- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Also known as Paulo Tenorista and M
Also known as Paulo Tenorista and Magister Dominus Paulas Abbas de Florentia (as he’s called in the Squarcialupi Codex.)
Musically, Paolo da Firenza was conservative and progressive at the same time. He borrowed and combined musical practices from the past and the innovations of his own times, both Italian (old school) and French (new school). He had a distinctively rich and varied musical style. More music from ars nova period survives from Paolo than any other composer except Francesco Landini (c1325-1397), with whom he was friends.
It’s not known if Paulo was born in Florence, but he did live most of his life there, so it’s probable. His father’s name is thought to have been Marco and his family was poor. Paolo is thought to have had three brothers, but their names and what became of them isn’t known.
Paolo became a Benedictine monk around 1380 and his portrait in the Squarcialupi Codex shows him in a suitable black cassock. In 1401, he took the abbot position at Saint Martin al Pino and later became the rector of Orbetello, where he stayed until 1427. In around 1410, he supervised the compilation of the Squarcialupi Codex.
As abbot, he must have been a public figure, because in 1404, Paolo witnessed the signing of a document written at the cardinal’s house in Rome. The only other known date from his life comes from his madrigal Godi, Firenze, which celebrates the victory of Florence over Pisa in 1406.
Much of Paolo’s work is secular and all is vocal, although some of the attributions on Paolo’s ballate are erased in the source. All of his known output is for two or three voices, and through sources or stylistic elements, it’s all datable prior to 1410. Four of his vocal duets are credited to “Don Paolo,” and “P.A.” Is the composer of another 13 pieces.
He wrote three types of songs: 13 madrigals, more than 40 ballate, and two liturgical pieces. The three types of songs represent a sort of chronological journey. Paolo began with the traditional two-voice ballata but soon picked up the French fashion of three voices.
His use of the madrigal form—a third of his 30 surviving secular pieces are madrigals—is unusual at this time, when other forms had largely superseded it. His madrigals reveal a mixture of progressive and conservative elements, some with French influence (more on that in a minute). His two liturgical pieces combine an upper melodic line in the Italian manner with a cantus firmus. He also wrote at least one musical treatise.
His vocal duets use traditional forms and styles. One unusual feature is the provision of open and closed endings for the ritornelli of six madrigals; in one of these, the text doesn’t require repetition of the music (a ritornelli returns both in melody and text—the word means “return”). The same madrigal has open (doesn’t resolve to a satisfying ending) and closed endings (does resolve) in the first musical section (there’s an A and a B section). Earlier composers didn’t use these kinds of endings, although Lorenzo da Firenze and Jacopo da Bologna (fl 1340-c1386) used them in one piece each. It’s the number of times Paolo used these endings that’s unusual. The departure from common practice is less important, though, than the variety of rhythmic and melodic figures.
Paolo went beyond the two-part madrigal only once, in the three-voice Godi, Firenze when Florence defeated Pisa in a small war (remember, Italy was a collection of small city-states, much like Germany was at the time, each with their own rulers and armies). Perhaps the celebration that inspired him also encouraged him to leave his fuddy duddy ways behind.
Where his madrigals are conservative, his ballata are innovative, and he wrote more in the new style of three voices than for two. He was the first composer to do that in the case of the ballata. Of the 26 pieces concretely attributed to Paolo, only six are in two voices. Ten have the French disposition of solo cantus (chant-based melody line) with instrumental tenor and contratenor (higher voices sung against the chant melody), and ten have the hybrid form of vocal duet with instrumental contratenor. Three of these last also exist as vocal duets without a contratenor, but the three voice versions are probably the original.
Of his sacred music, the Benedicamus Domino is for two voices, and Gaudeamus omnes in Domino is for three voices.
With Landini and Andrea da Firenze (d. 1415), Paolo’s output marks the end of Florence’s dominance over Italian musical styles as musicians and their patrons moved to Milan, Venice, and Padua, and eventually on to Rome. Even Paolo spent the end of his life away from Florence.
Paolo’s ballate are the most modern of his works, being mostly for three voices, and all are lyrical, melodic and use some of the more extreme rhythmic intricacies of the ars subtilior school. Landini’s influence, which would have predominated Florence in the late 14th century, is evident in both the madrigals and the ballate.
Paolo was one of the supervisors who produced the musical anthology called the Squarcialupi Codex (blog post to come). Despite this, the 32 pages reserved for his works, with his portrait (in the black cassock of the Benedictine monk) on the first page and his name at the top of the rest, contain nothing but empty staves. Some think his music wasn’t yet available, although other sources suggest that he was simply away from Florence, attending to the needs of Cardinal Acciaiuoli (d. 1409) at the deadline.
Paolo’s unique style is evident in the sound of the music and in the notation that he used. He used Italian notation and its varied note shapes, mixed with notation of the French principles of mannered notation that introduced new (and needlessly) complex ways of expressing rhythmic patterns. His manuscripts combine Italian and French notation and show the influence of the Avignon mannerist school of ars subtilior in their rhythms, which are complex and intricate.
