Grandmaster Fang, don’t tell me you

Grandmaster Fang, don’t tell me you’re still thinking about whatever place it was that you wished you had seen me before?” She laughed lightly, but deep within her eyes, Meng Hao could see that she harbored a measure of anxiety. She didn’t think Meng Hao could tell, but considering how well he knew her, he noticed it with a single glance.

Meng Hao’s mind instantly spun into action. He knew that Han Bei was not the type of woman to get nervous easily. He thought back to all the times he had seen her before.

“I’ve embarrassed myself in front of you, Fellow Daoist Han,” he said. “It’s just that, I really am interested in you.” He looked at her, allowing a glow of interest to shine in his eyes.

When Han Bei saw this, her heart instantly seized. From the moment Meng Hao had entered the Sect, an uneasy feeling had overtaken her. Now, her anxiety was growing stronger. However, her skill in scheming ran deep, and she did her best to hide her feelings. She kept her brow smooth, and covered her face with a smile.

Continuing to stroll along, she responded, “Grandmaster Fang, I’m truly honored by your words. However, I truly don’t understand. What exactly about me interests you?” She looked at him, blinking.

“The surname Han is a special one,” said Meng Hao slowly, looking at the rising sun off in the distance.

Hearing this, Han Bei’s expression didn’t change. She smiled and replied, “How is it special?”

“It’s special because it’s one of the Nine Great Families.” His expression was the same as usual, but his words caused Han Bei to frown and sigh. Meng Hao knew that these actions were simply a means to cover up her true reaction.

His heart trembled, and more than ever he got the feeling that something fishy was going on.

“You’re right,” said Han Bei, looking at him. “My ancestors were among the Nine Great Families.”

They came to a stop outside a stretch of emerald-green mountain forest. The wind blew softly, causing the leaves to rustle. Off in the distance, the sound of running water could be heard. The sounds of nature merged together into something similar to music.

Surrounded by the beauty, Meng Hao said nothing. He gazed at Han Bei, and she returned his look.

After a long moment, he laughed, turning his head to look at the green forest. He strolled over to where a mountain stream ambled on toward the east. He looked down into the stream, where fish flitted above the smooth stones of the stream bed. A thoughtful expression appeared in his eyes.

“Something is unusual about Han Bei,” he thought. “How come she’s so nervous around me? It can’t have anything to do with Fang Mu, and she doesn’t know that I’m Meng Hao. In that case… it must have to do with the East Pill Division!”

Han Bei stood next to him, her expression the same as ever. Enough time passed for an incense stick to burn, whereupon she suddenly slapped her bag of holding. A glowing jade slip appeared. After glancing at it for a moment, she gave Meng Hao a slight curtsey.

“This place is secluded and quiet, Grandmaster Fang. If you wish, you can stay here a while. Unfortunately, there are some matters I have to attend to, and I don’t wish to disturb your ruminations. This jade slip contains a map of the Black Sieve Sect, please feel free to use it to go enjoy some of the scenery. I’ll take my leave now.” She handed him the jade slip, then turned lithely and made to leave.

As she did, Meng Hao casually said, “One of your friends in the East Pill Division wished me to pass on greetings to you. As for that matter….” His words seemed to be filled with meaning, and yet were ambiguous and equivocal. Really, any meaning could be derived from them.

However, as soon as Han Bei heard them, her heart began to pound. Her back was turned to Meng Hao, so she allowed her eyes to narrow. However, her posture betrayed no clue regarding her thoughts. She slowly turned her head, and when she did, her face was covered with a look of surprise.

“Grandmaster Fang, I’m not really sure what you mean,” she said, blinking. Her expression filled with confusion, as if she were trying very hard to figure out which friend Meng Hao was referring to.

If she had not manifested such an expression, Meng Hao would have been left guessing. But such a reaction solidified his speculations.

There was definitely something going on with Han Bei.

Based on his understanding of her, he knew that were she not harboring some deep anxiety, she would take advantage of such a topic of conversation to gather more information from him. Instead, she instantly displayed an expression of surprise.

