Dramaturgy is a sociological perspe

Dramaturgy is a sociological perspective starting from symbolic interactionism and commonly used in microsociological accounts of social interaction in everyday life. The term was first adapted into sociology from the theatre by Erving Goffman, who developed most of the related terminology and ideas in his 1959 book, The Presentation of Self in Everyday Life. Kenneth Burke, whom Goffman would later acknowledge as an influence,[1] had earlier presented his notions of dramatism in 1945, which in turn derives from Shakespeare. However, the fundamental difference between Burke's and Goffman's view is that Burke believed that life was in fact theatre, whereas Goffman viewed theatre as a metaphor. If we imagine ourselves as directors observing what goes on in the theatre of everyday life, we are doing what Goffman called dramaturgical analysis, the study of social interaction in terms of theatrical performance.[2]

In dramaturgical sociology it is argued that the elements of human interactions are dependent upon time, place, and audience. In other words, to Goffman, the self is a sense of who one is, a dramatic effect emerging from the immediate scene being presented.[3] Goffman forms a theatrical metaphor in defining the method in which one human being presents itself to another based on cultural values, norms, and beliefs. Performances can have disruptions (actors are aware of such), but most are successful. The goal of this presentation of self is acceptance from the audience through carefully conducted performance. If the actor succeeds, the audience will view the actor as he or

Dramaturgical perspective is one of several sociological paradigms separated from other sociological theories because it does not examine the cause of human behavior but it analyzes the context. In Frame Analysis,[5] he writes, "What is important is the sense he provides them through his dealing with them of what sort of person he is behind the role he is in" (p. 298). The dramaturgical perspective can be seen as an anchor to this perspective, where the individual's identity is performed through role(s), and consensus between the actor and the audience. Because of this dependence on consensus to define social situations, the perspective argues that there is no concrete meaning to any interaction that could not be redefined. Dramaturgy emphasizes expressiveness as the main component of interactions. It is termed as the "fully two-sided view of human interaction".

Dramaturgical theory suggests that a person's identity is not a stable and independent psychological entity, but rather, it is constantly remade as the person interacts with others.


In a dramaturgical model, social interaction is analyzed in terms of how people live their lives like actors performing on a stage.[6] This analysis offers a look at the concepts of status and role. A status is like a part in a play, and a role serves as a script, supplying dialogue and action for the characters.[6] As on the stage, people in their everyday lives manage settings, clothing, words, and nonverbal actions to give a particular impression to others. Goffman described each individual’s “performance” as the presentation of self, a person’s efforts to create specific impressions in the minds of others.[6] This process is sometimes called "impression management". Goffman makes an important distinction between "front stage" and "back stage" behavior. As the term implies, "front stage" actions are visible to the audience and are part of the performance. People engage in "back stage" behaviors when no audience is present. For example, a server in a restaurant is likely to perform one way in front of customers but might be much more casual in the kitchen. It is likely that he or she does things in the kitchen that might seem unseemly in front of customers.[7]

Before an interaction with another, an individual prepares a role, or impression, that he or she wants to make on the other. These roles are subject to what is in theater termed "breaking character." Inopportune intrusions may occur, in which a backstage performance is interrupted by someone who is not meant to see it. In addition, there are examples of how the audience for any personal performance plays a part in determining the course it takes: how typically we ignore many performance flaws out of tact, such as if someone trips or spits as they speak.


Performance[edit]
There are seven important elements Goffman identifies with respect to the performance:

