Initially, the benzene molecules we

Initially, the benzene molecules were expected to react in a disorganized way. Instead, they formed a thread 20,000 times smaller than a strand of human hair.

An immediate implication was that these diamond nanothreads, which are remarkably light and strong, could be an ideal material for a space elevator, one that is anchored on Earth and reaching into space to attach to a satellite in orbit. Moreover, a team from the Queensland University of Technology in Australia modeled the diamond nanothreads using large-scale molecular dynamics simulations. It was concluded that the material is far more versatile than previously thought and has great promise for aerospace properties.

One of the major problems with a space elevator is that we need a cable that can hold up its own weight – all 35,000 km (22,000 miles) of it—or thereabouts. Because gravity decreases the farther away from Earth you are, the tensile strength for the cable needs to be able to support roughly 5000 km (3,000 miles) of itself. That’s a lot of weight.

Radiation shielding is also a must for any passengers and sensitive goods, due in part to the Van Allen radiation belts, regions where charged particles are held by the Earth’s magnetic field. So there are , of course, still issues to overcome (a whole lot, actually); however, this kind of material could take us a step closer to solving at least one problem.

See the researcher discuss the material in the video below.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เริ่มแรก โมเลกุลของเบนซีนคาดว่าจะตอบสนองในทางที่สับสน แทน พวกเขาเกิดเธรด 20,000 ครั้งมีขนาดเล็กกว่าของผมมีนัยทันทีว่า nanothreads เพชรเหล่านี้ ซึ่งมีน้ำหนักเบา และแข็งแกร่งอย่างน่าทึ่ง อาจจะเป็นวัสดุที่เหมาะสำหรับลิฟต์อวกาศ ที่ทอดสมอในโลก และถึงลงพื้นที่เพื่อแนบไปกับดาวเทียมในวงโคจรได้ นอกจากนี้ ทีมจากมหาวิทยาลัยควีนสแลนด์ของเทคโนโลยีในออสเตรเลียจำลอง nanothreads เพชรที่ใช้ dynamics โมเลกุลขนาดใหญ่จำลอง มันคือสรุปว่า วัสดุหลากหลายมากขึ้นมากกว่าที่คิด และมีสัญญาที่ดีสำหรับการบินและอวกาศปัญหาสำคัญเกี่ยวกับลิฟต์อวกาศอย่างใดอย่างหนึ่งคือการที่เราต้องใช้สายเคเบิลที่สามารถเก็บ ค่าน้ำหนักของตัวเอง – ทั้งหมด 35,000 กม. (22,000 ไมล์) ของมัน — หรือ thereabouts เนื่องจากแรงโน้มถ่วงลดที่ห่างออกไปอยู่ห่างจากโลก คุณได้ แรงสำหรับสายเคเบิลจำเป็นต้องสามารถรองรับประมาณ 5000 กิโลเมตร (3,000 ไมล์) ของตัวเอง นั่นคือน้ำหนักจำนวนมากระบบป้องกันรังสีจะยังต้องมีผู้โดยสารและสินค้าที่สำคัญ เนื่องจากในส่วนเข็มขัดรังสีแวนอัลเลน ภูมิภาคซึ่งจัดอนุภาค โดยสนามแม่เหล็กของโลก มี แน่นอน ยังจะเอาชนะปัญหา (เป็นจำนวนมากทั้ง จริง); อย่างไรก็ตาม