AbstractThe worldwide prevalence of

Abstract
The worldwide prevalence of hip fracture is increasing as the mean age of the population increases. Despite advances in anesthesia, nursing care, and surgical techniques, however, the outcome of treatment is often poor, and hip fractures remain a significant source of morbidity and mortality for the elderly population. For these patients, operative treatment is considered to be optimal and most cost-effective for displaced intracapsular fractures and all extracapsular fractures. Undisplaced intracapsular fractures can be treated with bed rest and 6–8 weeks' delay of weight bearing in the “younger” elderly (≤70 years). The timing of surgery remains controversial, and evidence that a delay in operating leads to increased morbidity is inconclusive. In general, early surgery is indicated in premorbidly fit patients, whereas surgery should be delayed if correctable comorbidities are present. Methods of intracapsular fracture repair vary geographically and according to surgeon preference. Prospective, randomized, case-controlled studies are needed to compare repair methods, including internal fixation versus hemiarthroplasty for intracapsular fractures and use of uncemented versus cemented hemiarthroplasty prostheses. Extracapsular fractures are usually repaired using a dynamic hip screw or other variant of sliding nail fixation. The mortality rate after hip fracture appears to vary in association with poorly controlled systemic disease (particularly if multiple comorbidities are present); cognitive disorders; operative intervention before stabilization if ≥ 3 comorbidities are present; and, in the absence of prophylaxis, deep vein thrombosis; the associations between mortality and male sex, advanced age, and anesthetic type are less clear. The factors associated with the recovery of walking ability include young age, male sex, absence of dementia, absence of postoperative confusional state, and use of a walking aid before the fracture. Many determinants of outcome are independent of the level of care given and are dependent on prefracture status. To maximize rehabilitation potential, a multidisciplinary approach using skilled medical, nursing, and paramedical care appears to be optimal. Prospective case-controlled studies are required to demonstrate the long-term effectiveness of specialist rehabilitation units. In today's cost-cutting environment, caution must be taken to prevent short-term cost-saving measures from compromising long-term outcome for elderly hip fracture patients.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทคัดย่อThe worldwide prevalence of hip fracture is increasing as the mean age of the population increases. Despite advances in anesthesia, nursing care, and surgical techniques, however, the outcome of treatment is often poor, and hip fractures remain a significant source of morbidity and mortality for the elderly population. For these patients, operative treatment is considered to be optimal and most cost-effective for displaced intracapsular fractures and all extracapsular fractures. Undisplaced intracapsular fractures can be treated with bed rest and 6–8 