SREDNI VASHTARConradin was ten year

SREDNI VASHTAR

Conradin was ten years old, and the doctor had pronounced his professional opinion that the boy would not live another five years. The doctor was silky and effete, and counted for little, but his opinion was endorsed by Mrs. De Ropp, who counted for nearly everything. Mrs. De Ropp was Conradin's cousin and guardian, and in his eyes she represented those three-fifths of the world that are necessary and disagreeable and real; the other two-fifths, in perpetual antagonism to the foregoing, were summed up in himself and his imagination. One of these days Conradin supposed he would succumb to the mastering pressure of wearisome necessary things---such as illnesses and coddling restrictions and drawn-out dulness. Without his imagination, which was rampant under the spur of loneliness, he would have succumbed long ago.

Mrs. De Ropp would never, in her honestest moments, have confessed to herself that she disliked Conradin, though she might have been dimly aware that thwarting him ``for his good'' was a duty which she did not find particularly irksome. Conradin hated her with a desperate sincerity which he was perfectly able to mask. Such few pleasures as he could contrive for himself gained an added relish from the likelihood that they would be displeasing to his guardian, and from the realm of his imagination she was locked out---an unclean thing, which should find no entrance.

In the dull, cheerless garden, overlooked by so many windows that were ready to open with a message not to do this or that, or a reminder that medicines were due, he found little attraction. The few fruit-trees that it contained were set jealously apart from his plucking, as though they were rare specimens of their kind blooming in an arid waste; it would probably have been difficult to find a market-gardener who would have offered ten shillings for their entire yearly produce. In a forgotten corner, however, almost hidden behind a dismal shrubbery, was a disused tool-shed of respectable proportions, and within its walls Conradin found a haven, something that took on the varying aspects of a playroom and a cathedral. He had peopled it with a legion of familiar phantoms, evoked partly from fragments of history and partly from his own brain, but it also boasted two inmates of flesh and blood. In one corner lived a ragged-plumaged Houdan hen, on which the boy lavished an affection that had scarcely another outlet. Further back in the gloom stood a large hutch, divided into two compartments, one of which was fronted with close iron bars. This was the abode of a large polecat-ferret, which a friendly butcher-boy had once smuggled, cage and all, into its present quarters, in exchange for a long-secreted hoard of small silver. Conradin was dreadfully afraid of the lithe, sharp-fanged beast, but it was his most treasured possession. Its very presence in the tool-shed was a secret and fearful joy, to be kept scrupulously from the knowledge of the Woman, as he privately dubbed his cousin. And one day, out of Heaven knows what material, he spun the beast a wonderful name, and from that moment it grew into a god and a religion. The Woman indulged in religion once a week at a church near by, and took Conradin with her, but to him the church service was an alien rite in the House of Rimmon. Every Thursday, in the dim and musty silence of the tool-shed, he worshipped with mystic and elaborate ceremonial before the wooden hutch where dwelt Sredni Vashtar, the great ferret. Red flowers in their season and scarlet berries in the winter-time were offered at his shrine, for he was a god who laid some special stress on the fierce impatient side of things, as opposed to the Woman's religion, which, as far as Conradin could observe, went to great lengths in the contrary direction. And on great festivals powdered nutmeg was strewn in front of his hutch, an important feature of the offering being that the nutmeg had to be stolen. These festivals were of irregular occurrence, and were chiefly appointed to celebrate some passing event. On one occasion, when Mrs. De Ropp suffered from acute toothache for three days, Conradin kept up the festival during the entire three days, and almost succeeded in persuading himself that Sredni Vashtar was personally responsible for the toothache. If the malady had lasted for another day the supply of nutmeg would have given out.

The Houdan hen was never drawn into the cult of Sredni Vashtar. Conradin had long ago settled that she was an Anabaptist. He did not pretend to have the remotest knowledge as to what an Anabaptist was, but he privately hoped that it was dashing and not very respectable. Mrs. De Ropp was the ground plan on which he based and detested all respectability.

