HIV has enormous impacts, not only

HIV has enormous impacts, not only on infected children but also on their families. Research evidence has revealed that Thai mothers with HIV and their families faced substantial changes and adversity 2 years after childbirth, including partner illness or death, family separation, reduced family income, shifting responsibilities for childcare, and signs of depression and isolation (Manopaiboon et al., 1997). Because of these changes, less than half (36%-50%) of the children's primary caregivers were their parents; the rest were cared for by grandparents or relatives (Manopaiboon et al., 1997 and Wannarit and Fongcom, 2005).

Literature on caregiving for HIV-infected children in Western culture has shown that the majority of caregivers were single mothers confronting major life events and were overextended with caregiving responsibilities. HIV-infected parents reported more isolation and fewer financial and support resources than uninfected caregivers (Mellins & Ehrhardt, 1994). For HIV-infected mothers, life stressors involved the fear and uncertainty of having infected a child through pregnancy or breastfeeding as well as the care of a young child with HIV infection (Semple et al., 1993). When the child's HIV status could not be confirmed before the age of 18 months, the parents experienced more depression, anxiety, and anticipatory grief. Parental levels of anxiety, depression, and anticipatory grief also increased when the child had frequent infections but did not require hospitalization (Wiener, Theut, Steinberg, Riekert, & Pizzo, 1994). Multiple stressors related to HIV included (a) activities related to illness management (e.g., multiple hospitalizations, medical decisions, outpatient visits), (b) the stigma associated with HIV infection and risk behaviors, (c) communicating with health care providers and social service agencies, and (d) experiencing multiple deaths from AIDS (Mellins & Ehrhardt, 1994).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เอชไอวีที่มีผลกระทบอย่างมากไม่เพียง แต่ในเด็กที่ติดเชื้อ แต่ยังเกี่ยวกับครอบครัวของพวกเขา หลักฐานการวิจัยได้แสดงให้เห็นว่าคุณแม่คนไทยที่มีเอชไอวีและครอบครัวของพวกเขาต้องเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงอย่างมีนัยสำคัญและความทุกข์ยาก 2 ปีหลังคลอดรวมทั้งการเจ็บป่วยพันธมิตรหรือเสียชีวิตแยกครอบครัวรายได้ของครอบครัวลดลงขยับความรับผิดชอบสำหรับการดูแลเด็กและสัญญาณของภาวะซึมเศร้าและความเหงา (Manopaiboon et al, ., 1997) เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้น้อยกว่าครึ่งหนึ่ง (36% -50%) ของหลักของผู้ดูแลผู้ป่วยเด็กที่ถูกพ่อแม่ของพวกเขา ส่วนที่เหลือได้รับการดูแลจากปู่ย่าตายายหรือญาติ (Manopaiboon et al., 1997 และ Wannarit และ Fongcom 2005). วรรณกรรมในการดูแลสำหรับเด็กที่ติดเชื้อ HIV ในวัฒนธรรมตะวันตกได้แสดงให้เห็นว่าส่วนใหญ่ของผู้ดูแลผู้ป่วยเป็นมารดาเดียวที่ต้องเผชิญหน้ากับเหตุการณ์ในชีวิตที่สำคัญและ ถูกเกินเหตุที่มีความรับผิดชอบดูแล พ่อแม่ที่ติดเชื้อ HIV รายงานแยกมากขึ้นและน้อยลงทรัพยากรทางการเงินและการสนับสนุนผู้ดูแลผู้ป่วยติดเชื้อกว่า (Mellins และ Ehrhardt, 1994) สำหรับคุณแม่ที่ติดเชื้อเอชไอวีเกิดความเครียดในชีวิตที่เกี่ยวข้องกับความกลัวและความไม่แน่นอนของการมีเด็กที่ติดเชื้อผ่านการตั้งครรภ์หรือให้นมบุตรเช่นเดียวกับการดูแลเด็กที่ติดเชื้อเอชไอวี (แซมเปิ้ล et al., 1993) เมื่อสถานะเอชไอวีของเด็กไม่ได้รับการยืนยันก่อนอายุ 18 เดือนพ่อแม่ที่มีประสบการณ์มากขึ้นภาวะซึมเศร้าความวิตกกังวลและความเศร้าโศกที่มุ่งหวัง ผู้ปกครองระดับของความวิตกกังวล, ซึมเศร้า, และความเศร้าโศกที่มุ่งหวังเพิ่มขึ้นเมื่อเด็กมีการติดเชื้อที่พบบ่อย แต่ไม่จำเป็นต้องรักษาในโรงพยาบาล (วีเนอร์ Theut, Steinberg, Riekert และ Pizzo, 1994) ความเครียดหลายที่เกี่ยวข้องกับเอชไอวีรวมถึง (ก) กิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับการจัดการความเจ็บป่วย (เช่นโรงพยาบาลหลายตัดสินใจทางการแพทย์เข้าชมผู้ป่วยนอก), (ข) จุดเชื่อมโยงกับการติดเชื้อเอชไอวีและพฤติกรรมเสี่ยง (ค) การติดต่อสื่อสารกับผู้ให้บริการด้านการดูแลสุขภาพและสังคม หน่วยงานบริการและ (ง) ประสบการเสียชีวิตจากโรคเอดส์หลาย (Mellins และ Ehrhardt, 1994)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้ได้รับผลกระทบอย่างมากไม่เพียง แต่ในเด็กที่ติดเชื้อ แต่ยังครอบครัวของพวกเขา หลักฐานการวิจัยได้พบว่า มารดาที่ติดเชื้อเอชไอวีและครอบครัวไทยเผชิญการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญและความทุกข์ยาก 2 ปีหลังคลอด รวมทั้งพันธมิตรการเจ็บป่วยหรือความตาย ครอบครัวแยกลดลง รายได้ของครอบครัว การรับผิดชอบ ดูแลเด็ก ,และสัญญาณของภาวะซึมเศร้าและการแยก ( manopaiboon et al . , 1997 ) เพราะการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้น้อยกว่าครึ่ง ( ร้อยละ 36 - 50 % ) ของผู้ดูแลหลักของเด็กๆ พ่อแม่ของพวกเขา ส่วนที่เหลือได้รับการดูแลจากปู่ ย่า ตา ยาย หรือญาติ ( manopaiboon et al . , 1997 และ wannarit และ fongcom , 2005 ) .

