care about other people in roughly the same way we care about ourselves. If you are asked how
you would feel if you were treated in a cruel way that you are considering for someone else, then you
will be spurred to imagine yourself in the situation of the other. Such imagination may then trigger
empathy via mirror neurons, in which you feel some approximation to what the other people would
feel as the result of mean treatment. Thus the golden rule is a tool for empathy and caring, not for
intellectual exercises such as the veil of ignorance or Kant's categorical imperative, which tells you
to act in ways that you can will to be universal. The natural psychological progression is from mirror
neuron activity to empathy to emotional and intellectual appreciation of the needs of others.
But what aspects of others should we care about? The hedonistic utilitarian view says that we
should be concerned only with happiness construed as pleasure and the avoidance of pain, which
makes no distinction between wants and needs. A broader view says that ethical decisions should
take into account human rights based on people's vital interests.
The philosopher Brian Orend uses Wiggins's conception of needs to develop a rich and plausible
account of human rights. According to Orend, there are five items that are vital interests, required for
minimal functioning as a person:
1. personal security providing reliable protection from violence;
2. material subsistence, with secure access to resources such as food and shelter required for
biological needs;
3. elemental equality, being regarded as initially equal in status to other agents;
4. personal freedom from interference with life choices; and
5. recognition as a worthy member of the human community.
Lacking any of these five items damages one's ability to live a minimally good life. Orend arrives at
the core principle that people have rights not to have grievous harm inflicted on them in connection
with their vital needs.
The items that Orend identifies are all consonant with the golden rule. You know that you do not
want to be physically threatened, starved, discriminated against, coerced, or rejected as a human
being. Hence empathy should motivate you to treat others in ways that do not threaten their vital
interests. Human rights on this view are not products of pure reason; rather, they derive from
empirically
For most people today, the answer to this question is religious. If you are Christian or Muslim, for
example, you probably believe that the rightness and wrongness of actions is determined by the
commandments of God as laid down in the Bible or Koran. But making morality dependent on
religion has all the problems that chapter 2 identified about faith. First, which religion should you
look to for moral guidance? Islam, Hinduism, Judaism, and the many variants of Christianity offer
different moral prescriptions, and you ought to have some reason rather than the accident of your birth
for following a particular moral code. Second, even if you buy into a particular religion, how do you
know that the divine prescriptions of that religion are moral? For example, in the Old Testament, God
tells Abraham to sacrifice his son Isaac, an extraordinarily cruel request that causes Abraham much
anguish. Third, even if you were right in adopting a particular religion, there are often uncertainties
about what to do in particular situations because of the difficulties of applying fairly coarse rules. A
commandment accepted by many religions is that you should not murder, but that does not seem to
help settle the dilemma of whether to torture a terrorist.
Accordingly, philosophers since Socrates have looked for nontheological answers to the question
of what makes actions right or wrong. One of the most influential approaches is to try to find moral
principles that can be justified as true a priori, as was done by the eighteenth-century German
philosopher Immanuel Kant. Unfortunately, attempts to find necessary truths in ethics have been no
more successful than the attempts to find necessary truths about reality that I criticized in chapter 2. If
there were any a priori, necessary truths about right and wrong, you would think that many centuries
of philosophical reflection would have identified some. The Kantian view is that there are general
principles, establishing rights and duties that determine right and wrong. For example, one could
argue that torture is wrong because it violates a fundamental human right, so that everyone has a duty
not to torture. But debates continue to rage both about the acceptability of general moral principles
and about their application to particular cases.
We need a moral theory that fits better with the empirical findings described earlier, including the
following:
1. people have vital biological and psychological needs without whose satisfaction they are
harmed;
2. moral intuitions are the result of neural processes that combine cognitive appraisal and bodily
perception; and
3. mirror neurons are a major source of empathic appreciation of harm done to others, motivating
people to care about others.
I will now show how these findings fit much better with consequentialist ethics than with theological,
Kantian, and relativist approaches.
Consequentialism is the philosophical view that whether an act is right or wrong depends only on
the effects it has on all people concerned. There are many philosophical varieties of
consequentialism, not all of them fully consistent with what I have said about the brain. The classic
version of consequentialism was hedonistic utilitarianism, defended by Jeremy Bentham and John
Stuart Mill. They said that an action is right if it produces the greatest good for the greatest number of
people, where good is equated with pleasure and the avoidance of pain. At first glance, it might seem
that my account of emotional consciousness could fit with hedonism, the view that good is pleasure,
and with the idea that good can be measured by a single metric, utility. After all, my theory of
emotions attributed to every emotional experience a positive or negative valence, which sounds a lot
like utility. One might even try to associate pleasure and pain with particular brain areas because of
the high correlations between activity in the nucleus accumbens and pleasurable experiences, and the
correlations of negative emotions with brain areas such as the amygdala and the insula. However, the
EMOCON model fits better with a version of consequentialism in which there are other goods
besides pleasure and the avoidance of pain.
Most notably, the discussion of the neural representation of goals in chapter 6 did not attempt to
reduce goals to the single one of obtaining pleasure and avoiding pain. People operate with a
multiplicity of goals, many of the most important of them concerned with love, work, and play. There
is nothing in the brain suggesting that all goals can be reduced to a “common currency.” I argued that
happiness is not in itself a source of meaning, and that there are pursuits such as raising children that
are valuable independent of how well they generate happiness. I have frequently mentioned the
dopamine system as providing a mechanism for positive evaluation, but this system is only part of
how the brain estimates the value of different situations. The nucleus accumbens is important, but so
are the orbitofrontal cortex, the anterior cingulate, and other brain areas. In addition to dopamine,
other neurotransmitters such as serotonin undoubtedly contribute to neural processes of goal
evaluation. Hence instead of trying to reduce the good to a single goal, pleasure, we can allow that
many goals can be relevant to assessing the good. This view is called pluralistic consequentialism,
because it allows a variety of goals whose accomplishment can constitute good consequences. The
argument in chapter 7 that people aim for multiple goals and not just happiness suggests that
pluralistic consequentialism is more plausible than hedonistic utilitarianism.
Adopting a pluralistic version of consequentialism provides ways around some of the most
damaging objections that have been made to utilitarianism. One standard objection is that
consequentialism can be used to justify horribly unfair actions. For example, it might seem that torture
could easily be justified whenever the pain and suffering produced in one individual could be
expected to be less than the pain and suffering of other people. If a terrorist is probably involved in a
conspiracy that would kill dozens of people, then torturing him would save many lives at the cost of at
most one. It would therefore seem that consequentialism could justify the violation of human rights in
many instances, showing the need for a Kantian theory of rights as an alternative or at least as a
supplement to consequentialism. Some acts seem to be wrong even if they do produce the overall
greatest good for the greatest number of people. An extreme example would be the immorality of
torturing an innocent on television just because it would provide enjoyable entertainment for millions
of sadistic watchers.
The best way to deal with this objection is not to abandon consequentialism but to modify it to
include the adoption of some general principles or rules. Many religious traditions, going back to the
ancient Greeks, have some variant of the golden rule, that you should treat others as you yourself want
to be treated. This rule could be viewed as an abstract intellectual exercise, like John Rawls's
proposal that when we try to establish moral principles, we should place ourselves behind a “veil of
ignorance” that takes us away from our own personal situation and requires us to think of people in
general. But I think that the effectiveness of the golden rule depends instead on its role in reminding us
to care about other people in roughly the same way we care about ourselves. If you are asked how
you would feel if you were treated in a cruel way that you are considering for someone else, then you
will be spurred to imagine yourself in the situation of the other. Such imagination may then trigger
empathy via mirror neurons, in which you feel some approximation to what the other people would
feel as the result of mean treatment. Thus the golden rule is a tool for empathy and caring, not for
intellectual exercises such as the veil of ignorance or Kant's categorical imperative, which tells you
to act in ways that you can will to be universal. The natural psychological progression is from mirror
neuron activity to empathy to emotional and intellectual appreciation of the needs of others.
But what aspects of others should we care about? The hedonistic utilitarian view says that we
should be concerned only with happiness construed as pleasure and the avoidance of pain, which
makes no distinction between wants and needs. A broader view says that ethical decisions should
take into account human rights based on people's vital interests.
