They finished the meal in silence.

They finished the meal in silence. When it was over the two ladies got up and took their work, Mrs. Macphail was making another of the innumerable comforters which she had turned out since the beginning of the war, and the doctor lit his pipe. But Davidson remained in his chair and with abstracted eyes stared at the table. At last he got up and without a word went out of the room. They heard him go down and they heard Miss Thompson`s defiant "Come in" when he knocked at the door. He remained with her for an hour. And Dr. Macphail watched the rain. It was beginning to get on his nerves. It was not like our soft English rain that drops gently on the earth; it was unmerciful and somehow terrible; you felt in it the malignancy of the primitive powers of nature. It did not pour, it flowed. It was like a deluge from heaven, and it rattled on the roof of corrugated iron with a steady persistence that was maddening. It seemed to have a fury of its own. And sometimes you felt that you must scream if it did not stop, and then suddenly you felt powerless, as though your bones had suddenly become soft; and you were miserable and hopeless.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พวกเขาเสร็จสิ้นการรับประทานอาหารในความเงียบ เมื่อผ่าน ผู้หญิงสองตื่น และเอาผลงาน นาง Macphail ทำผ้านวมนับไม่ถ้วนซึ่งเธอได้เปิดออกตั้งแต่จุดเริ่มต้นของสงคราม ยังอีก และแพทย์ไฟท่อของเขา แต่ยังคง Davidson ในเก้าอี้ของเขา และ มีสกัดตาจ้องไปที่ตาราง ในที่สุดเขามีค่า และโดยไม่คำไปอยู่ในห้อง พวกเขาได้ยินเขาลงไป และพวกเขาได้ยินนางสาวทอมป์สันของท้าทาย "มาใน" เมื่อเขาเคาะที่ประตู เขาอยู่กับเธอเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง และดร. Macphail ดูฝน มันก็เริ่มจะได้รับบนเส้นประสาทของเขา มันเป็นไม่เหมือนฝนภาษาอังกฤษของเรานุ่มนวลที่ค่อย ๆ หยดบนโลก โหด และน่า กลัวอย่างใด คุณรู้สึกในมะเร็งของอำนาจดั้งเดิมของธรรมชาติ มันเกิดขึ้นมันไม่ได้เท มันเป็นเหมือนน้ำท่วมจากสวรรค์ และมัน rattled บนหลังคาลูกฟูกเหล็กที่คงทนคงที่ไว้ก็ มันเหมือนกับมีความโกรธของตัวเอง และบางครั้งคุณรู้สึกว่า คุณต้องร้องถ้ามันไม่หยุด แล้ว จู่ ๆ คุณรู้สึกไม่มีอำนาจ ว่ากระดูกของคุณก็กลายเป็นอ่อน และคุณเศร้าหมอง และสิ้นหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พวกเขาเสร็จสิ้นการรับประทานอาหารอยู่ในความเงียบ เมื่อมันเป็นมากกว่าผู้หญิงสองคนลุกขึ้นและเอางานของพวกเขานางแมคเฟลถูกทำให้อีกหนึ่งของเป็ดนับไม่ถ้วนที่เธอเปิดออกตั้งแต่จุดเริ่มต้นของสงครามและการแพทย์ไฟท่อของเขา แต่เดวิดสันยังคงอยู่ในเก้าอี้ของเขาและด้วยตาใจลอยจ้องมองมาที่โต๊ะ ในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นและไม่มีคำเดินออกไปจากห้อง พวกเขาได้ยินเขาลงไปและพวกเขาได้ยินเสียงนางสาว Thompson`s ท้าทาย "มาจาก" เมื่อเขาเคาะที่ประตู เขายังคงอยู่กับเธอเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง และดร. แมคเฟลเฝ้าดูฝน มันเป็นจุดเริ่มต้นที่จะได้รับในประสาทของเขา มันไม่ได้เป็นเหมือนฝนที่ตกภาษาอังกฤษของเรานุ่มที่ลดลงเบา ๆ บนแผ่นดินโลก มันเป็นความเมตตาและน่ากลัวอย่างใด; คุณรู้สึกว่ามันร้ายกาจของอำนาจดั้งเดิมของธรรมชาติ มันไม่ได้เทมันไหล มันเป็นเหมือนน้ำท่วมจากสวรรค์และมันสั่นอยู่บนหลังคาสังกะสีลูกฟูกที่มีความคงทนมั่นคงที่คลั่ง มันดูเหมือนจะมีความโกรธของตัวเอง และบางครั้งคุณรู้สึกว่าคุณต้องกรีดร้องถ้ามันไม่ได้หยุดแล้วก็คุณรู้สึกหมดหนทางราวกับว่ากระดูกของคุณได้ก็กลายเป็นนุ่ม; และคุณมีความสุขและความหวัง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พวกเขาเสร็จสิ้นมื้ออาหารในความเงียบ เมื่อมันเป็นมากกว่าสองสาวลุกขึ้นและเอาผลงาน คุณนายแม็คเฟลทำอีก comforters นับไม่ถ้วนที่เคยเปิดออกตั้งแต่จุดเริ่มต้นของสงคราม และหมอไฟท่อของเขา แต่เดวิดสันอยู่ในเก้าอี้ของเขาและใจลอย ตาจ้องโต๊ะ ในที่สุด เขาลุกขึ้น และโดยไม่ต้องพูดอะไรออกไปจากห้อง พวกเขาได้ยินเขาลงไปและพวกเขาได้ยินคุณ Thompson " s ท้าทาย " เข้ามาได้ " เมื่อเขาเคาะที่ประตู เขายังคงอยู่กับเธอได้เป็นชั่วโมง และ ดร. แม็คเฟลเฝ้าดูฝน มันก็เริ่มที่จะได้รับประสาทของเขา มันไม่เหมือนเราอ่อนภาษาอังกฤษฝนที่หยดลงบนโลก มีเมตตา และก็น่ากลัว คุณรู้สึกว่ามันเนื้อร้ายของพลังดั้งเดิมของธรรมชาติ มันไม่ไหล มันไหล มันเป็นอุทกภัยจากสวรรค์ และเขย่าบนหลังคาลูกฟูกเหล็กกับความคงทนมั่นคงที่บ้า มันเหมือนมีความโกรธของตัวเอง และบางครั้งคุณรู้สึกว่าคุณต้องร้องออกมา ถ้ามันไม่ได้หยุด แล้วอยู่ ๆคุณรู้สึก powerless ราวกับว่ากระดูกของคุณอยู่ดีๆ ก็กลายเป็นอ่อน และคุณเศร้าและหมดหวัง