Using music notation was considered progressive in the 14th century, especially in Italy, and the proportional survival of Paolo’s secular to sacred music may be representative of a trend to document all music, not just sacred.
A resurgence of interest in the Renaissance in the 1970s translated Paolo’s work into modern notation, so it’s a lot easier for us to perform now.
His date of birth is estimated based on information in his will, written within a day or so of his death. When he resigned as abbot in 1433, he was approximately 78 years old. He died in Florence at the age of 81.
Sources:
“Companion to Medieval and Renaissance Music,” edited by Tess Knighton and David Fallows. University of California Press, Berkeley, 1997.
“A Dictionary of Early Music; From the Troubadours to Monteverdi,” by Jerome & Elizabeth Roche. Oxford University Press, New York, 1981.
“Medieval Music,” by Richard H. Hippin. W.W. Norton & Company, New York, 1998.
“Harvard Concise Dictionary of Music,” by Don Michael Randel. The Belknap Press of Harvard University Press, Cambridge, 1978.
“The Norton/Grove Concise Encyclopedia of Music,” edited by Stanley Sadie. W.W. Norton & Company, New York, 1994.
“A History of Western Music,” by J. Peter Burkholder, Donald Jay Grout, and Claude V. Palisca. W.W. Norton & Company, New York, 2010.
Musically, Paolo da Firenza was conservative and progressive at the same time. He borrowed and combined musical practices from the past and the innovations of his own times, both Italian (old school) and French (new school). He had a distinctively rich and varied musical style. More music from ars nova period survives from Paolo than any other composer except Francesco Landini (c1325-1397), with whom he was friends.
It’s not known if Paulo was born in Florence, but he did live most of his life there, so it’s probable. His father’s name is thought to have been Marco and his family was poor. Paolo is thought to have had three brothers, but their names and what became of them isn’t known.
Paolo became a Benedictine monk around 1380 and his portrait in the Squarcialupi Codex shows him in a suitable black cassock. In 1401, he took the abbot position at Saint Martin al Pino and later became the rector of Orbetello, where he stayed until 1427. In around 1410, he supervised the compilation of the Squarcialupi Codex.
As abbot, he must have been a public figure, because in 1404, Paolo witnessed the signing of a document written at the cardinal’s house in Rome. The only other known date from his life comes from his madrigal Godi, Firenze, which celebrates the victory of Florence over Pisa in 1406.
Much of Paolo’s work is secular and all is vocal, although some of the attributions on Paolo’s ballate are erased in the source. All of his known output is for two or three voices, and through sources or stylistic elements, it’s all datable prior to 1410. Four of his vocal duets are credited to “Don Paolo,” and “P.A.” Is the composer of another 13 pieces.
He wrote three types of songs: 13 madrigals, more than 40 ballate, and two liturgical pieces. The three types of songs represent a sort of chronological journey. Paolo began with the traditional two-voice ballata but soon picked up the French fashion of three voices.
His use of the madrigal form—a third of his 30 surviving secular pieces are madrigals—is unusual at this time, when other forms had largely superseded it. His madrigals reveal a mixture of progressive and conservative elements, some with French influence (more on that in a minute). His two liturgical pieces combine an upper melodic line in the Italian manner with a cantus firmus. He also wrote at least one musical treatise.
His vocal duets use traditional forms and styles. One unusual feature is the provision of open and closed endings for the ritornelli of six madrigals; in one of these, the text doesn’t require repetition of the music (a ritornelli returns both in melody and text—the word means “return”). The same madrigal has open (doesn’t resolve to a satisfying ending) and closed endings (does resolve) in the first musical section (there’s an A and a B section). Earlier composers didn’t use these kinds of endings, although Lorenzo da Firenze and Jacopo da Bologna (fl 1340-c1386) used them in one piece each. It’s the number of times Paolo used these endings that’s unusual. The departure from common practice is less important, though, than the variety of rhythmic and melodic figures.
Paolo went beyond the two-part madrigal only once, in the three-voice Godi, Firenze when Florence defeated Pisa in a small war (remember, Italy was a collection of small city-states, much like Germany was at the time, each with their own rulers and armies). Perhaps the celebration that inspired him also encouraged him to leave his fuddy duddy ways behind.
Where his madrigals are conservative, his ballata are innovative, and he wrote more in the new style of three voices than for two. He was the first composer to do that in the case of the ballata. Of the 26 pieces concretely attributed to Paolo, only six are in two voices. Ten have the French disposition of solo cantus (chant-based melody line) with instrumental tenor and contratenor (higher voices sung against the chant melody), and ten have the hybrid form of vocal duet with instrumental contratenor. Three of these last also exist as vocal duets without a contratenor, but the three voice versions are probably the original.
Of his sacred music, the Benedicamus Domino is for two voices, and Gaudeamus omnes in Domino is for three voices.
