IntroductionSexual violence is a se

Introduction
Sexual violence is a serious public health problem. As many as 1.2 children per 1,000 experienced sexual abuse in the United States annually between 2000 and 2004 (U.S. Department of Health and Human Services 2006). The National Crime Victimization Survey (U.S. Department of Justice, Bureau of Justice Statistics, 2005) estimates 0.8 individuals per 1,000 experienced rape/sexual assault in the United States in 2004 to 2005. The National Violence Against Women Survey (National Institute of Justice Studies, 2006a), sponsored by the National Institute of Justice and Centers for Disease Control, found that 14.8% of surveyed women had experienced a completed rape, and 2.8% had experienced an attempted rape; 2.1% of the men had experienced a completed rape, and 0.9% had experienced an attempted rape.
Myriad negative health outcomes stem from sexual violence experienced either in childhood or adulthood. In addition to injuries sustained during an assault, common long-term physical concerns associated with sexual violence include headaches (Golding, 1999), pelvic pain (McCauley et al., 1997), gastrointestional complaints (Heitkemper et al., 2001), and chronic non-malignant pain (Goldberg & Goldstein, 2000). Mental health sequelae of sexual violence may include depression, anxiety disorders, posttraumatic stress disorder, and substance abuse (Elliott, Mok, & Briere, 2004; Koss, Figueredo, & Prince, 2002; Saunders, Kilpatrick, Hanson, Resnick, & Walker, 1999).
Because survivors of sexual violence often seek services in a variety of healthcare settings, they have frequent contact with healthcare professionals. While many survivors of sexual violence report benefit from their encounters with professionals, others describe encounters that leave them feeling distressed, distrustful, and reluctant to seek further services (Campbell, Wasco, Ahrens, Sefl, & Barnes, 2001). Experts suggest this may be due to secondary victimization, defined as “the victim-blaming attitudes, behaviors, and practices engaged in by community services providers, which result in additional trauma for rape survivors” (Campbell, 2005, p. 56). Researchers have reported that 29% of rape survivors who receive medical services, 25% who receive mental health services, and 12% who receive rape crisis services report the services to be hurtful (Campbell et al., 2001). Survivors of childhood sexual abuse also report negative experiences with professionals who treat them harshly, do not listen to their stories of abuse, and, in some cases, further victimize them (Armsworth, 1990; Baker, 2003; Draucker, 1999). Despite reports of survivors’ negative experiences with healthcare professionals, little is known about what renders encounters with healthcare providers helpful or harmful.
In 1952, Hildegard Peplau, a legendary nurse theorist, introduced a theory of interpersonal relationships in nursing. She argued that the purpose of the nurse-client relationship is to provide effective nursing care leading to health promotion and maintenance. Within the nurse-client relationship, the nurse adopts one or more of six helping roles when providing care: stranger, resource person, teacher, leader, surrogate, and counselor. A seventh role, technical expert, was added later (Fawcett, 2005). Although the seventh role was not included in Peplau’s original theory, all the roles will be referred to as “Peplau’s helping roles” in this article as is customary in the nursing literature. The helping roles have been described as follows:
The stranger role occurs when the nurse and the client first meet and become acquainted. They begin the relationship as strangers, each with preconceived expectations for the first encounter. The goal of the nurse is to establish the relationship and build trust with the client. Peplau (1952) believed that compassionate verbal and nonverbal communication, a respectful approach, and nonjudgmental behavior are essential to this role. Successful implementation of the stranger role is the foundation for development of a therapeutic relationship and a necessary condition for the establishment of the other roles.
In the resource person role, the nurse provides specific factual health information in response to a client’s questions (Lego, 1998) and interprets the clinical plan of care (Peplau, 1952). Essential to this role are expert professional knowledge, the ability to deliver information in a sensitive manner, and critical thinking skills needed to process the client’s questions and offer a therapeutic response.
Assisting the client to attain knowledge to improve health is the primary goal of the teacher role (Forchuk et al., 1989). This process may be formal, such as providing detailed instructions for individuals or conducting training sessions for groups to teach a health-related behavior, or the process may be informal, such as modeling patterns of health and wellness in the therapeutic relationship (Lego, 1998).
The leadership role involves collaboration between the nurse and the client to meet desired treatment goals. The nurse offers guidance, direction, and support to promote the client’s active participation in maintaining his or her health. The goal of the nurse is to help the client accept increased responsibility for the plan of care (Peplau, 1952).
In the surrogate role, the nurse functions as an advocate or a substitute for another human being who is well known to the client, such as a parent, sibling, other relative, friend, or teacher (Lego, 1998). Through this process a client may unconsciously transfer behaviors or emotions that are connected to a significant other onto the nurse. The nurse addresses this reaction and assists clients to recognize the differences as well as similarities between themselves and the other.
In the counselor role, the nurse encourages the client to explore his or her current situation or presenting problem. The nurse must be aware that such exploration often engenders anxiety and, therefore, must facilitate an atmosphere that is conducive for the client to safely express his or her concerns (Peplau, 1952). To successfully implement the counseling role, the nurse must demonstrate active listening skills, apply therapeutic communication techniques, provide guidance and support in the process of self-discovery, and maintain professional boundaries and self-awareness (Gastmans, 1998).
Although Peplau (1952) did not include the technical expert role in her original work, it is now considered to be one of the primary helping roles of the nurse-client relationship (Peplau, 1965, 1992). As a technical expert, the nurse demonstrates technical skills to perform nursing care. The technical expert role includes physical assessment and interventions and the use of equipment, such as intravenous pumps, blood pressure cuffs, and ventilators.
The implementation of the helping roles (Peplau, 1952) has been described in a number of settings, including psychiatric and mental health (Doncliff, 1994; Feely, 1997; Forchuk et al., 1989; Forchuk, Jewell, Schofield, Sircelj, & Valledor, 1998; Lego, 1998), surgical (Marchese, 2006; Price, 1998), medical (Hall, 1994;McGuinness & Peters, 1999), and palliative care (Fowler, 1994, 1995). The roles have also been described in relation to nursing care for specific clinical scenarios, including AIDS (Hall, 1994), end-of-life (Fowler, 1994), multiple sclerosis (McGuinness & Peters, 1999), urinary diversion (Marchese, 2006), and body image after mastectomy (Price, 1998).