วรรณกรรมในการดูแลเด็กที่ติดเชื้อเอชไอวีในวัฒนธรรมตะวันตกได้แสดงให้เห็นว่าส่วนใหญ่ของผู้ดูแลที่ถูกมารดาเดียวที่เผชิญหน้ากับเหตุการณ์สำคัญในชีวิตและยืดการดูแลรับผิดชอบ พ่อแม่ติดเชื้อเอชไอวีรายงานแยกมากขึ้นและน้อยลงทางการเงินและทรัพยากรสนับสนุนกว่ามาก่อน ผู้ดูแล ( mellins & ehrhardt , 1994 ) สำหรับผู้ติดเชื้อเอชไอวีมารดาความเครียดชีวิตเกี่ยวข้องกับความกลัวและความไม่แน่นอนของการติดเชื้อเด็กผ่านการตั้งครรภ์หรือให้นมบุตร รวมทั้งการดูแลเด็กที่ติดเชื้อเอชไอวี ( เซมเปิ้ล et al . , 1993 ) เมื่อลูกสถานะเอชไอวีไม่สามารถยืนยันได้ก่อนอายุ 18 เดือน พ่อแม่ที่มีประสบการณ์ภาวะซึมเศร้ามากกว่าความกังวล และความเศร้าโศกโดยคาดการณ์ . ผู้ปกครองระดับของความวิตกกังวล , ซึมเศร้า ,และความเศร้าโศกโดยคาดการณ์เพิ่มขึ้นเมื่อเด็กมีการติดเชื้อบ่อย แต่ไม่ต้องเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาล ( ไส้กรอก theut riekert Steinberg , , , , &ปิซโซ , 1994 ) บุคคลหลายที่เกี่ยวข้องกับเอชไอวีรวม ( ) เป็นกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับการจัดการโรค ( เช่นหลาย ซึ่งทางการแพทย์ , การตัดสินใจ , ผู้ป่วยนอกเข้าชม ) , ( B ) จุดที่เกี่ยวข้องกับการติดเชื้อโรคเอดส์ และพฤติกรรมเสี่ยง( ค ) การติดต่อสื่อสารกับผู้ให้บริการด้านการดูแลสุขภาพและบริการสังคม หน่วยงาน และ ( d ) ประสบหลายตายจากโรคเอดส์ ( mellins & ehrhardt , 1994 )