Belief in the part one is playing is important, even if it cannot be judged by others. The audience can only try to guess whether the performer is sincere or cynical.[8]
The front or 'the mask' is a standardized, generalizable and transferable technique for the performer to control the manner in which the audience perceives him or her.[9]
Dramatic realization is a portrayal of aspects of the performer that s/he wants the audience to know. When the performer wants to stress something, s/he will carry on the dramatic realization.[8]
Idealization. A performance often presents an idealized view of the situation to avoid confusion (misrepresentation) and strengthen other elements (fronts, dramatic realization). Audiences often have an 'idea' of what a given situation (performance) should look like and performers will try to carry out the performance according to that idea.[8]
Maintenance of expressive control refers to the need to stay 'in character'. The performance has to make sure that s/he sends out the correct signals and quiets the occasional compulsion to convey misleading ones that might detract from the performance.[8]
Misrepresentation refers to the danger of conveying a wrong message. The audience tends to think of a performance as genuine or false, and performers generally wish to avoid having an audience disbelieve them (whether they are being truly genuine or not).[8]
Deception refers to the concealment of certain information from the audience, whether to increase the audience's interest in the user or to avoid divulging information which could be damaging to the performer.[8]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศิลปะการละครเป็นสังคมวิทยามุมมองเริ่มจากในกรุงเทพมหานครและสัญลักษณ์ที่ใช้กันทั่วไปใน microsociological บัญชีการปฏิสัมพันธ์ทางสังคมในชีวิตประจําวัน ในระยะแรก ปรับ ในสังคมวิทยาจากโรงละครโดยวิ่ง กัฟแมน ผู้ที่พัฒนามากที่สุดของ ที่เกี่ยวข้องกับคำศัพท์และแนวคิดในหนังสือของเขา 1959 โดยนำเสนอตัวเองในชีวิตประจําวัน เคนเน็ธ เบิร์คใคร goffman ภายหลังจะยอมรับเป็นอิทธิพล [ 1 ] ก่อนหน้านี้ได้เสนอความคิดของเขาของ dramatism ในปี 1945 ซึ่งจะได้มาจากเช็คสเปียร์ อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างพื้นฐานระหว่างเบิร์ค และ goffman มุมมองที่เบิร์คเชื่อว่าชีวิตในความเป็นจริงโรงละคร ในขณะที่ goffman ดูละครเป็นอุปมาถ้าเราจินตนาการว่าตัวเองเป็นกรรมการสังเกตสิ่งที่ไปในในโรงละครของชีวิต เราจึงทำสิ่งที่ goffman ที่เรียกว่าการวิเคราะห์ dramaturgical การศึกษาการปฏิสัมพันธ์ทางสังคมในแง่ของการแสดงละคร . [ 2 ]

ใน dramaturgical สังคมวิทยาก็แย้งว่า องค์ประกอบของมนุษย์ปฏิสัมพันธ์จะขึ้นอยู่กับเวลา สถานที่ และผู้ชม ในคำอื่น ๆที่จะ goffman ,ตนเองเป็นความรู้สึกของคนที่หนึ่ง ก็คือ ละครที่โผล่ออกมาจากฉากถูกนำเสนอทันที . [ 3 ] goffman รูปแบบเปรียบเทียบละครในการกำหนดวิธีการที่เป็นคนแสดงเองอีก ตามค่านิยม วัฒนธรรม ประเพณี และความเชื่อ การแสดงที่สามารถมีการหยุดชะงัก ( นักแสดงทราบดังกล่าว ) แต่ส่วนใหญ่จะประสบความสำเร็จเป้าหมายของการนำเสนอตนเอง คือ การได้รับการยอมรับจากผู้ชมอย่างรอบคอบและมีประสิทธิภาพ ถ้านักแสดงที่ประสบความสำเร็จ ผู้ชมจะดูนักแสดงที่เขาหรือ

dramaturgical มุมมองเป็นหนึ่งในหลายๆทฤษฎีทางสังคมวิทยาในกระบวนทัศน์ที่แยกออกจากสังคม เพราะไม่ได้ศึกษาสาเหตุของพฤติกรรมของมนุษย์แต่มันวิเคราะห์บริบท ในการวิเคราะห์กรอบ[ 5 ] เขาเขียน " สิ่งที่สำคัญ คือ ความรู้สึกที่เขามีให้ผ่านของเขาจัดการกับพวกเขาสิ่งที่จัดเรียงของเขาเป็นผู้อยู่เบื้องหลังบทบาทเขาเป็น " คน ( หน้า 298 ) มุมมอง dramaturgical สามารถมองเห็นเป็นจุดยึดมุมมองนี้ ซึ่งแต่ละตัวจะแสดงผ่านทางบทบาท ( S ) และฉันทามติระหว่างนักแสดงและผู้ชม