WHATEVER hour you woke there was a

WHATEVER hour you woke there was a door shunting. From room to room they went, hand in hand, lifting here, opening there, making sure—a ghostly couple. 1
“Here we left it,” she said. And he added, “Oh, but here too!” “It’s upstairs,” she murmured. “And in the garden,” he whispered “Quietly,” they said, “or we shall wake them.” 2
But it wasn’t that you woke us. Oh, no. “They’re looking for it; they’re drawing the curtain, one might say, and so read on a page or two. “Now they’ve found it,” one would be certain, stopping the pencil on the margin. And then, tired of reading, one might rise and see for oneself, the house all empty, the doors standing open, only the wood pigeons bubbling with content and the hum of the threshing machine sounding from the farm. “What did I come in here for? What did I want to find?” My hands were empty. “Perhaps it’s upstairs then?” The apples were in the loft. And so down again, the garden still as ever, only the book had slipped into the grass. 3
But they had found it in the drawing room. Not that one could ever see them. The window panes reflected apples, reflected roses; all the leaves were green in the glass. If they moved in the drawing room, the apple only turned its yellow side. Yet, the moment after, if the door was opened, spread about the floor, hung upon the walls, pendant from the ceiling—what? My hands were empty. The shadow of a thrush crossed the carpet; from the deepest wells of silence the wood pigeon drew its bubble of sound. “Safe, safe, safe,” the pulse of the house beat softly. “The treasure buried; the room...” the pulse stopped short. Oh, was that the buried treasure? 4
A moment later the light had faded. Out in the garden then? But the trees spun darkness for a wandering beam of sun. So fine, so rare, coolly sunk beneath the surface the beam I sought always burnt behind the glass. Death was the glass; death was between us; coming to the woman first, hundreds of years ago, leaving the house, sealing all the windows; the rooms were darkened. He left it, left her, went North, went East, saw the stars turned in the Southern sky; sought the house, found it dropped beneath the Downs. “Safe, safe, safe,” the pulse of the house beat gladly. “The Treasure yours.” 5
The wind roars up the avenue. Trees stoop and bend this way and that. Moonbeams splash and spill wildly in the rain. But the beam of the lamp falls straight from the window. The candle burns stiff and still. Wandering through the house, opening the windows, whispering not to wake us, the ghostly couple seek their joy. 6