The philosopher Brian Orend uses Wiggins's conception of needs to develop a rich and plausible
account of human rights. According to Orend, there are five items that are vital interests, required for
minimal functioning as a person:
1. personal security providing reliable protection from violence;
2. material subsistence, with secure access to resources such as food and shelter required for
biological needs;
3. elemental equality, being regarded as initially equal in status to other agents;
4. personal freedom from interference with life choices; and
5. recognition as a worthy member of the human community.
Lacking any of these five items damages one's ability to live a minimally good life. Orend arrives at
the core principle that people have rights not to have grievous harm inflicted on them in connection
with their vital needs.
The items that Orend identifies are all consonant with the golden rule. You know that you do not
want to be physically threatened, starved, discriminated against, coerced, or rejected as a human
being. Hence empathy should motivate you to treat others in ways that do not threaten their vital
interests. Human rights on this view are not products of pure reason; rather, they derive from
empirically
0/5000
ทฤษฎีจริยธรรมการเป็นความพยายามที่จะตอบคำถามที่ทำให้การดำเนินการเหมาะสม หรือไม่ถูกต้องโดยทั่วไปสำหรับคนส่วนใหญ่ วันนี้ ตอบคำถามนี้ได้ศาสนา ถ้าคุณเป็นคริสเตียนหรือมุสลิม สำหรับตัวอย่าง คุณอาจเชื่อว่า rightness และ wrongness ของการดำเนินการเป็นไปตามบัญญัติของพระเจ้าที่ทรงไว้ในพระคัมภีร์หรือ Koran ขึ้นอยู่กับศีลธรรมแต่ทำศาสนามีปัญหาทั้งหมดที่บทที่ 2 ระบุเกี่ยวกับความเชื่อ ครั้งแรก ศาสนาที่ควรคุณเพื่อหาแนวทางจริยธรรมหรือไม่ อิสลาม ศาสนาฮินดู ศาสนายูดาย และตัวแปรหลายศาสนาเสนอข้อกำหนดทางศีลธรรมต่าง ๆ และคุณควรจะมีเหตุผลบางอย่างมากกว่าอุบัติเหตุเกิดสำหรับต่อรหัสคุณธรรมเฉพาะ สอง แม้ว่าคุณซื้อเป็นศาสนาเฉพาะ วิธีทำคุณทราบว่า สถานีตำรวจพระเจ้าของศาสนาที่มีคุณธรรมหรือไม่ ตัวอย่าง ในพันธสัญญาเดิม พระบอกอับราฮัมสละบุตรอิส คำรองโหดร้ายที่ทำให้อับราฮัมมากความปวดร้าว ที่สาม แม้ว่าคุณได้ในการใช้ศาสนาเฉพาะ มีมักจะไม่แน่นอนเกี่ยวกับวิธีการทำโดยเฉพาะอย่างยิ่งสถานการณ์ เพราะความยากของการใช้กฎค่อนข้างหยาบ Aบัญชาที่หลายศาสนาที่ยอมรับว่าคุณไม่ควรฆ่า แต่ที่ดูเหมือนไม่ได้ช่วยจ่ายลำบากใจว่าทรมานเป็นผู้ก่อการร้ายตาม ปรัชญาตั้งแต่เขามองหาคำตอบสำหรับคำถามที่ nontheologicalof what makes actions right or wrong. One of the most influential approaches is to try to find moralprinciples that can be justified as true a priori, as was done by the eighteenth-century Germanphilosopher Immanuel Kant. Unfortunately, attempts to find necessary truths in ethics have been nomore successful than the attempts to find necessary truths about reality that I criticized in chapter 2. Ifthere were any a priori, necessary truths about right and wrong, you would think that many centuriesof philosophical reflection would have identified some. The Kantian view is that there are generalprinciples, establishing rights and duties that determine right and wrong. For example, one couldargue that torture is wrong because it violates a fundamental human right, so that everyone has a dutynot to torture. But debates continue to rage both about the acceptability of general moral principlesand about their application to particular cases.We need a moral theory that fits better with the empirical findings described earlier, including thefollowing:1. people have vital biological and psychological needs without whose satisfaction they areharmed;2. moral intuitions are the result of neural processes that combine cognitive appraisal and bodilyperception; and3. mirror neurons are a major source of empathic appreciation of harm done to others, motivatingpeople to care about others.I will now show how these findings fit much better with consequentialist ethics than with theological,Kantian, and relativist approaches.
Consequentialism is the philosophical view that whether an act is right or wrong depends only on
the effects it has on all people concerned. There are many philosophical varieties of
consequentialism, not all of them fully consistent with what I have said about the brain. The classic
version of consequentialism was hedonistic utilitarianism, defended by Jeremy Bentham and John
Stuart Mill. They said that an action is right if it produces the greatest good for the greatest number of
people, where good is equated with pleasure and the avoidance of pain. At first glance, it might seem
that my account of emotional consciousness could fit with hedonism, the view that good is pleasure,
and with the idea that good can be measured by a single metric, utility. After all, my theory of
emotions attributed to every emotional experience a positive or negative valence, which sounds a lot
like utility. One might even try to associate pleasure and pain with particular brain areas because of
the high correlations between activity in the nucleus accumbens and pleasurable experiences, and the
correlations of negative emotions with brain areas such as the amygdala and the insula. However, the
EMOCON model fits better with a version of consequentialism in which there are other goods
besides pleasure and the avoidance of pain.
Most notably, the discussion of the neural representation of goals in chapter 6 did not attempt to
reduce goals to the single one of obtaining pleasure and avoiding pain. People operate with a
multiplicity of goals, many of the most important of them concerned with love, work, and play. There
is nothing in the brain suggesting that all goals can be reduced to a “common currency.” I argued that
happiness is not in itself a source of meaning, and that there are pursuits such as raising children that
are valuable independent of how well they generate happiness. I have frequently mentioned the
dopamine system as providing a mechanism for positive evaluation, but this system is only part of
how the brain estimates the value of different situations. The nucleus accumbens is important, but so
are the orbitofrontal cortex, the anterior cingulate, and other brain areas. In addition to dopamine,
other neurotransmitters such as serotonin undoubtedly contribute to neural processes of goal
evaluation. Hence instead of trying to reduce the good to a single goal, pleasure, we can allow that
many goals can be relevant to assessing the good. This view is called pluralistic consequentialism,
because it allows a variety of goals whose accomplishment can constitute good consequences. The
argument in chapter 7 that people aim for multiple goals and not just happiness suggests that
pluralistic consequentialism is more plausible than hedonistic utilitarianism.
Adopting a pluralistic version of consequentialism provides ways around some of the most
damaging objections that have been made to utilitarianism. One standard objection is that
consequentialism can be used to justify horribly unfair actions. For example, it might seem that torture
could easily be justified whenever the pain and suffering produced in one individual could be
expected to be less than the pain and suffering of other people. If a terrorist is probably involved in a
conspiracy that would kill dozens of people, then torturing him would save many lives at the cost of at
most one. It would therefore seem that consequentialism could justify the violation of human rights in
many instances, showing the need for a Kantian theory of rights as an alternative or at least as a
supplement to consequentialism. Some acts seem to be wrong even if they do produce the overall
greatest good for the greatest number of people. An extreme example would be the immorality of
torturing an innocent on television just because it would provide enjoyable entertainment for millions
of sadistic watchers.
The best way to deal with this objection is not to abandon consequentialism but to modify it to
include the adoption of some general principles or rules. Many religious traditions, going back to the
ancient Greeks, have some variant of the golden rule, that you should treat others as you yourself want
to be treated. This rule could be viewed as an abstract intellectual exercise, like John Rawls's
proposal that when we try to establish moral principles, we should place ourselves behind a “veil of
ignorance” that takes us away from our own personal situation and requires us to think of people in
general. But I think that the effectiveness of the golden rule depends instead on its role in reminding us
to care about other people in roughly the same way we care about ourselves. If you are asked how
you would feel if you were treated in a cruel way that you are considering for someone else, then you
will be spurred to imagine yourself in the situation of the other. Such imagination may then trigger
empathy via mirror neurons, in which you feel some approximation to what the other people would
feel as the result of mean treatment. Thus the golden rule is a tool for empathy and caring, not for
intellectual exercises such as the veil of ignorance or Kant's categorical imperative, which tells you
to act in ways that you can will to be universal. The natural psychological progression is from mirror
neuron activity to empathy to emotional and intellectual appreciation of the needs of others.
