This study is the first detailed de

This study is the first detailed description of the diversity
of Anopheles species based on a molecular identification in
the two most malaria endemic areas of Thailand, Mae Sot
District in Tak Province and Sop Moei District in Mae Hong
Son Province, both located in the northwestern part of the
country that borders Myanmar. Results from this study
provide accurate species identification as well as seasonal
abundance and trophic behavior of Anopheles minimus and
Anopheles maculatus, among the most important malaria
vectors in northwestern Thailand.
In this study, six of the most important (primary and
secondary) malaria vector species in Thailand were collected.
The most abundant species in Mae Sot and Sop Moei was
An. minimus (42.8%), followed by An. maculatus (20.1%)
and An. sawadwongporni (5.5%). Collectively, these species
are responsible to varying degrees for maintaining malaria
transmission in both areas which have been listed as ‘A1’
areas by the Thai Ministry of Public Health, areas where
malaria occurs at least 6 months of the year and longer
(Chareonviriyaphap et al. 2001, BVBD 2013).
Anopheles minimus represented 43% of the total
Anopheles mosquitoes recorded from both areas during the
two-year collection period (53.4% in Mae Sot and 29.8% of
all anophelines in Sop Moei. Anopheles maculatus and An.
sawadwongporni were found in greater numbers compared to
An. pseudowillmori and An. dravidicus, all species within the
Maculatus Group. These findings are consistent with previous
observations in Mae Sot District (Tum Sua Village) that found
An. minimus to be the most abundant species (71%), followed
by An. maculatus Group (28%) and few specimens of the An.
dirus Complex (Tisgratog et al. 2012). Anopheles dirus and
An. baimaii, closely related and the most important forestrelated
malaria vectors, were found in very low densities
with only a total of 39 specimens collected in Mae Sot and
22 in Sop Moei during a two-year period. These two species
were slightly more common during the June collection both
years with only a few specimens detected other months.
Low collection numbers of the Dirus Complex complicate
drawing any definitive conclusions on host-seeking behavior
in this study.
In Thailand, the biting activity and behavior of specific
malaria vectors, based on reliable molecular identification
methods, has been studied in detail in relatively fewer instances
compared to earlier studies that based all identification on
morphological characters alone. For example, two species

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การศึกษานี้จะอธิบายรายละเอียดแรกของความหลากหลายพันธุ์ Anopheles ตามรหัสในโมเลกุลทั้งสองพื้นที่ยุงมาลาเรียส่วนใหญ่ของประเทศไทย แม่สอดอำเภอในจังหวัดตากและอำเภอเมยสบใน Hong แม่จังหวัดแม่ฮ่องสอน ทั้งสองตั้งอยู่ในส่วนตะวันตกเฉียงเหนือของประเทศพม่าที่ ผลจากการศึกษาให้ระบุชนิดถูกต้องเช่นเป็นฤดูกาลความอุดมสมบูรณ์และลักษณะ trophic ของ Anopheles minimus และAnopheles maculatus ระหว่างมาลาเรียสำคัญเวกเตอร์ในตะวันตกเฉียงเหนือของไทยในการศึกษานี้ 