2. The legislation There are severa

2. The legislation
There are several statues that relate to consumer protection generally that may be applied to e-commerce
in Malaysia. There are a host of statutes, which are applicable to conventional transactions that can also be
applied to e-commerce dealings, but for the purpose of this paper I will focus on the Trade Descriptions Act
1972. It is also pertinent to reiterate that the Consumer Protection Act 1999 does not apply to electronic
transactions. Section 2(g) of the Act specifically excludes such transactions, unless the Minister by a Gazette
declared otherwise. It looks that there is a beacon of hope for electronic transactions to be included within
the ambit of the Act as its possible implementation under the Act can be made just through Ministerial
declaration, not through legislative amendment. One can only guess the reason for e-commerce present
exclusion of the Act: it could be that the Tribunal concerned dealing with consumers complaints is not yet
ready to arbitrate disputes on electronic transactions. Because of the legal uncertainties surrounding ecommerce,
a host of problems are very likely to crop up emanating from such transactions if the Tribunal
were to arbitrate the disputes. Simply said, the authorities and perhaps the litigants themselves are not ready
to enforce consumer rights transacting in e-commerce under the Consumer Protection Act.
The requirement of legal protection on e-commerce transactions stems from several underlying
principles [1]; [2]:

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2 กฎหมาย มีรูปปั้นต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับการคุ้มครองผู้บริโภคโดยทั่วไปที่อาจจะใช้กับอีคอมเมิร์ซในมาเลเซีย มีโฮสต์ของคดี ซึ่งใช้ได้กับธุรกรรมทั่วไปที่สามารถใช้ติดต่ออีคอมเมิร์ซ แต่ เพื่อกระดาษนี้ผมจะเน้นการค้าคำอธิบายพระราชบัญญัติ1972. ก็ยังเกี่ยวข้องกับย้ำว่า ปี 1999 พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภคไม่สามารถใช้กับอิเล็กทรอนิกส์ธุรกรรม ส่วน 2(g) พระราชบัญญัติโดยเฉพาะไม่รวมธุรกรรมดังกล่าว เว้นแต่รัฐมนตรี โดยประกาศเป็นประกาศเป็นอย่างอื่น เหมือนว่า มีเบคอนความหวังสำหรับธุรกรรมอิเล็กทรอนิกส์จะรวมอยู่ในambit พระราชบัญญัติเป็นการดำเนินการได้ตามพระราชบัญญัตินี้ได้เพียงผ่าน Ministerialรายงานภาษี ไม่ผ่านสภาแก้ไข หนึ่งสามารถเดาเหตุผลสำหรับอีคอมเมิร์ซเท่าปัจจุบันแยกพระราชบัญญัติ: อาจให้ศาลที่เกี่ยวข้องจัดการกับผู้บริโภคที่ร้องเรียนไม่ได้พร้อมชี้ขาดข้อโต้แย้งเกี่ยวกับธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ เนื่องจากความไม่แน่นอนทางกฎหมายอีคอมเมิร์ซ สภาพแวดล้อมของปัญหาน่าจะเป็นพืชที่ขึ้นเกิดจากธุรกรรมดังกล่าวหากศาลได้ชี้ขาดข้อโต้แย้ง เพียงแค่กล่าวว่า หน่วยงานและบางที litigants ตัวเองยังไม่พร้อมผู้บริโภคบังคับใช้สิทธิ์ transacting ในอีคอมเมิร์ซตามพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภคความต้องการของธุรกรรมพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์กฎหมายป้องกันลำต้นจากหลายต้นหลักการ [1]; [2]:

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2. กฎหมายที่
มีหลายรูปปั้นที่เกี่ยวข้องกับการคุ้มครองผู้บริโภคทั่วไปที่อาจจะนำไปใช้กับ e-commerce ที่มี
ในประเทศมาเลเซีย มีโฮสต์ของกฎเกณฑ์ซึ่งมีผลบังคับใช้กับการทำธุรกรรมแบบเดิมที่สามารถ
นำไปใช้ในการติดต่อ E-commerce แต่สำหรับจุดประสงค์ของบทความนี้ผมจะเน้นรายละเอียดการค้า Act
1972 นอกจากนี้ยังเป็นที่เกี่ยวข้องกับการย้ำว่าพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภค 1999 ใช้ไม่ได้กับอิเล็กทรอนิกส์
การทำธุรกรรม มาตรา 2 (g) ของพระราชบัญญัติเฉพาะไม่รวมรายการดังกล่าวเว้นแต่รัฐมนตรีราชกิจจานุเบกษา
ประกาศเป็นอย่างอื่น ดูเหมือนว่ามีสัญญาณของความหวังสำหรับการทำธุรกรรมอิเล็กทรอนิกส์ที่จะรวมอยู่ใน
ขอบเขตของกฎหมายเช่นการดำเนินการที่เป็นไปได้ภายใต้พระราชบัญญัติสามารถทำได้เพียงแค่ผ่านรัฐมนตรี
ประกาศไม่ผ่านการแก้ไขกฎหมาย เพียงคนเดียวที่สามารถคาดเดาสาเหตุของการพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ในปัจจุบัน
ยกเว้นของกฎหมาย: มันอาจเป็นไปได้ว่าศาลกังวลการจัดการกับข้อร้องเรียนของผู้บริโภคยังไม่
พร้อมที่จะไกล่เกลี่ยข้อพิพาทเกี่ยวกับการทำธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์ เนื่องจากความไม่แน่นอนทางกฎหมายรอบอีคอมเมิร์ซ
โฮสต์ของปัญหามีแนวโน้มมากที่จะปลูกขึ้นเล็ดลอดออกมาจากการทำธุรกรรมดังกล่าวหากศาล
มีการไกล่เกลี่ยข้อพิพาท เพียงแค่กล่าวว่าเจ้าหน้าที่และบางทีคู่ของตัวเองยังไม่พร้อม
. ในการบังคับใช้สิทธิของผู้บริโภคใน transacting อีคอมเมิร์ซตามพระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภค
ต้องการของการคุ้มครองทางกฎหมายในการทำธุรกรรมอีคอมเมิร์ซเกิดจากพื้นฐานหลาย
หลักการ [1]; [2]:

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

2 . กฎหมาย
มีหลายรูปที่เกี่ยวข้องกับการคุ้มครองผู้บริโภคโดยทั่วไปที่อาจจะใช้กับอี - คอมเมิร์ซ
ในมาเลเซีย มีโฮสต์ของกฎเกณฑ์ที่เกี่ยวข้องกับธุรกรรมปกติยังสามารถใช้กับอี - คอมเมิร์ซ
ติดต่อ แต่สำหรับวัตถุประสงค์ของบทความนี้ผมจะเน้นอธิบายการค้าทำ
1972 .นอกจากนี้ยังเกี่ยวข้องกับสำทับว่า พ.ร.บ. คุ้มครองผู้บริโภค พ.ศ. 2542 ไม่ได้ใช้กับธุรกรรมอิเล็กทรอนิกส์

มาตรา 2 ( G ) ของกฎหมายโดยเฉพาะไม่รวมรายการดังกล่าว เว้นแต่รัฐมนตรีโดยราชกิจจานุเบกษา
ประกาศเป็นอย่างอื่น มันดูว่ามีสัญญาณแห่งความหวังสำหรับธุรกรรมทางอิเล็กทรอนิกส์จะถูกรวมไว้ภายใน
ภายใต้พระราชบัญญัติการดำเนินงานภายใต้กฎหมายที่เป็นไปได้ สามารถทำผ่านปฏิญญารัฐมนตรี
ไม่ผ่านการแก้ไขกฎหมาย เพียงหนึ่งเดียวที่สามารถคาดเดาเหตุผลอีคอมเมิร์ซในปัจจุบัน
ยกเว้นของกฎหมาย : เป็นไปได้ว่าศาลที่เกี่ยวข้องจัดการกับผู้บริโภคร้องเรียนไม่ได้
พร้อมที่จะตัดสินข้อพิพาทเกี่ยวกับธุรกรรมอิเล็กทรอนิกส์เพราะความไม่แน่นอนโดยรอบกฎหมายอีคอมเมิร์ซ ,
โฮสต์ของปัญหามีมากมีแนวโน้มที่จะตัดขึ้นที่เกิดจากธุรกรรมดังกล่าวหากศาล
จะตัดสินข้อพิพาท เพียงแต่บอกว่า เจ้าหน้าที่ และบางทีคู่กรณีเองยังไม่พร้อม
เพื่อบังคับใช้สิทธิของผู้บริโภคตกลงในพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ภายใต้พระราชบัญญัติคุ้มครองผู้บริโภค .
ความต้องการของการป้องกันทางกฎหมายในการทำธุรกรรมพาณิชย์อิเล็กทรอนิกส์ stems จากหลายต้นแบบ
หลักการ [ 1 ] ; [ 2 ] :