But what aspects of others should we care about? The hedonistic utilitarian view says that we
should be concerned only with happiness construed as pleasure and the avoidance of pain, which
makes no distinction between wants and needs. A broader view says that ethical decisions should
take into account human rights based on people's vital interests.
The philosopher Brian Orend uses Wiggins's conception of needs to develop a rich and plausible
account of human rights. According to Orend, there are five items that are vital interests, required for
minimal functioning as a person:
1. personal security providing reliable protection from violence;
2. material subsistence, with secure access to resources such as food and shelter required for
biological needs;
3. elemental equality, being regarded as initially equal in status to other agents;
4. personal freedom from interference with life choices; and
5. recognition as a worthy member of the human community.
Lacking any of these five items damages one's ability to live a minimally good life. Orend arrives at
the core principle that people have rights not to have grievous harm inflicted on them in connection
with their vital needs.
The items that Orend identifies are all consonant with the golden rule. You know that you do not
want to be physically threatened, starved, discriminated against, coerced, or rejected as a human
being. Hence empathy should motivate you to treat others in ways that do not threaten their vital
interests. Human rights on this view are not products of pure reason; rather, they derive from
empirically
Consequentialism is the philosophical view that whether an act is right or wrong depends only on
the effects it has on all people concerned. There are many philosophical varieties of
consequentialism, not all of them fully consistent with what I have said about the brain. The classic
version of consequentialism was hedonistic utilitarianism, defended by Jeremy Bentham and John
Stuart Mill. They said that an action is right if it produces the greatest good for the greatest number of
people, where good is equated with pleasure and the avoidance of pain. At first glance, it might seem
that my account of emotional consciousness could fit with hedonism, the view that good is pleasure,
and with the idea that good can be measured by a single metric, utility. After all, my theory of
emotions attributed to every emotional experience a positive or negative valence, which sounds a lot
like utility. One might even try to associate pleasure and pain with particular brain areas because of
the high correlations between activity in the nucleus accumbens and pleasurable experiences, and the
correlations of negative emotions with brain areas such as the amygdala and the insula. However, the
EMOCON model fits better with a version of consequentialism in which there are other goods
besides pleasure and the avoidance of pain.
Most notably, the discussion of the neural representation of goals in chapter 6 did not attempt to
reduce goals to the single one of obtaining pleasure and avoiding pain. People operate with a
multiplicity of goals, many of the most important of them concerned with love, work, and play. There
is nothing in the brain suggesting that all goals can be reduced to a “common currency.” I argued that
happiness is not in itself a source of meaning, and that there are pursuits such as raising children that
are valuable independent of how well they generate happiness. I have frequently mentioned the
dopamine system as providing a mechanism for positive evaluation, but this system is only part of
how the brain estimates the value of different situations. The nucleus accumbens is important, but so
are the orbitofrontal cortex, the anterior cingulate, and other brain areas. In addition to dopamine,
other neurotransmitters such as serotonin undoubtedly contribute to neural processes of goal
evaluation. Hence instead of trying to reduce the good to a single goal, pleasure, we can allow that
many goals can be relevant to assessing the good. This view is called pluralistic consequentialism,
because it allows a variety of goals whose accomplishment can constitute good consequences. The
argument in chapter 7 that people aim for multiple goals and not just happiness suggests that
pluralistic consequentialism is more plausible than hedonistic utilitarianism.
Adopting a pluralistic version of consequentialism provides ways around some of the most
damaging objections that have been made to utilitarianism. One standard objection is that
consequentialism can be used to justify horribly unfair actions. For example, it might seem that torture
could easily be justified whenever the pain and suffering produced in one individual could be
expected to be less than the pain and suffering of other people. If a terrorist is probably involved in a
conspiracy that would kill dozens of people, then torturing him would save many lives at the cost of at
most one. It would therefore seem that consequentialism could justify the violation of human rights in
many instances, showing the need for a Kantian theory of rights as an alternative or at least as a
supplement to consequentialism. Some acts seem to be wrong even if they do produce the overall
greatest good for the greatest number of people. An extreme example would be the immorality of
torturing an innocent on television just because it would provide enjoyable entertainment for millions
of sadistic watchers.
The best way to deal with this objection is not to abandon consequentialism but to modify it to
include the adoption of some general principles or rules. Many religious traditions, going back to the
ancient Greeks, have some variant of the golden rule, that you should treat others as you yourself want
to be treated. This rule could be viewed as an abstract intellectual exercise, like John Rawls's
proposal that when we try to establish moral principles, we should place ourselves behind a “veil of
ignorance” that takes us away from our own personal situation and requires us to think of people in
general. But I think that the effectiveness of the golden rule depends instead on its role in reminding us
to care about other people in roughly the same way we care about ourselves. If you are asked how
you would feel if you were treated in a cruel way that you are considering for someone else, then you
will be spurred to imagine yourself in the situation of the other. Such imagination may then trigger
empathy via mirror neurons, in which you feel some approximation to what the other people would
feel as the result of mean treatment. Thus the golden rule is a tool for empathy and caring, not for
intellectual exercises such as the veil of ignorance or Kant's categorical imperative, which tells you
to act in ways that you can will to be universal. The natural psychological progression is from mirror
neuron activity to empathy to emotional and intellectual appreciation of the needs of others.
But what aspects of others should we care about? The hedonistic utilitarian view says that we
should be concerned only with happiness construed as pleasure and the avoidance of pain, which
makes no distinction between wants and needs. A broader view says that ethical decisions should
take into account human rights based on people's vital interests.
The philosopher Brian Orend uses Wiggins's conception of needs to develop a rich and plausible
account of human rights. According to Orend, there are five items that are vital interests, required for
minimal functioning as a person:
1. personal security providing reliable protection from violence;
2. material subsistence, with secure access to resources such as food and shelter required for
biological needs;
3. elemental equality, being regarded as initially equal in status to other agents;
4. personal freedom from interference with life choices; and
5. recognition as a worthy member of the human community.
Lacking any of these five items damages one's ability to live a minimally good life. Orend arrives at
the core principle that people have rights not to have grievous harm inflicted on them in connection
with their vital needs.
The items that Orend identifies are all consonant with the golden rule. You know that you do not
want to be physically threatened, starved, discriminated against, coerced, or rejected as a human
being. Hence empathy should motivate you to treat others in ways that do not threaten their vital
interests. Human rights on this view are not products of pure reason; rather, they derive from
empirically
การแปล กรุณารอสักครู่..
ทฤษฎีทางจริยธรรมเป็นความพยายามที่จะตอบคำถามโดยทั่วไปของสิ่งที่ทำให้การกระทำที่ถูกต้องหรือไม่ถูกต้อง.
