This paper focuses on Pterois volit

This paper focuses on Pterois volitans and Pterois miles (red lionfish and devil firefish) which have become established in the eastern Atlantic and entire Caribbean probably though aquarium releases ( Hare and Whitfield, 2003). Both species have been confirmed in Atlantic waters with P. miles composing a small percentage of records ( Hamner et al., 2007, Morris and Freshwater, 2008 and Freshwater et al., 2009). For brevity, this manuscript will refer to both of the species found in the Atlantic as simply ‘lionfish’.
The lionfish is a voracious piscivore, preying on small reef fish and crustaceans up to their own body size (Hare and Whitfield, 2003 and Morris and Akins, 2009). Few fish prey on lionfish in their introduced range with only the coronet fish documented as a natural predator in their native Pacific (Bernadsky and Goulet, 1991 and Hare and Whitfield, 2003). Lionfish are highly fecund, producing floating egg masses, free swimming pelagic larvae, have high initial growth rates, slow maturation, and ability to survive extended periods of time with no or little food intake (Fishelson, 1997; Freshwater et al., 2009). This makes them a highly successful invader.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทความนี้มุ่งเน้นไปที่ Pterois volitans และห่าง Pterois (lionfish สีแดงและปีศาจ firefish) ซึ่งได้กลายเป็นที่จัดตั้งขึ้นในภาคตะวันออกของมหาสมุทรแอตแลนติกและทะเลแคริบเบียนทั้งอาจแม้ว่ารุ่นพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ (กระต่ายและวิ ธ ฟิลด์ 2003) ทั้งสองชนิดได้รับการยืนยันในน่านน้ำมหาสมุทรแอตแลนติกกับพีไมล์แต่งร้อยละขนาดเล็กของระเบียน (Hamner et al., 2007 มอร์ริสและน้ำจืดปี 2008 และน้ำจืด et al., 2009) สำหรับความกะทัดรัดต้นฉบับนี้จะอ้างถึงทั้งสองสายพันธุ์ที่พบในมหาสมุทรแอตแลนติกเป็นเพียง 'lionfish'.
lionfish เป็น piscivore โลภล่าปลาในแนวปะการังขนาดเล็กและกุ้งขึ้นอยู่กับขนาดร่างกายของพวกเขาเอง (กระต่ายและวิ ธ ฟิลด์ 2003 และมอร์ริส และแอคคิน, 2009) เหยื่อปลาไม่กี่ lionfish ในช่วงแนะนำของพวกเขาที่มีเพียงปลามงกุฎเอกสารเป็นนักล่าตามธรรมชาติในประเทศของพวกเขาแปซิฟิก (Bernadsky และ Goulet 1991 และกระต่ายและวิ ธ ฟิลด์ 2003) Lionfish มีความอุดมสมบูรณ์สูง, การผลิตลอยไข่ตัวอ่อนทะเลว่ายน้ำฟรี, มีอัตราการเจริญเติบโตเริ่มต้นสูง, การเจริญเติบโตช้าและความสามารถในการอยู่รอดเป็นเวลานานโดยไม่มีการหรือการรับประทานอาหารเล็ก ๆ น้อย ๆ (Fishelson,. 1997; น้ำจืดและคณะ, 2009) . ซึ่งทำให้พวกเขาประสบความสำเร็จอย่างสูงผู้รุกราน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กระดาษนี้จะเน้นที่ volitans หมากฝรั่ง และปลาสิงโตธรรมดา ( ปลาสิงโตสีแดงและปีศาจไฟฟิช ) ซึ่งได้กลายเป็นก่อตั้งขึ้นในมหาสมุทรแอตแลนติกแคริบเบียนตะวันออกทั้งหมดและอาจจะถึงพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำรุ่น ( และกระต่าย Whitfield , 2003 ) ทั้งสองชนิดได้รับการยืนยันในน่านน้ำแอตแลนติกกับหน้าไมล์แต่งร้อยละขนาดเล็กของระเบียน ( แฮมเนอร์ et al . , 2007 , มอร์ริส และจืด2008 และน้ำจืด et al . , 2009 ) สำหรับช่วงเวลา , เลขนี้จะอ้างถึงทั้งสองชนิดพบในมหาสมุทรแอตแลนติกเป็นเพียงแค่ ' ปลาสิงโต ' .
ปลาสิงโตเป็น piscivore โลภ , วนเวียนในปลาแนวปะการังขนาดเล็กและครัสเตเชียขึ้นขนาดของร่างกายของตนเอง ( และ Whitfield , 2003 และ มอร์ริส และ คินส์ ( กระต่าย )ปลาน้อยกินปลาสิงโตในช่วงแนะนำเพียงจุลมงกุฎปลาจัดเป็นนักล่าตามธรรมชาติในแปซิฟิก ( bernadsky พื้นเมืองของพวกเขา และ goulet 2534 และกระต่ายและ Whitfield , 2003 ) ปลาสิงโตมีอุดมสมบูรณ์ ผลิตไข่ มวลลอยฟรีอ่อนว่ายผิวน้ำ มีอัตราการเจริญเติบโตสูงเริ่มต้นช้า , การเจริญเติบโตความสามารถที่จะอยู่รอดและขยายช่วงเวลาที่ไม่มี หรือการบริโภคอาหารเล็ก ๆน้อย ๆ ( fishelson , 1997 ; น้ำจืด et al . , 2009 ) นี้ทำให้พวกเขาประสบความสำเร็จอย่างสูง
ผู้รุกราน .