He laughed. “I see. I clearly mistook you for someone else.” He said nothing further. Currently, he wasn’t sure exactly what secret Han Bei was keeping. That would take further deliberation. However, he also knew that speaking too much could lead to slip-ups. Then, Han Bei might come to the conclusion that she was being played, and that could lead to unnecessary complications.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แกรนด์มาสเตอร์ฝางอย่าบอกฉันคุณยังคงคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นที่คุณต้องการที่คุณเคยเห็นฉันก่อน? "เธอหัวเราะเบา ๆ แต่ลึกลงไปในดวงตาของเธอเม้งเฮาจะได้เห็นว่าเธอเก็บงำตัวชี้วัดของความวิตกกังวล เธอไม่คิดว่าเม้งเฮาสามารถบอกได้ แต่การพิจารณาวิธีการที่ดีเขารู้ว่าเธอเขาสังเกตเห็นมันได้อย่างเดียว. ใจเม้งเฮาหมุนไปสู่การปฏิบัติได้ทันที เขารู้ว่าฮันบวร์กไม่ได้เป็นผู้หญิงประเภทที่จะได้รับประสาทได้อย่างง่ายดาย เขาคิดว่ากลับไปทุกครั้งที่เขาได้เห็นเธอก่อน. "ฉันอายตัวเองในหน้าของคุณเพื่อน Daoist ฮัน" เขากล่าว "มันก็แค่นั้นผมรู้สึกสนใจในตัวคุณ." เขามองไปที่เธอช่วยให้เรืองแสงที่น่าสนใจที่จะส่องแสงในดวงตาของเขา. เมื่อฮันบวร์กเห็นนี้หัวใจของเธอยึดทันที จากช่วงเวลาที่เม้งเฮาได้เข้านิกาย, ความรู้สึกไม่สบายใจได้ทันเธอ ตอนนี้ความวิตกกังวลของเธอมีการเติบโตที่แข็งแกร่ง แต่ทักษะของเธอในการวางแผนวิ่งลึกและเธอทำดีที่สุดของเธอที่จะซ่อนความรู้สึกของเธอ เธอยังคงคิ้วของเธอเรียบและปกคลุมใบหน้าของเธอด้วยรอยยิ้ม. อย่างต่อเนื่องเพื่อเดินเล่นไปตามเธอตอบ "แกรนด์มาสเตอร์ฝางผมรู้สึกเป็นเกียรติอย่างแท้จริงโดยคำพูดของคุณ แต่ผมอย่างแท้จริงไม่เข้าใจ ว่าสิ่งที่เกี่ยวกับตัวฉันที่คุณสนใจ? "เธอมองไปที่เขากระพริบ. " นามสกุลฮันเป็นคนพิเศษ "เม้งเฮาบอกว่าช้ามองไปที่ดวงอาทิตย์ขึ้นอยู่ห่างออก. ได้ยินอย่างนี้แล้วการแสดงออกฮันบวร์กไม่ได้เปลี่ยนแปลง . เธอยิ้มและตอบว่า "มันเป็นวิธีการพิเศษหรือไม่?" "มันเป็นพิเศษเพราะมันเป็นหนึ่งในเก้าครอบครัวที่ดี." การแสดงออกของเขาได้เหมือนกันตามปกติ แต่คำพูดของเขาที่เกิดจากฮันบวร์กจะขมวดคิ้วและถอนหายใจ เม้งเฮารู้ว่าการกระทำเหล่านี้เป็นเพียงวิธีที่จะครอบคลุมถึงปฏิกิริยาที่แท้จริงของเธอ. หัวใจของเขาสั่นและมากขึ้นกว่าเดิมเขามีความรู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างคาวที่เกิดขึ้น. "คุณขวา" ฮันบวร์กกล่าวว่ามองเขา . "บรรพบุรุษของฉันเป็นหนึ่งในเก้าครอบครัวที่ดี." พวกเขามาหยุดนอกยืดของป่าภูเขามรกตสีเขียว ลมพัดเบา ๆ ที่ก่อให้เกิดใบจะทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบ ออกไปในระยะทางที่เสียงน้ำไหลอาจจะได้ยิน เสียงของธรรมชาติผสานเข้าด้วยกันเป็นสิ่งที่คล้ายกับเพลง. ล้อมรอบด้วยความงาม, เม้งเฮากล่าวว่าไม่มีอะไร