Ivan Velikopolsky, the son of a sac

Ivan Velikopolsky, the son of a sacristan, and a student of the clerical academy, returning home from shooting, kept walking on the path by the water-logged meadows. His fingers were numb and his face was burning with the wind. It seemed to him that the cold that had suddenly come on had destroyed the order and harmony of things, that nature itself felt ill at ease, and that was why the evening darkness was falling more rapidly than usual. All around it was deserted and peculiarly gloomy. The only light was one gleaming in the widows' gardens near the river; the village, over three miles away, and everything in the distance all round was plunged in the cold evening mist. The student remembered that, as he had left the house, his mother was sitting barefoot on the floor in the entryway, cleaning the samovar, while his father lay on the stove coughing; as it was Good Friday nothing had been cooked, and the student was terribly hungry. And now, shrinking from the cold, he thought that just such a wind had blown in the days of Rurik and in the time of Ivan the Terrible and Peter, and in their time there had been just the same desperate poverty and hunger, the same thatched roofs with holes in them, ignorance, misery, the same desolation around, the same darkness, the same feeling of oppression -- all these had existed, did exist, and would exist, and the lapse of a thousand years would make life no better. And he did not want to go home.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Ivan Velikopolsky บุตรของ sacristan การ และนักศึกษาของสถาบันเสมียน กลับบ้าน ยิงปืนเก็บไว้เดินบนเส้นทาง โดยโดวส์ระบบน้ำ นิ้วของเขาถูก numb และใบหน้าของเขาถูกเผาไหม้ลม เหมือนเขาได้ทำลายเย็นที่มาทันทีบนใบสั่งและความกลมกลืนของสิ่ง ที่ธรรมชาติเองรู้สึกเก้อ ว่า และทำไมมืดค่ำก็ตกลงอย่างรวดเร็วมากขึ้นกว่าปกติ รอบ ๆ มันเป็นร้าง และศาสนามืดมน แสงเพียงถูกล้าหนึ่งในสวนของแม่หม้ายใกล้แม่น้ำ วิลเลจ กว่า 3 ไมล์ และทุกอย่างในระยะทางทั้งหมดรอบลดลงในหมอกเย็นเย็น นักเรียนจำได้ว่า ขณะที่เขาได้ออกจากบ้าน แม่ของเขานั่งเท้าเปล่าบนชั้นใน entryway ซักซาโมวาร์ ในขณะที่พ่อของเขาวางบนตัวเตาไอ เพราะเป็นวันศุกร์ดีไม่มีถูกต้ม และนักเรียนหิวชะมัด และตอนนี้ หดตัวจากเย็น เขาคิดเพียงเช่นลมก็พัด Rurik วัน และเวลาของ Ivan ราคาย่อมเยาว์และปีเตอร์ และในเวลา มีได้เพียงเดียวหมดหวังความยากจนและความหิว เหมือนมุงหลังคากับหลุมในพวกเขา ไม่รู้ ทุกข์ การไร้ผู้คนเดียวสถาน