6 ของสำคัญสุด (หลัก และชนิดเวกเตอร์รอง) มาลาเรียในประเทศไทยได้รวบรวมมีสายพันธุ์มากที่สุดในแม่สอดและสบเมยMinimus ฮึ (42.8%), ตาม ด้วยฮึ maculatus (20.1%)และ sawadwongporni ฮึ (5.5%) โดยรวม พันธุ์เหล่านี้รับผิดชอบภาการรักษามาลาเรียส่งในทั้งสองพื้นที่ซึ่งมีการแสดงเป็น 'A1'พื้นที่ไทยกระทรวงสาธารณสุข พื้นที่ที่มาลาเรียเกิดขึ้น 6 เดือน ของปี และอีกต่อไป(Chareonviriyaphap et al. 2001, BVBD 2013)Anopheles minimus แสดง 43% ของยอดรวมยุง anopheles บันทึกจากพื้นที่ทั้งในระหว่างการระยะเวลาการเก็บ 2 ปี (53.4% ในแม่สอดและ 29.8% ของanophelines ทั้งหมดในสบเมย Anopheles maculatus และsawadwongporni พบตัวเลขที่มากกว่าเมื่อเทียบกับฮึ pseudowillmori และฮึ dravidicus สปีชีส์ทั้งหมดภายในการกลุ่ม Maculatus ผลการวิจัยเหล่านี้จะสอดคล้องกับก่อนหน้านี้สังเกตในอำเภอแม่สอด (หมู่บ้านเสือตูม) ที่พบตาม minimus ฮึจะ สปีชีส์มากที่สุด (71%),โดยฮึ maculatus กลุ่ม (28%) และไว้เป็นตัวอย่างเพียงไม่กี่ของ Andirus คอมเพล็กซ์ (Tisgratog et al. 2012) Anopheles dirus และฮึ baimaii ความสัมพันธ์และ forestrelated สำคัญที่สุดพบมาลาเรียเวกเตอร์ ในความหนาแน่นต่ำมากมีเฉพาะจำนวน 39 specimens ที่รวบรวมในแม่สอด และ22 ในสบเมยในระหว่างระยะเวลา 2 ปี พันธุ์เหล่านี้สองมีทั่วไปเล็กน้อยระหว่างมิถุนายนคอลเลกชันทั้งสองปี มีเพียงไม่กี่ specimens ตรวจพบเดือนอื่น ๆจำนวนชุดต่ำสุดซับซ้อน Dirus complicateวาดบทสรุปใด ๆ ทั่วไปบนโฮสต์ที่กำลังทำงานในการศึกษานี้ในประเทศไทย กระหน่ำกิจกรรม และพฤติกรรมเฉพาะมาลาเรียเวกเตอร์ ตามรหัสโมเลกุลที่เชื่อถือได้วิธี มีการศึกษาในรายละเอียดในกรณีที่ค่อนข้างน้อยเมื่อเทียบกับการศึกษาก่อนหน้านี้ที่ใช้รหัสทั้งหมดตัวอักษรของคนเดียว ตัวอย่าง ชนิดที่สอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การศึกษาครั้งนี้เป็นคำอธิบายที่เป็นครั้งแรกที่มีรายละเอียดของความหลากหลายของสายพันธุ์ของยุงก้นปล่องขึ้นอยู่กับบัตรประจำตัวของโมเลกุลในสองพื้นที่ถิ่นมาลาเรียมากที่สุดของประเทศไทยแม่สอดอำเภอในจังหวัดตากและสบเมยอำเภอMae Hong Son จังหวัดทั้งสองตั้งอยู่ในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ ของประเทศที่มีพรมแดนติดกับพม่า ผลลัพธ์ที่ได้จากการศึกษานี้ให้การระบุสายพันธุ์ที่ถูกต้องเช่นเดียวกับฤดูกาลที่อุดมสมบูรณ์และพฤติกรรมโภชนาการของminimus ยุงก้นปล่องและยุงก้นปล่องmaculatus หมู่ที่สำคัญที่สุดโรคมาลาเรียเวกเตอร์ทางตะวันตกเฉียงเหนือของประเทศไทย. ในการศึกษานี้หกที่สำคัญที่สุด (ประถมและมัธยม) มาลาเรียเวกเตอร์สายพันธุ์ ในประเทศไทยได้ถูกเก็บรวบรวม. ชนิดที่มีมากที่สุดในแม่สอดและสบเมยเป็น minimus (42.8%) ตามมาด้วย maculatus (20.1%) และ sawadwongporni (5.5%) เรียกรวมกันว่าสายพันธุ์นี้มีความรับผิดชอบที่แตกต่างองศาในการรักษาโรคมาลาเรียส่งในพื้นที่ทั้งสองที่ได้รับการระบุว่าเป็น'A1' พื้นที่โดยกระทรวงสาธารณสุขพื้นที่ที่มีโรคมาลาเรียเกิดขึ้นอย่างน้อย 6 เดือนของปีและอีกต่อไป (Chareonviriyaphap et al, . 