After a while Conradin's absorption in the tool-shed began to attract the notice of his guardian. ``It is not good for him to be pottering down there in all weathers,'' she promptly decided, and at breakfast one morning she announced that the Houdan hen had been sold and taken away overnight. With her short-sighted eyes she peered at Conradin, waiting for an outbreak of rage and sorrow, which she was ready to rebuke with a flow of excellent precepts and reasoning. But Conradin said nothing: there was nothing to be said. Something perhaps in his white set face gave her a momentary qualm, for at tea that afternoon there was toast on the table, a delicacy which she usually banned on the ground that it was bad for him; also because the making of it ``gave trouble,'' a deadly offence in the middle-class feminine eye.

``I thought you liked toast,'' she exclaimed, with an injured air, observing that he did not touch it.

``Sometimes,'' said Conradin.

In the shed that evening there was an innovation in the worship of the hutch-god. Conradin had been wont to chant his praises, tonight be asked a boon.

``Do one thing for me, Sredni Vashtar.''

The thing was not specified. As Sredni Vashtar was a god he must be supposed to know. And choking back a sob as he looked at that other empty comer, Conradin went back to the world he so hated.

And every night, in the welcome darkness of his bedroom, and every evening in the dusk of the tool-shed, Conradin's bitter litany went up: ``Do one thing for me, Sredni Vashtar.''

Mrs. De Ropp noticed that the visits to the shed did not cease, and one day she made a further journey of inspection.

``What are you keeping in that locked hutch?'' she asked. ``I believe it's guinea-pigs. I'll have them all cleared away.''

Conradin shut his lips tight, but the Woman ransacked his bedroom till she found the carefully hidden key, and forthwith marched down to the shed to complete her discovery. It was a cold afternoon, and Conradin had been bidden to keep to the house. From the furthest window of the dining-room the door of the shed could just be seen beyond the corner of the shrubbery, and there Conradin stationed himself. He saw the Woman enter, and then be imagined her opening the door of the sacred hutch and peering down with her short-sighted eyes into the thick straw bed where his god lay hidden. Perhaps she would prod at the straw in her clumsy impatience. And Conradin fervently breathed his prayer for the last time. But he knew as he prayed that he did not believe. He knew that the Woman would come out presently with that pursed smile he loathed so well on her face, and that in an hour or two the gardener would carry away his wonderful god, a god no longer, but a simple brown ferret in a hutch. And he knew that the Woman would triumph always as she triumphed now, and that he would grow ever more sickly under her pestering and domineering and superior wisdom, till one day nothing would matter much more with him, and the doctor would be proved right. And in the sting and misery of his defeat, he began to chant loudly and defiantly the hymn of his threatened idol:

Sredni Vashtar went forth,
His thoughts were red thoughts and his teeth were white.
His enemies called for peace, but he brought them death.
Sredni Vashtar the Beautiful.
And then of a sudden he stopped his chanting and drew closer to the window-pane. The door of the shed still stood ajar as it had been left, and the minutes were slipping by. They were long minutes, but they slipped by nevertheless. He watched the starlings running and flying in little parties across the lawn; he counted them over and over again, with one eye always on that swinging door. A sour-faced maid came in to lay the table for tea, and still Conradin stood and waited and watched. Hope had crept by inches into his heart, and now a look of triumph began to blaze in his eyes that had only known the wistful patience of defeat. Under his breath, with a furtive exultation, he began once again the pæan of victory and devastation. And presently his eyes were rewarded: out through that doorway came a long, low, yellow-and-brown beast, with eyes a-blink at the waning daylight, and dark wet stains around the fur of jaws and throat. Conradin dropped on his knees. The great polecat-ferret made its way down to a small brook at the foot of the garden, drank for a moment, then crossed a little plank bridge and was lost to sight in the bushes. Such was the passing of Sredni Vashtar.
``Tea is ready,'' said the sour-faced maid; ``where is the mistress?'' ``She went down to the shed some time ago,'' said Conradin. And while the maid went to summon her mistress to tea, Conradin fished a toasting-fork out of the sideboard drawer and proceeded to toast himself a piece of bread. And during the toasting of it and the buttering of it with much butter and the slow enjoyment of eating it, Conradin listened to the noises and silences which fell in quick spasms beyond the dining-room door. The loud foolish screaming of the maid, the answering chorus of wondering ejaculations from the kitchen region, the scuttering footsteps and hurried embassies for outside help, and then, after a lull, the scared sobbing

