Different treatments significantly

Different treatments significantly (P

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รักษาแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ (P < 0.05) มีอิทธิพลต่อผลผลิตข้าวและ stover ของข้าวโพด (ตารางที่ 1) ผลของปุ๋ยเคมี (T2) ใน 37 และ 58.8% stover และเมล็ดข้าวเพิ่มผลผลิตของข้าวโพด ตามลำดับ มากกว่าอัตราผลตอบแทนของพวกเขาที่เกี่ยวข้องในการควบคุม ขณะรักษาอาคาร T10 (T4 + Azotobecter + FYM @ 5 t/ha) ส่งผลให้ใน 105 และ 138% สูงกว่าข้าว และผล ผลิต stover ตามลำดับ เหนือตัวควบคุม เพิ่มขึ้นได้เนื่องจากการใช้ปุ๋ยเคมี และอินทรีย์ conjoint รักษาอาคาร T10 ส่งผลให้สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ (13.9 และ 4.3 มิลลิกรัม/ฮา) stover และเมล็ดทำให้กว่า T2 (N50 + P75 + K40 + Zn5) ผลลัพธ์นี้จะยังคงที่ของ Negassa et al. (2002) บวก และที่สำคัญการตอบสนองของ Azotobacter ถูกตรวจสอบกับปุ๋ยอนินทรีย์ปริมาณต่ำกว่าปริมาณสูง รวม ใช้ปุ๋ยอนินทรีย์ biofertilizer FYM เพิ่มของ N (ตาราง 2) อย่างมีนัยสำคัญ ข้อมูลพบว่าดูดซับของ N มากขึ้น และเสริม ด้วยปริมาณรังสีต่ำสุดของปุ๋ยเคมี FYM และ Azotobacter ดูดธาตุอาหาร N สูงสุด (75 และ 79 กิโลกรัม/ฮา) เมล็ดและ stover ตามลำดับ ถูกพบในอาคาร T10 อย่างมีนัยสำคัญสูงกว่าตัวควบคุม สารอาหาร mineralized ออก โดย FYM จะถ่ายได้ง่ายขึ้น โดยพืช และผลในการดูดซับสูง N โดยเมล็ดข้าว ผลคล้ายกันยังมีรายงานโดย Steinbach et al. (2004) เคมีประยุกต์แต่เพียงผู้เดียวBiofertilizer และสารอาหารในข้าวโพด 177fertilizers (T2) increased N uptake by 40 and 90% in grain and stover, respectively. Different treatments significantly influenced P uptake (Table 2) by maize grain and stover. Maximum P uptake was recorded under T10, which was mainly due to the combined use of chemical fertilizers, biofertilizers and FYM. Treatment T2 resulted in 40 and 59% increase in P uptake by grain and stover, respectively, over control. Legume plants have ability to access sparingly soluble nutrients specially P, due to root induced process (Pypers et al., 2006). The K uptake by maize crop was significantly increased over the control by integrated application of chemical fertilizers, biofertilizers and FYM (Table 2). Maximum K uptake was noticed under treatment T10 by grain and stover. There was no significant difference in K uptake between control (T1) and application of sole chemical fertilizers (T2). Various treatments significantly affected the maize plant height, cob length and test weight (Table 3). Azotobacter and FYM play an important role in mineralization of nutrients in the soil and help supplying the nutrients to the plants. The combined use of chemical fertilizers, FYM and biofertilizers significantly improved plant height in T10 (213 cm) than the application of higher dose of chemical fertilizers (T4). It was noticed that cob length under T10 was significantly higher than the application of sole chemical fertilizers (T2). There was no significant difference between treatments in the case of cob diameter, but sole applied chemical fertilizers enhanced the cob diameter in T2 (14 cm) than the unfertilized plot (Table 4) and ranged from 12 to 16 cm. The maximum cobdiameter was recorded under T10, and the lowest value was observed under T1. Test weight of grain was significantly higher in T10 (321 g) and ranged from 200 to 321 g. Treatment T2 produced significantly higher test weight over control. Protein yield increased with increase in the nitrogen doses and varied from 256.35 to 365 kg/ha. It was found that Azotobacter inoculation improved the protein yield of maize (300, 363.29 and 403.28 kg/ha under T5, T6 and T7, respectively). FYM application produced increased protein yield of 327.08, 417.43 and 455.06 kg/ha in T8, T9 and T10, respectively (Table 3). Conjoint use of inorganic fertilizers, FYM and Azotobacter with graded doses of N produced higher protein yields than other treatments; it was mainly due to synergistic effect of nutrient sources. Data on Pearson’s correlation matrix (Table 4) revealed that grain yield of maize was significantly and positively correlated (P < 0.01) with N uptake (r=0.88), P uptake (r=0.99), and K uptake (r=0.91) by the crop. Significant and positive correlation (P<0.01) was observed between plant height (r=0.88), cob length (r=0.88), cob diameter (r=0.56) and test weight (r=0.93).