When analyzing transcripts of semistructured interviews conducted for a study of women’s and men’s responses to sexual violence (referred to as the parent study), the authors, who are advanced practice psychiatric mental health nurses, were struck by how the participants’ descriptions of their encounters with healthcare professionals were reminiscent of Peplau’s (1952) descriptions of nurse-client relationships and decided to use Peplau’s theory to better understand the nature of these encounters. The purpose of the study reported here, therefore, is to explore survivors’ perceptions of their encounters with healthcare professionals according to Peplau’s helping roles. The research questions were as follows:
1. When survivors of sexual violence describe their encounters with healthcare professionals, do they describe roles performed by professionals that are consistent with one or more of the Peplau’s helping roles?
2. When survivors of sexual violence describe their encounters with healthcare professionals, do they describe roles performed by professionals that are not consistent with one or more of the Peplau’s helping roles?
3. When survivors of sexual violence describe their encounters with healthcare professionals who perform one of Peplau’s roles, what about these encounters do they perceive as helpful?
4. When survivors of sexual violence describe their encounters with healthcare professionals who perform one of Peplau’s roles, what about these encounters do they perceive as hurtful?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนะนำความรุนแรงทางเพศเป็นปัญหาสาธารณสุขที่ร้ายแรง เด็กเป็น 1.2 ต่อ 1000 ละเมิดทางเพศประสบการณ์ในสหรัฐอเมริกาเป็นประจำทุกปีระหว่าง 2000 และ 2004 (สหรัฐอเมริกากรมสุขภาพและบริการมนุษย์ 2549) ชาติอาชญากรรม Victimization สำรวจ (สหรัฐอเมริกากรมยุติธรรม สำนักงานยุติธรรมของสถิติ 2005) ประเมินบุคคล 0.8 ต่อ 1000 การโจมตีมีประสบการณ์ข่มขืน/เพศในสหรัฐอเมริกาในปี 2004-2005 ชาติความรุนแรงกับผู้หญิงสำรวจ (ชาติสถาบันยุติธรรมการศึกษา 2006a), สนับสนุน โดยสถาบันยุติธรรมแห่งชาติและศูนย์ควบคุมและป้องกันโรค พบว่า 14.8% ของผู้หญิงที่สำรวจมีประสบการณ์ข่มขืนเสร็จสมบูรณ์ และ 2.8% มีประสบการณ์ในการพยายามข่มขืน 2.1% ของคนที่มีประสบการณ์ข่มขืนเสร็จสมบูรณ์ และ 0.9% มีประสบการณ์ข่มขืนการพยายามผลลัพธ์สุขภาพพักลบเกิดจากความรุนแรงทางเพศที่มีประสบการณ์ ในวัยเด็กหรือวัยผู้ใหญ่ได้ นอกจากบาดเจ็บที่ยั่งยืนระหว่างโจมตี ทั่วไประยะยาวทางกายภาพความกังวลเกี่ยวข้องกับความรุนแรงทางเพศรวมถึงอาการปวดหัว (โกล์ดดิง 1999), ปวดอุ้งเชิงกราน (McCauley et al., 1997), ร้องเรียน gastrointestional (Heitkemper และ al., 2001), และอาการปวดที่ไม่ร้ายแรงเรื้อรัง (Goldberg และ Goldstein, 2000) สุขภาพจิต sequelae ความรุนแรงทางเพศอาจมีภาวะซึมเศร้า โรควิตกกังวล โรคเครียด posttraumatic และละเมิดสิทธิสาร (ต หมอก และ Briere, 2004 Koss, Figueredo, & เจ้า ชาย 2002 ซอนเดอร์ส คิลแพทริคมา แฮนสัน Resnick และ วอล์คเกอร์ 1999)เนื่องจากความรุนแรงทางเพศผู้มักจะแสวงหาบริการหลากหลายค่าแพทย์ พวกเขาได้ติดต่อบ่อยกับผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพ ในขณะที่ผู้รอดชีวิตหลายรายงานความรุนแรงทางเพศได้รับประโยชน์จากการพบกับผู้เชี่ยวชาญ ผู้อื่นอธิบายผลงานที่ทำให้พวกเขารู้สึกเป็นทุกข์ distrustful และเกรงใจใฝ่บริการอื่น ๆ (Campbell, Wasco, Ahrens, Sefl และ Barnes, 2001) ผู้เชี่ยวชาญแนะนำนี้อาจเป็น เพราะ victimization รอง กำหนดเป็น "เหยื่อ blaming ทัศนคติ พฤติกรรม การปฏิบัติที่หมั้นในชุมชนบริการผู้ให้บริการ ซึ่งทำให้บาดเจ็บเพิ่มเติมสำหรับผู้ข่มขืน" (Campbell, 2005, p. 56) นักวิจัยได้รายงานว่า 29% ของการข่มขืนผู้ที่ได้รับบริการทางการแพทย์ 25% ที่ได้รับบริการสุขภาพจิต และ 12% ที่ได้รับบริการวิกฤตข่มขืนรายงานบริการเป็น hurtful (Campbell et al., 2001) ผู้ถูกล่วงละเมิดทางเพศเด็กรายงานประสบการณ์ลบยัง มีผู้เชี่ยวชาญที่รักษาดุ ไม่ฟังเรื่องราวของพวกเขาถูกล่วงละเมิด และ ในบางกรณี เพิ่มเติม victimize (Armsworth, 1990 ให้ เบเกอร์ 2003 Draucker, 1999) แม้ มีรายงานของประสบการณ์เชิงลบของผู้รอดชีวิตผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพ น้อยเป็นที่รู้จักเกี่ยวกับปัตย์ที่พบกับผู้ให้บริการสุขภาพเป็นประโยชน์ หรือเป็นอันตรายใน 1952, Hildegard Peplau การพยาบาลตำนาน theorist นำทฤษฎีของมนุษยสัมพันธ์ในการพยาบาล เธอโต้เถียงว่า วัตถุประสงค์ของความสัมพันธ์ลูกค้า-พยาบาลจะมีพยาบาลที่มีประสิทธิภาพที่นำไปสู่การสร้างเสริมสุขภาพและการบำรุงรักษา ภายในความสัมพันธ์ลูกค้า-พยาบาล พยาบาล adopts บทบาทช่วย 6 หรือเมื่อให้การดูแล: คนแปลกหน้า ทรัพยากรบุคคล ครู ผู้นำ ตัวแทน และปรึกษา บทบาทเจ็ด ผู้เชี่ยวชาญทางด้านเทคนิค มีเพิ่มในภายหลัง (Fawcett, 2005) แม้ว่าบทบาทเจ็ดไม่รวมอยู่ในทฤษฎีดั้งเดิมของ Peplau บทบาททั้งหมดจะอ้างอิงเพื่อเป็น "ของ Peplau ช่วยบทบาท" ในบทความนี้เป็นพิธีในเอกสารข้อมูลทางการพยาบาล ช่วยที่ได้อธิบายไว้ว่าเป็นหน้าที่ดังต่อไปนี้:บทบาทคนแปลกหน้าเกิดขึ้นเมื่อพยาบาลและไคลเอนต์แรกพบ และกลายเป็นความคุ้นเคย พวกเขาเริ่มความสัมพันธ์เป็นคนแปลกหน้า ด้วยเข้าใจความคาดหวังพบครั้งแรก เป้าหมายของการพยาบาลคือการ สร้างความสัมพันธ์ และสร้างความน่าเชื่อถือกับลูกค้า Peplau (1952) เชื่อว่าการสื่อสารด้วยวาจา และ nonverbal สังเวช วิธีเคารพ และ nonjudgmental ลักษณะการทำงานจำเป็นสำหรับบทบาทนี้ ดำเนินงานประสบความสำเร็จของบทบาทคนแปลกหน้าเป็นรากฐานสำหรับการพัฒนาของความสัมพันธ์รักษาและเงื่อนไขจำเป็นในการก่อตั้งบทบาทอื่น ๆในบทบาทบุคคลทรัพยากร พยาบาลให้ข้อมูลสุขภาพเฉพาะเรื่องตอบคำถามของลูกค้า (เลโก้ 1998) และแปลแผนคลินิกดูแล (Peplau, 1952) จำเป็นต่อบทบาทนี้มีความรู้ระดับมืออาชีพ ความสามารถในการส่งข้อมูลในลักษณะสำคัญ และทักษะการคิดสำคัญที่จำเป็นสำหรับการประมวลผลคำถามของลูกค้า และมีการตอบสนองต่อการรักษาให้ความช่วยเหลือลูกค้าให้บรรลุความรู้ในการปรับปรุงสุขภาพเป็นเป้าหมายหลักของบทบาทครู (Forchuk et al., 1989) กระบวนการนี้อาจเป็นทาง เช่นให้คำแนะนำโดยละเอียดสำหรับแต่ละบุคคล หรือการดำเนินการฝึกอบรมสำหรับกลุ่มสอนลักษณะสุขภาพ หรือกระบวนการอาจเป็น เช่นรูปแบบของสุขภาพในความสัมพันธ์บำบัด (เลโก้ 1998) การสร้างโมเดลบทบาทเป็นผู้นำเกี่ยวข้องกับการทำงานร่วมกันระหว่างพยาบาลและไคลเอนต์เพื่อให้บรรลุเป้าหมายที่ต้องรักษา พยาบาลให้คำแนะนำ ทิศทาง และสนับสนุนส่งเสริมการมีส่วนร่วมงานของไคลเอ็นต์ในการรักษาสุขภาพของตน เอง เป้าหมายของการพยาบาลคือการ ช่วยให้ลูกค้ารับผิดชอบที่เพิ่มขึ้นสำหรับแผนของ (Peplau, 1952)ในบทบาทตัวแทน พยาบาลหน้าที่เป็นทนายความหรือแทนมนุษย์อื่นที่เป็นที่รู้จักกันดีกับลูกค้า เช่นหลัก พี่น้อง ญาติ เพื่อน หรืออื่น ๆ ครู (เลโก้ 1998) ผ่านขั้นตอนนี้ ลูกค้าอาจรับโอนพฤติกรรมหรืออารมณ์ที่เชื่อมต่อกับ other สำคัญไปพยาบาล พยาบาลอยู่ปฏิกิริยานี้ และช่วยเหลือลูกค้ารับรู้แตกต่างรวมทั้งความคล้ายคลึงระหว่างตัวเองและอื่น ๆในบทบาทที่ปรึกษา พยาบาลให้ไคลเอ็นต์เพื่อสำรวจสถานการณ์ปัจจุบันหรือปัญหาที่นำเขา หรือเธอ พยาบาลจะต้องตระหนักว่า การสำรวจดังกล่าว engenders มักจะวิตกกังวล และ ดังนั้น จึง ต้องอำนวยความสะดวกในบรรยากาศที่เอื้อสำหรับไคลเอนต์เพื่อแสดงความกังวลของเขา หรือเธอ (Peplau, 1952) ได้อย่างปลอดภัย สำเร็จใช้บทบาทให้คำปรึกษา พยาบาลต้องใช้ทักษะการฟัง ใช้เทคนิคการสื่อสารบำบัด ให้คำแนะนำ และสนับสนุนกำลัง self-discovery และรักษาขอบเขตวิชาชีพและ self-awareness (Gastmans, 1998)แม้ว่า Peplau (1952) ไม่มีบทบาทผู้เชี่ยวชาญทางเทคนิคในการทำงานเดิมของเธอ ตอนนี้ถือว่าเป็นหนึ่งในบทบาทช่วยหลักของความสัมพันธ์ลูกค้า-พยาบาล (Peplau, 1965, 1992) เป็นผู้เชี่ยวชาญทางเทคนิค พยาบาลแสดงให้เห็นทักษะเทคนิคการพยาบาล บทบาทผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิครวมถึงประเมินทางกายภาพ และการแทรกแซง และการใช้อุปกรณ์ ปั๊มฉีด ความดันโลหิต cuffs และ ventilatorsปฏิบัติหน้าที่ช่วย (Peplau, 1952) ได้อธิบายไว้ในการตั้งค่า รวมทั้งสุขภาพจิต และจิตเวช (Doncliff, 1994 Feely, 1997 Forchuk et al., 1989 Forchuk, Jewell, Schofield, Sircelj, & Valledor, 1998 เลโก้ 1998) ผ่าตัด (Marchese, 2006 ราคา 