With Landini and Andrea da Firenze (d. 1415), Paolo’s output marks the end of Florence’s dominance over Italian musical styles as musicians and their patrons moved to Milan, Venice, and Padua, and eventually on to Rome. Even Paolo spent the end of his life away from Florence.
Paolo’s ballate are the most modern of his works, being mostly for three voices, and all are lyrical, melodic and use some of the more extreme rhythmic intricacies of the ars subtilior school. Landini’s influence, which would have predominated Florence in the late 14th century, is evident in both the madrigals and the ballate.
Paolo was one of the supervisors who produced the musical anthology called the Squarcialupi Codex (blog post to come). Despite this, the 32 pages reserved for his works, with his portrait (in the black cassock of the Benedictine monk) on the first page and his name at the top of the rest, contain nothing but empty staves. Some think his music wasn’t yet available, although other sources suggest that he was simply away from Florence, attending to the needs of Cardinal Acciaiuoli (d. 1409) at the deadline.
Paolo’s unique style is evident in the sound of the music and in the notation that he used. He used Italian notation and its varied note shapes, mixed with notation of the French principles of mannered notation that introduced new (and needlessly) complex ways of expressing rhythmic patterns. His manuscripts combine Italian and French notation and show the influence of the Avignon mannerist school of ars subtilior in their rhythms, which are complex and intricate.
Using music notation was considered progressive in the 14th century, especially in Italy, and the proportional survival of Paolo’s secular to sacred music may be representative of a trend to document all music, not just sacred.
A resurgence of interest in the Renaissance in the 1970s translated Paolo’s work into modern notation, so it’s a lot easier for us to perform now.
His date of birth is estimated based on information in his will, written within a day or so of his death. When he resigned as abbot in 1433, he was approximately 78 years old. He died in Florence at the age of 81.
Sources:
“Companion to Medieval and Renaissance Music,” edited by Tess Knighton and David Fallows. University of California Press, Berkeley, 1997.
“A Dictionary of Early Music; From the Troubadours to Monteverdi,” by Jerome & Elizabeth Roche. Oxford University Press, New York, 1981.
“Medieval Music,” by Richard H. Hippin. W.W. Norton & Company, New York, 1998.
“Harvard Concise Dictionary of Music,” by Don Michael Randel. The Belknap Press of Harvard University Press, Cambridge, 1978.
“The Norton/Grove Concise Encyclopedia of Music,” edited by Stanley Sadie. W.W. Norton & Company, New York, 1994.
“A History of Western Music,” by J. Peter Burkholder, Donald Jay Grout, and Claude V. Palisca. W.W. Norton & Company, New York, 2010.
0/5000
Also known as Paulo Tenorista and Magister Dominus Paulas Abbas de Florentia (as he’s called in the Squarcialupi Codex.)Musically, Paolo da Firenza was conservative and progressive at the same time. He borrowed and combined musical practices from the past and the innovations of his own times, both Italian (old school) and French (new school). He had a distinctively rich and varied musical style. More music from ars nova period survives from Paolo than any other composer except Francesco Landini (c1325-1397), with whom he was friends.It’s not known if Paulo was born in Florence, but he did live most of his life there, so it’s probable. His father’s name is thought to have been Marco and his family was poor. Paolo is thought to have had three brothers, but their names and what became of them isn’t known.Paolo became a Benedictine monk around 1380 and his portrait in the Squarcialupi Codex shows him in a suitable black cassock. In 1401, he took the abbot position at Saint Martin al Pino and later became the rector of Orbetello, where he stayed until 1427. In around 1410, he supervised the compilation of the Squarcialupi Codex.As abbot, he must have been a public figure, because in 1404, Paolo witnessed the signing of a document written at the cardinal’s house in Rome. The only other known date from his life comes from his madrigal Godi, Firenze, which celebrates the victory of Florence over Pisa in 1406.Much of Paolo’s work is secular and all is vocal, although some of the attributions on Paolo’s ballate are erased in the source. All of his known output is for two or three voices, and through sources or stylistic elements, it’s all datable prior to 1410. Four of his vocal duets are credited to “Don Paolo,” and “P.A.” Is the composer of another 13 pieces.He wrote three types of songs: 13 madrigals, more than 40 ballate, and two liturgical pieces. The three types of songs represent a sort of chronological journey. Paolo began with the traditional two-voice ballata but soon picked up the French fashion of three voices.His use of the madrigal form—a third of his 30 surviving secular pieces are madrigals—is unusual at this time, when other forms had largely superseded it. His madrigals reveal a mixture of progressive and conservative elements, some with French influence (more on that in a minute). His two liturgical pieces combine an upper melodic line in the Italian manner with a cantus firmus. He also wrote at least one musical treatise.His vocal duets use traditional forms and styles. One unusual feature is the