Molecular studies have demonstrated

Molecular studies have demonstrated that primary
translocations occur in the early stage of MM, followed
by large number of secondary translocations during
tumor progression [27]. It is believed that the secondary
genomic aberrations are responsible for a more proliferative phenotype in the advanced stage of MM. Certain
genetic aberrations, such as MYC rearrangements, del
(13q), del (17p), and the deletion of 1p and/or amplification of 1q, have been identified as the most common
secondary aberrations in MM [27-29]. The chromosome
13 deletion or chromosome 13 monosomy occurs in
50% of the patients with advanced MM and are associated with an aggressive clinical course and an unfavorable prognosis [30,31]. Deletion of 17P13, presumably
resulting in LOH (loss of heterozygosity) of P53, has
been determined to be associated with a very poor clinical outcome [32,33]. Chromosome 1p deletion or 1q
amplification is the most common structural aberration
found in MM and is associated with an unfavorable
prognosis

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศึกษาระดับโมเลกุลได้แสดงให้เห็นว่าหลักการtranslocations ที่เกิดขึ้นในระยะแรก ๆ ของ MM ตามโดย translocations รองระหว่างจำนวนมากก้าวหน้าเนื้องอก [27] ทำให้เชื่อว่าการศึกษาgenomic aberrations อยู่ชอบ phenotype proliferative ต้นมากในระยะขั้นสูงของ MM บางaberrations ทางพันธุกรรม เช่น MYC rearrangements เดล(13q), del (17p), และการลบของ p 1 และ/หรือขยายของ 1q ได้รับการระบุทั่วไปเป็นที่สุดaberrations รองมม. [27-29] โครโมโซมลบ 13 หรือ monosomy 13 โครโมโซมที่เกิดขึ้นใน50% ของผู้ป่วยที่มีขั้นสูงมม. และเกี่ยวข้องกับหลักสูตรคลินิกการก้าวร้าวและการคาดคะเนร้าย [30,31] การลบ 17P 13 ทับเกิดในโละ (สูญเสีย heterozygosity) ของ P53 มีถูกกำหนดให้เชื่อมโยงกับผลลัพธ์ทางคลินิกยาก [32,33] โครโมโซม 1 p ลบหรือ 1qขยายเป็นโค้ทติ้งโครงสร้างทั่วไปพบในมม. และเชื่อมโยงกับตัวร้ายการคาดคะเน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ศึกษาในระดับโมเลกุลได้แสดงให้เห็นว่าหลัก
translocations
เกิดขึ้นในช่วงเริ่มต้นของเอ็มเอ็มตามจำนวนมากtranslocations
รองระหว่างเซลล์มะเร็งจะลุกลาม[27]
เป็นที่เชื่อว่ารองผิดปรกติจีโนมมีความรับผิดชอบในฟีโนไทป์เจริญมากขึ้นในขั้นสูงของเอ็มเอ็ม บางอย่างผิดปกติทางพันธุกรรมเช่น rearrangements MYC เดล (13q), เดล (17p) และลบ 1p และ / หรือการขยายของไตรมาสที่ 1 ที่ได้รับการระบุว่าเป็นที่พบมากที่สุดผิดปรกติรองในMM [27-29] โครโมโซม13 ลบหรือโครโมโซม 13 monosomy เกิดขึ้นใน50% ของผู้ป่วยที่มีเอ็มเอ็มที่ทันสมัยและมีความเกี่ยวข้องกับหลักสูตรทางคลินิกเชิงรุกและการพยากรณ์โรคที่ไม่เอื้ออำนวย [30,31] การลบ 17P13 คงจะส่งผลให้ LOH (การสูญเสีย heterozygosity) ของ P53 ได้รับการพิจารณาที่จะเชื่อมโยงกับผลการรักษาที่น่าสงสารมาก[32,33] โครโมโซมลบ 1p หรือไตรมาส 1 ขยายเป็นความผิดปกติของโครงสร้างที่พบมากที่สุดที่พบในเอ็มเอ็มและมีความสัมพันธ์ที่ไม่เอื้ออำนวยกับการพยากรณ์โรค

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โมเลกุล การศึกษาได้แสดงว่า การโยกย้าย
เกิดขึ้นในช่วงแรกของมม. ตาม
โดยจำนวนมากของโยกย้ายรองระหว่าง
เนื้องอกความก้าวหน้า [ 27 ] เชื่อกันว่า มัธยม
จีโนมของมีความรับผิดชอบสำหรับการ proliferative มากขึ้นในขั้นตอนขั้นสูงของมิลลิเมตร ความผิดปกติทางพันธุกรรมบาง
เช่นมิค rearrangements เดล
( 13q ) , เดล ( 17p )และการลบของ 1P และ / หรือเพิ่มปริมาณสำรอง ได้ถูกระบุว่าเป็นระดับที่พบบ่อยที่สุด
ความผิดปกติมม. [ เพิ่ม ] โครโมโซม
13 การลบหรือโครโมโซม 13 โครโมโซมเดี่ยวเกิดขึ้นใน
50% ของผู้ป่วยมม. ขั้นสูงและเกี่ยวข้องกับอาการทางคลินิก ก้าวร้าว และการพยากรณ์โรคร้าย [ 30,31 ] ลบ 17p13 สันนิษฐาน
ส่งผลให้โล๊ะ ( การสูญเสียเฉพาะที่ ) มะเร็งได้
ถูกกำหนดให้มีความสัมพันธ์กับผลทางคลินิก 32,33 [ มาก ] โครโมโซม 1P การลบหรือ 1Q
( ส่วนใหญ่จะพบในโครงสร้างความผิดปกติ
มิลลิเมตร และเกี่ยวข้องกับการพยากรณ์โรคร้าย