2001 BVBD 2013). ยุงก้นปล่อง minimus ตัวแทน 43% ของจำนวนยุงก้นปล่องที่บันทึกไว้จากพื้นที่ทั้งในช่วงระยะเวลาเก็บหนี้สองปี(53.4% ​​ในแม่สอดและ 29.8% ของยุงที่มีเชื้อทั้งหมดในสบเมย. ยุงก้นปล่อง maculatus และ. sawadwongporni ถูกพบอยู่ในตัวเลขที่มากขึ้นเมื่อเทียบกับ. pseudowillmori และ. dravidicus ชนิดทั้งหมดภายในกลุ่มmaculatus. การค้นพบนี้มีความสอดคล้องกับก่อนหน้านี้ข้อสังเกตในอำเภอแม่สอด(Tum เสือวิลเลจ) ที่พบ. minimus จะเป็นสายพันธุ์ที่มีมากที่สุด ( 71%) ตามด้วยการ. maculatus กลุ่ม (28%) และตัวอย่างบางส่วนของ. dirus คอมเพล็กซ์ (Tisgratog et al. 2012). dirus ยุงก้นปล่องและ. baimaii ที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิดและที่สำคัญที่สุด forestrelated พาหะโรคมาลาเรียที่พบ ในความหนาแน่นต่ำมากมีเพียงทั้งหมด39 ตัวอย่างที่เก็บในแม่สอดและ22 ในสบเมยในช่วงระยะเวลาสองปี ทั้งสองสายพันธุ์บ่อยขึ้นเล็กน้อยในช่วงที่คอลเลกชันมิถุนายนทั้งปีมีเพียงไม่กี่ตัวอย่างที่ตรวจพบเดือนอื่นๆ . ต่ำหมายเลขคอลเลกชันของซับซ้อน Dirus คอมเพล็กซ์ข้อสรุปที่ชัดเจนใดๆ เกี่ยวกับพฤติกรรมของโฮสต์แสวงหาในการศึกษานี้. ในประเทศไทยกิจกรรมกัดและ พฤติกรรมของเฉพาะพาหะของโรคมาลาเรียขึ้นอยู่กับบัตรประจำตัวของโมเลกุลที่เชื่อถือได้วิธีการได้รับการศึกษาในรายละเอียดในกรณีที่ค่อนข้างน้อยเมื่อเทียบกับการศึกษาก่อนหน้านี้ว่าตามบัตรประจำตัวทั้งหมดในลักษณะทางสัณฐานวิทยาคนเดียว ตัวอย่างเช่นสองสายพันธุ์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การศึกษาครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่รายละเอียดของความหลากหลายของยุงก้นปล่องชนิด
ขึ้นอยู่กับการระบุโมเลกุล
สองมากที่สุดพื้นที่ที่มีการระบาดของเชื้อมาลาเรียแห่งประเทศไทย , แม่สอด
จังหวัดเชียงใหม่จังหวัดตาก และอำเภอสบเมยแม่ฮ่องสอน
ลูกชายในจังหวัด ทั้งตั้งอยู่ในส่วนตะวันตกเฉียงเหนือของ
ประเทศที่ชายแดนพม่า . ผลจากการศึกษานี้
ให้ถูกต้อง ชนิดตัวเช่นเดียวกับความอุดมสมบูรณ์ตามฤดูกาลและพฤติกรรมของยุงก้นปล่องมินิมัสครั้ง

และยุงก้นปล่องบินคอแดง ในหมู่ที่สำคัญที่สุดมาลาเรีย
เวกเตอร์ในทิศตะวันตกเฉียงเหนือของประเทศไทย
ในการศึกษานี้ หกของสำคัญที่สุด ( ประถมศึกษาและมัธยมศึกษา )
) เวกเตอร์ชนิดในประเทศไทย ศึกษา .
ดาษดื่นมาก ชนิด ใน แม่สอด และ สบเมย คือ
. คนไม่สำคัญ ( 42.8 )ตามด้วย . บินคอแดง ( 20.1% )
และ . sawadwongporni ( 5.5% ) โดยรวม เหล่านี้ชนิด
รับผิดชอบการองศาที่แตกต่างสำหรับการส่งมาลาเรีย
ทั้งในพื้นที่ซึ่งได้รับการระบุว่าเป็น ' ' A1
พื้นที่โดยไทยกระทรวงสาธารณสุขในพื้นที่ที่
มาลาเรียเกิดขึ้นอย่างน้อย 6 เดือน และอีก
( chareonviriyaphap et al . 2001 bvbd
2013 )ยุงก้นปล่องมินิมัสแสดง 43 % ของทั้งหมด
ยุงก้นปล่องบันทึกจากทั้งสองพื้นที่ ในช่วงระยะเวลาสองปี ( 53.4 %
คอลเลกชันในแม่สอดและ 29.8 %
anophelines ทั้งหมดในสบเมย . ยุงก้นปล่องบินคอแดงและ .
sawadwongporni พบตัวเลขที่มากขึ้นเมื่อเทียบกับ
. pseudowillmori และ . dravidicus ชนิดทั้งหมดภายในกลุ่ม
บินคอแดง . ข้อมูลเหล่านี้สอดคล้องกับก่อนหน้านี้
สังเกตในอำเภอแม่สอด ( ตั้มเสือหมู่บ้าน ) ที่พบ
. เป็นชนิดที่พบชุกชุมมากที่สุด ( 71% ) , ตามด้วย
. บินคอแดง กรุ๊ป ( 28% ) และไม่กี่ชิ้นของ .
ตารางเมตรซับซ้อน ( tisgratog et al . 2012 ) จากเซลและ
. baimaii ที่เกี่ยวข้องอย่างใกล้ชิด และที่สำคัญที่สุด forestrelated
มาลาเรียเวกเตอร์ , พบในความหนาแน่น
ต่ำมากมีเพียงจำนวน 39 ตัวอย่างที่เก็บในแม่สอดและ
22 สบเมยในช่วงระยะเวลาสองปี สองชนิดนี้มีทั่วไป
เล็กน้อยในระหว่างการเก็บมิถุนายนทั้ง
ปีเพียงไม่กี่ตัวอย่าง ตรวจพบ เดือนอื่น ๆคอลเลกชันของเซล
ต่ำตัวเลขที่ซับซ้อนซับซ้อน
วาดข้อสรุปใด ๆบนโฮสต์ที่ชัดเจนในการศึกษาพฤติกรรมการแสวงหา
.
ในประเทศไทยกัดกิจกรรมและพฤติกรรมของพาหะมาลาเรียเฉพาะ
ตามที่เชื่อถือได้โมเลกุลตัว
วิธี ได้ศึกษาในรายละเอียดในอินสแตนซ์ค่อนข้างน้อยเมื่อเทียบกับการศึกษาก่อนหน้านี้ที่ตาม

ลักษณะทั้งหมดรหัสตัวอักษรเพียงอย่างเดียว ตัวอย่างเช่นสองชนิด