1998) แพทย์ (ฮอลล์ 1994McGuinness และ Peters, 1999), และบรรเทา (ฟาวเลอร์ ปี 1994, 1995) ยังมีการอธิบายบทบาทเกี่ยวกับพยาบาลดูแลเฉพาะสถานการณ์ทางคลินิก รวมทั้งเอดส์ (ฮอลล์ 1994), สิ้นสุด--ชีวิต (ฟาวเลอร์ 1994), เส้นโลหิตตีบหลาย (McGuinness และ Peters, 1999), หยุดท่อปัสสาวะ (Marchese, 2006), และรูปร่างหลังจากสูญเสียเต้านม (ราคา 1998)เมื่อวิเคราะห์ใบแสดงผลของ semistructured สัมภาษณ์ดำเนินการสำหรับการศึกษาการตอบสนองของผู้หญิงและผู้ชายกับความรุนแรงทางเพศ (เรียกว่าศึกษาหลัก), ผู้เขียน ที่ขั้นปฏิบัติพยาบาลด้านสุขภาพจิตจิตเวช มีหลง โดยวิธีคำอธิบายของพวกเขาพบกับผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพของผู้เข้าร่วมถูกของของ Peplau (1952) คำอธิบายของความสัมพันธ์ลูกค้า-พยาบาล และตัดสินใจที่จะใช้ทฤษฎีของ Peplau เพื่อเข้าใจธรรมชาติเหล่านี้พบ วัตถุประสงค์ของการศึกษารายงานที่นี่ ดังนั้น คือการ สำรวจภาพลักษณ์ของผู้รอดชีวิตของพวกเขาพบกับผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพตามบทบาทของ Peplau ช่วย คำถามวิจัยมีดังนี้:1. เมื่อผู้รอดชีวิตของความรุนแรงทางเพศอธิบายพวกเขาพบกับผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพ พวกเขาอธิบายบทบาทที่ดำเนินการ โดยผู้เชี่ยวชาญที่สอดคล้องกับบทบาทของ Peplau ช่วย2. เมื่อผู้รอดชีวิตของความรุนแรงทางเพศอธิบายพวกเขาพบกับผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพ พวกเขาอธิบายบทบาทที่ดำเนินการ โดยผู้เชี่ยวชาญที่ไม่สอดคล้องกับบทบาทของ Peplau ช่วยอย่างน้อยหนึ่ง3. เมื่อผู้รอดชีวิตของความรุนแรงทางเพศอธิบายพวกเขาพบกับผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพที่ทำหนึ่งบทบาทของ Peplau กับผลงานเหล่านี้ทำจะสังเกตเป็นประโยชน์4. เมื่อผู้รอดชีวิตของความรุนแรงทางเพศอธิบายพวกเขาพบกับผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพที่ทำหนึ่งบทบาทของ Peplau กับผลงานเหล่านี้ทำจะสังเกตว่า hurtful

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความรู้เบื้องต้นเกี่ยว
กับความรุนแรงทางเพศเป็นปัญหาสาธารณสุขที่ร้ายแรง มากที่สุดเท่าที่ 1.2 คนต่อ 1,000 ล่วงละเมิดทางเพศที่มีประสบการณ์ในประเทศสหรัฐอเมริกาเป็นประจำทุกปีระหว่างปี 2000 และ 2004 (สหรัฐอเมริกากรมอนามัยและบริการมนุษย์ 2006) เหยื่ออาชญากรรมแห่งชาติสำรวจ (กระทรวงยุติธรรมสหรัฐ, สำนักสถิติยุติธรรม, 2005) ประมาณ 0.8 ต่อ 1,000 คนที่มีประสบการณ์การข่มขืน / ทำร้ายทางเพศในประเทศสหรัฐอเมริกาในปี 2004 ที่จะปี 2005 แห่งชาติความรุนแรงต่อผู้หญิงสำรวจ (National Institute of Justice ศึกษา 2006a) ได้รับการสนับสนุนโดยสถาบันแห่งชาติของความยุติธรรมและศูนย์ควบคุมโรคพบว่า 14.8% ของผู้หญิงที่สำรวจมีประสบการณ์ข่มขืนเสร็จสมบูรณ์และ 2.8% มีประสบการณ์พยายามข่มขืน; 2.1% ของผู้ชายมีประสบการณ์ข่มขืนเสร็จสมบูรณ์และ 0.9% มีประสบการณ์พยายามข่มขืน
มากมายผลลัพธ์ด้านสุขภาพเชิงลบเกิดขึ้นจากความรุนแรงทางเพศที่มีประสบการณ์ทั้งในวัยเด็กหรือวัยผู้ใหญ่ นอกเหนือจากการได้รับบาดเจ็บในระหว่างการโจมตีความกังวลร่วมกันทางกายภาพในระยะยาวที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรงทางเพศรวมถึงอาการปวดหัว (ดิงส์, 1999) อาการปวดกระดูกเชิงกราน (โจแมค et al., 1997), ข้อร้องเรียน gastrointestional (Heitkemper et al., 2001) และ ความเจ็บปวดที่ไม่ร้ายแรงเรื้อรัง (โกลด์เบิร์กและโกลด์สไตน์, 2000) ผลที่ตามมาสุขภาพจิตของความรุนแรงทางเพศอาจรวมถึงภาวะซึมเศร้าโรควิตกกังวลโรคเครียดหลังถูกทารุณกรรมและสารเสพติด (เอลเลียต, หมอกและ Briere 2004; Koss, Figueredo และเจ้าชาย 2002; แซนเดอคิลแฮนสันเรสนิคและวอล์คเกอร์ 1999)