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การรักษาที่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญ (P <0.05) อิทธิพลของเมล็ดข้าวและผลผลิตซากถั่วลิสงข้าวโพดเลี้ยงสัตว์ (ตารางที่ 1) การประยุกต์ใช้ปุ๋ยเคมี (T2) ส่งผลให้ใน 37 และ 58.8% เม็ดพิเศษและผลผลิตซากถั่วลิสงข้าวโพดเลี้ยงสัตว์ตามลำดับมากกว่าอัตราผลตอบแทนที่สอดคล้องกันของพวกเขาในการควบคุม ในขณะที่การรักษา T10 (T4 + + Azotobecter FYM @ 5 ตัน / เฮกตาร์) ส่งผลให้ 105 และ 138% ข้าวที่สูงขึ้นและอัตราผลตอบแทนซังตามลำดับมากกว่าการควบคุม การเพิ่มขึ้นนี้เป็นผลมาจากการใช้งานร่วมกันของสารเคมีและปุ๋ยอินทรีย์ T10 ผลในการรักษาที่สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ (4.3 และ 13.9 มิลลิกรัม / ไร่) ซังและผลผลิตกว่า T2 (N50 P75 + + + Zn5 K40) นี่คือผลในข้อตกลงกับที่ Negassa et al, (2002) การตอบสนองในเชิงบวกและมีนัยสำคัญของ Azotobacter ได้สังเกตกับปริมาณที่ลดลงของการใช้ปุ๋ยอนินทรีกว่าปริมาณที่สูงขึ้น การใช้งานร่วมกันของปุ๋ยอนินทรีปุ๋ยชีวภาพและ FYM การดูดซึมเพิ่มขึ้นอย่างมากของ N (ตารางที่ 2) ข้อมูลแสดงให้เห็นว่าการดูดซึมของเอ็นดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญและเสริมด้วยปริมาณต่ำของปุ๋ยเคมีและ FYM Azotobacter ยังไม่มีการดูดซึมสูงสุดของ (75 และ 79 กก. / ไร่) เมล็ดพืชและซากถั่วลิสงตามลำดับพบว่าใน T10 อย่างมีนัยสำคัญที่สูงขึ้นมากกว่าการควบคุม สารอาหารแร่ธาตุที่ออกโดย FYM จะถ่ายได้อย่างง่ายดายโดยพืชและผลในการดูดซึมที่สูงขึ้นโดยไม่มีเมล็ด ผลที่คล้ายกันนอกจากนี้ยังได้รับรายงานจาก Steinbach et al, (2004) การประยุกต์ใช้
แต่เพียงผู้เดียวของสารเคมีปุ๋ยชีวภาพและสารอาหารในข้าวโพด177
ปุ๋ย (T2) เพิ่มการดูดซึมไม่มี 40 และ 90% ในเมล็ดพืชและซากถั่วลิสงตามลำดับ การรักษาที่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญมีอิทธิพลต่อการดูดซึม P (ตารางที่ 2) โดยข้าวข้าวโพดเลี้ยงสัตว์และซากถั่วลิสง การดูดซึม P สูงสุดถูกบันทึกไว้ภายใต้ T10 ซึ่งเป็นส่วนใหญ่เนื่องจากการใช้งานรวมของปุ๋ยเคมี biofertilizers และ FYM T2 รักษาผลใน 40 และการเพิ่มขึ้น 59% ในการดูดซึม P จากเมล็ดพืชและซากถั่วลิสงตามลำดับอยู่เหนือการควบคุม พืชตระกูลถั่วที่มีความสามารถในการเข้าถึงสารอาหารที่ละลายน้ำได้เท่าที่จำเป็นเป็นพิเศษ P เนื่องจากขั้นตอนการเหนี่ยวนำให้เกิดราก (Pypers et al., 2006) ดูดซึม K โดยการเพาะปลูกข้าวโพดเลี้ยงสัตว์เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญมากกว่าการควบคุมโดยการประยุกต์ใช้แบบบูรณาการของการใช้ปุ๋ยเคมีและ biofertilizers FYM (ตารางที่ 2) การดูดซึมสูงสุด K ก็สังเกตเห็น T10 ภายใต้การรักษาโดยเมล็ดพืชและซากถั่วลิสง ไม่มีความแตกต่างอย่างมีนัยสำคัญในการดูดซึม K ระหว่างการควบคุม (T1) และการประยุกต์ใช้ปุ๋ยเคมีเพียงอย่างเดียว (T2) การรักษาที่ได้รับผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญต่าง ๆ ความสูงของต้นข้าวโพด, ความยาวและน้ำหนักซังทดสอบ (ตารางที่ 3) Azotobacter FYM และมีบทบาทสำคัญในแร่ธาตุอาหารในดินและช่วยจัดหาสารอาหารกับพืช การใช้งานร่วมกันของปุ๋ยเคมีและ FYM biofertilizers ดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในความสูงของพืช T10 (213 เซนติเมตร) สูงกว่าการประยุกต์ใช้ปริมาณที่สูงขึ้นของปุ๋ยเคมี (T4) มันก็สังเกตเห็นความยาวซังว่าภายใต้ T10 สูงกว่าการประยุกต์ใช้ปุ๋ยเคมี แต่เพียงผู้เดียว (T2) ไม่มีความแตกต่างที่สำคัญระหว่างการรักษาในกรณีที่มีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางซัง แต่เพียงผู้เดียวที่ใช้ปุ๋ยเคมีเพิ่มขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางซังใน T2 (14 ซม.) กว่าพล็อต unfertilized (ตารางที่ 4) และอยู่ระหว่าง 12-16 ซม. ซังสูงสุดเส้นผ่าศูนย์กลางถูกบันทึกไว้ภายใต้ T10 และค่าต่ำสุดได้สังเกตภายใต้ T1
น้ำหนักทดสอบข้าวอย่างมีนัยสำคัญที่สูงขึ้นใน T10 (321 กรัม) และอยู่ระหว่าง 200-321 กรัม T2 รักษาน้ำหนักการผลิตที่สูงขึ้นอย่างมีนัยสำคัญการทดสอบอยู่เหนือการควบคุม ผลผลิตโปรตีนที่เพิ่มขึ้นกับการเพิ่มขึ้นในปริมาณไนโตรเจนและแตกต่างกัน 256.35-365 กก. / ไร่ การศึกษาพบว่าการฉีดวัคซีน Azotobacter ปรับปรุงผลผลิตโปรตีนข้าวโพดเลี้ยงสัตว์ (300, 363.29 และ 403.28 กก. / ไร่ภายใต้ T5, T6 และ T7 ตามลำดับ) แอพลิเคชัน FYM ผลผลิตโปรตีนที่เพิ่มขึ้นของ 327.08, 417.43 และ 455.06 กก. / ไร่ใน T8, T9 และ T10 ตามลำดับ (ตารางที่ 3) การใช้งานร่วมกันของปุ๋ยอนินทรี FYM และ Azotobacter ด้วยยาช้าของอัตราผลตอบแทนที่ยังไม่มีการผลิตโปรตีนสูงกว่าการรักษาอื่น ๆ ; มันเป็นส่วนใหญ่เนื่องจากผลเสริมฤทธิ์กันของแหล่งที่มาของสารอาหาร