“Here we slept,” she says. And he adds, “Kisses without number.” “Waking in the morning—” “Silver between the trees—” “Upstairs—” “In the garden—” “When summer came—” “In winter snowtime—” The doors go shutting far in the distance, gently knocking like the pulse of a heart. 7
Nearer they come; cease at the doorway. The wind falls, the rain slides silver down the glass. Our eyes darken; we hear no steps beside us; we see no lady spread her ghostly cloak. His hands shield the lantern. “Look,” he breathes. “Sound asleep. Love upon their lips.” 8
Stooping, holding their silver lamp above us, long they look and deeply. Long they pause. The wind drives straightly; the flame stoops slightly. Wild beams of moonlight cross both floor and wall, and, meeting, stain the faces bent; the faces pondering; the faces that search the sleepers and seek their hidden joy. 9
“Safe, safe, safe,” the heart of the house beats proudly. “Long years—” he sighs. “Again you found me.” “Here,” she murmurs, “sleeping; in the garden reading; laughing, rolling apples in the loft. Here we left our treasure—” Stooping, their light lifts the lids upon my eyes. “Safe! safe! safe!” the pulse of the house beats wildly. Waking, I cry “Oh, is this your buried treasure? The light in the heart.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชั่วโมงสิ่งคุณตื่นมีถูกประตู shunting ห้องเดิน มือ ยกนี่ เปิดมี แน่ใจ — คู่น่ากลัว 1 "นี่เราเดิม เธอกล่าว และเขาเพิ่ม, " Oh แต่นี่เกินไป! " "ก็ชั้นบน เธอ murmured "และ ในสวน เขากระซิบ"เงียบ ๆ กล่าว "หรือเราจะตื่น" 2 แต่มันไม่ได้ว่า คุณตื่นเรา โอ้ หมายเลข "พวกเขากำลังค้นหานั้น พวกเขากำลังวาดม่าน หนึ่งอาจพูด และเพื่อให้ อ่านบนหน้าหรือสอง "ตอนนี้พวกเขาได้พบว่า หนึ่งจะบาง หยุดดินสอบนกำไร และ เบื่ออ่าน หนึ่งอาจเพิ่มขึ้น แล้วดูตัวเอง บ้านว่างเปล่าทั้งหมด ประตูยืนเปิด เฉพาะนกไม้พัทยา ด้วยเนื้อหาและการครวญเพลงหูเครื่องนวดจากฟาร์ม "อะไรไม่ได้ฉันมาในที่นี่ ไม่ฉันต้องการอะไรหา" มือของฉันนั้นว่างเปล่า "บางทีก็ชั้นบนแล้ว? " แอปเปิ้ลอยู่ในลอฟท์ และดังนั้น ลงอีก สวนยังคงเป็นเคย ได้มีเล็ดรอดเข้าให้หญ้า 3 แต่พวกเขาได้พบในห้องวาดภาพ หนึ่งที่ไม่ได้เคยเห็นพวกเขา บานหน้าต่างผลแอปเปิ้ล ผลกุหลาบ ทุกใบมีสีเขียวในแก้ว ถ้าจะย้ายห้องวาด แอปเปิ้ลเปิดด้านข้างเป็นสีเหลืองเท่านั้น ยัง ช่วงหลัง ถ้าประตูเปิด เผยแพร่เกี่ยวกับชั้น แขวนตามผนัง ระย้าจากเพดานคืออะไร มือของฉันนั้นว่างเปล่า เงาของเชื้อราที่ข้ามพรม จากบ่อลึกที่สุดของความเงียบ นกพิราบไม้วาดฟองของเสียง "เซฟ เซฟ เซฟ ชีพจรของบ้านเอาชนะเบา "สมบัติฝังอยู่ ห้องพัก..."