provision of open and closed endings for the ritornelli of six madrigals; in one of these, the text doesn’t require repetition of the music (a ritornelli returns both in melody and text—the word means “return”). The same madrigal has open (doesn’t resolve to a satisfying ending) and closed endings (does resolve) in the first musical section (there’s an A and a B section). Earlier composers didn’t use these kinds of endings, although Lorenzo da Firenze and Jacopo da Bologna (fl 1340-c1386) used them in one piece each. It’s the number of times Paolo used these endings that’s unusual. The departure from common practice is less important, though, than the variety of rhythmic and melodic figures.Paolo went beyond the two-part madrigal only once, in the three-voice Godi, Firenze when Florence defeated Pisa in a small war (remember, Italy was a collection of small city-states, much like Germany was at the time, each with their own rulers and armies). Perhaps the celebration that inspired him also encouraged him to leave his fuddy duddy ways behind.Where his madrigals are conservative, his ballata are innovative, and he wrote more in the new style of three voices than for two. He was the first composer to do that in the case of the ballata. Of the 26 pieces concretely attributed to Paolo, only six are in two voices. Ten have the French disposition of solo cantus (chant-based melody line) with instrumental tenor and contratenor (higher voices sung against the chant melody), and ten have the hybrid form of vocal duet with instrumental contratenor. Three of these last also exist as vocal duets without a contratenor, but the three voice versions are probably the original.Of his sacred music, the Benedicamus Domino is for two voices, and Gaudeamus omnes in Domino is for three voices.With Landini and Andrea da Firenze (d. 1415), Paolo’s output marks the end of Florence’s dominance over Italian musical styles as musicians and their patrons moved to Milan, Venice, and Padua, and eventually on to Rome. Even Paolo spent the end of his life away from Florence.Paolo’s ballate are the most modern of his works, being mostly for three voices, and all are lyrical, melodic and use some of the more extreme rhythmic intricacies of the ars subtilior school. Landini’s influence, which would have predominated Florence in the late 14th century, is evident in both the madrigals and the ballate.Paolo was one of the supervisors who produced the musical anthology called the Squarcialupi Codex (blog post to come). Despite this, the 32 pages reserved for his works, with his portrait (in the black cassock of the Benedictine monk) on the first page and his name at the top of the rest, contain nothing but empty staves. Some think his music wasn’t yet available, although other sources suggest that he was simply away from Florence, attending to the needs of Cardinal Acciaiuoli (d. 1409) at the deadline.Paolo’s unique style is evident in the sound of the music and in the notation that he used. He used Italian notation and its varied note shapes, mixed with notation of the French principles of mannered notation that introduced new (and needlessly) complex ways of expressing rhythmic patterns. His manuscripts combine Italian and French notation and show the influence of the Avignon mannerist school of ars subtilior in their rhythms, which are complex and intricate.Using music notation was considered progressive in the 14th century, especially in Italy, and the proportional survival of Paolo’s secular to sacred music may be representative of a trend to document all music, not just sacred.A resurgence of interest in the Renaissance in the 1970s translated Paolo’s work into modern notation, so it’s a lot easier for us to perform now.His date of birth is estimated based on information in his will, written within a day or so of his death. When he resigned as abbot in 1433, he was approximately 78 years old. He died in Florence at the age of 81.
Sources:
“Companion to Medieval and Renaissance Music,” edited by Tess Knighton and David Fallows. University of California Press, Berkeley, 1997.
“A Dictionary of Early Music; From the Troubadours to Monteverdi,” by Jerome & Elizabeth Roche. Oxford University Press, New York, 1981.
“Medieval Music,” by Richard H. Hippin. W.W. Norton & Company, New York, 1998.
“Harvard Concise Dictionary of Music,” by Don Michael Randel. The Belknap Press of Harvard University Press, Cambridge, 1978.
“The Norton/Grove Concise Encyclopedia of Music,” edited by Stanley Sadie. W.W. Norton & Company, New York, 1994.
“A History of Western Music,” by J. Peter Burkholder, Donald Jay Grout, and Claude V. Palisca. W.W. Norton & Company, New York, 2010.
Sources:
“Companion to Medieval and Renaissance Music,” edited by Tess Knighton and David Fallows. University of California Press, Berkeley, 1997.
“A Dictionary of Early Music; From the Troubadours to Monteverdi,” by Jerome & Elizabeth Roche. Oxford University Press, New York, 1981.
“Medieval Music,” by Richard H. Hippin. W.W. Norton & Company, New York, 1998.
“Harvard Concise Dictionary of Music,” by Don Michael Randel. The Belknap Press of Harvard University Press, Cambridge, 1978.
“The Norton/Grove Concise Encyclopedia of Music,” edited by Stanley Sadie. W.W. Norton & Company, New York, 1994.
“A History of Western Music,” by J. Peter Burkholder, Donald Jay Grout, and Claude V. Palisca. W.W. Norton & Company, New York, 2010.
การแปล กรุณารอสักครู่..