ข้อมูลเกี่ยวกับเมทริกซ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน (ตารางที่ 4) เปิดเผยว่าผลผลิตข้าวโพดเลี้ยงสัตว์อย่างมีนัยสำคัญและความสัมพันธ์เชิงบวก (P <0.01) โดยมีการดูดซึม N (r = 0.88) การดูดซึม P (r = 0.99) และ K ดูดซึม (r = 0.91) โดยการเพาะปลูก ความสัมพันธ์อย่างมีนัยสำคัญและบวก (P <0.01) พบว่าระหว่างความสูงของพืช (r = 0.88) ความยาวซัง (r = 0.88) ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางซัง (r = 0.56) และน้ำหนักการทดสอบ (r = 0.93)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การรักษาที่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( p < 0.05 ) ส่วนอิทธิพลของเมล็ดข้าวและผลผลิตของข้าวโพด ( ตารางที่ 1 ) การใช้ปุ๋ยเคมี ( T2 ) ส่งผลให้เกิด 37 58.8 % เม็ดและเพิ่มผลผลิตของข้าวโพดฝัก ) มากกว่าผลผลิตที่สอดคล้องกันของพวกเขาในการควบคุม ในขณะที่การรักษา t10 ( T4 azotobecter FYM @ 5 T / ฮา ) ( 105 และเมล็ด 138 % สูงกว่าและผลผลิตฝัก ตามลำดับเหนือการควบคุม เพิ่มนี้เนื่องจากการใช้งานร่วมกันของสารเคมีและปุ๋ยอินทรีย์ การรักษา t10 ) สูงกว่า ( 4.3 และ 13.9 มิลลิกรัม / ฮา ) และส่วนผลผลิตกว่า T2 ( 50 p75 k40 เข้า ) ผลที่ได้นี้สอดคล้องกับที่ของ negassa et al . ( 2002 )เป็นบวกและการตอบสนองอย่างมีนัยสำคัญของ 20 พบว่า ราคาปุ๋ยเคมีในปริมาณมากกว่าปริมาณที่สูงขึ้น ใช้ร่วมกับปุ๋ยเคมี ปุ๋ยชีวภาพ และการดูดซึมของข้าวเพิ่มขึ้น ( ตารางที่ 2 ) ข้อมูลแสดงให้เห็นว่าการเพิ่มขึ้นของระดับต่ำของรังสีและปุ๋ยเคมี ข้าว 20 .ไนโตรเจนสูงสุด ( 75 และ 79 กก. / เฮกตาร์ ) เม็ดและฝัก ตามลำดับ พบว่าใน t10 สูงกว่าเหนือการควบคุม mineralized รังออก โดยข้าวจะถ่ายได้อย่างง่ายดาย โดยพืชและผลสูงกว่าไนโตรเจนโดยเมล็ด ผลที่คล้ายกันยังรายงานโดย Steinbach et al . ( 2004 ) โปรแกรม แต่เพียงผู้เดียวของเคมีและปุ๋ยชีวภาพสารอาหารในข้าวโพด 177

ปุ๋ย ( T2 ) เพิ่มไนโตรเจน 40 และ 90 % ในเมล็ดข้าวและความไม่พึงพอใจ ตามลำดับ การรักษาที่แตกต่างกันมีผลต่อการดูดใช้ฟอสฟอรัส ( ตารางที่ 2 ) โดยเมล็ดข้าว ข้าวโพด และ ซาก . สูงสุดการดูดใช้ฟอสฟอรัสถูกบันทึกไว้ภายใต้ t10 ซึ่งมีสาเหตุหลักมาจากการร่วมกับการใช้ปุ๋ยเคมีและปุ๋ยชีวภาพข้าว . การรักษา T2 ส่งผลให้เกิด 40 และ 59 % เพิ่มในการดูดใช้ฟอสฟอรัสโดยเมล็ดและฝัก ตามลำดับเหนือการควบคุม หว่านพืชมีความสามารถในการเข้าถึงชนิดละลายสารอาหารพิเศษ P เนื่องจากรากกระตุ้นกระบวนการ ( pypers et al . , 2006 ) K การปลูกข้าวโพดเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญมากกว่าการควบคุมโดยการใช้ปุ๋ยเคมีและปุ๋ยชีวภาพข้าวแบบบูรณาการ ( ตารางที่ 2 ) โพแทสเซียมสูงสุดสังเกตภายใต้การรักษา t10 โดยเมล็ดและฝัก .ไม่มีความแตกต่างระหว่างการควบคุมโพแทสเซียม ( T1 ) และการใช้ปุ๋ยเคมีอย่างเดียว ( T2 ) การรักษาต่างๆ มีผลต่อพืชข้าวโพด ความสูง ความยาว และน้ำหนักฝักทดสอบ ( ตารางที่ 3 ) ร่วมกับข้าวมีบทบาทสำคัญในการปลดปล่อยธาตุอาหารของธาตุอาหารในดิน และช่วยจัดหาสารอาหารพืชร่วมกับการใช้ปุ๋ยเคมี และปุ๋ยชีวภาพข้าวเพิ่มขึ้น ความสูงใน t10 ( 213 ซม. ) มากกว่าการใช้ dose สูงของปุ๋ยเคมี ( T4 ) พบว่าซังข้าวโพดยาวภายใต้ t10 สูงกว่าการใช้ปุ๋ยเคมีอย่างเดียว ( T2 ) มีความแตกต่างระหว่างการรักษาในกรณีของเส้นผ่าศูนย์กลางซัง ,แต่เพียงผู้เดียวที่ใช้ปุ๋ยเคมีเพิ่มซังเส้นผ่าศูนย์กลางใน T2 ( 14 cm ) มากกว่าพล็อต unfertilized ( ตารางที่ 4 ) และอยู่ระหว่าง 12 ถึง 16 เซนติเมตร เส้นผ่าศูนย์กลางซังข้าว
สูงสุดบันทึกไว้ภายใต้ t10 และค่าต่ำสุด พบว่าภายใต้ T1 . ทดสอบน้ำหนักของเมล็ดสูงกว่าใน t10 ( 321 กรัม และอยู่ระหว่าง 200 ถึง 321 กรัม รักษา T2 ผลิตน้ำหนักทดสอบสูงกว่าเหนือการควบคุมผลผลิตปริมาณโปรตีนที่เพิ่มขึ้นในไนโตรเจนในปริมาณและแตกต่างจาก 256.35 365 กิโลกรัม / ไร่ พบว่าเชื้ออะโซโตแบคเตอร์ปรับปรุงโปรตีนผลผลิตของข้าวโพด ( 300 , 363.29 และ 403.28 กก. / เฮกตาร์ภายใต้ T5 , T6 6 กับ 7 ตามลำดับ ) การเพิ่มผลผลิตของข้าวที่ผลิตโปรตีนและ 327.08 417.43 , 455.06 กก. / เฮกตาร์ใน T8 , T9 และ t10 ตามลำดับ ( ตารางที่ 3 )การใช้ร่วมกันของปุ๋ยเคมี , ข้าว 20 กับเกรดขนาด n ผลิตโปรตีนผลผลิตที่สูงกว่าการรักษาอื่น ๆ ; มันเป็นส่วนใหญ่ เนื่องจากผลเสริมฤทธิ์ของแหล่งสารอาหาร ข้อมูล เมทริกซ์ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน ( ตารางที่ 4 ) พบว่า ผลผลิตของข้าวโพดเลี้ยงสัตว์ มีความสัมพันธ์เชิงบวกอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( P < 0.01 ) กับไนโตรเจน ( r = 0.88 ) , การดูดใช้ฟอสฟอรัส ( r = 0.99 ) และโพแทสเซียม ( r = 0