ชีพจรหยุดสั้น ๆ โอ้ เป็นที่ฝังสมบัติ 4 ครู่ต่อมาแสงมีสีจางลง ในสวนแล้ว แต่ต้นไม้ปั่นมืดสำหรับการเจอแสงแดด ดังนั้นดี หายากมาก coolly จมใต้ผิวน้ำคาน ผมขอเผาไหม้เสมอหลังแก้ว ก็แก้ว ได้ตายระหว่างเรา มาเพื่อผู้หญิง ร้อยปี ออกจากบ้าน ยาแนวรอยต่อของหน้าต่างทั้งหมด ห้องมืดมัวไป เขามัน ซ้าย เธอไปเหนือ ทิศตะวันออกไป เห็นดาวเปิดท้องฟ้าภาคใต้ ค้นหาบ้าน พบว่าลดลงใต้ลงของ "เซฟ เซฟ เซฟ ชีพจรของบ้านเอาชนะเจ้าหน้าที่ "สมบัติของคุณ" 5 ลม roars ค่าดิอเวนิว ต้นก้ม และโค้งด้วยวิธีนี้และที่ Moonbeams สาด และหกอาละวาดในสายฝน แต่ลำแสงของโคมไฟตกจากหน้าต่างตรง ไหม้เทียนแข็ง และนิ่ง เดินผ่านบ้าน เปิดหน้าต่าง วิสเปอริ่งไม่ให้ตื่นเรา พัดคู่หาความสุขของพวกเขา 6 "ที่นี่เราไปไหน เธอกล่าวว่า และเขา เพิ่ม "จูบไม่ มีหมายเลข" "ปลุกในตอนเช้า — " "เงินระหว่างต้นไม้ — " "ชั้นบน — " "สวน — " "เมื่อฤดูร้อนมา — " "ใน snowtime หนาว — " ประตูไปปิดในระยะห่าง ไกลเคาะเบา ๆ เช่นชีพจรหัวใจ 7 Nearer มา หยุดที่ประตู ลมตก ภาพนิ่งฝนเงินลงแก้ว ตา darken เราได้ยินตอนไม่อยู่ข้างเรา เราเห็นผู้หญิงไม่แพร่กระจายเสื้อคลุมของเธอน่ากลัว มือของเขาบังโคมไฟ "ดู เขาเซ็ท "เสียงหลับ รักเมื่อริมฝีปากของพวกเขา" 8 Stooping ถือโคมไฟของพวกเขาเงินเหนือ ยาวพวกเขาดู และลึก จึงจะหยุด Straightly ลมไดรฟ์ เปลวไฟ stoops เล็กน้อย ทั้งพื้น และผนัง และ ประชุม คราบหน้าเงี้ยว ข้ามคานป่าของแสงจันทร์ หน้าขบคิด ใบหน้าที่ค้นตัวผู้นอน และแสวงหาความสุขซ่อนอยู่ 9 "เซฟ เซฟ เซฟ แห่งบ้านเต้นภูมิใจ "นานปี — " เขา sighs "อีกครั้งคุณพบฉัน" "ที่นี่ เธอ murmurs "นอน การอ่านหนังสือสวน หัวเราะ กลิ้งแอปเปิ้ลในแบบลอฟท์ ที่นี่เราทิ้งสมบัติของเรา — " Stooping ไฟของพวกเขายกฝาขึ้นตา "ปลอดภัย ปลอดภัย ปลอดภัย "บ้านชีพจรเต้นอาละวาด ปลุก ฉันร้อง "โอ้ นี่คุณสมบัติฝังอยู่หรือไม่ ไฟในห้อง"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

WHATEVER ชั่วโมงคุณตื่นมีประตูแบ่ง จากห้องไปที่ห้องที่พวกเขาเดินจับมือยกที่นี่มีการเปิดทำให้แน่ใจว่าเป็นคู่ที่น่ากลัว 1
"ที่นี่เราทิ้งมันไว้" เธอกล่าว และเขากล่าวเสริมว่า "โอ้ แต่ที่นี่เกินไป!" "มันเป็นชั้นบน" เธอบ่น "และในสวน" เขากระซิบ "เงียบ ๆ " พวกเขากล่าวว่า "หรือเราจะปลุกพวกเขา." 2
แต่มันไม่ได้ที่คุณตื่นเรา ไม่นะ. "พวกเขากำลังมองหามัน พวกเขากำลังวาดภาพม่านหนึ่งอาจกล่าวและเพื่อให้อ่านบนหน้าหรือสอง "ตอนนี้พวกเขาได้พบมัน" ใครจะบางหยุดดินสอบนขอบ แล้วเหนื่อยกับการอ่านหนึ่งอาจจะเพิ่มขึ้นและดูตัวเองในบ้านที่ว่างเปล่าทั้งหมดยืนอยู่ที่ประตูเปิดเพียงนกพิราบไม้ฟองที่มีเนื้อหาและการครวญเพลงของเครื่องนวดที่ทำให้เกิดเสียงจากฟาร์ม "สิ่งที่ผมมาที่นี่หรือไม่? สิ่งที่ฉันไม่ต้องการที่จะหา? "มือของฉันเป็นที่ว่างเปล่า "บางทีมันอาจจะเป็นชั้นบนแล้ว?" แอปเปิ้ลอยู่ในห้องใต้หลังคา และเพื่อให้ลงมาอีกครั้ง, สวนยังคงเช่นเคยเพียงหนังสือเล่มนี้ได้หลบเข้าไปในสนามหญ้า 3