ยังเป็นที่รู้จักและเปาโล Tenorista Magister Dominus Paulas อับบาสเดอ Florentia (ในขณะที่เขาเรียกว่าใน Squarcialupi Codex.) ดนตรีเปาโลดา Firenza เป็นอนุรักษ์นิยมและมีความก้าวหน้าในเวลาเดียวกัน เขายืมและรวมการปฏิบัติดนตรีจากอดีตและนวัตกรรมครั้งของตัวเองทั้งอิตาลี (โรงเรียนเก่า) และฝรั่งเศส (โรงเรียนใหม่) เขามีสไตล์ดนตรีโดดเด่นมากมายและหลากหลาย เพลงอื่น ๆ จากอาร์ระยะเวลาที่โนวารอดจากเปาโลกว่านักแต่งเพลงอื่น ๆ ยกเว้นราน Landini (c1325-1397) ซึ่งเขาเป็นเพื่อน. ก็ไม่มีใครรู้ว่าเปาโลเกิดในฟลอเรนซ์ แต่เขาก็อาศัยอยู่มากที่สุดในชีวิตของเขามีจึงเป็น น่าจะเป็น พ่อของเขาชื่อเป็นความคิดที่ได้รับมาร์โกและครอบครัวของเขาเป็นคนยากจน เปาโลเป็นความคิดที่มีพี่ชายสามคน แต่ชื่อของพวกเขาและกลายเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่เป็นที่รู้จัก. เปาโลกลายเป็นพระภิกษุสงฆ์สิ่งศักดิ์สิทธิ์รอบ 1380 และภาพของเขาใน Squarcialupi Codex เขาแสดงให้เห็นในพระคริสต์สีดำที่เหมาะสม ใน 1401 เขาเข้ารับตำแหน่งเจ้าอาวาสที่เซนต์มาร์ติอัลปิโนและต่อมาเป็นอธิการบดีของ Orbetello ที่เขาอยู่จนกระทั่ง 1427 ในรอบ 1410 เขาดูแลรวบรวม Squarcialupi Codex ได้. ในฐานะที่เป็นเจ้าอาวาสเขาจะต้องได้รับตัวเลขที่สาธารณะ เพราะใน 1404 เปาโลร่วมเป็นสักขีพยานการลงนามในเอกสารที่เขียนที่บ้านของพระราชาในกรุงโรมที่ เพียงวันอื่น ๆ ที่รู้จักจากชีวิตของเขามาจากบทกวีของเขา Godi, Firenze ซึ่งฉลองชัยชนะของฟลอเรนซ์มากกว่าปิซาใน 1406. มากจากการทำงานเปาโลเป็นฆราวาสและเป็นเสียงที่เปล่งออกแม้ว่าบางส่วนของการอ้างเหตุผลใน ballate เปาโลจะถูกลบใน แหล่ง ทั้งหมดของการส่งออกที่เป็นที่รู้จักของเขาเป็นที่สองหรือสามเสียงและผ่านแหล่งที่มาหรือองค์ประกอบโวหารก็ทั้งหมด datable ก่อนที่จะ 1410 สี่คลอเสียงของเขาจะให้เครดิตกับ "ดอนเปาโล" และ "PA" เป็นนักแต่งเพลงอีก 13 ชิ้น . เขาเขียนสามประเภทของเพลง: 13 มาดริกาลมากกว่า 40 ballate และสองชิ้นพิธีกรรม สามประเภทของเพลงที่เป็นตัวแทนของการจัดเรียงลำดับของการเดินทาง เปาโลเริ่มต้นด้วย ballata สองเสียงแบบดั้งเดิม แต่ในไม่ช้าหยิบแฟชั่นฝรั่งเศสสามเสียง. เขาใช้ของบทกวีรูปแบบหนึ่งในสามของวันที่ 30 ที่รอดตายชิ้นโลกของเขาจะมาดริกาลเป็นที่ผิดปกติในเวลานี้เมื่อรูปแบบอื่น ๆ ได้ส่วนใหญ่แทนที่ มัน มาดริกาลของเขาเผยให้เห็นการผสมผสานขององค์ประกอบที่ก้าวหน้าและอนุรักษ์นิยมบางคนที่มีอิทธิพลของฝรั่งเศส (เพิ่มเติมว่าในนาที) สองชิ้นพิธีกรรมของเขารวมสายไพเราะบนในลักษณะอิตาลีที่มี cantus firmus เขายังเขียนอย่างน้อยหนึ่งตำราดนตรี. คลอกับเสียงพูดของเขาใช้รูปแบบดั้งเดิมและรูปแบบ หนึ่งในลักษณะที่ผิดปกติคือการให้ปลายเปิดและปิดสำหรับ ritornelli หกมาดริกาลนั้น ในหนึ่งของเหล่านี้ข้อความที่ไม่จำเป็นต้องมีการทำซ้ำของดนตรี (ผลตอบแทน ritornelli ทั้งในทำนองและข้อความคำว่า "ผลตอบแทน") บทกวีเดียวกันได้เปิด (ไม่สามารถแก้ไขความพึงพอใจที่จะสิ้นสุด) และปิดตอนจบ (ไม่แก้ไข) ในส่วนของดนตรีครั้งแรก (มีต่อ A และส่วน B) นักประพันธ์เพลงที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้ใช้เหล่านี้ชนิดของตอนจบแม้ว่า Lorenzo da Firenze และซานจาโกโปดาโบโลญญา (ชั้น 1340-c1386) ที่ใช้พวกเขาในหนึ่งชิ้นในแต่ละ มันจำนวนครั้งที่เปาโลใช้ปลายเหล่านี้ที่ผิดปกติ เดินทางออกจากการปฏิบัติร่วมกันเป็นสิ่งที่สำคัญน้อยกว่า แต่กว่าความหลากหลายของตัวเลขจังหวะและไพเราะ. เปาโลไปเกินกว่าบทกวีสองส่วนเพียงครั้งเดียวในสามเสียง Godi, Firenze เมื่อฟลอเรนซ์แพ้ปิซาในสงครามขนาดเล็ก (จำ อิตาลีเป็นคอลเลกชันของรัฐที่เมืองขนาดเล็กมากเช่นเยอรมนีเป็นช่วงเวลาที่แต่ละคนมีผู้ปกครองของตัวเองและกองทัพ) บางทีการเฉลิมฉลองที่เป็นแรงบันดาลใจให้เขายังสนับสนุนให้เขาออกจากวิธีการของเขาที่อยู่เบื้องหลังล้าสมัย fuddy. ที่ไหนมาดริกาลของเขาเป็นอนุลักษณ์, ballata เขามีนวัตกรรมและเขาเขียนมากขึ้นในรูปแบบใหม่ของสามเสียงกว่าสอง เขาเป็นนักแต่งเพลงแรกที่จะทำว่าในกรณีของ ballata ที่ 26 ชิ้นมาประกอบเป็นรูปธรรมที่จะเปาโลเพียงหกอยู่ในสองเสียง สิบมีจำหน่ายฝรั่งเศส cantus เดี่ยว (สายทำนองเพลง-based) อายุการใช้เครื่องมือและ contratenor (เสียงสูงร้องกับทำนองเพลง) และสิบมีรูปแบบไฮบริดของคู่กับแกนนำ contratenor เครื่องมือ สามที่ผ่านมาเหล่านี้ยังมีอยู่เป็นคลอเสียงที่เปล่งออกโดยไม่ต้อง contratenor แต่สามรุ่นเสียงอาจจะเดิม. ของเพลงศักดิ์สิทธิ์ของเขา Domino Benedicamus สำหรับสองเสียงและ Gaudeamus omnes ใน Domino สำหรับสามเสียง. ด้วย Landini และ Andrea da Firenze (ง. 1415) ออกเปาโลจุดสิ้นสุดของการปกครองของฟลอเรนซ์มากกว่าดนตรีสไตล์อิตาเลี่ยนเป็นนักดนตรีและลูกค้าของพวกเขาย้ายไปมิลาน, เวนิซและปาดัวและในที่สุดไปยังกรุงโรม แม้จะใช้เวลาเปาโลจบชีวิตของเขาออกไปจากฟลอเรนซ์. ballate เปาโลเป็นที่ทันสมัยที่สุดผลงานของเขาเป็นส่วนใหญ่สำหรับสามเสียงและทั้งหมดจะพรั่งพรูออกมาไพเราะและใช้บางส่วนของความซับซ้อนมากขึ้นจังหวะของอาร์ subtilior โรงเรียน อิทธิพล Landini ซึ่งจะได้รับสมญาฟลอเรนซ์ในช่วงปลายศตวรรษที่ 14 เห็นได้ชัดทั้งในมาดริกาลและ ballate ได้. เปาโลเป็นหนึ่งในผู้ผลิตผู้บังคับบัญชากวีนิพนธ์ดนตรีที่เรียกว่า Squarcialupi Codex (บล็อกโพสต์มา) อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ 32 หน้าสงวนไว้สำหรับการทำงานของเขามีภาพของเขา (ในพระคริสต์สีดำของพระภิกษุสงฆ์ที่ศักดิ์สิทธิ์) ในหน้าแรกและชื่อของเขาที่ด้านบนของส่วนที่เหลือที่มีอะไร แต่เสาธงที่ว่างเปล่า บางคนคิดว่าเพลงของเขาก็ยังไม่สามารถใช้ได้แม้ว่าแหล่งอื่น ๆ แสดงให้เห็นว่าเขาเป็นเพียงแค่ออกไปจากฟลอเรนซ์เข้าร่วมกับความต้องการของพระคาร์ดินัล Acciaiuoli (ง. 1409) ที่กำหนดเส้นตาย. สไตล์ที่เป็นเอกลักษณ์เปาโลเห็นได้ชัดในเสียงเพลงและ ในสัญกรณ์ที่เขาใช้ เขาใช้สัญกรณ์อิตาลีและรูปทรงที่แตกต่างกันของโน้ตผสมกับสัญกรณ์ในหลักการของฝรั่งเศสโน้ตมารยาทที่นำใหม่ (และไม่มีความจำเป็น) วิธีที่ซับซ้อนในการแสดงรูปแบบจังหวะ ต้นฉบับของเขารวมสัญกรณ์อิตาลีและฝรั่งเศสและแสดงอิทธิพลของอาวิญงโรงเรียนปฎิบัติของอาร์ subtilior ในจังหวะของพวกเขาซึ่งมีความซับซ้อนและซับซ้อน. ใช้โน้ตดนตรีได้รับการพิจารณาความก้าวหน้าในศตวรรษที่ 14 โดยเฉพาะอย่างยิ่งในอิตาลีและความอยู่รอดของสัดส่วนของเปาโล ฆราวาสเพลงศักดิ์สิทธิ์อาจจะเป็นตัวแทนของแนวโน้มเอกสารเพลงทั้งหมดไม่เพียงศักดิ์สิทธิ์. ฟื้นฟูที่น่าสนใจในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการในปี 1970 งานแปลเปาโลลงในเอกสารสมัยใหม่ดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับเราที่จะดำเนินการในขณะนี้. วันที่ของเขา เกิดเป็นที่คาดกันบนพื้นฐานของข้อมูลในพินัยกรรมของเขาเขียนภายในวันหรือดังนั้นการตายของเขา เมื่อเขาลาออกไปเป็นเจ้าอาวาสใน 1433 เขาเป็นประมาณ 78 ปี เขาเสียชีวิตในฟลอเรนซ์ที่อายุ 81 แหล่งที่มา: "สหายไปในยุคกลางและยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาเพลง" แก้ไขโดยเทสส์ไนท์และเดวิดไถ ข่าวมหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนียเบิร์กลีย์ปี 1997 "พจนานุกรมของเพลงในช่วงต้น; จากเร่เพื่อแวร์ "เจอโรมและเอลิซาเบโรช สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยนิวยอร์ก 1981 "ดนตรีในยุคกลาง" ริชาร์ดเอช Hippin WW Norton & Company, นิวยอร์ก, ปี 1998 "ฮาร์วาร์พจนานุกรมกระชับดนตรี" โดยไมเคิลดอน Randel คแนปกดมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์กดเคมบริดจ์ปี 1978 "นอร์ตัน / โกรฟกระชับสารานุกรมดนตรี" แก้ไขโดยสแตนลี่ย์ซาดี WW Norton & Company, นิวยอร์ก, ปี 1994 "ประวัติความเป็นมาของเพลงตะวันตก" โดยปีเตอร์เจ Burkholder โดนัลด์เจยาแนวและ Claude V. Palisca WW Norton & Company, New York, 2010
การแปล กรุณารอสักครู่..
ยังเป็นที่รู้จัก และ เปาโล tenorista อำมาตย์ โดมินัส paulas อับบาส de Florentia ( ตามที่เขาเรียกกันว่า ใน squarcialupi Codex )
ไพเราะ เปาโล ดา firenza เป็นอนุรักษ์นิยมก้าวหน้า และในเวลาเดียวกัน เขายืมและดนตรีรวมแนวทางปฏิบัติจากอดีตและนวัตกรรมของตนเองครั้ง ทั้งอิตาเลียน ( โรงเรียนเก่า ) และฝรั่งเศส ( โรงเรียนใหม่ )เขามีความหลากหลายและสไตล์ดนตรีที่หลากหลาย เพลงจากระยะเวลาโนวา ARS รอดจากเปาโล กว่าอื่นใด ยกเว้น ฟรานเชสโก้ นักแต่งเพลง landini ( c1325-1397 ) กับผู้ที่เขาถูกเพื่อน ๆ
มันไม่เป็นที่รู้จักถ้าเปาโลเกิดที่ฟลอเรนซ์ แต่เขาอาศัยอยู่มากที่สุดในชีวิตของเขาเลย มันน่าจะเป็น พ่อของเขาชื่อคิดว่าจะได้ มาร์โค และครอบครัวยากจนเปาโล น่าจะมีพี่น้องสามคน แต่ชื่อของพวกเขาและตอนนี้พวกเขาไม่ได้รู้จัก
เปาโลกลายเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์พระประมาณ 1 , 380 และบุคคลใน squarcialupi Codex แสดงเขาเหมาะกับสีดำเสื้อคลุมของบาทหลวง . ในปี 1944 เขาเอาตำแหน่งเจ้าอาวาสที่เซนต์มาร์ติน al Pino และต่อมากลายเป็นอธิการบดี ! ซึ่งเขาอยู่จนกระทั่ง 904 . 1410 ในรอบ ,เขาดูแลการรวบรวมของ squarcialupi Codex .