เนื่องจากผู้รอดชีวิตจากความรุนแรงทางเพศมักจะหาบริการในความหลากหลายของการตั้งค่าการดูแลสุขภาพที่พวกเขามีการติดต่อบ่อยครั้งกับผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพ ในขณะที่ผู้รอดชีวิตจำนวนมากของผลประโยชน์รายงานความรุนแรงทางเพศจากการเผชิญหน้าของพวกเขากับผู้เชี่ยวชาญคนอื่น ๆ อธิบายเผชิญหน้าที่ปล่อยให้พวกเขารู้สึกทุกข์ไม่ไว้ใจและไม่เต็มใจที่จะแสวงหาบริการเพิ่มเติม (แคมป์เบลโค่, Ahrens, Sefl และบาร์นส์, 2001) ผู้เชี่ยวชาญแนะนำนี้อาจจะเป็นเพราะแกล้งรองกำหนดเป็น "เหยื่อโทษทัศนคติพฤติกรรมและการปฏิบัติมีส่วนร่วมในการให้บริการโดยผู้ให้บริการชุมชนซึ่งส่งผลให้เกิดการบาดเจ็บเพิ่มเติมสำหรับผู้รอดชีวิตข่มขืน" (แคมป์เบล 2005, น. 56) นักวิจัยได้รายงานว่า 29% ของผู้รอดชีวิตข่มขืนที่ได้รับบริการทางการแพทย์ 25% ที่ได้รับบริการด้านสุขภาพจิตและ 12% ที่ได้รับการข่มขืนบริการวิกฤตรายงานการให้บริการที่จะเป็นอันตราย (แคมป์เบล et al., 2001) ผู้รอดชีวิตจากการล่วงละเมิดทางเพศในวัยเด็กยังรายงานประสบการณ์เชิงลบกับผู้เชี่ยวชาญที่ปฏิบัติต่อพวกเขาอย่างรุนแรงไม่ฟังเรื่องราวของพวกเขาของการละเมิดและในบางกรณีเหยื่อต่อไปพวกเขา (Armsworth 1990; เบเกอร์ 2003; Draucker, 1999) แม้จะมีรายงานของผู้รอดชีวิต 'ประสบการณ์เชิงลบกับผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพเล็ก ๆ น้อย ๆ เป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้การแข่งขันกับผู้ให้บริการดูแลสุขภาพที่เป็นประโยชน์หรือเป็นอันตราย
ในปี 1952 Hildegard Peplau ทฤษฎีพยาบาลตำนานนำทฤษฎีของความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลในการพยาบาล เธอแย้งว่าวัตถุประสงค์ของความสัมพันธ์พยาบาลของลูกค้าคือการให้การดูแลรักษาพยาบาลที่มีประสิทธิภาพนำไปสู่การส่งเสริมสุขภาพและการบำรุงรักษา ในความสัมพันธ์ของพยาบาลลูกค้าพยาบาล adopts หนึ่งหรือมากกว่าหกช่วยให้บทบาทเมื่อให้การดูแล: คนแปลกหน้าคนทรัพยากรครูผู้นำตัวแทนและที่ปรึกษา บทบาทที่เจ็ดผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิคได้รับการเพิ่มในภายหลัง (Fawcett, 2005) แม้ว่าบทบาทที่เจ็ดไม่รวมอยู่ในทฤษฎีเดิม Peplau ของบทบาททั้งหมดจะถูกเรียกว่า "Peplau บทบาทช่วย" ในบทความนี้เป็นจารีตประเพณีในวรรณคดีพยาบาล ช่วยให้บทบาทได้รับการอธิบายดังต่อไปนี้:
บทบาทของคนแปลกหน้าเกิดขึ้นเมื่อพยาบาลและลูกค้ารายแรกพบและกลายเป็นความคุ้นเคย พวกเขาเริ่มต้นความสัมพันธ์กับคนแปลกหน้าแต่ละคนมีความคาดหวังอุปาทานสำหรับเผชิญหน้ากันครั้งแรก เป้าหมายของการพยาบาลคือการสร้างความสัมพันธ์และสร้างความไว้วางใจกับลูกค้า Peplau (1952) เชื่อว่าการสื่อสารทางวาจาและอวัจนเห็นอกเห็นใจ, วิธีการเคารพและพฤติกรรม nonjudgmental มีความสำคัญต่อบทบาทนี้ การดำเนินงานที่ประสบความสำเร็จในบทบาทคนแปลกหน้าเป็นรากฐานสำหรับการพัฒนาความสัมพันธ์ของการรักษาและเป็นเงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับการจัดตั้งบทบาทอื่น ๆ
ในบทบาทของวิทยากรพยาบาลให้ข้อมูลด้านสุขภาพเฉพาะข้อเท็จจริงในการตอบสนองต่อคำถามของลูกค้า (เลโก้ 1998 ) และแปลความหมายทางคลินิกแผนของการดูแล (Peplau 1952) สิ่งสำคัญในการทำหน้าที่นี้มีความรู้จากผู้เชี่ยวชาญมืออาชีพ, ความสามารถในการส่งข้อมูลในลักษณะที่มีความละเอียดอ่อนและทักษะการคิดอย่างมีวิจารณญาณมีความจำเป็นในการประมวลผลคำถามของลูกค้าและให้การตอบสนองการรักษา
ช่วยเหลือลูกค้าในการบรรลุความรู้ในการปรับปรุงสุขภาพเป็นเป้าหมายหลักของ บทบาทของครู (Forchuk et al., 1989) กระบวนการนี้อาจจะเป็นอย่างเป็นทางการเช่นการให้คำแนะนำโดยละเอียดสำหรับบุคคลหรือการดำเนินการฝึกอบรมสำหรับกลุ่มที่จะสอนพฤติกรรมที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพหรือกระบวนการที่อาจจะไม่เป็นทางการเช่นการสร้างแบบจำลองรูปแบบของการมีสุขภาพและความงามในความสัมพันธ์การรักษา (เลโก้ 1998 )
บทบาทความเป็นผู้นำที่เกี่ยวข้องกับการทำงานร่วมกันระหว่างพยาบาลและลูกค้าเพื่อให้บรรลุเป้าหมายที่ต้องการการรักษา พยาบาลมีคำแนะนำทิศทางและการสนับสนุนเพื่อส่งเสริมลูกค้ามีส่วนร่วมในการรักษาสุขภาพของเขาหรือเธอ เป้าหมายของการพยาบาลคือการช่วยให้ลูกค้ายอมรับความรับผิดชอบที่เพิ่มขึ้นสำหรับการวางแผนการดูแล (Peplau 1952)
ในบทบาทของตัวแทนฟังก์ชันพยาบาลเป็นผู้สนับสนุนหรือใบแทนอีกคนที่เป็นที่รู้จักกันดีกับลูกค้า เช่นพ่อแม่พี่น้องญาติเพื่อนหรือครู (เลโก้, 1998) ผ่านขั้นตอนนี้ลูกค้าไม่รู้ตัวอาจโอนพฤติกรรมหรืออารมณ์ที่จะเชื่อมต่อกับอย่างมีนัยสำคัญอื่น ๆ ลงบนพยาบาล พยาบาลที่อยู่ในปฏิกิริยานี้และช่วยให้ลูกค้าที่จะยอมรับความแตกต่างรวมทั้งความคล้ายคลึงกันระหว่างตัวเองและคนอื่น ๆ