แต่พวกเขาได้พบในห้องรับแขก ไม่ว่าใครเคยได้เห็นพวกเขา บานหน้าต่างสะท้อนให้เห็นแอปเปิ้ลสะท้อนให้เห็นดอกกุหลาบ; ทุกใบเป็นสีเขียวในแก้ว หากพวกเขาย้ายเข้ามาอยู่ห้องรับแขก, แอปเปิ้ลเพียงหันด้านข้างสีเหลือง แต่ช่วงเวลาหลังจากที่ถ้าประตูถูกเปิดกระจายเกี่ยวกับชั้นที่แขวนอยู่บนผนังจี้จากเพดานอะไร? มือของฉันว่างเปล่า เงาของนักร้องหญิงอาชีพข้ามพรม; จากหลุมที่ลึกที่สุดของความเงียบนกพิราบไม้ดึงฟองของเสียง "ปลอดภัยปลอดภัยปลอดภัย" ชีพจรของบ้านตีเบา ๆ "สมบัติฝังไว้ที่นั่น ห้องพัก ... "ชีพจรหยุดสั้น ๆ โอ้ว่าเป็นสมบัติที่ถูกฝัง? 4
ช่วงเวลาต่อมาแสงได้จางหายไป ออกไปในสวนแล้ว? แต่ต้นไม้ปั่นความมืดลำแสงเดินของดวงอาทิตย์ ดังนั้นดีที่หายากเช่นนั้นเฉยจมอยู่ใต้พื้นผิวคานผมขอเผาเสมอหลังกระจก ความตายเป็นแก้ว; ตายระหว่างเรา มากับผู้หญิงคนแรกหลายร้อยปีที่ผ่านมาออกจากบ้านปิดผนึกหน้าต่างทั้งหมด; ห้องก็มืด เขาทิ้งมันทิ้งเธอไปเหนือไปทางทิศตะวันออกเห็นดาวหันในท้องฟ้าภาคใต้; ขอบ้านพบว่ามันลดลงอยู่ใต้เนิน "ปลอดภัยปลอดภัยปลอดภัย" ชีพจรของบ้านเอาชนะยินดี "การคุณสมบัติ." 5
ลมคำรามขึ้นถนน ต้นไม้ก้มโค้งงอและวิธีและที่นี้ จันทร์สาดและการรั่วไหลอย่างรุนแรงในสายฝน แต่แสงของหลอดไฟตกตรงจากหน้าต่าง เทียนเผาไหม้และยังคงแข็ง เดินผ่านบ้านเปิดหน้าต่างกระซิบไม่ตื่นเราคู่ที่น่ากลัวของพวกเขาแสวงหาความสุข 6
"ที่นี่เรานอนหลับอยู่" เธอกล่าว และเขากล่าวเสริมว่า "จูบไม่ถ้วน." "ตื่นในตอนเช้า" "เงินระหว่างวิหาร Dunkeld ว่า" "Upstairs-" "ใน Garden- ว่า" "เมื่อฤดูร้อน came-" "ในช่วงฤดูหนาว snowtime-" ประตูไปปิด ในระยะทางไกลเบา ๆ เคาะเช่นชีพจรของหัวใจ 7
ใกล้พวกเขามา; หยุดที่ประตู ลมตกฝนสไลด์เงินลงแก้ว ดวงตาของเรามืด; เราได้ยินไม่มีขั้นตอนข้างเรา เราจะเห็นผู้หญิงที่ไม่มีการแพร่กระจายเสื้อคลุมน่ากลัวของเธอ มือของเขาป้องกันโคมไฟ "ดู" เขาหายใจ "เสียงชวนง่วง. รักเมื่อริมฝีปากของพวกเขา. "8
Stooping ถือโคมไฟสีเงินของพวกเขาเหนือเรานานพวกเขามองและความลึก นานพวกเขาหยุดการทำงานชั่วคราว ลมไดรฟ์ดิ่ว; เปลวไฟก้มเล็กน้อย คานป่าแสงจันทร์ข้ามทั้งพื้นและผนังและประชุม, เปื้อนใบหน้างอ; ใบหน้าขบคิด; ใบหน้าที่ค้นหาหมอนและแสวงหาความสุขของพวกเขาซ่อน 9
"ปลอดภัยปลอดภัยปลอดภัย" หัวใจของบ้านที่เต้นอย่างภาคภูมิใจ "years- ยาว" เขาถอนหายใจ "อีกครั้งคุณพบฉัน." "ที่นี่" เธอพึมพำ "นอน; ในการอ่านสวน; หัวเราะกลิ้งแอปเปิ้ลในห้องใต้หลังคา ที่นี่เราทิ้งสมบัติของเรา "Stooping แสงของพวกเขายกฝาบนตาของฉัน "ปลอดภัย! ปลอดภัย! ปลอดภัย! "ชีพจรของบ้านเต้นเหยง ตื่นฉันร้องไห้ "โอ้นี่คือสมบัติที่ถูกฝังหรือไม่? ไฟในหัวใจ. "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ไม่ว่าเวลาคุณตื่นขึ้นมามีประตูแบ่ง . จากห้องไปที่ห้องที่พวกเขาไปจับมือ ยกตรงนี้ เปิดตรงนั้น ทำให้คู่น่ากลัว sure-a . 1
" เราทิ้งมันไว้ที่นี่ " เธอกล่าว เขาเพิ่ม , " โอ้ ที่นี่ด้วย ! " อยู่ข้างบน " เธอพึมพำ " ในสวน " เขากระซิบ " เบาๆ " เค้าบอกว่า " เดี๋ยวเขาก็ตื่น " 2
