She had no clothes, no jewels, noth

She had no clothes, no jewels, nothing. And these were the only things she loved; she felt that she was made for them. She had longed so eagerly to charm, to be desired, to be wildly attractive and sought after.

She had a rich friend, an old school friend whom she refused to visit, because she suffered so keenly when she returned home. She would weep whole days, with grief, regret, despair, and misery.

*

One evening her husband came home with an exultant air, holding a large envelope in his hand.

"Here's something for you," he said.

Swiftly she tore the paper and drew out a printed card on which were these words:

"The Minister of Education and Madame Ramponneau request the pleasure of the company of Monsieur and Madame Loisel at the Ministry on the evening of Monday, January the 18th."

Instead of being delighted, as her husband hoped, she flung the invitation petulantly across the table, murmuring:

"What do you want me to do with this?"

"Why, darling, I thought you'd be pleased. You never go out, and this is a great occasion. I had tremendous trouble to get it. Every one wants one; it's very select, and very few go to the clerks. You'll see all the really big people there."

She looked at him out of furious eyes, and said impatiently: "And what do you suppose I am to wear at such an affair?"

He had not thought about it; he stammered:

"Why, the dress you go to the theatre in. It looks very nice, to me . . ."

He stopped, stupefied and utterly at a loss when he saw that his wife was beginning to cry. Two large tears ran slowly down from the corners of her eyes towards the corners of her mouth.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอมีเสื้อผ้าไม่มี ไม่มีเพชร ไม่มีอะไร และเหล่านี้เป็นสิ่งเดียวที่เธอรัก เธอรู้สึกว่า เธอทำเพื่อพวกเขา เธอมีความปรารถนาจึงกระหายที่จะเสน่ห์ ให้ถูกต้อง มีเสน่ห์อย่างดุเดือด และขอหลังจาก เธอมีเพื่อนรวย เพื่อนโรงเรียนเก่าที่เธอปฏิเสธที่จะไป เนื่องจากเธอประสบให้อย่างดีที่สุดเมื่อเธอกลับบ้าน เธอจะร้องได้ทั้งวัน เศร้าโศก เสียใจ สิ้นหวัง และความทุกข์ยาก*หนึ่งค่ำของสามีมาที่บ้าน ด้วยอากาศ exultant ถือซองจดหมายขนาดใหญ่ในมือของเขา "นี่คือสิ่งที่คุณ เขากล่าวว่า อย่างรวดเร็วเธอฉีกกระดาษ และดึงได้พิมพ์ที่มีคำเหล่านี้: "รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการและมาดาม Ramponneau คำขอของบริษัท Monsieur และมาดาม Loisel ที่กระทรวงในตอนเย็นของวันจันทร์ มกราคมวันที่ 18" แทนที่จะยินดี เป็นสามีที่หวัง เธอโยนออกเชิญ petulantly ข้ามตาราง murmuring: "คุณต้องให้ทำเช่นนี้" "ทำไม รัก ผมคิดว่า คุณจะยินดี คุณไม่เคยออกไป และนี้เป็นโอกาสดี ฉันมีปัญหามากจะได้รับมัน ทุกคนต้องการอย่างใดอย่างหนึ่ง ที่เลือก และมากสิ่งไปจ่า คุณจะเห็นทั้งใหญ่จริง ๆ คนที่มี" เธอมองเขาจากสายตาโกรธ และ impatiently กล่าวว่า: "และทำอะไรที่คุณสมมติว่าต้องสวมใส่ในเรื่องดังกล่าว" เขาไม่ได้คิดเกี่ยวกับมัน เขา stammered: "ทำไม การแต่งกายที่คุณไปที่โรงละครใน ดูดีมาก ฉัน... " เขาหยุด งง และอย่างเต็ม ที่สูญเสียเมื่อเขาเห็นว่า ภรรยาของเขาเริ่มร้องไห้ สองน้ำตาขนาดใหญ่วิ่งช้าลงจากมุมของดวงตาของเธอไปทางมุมปากของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอมีเสื้อผ้าไม่มีรัตนากรไม่มีอะไร และเหล่านี้คือสิ่งเดียวที่เธอรัก; เธอรู้สึกว่าเธอถูกสร้างขึ้นสำหรับพวกเขา เธอเคยปรารถนาจึงกระหายที่จะมีเสน่ห์เป็นที่ต้องการจะเป็นที่น่าสนใจอย่างดุเดือดและขอหลังจาก. เธอมีเพื่อนที่อุดมไปด้วยเพื่อนโรงเรียนเก่าที่เธอปฏิเสธที่จะเยี่ยมชมเพราะเธอได้รับความเดือดร้อนอย่างดีที่สุดเพื่อให้เมื่อเธอกลับบ้าน เธอจะร้องไห้ทั้งวันด้วยความเศร้าโศกเสียใจสิ้นหวังและความทุกข์ยาก. * เย็นวันหนึ่งสามีของเธอกลับมาถึงบ้านที่มีอากาศยินดีปรีดาถือซองจดหมายที่มีขนาดใหญ่ในมือของเขา. "นี่คือสิ่งที่คุณต้องการ" เขากล่าว. อย่างรวดเร็วเธอฉีก กระดาษและดึงออกบัตรที่พิมพ์บนซึ่งเป็นคำพูดเหล่านี้: "รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการและมาดาม Ramponneau ขอความสุขของ บริษัท ของนายมาดาม Loisel ที่กระทรวงในตอนเย็นของวันจันทร์ 18 มกราคมที่." แทนที่จะเป็นความยินดี ขณะที่สามีของเธอหวังว่าเธอเหวี่ยงเชิญกระเง้ากระงอดข้ามโต๊ะ, ซุบซิบ: "คุณต้องการอะไรฉันจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้" "ทำไมรักฉันคิดว่าคุณต้องการจะยินดีที่คุณไม่เคยออกไปและนี่คือ. . เป็นโอกาสที่ดีที่ฉันมีปัญหาอย่างมากที่จะได้รับมันทุกคนต้องการหนึ่ง... มันเลือกมากและน้อยมากไปเสมียนคุณจะเห็นทุกคนที่ใหญ่จริงๆมี " เธอมองไปที่เขาออกมาจากดวงตาโกรธ และบอกว่าไม่สบอารมณ์ "และสิ่งที่คุณคิดว่าผมจะสวมใส่ที่ดังกล่าวในความสัมพันธ์?" เขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับมัน เขาตะกุกตะกัก: "ทำไมชุดที่คุณไปที่โรงละครในมันดูดีมากกับผม...." เขาหยุด, มึนงงและอย่างเต็มที่ที่สูญเสียเมื่อเขาเห็นว่าภรรยาของเขาก็เริ่มที่จะร้องไห้ สองน้ำตาขนาดใหญ่วิ่งช้าลงมาจากมุมของตาของเธอที่มีต่อมุมปากของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอไม่มีเสื้อผ้า อัญมณี ไม่มีอะไร และเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งที่เธอชอบ เธอรู้สึกว่า เธอเกิดมาเพื่อเขา นางปรารถนาระหายเสน่ห์ที่จะต้องการ ให้น่าสนใจ หลุดโลก และขอหลังจากเธอมีเพื่อนรวย เพื่อนที่โรงเรียนเก่า เธอปฏิเสธไป เนื่องจากเธอกลุ้มใจขมขื่นเมื่อเธอกลับมาบ้าน เธอจะร้องไห้ ทั้งวัน กับความเศร้าโศก , เสียใจ , สิ้นหวัง , และความทุกข์ยาก*เย็นวันหนึ่ง สามีเธอกลับมาบ้าน ด้วยอากาศประเทศซิมบับเว ถือซองจดหมายขนาดใหญ่ในมือของเขา" ต่อไปนี้เป็นบางสิ่งบางอย่างสำหรับคุณ " เขากล่าวอย่างรวดเร็วเธอฉีกกระดาษและวาดรูปการ์ดซึ่งเป็นคำเหล่านี้ :" รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ และ มาดาม ramponneau ขอให้ความสุขของ บริษัท ของคุณ และ คุณนาย loisel ที่กระทรวงในตอนเย็นของวันจันทร์ , มกราคม 18 " .แทนที่จะเป็นผู้ เป็นสามีของเธอหวังว่าเธอสามารถเชิญหงอดๆข้ามโต๊ะ ซุบซิบ :" คุณต้องการให้ฉันทำอะไรกับเรื่องนี้ ?" ทำไม ที่รัก ฉันคิดว่าเธอคงจะพอใจ คุณไม่เคยออกไป และนี่เป็นโอกาสที่ดี ผมมีปัญหา อย่างมากเพื่อให้มัน ทุกคนต้องการเป็นหนึ่ง มันเลือกมากและน้อยมากที่ไปเสมียน คุณจะเห็นทุกใหญ่จริงๆคน " .เธอมองเขาไปโกรธตา และกล่าวอย่างหงุดหงิด " แล้วคุณคิดว่าผมจะใส่ในเรื่องชู้สาว ?เขาไม่ได้คิดเกี่ยวกับมัน เขาจึงพูดตะกุกตะกักออกมาว่า" ทำไม แต่งไปโรงละครใน มันดูดีมาก สำหรับฉัน . . . . . . . "เขาหยุด มึนงง และโคตรตะลึงเมื่อเขาเห็นภรรยาของเขาก็เริ่มร้องไห้ 2 น้ำตาวิ่งช้าๆลงมาจากมุมตาของเธอที่มีต่อมุมปากของเธอ