ในบทบาทที่ปรึกษาพยาบาลส่งเสริมลูกค้าในการสำรวจสถานการณ์ปัจจุบันของเขาหรือเธอหรือปัญหาที่นำเสนอ พยาบาลจะต้องทราบว่าการตรวจสอบข้อเท็จจริงดังกล่าวมักจะแปลกใจและความวิตกกังวลจึงต้องอำนวยความสะดวกในบรรยากาศที่เอื้อให้กับลูกค้าได้อย่างปลอดภัยแสดงความกังวลของเขาหรือเธอ (Peplau 1952) ที่จะประสบความสำเร็จในการดำเนินบทบาทของการให้คำปรึกษาพยาบาลจะต้องแสดงให้เห็นถึงทักษะการฟังที่ใช้งานใช้เทคนิคการสื่อสารการรักษาให้คำแนะนำและการสนับสนุนในกระบวนการของการค้นพบตัวเองและรักษาเขตแดนมืออาชีพและความตระหนักในตนเอง (Gastmans, 1998)
แม้ว่า Peplau (1952 ) ไม่รวมถึงบทบาทของผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิคในการทำงานเดิมของเธอก็ถือว่าตอนนี้จะเป็นหนึ่งในบทบาทหลักในการช่วยให้ความสัมพันธ์ของพยาบาลลูกค้า (Peplau, 1965, 1992) ในฐานะที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านเทคนิคพยาบาลแสดงให้เห็นถึงทักษะทางเทคนิคในการดำเนินการดูแลรักษาพยาบาล บทบาทของผู้เชี่ยวชาญทางเทคนิครวมถึงการประเมินทางกายภาพและการแทรกแซงและการใช้อุปกรณ์เช่นปั๊มดำ cuffs ความดันโลหิตและระบายอากาศ
ดำเนินการในบทบาทการให้ความช่วยเหลือ (Peplau 1952) ได้รับการอธิบายในจำนวนของการตั้งค่ารวมทั้งจิตเวชและ สุขภาพจิต (Doncliff 1994; ล้ำเลิศ 1997; Forchuk et al, 1989;. Forchuk มณีกอ, Sircelj และ Valledor 1998; เลโก้, 1998), การผ่าตัด (Marchese 2006; ราคา, 1998), การแพทย์ (ฮอลล์ 1994; กินเนสส์และปีเตอร์ส, 1999) และการดูแลรักษาแบบประคับประคอง (ฟาวเลอร์, ปี 1994, 1995) บทบาทยังได้รับการอธิบายไว้ในส่วนที่เกี่ยวกับการพยาบาลสำหรับสถานการณ์ทางคลินิกที่เฉพาะเจาะจงรวมทั้งโรคเอดส์ (ฮอลล์ 1994) ปลายของชีวิต (ฟาวเลอร์, 1994) หลายเส้นโลหิตตีบ (กินเนสส์และปีเตอร์ส, 1999), ผันปัสสาวะ (Marchese, 2006) และร่างกายของภาพหลังจากที่ป่วยมะเร็งเต้านม (ราคา 1998)
เมื่อวิเคราะห์บันทึกการสัมภาษณ์แบบกึ่งดำเนินการสำหรับการศึกษาของผู้หญิงและการตอบสนองของผู้ชายกับความรุนแรงทางเพศ (เรียกว่าการศึกษาของผู้ปกครอง) ผู้เขียนซึ่งเป็นขั้นฝึกจิตจิต พยาบาลได้รับการหลงโดยวิธีการรายละเอียดของผู้เข้าร่วมการเผชิญหน้าของพวกเขากับผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพเป็นที่ชวนให้นึกถึง Peplau ของ (1952) รายละเอียดของความสัมพันธ์พยาบาลลูกค้าและการตัดสินใจที่จะใช้ทฤษฎี Peplau ที่จะเข้าใจธรรมชาติของการแข่งขันเหล่านี้ วัตถุประสงค์ของการศึกษารายงานที่นี่จึงคือการสำรวจการรับรู้ผู้รอดชีวิต 'การเผชิญหน้าของพวกเขากับผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพตาม Peplau บทบาทช่วย คำถามการวิจัยมีดังนี้
1 เมื่อผู้รอดชีวิตจากความรุนแรงทางเพศของพวกเขาอธิบายเผชิญหน้ากับผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพที่ทำพวกเขาอธิบายบทบาทดำเนินการโดยมืออาชีพที่สอดคล้องกับหนึ่งหรือมากกว่าของ Peplau บทบาทช่วย?
2 เมื่อผู้รอดชีวิตจากความรุนแรงทางเพศของพวกเขาอธิบายเผชิญหน้ากับผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพที่ทำพวกเขาอธิบายบทบาทดำเนินการโดยมืออาชีพที่มีความไม่สอดคล้องกับหนึ่งหรือมากกว่าของ Peplau บทบาทช่วย?
3 เมื่อผู้รอดชีวิตจากความรุนแรงทางเพศอธิบายการเผชิญหน้ากับบุคลากรทางการแพทย์ที่ปฏิบัติหนึ่งในบทบาท Peplau ของสิ่งที่เกี่ยวกับการแข่งขันเหล่านี้พวกเขารับรู้เป็นประโยชน์?
4 เมื่อผู้รอดชีวิตจากความรุนแรงทางเพศอธิบายการเผชิญหน้ากับบุคลากรทางการแพทย์ที่ปฏิบัติหนึ่งในบทบาท Peplau ของสิ่งที่เกี่ยวกับการแข่งขันเหล่านี้พวกเขารับรู้เป็นอันตราย?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความรุนแรงทางเพศแนะนำ
เป็นปัญหาสาธารณสุขที่ร้ายแรง เท่าที่ 1.2 ต่อ 1 , 000 ประสบการณ์เด็กทารุณกรรมทางเพศในสหรัฐอเมริกาปีระหว่าง 2000 และ 2004 ( สหรัฐอเมริกากรมสุขภาพและบริการมนุษย์ 2006 ) เหยื่ออาชญากรรมแห่งชาติสำรวจ ( สหรัฐอเมริกากรมยุติธรรม สำนักสถิติยุติธรรม 2005 ) ประมาณ 0.8 รายต่อ 1000 มีประสบการณ์ / ข่มขืนล่วงละเมิดทางเพศในสหรัฐอเมริกาในปี 2004 กับ 2005 ความรุนแรงต่อสตรีแห่งชาติสำรวจ ( สถาบันแห่งชาติของการศึกษา ความยุติธรรม 2006a ) สนับสนุนโดย สถาบันยุติธรรม และศูนย์ควบคุมโรค พบว่า ร้อยละ 14.8 การสำรวจผู้หญิงมีประสบการณ์ที่เสร็จสมบูรณ์แล้วข่มขืน และ 2.8% มีประสบการณ์พยายามข่มขืน 2 .1 % ของผู้ชายที่มีประสบการณ์เสร็จ ข่มขืน และ 0.9 % ประสบการ ข่มขืน
ผลสุขภาพเชิงลบมากมายที่เกิดจากความรุนแรงทางเพศที่มีประสบการณ์ทั้งในวัยเด็กหรือผู้ใหญ่ นอกจากการบาดเจ็บในระหว่างการโจมตีทางกายภาพร่วมกันระยะยาว ความกังวลที่เกี่ยวข้องกับความรุนแรงทางเพศ ได้แก่ ปวดศีรษะ ( Golding , 1999 ) อาการปวดกระดูกเชิงกราน ( McCauley et al . , 1997 )gastrointestional ร้องเรียน ( heitkemper et al . , 2001 ) , และไม่ปวดเรื้อรัง มะเร็ง ( โกลด์เบิร์ก& Goldstein , 2000 ) ทางหัวใจ สุขภาพจิตของความรุนแรงทางเพศอาจรวมถึงโรคซึมเศร้า โรควิตกกังวล ตลาดหลักทรัพย์โตเกียว และสารเสพติด ( Elliott , มอก & briere , 2004 ; คอส figueredo & , , เจ้าชาย , 2002 ; ซอนเดอร์ส คิล แฮนสัน เรสนิค , ,
&วอล์คเกอร์ , 1999 )เพราะผู้รอดชีวิตจากความรุนแรงทางเพศมักจะแสวงหาบริการในความหลากหลายของการตั้งค่าการดูแลสุขภาพ พวกเขามีการติดต่อบ่อยกับผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลสุขภาพ ขณะที่ผู้รอดชีวิตหลายประโยชน์รายงานความรุนแรงจากการเผชิญหน้ากับผู้เชี่ยวชาญ คนอื่นอธิบายการเผชิญหน้าที่ปล่อยให้พวกเขารู้สึกทุกข์ใจ ขี้ระแวง และไม่เต็มใจที่จะแสวงหาบริการเพิ่มเติม ( Campbell , คุณสามารถ sefl Ahrens , , ,&บาร์นส์ , 2001 ) ผู้เชี่ยวชาญแนะนำว่า นี้อาจจะเนื่องจากรองเหยื่อ กําหนดเป็น " โทษเหยื่อทัศนคติ พฤติกรรม และการมีส่วนร่วมในชุมชน โดยให้บริการผู้ให้บริการ ซึ่งผลในการบาดเจ็บเพิ่มเติมสำหรับผู้รอดชีวิตข่มขืน " ( Campbell , 2548 , หน้า 56 ) นักวิจัยได้รายงานว่า ร้อยละ 29 ของการข่มขืนผู้รอดชีวิตที่ได้รับการบริการทางการแพทย์ , 25% ที่ได้รับบริการสุขภาพจิตและ 12 เปอร์เซ็นต์ ที่ได้รับการบริการวิกฤตข่มขืนรายงานการบริการจะน้อยใจ ( Campbell et al . , 2001 ) ผู้รอดชีวิตจากการทารุณกรรมทางเพศในวัยเด็กยังรายงานประสบการณ์เชิงลบ กับผู้ที่ปฏิบัติต่อเขาอย่างรุนแรง ไม่ฟังเรื่องราวของการละเมิดของพวกเขา , และ , ในบางกรณี , เพิ่มเติมโกงพวกเขา ( armsworth 1990 ; Baker , 2003 ; draucker , 1999 )แม้จะมีรายงานของผู้รอดชีวิต ' ประสบการณ์เชิงลบ กับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญน้อยเป็นที่รู้จักกันเกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้การเผชิญหน้ากับผู้ให้บริการดูแลสุขภาพที่เป็นประโยชน์หรือเป็นอันตราย .
ในปี 1952 hildegard peplau , ทฤษฎีพยาบาลตํานานแนะนำทฤษฎีสัมพันธภาพทางการพยาบาลเธอแย้งว่าจุดประสงค์ของพยาบาล ความสัมพันธ์ของไคลเอ็นต์ให้มีประสิทธิภาพเพื่อนำไปสู่การส่งเสริมสุขภาพ การพยาบาล และการบำรุงรักษา ภายในห้องพยาบาล ลูกค้าสัมพันธ์ พยาบาลใช้หนึ่งหรือมากกว่าของหกช่วยบทบาทเมื่อการให้การดูแล : คนแปลกหน้า , ทรัพยากรบุคคล , ครู , ผู้นำ , ตัวแทนและที่ปรึกษา 1 / 7 บทบาทผู้เชี่ยวชาญทางด้านเทคนิค , เพิ่มทีหลัง ( ฟอว์เซตต์ , 2005 )แม้ว่าบทบาท 7 ก็ไม่รวมอยู่ใน peplau ทฤษฎีเดิม บทบาททั้งหมดจะถูกเรียกว่า " peplau ช่วยบทบาท " ในบทความนี้เป็นจารีตประเพณีในวรรณคดี พยาบาล ช่วยให้บทบาท มีอธิบายดังนี้ :
คนแปลกหน้าบทบาทที่เกิดขึ้นเมื่อพยาบาลและลูกค้าแรกเจอและกลายเป็นที่รู้จักกัน พวกเขาเริ่มต้นความสัมพันธ์เป็นคนแปลกหน้าแต่ละที่ มีอุปาทาน ความคาดหวังในการพบกันครั้งแรก เป้าหมายของพยาบาลที่จะสร้างความสัมพันธ์ และสร้างความเชื่อมั่นให้กับลูกค้า peplau ( 1952 ) เชื่อว่าการแผ่เมตตาด้วยวาจา และอวัจนภาษา เป็นวิธีเคารพและพฤติกรรม nonjudgmental สําคัญกับบทบาทนี้การดำเนินงานที่ประสบความสำเร็จของคนต่างด้าวบทบาทเป็นรากฐานสำหรับการพัฒนาความสัมพันธ์การรักษาและเงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับการสร้างบทบาทอื่น ๆ .
ในทรัพยากรบุคคล บทบาท พยาบาลให้ข้อมูลข้อเท็จจริงที่เฉพาะเจาะจงในการตอบสนองต่อปัญหาสุขภาพของลูกค้า ( เลโก้ , 1998 ) และอธิบายแผนของการดูแลทางคลินิก ( peplau 1952 )สรุปบทนี้มีความรู้ความเชี่ยวชาญระดับมืออาชีพ ความสามารถในการส่งข้อมูลในลักษณะที่ละเอียดอ่อน และทักษะการคิดอย่างมีวิจารณญาณต้องกระบวนการคำถามของลูกค้า และเสนอการตอบสนองการรักษา
ช่วยลูกค้าเพื่อให้บรรลุความรู้เพื่อปรับปรุงสุขภาพเป็นเป้าหมายหลักของครู บทบาท forchuk et al . , 1989 ) ขั้นตอนนี้อาจจะอย่างเป็นทางการเช่นการให้คำแนะนำรายละเอียดสำหรับบุคคลหรือการดำเนินการฝึกอบรมสำหรับกลุ่มที่จะสอนพฤติกรรมสุขภาพ หรือกระบวนการที่อาจจะไม่เป็นทางการ เช่น การจำลองรูปแบบของสุขภาพและสุขภาพในสัมพันธภาพเพื่อการบำบัด ( เลโก้ , 1998 ) .