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Sredni VASHTAR Conradin เป็นสิบปีและแพทย์ทรงประกาศความเป็นมืออาชีพของเขาว่าเด็กจะไม่อยู่อีกห้าปี หมอก็เนียนและอ่อนแอและนับเป็นเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่ความคิดของเขาได้รับการรับรองโดยนาง De Ropp ที่นับเกือบทุกอย่าง นาง De Ropp เป็นลูกพี่ลูกน้องของ Conradin และผู้ปกครองและในสายตาของเขาเธอเป็นตัวแทนทั้งสามในห้าของโลกที่มีความจำเป็นและไม่พอใจและเป็นจริง; อีกสองในห้าในการเป็นปรปักษ์กันตลอดไปดังกล่าวข้างต้นได้รับการสรุปในตัวเองและจินตนาการของเขา หนึ่งในวันนี้ Conradin ควรที่เขาจะยอมจำนนต่อแรงกดดันของการเรียนรู้สิ่งที่จำเป็น --- น่าเบื่อเช่นการเจ็บป่วยและข้อ จำกัด coddling dulness และดึงออก โดยไม่ต้องจินตนาการของเขาซึ่งอยู่อาละวาดภายใต้แรงกระตุ้นของความเหงาเขาจะต้องยอมจำนนนานมาแล้ว. นาง De Ropp จะไม่ในช่วงเวลา honestest เธอได้สารภาพกับตัวเองว่าเธอไม่ชอบ Conradin แม้ว่าเธออาจจะได้รับทราบรางที่ขัดขวางเขา `` ของเขาที่ดี '' เป็นหน้าที่ที่เธอไม่พบน่าเบื่อโดยเฉพาะอย่างยิ่ง Conradin เกลียดเธอด้วยความจริงใจหมดหวังที่เขาเป็นที่ดีที่สุดที่สามารถที่จะปกปิด ความสุขบางอย่างเช่นที่เขาจะประดิษฐ์ให้กับตัวเองได้รับออกรสเพิ่มจากโอกาสที่พวกเขาจะได้รับการไม่พอใจการปกครองของเขาและจากดินแดนแห่งจินตนาการของเขาที่เธอถูกขังอยู่ออก --- สิ่งที่ไม่สะอาดซึ่งควรจะหาทางเข้าไม่. ใน หมองคล้ำ, สวนเศร้ามองข้ามโดยหน้าต่างจำนวนมากที่มีความพร้อมที่จะเปิดด้วยข้อความที่จะไม่ทำนี้หรือว่าหรือเตือนว่ายาเป็นเพราะเขาพบว่าสถานที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ต้นไม้ผลไม้ไม่กี่คนที่มันมีความอิจฉาริษยาที่ตั้งนอกเหนือจากการถอนขนของเขาราวกับว่าพวกเขาเป็นตัวอย่างที่หายากของชนิดของพวกเขาเบ่งบานในเสียแห้งแล้ง; ก็อาจจะได้รับยากที่จะหาตลาดชาวสวนผู้ที่จะได้นำเสนอสิบชิลลิงสำหรับการผลิตประจำปีของพวกเขาทั้ง ในมุมลืม แต่ซ่อนอยู่เบื้องหลังเกือบพุ่มไม้กลุ้มใจเป็นเครื่องมือเพิงร้างของสัดส่วนที่นับถือและภายในกำแพง Conradin พบสวรรค์บางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นในด้านที่แตกต่างของห้องเด็กเล่นและมหาวิหาร เขาได้ peopled กับกองทัพของภูตผีคุ้นเคยปรากฏส่วนหนึ่งมาจากชิ้นส่วนของประวัติศาสตร์และส่วนหนึ่งมาจากสมองของเขาเอง แต่ก็ยังอวดสองผู้ต้องขังของเนื้อและเลือด ในมุมหนึ่งอาศัยอยู่มอมแมม-plumaged ไก่ Houdan ซึ่งเด็กทุ่มเทความรักที่มีแทบทางออกอื่น