สำหรับคนส่วนใหญ่ในวันนี้คำตอบของคำถามนี้ก็คือศาสนา หากคุณเป็นผู้ที่นับถือศาสนาคริสต์หรือชาวมุสลิมสำหรับตัวอย่างเช่นคุณอาจจะเชื่อว่าถูกต้องและ wrongness ของการกระทำจะถูกกำหนดโดยพระบัญญัติของพระเจ้าที่วางลงไปในพระคัมภีร์อัลกุรอานหรือ แต่การมีคุณธรรมขึ้นอยู่กับศาสนามีปัญหาทั้งหมดที่บทที่ 2 การระบุเกี่ยวกับความเชื่อ ครั้งแรกที่คุณควรศาสนามองไปสำหรับคำแนะนำทางศีลธรรม? ศาสนาอิสลามศาสนาฮินดูศาสนายูดายและหลายสายพันธุ์ของศาสนาคริสต์มีใบสั่งยาที่แตกต่างกันทางศีลธรรมและคุณควรจะมีเหตุผลบางอย่างที่มากกว่าการเกิดอุบัติเหตุที่เกิดของคุณต่อไปนี้ศีลธรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ประการที่สองแม้ว่าคุณจะซื้อเข้ามาในศาสนาโดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีการที่คุณไม่ทราบว่ายาของพระเจ้าของศาสนาที่มีศีลธรรม? ยกตัวอย่างเช่นในพันธสัญญาเดิมพระเจ้าบอกอับราฮัมจะเสียสละลูกชายของเขาอิสอัคคำขอโหดร้ายพิเศษที่เป็นสาเหตุของอับราฮัมมากความปวดร้าว ประการที่สามแม้ว่าคุณจะมีสิทธิ์ในการนำศาสนาโดยเฉพาะอย่างยิ่งมักจะมีความไม่แน่นอนเกี่ยวกับสิ่งที่จะทำในสถานการณ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะความยากลำบากในการใช้กฎหยาบอย่างเป็นธรรม บัญชารับการยอมรับจากหลายศาสนาคือการที่คุณไม่ควรฆาตกรรม แต่ที่ดูเหมือนจะไม่ช่วยชำระภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะทรมานผู้ก่อการร้ายที่. ดังนั้นปรัชญาตั้งแต่โสกราตีสได้ดูคำตอบ nontheological คำถามของสิ่งที่ทำให้การกระทำที่ถูกหรือผิด. หนึ่งในวิธีการที่มีอิทธิพลมากที่สุดคือการพยายามที่จะหาทางศีลธรรมหลักการที่สามารถเป็นธรรมเป็นเบื้องต้นจริงตามที่ได้กระทำโดยศตวรรษที่สิบแปดเยอรมันปรัชญาจิตวิทยา แต่น่าเสียดายที่ความพยายามที่จะพบความจริงที่จำเป็นในจริยธรรมได้รับไม่ประสบความสำเร็จมากกว่าความพยายามที่จะพบความจริงเกี่ยวกับความเป็นจริงที่จำเป็นที่ผมวิพากษ์วิจารณ์ในบทที่ 2 ถ้ามีคนใดเบื้องต้นความจริงที่จำเป็นเกี่ยวกับที่ถูกต้องและไม่ถูกต้องคุณจะคิดว่าหลายศตวรรษของการสะท้อนปรัชญาจะมีการระบุบางส่วน มุมมองคานต์ก็คือว่ามีทั่วไปหลักการสร้างสิทธิและหน้าที่ที่กำหนดถูกและผิด ยกตัวอย่างเช่นใครจะเถียงว่าการทรมานเป็นสิ่งที่ผิดเพราะมีการละเมิดสิทธิมนุษยชนขั้นพื้นฐานเพื่อให้ทุกคนมีหน้าที่ที่จะไม่ทรมาน แต่การอภิปรายยังคงโกรธทั้งสองเกี่ยวกับการยอมรับของหลักการทางศีลธรรมทั่วไป. และเกี่ยวกับโปรแกรมของพวกเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับกรณีเราจำเป็นต้องมีทฤษฎีทางศีลธรรมที่เหมาะกับที่ดีกว่ากับผลการวิจัยเชิงประจักษ์อธิบายไว้ก่อนหน้ารวมถึงต่อไปนี้: 1 คนที่มีความต้องการทางชีวภาพและทางจิตวิทยาที่สำคัญโดยไม่ต้องมีความพึงพอใจที่พวกเขาจะได้รับอันตราย; 2 สัญชาติญาณทางศีลธรรมเป็นผลมาจากกระบวนการประสาทที่รวมการประเมินความรู้ความเข้าใจและร่างกายรับรู้; และ3 เซลล์ประสาทกระจกเป็นแหล่งสำคัญของความชื่นชมเอาใจใส่ของอันตรายทำเพื่อคนอื่น ๆ การสร้างแรงจูงใจให้คนที่จะดูแลเกี่ยวกับคนอื่นๆ . ตอนนี้ผมจะแสดงวิธีการค้นพบเหล่านี้พอดีดีมากกับจริยธรรม consequentialist กว่าเทววิทยาคานต์และวิธีการrelativist. Consequentialism เป็นมุมมองทางปรัชญา ที่ไม่ว่าจะเป็นการกระทำที่ถูกหรือผิดขึ้นอยู่กับผลกระทบที่มีต่อทุกคนที่เกี่ยวข้อง มีพันธุ์ปรัชญาหลายคนมีconsequentialism ไม่ทั้งหมดของพวกเขาอย่างเต็มที่สอดคล้องกับสิ่งที่ฉันได้กล่าวเกี่ยวกับสมอง คลาสสิกรุ่นของ consequentialism เป็นลัทธิวัตถุนิยมปกป้องโดยเจเรมีแทมและจอห์นสจ็วร์ พวกเขาบอกว่าการกระทำที่ถูกต้องถ้ามันผลิตที่ดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับจำนวนมากที่สุดของคนที่ดีคือการบรรจุที่มีความสุขและการหลีกเลี่ยงความเจ็บปวด ได้อย่างรวดเร็วก่อนมันอาจจะดูเหมือนว่าบัญชีของฉันของสติอารมณ์ได้พอดีกับสุขนิยม, มุมมองที่ดีคือความสุขและมีความคิดที่ว่าดีสามารถวัดได้โดยตัวชี้วัดเดียวยูทิลิตี้ หลังจากที่ทุกทฤษฎีของฉันอารมณ์ประกอบกับประสบการณ์ทางอารมณ์ทุกความจุบวกหรือลบซึ่งเสียงมากเช่นยูทิลิตี้ หนึ่งยังอาจพยายามที่จะเชื่อมโยงความสุขและความเจ็บปวดที่มีพื้นที่สมองโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะความสัมพันธ์ระหว่างกิจกรรมสูงในนิวเคลียส accumbens และประสบการณ์ความพึงพอใจและความสัมพันธ์ของอารมณ์เชิงลบที่มีพื้นที่สมองเช่นต่อมทอนซิลและฉนวน อย่างไรก็ตามรูปแบบ EMOCON เหมาะกับที่ดีขึ้นกับรุ่นของ consequentialism ซึ่งมีสินค้าอื่น ๆ ที่นอกเหนือจากความสุขและการหลีกเลี่ยงความเจ็บปวด. ส่วนใหญ่ยวดการอภิปรายของตัวแทนประสาทเป้าหมายในบทที่ 6 ไม่ได้พยายามจะลดเป้าหมายหนึ่งเดียวของการได้รับความสุขและหลีกเลี่ยงความเจ็บปวด คนทำงานที่มีความหลายหลากของเป้าหมายหลายแห่งที่สำคัญที่สุดของพวกเขาที่เกี่ยวข้องกับความรักการทำงานและการเล่น มีอะไรในสมองบอกว่าเป้าหมายทั้งหมดสามารถลดลงไป "สกุลเงินร่วมกัน." ผมแย้งว่าความสุขไม่ได้อยู่ในตัวเองแหล่งที่มาของความหมายและที่มีการแสวงหาความรู้เช่นการเลี้ยงดูเด็กที่มีความเป็นอิสระที่มีคุณค่าของวิธีการที่ดีที่พวกเขาสร้างความสุข ผมได้กล่าวถึงบ่อยระบบต้องใจกับการให้กลไกสำหรับการประเมินผลในเชิงบวกแต่ระบบนี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของวิธีการที่สมองประมาณการมูลค่าของสถานการณ์ที่แตกต่างกัน