เป็นเจ้าอาวาส เขาต้องเป็นบุคคลสาธารณะ เพราะใน 1394 เปาโลได้ลงนามในเอกสารที่เขียนที่บ้านของพระคาร์ดินัลในโรม เฉพาะอื่น ๆที่รู้จักกัน วันที่จากชีวิตของเขามาจากบทกวีของเขา godi Firenze , ซึ่งฉลองชัยชนะเหนือของฟลอเรนซ์ปิซาใน 1406
ของเปาโล ทำงานเป็นฆราวาสและเป็นนักร้องแม้ว่าบางส่วนของการต่อของเปาโล ballate ลบในแหล่งที่มา ทั้งหมดของเขาออก เป็น สอง หรือ สาม กันเสียง และผ่านแหล่งที่มาหรือองค์ประกอบของรูปแบบ มัน datable ก่อน 1008 . สี่ของคลอเสียงของเขาจะได้รับ " นายเปาโล " และ " จำกัด " เป็นนักแต่งเพลงของอีก 13 ชิ้น
เขาเขียนสามประเภทของเพลง : 13 madrigals ballate มากกว่า 40 ,
ไพเราะ เปาโล ดา firenza เป็นอนุรักษ์นิยมก้าวหน้า และในเวลาเดียวกัน เขายืมและดนตรีรวมแนวทางปฏิบัติจากอดีตและนวัตกรรมของตนเองครั้ง ทั้งอิตาเลียน ( โรงเรียนเก่า ) และฝรั่งเศส ( โรงเรียนใหม่ )เขามีความหลากหลายและสไตล์ดนตรีที่หลากหลาย เพลงจากระยะเวลาโนวา ARS รอดจากเปาโล กว่าอื่นใด ยกเว้น ฟรานเชสโก้ นักแต่งเพลง landini ( c1325-1397 ) กับผู้ที่เขาถูกเพื่อน ๆ
มันไม่เป็นที่รู้จักถ้าเปาโลเกิดที่ฟลอเรนซ์ แต่เขาอาศัยอยู่มากที่สุดในชีวิตของเขาเลย มันน่าจะเป็น พ่อของเขาชื่อคิดว่าจะได้ มาร์โค และครอบครัวยากจนเปาโล น่าจะมีพี่น้องสามคน แต่ชื่อของพวกเขาและตอนนี้พวกเขาไม่ได้รู้จัก
เปาโลกลายเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์พระประมาณ 1 , 380 และบุคคลใน squarcialupi Codex แสดงเขาเหมาะกับสีดำเสื้อคลุมของบาทหลวง . ในปี 1944 เขาเอาตำแหน่งเจ้าอาวาสที่เซนต์มาร์ติน al Pino และต่อมากลายเป็นอธิการบดี ! ซึ่งเขาอยู่จนกระทั่ง 904 . 1410 ในรอบ ,เขาดูแลการรวบรวมของ squarcialupi Codex .
เป็นเจ้าอาวาส เขาต้องเป็นบุคคลสาธารณะ เพราะใน 1394 เปาโลได้ลงนามในเอกสารที่เขียนที่บ้านของพระคาร์ดินัลในโรม เฉพาะอื่น ๆที่รู้จักกัน วันที่จากชีวิตของเขามาจากบทกวีของเขา godi Firenze , ซึ่งฉลองชัยชนะเหนือของฟลอเรนซ์ปิซาใน 1406
ของเปาโล ทำงานเป็นฆราวาสและเป็นนักร้องแม้ว่าบางส่วนของการต่อของเปาโล ballate ลบในแหล่งที่มา ทั้งหมดของเขาออก เป็น สอง หรือ สาม กันเสียง และผ่านแหล่งที่มาหรือองค์ประกอบของรูปแบบ มัน datable ก่อน 1008 . สี่ของคลอเสียงของเขาจะได้รับ " นายเปาโล " และ " จำกัด " เป็นนักแต่งเพลงของอีก 13 ชิ้น
เขาเขียนสามประเภทของเพลง : 13 madrigals ballate มากกว่า 40 ,
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ฉันเป็นห่วงเธอ
- เพื่อนหายไปไหน
- This paper suggests that palm date waste
- ทำไมหญิงสาวคนนั้นชอบทำตัวไม่ปกติแตกต่างจ
- A small car is economical
- Y not
- ทำไมหญิงสาวคนนั้นชอบทำตัวไม่ปกติแตกต่างจ
- ฉันอยากรู้ว่าคุณอยู่เมืองไทยมานานแค่ไหนแ
- อยากจำกลับลืม อยากลืมกลับจำ
- This paper suggests that palm date waste
- the clenched teeth and the break in the
- Extra activity
- พระเจ้าตากสิน
- howdid heget sogood atthat
- Product warranty
- โอเค ถ้าอย่างนั้นไว้โอกาสหน้า
- Children should be taught ethics early“I
- ร่างกายพวกเขา ฉันไม่ชอบโชว์
- ยังตัดใจไม่ได้
- ขอโทดที่ไม่ได้บอกก่อน
- และบอกความรู้สึกในแต่ละวันว่าเป็นอย่างไร
- ฉันรักในการเรียนวิทยาศษสตร์และคณิตศาสตร์
- สัตว์
- This service is free to use