ชนิดของวัสดุนี้อาจใช้เราใกล้จะแก้ปัญหาอย่างน้อยหนึ่งเห็นนักวิจัยที่ปรึกษาวัสดุในวิดีโอด้านล่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในขั้นต้นโมเลกุลของสารเบนซีนที่ถูกคาดหวังว่าจะตอบสนองในทางที่ไม่เป็นระเบียบ แต่พวกเขาเกิดขึ้นด้าย 20,000 ครั้งมีขนาดเล็กกว่าเส้นผมของมนุษย์. นัยทันทีคือการที่เหล่านี้ nanothreads เพชรซึ่งเป็นที่น่าทึ่งเบาและแข็งแรงอาจจะเป็นวัสดุที่เหมาะสำหรับลิฟต์อวกาศหนึ่งที่ทอดสมออยู่บนโลกและการเข้าถึง ลงในช่องว่างที่จะแนบไปยังดาวเทียมในวงโคจร นอกจากนี้ทีมจาก Queensland University of Technology ในออสเตรเลียถ่ายแบบ nanothreads เพชรโดยใช้ขนาดใหญ่การเปลี่ยนแปลงโมเลกุล ก็สรุปได้ว่าวัสดุที่อยู่ไกลหลากหลายมากขึ้นกว่าที่เคยคิดและมีสัญญาที่ดีสำหรับคุณสมบัติของการบินและอวกาศ. หนึ่งในปัญหาสำคัญกับลิฟต์อวกาศคือการที่เราต้องสายเคเบิลที่สามารถถือได้น้ำหนักของตัวเอง - ทุก 35,000 กิโลเมตร (22,000 ไมล์ ) ของมันหรือราว ๆ นั้น เพราะแรงโน้มถ่วงลดลงห่างไกลออกไปจากโลกที่คุณมีความต้านทานแรงดึงสายเคเบิลจะต้องสามารถให้การสนับสนุนประมาณ 5,000 กิโลเมตร (3,000 ไมล์) ของตัวเอง นั่นเป็นน้ำหนักจำนวนมาก. กำบังรังสียังเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับผู้โดยสารและสินค้าที่มีความสำคัญเนื่องจากในส่วนที่เข็มขัดรังสีแวนอัลเลน, ภูมิภาคที่อนุภาคมีประจุที่จะมีขึ้นโดยสนามแม่เหล็กของโลก จึงมีของหลักสูตรยังคงที่จะเอาชนะปัญหา (มากทั้งจริง); แต่ชนิดของวัสดุนี้จะพาเราขั้นตอนที่ใกล้ชิดกับการแก้ปัญหาอย่างน้อยหนึ่ง. ดูวิจัยหารือเกี่ยวกับเนื้อหาในวิดีโอด้านล่าง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เริ่มแรก , โมเลกุลเบนซีนคาดว่าจะตอกกลับอย่างไม่มีระเบียบวิธี แต่พวกเขาเกิดขึ้นด้าย 20000 ครั้งมีขนาดเล็กกว่าเส้นผมของมนุษย์ความนัยทันทีว่า nanothreads เพชรเหล่านี้ ซึ่งน่าทึ่งที่เบาและแข็งแรง อาจเป็นวัสดุที่เหมาะสำหรับพื้นที่ที่ลิฟต์ ที่จอดทอดสมอบนโลกและการเข้าถึงในพื้นที่ที่จะแนบกับดาวเทียมในวงโคจร นอกจากนี้ ทีมจากมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีควีนส์แลนด์ในออสเตรเลียจำลองเพชร nanothreads โดยใช้วิธีพลศาสตร์โมเลกุลขนาดใหญ่จำลอง . สรุปได้ว่า วัสดุที่หลากหลายมากขึ้นกว่าที่คิดไว้ก่อนหน้านี้ และมีสัญญาที่ดีสำหรับคุณสมบัติของอวกาศหนึ่งในปัญหาหลักที่มีพื้นที่ลิฟต์ คือเราต้องมีสายเคเบิลที่สามารถถือขึ้นและน้ำหนักของตัวเองทั้งหมด 35 , 000 กม. ( 3 ไมล์ ) หรือประมาณนั้น เพราะแรงโน้มถ่วงลดลงห่างจากโลกคุณมีแรงดึงในเคเบิลต้องสามารถรองรับได้ประมาณ 5 กม. ( 3 ไมล์ ) ของตัวเอง มันมากของน้ำหนักรังสีที่ชะแง้ยังต้องสำหรับผู้โดยสารและสินค้าอ่อนไหว เนื่องจากในส่วนของแวนอัลเลนเข็มขัดรังสี ภูมิภาคที่ประจุจะจัดขึ้นโดยสนามแม่เหล็กโลกด้วย ดังนั้น มีอยู่ แน่นอน ประเด็นที่ยังต้องเอาชนะ ( เยอะจริง ) แต่วัสดุชนิดนี้จะใช้เวลาขั้นตอนที่ใกล้ชิดกับการแก้ปัญหา อย่างน้อยหนึ่งคนเห็นผู้วิจัยกล่าวถึงวัสดุในวิดีโอด้านล่าง