นิวเคลียส accumbens เป็นสิ่งสำคัญ แต่เพื่อให้เป็นเยื่อหุ้มสมองorbitofrontal ที่ก่อน cingulate และพื้นที่อื่น ๆ ที่สมอง นอกจากนี้จะต้องใจสารสื่อประสาทอื่น ๆ เช่น serotonin ไม่ต้องสงสัยมีส่วนร่วมในกระบวนการของระบบประสาทของเป้าหมายการประเมินผล ดังนั้นแทนที่จะพยายามลดที่ดีที่จะมีเป้าหมายเดียว, ความสุขที่เราสามารถช่วยให้ว่าเป้าหมายจำนวนมากสามารถจะเกี่ยวข้องกับการประเมินที่ดี มุมมองนี้จะเรียกว่าหลายฝ่าย consequentialism, เพราะจะช่วยให้ความหลากหลายของเป้าหมายที่มีความสำเร็จสามารถเป็นผลกระทบที่ดี โต้แย้งในบทที่ 7 ว่าคนที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อเป้าหมายที่หลากหลายและไม่ได้เป็นเพียงความสุขที่แสดงให้เห็นว่าconsequentialism หลายฝ่ายเป็นไปได้มากกว่าลัทธิวัตถุนิยม. การนำรุ่นหลายฝ่ายของ consequentialism มีวิธีรอบบางส่วนของส่วนใหญ่คัดค้านสร้างความเสียหายที่ได้รับการทำเพื่อวัตถุนิยม หนึ่งคัดค้านมาตรฐานคือconsequentialism สามารถใช้ในการแสดงให้เห็นถึงการกระทำที่ไม่เป็นธรรมอย่างน่ากลัว ยกตัวอย่างเช่นมันอาจดูเหมือนทรมานที่ได้อย่างง่ายดายเป็นธรรมเมื่อความเจ็บปวดและความทุกข์ที่เกิดขึ้นในคนใดคนหนึ่งจะได้รับการคาดว่าจะน้อยกว่าเจ็บปวดและความทุกข์ของคนอื่นๆ หากมีการก่อการร้ายที่มีส่วนเกี่ยวข้องในอาจจะสมรู้ร่วมคิดที่จะฆ่าหลายสิบคนแล้วทรมานเขาจะช่วยชีวิตคนจำนวนมากในค่าใช้จ่ายของที่มากที่สุดคนหนึ่ง ดังนั้นจึงจะดูเหมือน consequentialism ที่สามารถแสดงให้เห็นถึงการละเมิดสิทธิมนุษยชนในหลายกรณีที่แสดงให้เห็นถึงความจำเป็นในการคานต์ทฤษฎีสิทธิเป็นทางเลือกหรืออย่างน้อยก็เป็นที่อาหารเสริมเพื่อconsequentialism การกระทำบางอย่างที่ดูเหมือนจะมีความผิดถึงแม้ว่าพวกเขาจะผลิตโดยรวมที่ดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับจำนวนมากที่สุดของคน ตัวอย่างมากจะผิดศีลธรรมของการทรมานผู้บริสุทธิ์บนจอโทรทัศน์เพียงเพราะมันจะให้ความบันเทิงที่สนุกสนานสำหรับล้านของนักดูซาดิสต์. วิธีที่ดีที่สุดในการจัดการกับการคัดค้านนี้ไม่ได้ที่จะละทิ้ง consequentialism แต่ปรับเปลี่ยนให้รวมถึงการยอมรับของทั่วไปบางหลักการหรือกฎ ประเพณีทางศาสนาจำนวนมากจะกลับไปชาวกรีกโบราณมีความแตกต่างบางส่วนของกฎทองที่คุณควรปฏิบัติต่อผู้อื่นเป็นตัวคุณต้องการที่จะได้รับการปฏิบัติ กฎนี้อาจถูกมองว่าเป็นการออกกำลังกายทางปัญญาที่เป็นนามธรรมเช่นจอห์นวล์ของข้อเสนอที่ว่าเมื่อเราพยายามที่จะสร้างหลักการทางศีลธรรมที่เราควรจะวางตัวเองหลัง"ม่านแห่งความไม่รู้" ที่จะพาเราออกไปจากสถานการณ์ส่วนบุคคลของเราเองและเราต้องคิดว่า คนที่อยู่ในทั่วไป แต่ผมคิดว่าประสิทธิภาพของกฎทองขึ้นอยู่แทนในบทบาทในการเตือนให้เราดูแลเกี่ยวกับคนอื่น ๆ ในการประมาณแบบเดียวกับที่เราดูแลเกี่ยวกับตัวเอง หากคุณกำลังถามว่าคุณจะรู้สึกว่าคุณกำลังได้รับการปฏิบัติในทางที่โหดร้ายที่คุณกำลังพิจารณาสำหรับคนอื่นแล้วคุณจะได้รับการกระตุ้นที่จะจินตนาการตัวเองในสถานการณ์ของอื่นๆ จินตนาการดังกล่าวแล้วอาจก่อให้เกิดความเห็นอกเห็นใจผ่านเซลล์ประสาทกระจกในที่ที่คุณรู้สึกใกล้เคียงกับบางสิ่งที่คนอื่นจะรู้สึกว่าเป็นผลมาจากการรักษาค่าเฉลี่ย ดังนั้นกฎทองเป็นเครื่องมือสำหรับการเอาใจใส่และการดูแลไม่ได้สำหรับการออกกำลังกายทางปัญญาเช่นผ้าคลุมหน้าของความไม่รู้หรือความจำเป็นเด็ดขาดของคานท์ซึ่งจะบอกคุณที่จะทำหน้าที่ในรูปแบบที่คุณสามารถที่จะมีเป็นสากล ความก้าวหน้าทางด้านจิตใจธรรมชาติจากกระจกกิจกรรมเซลล์ประสาทในการร่วมรู้สึกการแข็งค่าอารมณ์และทางปัญญาของความต้องการของผู้อื่น. แต่สิ่งที่ด้านของคนอื่น ๆ ที่เราควรจะดูแลเกี่ยวกับ? มุมมองประโยชน์ประสมบอกว่าเราควรจะเกี่ยวข้องเฉพาะกับความสุขเป็นความสุขตีความและการหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดซึ่งทำให้ไม่มีความแตกต่างระหว่างต้องการและความต้องการ มุมมองที่กว้างขึ้นกล่าวว่าการตัดสินใจทางจริยธรรมที่ควรคำนึงถึงสิทธิมนุษยชนบัญชีขึ้นอยู่กับผู้คนผลประโยชน์อันสำคัญ. นักปรัชญาไบรอัน Orend ใช้ความคิดวิกกินส์ของความต้องการในการพัฒนาที่หลากหลายและเป็นไปได้ที่บัญชีของสิทธิมนุษยชน ตามที่ Orend มีห้ารายการที่มีผลประโยชน์ที่สำคัญที่จำเป็นสำหรับการทำงานที่น้อยที่สุดเป็นคนที่: 1 การรักษาความปลอดภัยส่วนบุคคลที่ให้การป้องกันที่เชื่อถือได้จากความรุนแรง2 การดำรงชีวิตของวัสดุที่มีปลอดภัยในการเข้าถึงทรัพยากรเช่นอาหารและที่พักที่จำเป็นสำหรับความต้องการทางชีวภาพ; 3 ความเท่าเทียมกันธาตุที่ถูกยกย่องว่าเป็นครั้งแรกที่เท่าเทียมกันในสถานะตัวแทนอื่น ๆ ; 4 เสรีภาพส่วนบุคคลจากการแทรกแซงกับทางเลือกในชีวิต; และ5 ได้รับการยอมรับในฐานะสมาชิกคนที่คุ้มค่าของชุมชนมนุษย์. ขาดใด ๆ เหล่านี้ห้ารายการความเสียหายความสามารถหนึ่งของการมีชีวิตที่ดีน้อยที่สุด Orend มาถึงที่แกนหลักที่ผู้คนมีสิทธิที่จะไม่ได้เป็นอันตรายสาหัสจากการต่อสู้กับพวกเขาในการเชื่อมต่อที่มีความต้องการสำคัญของพวกเขา. รายการที่ระบุ Orend ทั้งหมดสอดคล้องกับกฎทอง คุณจะรู้ว่าคุณไม่ต้องการที่จะถูกคุกคามทางร่างกายหิวโหยเลือกปฏิบัติ, ข่มขู่หรือปฏิเสธเป็นมนุษย์เป็นอยู่ ดังนั้นการเอาใจใส่ควรกระตุ้นให้คุณปฏิบัติต่อผู้อื่นในรูปแบบที่ไม่เป็นภัยคุกคามสำคัญของพวกเขามีความสนใจ สิทธิมนุษยชนในมุมมองนี้จะไม่ได้ผลิตภัณฑ์ที่มีเหตุผลบริสุทธิ์ ค่อนข้างพวกเขาได้รับจากการสังเกตุ