ต่อไปในความเศร้าโศกยืนฮัทช์ขนาดใหญ่แบ่งออกเป็นสองช่องหนึ่งซึ่งถูก fronted กับลูกกรงเหล็กใกล้ นี้เป็นที่อาศัยของสัตว์จำพวกพังพอน-Ferret ขนาดใหญ่ซึ่งเนื้อเด็กที่เป็นมิตรได้ลักลอบนำเข้าครั้งเดียวกรงและทั้งหมดลงในไตรมาสปัจจุบันในการแลกเปลี่ยนสำหรับการสะสมระยะหลั่งเงินขนาดเล็ก Conradin เป็นอย่างหวาดกลัวกลัวอ่อนสัตว์คมเขี้ยว แต่มันก็มีไว้ในครอบครองที่รักที่สุดของเขา การปรากฏตัวของมันมากในโรงเก็บเครื่องมือเป็นความสุขที่เป็นความลับและหวาดกลัวที่จะถูกเก็บไว้อย่างรอบคอบจากความรู้ของผู้หญิงในขณะที่เขาขนานนามเอกชนลูกพี่ลูกน้องของเขา และวันหนึ่งออกมาจากสวรรค์รู้ว่าสิ่งที่วัสดุที่เขาปั่นสัตว์ชื่อที่ยอดเยี่ยมและจากช่วงเวลาที่มันกลายเป็นพระเจ้าและศาสนา ผู้หญิงตามใจในศาสนาสัปดาห์ละครั้งที่โบสถ์ใกล้ ๆ และเอา Conradin กับเธอ แต่เขาเป็นบริการคริสตจักรพระราชพิธีคนต่างด้าวในบ้านของริมโมน ทุกวันพฤหัสบดีในความเงียบสลัวและเหม็นอับของเครื่องมือเพิงที่เขาบูชาด้วยความศรัทธาและซับซ้อนพิธีก่อนที่ฮัทช์ที่ทำจากไม้ที่อาศัยอยู่ Sredni Vashtar, นักสืบที่ดี ดอกไม้สีแดงในฤดูกาลของพวกเขาและผลเบอร์รี่สีแดงในช่วงฤดูหนาวเวลาที่ถูกนำเสนอในศาลของเขาเพราะเขาเป็นพระเจ้าที่วางความเครียดบางเป็นพิเศษในด้านใจร้อนรุนแรงของสิ่งที่ตรงข้ามกับศาสนาของผู้หญิงซึ่งเท่าที่ Conradin สามารถสังเกตได้ไปช่วงที่ดีในทิศทางตรงกันข้าม และในงานเทศกาลที่ยิ่งใหญ่ลูกจันทน์เทศป่นถูกเกลื่อนในด้านหน้าของฮัทช์ของเขาเป็นคุณลักษณะที่สำคัญของการเสนอขายเป็นลูกจันทน์เทศที่จะต้องมีการถูกขโมย เทศกาลเหล่านี้เป็นของการเกิดความผิดปกติและได้รับการแต่งตั้งส่วนใหญ่เพื่อเฉลิมฉลองเหตุการณ์ที่ผ่านมาบางส่วน มีอยู่ครั้งหนึ่งเมื่อนาง De Ropp ความทุกข์ทรมานจากอาการปวดฟันเฉียบพลันเป็นเวลาสามวัน Conradin เก็บไว้ในช่วงเทศกาลทั้งสามวันและประสบความสำเร็จเกือบในการจูงใจตัวเองว่า Sredni Vashtar เป็นผู้รับผิดชอบในการอาการปวดฟัน หากเจ็บป่วยได้กินเวลานานวันอื่นอุปทานของลูกจันทน์เทศจะได้รับออก. ไก่อูด็องก็ไม่เคยดึงเข้าไปในศาสนาของ Sredni Vashtar Conradin มาตั้งถิ่นฐานมานานแล้วว่าเธอเป็น Anabaptist เขาไม่ได้หลอกว่ามีความรู้ที่ห่างไกลเป็นสิ่งที่ Anabaptist เป็น แต่เขาเอกชนหวังว่ามันก็ห้าวและไม่นับถือมาก นาง De Ropp แผนพื้นดินที่เขาและเกลียดความเหมาะสมทั้งหมด. หลังจากที่ในขณะดูดซึม Conradin ในเครื่องมือเพิงเริ่มที่จะดึงดูดแจ้งให้ทราบล่วงหน้าของผู้ปกครองของเขา `` มันไม่ดีสำหรับเขาที่จะงอกเงยมีการลงในทุกสภาพอากาศ, '' เธอก็ตัดสินใจทันทีและในเช้าเช้าวันหนึ่งเธอบอกว่าไก่ Houdan ได้รับการขายและนำออกไปในชั่วข้ามคืน ด้วยสายตาสั้นสายตาเธอ peered ที่ Conradin รอการระบาดของความโกรธและความเศร้าโศกซึ่งเธอก็พร้อมที่จะตำหนิกับการไหลของศีลที่ดีเยี่ยมและการให้เหตุผล แต่ Conradin กล่าวว่าไม่มีอะไร: ก็ไม่มีอะไรที่จะกล่าวว่า อะไรบางอย่างที่อาจจะอยู่ในใบหน้าของเขาชุดสีขาวทำให้เธอไม่สบายใจชั่วขณะอย่างชายามบ่ายที่มีขนมปังบนโต๊ะอาหารอันโอชะที่เธอมักจะห้ามบนพื้นดินที่มันก็ไม่ดีสำหรับเขา; ยังเป็นเพราะการทำมัน `` ให้ปัญหา '' เป็นความผิดร้ายแรงในสายตาของผู้หญิงชนชั้นกลาง. `` ฉันคิดว่าคุณชอบขนมปัง, '' เธออุทานด้วยอากาศที่ได้รับบาดเจ็บสังเกตว่าเขาไม่ได้สัมผัสมัน`` บางครั้ง '' กล่าวว่า Conradin. ในการหลั่งในเย็นวันนั้นมีนวัตกรรมในการนมัสการของฮัทช์พระเจ้า Conradin ได้รับเคยชินที่จะสวดมนต์สรรเสริญของเขาในคืนนี้จะถามประโยชน์. `` ทำสิ่งหนึ่งสำหรับฉัน Sredni Vashtar. '' สิ่งที่ไม่ได้ระบุ ในฐานะที่เป็น Sredni Vashtar เป็นพระเจ้าที่เขาจะต้องได้รับควรจะรู้ และสำลักกลับร้องไห้ในขณะที่เขามองไปที่ที่ผู้มาว่างอื่น ๆ Conradin เดินกลับไปที่โลกเขาจึงเกลียด. และทุกคืนในความมืดต้อนรับของห้องนอนของเขาและตอนเย็นในตอนค่ำของเครื่องมือเพิง, Conradin ของขมทุก บทสวดก็ขึ้นไป: `` ทำสิ่งหนึ่งสำหรับฉัน Sredni Vashtar ''. นาง De Ropp สังเกตเห็นว่าการเข้าชมที่จะหลั่งไม่หยุดและวันหนึ่งเธอได้เดินทางต่อไปของการตรวจสอบ. `` สิ่งที่คุณเก็บรักษาในฮัทช์ล็อคที่? '' เธอถาม `` ฉันเชื่อว่ามันเป็นหมูตะเภา ฉันจะมีพวกเขาทั้งหมดล้างออกไป. '' Conradin ปิดริมฝีปากของเขาแน่น แต่ผู้หญิงรื้อค้นห้องนอนของเขาจนเธอพบกุญแจที่ซ่อนอยู่อย่างระมัดระวังและไม่รีรอเดินลงไปที่โรงเก็บเพื่อความสมบูรณ์ของการค้นพบของเธอ มันเป็นช่วงบ่ายเย็นและ Conradin ได้รับเชิญที่จะให้ไปที่บ้าน จากหน้าต่างไกลของห้องรับประทานอาหารประตูโรงเก็บอาจจะเห็นเพียงแค่เกินมุมของไม้พุ่มและมี Conradin ประจำการตัวเอง เขาเห็นผู้หญิงใส่แล้วจะคิดเธอเปิดประตูของฮัทช์ที่ศักดิ์สิทธิ์และหันลงกับตาสายตาสั้นของเธอไปที่เตียงฟางทึบที่พระเจ้าของเขาวางซ่อน บางทีเธออาจจะแยงที่ฟางในความอดทนของเธอเงอะงะ และ Conradin เร่าร้อนหายใจคำอธิษฐานของเขาเป็นครั้งสุดท้าย แต่เขารู้ดีว่าเขาภาวนาว่าเขาไม่เชื่อว่า เขารู้ว่าผู้หญิงจะออกมาในปัจจุบันด้วยรอยยิ้มที่ pursed เขาเกลียดอย่างดีบนใบหน้าของเธอและว่าในชั่วโมงหรือสองคนสวนจะนำไปพระเจ้าที่ยอดเยี่ยมของเขาพระเจ้าอื่นใดอีกต่อไป แต่คุ้ยเขี่ยน้ำตาลที่เรียบง่ายในฮัทช์ . และเขารู้ว่าผู้หญิงจะประสบความสำเร็จเสมอขณะที่เธอชนะในขณะนี้และว่าเขาจะเติบโตที่เคยอ่อนแอมากขึ้นภายใต้การรบกวนและภูมิปัญญาครอบงำและดีกว่าเธอจนวันหนึ่งไม่มีอะไรจะสำคัญมากขึ้นกับเขาและแพทย์จะได้รับการพิสูจน์แล้วว่าขวา และในการต่อยและความทุกข์ยากของความพ่ายแพ้ของเขาเขาเริ่มที่จะสวดมนต์เสียงดังและท้าทายเพลงสวดของไอดอลของเขาขู่ว่า: Sredni Vashtar เสด็จออกไปความคิดของเขาเป็นความคิดของสีแดงและฟันของเขาเป็นสีขาว. ศัตรูของเขาเรียกหาสันติภาพ แต่เขานำพวกเขา ตาย. Sredni Vashtar สวย. แล้วในทันทีที่เขาหยุดการสวดมนต์ของเขาและดึงใกล้ชิดกับหน้าต่างบานหน้าต่าง ประตูโรงยังคงยืนอยู่แง้มขณะที่มันถูกทิ้งและนาทีถูกลื่นไถลโดย พวกเขาเป็นนาที แต่พวกเขายังคงหดตัว เขาเฝ้ามองกิ้งโครงการทำงานและการบินในกิจการเล็ก ๆ น้อย ๆ ทั่วสนามหญ้า; เขานับพวกเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกกับตาข้างหนึ่งเสมอในประตูแกว่งที่ แม่บ้านเปรี้ยวต้องเผชิญกับเดินเข้ามาในที่จะวางโต๊ะสำหรับชาและยังคงยืนอยู่ Conradin และรอและเฝ้าดู หวังได้พุ่งโดยนิ้วเข้าไปในหัวใจของเขาและตอนนี้รูปลักษณ์ของความสำเร็จเริ่มที่จะลุกโชนในดวงตาของเขาที่รู้จักกันเท่านั้นอดทนโหยหาของความพ่ายแพ้ ภายใต้ลมหายใจของเขากับปราโมทย์แอบแฝงเขาเริ่มอีกครั้งดุดของชัยชนะและการทำลายล้าง และปัจจุบันดวงตาของเขาได้รับรางวัล: ออกผ่านประตูที่มายาวต่ำสัตว์สีเหลืองและสีน้ำตาลกับตา-พริบที่กลางวันลดลงและคราบเปียกคล้ำรอบขนของขากรรไกรและลำคอ Conradin หล่นลงบนหัวเข่าของเขา พังพอน-Ferret ดีทำทางลงไปที่ลำธารเล็ก ๆ ที่เท้าของสวนดื่มสักครู่จากนั้นก็ข้ามสะพานไม้กระดานเล็ก ๆ น้อย ๆ และได้รับการสูญเสียให้กับสายตาในพุ่มไม้ . ดังกล่าวผ่าน Sredni Vashtar `` ชาพร้อม '' กล่าวว่าแม่บ้านเปรี้ยวต้องเผชิญ; `` ที่เป็นผู้หญิง? '' `` เธอเดินลงไปที่หลั่งเวลาที่ผ่านมา '' กล่าวว่า Conradin และในขณะที่แม่บ้านไปเรียกที่รักของเธอที่จะชา Conradin ตกปลาปิ้งแยกออกมาจากลิ้นชักตู้และดำเนินการต่อไปขนมปังตัวเองชิ้นส่วนของขนมปัง และในช่วงปิ้งของมันและทาเนยของมันกับเนยมากและความเพลิดเพลินช้าของการรับประทานอาหารมัน, Conradin ฟังเสียงและเงียบซึ่งตกอยู่ในอาการกระตุกอย่างรวดเร็วเกินกว่าที่ประตูห้องรับประทานอาหาร เสียงกรีดร้องดังโง่ของแม่บ้าน, นักร้องตอบรับของสงสัยไหลหลั่งจากพื้นที่ห้องครัว, รอยเท้า scuttering และสถานทูตรีบขอความช่วยเหลือจากภายนอกและแล้วหลังจากกล่อม, ร้องไห้กลัว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เชรดนิ วาชทาร์