เขาจ้องมองฮันบวร์กและเธอกลับมาดูของเขา. หลังจากช่วงเวลาที่นานเขาหัวเราะหันหัวของเขาไปดูที่ป่าสีเขียว เขาเดินไปที่กระแสภูเขา ambled บนไปทางทิศตะวันออก เขามองลงไปในลำธารที่ปลา flitted ข้างต้นหินที่ราบรื่นของเตียงกระแส นิพจน์รอบคอบปรากฏอยู่ในดวงตาของเขา. "อะไรบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับฮันบวร์ก" เขาคิดว่า "วิธีมาเธอตื่นเต้นมากรอบ ๆ ตัวผม? มันไม่สามารถมีอะไรจะทำอย่างไรกับฝางหมู่และเธอไม่ทราบว่าผมเม้งเฮา ในกรณีที่ว่า ... มันต้องมีจะทำอย่างไรกับยาภาค! " ฮันบวร์กยืนอยู่ถัดจากเขาแสดงออกของเธอเช่นเดียวกับที่เคย เวลาพอผ่านธูปติดที่จะเผาไหม้ครั้นแล้วเธอก็ตบกระเป๋าของเธอในการถือครอง สลิปหยกเรืองแสงปรากฏ หลังจาก glancing ที่มันสักครู่เธอให้เม้งเฮาถอนสายบัวเล็กน้อย. "สถานที่แห่งนี้เป็นที่ที่เงียบสงบและเงียบสงบมาสเตอร์ฝาง ถ้าคุณต้องการคุณสามารถอยู่ที่นี่ในขณะที่ แต่มีบางเรื่องที่ผมต้องเข้าร่วมและฉันไม่ต้องการที่จะรบกวน ruminations ของคุณ ใบหยกนี้มีแผนที่สีดำตะแกรงนิกายโปรดอย่าลังเลที่จะใช้มันจะไปสนุกกับบางส่วนของฉาก ฉันจะใช้เวลาการลาของฉันตอนนี้. "เธอมือเขาใบหยกจากนั้นก็หัน lithely และทำเพื่อให้ออก. ขณะที่เธอทำเม้งเฮาลวกกล่าวว่า" หนึ่งในเพื่อนของคุณในยาภาคอยากให้ฉันไปส่งผ่านคำอวยพรให้ เธอ. ในฐานะที่เป็นสำหรับเรื่องที่ ... . "คำพูดของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความหมายและยังมีความไม่ชัดเจนและยังไม่มีข้อยุติ จริงๆความหมายใด ๆ ที่อาจจะมาจากพวกเขา. แต่ทันทีที่ฮันบวร์กที่พวกเขาได้ยินหัวใจของเธอเริ่มที่จะปอนด์ เธอกลับหันเม้งเฮาดังนั้นเธอจึงได้รับอนุญาตให้ดวงตาของเธอที่จะแคบ แต่ท่าทางของเธอทรยศเบาะแสเกี่ยวกับความคิดของเธอไม่มี เธอค่อย ๆ หันหัวของเธอและเมื่อเธอได้ใบหน้าของเธอถูกปกคลุมด้วยรูปลักษณ์ของความประหลาดใจ. "มาสเตอร์ฝางผมไม่แน่ใจว่าจริงๆสิ่งที่คุณหมายถึง" เธอกล่าวกระพริบ การแสดงออกของเธอเต็มไปด้วยความสับสนราวกับว่าเธอกำลังพยายามที่ยากมากที่จะคิดออกซึ่งเพื่อนเม้งเฮาหมายถึง. ถ้าเธอไม่เคยประจักษ์เช่นการแสดงออกเม้งเฮาจะได้รับการเดาออก แต่เช่นปฏิกิริยาผลึกการคาดเดาของเขา. มีแน่นอนสิ่งที่เกิดขึ้นกับฮันบวร์ก. ขึ้นอยู่กับความเข้าใจของเขาเธอเขารู้ว่ามีเธอไม่เก็บงำบางความวิตกกังวลลึก ๆ เธอก็จะใช้ประโยชน์จากหัวข้อของการสนทนาเพื่อรวบรวมข้อมูลเพิ่มเติม จากเขา. แต่เธอทันทีแสดงการแสดงออกของความประหลาดใจ. เขาหัวเราะ "ฉันเห็น. ฉันชัดเจนเข้าใจผิดคิดว่าคุณให้คนอื่น. "เขากล่าวว่าไม่มีอะไรเพิ่มเติม ปัจจุบันเขาก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เป็นความลับของฮันบวร์กได้รับการรักษา ว่าจะใช้เวลาใคร่ครวญต่อไป แต่เขาก็รู้ว่าพูดมากเกินไปอาจนำไปสู่อัพใบ จากนั้นฮันบวร์กอาจจะมาถึงบทสรุปที่ว่าเธอถูกเล่นและที่อาจนำไปสู่ภาวะแทรกซ้อนที่ไม่จำเป็น