สำหรับคนส่วนใหญ่ในวันนี้คำตอบของคำถามนี้ก็คือศาสนา หากคุณเป็นผู้ที่นับถือศาสนาคริสต์หรือชาวมุสลิมสำหรับตัวอย่างเช่นคุณอาจจะเชื่อว่าถูกต้องและ wrongness ของการกระทำจะถูกกำหนดโดยพระบัญญัติของพระเจ้าที่วางลงไปในพระคัมภีร์อัลกุรอานหรือ แต่การมีคุณธรรมขึ้นอยู่กับศาสนามีปัญหาทั้งหมดที่บทที่ 2 การระบุเกี่ยวกับความเชื่อ ครั้งแรกที่คุณควรศาสนามองไปสำหรับคำแนะนำทางศีลธรรม? ศาสนาอิสลามศาสนาฮินดูศาสนายูดายและหลายสายพันธุ์ของศาสนาคริสต์มีใบสั่งยาที่แตกต่างกันทางศีลธรรมและคุณควรจะมีเหตุผลบางอย่างที่มากกว่าการเกิดอุบัติเหตุที่เกิดของคุณต่อไปนี้ศีลธรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่ง ประการที่สองแม้ว่าคุณจะซื้อเข้ามาในศาสนาโดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีการที่คุณไม่ทราบว่ายาของพระเจ้าของศาสนาที่มีศีลธรรม? ยกตัวอย่างเช่นในพันธสัญญาเดิมพระเจ้าบอกอับราฮัมจะเสียสละลูกชายของเขาอิสอัคคำขอโหดร้ายพิเศษที่เป็นสาเหตุของอับราฮัมมากความปวดร้าว ประการที่สามแม้ว่าคุณจะมีสิทธิ์ในการนำศาสนาโดยเฉพาะอย่างยิ่งมักจะมีความไม่แน่นอนเกี่ยวกับสิ่งที่จะทำในสถานการณ์โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะความยากลำบากในการใช้กฎหยาบอย่างเป็นธรรม บัญชารับการยอมรับจากหลายศาสนาคือการที่คุณไม่ควรฆาตกรรม แต่ที่ดูเหมือนจะไม่ช่วยชำระภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกว่าจะทรมานผู้ก่อการร้ายที่. ดังนั้นปรัชญาตั้งแต่โสกราตีสได้ดูคำตอบ nontheological คำถามของสิ่งที่ทำให้การกระทำที่ถูกหรือผิด. หนึ่งในวิธีการที่มีอิทธิพลมากที่สุดคือการพยายามที่จะหาทางศีลธรรมหลักการที่สามารถเป็นธรรมเป็นเบื้องต้นจริงตามที่ได้กระทำโดยศตวรรษที่สิบแปดเยอรมันปรัชญาจิตวิทยา แต่น่าเสียดายที่ความพยายามที่จะพบความจริงที่จำเป็นในจริยธรรมได้รับไม่ประสบความสำเร็จมากกว่าความพยายามที่จะพบความจริงเกี่ยวกับความเป็นจริงที่จำเป็นที่ผมวิพากษ์วิจารณ์ในบทที่ 2 ถ้ามีคนใดเบื้องต้นความจริงที่จำเป็นเกี่ยวกับที่ถูกต้องและไม่ถูกต้องคุณจะคิดว่าหลายศตวรรษของการสะท้อนปรัชญาจะมีการระบุบางส่วน มุมมองคานต์ก็คือว่ามีทั่วไปหลักการสร้างสิทธิและหน้าที่ที่กำหนดถูกและผิด ยกตัวอย่างเช่นใครจะเถียงว่าการทรมานเป็นสิ่งที่ผิดเพราะมีการละเมิดสิทธิมนุษยชนขั้นพื้นฐานเพื่อให้ทุกคนมีหน้าที่ที่จะไม่ทรมาน แต่การอภิปรายยังคงโกรธทั้งสองเกี่ยวกับการยอมรับของหลักการทางศีลธรรมทั่วไป. และเกี่ยวกับโปรแกรมของพวกเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับกรณีเราจำเป็นต้องมีทฤษฎีทางศีลธรรมที่เหมาะกับที่ดีกว่ากับผลการวิจัยเชิงประจักษ์อธิบายไว้ก่อนหน้ารวมถึงต่อไปนี้: 1 คนที่มีความต้องการทางชีวภาพและทางจิตวิทยาที่สำคัญโดยไม่ต้องมีความพึงพอใจที่พวกเขาจะได้รับอันตราย; 2 สัญชาติญาณทางศีลธรรมเป็นผลมาจากกระบวนการประสาทที่รวมการประเมินความรู้ความเข้าใจและร่างกายรับรู้; และ3 เซลล์ประสาทกระจกเป็นแหล่งสำคัญของความชื่นชมเอาใจใส่ของอันตรายทำเพื่อคนอื่น ๆ การสร้างแรงจูงใจให้คนที่จะดูแลเกี่ยวกับคนอื่นๆ . ตอนนี้ผมจะแสดงวิธีการค้นพบเหล่านี้พอดีดีมากกับจริยธรรม consequentialist กว่าเทววิทยาคานต์และวิธีการrelativist. Consequentialism เป็นมุมมองทางปรัชญา ที่ไม่ว่าจะเป็นการกระทำที่ถูกหรือผิดขึ้นอยู่กับผลกระทบที่มีต่อทุกคนที่เกี่ยวข้อง มีพันธุ์ปรัชญาหลายคนมีconsequentialism ไม่ทั้งหมดของพวกเขาอย่างเต็มที่สอดคล้องกับสิ่งที่ฉันได้กล่าวเกี่ยวกับสมอง คลาสสิกรุ่นของ consequentialism เป็นลัทธิวัตถุนิยมปกป้องโดยเจเรมีแทมและจอห์นสจ็วร์ พวกเขาบอกว่าการกระทำที่ถูกต้องถ้ามันผลิตที่ดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับจำนวนมากที่สุดของคนที่ดีคือการบรรจุที่มีความสุขและการหลีกเลี่ยงความเจ็บปวด ได้อย่างรวดเร็วก่อนมันอาจจะดูเหมือนว่าบัญชีของฉันของสติอารมณ์ได้พอดีกับสุขนิยม, มุมมองที่ดีคือความสุขและมีความคิดที่ว่าดีสามารถวัดได้โดยตัวชี้วัดเดียวยูทิลิตี้ หลังจากที่ทุกทฤษฎีของฉันอารมณ์ประกอบกับประสบการณ์ทางอารมณ์ทุกความจุบวกหรือลบซึ่งเสียงมากเช่นยูทิลิตี้ หนึ่งยังอาจพยายามที่จะเชื่อมโยงความสุขและความเจ็บปวดที่มีพื้นที่สมองโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะความสัมพันธ์ระหว่างกิจกรรมสูงในนิวเคลียส accumbens และประสบการณ์ความพึงพอใจและความสัมพันธ์ของอารมณ์เชิงลบที่มีพื้นที่สมองเช่นต่อมทอนซิลและฉนวน อย่างไรก็ตามรูปแบบ EMOCON เหมาะกับที่ดีขึ้นกับรุ่นของ consequentialism ซึ่งมีสินค้าอื่น ๆ ที่นอกเหนือจากความสุขและการหลีกเลี่ยงความเจ็บปวด. ส่วนใหญ่ยวดการอภิปรายของตัวแทนประสาทเป้าหมายในบทที่ 6 ไม่ได้พยายามจะลดเป้าหมายหนึ่งเดียวของการได้รับความสุขและหลีกเลี่ยงความเจ็บปวด คนทำงานที่มีความหลายหลากของเป้าหมายหลายแห่งที่สำคัญที่สุดของพวกเขาที่เกี่ยวข้องกับความรักการทำงานและการเล่น มีอะไรในสมองบอกว่าเป้าหมายทั้งหมดสามารถลดลงไป "สกุลเงินร่วมกัน." ผมแย้งว่าความสุขไม่ได้อยู่ในตัวเองแหล่งที่มาของความหมายและที่มีการแสวงหาความรู้เช่นการเลี้ยงดูเด็กที่มีความเป็นอิสระที่มีคุณค่าของวิธีการที่ดีที่พวกเขาสร้างความสุข ผมได้กล่าวถึงบ่อยระบบต้องใจกับการให้กลไกสำหรับการประเมินผลในเชิงบวกแต่ระบบนี้เป็นเพียงส่วนหนึ่งของวิธีการที่สมองประมาณการมูลค่าของสถานการณ์ที่แตกต่างกัน