weeks' delay of weight bearing in the “younger” elderly (≤70 years). The timing of surgery remains controversial, and evidence that a delay in operating leads to increased morbidity is inconclusive. In general, early surgery is indicated in premorbidly fit patients, whereas surgery should be delayed if correctable comorbidities are present. Methods of intracapsular fracture repair vary geographically and according to surgeon preference. Prospective, randomized, case-controlled studies are needed to compare repair methods, including internal fixation versus hemiarthroplasty for intracapsular fractures and use of uncemented versus cemented hemiarthroplasty prostheses. Extracapsular fractures are usually repaired using a dynamic hip screw or other variant of sliding nail fixation. The mortality rate after hip fracture appears to vary in association with poorly controlled systemic disease (particularly if multiple comorbidities are present); cognitive disorders; operative intervention before stabilization if ≥ 3 comorbidities are present; and, in the absence of prophylaxis, deep vein thrombosis; the associations between mortality and male sex, advanced age, and anesthetic type are less clear. The factors associated with the recovery of walking ability include young age, male sex, absence of dementia, absence of postoperative confusional state, and use of a walking aid before the fracture. Many determinants of outcome are independent of the level of care given and are dependent on prefracture status. To maximize rehabilitation potential, a multidisciplinary approach using skilled medical, nursing, and paramedical care appears to be optimal. Prospective case-controlled studies are required to demonstrate the long-term effectiveness of specialist rehabilitation units. In today's cost-cutting environment, caution must be taken to prevent short-term cost-saving measures from compromising long-term outcome for elderly hip fracture patients.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทคัดย่อ
ชุกทั่วโลกของกระดูกสะโพกหักจะเพิ่มขึ้นเป็นอายุเฉลี่ยของประชากรเพิ่มขึ้น แม้จะมีความก้าวหน้าในการระงับความรู้สึก, การดูแลพยาบาลและเทคนิคการผ่าตัด แต่ผลการรักษาเป็นที่น่าสงสารบ่อยและกระดูกสะโพกหักยังคงเป็นแหล่งสำคัญของการเจ็บป่วยและการตายสำหรับประชากรผู้สูงอายุ สำหรับผู้ป่วยเหล่านี้การรักษาผ่าตัดจะถือเป็นที่ดีที่สุดและมีประสิทธิภาพมากที่สุดสำหรับการย้าย intracapsular หักและกระดูกหัก extracapsular ทั้งหมด หัก intracapsular Undisplaced สามารถรักษาได้ด้วยการนอนพักผ่อนและความล่าช้า 6-8 สัปดาห์ของน้ำหนักใน "น้อง" ผู้สูงอายุ (≤70ปี) ระยะเวลาของการผ่าตัดยังคงเป็นที่ถกเถียงกันและหลักฐานที่นำไปสู่ความล่าช้าในการดำเนินงานเพื่อการเจ็บป่วยเพิ่มขึ้นเป็นที่ค้างคา โดยทั่วไปการผ่าตัดในช่วงต้นจะแสดงในผู้ป่วยพอดี premorbidly ขณะที่การผ่าตัดควรจะล่าช้าถ้าป่วย correctable ที่มีอยู่ วิธีการซ่อมแซมแตกหัก intracapsular แตกต่างกันทางภูมิศาสตร์และตามความต้องการของศัลยแพทย์ ในอนาคต, สุ่ม, กรณีศึกษาการควบคุมที่มีความจำเป็นเพื่อเปรียบเทียบวิธีการซ่อมแซมรวมทั้งการตรึงภายในเมื่อเทียบกับ hemiarthroplasty กระดูกหัก intracapsular และการใช้ uncemented เมื่อเทียบกับขาเทียม hemiarthroplasty ซีเมนต์ หัก extracapsular มักจะมีการซ่อมแซมโดยใช้สกรูสะโพกแบบไดนามิกหรือตัวแปรอื่น ๆ ของการเลื่อนการตรึงเล็บ อัตราการตายหลังจากที่กระดูกสะโพกหักดูเหมือนจะแตกต่างกันในการเชื่อมโยงกับโรคระบบควบคุมไม่ดี (โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าป่วยหลายที่มีอยู่); ความผิดปกติของความรู้ความเข้าใจ; การแทรกแซงการผ่าตัดก่อนที่จะรักษาเสถียรภาพถ้า≥ 3 ป่วยที่มีอยู่; และในกรณีที่ไม่มีการป้องกันโรคเส้นเลือดตีบลึก; สมาคมระหว่างการตายและเพศชาย, อายุและประเภทยาชามีความชัดเจนน้อย ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการฟื้นตัวของความสามารถในการเดินรวมถึงวัยเด็กเพศชายขาดภาวะสมองเสื่อมขาดรัฐสับสนหลังการผ่าตัดและการใช้เครื่องช่วยเดินก่อนที่จะแตกหัก ปัจจัยหลายผลเป็นอิสระจากระดับของการดูแลที่กำหนดและจะขึ้นอยู่กับสถานะ prefracture เพื่อเพิ่มศักยภาพการฟื้นฟูวิธีการสหสาขาวิชาชีพที่มีทักษะการใช้ทางการแพทย์การพยาบาลและการดูแลของแพทย์ที่ดูเหมือนจะเป็นที่ดีที่สุด การศึกษาในอนาคตกรณีที่มีการควบคุมจะต้องแสดงให้เห็นถึงประสิทธิภาพในระยะยาวของหน่วยฟื้นฟูสมรรถภาพผู้เชี่ยวชาญ ในสภาพแวดล้อมการตัดค่าใช้จ่ายของวันนี้ข้อควรระวังจะต้องดำเนินการเพื่อป้องกันไม่ให้มาตรการประหยัดค่าใช้จ่ายระยะสั้นจากการประนีประนอมผลในระยะยาวสำหรับผู้ป่วยสูงอายุกระดูกสะโพกหัก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นามธรรม
ชุกทั่วโลกของกระดูกสะโพกหักเพิ่มขึ้นเป็นอายุเฉลี่ยของประชากรเพิ่มขึ้น แม้จะมีความก้าวหน้าในการระงับความรู้สึก , พยาบาล , และเทคนิคการผ่าตัด อย่างไรก็ตาม ผลของการรักษามักไม่ดี และกระดูกหักสะโพกยังคงเป็นแหล่งสำคัญของการเจ็บป่วยและการตายสำหรับประชากรสูงอายุ สำหรับผู้ป่วยเหล่านี้การรักษาโดยวิธีผ่าตัดจะถือเป็นที่ดีที่สุดและคุ้มค่าที่สุดสำหรับผู้ intracapsular กระดูกหักและกระดูกหัก Extracapsular ทั้งหมด undisplaced intracapsular กระดูกหักสามารถปฏิบัติกับเตียงที่เหลือ 6 – 8 สัปดาห์ของการยกน้ำหนัก ใน " เด็ก " ( ≤ผู้สูงอายุ 70 ปี ) ระยะเวลาของการผ่าตัดยังคงแย้งได้และหลักฐานว่า ความล่าช้าในการปฏิบัติ นำไปสู่การเจ็บป่วยที่เพิ่มขึ้น ไม่ชัดเจน โดยทั่วไปการผ่าตัดก่อนจะพบในผู้ป่วย premorbidly พอดี ส่วนการผ่าตัดควรจะล่าช้าถ้า correctable โรคร่วมอยู่ด้วย วิธีการซ่อมแซมรอยแตก intracapsular แตกต่างกันทางภูมิศาสตร์ตามศัลยแพทย์และความชอบ อนาคต , สุ่ม ,การศึกษาควบคุม กรณีต้องการเปรียบเทียบวิธีการซ่อมแซม รวมถึงการตรึงภายในเมื่อเทียบกับ hemiarthroplasty กระดูกหัก intracapsular และใช้ uncemented เมื่อเทียบกับซีเมนต์ hemiarthroplasty เทียม . ผู้สนับสนุนรายการมักจะไปใช้สกรูหรือตัวแปรอื่น ๆแบบไดนามิกสะโพกเลื่อนตรึงตะปูอัตราการตายหลังกระดูกสะโพกหักที่ดูเหมือนจะแตกต่างกันในความสัมพันธ์กับระบบงานควบคุมโรค ( โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าหลายโรคร่วมอยู่ด้วย ) ; ความผิดปกติทางปัญญา ; ปฏิบัติการแทรกแซงก่อนที่เสถียรภาพถ้า≥ 3 โรคร่วม อยู่ และ ในกรณีที่ไม่มีการป้องกันโรคลิ่มเลือดอุดตันหลอดเลือดดำส่วนลึก ; สมาคมระหว่างการตายและชายอายุขั้นสูงยาชาชนิดและมีความชัดเจนน้อยลง ปัจจัยที่เกี่ยวข้องกับการกู้คืนของความสามารถในการเดิน รวมถึงเด็กอายุ เพศชาย เพศ ไม่มีภาวะสับสนฉับพลันหลังขาดของรัฐ และการใช้เครื่องช่วยเดิน ก่อนหัก ผลที่เป็นอิสระของปัจจัยหลายระดับของการดูแลที่ได้รับและจะขึ้นอยู่กับ prefracture สถานะ เพื่อเพิ่มศักยภาพในการฟื้นฟูเป็นวิธีการที่ใช้โดยผู้เชี่ยวชาญทางการแพทย์ พยาบาล และผู้ช่วยแพทย์จะดูแลที่เหมาะสม การศึกษาควบคุมคดีในอนาคตจะต้องแสดงให้เห็นถึงผลระยะยาวของหน่วยฟื้นฟูผู้เชี่ยวชาญ ในวันนี้ตัดต้นทุนสิ่งแวดล้อมข้อควรระวังจะต้องใช้มาตรการระยะสั้นเพื่อป้องกันการประหยัดค่าใช้จ่ายจากการผลระยะยาวสำหรับผู้ป่วยกระดูกสะโพกในผู้สูงอายุ .