คอนราดินอายุสิบขวบ แพทย์ลงความเห็นทางวิชาชีพที่เด็กจะอยู่ได้อีกไม่เกินห้าปี หมอก็เนียนและเสื่อมถอย และถือว่าน้อย แต่ความเห็นของเขาได้รับการรับรองโดยนางเดอ ร็อป ใครนับได้เกือบทุกอย่าง นางเดอร็อปเป็นทั้งญาติและผู้ปกครองของคอนราดิน ,ในสายตาของเขา เธอแสดง สาม ห้า ของโลกที่จำเป็นและไม่เห็นด้วยและจริง ; อื่น ๆสองห้า ใน ตลอด กันแล้ว ก็สรุปได้ในตัวเอง และจินตนาการของเขา อีก 2-3 วัน จากที่ควร เขาจะยอมให้นายความดันของสิ่งที่จำเป็น เช่น เจ็บป่วยเหนื่อยอ่อน --- มาช่วยและข้อ จำกัด และดึงออก dulness .ถ้าปราศจากจินตนาการที่อาละวาดภายใต้การกระตุ้นของความเหงา เขาน่าจะเสียชีวิตนานแล้ว

คุณนายเดอร็อป จะไม่เคย ในช่วงเวลาที่เธอ honestest ได้สารภาพกับตัวเองว่าเธอไม่ชอบคอนราดิน แม้ว่าเธออาจจะได้รับน้อยทราบว่าขัดขวางเขา ` ` ของเขาดี ' ' นั้น เป็นหน้าที่หนึ่งที่เธอ ไม่เคยเบื่อหน่ายจากที่เกลียดเธอกับความจริงใจที่เขาสิ้นหวังอย่างสมบูรณ์สามารถหน้ากาก ไม่กี่เช่นความสุขเท่าที่เขาสามารถประดิษฐ์เองได้เข้าไปลิ้มลอง จากโอกาสที่พวกเขาจะเป็นคนน่าเกลียดผู้พิทักษ์ของเขา และจากดินแดนแห่งจินตนาการของเขา เธอถูกล็อคออก --- สิ่งที่ไม่สะอาด ซึ่งจะพบทางเข้า