แต่มันไม่ปลุกเรา โอ้ ไม่" พวกเขากำลังมองหา พวกเขาจะดึงม่าน หนึ่งอาจจะบอกว่าให้อ่านต่ออีกหน้า 2 " ตอนนี้พวกเขาได้พบ " หนึ่งจะมั่นใจ คั่นดินสอไว้ แล้วก็ เบื่อการอ่าน หนึ่งอาจลุกไปดูด้วยตนเอง บ้านทั้งหลังว่างเปล่า ประตู ยืนเปิดเฉพาะไม้นกพิราบ bubbling กับเนื้อหาและครวญเพลงของเครื่องนวดข้าวเสียงจากฟาร์ม " ฉันมานี่ทำไม ? อะไรที่ฉันต้องการ ? " มือของฉันว่างเปล่า " บางทีมันอยู่ข้างบนแล้ว " แอปเปิ้ลอยู่ในห้องใต้หลังคา แล้วลงอีกครั้ง สวนยังคงเหมือนเดิม เพียงแต่หนังสือมี slipped ลงในหญ้า 3
แต่พวกเขาได้พบในห้องรับแขกที่เราเคยเห็นพวกเขา กระจกหน้าต่างสะท้อนแอปเปิ้ล สะท้อนกุหลาบ ใบเป็นสีเขียวอยู่ในกระจก ถ้าเขาไปอยู่ในห้องนั่งเล่น แอปเปิ้ลเพียงหันด้านสีเหลืองของ แต่หลังจากนั้นครู่เดียว ถ้าประตูเปิดกางกับพื้น แขวนอยู่บนผนัง ห้อยจากเพดาน อะไร ? มือของฉันว่างเปล่า เงาของนกข้ามพรมจากบ่อลึกของความเงียบพิราบป่าวาดฟองของเสียง " ปลอดภัย , ปลอดภัย , ปลอดภัย , " ชีพจรเรือนเต้นแผ่วเบา " สมบัติที่ฝังไว้ ห้อง . . . . . . . " ชีพจรหยุดสั้น ๆ โอ้ คือสมบัติที่ถูกฝังไว้ ? 4
สักครู่ต่อมาแสงสว่างจางหาย ออกไปที่สวนแล้ว แต่ต้นไม้ก็ปั่นในความมืดเพื่อเดินลำแสงของดวงอาทิตย์ งั้นก็ได้ ดังนั้น หายากเลยจมอยู่ใต้พื้นผิวคานผมขอเสมอเผาหลังกระจก ความตายคือกระจก ความตาย ระหว่าง เรา มาหาฝ่ายหญิงก่อน เมื่อหลายร้อยปีก่อน ออกจากบ้าน หน้าต่างทุกบานปิด ห้องก็มืดไป . เขาจากไป ทิ้งเธอ ไปทางเหนือ ไปทางตะวันออก เห็นดาวเปิดท้องฟ้าภาคใต้ หาบ้านเจอมันหล่นอยู่ใต้ดาวน์ " ปลอดภัย ปลอดภัยปลอดภัย " ชีพจรเรือนเต้นด้วยความยินดี " สมบัติของคุณ . " 5
ลมคำรามขึ้น Avenue หมู่ไม้และโค้งด้วยวิธีนี้และ แสงจันทร์สาดกระเซ็นซ่านในสายฝน แต่แสงของหลอดไฟหล่นมาจากหน้าต่าง เทียนไหม้แข็งและนิ่ง เดินเข้ามาในบ้าน เปิดหน้าต่าง เสียงไม่ปลุกเรา คู่ผีแสวงหาความสุขของตน 6
" เรานอนกันที่นี่ " เธอกล่าว เขาเพิ่ม , " จูบโดยไม่มีหมายเลข " " ตื่นแต่เช้า " " เงินระหว่างต้นไม้ - " ข้างบน " " ในสวน " " เมื่อฤดูร้อนมาถึง " " ในฤดูหนาว snowtime - ประตูไปปิดไกลไกลเคาะเบา ๆเหมือนชีพจรหัวใจ 7
พวกเขาใกล้เข้ามา หยุดอยู่ที่หน้าประตู ลมลง สไลด์ ฝนสีเงินลงแก้วตามืด เราไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าข้างเรา เราไม่เห็นสุภาพสตรีคลี่เสื้อคลุมที่น่ากลัวของเธอ เขาเอามือป้องโคมไฟ " ดู " เขากล่าวแผ่วเบา " หลับอยู่ รักบนริมฝีปากของพวกเขา . " 8
stooping ถือตะเกียงของเงินเรา มันดูยาวและลึก นานพวกเขาหยุด ลมพัดพุ่งตรง เปลวไฟไหวลู่ลงเล็กน้อย ป่าแสงจันทร์ ข้ามคาน ทั้งพื้นและผนัง และ ประชุมเปื้อนใบหน้างอ ; ใบหน้าขบคิด ; ใบหน้าที่หลับใหลหาของที่ซ่อนอยู่และการค้นหาความสุข 9
" ปลอดภัย , ปลอดภัย , ปลอดภัย , " หัวใจของบ้านเต้นอย่างภาคภูมิ " ปี " . . . . . . " แล้วคุณก็พบฉัน . " " ที่นี่ " เธอพึมพำ " นอน ในสวนอ่าน หัวเราะกลิ้ง แอปเปิ้ลในห้องใต้หลังคา ที่นี่เราทิ้งทรัพย์สมบัติของเรา - - " ดู แสงของพวกเขายกฝาบนตาของฉัน" ปลอดภัย ปลอดภัย ปลอดภัย " ชีพจรเรือนเต้นอย่างบ้าคลั่ง ฉันตื่นขึ้นร้อง " โอ้ นี้คือสมบัติที่ถูกฝัง ? แสงสว่างของหัวใจ .