นิวเคลียส accumbens เป็นสิ่งสำคัญ แต่เพื่อให้เป็นเยื่อหุ้มสมองorbitofrontal ที่ก่อน cingulate และพื้นที่อื่น ๆ ที่สมอง นอกจากนี้จะต้องใจสารสื่อประสาทอื่น ๆ เช่น serotonin ไม่ต้องสงสัยมีส่วนร่วมในกระบวนการของระบบประสาทของเป้าหมายการประเมินผล ดังนั้นแทนที่จะพยายามลดที่ดีที่จะมีเป้าหมายเดียว, ความสุขที่เราสามารถช่วยให้ว่าเป้าหมายจำนวนมากสามารถจะเกี่ยวข้องกับการประเมินที่ดี มุมมองนี้จะเรียกว่าหลายฝ่าย consequentialism, เพราะจะช่วยให้ความหลากหลายของเป้าหมายที่มีความสำเร็จสามารถเป็นผลกระทบที่ดี โต้แย้งในบทที่ 7 ว่าคนที่มีจุดมุ่งหมายเพื่อเป้าหมายที่หลากหลายและไม่ได้เป็นเพียงความสุขที่แสดงให้เห็นว่าconsequentialism หลายฝ่ายเป็นไปได้มากกว่าลัทธิวัตถุนิยม. การนำรุ่นหลายฝ่ายของ consequentialism มีวิธีรอบบางส่วนของส่วนใหญ่คัดค้านสร้างความเสียหายที่ได้รับการทำเพื่อวัตถุนิยม หนึ่งคัดค้านมาตรฐานคือconsequentialism สามารถใช้ในการแสดงให้เห็นถึงการกระทำที่ไม่เป็นธรรมอย่างน่ากลัว ยกตัวอย่างเช่นมันอาจดูเหมือนทรมานที่ได้อย่างง่ายดายเป็นธรรมเมื่อความเจ็บปวดและความทุกข์ที่เกิดขึ้นในคนใดคนหนึ่งจะได้รับการคาดว่าจะน้อยกว่าเจ็บปวดและความทุกข์ของคนอื่นๆ หากมีการก่อการร้ายที่มีส่วนเกี่ยวข้องในอาจจะสมรู้ร่วมคิดที่จะฆ่าหลายสิบคนแล้วทรมานเขาจะช่วยชีวิตคนจำนวนมากในค่าใช้จ่ายของที่มากที่สุดคนหนึ่ง ดังนั้นจึงจะดูเหมือน consequentialism ที่สามารถแสดงให้เห็นถึงการละเมิดสิทธิมนุษยชนในหลายกรณีที่แสดงให้เห็นถึงความจำเป็นในการคานต์ทฤษฎีสิทธิเป็นทางเลือกหรืออย่างน้อยก็เป็นที่อาหารเสริมเพื่อconsequentialism การกระทำบางอย่างที่ดูเหมือนจะมีความผิดถึงแม้ว่าพวกเขาจะผลิตโดยรวมที่ดีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับจำนวนมากที่สุดของคน ตัวอย่างมากจะผิดศีลธรรมของการทรมานผู้บริสุทธิ์บนจอโทรทัศน์เพียงเพราะมันจะให้ความบันเทิงที่สนุกสนานสำหรับล้านของนักดูซาดิสต์. วิธีที่ดีที่สุดในการจัดการกับการคัดค้านนี้ไม่ได้ที่จะละทิ้ง consequentialism แต่ปรับเปลี่ยนให้รวมถึงการยอมรับของทั่วไปบางหลักการหรือกฎ ประเพณีทางศาสนาจำนวนมากจะกลับไปชาวกรีกโบราณมีความแตกต่างบางส่วนของกฎทองที่คุณควรปฏิบัติต่อผู้อื่นเป็นตัวคุณต้องการที่จะได้รับการปฏิบัติ กฎนี้อาจถูกมองว่าเป็นการออกกำลังกายทางปัญญาที่เป็นนามธรรมเช่นจอห์นวล์ของข้อเสนอที่ว่าเมื่อเราพยายามที่จะสร้างหลักการทางศีลธรรมที่เราควรจะวางตัวเองหลัง"ม่านแห่งความไม่รู้" ที่จะพาเราออกไปจากสถานการณ์ส่วนบุคคลของเราเองและเราต้องคิดว่า คนที่อยู่ในทั่วไป แต่ผมคิดว่าประสิทธิภาพของกฎทองขึ้นอยู่แทนในบทบาทในการเตือนให้เราดูแลเกี่ยวกับคนอื่น ๆ ในการประมาณแบบเดียวกับที่เราดูแลเกี่ยวกับตัวเอง หากคุณกำลังถามว่าคุณจะรู้สึกว่าคุณกำลังได้รับการปฏิบัติในทางที่โหดร้ายที่คุณกำลังพิจารณาสำหรับคนอื่นแล้วคุณจะได้รับการกระตุ้นที่จะจินตนาการตัวเองในสถานการณ์ของอื่นๆ จินตนาการดังกล่าวแล้วอาจก่อให้เกิดความเห็นอกเห็นใจผ่านเซลล์ประสาทกระจกในที่ที่คุณรู้สึกใกล้เคียงกับบางสิ่งที่คนอื่นจะรู้สึกว่าเป็นผลมาจากการรักษาค่าเฉลี่ย ดังนั้นกฎทองเป็นเครื่องมือสำหรับการเอาใจใส่และการดูแลไม่ได้สำหรับการออกกำลังกายทางปัญญาเช่นผ้าคลุมหน้าของความไม่รู้หรือความจำเป็นเด็ดขาดของคานท์ซึ่งจะบอกคุณที่จะทำหน้าที่ในรูปแบบที่คุณสามารถที่จะมีเป็นสากล ความก้าวหน้าทางด้านจิตใจธรรมชาติจากกระจกกิจกรรมเซลล์ประสาทในการร่วมรู้สึกการแข็งค่าอารมณ์และทางปัญญาของความต้องการของผู้อื่น. แต่สิ่งที่ด้านของคนอื่น ๆ ที่เราควรจะดูแลเกี่ยวกับ? มุมมองประโยชน์ประสมบอกว่าเราควรจะเกี่ยวข้องเฉพาะกับความสุขเป็นความสุขตีความและการหลีกเลี่ยงความเจ็บปวดซึ่งทำให้ไม่มีความแตกต่างระหว่างต้องการและความต้องการ มุมมองที่กว้างขึ้นกล่าวว่าการตัดสินใจทางจริยธรรมที่ควรคำนึงถึงสิทธิมนุษยชนบัญชีขึ้นอยู่กับผู้คนผลประโยชน์อันสำคัญ. นักปรัชญาไบรอัน Orend ใช้ความคิดวิกกินส์ของความต้องการในการพัฒนาที่หลากหลายและเป็นไปได้ที่บัญชีของสิทธิมนุษยชน ตามที่ Orend มีห้ารายการที่มีผลประโยชน์ที่สำคัญที่จำเป็นสำหรับการทำงานที่น้อยที่สุดเป็นคนที่: 1 การรักษาความปลอดภัยส่วนบุคคลที่ให้การป้องกันที่เชื่อถือได้จากความรุนแรง2 การดำรงชีวิตของวัสดุที่มีปลอดภัยในการเข้าถึงทรัพยากรเช่นอาหารและที่พักที่จำเป็นสำหรับความต้องการทางชีวภาพ; 3 ความเท่าเทียมกันธาตุที่ถูกยกย่องว่าเป็นครั้งแรกที่เท่าเทียมกันในสถานะตัวแทนอื่น ๆ ; 4 เสรีภาพส่วนบุคคลจากการแทรกแซงกับทางเลือกในชีวิต; และ5 ได้รับการยอมรับในฐานะสมาชิกคนที่คุ้มค่าของชุมชนมนุษย์. ขาดใด ๆ เหล่านี้ห้ารายการความเสียหายความสามารถหนึ่งของการมีชีวิตที่ดีน้อยที่สุด Orend มาถึงที่แกนหลักที่ผู้คนมีสิทธิที่จะไม่ได้เป็นอันตรายสาหัสจากการต่อสู้กับพวกเขาในการเชื่อมต่อที่มีความต้องการสำคัญของพวกเขา. รายการที่ระบุ Orend ทั้งหมดสอดคล้องกับกฎทอง คุณจะรู้ว่าคุณไม่ต้องการที่จะถูกคุกคามทางร่างกายหิวโหยเลือกปฏิบัติ, ข่มขู่หรือปฏิเสธเป็นมนุษย์เป็นอยู่ ดังนั้นการเอาใจใส่ควรกระตุ้นให้คุณปฏิบัติต่อผู้อื่นในรูปแบบที่ไม่เป็นภัยคุกคามสำคัญของพวกเขามีความสนใจ สิทธิมนุษยชนในมุมมองนี้จะไม่ได้ผลิตภัณฑ์ที่มีเหตุผลบริสุทธิ์ ค่อนข้างพวกเขาได้รับจากการสังเกตุ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ทฤษฎีจริยธรรมคือ ความพยายามที่จะตอบคำถาม โดยทั่วไป สิ่งที่ทำให้การกระทำ ผิด หรือ ถูก