ในสวนไม่รื่นเริง , ทึบมองข้ามโดยมากที่พร้อมจะเปิดหน้าต่างที่มีข้อความไม่ทำนั่นทำนี่ หรือเตือนว่า ยาได้เนื่องจากเขาพบสถานที่เล็ก ๆน้อย ๆ ไม่กี่ต้นผลไม้ มันมีตั้งเป็นพิเศษนอกเหนือจากเขาเด็ด ราวกับว่าพวกเขาเป็นชิ้นที่หายากของชนิดที่บานในรกร้างแห้งแล้งมันอาจจะยากที่จะค้นหาตลาดชาวสวนที่ต้องเสนอสิบเพนนีสำหรับการผลิตรายปีของพวกเขาทั้งหมด ในมุมที่ถูกลืม แต่จะซ่อนอยู่หลังพุ่มไม้ กลุ้มใจ เป็นเครื่องมือร้างหลั่งของสัดส่วนที่น่านับถือ และภายในผนังของมันจากที่พบยังที่เข้าไปในแง่มุมของการเล่นและโบสถ์เขามีประเทศที่เต็มไปด้วยกับกองทัพของแฟนธ่อมที่คุ้นเคยปรากฏส่วนหนึ่งจากชิ้นส่วนของประวัติศาสตร์ และส่วนหนึ่งมาจากมันสมองของเขาเอง แต่ก็ยังอวด สองนักโทษที่เนื้อและเลือด ในมุม มุมหนึ่งก็มอมแมม plumaged houdan แม่ไก่ ซึ่งเด็กชาย lavished ความรักใคร่ที่เกือบจะอีกร้าน . ลึกเข้าไปในความเศร้าโศกยืนกรงขนาดใหญ่แบ่งเป็นสองช่อง ,ซึ่งหนึ่งในนั้นคือด้านหน้ามีแถบเหล็กปิด นี้คือบ้านของคุ้ยเขี่ยสัตว์ขนาดใหญ่ซึ่งเด็กสับเป็นกันเองเคยลักลอบ กรง และหมดลงในไตรมาสปัจจุบันของมัน ในการแลกเปลี่ยนสำหรับ นาน หลั่งกักตุนเงินขนาดเล็ก คอนราดินกลัวแน่งน้อยคมเขี้ยวสัตว์ แต่มันก็มีค่าที่สุดของเขาการแสดงตนในโรงเก็บเครื่องมือ คือ ความสุขที่เป็นความลับและกลัวที่จะถูกเก็บให้จากความรู้ของหญิงที่เขาสองขนานนามว่าญาติของเขา และวันหนึ่ง สวรรค์รู้ วัสดุอะไร เขาเรียกสัตว์เป็นชื่อที่ดี และจากช่วงเวลาที่มันจะเติบโตในพระเจ้าและศาสนา ผู้หญิงที่ indulged ในศาสนาเมื่อสัปดาห์ที่โบสถ์ใกล้ๆ เอาจากเธอแต่เขาโบสถ์บริการเป็นพิธีกรรมต่างด้าวในพระนิเวศของพระริมโมน ทุกวันพฤหัสบดีในที่มืดสลัว อับชื้น และความเงียบของโรงเก็บเครื่องมือ เขาเคารพบูชาด้วยลึกลับและซับซ้อนเป็นพิธีการก่อนไม้กรงที่อาศัยอยู่เชรดนิ วาชทาร์ , พังพอนที่ดี ดอกไม้สีแดงตามฤดูกาลและผลเบอร์รี่สีแดงในเวลาฤดูหนาวที่ถูกนำเสนอในศาลของเขาเขาเป็นพระเจ้าที่วางบางความเครียดพิเศษในด้านความอดทนที่รุนแรงของสิ่งตรงข้ามกับศาสนาของผู้หญิงซึ่งเท่าที่คอนราดินอาจสังเกตไปที่ความยาวที่ดีในทิศทางตรงกันข้าม และในเทศกาลใหญ่ผงลูกจันทน์เทศเกลื่อนในด้านหน้าของกรงของเขา คุณสมบัติที่สำคัญของการเสนอขายเป็นถั่วต้องเป็นขโมย