ความมืดเหมือนกัน ความรู้สึกเดียวกันของอธิปไตย - ทั้งหมดเหล่านี้มีอยู่ ไม่มี และจะมี อยู่ และบันทึกการเดินพันปีจะทำให้ชีวิตดีขึ้นไม่ และก็ไม่อยากกลับบ้าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อีวาน Velikopolsky บุตรชายของ sacristan และนักเรียนของสถ​​าบันการศึกษาพระที่กลับมาจากการถ่ายภาพเก็บไว้เดินบนเส้นทางจากทุ่งหญ้าน้ำที่เข้าสู่ระบบ นิ้วมือข​​องเขาเป็นชาและใบหน้าของเขาถูกเผาไหม้กับลม มันดูเหมือนกับเขาว่าเย็นที่จู่ ๆ ก็มาได้ทำลายการสั่งซื้อและความสามัคคีของสิ่งที่ธรรมชาติของตัวเองรู้สึกไม่สบายใจและนั่นคือเหตุผลว่าทำไมความมืดตอนเย็นกำลังตกเร็วกว่าปกติ ทั้งหมดรอบ ๆ มันถูกทิ้งร้างและมืดมนยิ่ง แสงเพียงเป็นหนึ่งแพรวในสวนของหญิงม่ายที่อยู่ใกล้แม่น้ำ หมู่บ้านกว่าสามห่างออกไปและทุกอย่างในระยะทางรอบทั้งหมดได้รับการลดลงในช่วงเย็นหมอกเย็น นักเรียนจำได้ว่าในขณะที่เขาออกจากบ้านแม่ของเขากำลังนั่งเท้าเปล่าบนพื้นในปรากฏการณ์ที่ทำความสะอาดกาโลหะในขณะที่พ่อของเขาที่วางอยู่บนไอเตา; มันเป็นอะไรที่ดีศุกร์ได้รับการปรุงสุกและนักเรียนหิวชะมัด และตอนนี้หดตัวจากความหนาวเย็นเขาคิดว่าเพียงเช่นลมพัดในสมัย​​ของรูลิคและในเวลาอีวานผู้โหดร้ายและปีเตอร์และในเวลาของพวกเขาได้มีเพียงความยากจนหมดหวังเหมือนกันและความหิวเหมือนกัน หลังคามุงด้วยหลุมในพวกเขาไม่รู้ความทุกข์ยากรกร้างเดียวกันรอบมืดเดียวกันความรู้สึกเดียวกันของการกดขี่ - ทั้งหมดเหล่านี้มีอยู่ไม่อยู่และจะอยู่และพ้นพันปีจะทำให้ชีวิตไม่มี ดีกว่า และเขาก็ไม่อยากกลับบ้าน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วาน velikopolsky บุตรของผู้ดูแลโบสถ์ และนักเรียนของโรงเรียนสมณะ กลับมาบ้านจากยิง , เดินไปบนเส้นทางที่น้ำเข้าทุ่ง . นิ้วมือของเขาเริ่มชาและใบหน้าของเขาถูกเผาไหม้ด้วยลม มันดูเหมือนเขาเย็นว่า อยู่ดีๆ ก็มาทำลายใบและความสามัคคีของสิ่งธรรมชาติที่ตัวเองรู้สึกว่าป่วย ,และนั่นคือทำไมเย็นความมืดลดลงมากขึ้นอย่างรวดเร็วกว่าปกติ ทั้งหมดรอบ ๆมันถูกทิ้งร้างและแผลงมืดมน แสงเป็นหนึ่งในคณะแพรว ' สวนใกล้แม่น้ำ หมู่บ้านสามไมล์ และทุกอย่างในระยะทางรอบทั้งหมดตกอยู่ในความหนาวเย็นหมอก นักเรียนจำได้ว่า เขาออกจากบ้านแม่ของเขานั่งเท้าเปล่าบนพื้นใน entryway , ทําความสะอาดซาโมวาร์ ในขณะที่พ่อของเขาวางบนเตาไอ ; มันคือวันศุกร์ดีไม่มีอะไรถูกต้ม และ นักศึกษาโคตรหิว และตอนนี้ , การหดตัวจากอากาศหนาว เขาก็คิดว่า แค่ ลม ได้พัดพา ในสมัยของรูริคและในเวลาของอีวานกลัวและปีเตอร์และในเวลาที่พวกเขามีเหมือนสิ้นหวัง ความยากจนและความหิวโหย เดิมมุงด้วยหลุมใน อวิชชา ทุกข์ เหมือนกันการรอบ ความมืดเหมือนกัน ความรู้สึกเดียวกันของการกดขี่ -- ทั้งหมดเหล่านี้ได้เกิดขึ้น มีอยู่ และต้องอยู่ได้ และจะทำให้ครบพันกว่าปี ชีวิตที่ดีกว่า และเขาก็ไม่อยากจะกลับบ้าน