คนส่วนใหญ่วันนี้ คำตอบสำหรับคำถามนี้เป็นศาสนา ถ้าคุณเป็นคริสเตียน หรือมุสลิม สำหรับ
ตัวอย่าง คุณอาจจะเชื่อว่า ความถูกต้อง ความไม่ถูกต้องของการกระทำที่ถูกกำหนดโดย
บัญญัติของพระเจ้าวางเป็นลงในพระคัมภีร์ หรือ คัมภีร์กุรอ่าน . แต่การสร้างจริยธรรมขึ้นอยู่กับ
ศาสนามีปัญหาทั้งหมดที่บทที่ 2 ระบุ เกี่ยวกับความเชื่อ ครั้งแรก ซึ่งศาสนาควรคุณ
ดูแนวทางจริยธรรม ? ศาสนาอิสลาม , ฮินดู , ยูดายและหลายตัวแปรของศาสนาคริสต์เสนอ
แตกต่างกันทางศีลธรรมเกี่ยว , และคุณควรจะมีบางเหตุผลมากกว่าอุบัติเหตุ
เกิดของคุณต่อไปนี้โดยเฉพาะจริยธรรมรหัส ประการที่สอง ถ้าคุณซื้อเป็นศาสนาโดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณ
รู้ว่าเกี่ยวอันศักดิ์สิทธิ์ของศาสนาที่เป็นจริยธรรม ? ตัวอย่างเช่น ในพันธสัญญาเดิม พระเจ้าบอกอับราฮัม
ที่จะเสียสละลูกชายไอแซก เป็นพิเศษที่โหดร้ายขอให้อับราฮัมมาก
ความรวดร้าว ประการที่สาม ถ้าคุณถูกใช้ในศาสนาโดยเฉพาะอย่างยิ่ง มักจะมีความไม่แน่นอน
เกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำในสถานการณ์ใด เพราะความยากในการใช้กฎค่อนข้างหยาบ a
บัญญัติยอมรับโดยหลายศาสนาคือการที่คุณไม่ควรฆ่า แต่นั่นไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของ
ว่าจะทรมานผู้ก่อการร้าย ตามนักปรัชญาตั้งแต่โสเครติสจึงมองหาคำตอบสำหรับคำถาม nontheological
สิ่งที่ทำให้การกระทำ ถูก หรือ ผิดหนึ่งในวิธีที่มีอิทธิพลมากที่สุด คือ การพยายามหาหลักการทางศีลธรรม
ที่สามารถเป็นธรรมเป็นจริง priori ที่ถูกทำโดยที่สิบแปดศตวรรษที่นักปรัชญาเยอรมัน
อิมมานูเอิล คานท์ . แต่พยายามที่จะค้นหาความจริงที่จำเป็นในจริยธรรมไม่เคย
ประสบความสำเร็จมากกว่าความพยายามที่จะค้นหาความจริงที่จำเป็นเกี่ยวกับความเป็นจริงที่ผมวิจารณ์ในบทที่ 2 ถ้า
มี a priori ,ข้อเท็จจริงที่จำเป็นเกี่ยวกับถูกและผิด คุณจะคิดว่าหลายศตวรรษ
สะท้อนปรัชญาจะมีการระบุบางส่วน มุมมองของคานท์นั้นมีหลักการทั่วไป
, การสร้างสิทธิและหน้าที่ที่กำหนดถูกและผิด ตัวอย่างเช่นหนึ่งอาจโต้แย้งว่าทรมาน
ผิด เพราะมันเป็นการละเมิดสิทธิพื้นฐานของมนุษย์ เพื่อให้ทุกคนมี หน้าที่
ไม่ต้องทรมาน
คนส่วนใหญ่วันนี้ คำตอบสำหรับคำถามนี้เป็นศาสนา ถ้าคุณเป็นคริสเตียน หรือมุสลิม สำหรับ
ตัวอย่าง คุณอาจจะเชื่อว่า ความถูกต้อง ความไม่ถูกต้องของการกระทำที่ถูกกำหนดโดย
บัญญัติของพระเจ้าวางเป็นลงในพระคัมภีร์ หรือ คัมภีร์กุรอ่าน . แต่การสร้างจริยธรรมขึ้นอยู่กับ
ศาสนามีปัญหาทั้งหมดที่บทที่ 2 ระบุ เกี่ยวกับความเชื่อ ครั้งแรก ซึ่งศาสนาควรคุณ
ดูแนวทางจริยธรรม ? ศาสนาอิสลาม , ฮินดู , ยูดายและหลายตัวแปรของศาสนาคริสต์เสนอ
แตกต่างกันทางศีลธรรมเกี่ยว , และคุณควรจะมีบางเหตุผลมากกว่าอุบัติเหตุ
เกิดของคุณต่อไปนี้โดยเฉพาะจริยธรรมรหัส ประการที่สอง ถ้าคุณซื้อเป็นศาสนาโดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณ
รู้ว่าเกี่ยวอันศักดิ์สิทธิ์ของศาสนาที่เป็นจริยธรรม ? ตัวอย่างเช่น ในพันธสัญญาเดิม พระเจ้าบอกอับราฮัม
ที่จะเสียสละลูกชายไอแซก เป็นพิเศษที่โหดร้ายขอให้อับราฮัมมาก
ความรวดร้าว ประการที่สาม ถ้าคุณถูกใช้ในศาสนาโดยเฉพาะอย่างยิ่ง มักจะมีความไม่แน่นอน
เกี่ยวกับสิ่งที่ต้องทำในสถานการณ์ใด เพราะความยากในการใช้กฎค่อนข้างหยาบ a
บัญญัติยอมรับโดยหลายศาสนาคือการที่คุณไม่ควรฆ่า แต่นั่นไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของ
ว่าจะทรมานผู้ก่อการร้าย ตามนักปรัชญาตั้งแต่โสเครติสจึงมองหาคำตอบสำหรับคำถาม nontheological
สิ่งที่ทำให้การกระทำ ถูก หรือ ผิดหนึ่งในวิธีที่มีอิทธิพลมากที่สุด คือ การพยายามหาหลักการทางศีลธรรม
ที่สามารถเป็นธรรมเป็นจริง priori ที่ถูกทำโดยที่สิบแปดศตวรรษที่นักปรัชญาเยอรมัน
อิมมานูเอิล คานท์ . แต่พยายามที่จะค้นหาความจริงที่จำเป็นในจริยธรรมไม่เคย
ประสบความสำเร็จมากกว่าความพยายามที่จะค้นหาความจริงที่จำเป็นเกี่ยวกับความเป็นจริงที่ผมวิจารณ์ในบทที่ 2 ถ้า
มี a priori ,ข้อเท็จจริงที่จำเป็นเกี่ยวกับถูกและผิด คุณจะคิดว่าหลายศตวรรษ
สะท้อนปรัชญาจะมีการระบุบางส่วน มุมมองของคานท์นั้นมีหลักการทั่วไป
, การสร้างสิทธิและหน้าที่ที่กำหนดถูกและผิด ตัวอย่างเช่นหนึ่งอาจโต้แย้งว่าทรมาน
ผิด เพราะมันเป็นการละเมิดสิทธิพื้นฐานของมนุษย์ เพื่อให้ทุกคนมี หน้าที่
ไม่ต้องทรมาน
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- หอยแมลงภู่อบชีส
- วัดพระธาตุสัจจะ อ.ท่าลี่องค์ประกอบของพระ
- สืบสานวิถีชีวิตชุมชน ร่วมถนนสายข้าว ฟังผ
- ไม่พอใจ
- 现在我相信你
- รักพี่ชายน้องสาวคู่นี้ที่สุด
- existed
- give me contact number please
- ฉันรบกวนขอเบอร์ติดต่อกลับด้วย
- ได้รับรางวัล
- สืบสานวิถีชีวิตชุมชน ร่วมถนนสายข้าว ฟังผ
- Economists consider the opportunity cost
- สดใหม่
- เขาอยู่ในกรุงเทพทุกๆวัน
- This message is for the sole use of the
- ฉันรักคุณ
- please don't me on my bluff
- ฉันเดินทางไปยโสธรจังหวัดพรุ่งนี้
- ฉันรบกวนขอเบอร์ติดต่อกลับด้วย
- References Acosta - Michlik, L(2005). in
- นอกจากการเข้าใจผิดของคนเรา บางทีสื่อเองก
- ขอบคุณสำหรับอีเมล ขณะนี้ข้าพเจ้ากำลังดำเ
- over
- Equity