ภาวะผู้นำบทบาทเกี่ยวข้องกับความร่วมมือระหว่างพยาบาลและลูกค้าที่ต้องการรักษาตามเป้าหมาย พยาบาลมีการแนะแนวทิศทาง และสนับสนุนส่งเสริมการมีส่วนร่วมของลูกค้าในการรักษาสุขภาพของเขา หรือเธอ เป้าหมายของพยาบาลเพื่อช่วยให้ลูกค้ายอมรับความรับผิดชอบที่เพิ่มขึ้นสำหรับแผนการดูแล ( peplau , 1952 ) .
ในบทบาทตัวแทน พยาบาลมีหน้าที่เป็นทนาย หรือแทนมนุษย์อีกคนที่เป็นที่รู้จักกันดีกับลูกค้า เช่น พ่อแม่ พี่น้อง ญาติ เพื่อนหรือครู ( เลโก้ , 1998 ) ผ่านขั้นตอนนี้ลูกค้าอาจโดยไม่รู้ตัวถ่ายทอดพฤติกรรมหรืออารมณ์ที่เชื่อมต่อกับอย่างอื่นเข้าพยาบาล พยาบาลที่อยู่ปฏิกิริยานี้และช่วยให้ลูกค้าตระหนักถึงความแตกต่างรวมทั้งความคล้ายคลึงกันระหว่างตนเองและอื่น ๆ .
ในที่ปรึกษาในบทบาทพยาบาลกระตุ้นให้ลูกค้าเพื่อสำรวจสถานการณ์ปัจจุบันของเขาหรือเธอหรือเสนอปัญหา พยาบาลต้องตระหนักว่า การสำรวจดังกล่าวมักจะ engenders ความวิตกกังวลและ , จึง , ต้องให้มีบรรยากาศที่เอื้อต่อลูกค้าได้อย่างปลอดภัยแสดงความกังวลของเขาหรือเธอ ( peplau , 1952 ) เรียบร้อยแล้วใช้ปรึกษาบทบาท พยาบาลจะต้องแสดงให้เห็นถึงทักษะการฟังที่ใช้งานการใช้เทคนิคการสื่อสาร ให้คำแนะนำ และสนับสนุนในกระบวนการของการค้นพบตนเอง และรักษาขอบเขตของมืออาชีพและนับถือ ( gastmans , 1998 ) .
ถึงแม้ว่า peplau ( 2495 ) ไม่รวมผู้เชี่ยวชาญทางด้านเทคนิคและบทบาทในที่ทำงานเดิมของเธอนั้น ขณะนี้ถือว่าเป็นหนึ่งในหลักช่วยให้บทบาทของพยาบาล ( ลูกค้าสัมพันธ์ peplau , 1965 , 1992 )เป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านเทคนิค , พยาบาลสาธิตเทคนิคทักษะการดูแลพยาบาล ผู้เชี่ยวชาญด้านบุคคลรวมถึงการประเมินและการแทรกแซงทางกายภาพและการใช้อุปกรณ์ เช่น ปั๊มฉีด ความดันโลหิต กุญแจมือ และเครื่องช่วยหายใจ
การนำช่วยบทบาท ( peplau , 1952 ) ได้ถูกอธิบายไว้ในหมายเลขของการตั้งค่ารวมทั้งจิตเวชและสุขภาพจิต ( doncliff , 1994 ; ฟีลี่ , 1997 ; forchuk et al . , 1989 ; forchuk มณี สโกฟิลด์ sircelj , , , valledor & , 2541 , เลโก้ , 1998 ) , การผ่าตัด ( ขุนนางอิตาลีที่มีตำแหน่งเหนือกว่า count , 2006 ; ราคา , 1998 ) , การแพทย์ ( Hall , 1994 ; เมิ่กกีเนิส& Peters , 1999 ) การดูแลแบบประคับประคอง ( Fowler , 1994 , 1995 ) บทบาทยังได้อธิบายเกี่ยวกับการพยาบาลเฉพาะทางสถานการณ์รวมทั้งโรคเอดส์ ( Hall , 1994 ) , วันสิ้นสุดของชีวิต ( Fowler , 1994 ) , หลายเส้นโลหิตตีบ ( เมิ่กกีเนิส& Peters , 1999 ) ตี่จับ ( ขุนนางอิตาลีที่มีตำแหน่งเหนือกว่า count , 2006 ) , และภาพลักษณ์หลังผ่าตัด ( ราคา , 1998 ) .
เมื่อวิเคราะห์ประวัติของการสัมภาษณ์ดำเนินการสร้างเพื่อการศึกษาของหญิงและชาย การตอบสนองต่อความรุนแรง ทางเพศ ( เรียกว่าเป็นผู้ปกครองการศึกษา ) , ผู้เขียนที่ขั้นสูงการฝึกจิตเวชสุขภาพจิตพยาบาลถูกหลงโดยวิธีการเข้าร่วมการบรรยายของการเผชิญหน้าของพวกเขากับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเป็นรำลึกของ peplau ( 1952 ) คำอธิบายของพยาบาลและความสัมพันธ์ลูกค้าตัดสินใจที่จะใช้ทฤษฎี peplau ก็เพื่อให้เข้าใจธรรมชาติของการแข่งขันเหล่านี้ วัตถุประสงค์ของการศึกษารายงานที่นี่ ดังนั้นเพื่อศึกษาการรับรู้ของผู้รอดชีวิตของการเผชิญหน้าของพวกเขากับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญตาม peplau ช่วยบทบาท การวิจัย คำถามมีดังนี้ :
1 เมื่อผู้รอดชีวิตจากความรุนแรงทางเพศอธิบายการเผชิญหน้าของพวกเขากับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ พวกเขาอธิบายบทบาทที่แสดงโดยผู้เชี่ยวชาญที่สอดคล้องกับหนึ่งหรือมากกว่าของ peplau ช่วยบทบาท ?
2 .เมื่อผู้รอดชีวิตจากความรุนแรงทางเพศอธิบายการเผชิญหน้าของพวกเขากับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ พวกเขาอธิบายบทบาทที่แสดงโดยผู้เชี่ยวชาญที่ไม่สอดคล้องกับหนึ่งหรือมากกว่าของ peplau ช่วยบทบาท ?
3 เมื่อผู้รอดชีวิตจากความรุนแรงทางเพศอธิบายการเผชิญหน้าของพวกเขากับแพทย์ผู้ทำการ peplau หนึ่งของบทบาทสิ่งที่เกี่ยวกับการเผชิญหน้าเหล่านี้พวกเขารับรู้ประโยชน์ ?
4 เมื่อผู้รอดชีวิตจากความรุนแรงทางเพศอธิบายการเผชิญหน้าของพวกเขากับแพทย์ผู้ทำการ peplau หนึ่งของบทบาท แล้วการเผชิญหน้าเหล่านี้พวกเขารับรู้ว่าเจ็บปวด ?